Αναρτήσεις

Εμφάνιση αναρτήσεων με την ετικέτα Σκέψεις

Για να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά...

Όταν γεννήθηκα ζήσαμε στην Σάμο μέχρι τα τρία μου χρόνια...  Ζούσαμε στο Βαθύ, σε ένα σημείο έξω από το χωριό, στην εξοχή και απέναντι μας έμενε η κυρία Στέλλα που είχε τον Έκτορα, τον πρώτο μου φίλο, ένα κυνηγόσκυλο...  Ο καλύτερος μου άνθρωπος φίλος ήταν ο Λαζαρής, ένα πολύ ξανθό αγοράκι από το Αγρίνιο και αυτού οι γονείς ήταν δημόσιοι υπάλληλοι σε μετάθεση...  Η ζωή μου εκεί πρέπει να ήταν πάρα πολύ ωραία ή τουλάχιστον εγώ να περνούσα τέλεια γιατί ακόμα και σήμερα στα 42 μου θυμάμαι το σπίτι μας, το δρόμο μας, το χωράφι με τις παπαρούνες που μάζευα με την μαμά μου, τους φίλους μου, έχω ακόμα στο μυαλό μου πολλές εικόνες από τη καθημερινότητά μας...  Εδώ να πω ότι γεννήθηκα πολύ μεγαλόσωμος (5,1 κιλά) και συνέχισα να είμαι "εύσωμος" και τα επόμενα χρόνια μέχρι που ήρθε η μετάθεση του πατέρα μου και επιστρέψαμε στην Αθήνα...  Τότε έχασα όλα τα επιπλέον κιλά και ακόμα παραπάνω και από στρουμπουλός, ροδομάγουλος επαρχιώτης έγινα ένα παιδάκι πολύ λεπτό και χλωμό...  Η μάνα μου

Από το χεράκι...

Το τελευταίο μου κόλλημα είναι το TWD , έχω δει 8 σεζόν σε δυο εβδομάδες... Το τελευταίο επεισόδιο της 8ης σεζόν με συγκίνησε πολύ όχι γιατί συμβαίνει κάτι τόσο εξαιρετικά συγκινητικό (σειρά με ζόμπι βλέπω... ), αλλά γιατί χτύπησε μια δικιά μου ευαίσθητη χορδή...  Η κεντρική εικόνα που παίζει ξανά και ξανά είναι μια ανάμνηση του πρωταγωνιστή από τον γιο του όταν ήταν μικρός να κάνουνε βόλτα στην εξοχή πιασμένοι από το χέρι... Ο γιος του έχει πεθάνει και σε ένα γράμμα που του έχει αφήσει του λέει ότι εκείνες οι βόλτες με τον μπαμπά του τον έκαναν να νιώθει ότι ήταν ασφαλής, ότι του άνηκε ο κόσμος όλος... Οι πιο γλυκιές αναμνήσεις από τα παιδιά μου σε μικρότερη ηλικία περιλαμβάνουν είτε και τους τρεις μας είτε εγώ και ένας από αυτούς να περπατάμε και να κρατιόμαστε από το χέρι, να τους βοηθάω να κάνουν τα πρώτα βήματα, να τους βοηθάω να εξερευνήσουν τον κόσμο/την παραλία/τον κήπο, να περάσουν τον δρόμο... Η αίσθηση εκείνη που νιώθεις εκείνο το μικρό χεράκι μέσα στην χούφτα σου ήδη ή όταν

Μικρά...

