Ψαροκόκαλο...

Χθες το μεσημέρι πάω στο super market και παρκάρω στο parking της επιχείρησης αρκετά κοντά στο διπλανό αυτοκίνητο (είναι η αλήθεια)... Εκείνη την ώρα έρχεται ο ιδιοκτήτης του με το γιο του, ένα μικρό αγοράκι, για να φύγουν, οι πόρτες του αυτοκινήτου τους ανοίγουν δύσκολα... Κατεβάζω το παράθυρο και ακολουθεί ο εξής διάλογος: Snowball : Με συγχωρείτε σας στρίμωξα... Οδηγός διπλανού αυτοκινήτου : Όχι αγόρι μου δεν έγινε τίποτα... Snowball : Μπορώ να το μετακινήσω αν θέλετε... Οδηγός διπλανού αυτοκινήτου : Δεν χρειάζεται... Snowball : Με συγχωρείτε για την ταλαιπωρία... Οδηγός διπλανού αυτοκινήτου : Ποια ταλαιπωρία αγόρι μου; Με όλα αυτά που τραβάμε αυτό είναι το λιγότερο... Τους έχω σιχαθεί όλους, δεν αντέχω άλλο... Δεν πολιτικολογώ αλλά 26 χρόνια δουλεύω μηχανικός αεροσκαφών κι έχω δει πολλά... Η γενιά η δικιά σου θα έπρεπε όλους εμάς, της προηγούμενης γενιάς, να μας αποκεφαλίσει έτσι όπως τα κάναμε... Καλό σαββατοκύριακο... Snowball : Επίσης, γεια σας... Ελπίζω κι εύ

Σήμερα το πρωί ακούω ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο καθώς πάω στη δουλειά... Στον ΣΚΑΙ , ο Άρης Πορτοσάλτε σχολιάζει επιστολές ακροατών και αναφωνεί... Ο Έλληνας δεν ψωνίζει, όχι γιατί δεν έχει λεφτά αλλά γιατί δεν έχει διάθεση... Εγώ τι να πω...;

Δεν ξέρω πόσα μπορείς να πεις σε τέτοιες ώρες, δεν ξέρω πόσο μπορώ να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη και να τις βγάλω στην οθόνη... Το σίγουρο είναι ότι τρεις άνθρωποι, μεταξύ τους μια έγκυος γυναίκα, έχασαν τη ζωή τους... Τρεις εργαζόμενοι, έχασαν τη ζωή τους... Τρεις απεργοσπάστες έχασαν τη ζωή τους... Απεργοσπάστες σαν και μένα γιατί ούτε εγώ απέργησα... Άνθρωποι που δεν απήργησαν είτε γιατί φοβόντουσαν είτε γιατί δεν μπορούσαν είτε γιατί δεν ήθελαν... Η μεγαλειώδης χθεσινή πορεία, το αυθόρμητο ξέσπασμα χιλιάδων ανθρώπων, των "νοικοκυραίων" , περνάει σήμερα εκ των συνθηκών σε δεύτερη μοίρα... Για άλλη μια φορά η ουσία παραμερίζει μπροστά στον κόσμο του θεάματος...μόνο που αυτή την φορά δυστυχώς το θέαμα περιλαμβάνει και θάνατο... Ελπίζω από καρδιάς, το τραγικό γεγονός να μην αποτελέσει την ταφόπλακα αυτού του κινήματος της λαϊκής αντίδρασης, αυτής της πηγαίας αγανάκτησης... Οι ευθύνες είναι συγκεκριμένες και ήδη καταμερισμένες... Δεν ευθύνεται το ΚΚΕ που ξεκινάει καινούργιο

Η ψηφοφορία για αυτή την πρόταση νόμου πρέπει να γίνει δια βοής και με ζωντανή τηλεοπτική κάλυψη για να δούμε ποιος ξεφτιλισμένος θα τολμήσει να ψηφίσει αρνητικά... Κατάργηση βουλευτικής σύνταξης προτείνει το ΚΚΕ Την κατάργηση της βουλευτικής σύνταξης προτείνει το ΚΚΕ με πρόταση νόμου που κατέθεσε χθες στη Βουλή, ενώ προβάλλει εκ νέου το ζήτημα της δραστικής μείωσης των μισθών των βουλευτών και της κατάργησης των διαφόρων επιδομάτων στις επιτροπές. Όπως εξήγησε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ κυρία Αλέκα Παπαρήγα , είναι πρόκληση να αναζητούν υψηλούς μισθούς, συντάξεις, επιδόματα και διάφορα άλλα προνόμια οι βουλευτές, «που στην πλειοψηφία τους αποφασίζουν στη Βουλή πολιτική λιτότητας, πολιτική βάρβαρων μέτρων». Το κάνουν, όπως είπε, γιατί στα περισσότερα κόμματα ισχύει «η λογική της ατομικής συγκέντρωσης ψήφων, της ατομικής διαμόρφωσης εκλογικής πελατείας, κουμπαριές κλπ.». Από το Βήμα

