Περί ποδηλατικής κουλτούρας...

Το post αυτό αφιερώνεται σε εσένα αγαπητέ ποδηλάτη που χθες το βράδυ στις 7:30 περίπου, μπήκες ανάποδα στην Έαρος, στην Αγία Παρασκευή, σε κακοφωτισμένο σημείο, χωρίς να φοράς κανένα διακριτικό και με στραβοκοίταξες όταν έπεσα στα φρένα τελευταία στιγμή για να μην σε σκοτώσω... 

Υπάρχουν εκεί έξω κι άλλοι ποδηλάτες που δεν είναι σαν και σένα...

Είναι αυτοί που ενδεχομένως διαμαρτύρονται, και καλά κάνουν, για την κακή κατάσταση των δρόμων, για την απουσία ποδηλατόδρομων από την πόλη, για την έλλειψη σεβασμού των οδηγών απέναντι στους ποδηλάτες... 

Είναι αυτοί που σέβονται πάντα τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας και την σήμανση των δρόμων, αυτοί που δεν κινούνται ανάποδα στους μονόδρομους ούτε πάνω στα πεζοδρόμια... 

Είναι αυτοί που σέβονται πρώτα απ΄ όλα τη ζωή τους, φορούν κράνος, κατάλληλα διακριτικά και συντηρούν τακτικά το ποδήλατό τους... 

Είναι αυτοί που διεκδικούν τον χώρο τους στο δρόμο έχοντας πλήρη επίγνωση για το που σταματούν τα δικαιώματά τους και που ξεκινούν οι ευθύνες τους, πρωταρχικά απέναντι στον εαυτό τους...

Σου εύχομαι να γίνεις σαν και αυτούς τους ποδηλάτες διότι αν δεν γίνεις, την επόμενη φορά που θα μπεις νύχτα, ανάποδα σε μονόδρομο, μπορεί να μην προλάβει ο οδηγός που έρχεται από απέναντι να φρενάρει...

Η ποδηλατάδα έμεινε στην μέση...

Έμαθα σήμερα ότι ένας γνωστός με τον οποίο κάποτε είχαμε βρεθεί σε μια παρέα, σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα οδηγώντας το ποδήλατό του στον γυρισμό από τη δουλειά... Κατευθείαν σκέφτηκα την χήρα γυναίκα του που δεν πρέπει να είναι ούτε τριάντα και το τρίχρονο παιδάκι τους, ίδια ηλικία με τον Σ. μου...

Το δικό μου ποδήλατο κάθεται στην αποθήκη εδώ και πολύ καιρό... Αυτές τις μέρες όλο μου περνούσε από το μυαλό να το πουλήσω... Δεν κατάφερα ποτέ να το εντάξω στην καθημερινότητά μου είτε σαν μέσο μεταφοράς είτε σαν όργανο γυμναστικής... Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ένιωσα άνετα να οδηγώ στους δρόμους και ο χρόνος ήταν και είναι εξαιρετικά περιορισμένος για ποδηλατάδες σε δάση και εξοχές...

Επιμένω, και από σήμερα ακόμα περισσότερο, ότι η Αθήνα τόσο από άποψη γεωγραφικού αναγλύφου, όσο και από άποψη ποιότητας δρόμων και συνολικής απουσίας της ποδηλατικής κουλτούρας, είναι ακατάλληλη για ποδηλάτες... Μακάρι τα πράγματα να ήταν όπως στο Άμστερνταμ ή ακόμα και στα Τρίκαλα και την Καρδίτσα από την εδώ πλευρά των συνόρων όπου, το ποδήλατο είναι κουλτούρα που έχει υιοθετηθεί από όλους αλλά δεν είναι και δεν φαίνεται να μπορούν να γίνουν... Δεν φτάνει απλά η θέληση, υπάρχουν και αντικειμενικές συνθήκες που εμποδίζουν την ασφαλή χρήση του ποδηλάτου στους αθηναϊκούς δρόμους...