Σκεφτόμαστε να αγοράσουμε σπίτι... Τα νοίκια έχουν γίνει απλησίαστα και βαρέθηκα να εξαρτώμαι από τις επιθυμίες και τις απόψεις ενός ανθρώπου που ζει στην άλλη άκρη του κόσμου... Δεν έχουμε κεφάλαιο και το δάνειο μας θα είναι μεγάλο σε κάθε περίπτωση... Φοβάμαι... Ο χαρακτήρας μου μοιάζει περισσότερο γυναικείος παρά ανδρικός... Τις περισσότερες φορές μου αρέσει περισσότερο να συναναστρέφομαι τις γυναίκες της παρέας παρά τους άντρες... Κύριο ενδιαφέρον και ασχολία μου είναι τα παιδιά μου... Όταν τα είχα μωρά έλεγα χαριτολογώντας ότι το μόνο που δεν έκανα ήταν να τα θηλάσω, όχι ότι δεν το ήθελα αλλά γιατί τα βυζιά μου δεν κατεβάζανε γάλα...  Βαριέμαι φοβερά τις συναναστροφές του τύπου καφές/ποτό, ειδικά όταν είμαι μόνος μου χωρίς την Μάρα... Η ψιλοκουβέντα δεν είναι του στυλ μου και στο τέλος για να αντεπεξέλθω πίνω χωρίς αύριο... Εδώ και πολλούς μήνες δουλεύω από το σπίτι, κάτι που ονειρευόμουν χρόνια... Οφείλω να ομολογήσω ότι ενώ σε πολλές περιπτώσεις είναι εξαιρετικό, ειδικά με την έ

Αυτή η εποχή του χρόνου...

Πέρσι τέτοια εποχή πέρασα μια περίοδο που ένιωθα μια απόλυτη ματαίωση και που δυσκολευόμουν να σηκωθώ και από το κρεβάτι, τόσο πολύ που ξεκίνησα μια περίοδο από συνεδρίες σε ψυχοθεραπευτή η οποία διεκόπη, όπως και τόσα άλλα στην ζωή μας, από τον κορονοϊό...  Φέτος κι ενώ έχω γυρίσει από τις καλύτερες ίσως διακοπές της ζωής μου, νιώθω αυτό το αίσθημα της ματαιότητας να επανέρχεται... Ξέρω πώς εξελίσσεται και πού πάει και δεν θα το αφήσω φέτος να με ρίξει, πιστεύω όμως ότι ξέρω τον λόγο της επανεμφάνισής του... Είναι ότι το μυαλό μου μετά από αρκετές μέρες μακρυά από μια καθημερινότητα τοξική, από ένα τρόπο ζωής που δεν θέλω πια, που βρίσκω κενό νοήματος, αδυνατεί να μπει ξανά στο καλούπι...  Λύση υπάρχει και αυτή είναι μόνο μία, η επιλογή μιας άλλης καθημερινότητας, ενός άλλου τρόπου ζωής, με ότι αυτό συνεπάγεται... Δεν είναι εύκολη απόφαση, το γνωρίζω πολύ καλά, πρέπει να κάνεις ρήξεις και παραδοχές και με τον εαυτό σου και τους άλλους χωρίς να είσαι απόλυτα σίγουρος ότι το εγχείρημα θ

Επιστροφή στην καθημερινότητα...

Εικόνα
Δέκα μέρες διακοπές κάπου στη Βόρεια Εύβοια έφταναν και περίσσευαν για να ηρεμήσω, να κοιμάμαι ήσυχα μεσημέρι και βράδυ, να σταματήσω να τρώω και να πίνω βουλιμικά τα βράδια όταν το σπίτι κοιμάται και το στρες μου ψάχνει διέξοδο... Δεύτερη μέρα στην Αθήνα και νιώθω το σφίξιμο στο στήθος σιγά σιγά να επιστρέφει, η τοξικότητα της καθημερινότητας στην πραγματική ζωή είναι απίστευτη... Δεν θέλω να γυρίσω πίσω στην προ διακοπών κατάσταση μου, θα το παλέψω με νύχια και με δόντια...

Όχι άλλη ανοχή...

Πολλοί από εμάς το έχουμε κάνει... Κουνήσαμε το κεφάλι χαμογελώντας αμήχανα, κάναμε ότι δεν ακούσαμε για να μην χαλάσουμε τις καρδιές μας με "δικούς" μας ανθρώπους, αλλάξαμε θέμα συζήτησης...  Το μόνο που καταφέραμε αφήνοντας το κάθε κατακάθι να διασπείρει τις μισάνθρωπες ιδέες του είναι να πάρουν θάρρος τα κατακάθια, να πιστέψουν ότι επειδή φωνάζουν δυνατά έχουν δίκιο, ότι η σκατίλα που έχουν μέσα στο μυαλό τους είναι η κανονικότητα...  Χρέος του κάθε ενός από εμάς που πιστεύει σε ένα κόσμο χωρίς  διαχωρισμούς που ορίζονται από εθνικότητες, θρησκείες και χρώμα δέρματος είναι να στέκεται απέναντι σε κάθε ρατσιστικό/θρησκόληπτο/φασιστικό/εθνικιστικό κατακάθι, να το εμποδίζει να διασπείρει τον βόθρο των ιδεών του, να το ξεφτιλίζει μπροστά σε όποιον ακούει ή παρακολουθεί την αντιπαράθεση...  Όχι άλλη ανοχή στον πνευματικό/πολιτικό βόθρο,  ακόμα κι αν μιλάμε για συγγενείς ή "φίλους"...

