Ψαροκόκαλο...

Είχα σκοπό να γράψω κάτι και για το δεύτερο βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου αλλά με πρόλαβε ο ΝΟ14ΜΕ που τα λέει μια χαρά... Εγώ απλά θα συμπληρώσω δυο πραγματάκια... Όπως και στο "Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς" , ο συγγραφέας αφηγείται σε κάποιον την ζωή του... Ο αναγνώστης μπορεί να υποθέσει ότι είναι κάποιος σύντροφος που χάθηκε στο πεδίο της μάχης αλλά εγώ είμαι πεπεισμένος, όπως υποπτεύεται και ο ΝΟ14ΜΕ, ότι τα βιβλία του δεν είναι αφηγήσεις αλλά προσωπικοί μονόλογοι, ο τρόπος που βρήκε ο Μίσσιος  να εκλογικεύσει και να ξορκίσει τους δαίμονες που τον βασανίζουν είτε αυτοί είναι με την μορφή του μπάτσου που τον βασανίζει και του πρωινού που περιμένει την εκτέλεση του είτε με την μορφή του σαρακιού της απογοήτευσης για τη ζωή που ξόδεψε για ένα όνειρο που δεν επαληθεύτηκε ... Ο τίτλος του βιβλίου "Χαμογέλα ρε... Τι σου ζητάνε;" προέρχεται από το διάλογο του συγγραφέα με ένα αστυνομικό όταν κατά τη διάρκεια της ανάκρισης κι ενώ προσπαθούν να τον πείσουν για κάτ

Αναδημοσιεύω δύο κείμενα που διάβασα σήμερα σε δύο διαφορετικά blogs και αφορούν και τα δύο τους 300 μετανάστες απεργούς πείνας... Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να πεθάνουν αυτοί οι άνθρωποι... Ανεξαρτήτως των απόψεων του καθενός για την μετανάστευση είναι και ηθικό και δίκαιο να ζητάς την νομιμοποίησή σου σε μια χώρα που έζησες κι εργάστηκες για χρόνια... ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ – ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ Από τις 25 Ιανουαρίου τριακόσιοι μετανάστες, που ζουν και εργάζονται για χρόνια στη χώρα μας, θύματα οικονομικής εκμετάλλευσης και κοινωνικού αποκλεισμού, ξεκίνησαν απεργία πείνας, διεκδικώντας το δικαίωμα σε μια ανθρώπινη ζωή. Αγωνίζονται με το μόνο όπλο που τους έχει απομείνει, με το ίδιο τους το σώμα, για τη νομιμοποίησή τους. Την εποχή αυτή της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης, οι τριακόσιοι δείχνουν με τη στάση τους ότι υπάρχουν πάντοτε άνθρωποι έτοιμοι να θυσιάσουν και τη ζωή τους ακόμη για ηθικές αξίες. Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στο συγκλονιστικό

Μια φίλη με την οποία συζητάμε πολύ και ουσιαστικά τον τελευταίο καιρό μου είπε ότι μπορεί σε κάποιους να φαίνεται εγωιστικό αλλά το να φροντίζεις τον εαυτό σου πρώτα απ' όλα, την σωματική και την ψυχική σου υγεία, είναι η μέγιστη πράξη αλτρουισμού, διότι αν εσύ ο ίδιος δεν είσαι καλά τότε δεν μπορείς να προσφέρεις και στους γύρω σου, στους ανθρώπους που αγαπάς, αυτά  που χρειάζονται από εσένα...  Πιστεύω ακράδαντα ότι έχει απόλυτο δίκιο, ότι αυτό πρέπει να κάνω και αυτό κάνω ήδη... Αφαιρώ από την ζωή μου ανθρώπους και καταστάσεις "τοξικές" για την ηρεμία μου και την καλή μου διάθεση και επικεντρώνομαι σε μένα και σε αυτούς που αγαπώ και νοιάζομαι, οικογένεια, φίλους και συγγενείς... Η ζωή είναι πολύ σύντομη και δύσκολη για να την κάνουμε δυσκολότερη και πιο δυσάρεστη απ' όσο μπορεί να γίνει... Όσοι εννοούν να ζουν στην μιζέρια, με το καλό... απλά εγώ δεν σκοπεύω να παίξω άλλο το παιχνίδι, τελικά με αγαπάω πολύ περισσότερο απ' όσο πίστευα...  :)

Η πρώτη μας συνάντηση είχε κανονιστεί με ραντεβού... Θα γεννιόσουν Δευτέρα 1η Μαρτίου με καισαρική... Τα υπερβολικά πολλά αμνιακά υγρά στην κοιλιά της μαμάς σου σε έκαναν να επιπλέεις κανονικότατα και να μην παίρνεις θέση "εξόδου", ενώ κανά δυο περιστροφές του ομφάλιου λώρου γύρω από τον λαιμό σου συνιστούσαν όχι ακριβώς ανησυχία αλλά προσοχή...  Εκείνο το τελευταίο Σάββατο, 27 Φεβρουαρίου, πριν τη γέννηση σου είχαμε περάσει μια χαλαρή και ξεκούραστη μέρα... Το βραδάκι βάλαμε στο dvd να δούμε το "Agora" ... Είδαμε καμιά ώρα, νυστάξαμε και το κλείσαμε για να το δούμε την επομένη... Δεν ξέραμε ότι θα αξιωθούμε να ολοκληρώσουμε την ταινία κάποιους μήνες μετά... Κατά τις 5 το πρωί της Κυριακής, 28 Φεβρουαρίου, ακούω μέσα στον ύπνο μου την μαμά σου να με φωνάζει από το μπάνιο... Πετάχτηκα πάνω και την ρώτησα τι έγινε...  "Μάλλον σπάσανε τα νερά" , μου είπε... Κάτσαμε λίγο στο κρεβάτι ξαπλωμένοι και οι δύο και αφήσαμε την ώρα να περάσει για να