Το δικό μου ποδήλατο αν τελικά δεν πουληθεί, θα μείνει για πολύ καιρό ακόμα στην αποθήκη... Ο λόγος απλός, φοβάμαι τι μπορεί να μου συμβεί και δεν μπορώ να σκέφτομαι την Μ. και τα παιδιά μου στην κατάσταση που είναι σήμερα η γυναίκα και το παιδί του φουκαρά του Χ. ...

Εκεί ψηλά στον...Χολαργό!

Σήμερα το πρωί έκανα μια μεγάλη βόλτα με το ποδήλατο... Αυτή είναι η θέα από το ύψωμα μπροστά από το 2ο Γυμνάσιο/Λύκειο Χολαργού...

Πάμε για ορθοπεταλιές...

Πήρα το δικό μου ποδήλατο...
Το σκεφτόμουνα πολύ καιρό, ήθελα να κάνω και λίγη γυμναστική...
Το έφερνα από εδώ, το έφερνα από εκεί αλλά "κάποιοι άλλοι παράγοντες" δεν μου το είχαν επιτρέψει μέχρι τώρα...
Τελικά την Τρίτη το αγόρασα...
Το έχω κάνει δυο βόλτες μέχρι τώρα, σήμερα πήγα μια ωραία μεγάλη, το ευχαριστήθηκα!
Το ποδήλατο σου δίνει ένα αίσθημα ελευθερίας, θέλει μεγάλη προσοχή όμως όταν κινείσαι στο δρόμο διότι δεν ξέρεις πώς θα αντιδράσει αυτός που έρχεται από μπρος/πίσω/δεξιά/αριστερά σου και κάθεται στο τιμόνι..
Να πω ένα ευχαριστώ στον Κλείτωρα του οποίου ένα post σχετικό για το ποδήλατο καθώς και κάποιες χρήσιμες συμβουλές του για το πού να ψάξω να βρω τις πληροφορίες που ήθελα, ήταν οι κυριότεροι παράγοντες που με βοήθησαν να πάρω την απόφαση να αγοράσω το δικό μου...
Καλές βόλτες να 'χουμε!!!

Μου έχει κάνει τη ζωή "ποδήλατο"...

Οδηγώ ένα VW Polo...
Είναι το αυτοκίνητο που αγόρασε η Μ. πριν παντρευτούμε και έγινε το οικογενειακό μας αυτοκίνητο...
Κάνει τα σέρβις του τακτικά, το φροντίζουμε, το προσέχουμε πιο πολύ από τον εαυτό μας αλλά αυτό το αμάξι μας έχει ποτίσει πολλά πικρά ποτήρια...

Μια εβδομάδα μετά την αγορά του έκαψε τον εγκέφαλο του ABS...
Η βλάβη αντιμετωπίστηκε άμεσα από την VW σαν αστοχία υλικού και αντικαταστάθηκε δωρεάν... (?)

Δύο χρόνια μετά κι ενώ είχε λήξει η εγγύηση, ξαναέκαψε τον εγκέφαλο του ABS...
Αποδείχθηκε ότι δεν είχε γίνει ολική αντικατάσταση (ως όφειλε) την πρώτη φορά, αλλά μερική και μετά από ενάμιση μήνα με κοινοποιήσεις της υπόθεσης στο Ινστιτούτο Καταναλωτή, στο Υπουργείο Εσωτερικών και στην VW Γερμανίας η υπόθεση έληξε με την ολική αντικατάσταση πλέον του εξαρτήματος με μοναδική επιβάρυνση μόνο 300 Ευρώ που αντιστοιχούσαν σε κάποια εργατικά (νομίζω) αντί για το συνολικό κόστος πολλών χιλιάδων Ευρώ που θα έπρεπε να πληρώσουμε αν καλύπταμε εξ ολοκλήρου την επισκευή...


Εδώ ανοίγω παρένθεση:

Εδώ και αρκετό καιρό θέλω να αγοράσω ένα ποδήλατο...
Ψάχνω να βρω ένα τρόπο να γυμνάζομαι αλλά να μην το βλέπω σαν αγγαρεία, να το βλέπω σαν παιχνίδι, δεν είμαι και τύπος του γυμναστηρίου..
Αγόρασε ένας φίλος μου, είχαμε πάει μαζί και το πήρε και ψήθηκα κι εγώ...
Εκεί γύρω στον Μάιο είχα μαζέψει τα λεφτά και ήμουν έτοιμος αλλά...