Ποιος φταίει;

Δεν φταίει ούτε ο ανάδρομος, ούτε ο γκαντέμης ο Κούλης, ούτε κάποια άλλη κακόβουλη συναστρία... Φταις εσύ που νομίζεις ότι μπορείς να παίξεις ένα παιχνίδι εξαρχής χαμένο, που εθελοτυφλείς ότι θα το φέρεις στα μέτρα σου και θα το κερδίσεις... Δεν μπορείς να το κερδίσεις ποτέ αυτό το παιχνίδι, κι όσα λεφτά και να ξοδέψεις σε ψυχοθεραπευτές και φάρμακα, η κοτρόνα που σε πλακώνει στο στήθος και σου συνθλίβει το μυαλό δεν θα σηκωθεί ποτέ... Το ίδιο το παιχνίδι είναι το πρόβλημα, αυτό που προκαλεί τα ψυχολογικά σου, το απάλευτο stress, την οργή που ξεχειλίζει, την ντροπή... Όλα αυτά γιατί σε πείσανε ότι μόνο το παιχνίδι υπάρχει και τίποτα άλλο... - Φταίει το ζαβό το ριζικό μας! - Φταίει ο Θεός που μας μισεί! - Φταίει το κεφάλι το κακό μας! - Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί! Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα δεν το 'βρε και δεν το 'πε ακόμα. ... Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα πίνουμε πάντα μας σκυφτοί. Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα, όπου μας εύρει, μας πατεί. Δε

Break through...

Ο Ιούνιος έχει μπει φουριόζος με πολύ πυκνή πληροφόρηση και ροή γεγονότων... Πολύ δουλειά, ένα νέο επαγγελματικό εγχείρημα που είναι στα σπάργανα, οι πρώτες μέρες μετά την καραντίνα που εξακολουθούν να μας συγχύζουν και να μας κάνουν καχύποπτους, εξελίξεις σε κάθε επίπεδο... Είμαι κουρασμένος και δεν κρύβω ότι έχω πολύ stress, ο ύπνος μου έχει γίνει πολύ ανήσυχος, κάθε βράδυ βλέπω όνειρα που καυγαδίζω...  Όσον αφορά τη δουλειά έχω εμπλακεί σε projects τα οποία έχουν πολύ μεγάλη σημασία αυτή την περίοδο για την εταιρεία, ασχολούνται με αυτά άτομα του C-level management και νιώθω ότι επιτέλους η δουλειά μου έχει γίνει γνωστή κι έχει εκτιμηθεί στο σημείο που της άξιζε... Δεν με ενοχλεί η κούραση ή το stress αλλά νιώθω ότι αυτή είναι μια πολύ σημαντική ευκαιρία για το break through σε ένα άλλο level που θα μου επιτρέψει να προσεγγίσω μια ζωή και κάποιους στόχους όπως τους έχω ονειρευτεί εδώ κι χρόνια με την Μάρα κι αυτό με αγχώνει πολύ... Δεν θέλω να χάσω αυτή την ευκαιρία, θέλω να πάνε όλ

Το δικό μου "Last Dance"...

