Ψαροκόκαλο...

Έχω πάρει την απόφαση εδώ και λίγο καιρό να απαλλαγώ από κάποιους ψυχαναγκασμούς και εμμονές που επέβαλα ηλιθιωδώς στον εαυτό μου κάνοντας τη ζωή μου πιο δύσκολη... Μία από αυτές ήταν ότι δεν μπορούσα να σταματήσω την ανάγνωση ενός βιβλίου, όσο βαρετό ή αδιάφορο και αν το θεωρούσα, έπρεπε να το τελειώσω... Όχι πια... Το   "Ιστορίες μαγείας & φαντασίας" , συλλογή διηγημάτων μαγείας και φαντασίας, όπως προδίδει και ο τίτλος, από τις αγαπημένες εκδόσεις Anubis , δεν το τελείωσα ποτέ... Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια συλλογή 20 διηγημάτων από συγγραφείς που έχουν γράψει ιστορία στον χώρο της φανταστικής λογοτεχνίας όπως ο Ray Bradbury , η Ursula Le Guin , ο Roger Zelazny και άλλοι... Εδώ ξεκινάει το πρόβλημα... Δεν μου αρέσουν τα διηγήματα...  Δεν μπορώ ενώ βυθίζομαι σιγά σιγά στον κόσμο που πλάθει ο συγγραφέας, η ιστορία να τελειώνει και εγώ να πρέπει να επαναλάβω τη διαδικασία από την αρχή... Θα ρωτήσει κάποιος εύλογα, "Γιατί το αγόρασες αφού δεν σου αρέσουν τα διηγήματ

Είδα προχτές το βράδυ το πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ "Antifa: Chasseurs de Skins" το οποίο αναφέρεται στον τρόπο που αντέδρασε ένα κομμάτι της παρισινής νεολαίας στην άνοδο του Εθνικού Μετώπου του Λεπέν και στην επιθετικότητα και τη βία που είχαν εξαπολύσει στους δρόμους του Παρισιού οι πολυάριθμες ομάδες skinhead νεοναζί, στα μέσα και τέλη της δεκαετίας του '80, σχηματίζοντας ομάδες κρούσης που κυνηγούσαν τους αντιπάλους τους στους δρόμους.... Στο ντοκιμαντέρ εμφανίζονται μέλη των ομάδων εκείνων και περιγράφουν με λεπτομέρειες ιστορίες από τις μάχες στους δρόμους και δίνουν μια εικόνα από εκείνες τις μέρες και την υποκουλτούρα που είχε αναπτυχθεί σχετικά με τους κώδικες συμπεριφοράς, το ντύσιμο, το κούρεμα, τον "οπλισμό" που χρησιμοποιούνταν στις συγκρούσεις... Πολλά από αυτά που περιγράφουν, flight jackets, αρβύλες Doc Martens, άσπρα κορδόνια οι φασίστες, κόκκινα οι αντιφασίστες, πεσίματα, ψειρίσματα των μπουφάν και των αρβύλων τα θυμάμαι να γίνονται και στη

Το πρώτο βιβλίο που απέκτησα και διάβασα όντας παιδάκι, σε ποια ακριβώς ηλικία δεν θυμάμαι, ήταν   "Ο  δεκαπενταετής πλοίαρχος" , του Ιουλίου Βερν ... Το λάτρεψα... Πρέπει να το διάβασα τουλάχιστον 10 φορές... Η τύχη του βιβλίου αυτού δεν ήταν καλή...  Ο αδερφός μου, μικρότερος μου κατά σχεδόν 3,5 χρόνια, δεν εκτιμούσε την Λογοτεχνία και αποφάσισε ότι οι εσωτερικές λευκές σελίδες του βιβλίου στην αρχή και στο τέλος ήταν κατάλληλος καμβάς για τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες... Δεν θυμάμαι αν αντέδρασα σε αυτή την "προσβολή" αλλά δεν δέχτηκα να πετάξω το κατεστραμμένο πρώτο μου βιβλίο το οποίο ακόμα βρίσκεται σε κάποια κούτα καταχωνιασμένο στο πατάρι του πατρικού μου...

Θα ήθελα να σπάσω τα μούτρα αυτών των υπανθρώπων που με την αδιαφορία τους βασανίζουν απροστάτευτα παιδιά... Αν δεν γουστάρετε ή δεν μπορείτε να κάνετε μια δουλειά ρε κωλόζωα, να μην την κάνετε, εδώ μιλάμε για ανθρώπινες ζωές, όχι για υπογραφές και πρωτόκολλα... Αει στο διάολο, σιχάματα... Ζωές δεμένες με ιμάντες Του ΜΑΚΗ ΝΟΔΑΡΟΥ   Ενα αγόρι δεμένο για πολλά χρόνια στο κρεβάτι του. Δυο κορίτσια τρέφονται ακόμη μέσα στο κλουβί τους. Ανήλικα με αναπηρία, ταλαιπωρημένα και παρατημένα, χωρίς κανένας να ενδιαφέρεται.  Εικόνες ντροπής με παιδιά δεμένα με ιμάντες πάνω στα κρεβάτια τους , στην «αποθήκη παιδικών ψυχών» του ΚΕΠΕΠ (Κέντρου Περίθαλψης Παίδων) Λεχαινών Ηλείας, ήρθαν χθες στη δημοσιότητα, μετά την επιστολή και τις φωτογραφίες που έστειλε φοιτήτρια εθελόντρια στην τοπική ενημερωτική ιστοσελίδα www.iliatora.gr Το γεγονός επιβεβαίωσε στην «Ε» και η διοικήτρια του ιδρύματος Αννα Μαζαράκη, υποστηρίζοντας ότι το δέσιμο των παιδιών με ιμάντες στα κρεβάτια γίνεται για