Εδώ κλείνω την παρένθεση


Τον Μάιο γίνεται το service του αυτοκινήτου...
Φέτος ήταν το "μικρό", οπότε με 150 Ευρώ θα καθαρίζαμε αλλά λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο...
Επιπλέον αβαρίες που ανακαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια του service ανέβασαν το κόστος στα ...650 Ευρώ!!!
Τα "στάξαμε", χρησιμοποιώντας και τα λεφτά που προορίζονταν για το ποδήλατο και είπαμε κι ευχαριστώ...

Το καλοκαίρι κάτι οι διακοπές, κάτι η εγκυμοσύνη της Μ. στον "ρεβύθη" (δεν χρησιμοποίησα τυχαία το άρθρο, ναι είναι αγόρι!), κάτι το ένα, κάτι το άλλο λεφτά για ποδήλατο δεν περίσσεψαν...

Εγώ όμως το σκεφτόμουνα, με έτρωγε κι επειδή είμαι καλό παιδί,νοικοκύρης κι οικονόμος έκανα τα κουμάντα μου και στο τέλος του μήνα ήμουν έτοιμος να αγοράσω το καταπληκτικό ποδήλατό μου και να ξεχυθώ στις ρούγες...
'Oμως...


Εδώ ανοίγω παρένθεση:

Στο service του Μαΐου μας είχαν πει ότι θα έπρεπε να αλλαχθούν και τα τακάκια, επειδή όμως το συνολικό κόστος είχε ανέβει κι επειδή δεν υπήρχε ιδιαίτερη βιασύνη μας είπαν να το αφήσουμε για μερικούς μήνες, όπως και κάναμε... Την προηγούμενη εβδομάδα, μια και δυο, το αυτοκίνητο πήγε στο συνεργείο και τα τακάκια αλλάχθηκαν.. Το παρέλαβα εγώ αλλά για κακή μου τύχη παρατήρησα ένα μεταλλικό θόρυβο όταν άλλαζε η ταχύτητα... Κατευθείαν σκέφτηκα ότι κάποια μαλακία κάνανε όταν ήταν το αυτοκίνητο στο συνεργείο και τσαντίστηκα κιόλας για τους αλμπάνηδες που μας παίρνουν τα λεφτά μας τζάμπα, όμως ο θόρυβος αυτός σταμάτησε σύντομα οπότε είπαμε με την Μ. να το παρακολουθήσουμε για λίγες μέρες να δούμε αν θα το ξανακάνει...

Σήμερα το ξαναέκανε...
Το αυτοκίνητο το είχε η Μ., μου τηλεφώνησε και μου το είπε και το πήγε στο συνεργείο να το δούνε...
Χαλασμένος καταλύτης...
850 Ευρώ...

Εδώ κλείνω την παρένθεση.


Μου φαίνεται σαν αυτό το αυτοκίνητο να συνωμοτεί εναντίον μου...
Σαν να μην θέλει να με μοιραστεί με άλλο τροχοφόρο, σαν να θέλει να με μονοπωλεί, να φροντίζω μόνο αυτό...
Αυτή την φορά δεν θα του κάνω το χατήρι...
Θα το αγοράσω το ποδήλατο...
Θα βάλω χέρι στην καβάντζα μου αλλά θα το αγοράσω το ποδήλατο...
Και το ταξιδάκι που είχα κανονίσει στο Ναύπλιο θα κάνω...
Ότι θέλω θα κάνω...
Δεν θα μου καθορίζει τη ζωή ένα μάτσο παλιοσίδερα...
Μου έχεις κάνει τη ζωή ποδήλατο παλιορημάδι αλλά δεν θα σου περάσει...

Και για να ξέρεις, το επόμενο θα είναι Γιαπωνέζος ή Κορεάτης...
Άει σιχτίρ πια...