Τελείωσα σήμερα το πρωί το τελευταίο επεισόδιο του "Last Dance" ...  Βγήκα μετά για ένα μεγάλο περίπατο και σκεφτόμουν στο δρόμο ότι το never give up mentality που χαρακτήριζε τον Michael Jordan είναι ένα χαρακτηριστικό που έχω κι εγώ και χάρηκα πολύ που μοιράζομαι ένα τέτοιο ποιοτικό χαρακτηριστικό με μια τέτοια προσωπικότητα... Κατόπιν βέβαια σκέφτηκα ότι ο   Michael Jordan ήταν απόλυτα στοχοπροσηλωμένος και κάθε αποτυχία τον έκανε μόνο να πεισμώνει περισσότερο, την στιγμή αμέσως μετά την κάθε ήττα ξεκινούσε να βρει τον τρόπο που την επόμενη φορά θα ήταν αυτός ο νικητής... Εγώ σε κάθε αποτυχία περνάω μια περίοδο που οικτίρω τον εαυτό μου, που με μισώ που δεν τα κατάφερα γιατί είμαι ανίκανος... Σε αυτή την περίοδο εγκαταλείπω τον στόχο μου, τον θεωρώ τροχοπέδη και άγχος και προσπαθώ να δικαιολογήσω στον εαυτό μου ότι δεν χρειάζομαι τον στόχο, ότι είναι υπερβολή, ότι είναι λάθος, οτιδήποτε... Όταν περάσει λίγος καιρός θα βρω και πάλι τον δρόμο μου και θα επιχειρήσω ξανά να

All specialized, all reinvented...

Είναι ένας στίχος από ένα κομμάτι των Moderat και μου κόλλησε στο μυαλό εδώ και πολλές μέρες...  Η καραντίνα αν μη τι άλλο μας έδωσε πολύ χρόνο να σκεφτούμε... Είμαι πια σχεδόν 42 και ναι, το λέω ξεκάθαρα, περνάω κρίση μέσης ηλικίας... Μεγαλώνω και αυτό δυσκολεύομαι να το δεχτώ, κοιτάω στον καθρέφτη, τον πραγματικό και αυτόν που κουβαλάμε μέσα μας και δεν με αναγνωρίζω... Δεν ήταν εύκολα τα τελευταία χρόνια, τα νεύρα μου δοκιμάστηκαν πολύ, οι αντοχές μου αδυνάτισαν... Είμαι συχνά σε σκοτεινά μέρη και αυτό δεν είναι εύκολο ούτε για μένα ούτε για τους άλλους που στέκονται δίπλα μου...  Οφείλω σε όλους αυτούς να επανεφεύρω τον εαυτό μου από τον άνθρωπο που με τα καλά και τα κακά του με έφερε μέχρι εδώ και δεν τα πήγε άσχημα, στον άνθρωπο που θα με οδηγήσει στο δεύτερο μισό της ζωής μου και θα κάνει το καλύτερο για να είμαι ευτυχισμένος εγώ και οι αγαπημένοι μου άνθρωποι... Δεν θα είναι εύκολο αλλά είναι υπόσχεση...

Καραντίνα ημέρα 34η...

Οι μέρες κυλάνε η μια πίσω από την άλλη με πολύ μικρές παραλλαγές... Συνηθίζω αυτό που ζω από ανάγκη για να μην σαλτάρω αλλά στην σκέψη και μόνο ότι ίσως δεν θα μπορώ να κάνω ένα μπάνιο στην θάλασσα όταν ανοίξει ο καιρός, μου έρχεται τρέλα, είναι το σενάριο που δεν θέλω να σκέφτομαι... Ψυχολογικά είμαι κουρασμένος αλλά είμαι όρθιος, δεν με έχει ρίξει από κάτω, όχι πολύ τουλάχιστον και όχι κάθε μέρα...  Το έχω ρίξει στη γυμναστική, ο διάδρομος αναστενάζει κάθε μέρα, ήταν η πιο καλή αγορά που έκανα εδώ και πολλά χρόνια... Ευελπιστώ ότι θα χάσω και κανένα κιλό, ακόμα δεν έχει δείξει κάτι η ζυγαριά και δεν τρώω πιο πολύ από προ καραντίνας αλλά επιμένω... Με τα αγόρια πάμε βόλτες και πεζοπορίες στο βουνό, στέλνουμε ένα μήνυμα για μετακίνηση νούμερο 6 και ξεκινάμε... Έβαλα Netflix την πιο σωστή στιγμή, 5 μόλις ημέρες πριν την έναρξη του εγκλεισμού, και του έχω δώσει κι έχει καταλάβει και τα παιδιά κι η Μάρα το ίδιο...  Μου λείπουν πολύ οι δικοί μου, οι φίλοι μου... Σήμερα θα έρ

The End...(?)