Οι Dead Kennedys ήταν μια από τις δημοφιλέστερες και σημαντικότερες αμερικανικές hardcore/punk μπάντες στα τέλη της δεκαετίας του '70 και στις αρχές της δεκαετία του '80. Δημιουργήθηκαν στο Σαν Φρανσίσκο το 1978 όταν ο East Bay Ray τοποθέτησε μια αγγελία σε μια μουσική εφημερίδα στην οποία απάντησε ο τραγουδιστής Jello Biafra. Σύντομα προστέθηκαν στην μπάντα ο μπασίστας Klaus Flouride, ο ντράμερ Ted και ένας δεύτερος κιθαρίστας γνωστός στο μέλλον απλά ως 6025. Ο τελευταίος αποχώρησε από το γκρουπ τον Μάρτιο του 1979, ενώ ο Ted αντικαταστάθηκε στο τέλος του 1980 από τον D.H.Peligro. Μετά από μια σύντομη περίοδο με συνεχείς πρόβες, οι Dead Kennedys έκαναν το πρώτο τους live τον Ιούλιο του 1978 στo Mabuhay Gardens. Το "Fab Mab" ήταν ένα Φιλλιπινέζικο εστιατόριο στην περιοχή North Beach του San Francisco το οποίο λειτουργούσε σαν «στέγη» για punk μπάντες, για μια περίοδο δέκα ετών, Δεν πέρασε πολύς καιρός και γρήγορα το γκρουπ απέκτησε ένα σημαντικό αριθμό πιστώ

Μετά από χρόνια, κι αφού είδα κι απόειδα και το πήρα απόφαση ότι ΕΕ, ΔΝΤ και Γιωργάκης ο Β' ο Ελάχιστος θα μας τον... "επενδύσουν" , το πήρα απόφαση και κατέβηκα στην πορεία... Πήγα στην πορεία της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς γιατί εκεί προσταζαν να πάμε οι οικογενειακοί και φιλικοί δεσμοί αν κι εγώ δεν θα χαλιόμουν να πηγαίναμε στο Σύνταγμα με το ΠΑΜΕ, το οποίο βέβαια έκανε πάλι το κουλό και έκανε πορεία στην...αμερικανική πρεσβεία!!! Συναντήθηκα με ένα φίλο στο σταθμό του μετρό στο Σύνταγμα και μετά βρέθηκα με κάποιους διαδικτυακούς φίλους, συναντηθήκαμε για πρώτη φορά, την dame31 και τον Vlaxos (στα πεταχτά γνώρισα και το Κόκκινο Μπαλόνι) ... Τα παιδιά ήταν μια χαρά, πολύ ζεστοί άνθρωποι, μια χαρά πέρασα μαζί τους... Παιδιά χάρηκα πολύ που σας γνώρισα, να τα ξαναπούμε!!! Συμμετείχαμε στην πορεία της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς η οποία ξεκίνησε από το Μουσείο και κατευθύνθηκε στη Βουλή... Κόσμος αρκετός, θα μπορούσε και έπρεπε να είναι περισσότερος... Η π

Όλα τριγύρω αλλάζουν, η διάθεσή μου αλλάζει, οι εποχές αλλάζουν, οι κυβερνήσεις αλλάζουν (οι πολιτικές δεν αλλάζουν), καιρός να αλλάξει και ο τίτλος του blog... Εμπνευσμένος από το νέο template του blog, αντανακλά το πνεύμα αισιοδοξίας της εποχής... Αυτά που δεν θα αλλάξουν είναι τα RSS Feeds του blog οπότε όσοι έχετε subscriptions σε αυτά δεν χρειάζεται να αλλάξετε κάτι παρά μόνο (αν θέλετε) τον τίτλο του feed στον reader σας... Μην βιαστείτε πάντως διότι μπορεί μέχρι αύριο ο τίτλος να έχει αλλάξει πάλι...