Εγώ και η Μ. είμαστε "περίεργοι" όταν τρώμε κρέας... Να μην έχει λίπος, νεύρα, το θέλουμε καθαρισμένο εντελώς, να έχει περάσει εγχείρηση... Πριν κανά δεκαπενθήμερο πεθυμήσαμε να φάμε ένα ψητό στον φούρνο, μοσχάρι κατά προτίμηση... Πάω στον χασάπη και του λέω, "Το και το, τι κομμάτι μου προτείνεις;" , "Χτένι" , μου λέει, "είναι ότι πρέπει για φούρνο" ... "Βάλε" , του λέω... Το είδα το κρέας εξ όψεως ότι δεν μου πολυγέμιζε το μάτι αλλά είπα να εμπιστευτώ τον επαγγελματία... Παίρνω το κρέας και το πάω σπίτι, το παίρνει η Μ. το περιποιείται, το βάζει στον φούρνο, το σερβίρει και...ΠΑΝΩΛΕΘΡΙΑ!... Δεν μας άρεσε καθόλου... Είχε όλα τα αρνητικά του κρέατος (για εμάς), σκέτος Γκοτζίλας , συν μια γεύση που δεν μας ικανοποίησε ενώ είχε μαγειρευτεί πολύ καλά... Έκλαψα το 20ευρω που είχα δώσει και πήγα για ύπνο... Έλα όμως που το κρέας ήταν πολύ και ένα κομμάτι λιγότερο από μισό κιλό το είχαμε χωρίσει από το υπόλοιπο και το είχαμε βάλει στην κατάψυ

Σάββατο μεσημέρι στο Σούνιο, στα μάρμαρα του ναού του Ποσειδώνα, κυνηγιούνται τρεις πέρδικες που αδιαφορούν για τα δίποδα χωρίς φτέρωμα και τρίχωμα που μπλέκονται στα πόδια τους και τις παίρνουν φωτογραφίες... Κάτω από τον ναό, στο πάρκινγκ, έχει στηθεί ένα αυτοσχέδιο γλέντι... Ένα τροχόσπιτο είναι παρκαρισμένο, το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου παίζει στη διαπασών και μια παρέα από 3-4 εξηντάρηδες το έχει ρίξει στον χορό και τα παλαμάκια...

Το  "Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς" είναι μια αφήγηση σε κάποιον ο οποίος, όπως λέει και ο τίτλος, σκοτώθηκε νωρίς και δεν πρόλαβε να ζήσει όσα έζησε ο Χρόνης Μίσσιος  ... Η φράση αυτή δηλώνει μια πίκρα για τον χαμό του "συνομιλητή" αλλά ταυτόχρονα και μια χαρά, ίσως και μια καλοπροαίρετη ζήλεια, που αυτός δεν πέρασε μέσα από την κόλαση που πέρασε ο συγγραφέας, του σωματικού και ψυχολογικού βασάνου και της αμφιβολίας... Το βιβλίο, όπως είπαμε και πριν, είναι μια αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, ο  Χρόνης Μίσσιος  περιγράφει την ζωή του κι επικεντρώνεται στα γεγονότα που την σημάδεψαν και τους πολιτικούς του αγώνες.... Η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι απλή, λαική και άμεση, ο αναγνώστης νιώθει ότι παρακολουθεί κάποιον να μιλάει, ο ρυθμός είναι καταιγιστικός... Μέσα από την αφήγηση του Μίσσιου περνάει και η ιστορία της μετεμφυλιακής Ελλάδας και της Αριστεράς, ταραγμένη και βίαιη... Η ανθρωπιά και το συναίσθημα ξεχειλίζουν μέσα από τις  σελίδες αυτού του βιβλίου παρά το

Έτσι απάντησα στην ερώτηση που μου έκανε η μάνα μου πριν καμιά ώρα στο τηλέφωνο όταν μιλήσαμε... Παλιά το έλεγα χάριν αστεϊσμού, τώρα το εννοώ...

Υπάρχει ο καιρός που πρέπει να μιλάς και υπάρχει και ο καιρός που πρέπει να σωπαίνεις ή τουλάχιστον να μιλάς μόνο όταν έχεις κάτι σημαντικό να πεις... Πιστεύω ότι ήμουν φλύαρος τον τελευταίο καιρό εκεί έξω, χωρίς λόγο, απλά για εκτόνωση... Καιρός για λίγη σιωπή και πράξεις...