Φοβάμαι, φοβάμαι πολύ... Όχι τόσο πολύ τον ιό, ούτε τόσο μην πεθάνω εγώ ή τα παιδιά μου... Εννοείται ότι ανησυχώ για τους γονείς μου που είναι μεγάλοι άνθρωποι και άρα πιο ευάλωτοι αλλά και πάλι δεν είναι αυτή η κύρια πηγή του φόβου μου... Φοβάμαι που συμβαίνει αυτό το παγκόσμιο γεγονός όπως το ξέσπασμα του COVID2019 και ζω σε μια χώρα παντελώς ασόβαρη και ψυχολογικά διαταραγμένη... Μια χώρα με έτσι κι αλλιώς προβληματικό σύστημα υγείας... Μια χώρα που οι παπάδες ερωτούνται και καθορίζουν θέματα δημόσιας υγείας... Που άνθρωποι σε καραντίνα πάνε μέχρι το καφενείο της γειτονιάς τους για να περάσουν την ώρα τους... Που θεωρείται πιο σημαντικό από συμπολίτες μας το να πάνε στο καρναβάλι ή στο γήπεδο από το να συμμορφωθούν με τις υγειονομικές υποδείξεις... Που υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πραγματικά ότι το να ψεκαστούν με αγιασμό θα τους προστατέψει ή ότι το να γλύψουν πολλοί άγνωστοι μεταξύ τους το ίδιο κουταλάκι θα τους αφήσει αμόλυντους από οποιαδήποτε ασθένεια..

Common lingo...

Γίνεται συνεπές και αξιόπιστο reporting χωρίς συνεπή και αξιόπιστα data;  Η απάντηση είναι όχι... Γίνεται να μην υπάρχει κοινή ορολογία μεταξύ των τμημάτων μιας εταιρείας και να απαιτούμε να έχουμε συνεπές και αξιόπιστο reporting; Η απάντηση  είναι πάλι όχι... Οι έννοιες και οι ορολογίες που ορίζουν το business logic πρέπει να είναι σαφώς ορισμένες, να έχουν επικοινωνηθεί και να έχουν επικυρωθεί από όλους... Αν υπάρχει πολυγλωσσία και σύγχυση μεταξύ των τμημάτων μια εταιρείας πώς μπορούμε να περιμένουμε reconciliated και ακριβή αποτελέσματα; Material Group, Molecule, Product όλα σημαίνουν το ίδιο πράγμα, χρησιμοποιούνται από διαφορετικά τμήματα και ο κάθε ορισμός μπορεί να είναι παντελώς άγνωστος σε όσους δεν τον χρησιμοποιούν... Ο BI Engineer/Analyst δεν είναι μάγος... Δουλεύει με δεδομένα και το αποτέλεσμα της δουλειάς του είναι τόσο ακριβές όσο τα δεδομένα και τα specs που έχει στα χέρια του... Ο οποιοσδήποτε οργανισμός αν θέλει να έχει σωστό reporting και business i

45άρι...

Μπορεί να φταίει που μεγαλώνω αλλά κάθε μέρα που περνάει τα social media μου φαίνονται όλο και περισσότερο ανυπόφορα... Ξέρω ότι μέσα στον βόθρο αν ψάξεις καλά μπορεί να βρεις διαμάντια αλλά δεν έχω τη διάθεση να ψάξω πια...  Αν εξαιρέσεις το LinkedIn, το οποίο χρησιμοποιώ για πολύ συγκεκριμένους λόγους και το Twitter, το οποίο προτιμώ σαν format και περιεχόμενο αλλά η τοξικότητα του φτάνει σε απαγορευτικά επίπεδα κάποιες φορές, όλα τα υπόλοιπα στα δικά μου μάτια φαίνονται σαν χαοτικά περιβάλλοντα διασποράς ψευδών ειδήσεων, καυλαντίσματος, διαφημίσεων και τρομακτικής έκφρασης των πιο ποταπών ανθρώπινων συναισθημάτων...  Όλο αυτό που συνετελέσθη με το web 2.0 και την σαρωτική επικράτηση των social media σε κάθε έκφραση της κοινωνικής ζωής είναι τρανό παράδειγμα του πως ένα πανίσχυρο όπλο/δώρο, όπως το internet, στα χέρια πονηρών ανθρώπων που απευθύνονται σε αμαθείς ανθρώπους μπορεί να οδηγησει στην μέγιστη χειραγώγηση της βούλησης, στην ευτέλιση κάθε είδους λογικής και αξιοπρέ

Γιλεάδ...