Κάθε Πέμπτη έχει λαϊκή αγορά στο δρόμο που είναι η δουλειά μου και γι' αυτό παρκάρω στο πάρκινγκ του πλησιέστερου σταθμού του μετρό, πέντε λεπτά ποδαρόδρομο από το γραφείο... Στο πάρκινγκ έχει θέσεις για αναπήρους που βρίσκονται κοντά στην έξοδο για προφανέστατους λόγους διευκόλυνσης αυτών των ανθρώπων αλλά παρ' όλα αυτά κάθε φορά οι θέσεις είναι κατειλημμένες από αυτοκίνητα που κάθε άλλο παρά αναπηρικά φαίνονται... Ανήκουν προφανώς σε ανθρώπους συναισθηματικά και ηθικά ανάπηρους που αδιαφορούν για τον διπλανό τους και θεωρούν απόλυτα λογικό να καταλαμβάνουν την θέση στάθμευσης ενός ανθρώπου με πρόβλημα απλά και μόνο για να μην κουνήσουν την κωλάρα τους και περπατήσουν 50 μέτρα παραπάνω... Σήμερα, μεταξύ των αυτοκινήτων που είχαν παρκάρει στις θέσεις αναπήρων του πάρκινγκ, ήταν ένα Smart κι ένα ταξί τα οποία κάθε άλλο παρά αναπηρικά φαίνονταν, το δε ταξί είχε παρκάρει σχεδόν διαγώνια στην θέση στάθμευσης καταλαμβάνοντας και την διπλανή... Δεν γνωρίζω αν μπορείς να καλέσεις την

Όταν στις αρχές της δεκαετίας του '80, ο William Gibson δημοσίευσε τον "Νευρομάντη" , το μυθιστόρημα που εγκαινίασε το λογοτεχνικό ρεύμα του κυβερνοπάνκ, περιέγραφε ένα μελλοντικό κόσμο όπου ο έλεγχος των κρατών έχει περάσει στα χέρια μεγάλων εταιρικών κοινοπραξιών, των ζαιμπάτσου, οι οποίες είναι παντοδύναμες, απρόσωπες και αιώνιες... Τα πρόσωπα και τα διοικητικά συμβούλια αλλάζουν, άνθρωποι χάνουν τις ζωές του, εξαφανίζονται, αυτές όμως ζουν για πάντα... Σήμερα, με τα γεγονότα των ημερών να αποκαλύπτουν την ανυπαρξία της ΕΕ και την αδυναμία των κρατών της Ευρωζώνης να προστατευτούν από τις επιθέσεις των κερδοσκόπων και τις απανωτές υποβαθμίσεις των επενδυτικών οίκων και να φαίνεται κάθε μέρα όλο και πιο δύσκολο να προστατέψουμε την ποιότητα ζωής μας, ο κύριος Gibson μοιάζει προφητικός...

Σαν σήμερα πριν από 69 χρόνια αυτοκτονεί η Πηνελόπη Δέλτα... Η συγγραφέας των παιδικών μου χρόνων τα βιβλία της οποίας διάβασα και ξαναδιάβασα, τα είδα με άλλο μάτι μεγαλώνοντας αλλά δεν έπαψα ποτέ να τα αγαπώ... Η "Σιωπή" της Πηνελόπης Δέλτα... Απρίλης 1941. Στις 27 του μηνός, τα γερμανικά στρατεύματα μπαίνουν στην Αθήνα και η Πηνελόπη Δέλτα μπαίνει στη λίστα με τους «ιδανικούς αυτόχειρες». Παίρνει δηλητήριο και πέντε μέρες αργότερα ξεψυχάει αφήνοντας ένα λιτό σημείωμα για τα παιδιά της. «Παιδιά μου, ούτε παπά, ούτε κηδεία. Παραχώστε με σε μια γωνιά του κήπου, αλλά μόνο αφού βεβαιωθείτε ότι δεν ζω πια. Φροντίστε τον πατέρα σας. Τον φιλώ σφιχτά. Π.Σ. Δέλτα». Στην ταφή της, στον κήπο της Κηφισιάς, ιερουργεί μόνος ο παλιός φίλος Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος. Επάνω στον τάφο της χαράχτηκε μόνο η λέξη «Σιωπή». Όσοι έχουν διαβάσει τον «Τρελαντώνη» δεν μπόρεσαν παρά να αναγνωρίσουν στη αδερφή του, τη μικρή Πουλουδιά, μία από τις πιο σημαντικές Ελληνίδες συγγραφείς, την