Δεν χρειάζεται να είσαι απαισιόδοξος για να νιώσεις ότι ο κόσμος όλος πάει από το κακό στο χειρότερο κι ότι η γωνιά του πλανήτη που ζεις κάνει ότι μπορεί για να ακολουθήσει κατά πόδας αυτή την κατάντια... Το χθεσινό εξώφυλλο της Sportime, το οποίο απαξιώ και να αναδημοσιεύσω, και ο τρόπος που επικροτήθηκε και αναπαράχθηκε με θετικό πρόσημο από τον αντιπρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας Άδωνη Γεωργιάδη, επιβεβαιώνει ότι η Νέα (Ακρο)Δεξιά του Tea Party είναι εδώ για να μείνει και να μας κάτσει στο σβέρκο... Με άφησε άναυδο εξ αρχής πώς μια αθλητική εφημερίδα αποφάσισε να πάρει μια τέτοια θέση στηριγμένη σε ΨΕΥΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ , ( διαβάστε αυτό το thread στο Τwitter, για να καταλάβετε ) αλλά δεν θα έπρεπε... Όσο και αν προσπαθούμε να ζήσουμε τις ζωές μας και πολλές φορές κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε γιατί εμείς ζούμε καλύτερα από τους άλλους και η βία που υφίστανται οι άλλοι εμάς δεν μας αγγίζει, το χθεσινό εξώφυλλο σηματοδότησε την επίγνωση ότι η βία αργά ή γρήγορα θα μας αγγίξει όλου

2020...

Το 2019 τελειώνει για να το διαδεχτεί το 2020 κι εγώ μπαίνω στην διαδικασία του απολογισμού της χρονιάς, ω πόσο πρωτότυπος είμαι...  Το ξανασκέφτομαι όμως και αποφασίζω να μην κάνω ούτε απολογισμό, ούτε λίστες φέτος... Θέλω απλά να θέσω κάποιους στόχους για μένα με την νέα χρονιά, στόχους δύσκολους μα εφικτούς για μένα... Με το τέλος του 2020 θέλω κοιτώντας προς τα πίσω την χρονιά να δω: ΥΓΕΙΑ, ΥΓΕΙΑ, ΥΓΕΙΑ !!! Λιγότερο ανούσιο κόλλημα σε οθόνες, αν είναι να το κάνω να βγάλω και κανά φράγκο... Περισσότερη άσκηση, πρέπει να αποσβεστεί για τα καλά ο διάδρομος και η συνδρομή στο γυμναστήριο... Το καινούργιο σπίτι μου, αυτό που θέλω εγώ κι η οικογένεια μου... Καλή χρονιά σε όλους!

Bottom line...

Οι λέξεις δεν βγαίνουν εύκολα από το μυαλό... Είναι τόσες πολλές εκεί μέσα, τόσο ανακατεμένες κι έτσι όπως διαγωνίζονται η μία με την άλλη να βγουν, τελικά δεν βγαίνει καμία... 10 χρόνια τα είπαμε και τα ξανάπαμε και άκρη δεν βρήκαμε... Βγάζει μια ματαιότητα όλο αυτό γιατί οι λέξεις δεν αλλάζουν τη ζωή αλλά μόνο οι πράξεις... Άντε και τα είπες και τα έγραψες, και; Έκανες κάτι; Δεν παίζει ρόλο μόνο η θέληση αλλά και το momentum, μπόρεσες να αλλάξεις τη ζωή σου, σου το επέτρεψαν οι συνθήκες; Αν όχι, σταμάτα να "κλαις" και  ζήσε ότι θέλεις και μπορείς να ζήσεις...

Απελπισία...

Από τους ανθρώπους του κόσμου όλου έχει βρει εμένα να ξαλαφρώνει την σκέψη του... Είναι στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και πίσω στην Ελλάδα αυτό που έλεγε κάποτε οικογένεια έχει διαλυθεί...  Δεν θέλει να φορτώνει τον πατέρα κι την μάνα του γιατί είναι γέροι άνθρωποι κι έχει δίκιο, τι να τους πει;  Ότι η πρώην γυναίκα του προσπαθεί να δηλητηριάσει την σχέση του με την κόρη του, ότι είπε επί λέξη στη δικηγόρο ότι θα τον κάψει με το παιδί αν δεν κάνει αυτά που αυτή θέλει; Ότι η επικοινωνία του με το παιδί γίνεται τηλεφωνικά με την αυστηρή εποπτεία και παρέμβαση της πρώην γυναίκας του;  Ότι δημιούργησε πρόβλημα και απείλησε πρώην κοινούς οικογενειακούς φίλους όταν θεώρησαν λογικό να του στείλουν μια φωτογραφία των παιδιών τους μαζί με την κόρη του από την ημέρα του αγιασμού;  Ότι του ζητάει και του ξαναζητάει λεφτά, δήθεν για το παιδί, ότι τον κατηγορεί ότι κάνει την αμερικανική dolce vita ενώ αυτός δουλεύει 12ωρα στις οικοδομές και κάνει 2 ώρες να πάει και 2 ώρες να γυρίσε

Αστοχία υλικού...

Συζήτησα και στο παρελθόν το ίδιο θέμα με τον εαυτό μου, γιατί δεν κάνω φίλους, γιατί κρατάω τους ανθρώπους σε απόσταση... Δεν αναιρώ όσα είχα πει τότε αλλά πρέπει να προσθέσω και κάτι άλλο...  Κρατάω τους ανθρώπους μακρυά γιατί φοβάμαι την έννοια τους... Εγκαρδιότητα σημαίνει να μοιράζεσαι το συναίσθημά σου με τον άλλο, το χαρούμενο και το λυπημένο κι εγώ φοβάμαι να λυπηθώ για κάποιον άλλο, φοβάμαι να επωμισθώ την στενοχώρια του, αυτή που κουβαλάω μέσα μου μου φτάνει, δεν θέλω άλλη...  Δεν είναι ότι δεν θέλω, είναι ότι δεν μπορώ, δεν αντέχω, νιώθω τις ισορροπίες μου να δοκιμάζονται καθημερινά, όχι άλλα stress tests... Προτιμώ, συνειδητά πολλές φορές, την μοναξιά και την σιωπή κάνοντας οικονομία ψυχικού σθένους, από το λίγο που διαθέτω, για τους ανθρώπους που θα πέθαινα χωρίς δεύτερη σκέψη, τα παιδιά μου και την Μάρα...  Θα ήθελα να ήμουν αλλιώς αλλά δεν είμαι... Ίσως να ήμουν αλλιώς αν κάποια γεγονότα δεν είχαν συμβεί στη ζωή μου αλλά τη ζωή δεν την ορίζεις, σου έρχεται

MVP...

Κάθε φορά που παρακολουθώ τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να κατακτά ακόμα μια κορυφή σκέφτομαι πάντα το πόσο σπουδαίοι άνθρωποι, πόσο καταπληκτικοί γονείς θα πρέπει να ήταν οι γονείς του... Δύο άνθρωποι όταν καταφέρνουν να δημιουργήσουν μια τέτοια οικογένεια, τόσο δεμένη και αγαπημένη, παιδιά τόσο αφοσιωμένα στην επιτυχία και την σκληρή δουλειά αλλά με τα πόδια τους στη γη, παιδιά που δείχνουν τόση αγάπη για την χώρα που γεννήθηκαν παρά το γεγονός ότι αυτή δεν τους αγάπησε εξίσου μέχρι να γίνουν διάσημοι, σημαίνει ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι, παρά τις τρομακτικές δυσκολίες που αντιμετώπισαν για να στήσουν αυτή την οικογένεια στα πόδια της, έκαναν κάτι πάρα πολύ σωστά...