Θέλω καιρό τώρα να γράψω κάτι για την Πηνελόπη Δέλτα αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς... Σκέφτηκα να παρουσιάσω κάποια από τα βιβλία της αλλά τα χρόνια έχουν περάσει από τότε που τα διάβασα και δεν θυμάμαι λεπτομέρειες... Αποφάσισα ότι το καλύτερο που είχα να κάνω είναι να γράψω για τα συναισθήματα που μου προκάλεσαν τα βιβλία της τα οποία όσα χρόνια και αν περάσουν δεν σβήνουν... Η  Πηνελόπη Δέλτα  είναι η συγγραφέας που συντρόφευε με τα βιβλία της τα παιδικά μου χρόνια... Δεν υπήρχε κάτι άλλο να με συναρπάζει περισσότερο από τις ιστορίες που διηγείται μέσα από τις σελίδες τους... Κι εγώ δεν ξέρω πόσες φορές διάβασα τα "Τον καιρό του Βουλγαροκτόνου" και "Τα μυστικά του Βάλτου" , πάνω από 10 φορές το καθένα ολόκληρα!!! Πόσο παθιαζόμουν με τις ιστορίες ηρωισμού και αυτοθυσίας των πρωταγωνιστών, πόσο με έθλιβε το λυπηρό φινάλε τους, η θυσία για μια ιδέα... Πρωτοήρθα σε επαφή μαζί της... τηλεοπτικά!!! Δεν ξέρω πόσοι θυμάστε την τηλεοπτική μεταφορά του βιβλίου της

Το 1981 κυκλοφόρησε η συλλογή "Strength thru Oi!" η οποία περιελάμβανε μερικά από τα πιο γνωστά ονόματα της Oi! μουσικής... Στο εξώφυλλό της εμφανιζόταν μια φιγούρα εμβληματική για τους Βρετανούς νεοναζί skinheads, o Nicky Crane... Ο Crane, ο οποίος όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος ήταν φυλακισμένος για ρατσιστική επίθεση, ήταν διακεκριμένο στέλεχος του British Movement , οργανωτής της περιοχής του Kent... Είχε πρωταγωνιστήσει σε αρκετές ρατσιστικές επιθέσεις καθώς και σε επεισόδια σε αντιρατσιστική συναυλία... Όταν αποφυλακίστηκε άρχισε να δουλεύει σαν security στα live των Screwdriver , συνδέθηκε φιλικά κι επαγγελματικά με τον Ian Stuart και έπαιξε σημαντικό ρόλο στο στήσιμο και τη δημιουργία του νεοναζιστικού δικτύου Blood and Honour το 1987... Ο Crane όμως επιφύλασσε μια δυσάρεστη έκπληξη για τους θαυμαστές και τους συντρόφους του... Το 1992 εμφανίστηκε στην εκπομπή Out του Channel 4 και παραδέχθηκε ότι είναι ομοφυλόφιλος και ότι ζει διπλή ζωή! Εξήγησε μάλιστα τους λόγους π

... όσο και αν δεν μας αρέσει, έχουν απόλυτο δίκιο ...

Έχω πάρει την απόφαση εδώ και λίγο καιρό να απαλλαγώ από κάποιους ψυχαναγκασμούς και εμμονές που επέβαλα ηλιθιωδώς στον εαυτό μου κάνοντας τη ζωή μου πιο δύσκολη... Μία από αυτές ήταν ότι δεν μπορούσα να σταματήσω την ανάγνωση ενός βιβλίου, όσο βαρετό ή αδιάφορο και αν το θεωρούσα, έπρεπε να το τελειώσω... Όχι πια... Το   "Ιστορίες μαγείας & φαντασίας" , συλλογή διηγημάτων μαγείας και φαντασίας, όπως προδίδει και ο τίτλος, από τις αγαπημένες εκδόσεις Anubis , δεν το τελείωσα ποτέ... Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια συλλογή 20 διηγημάτων από συγγραφείς που έχουν γράψει ιστορία στον χώρο της φανταστικής λογοτεχνίας όπως ο Ray Bradbury , η Ursula Le Guin , ο Roger Zelazny και άλλοι... Εδώ ξεκινάει το πρόβλημα... Δεν μου αρέσουν τα διηγήματα...  Δεν μπορώ ενώ βυθίζομαι σιγά σιγά στον κόσμο που πλάθει ο συγγραφέας, η ιστορία να τελειώνει και εγώ να πρέπει να επαναλάβω τη διαδικασία από την αρχή... Θα ρωτήσει κάποιος εύλογα, "Γιατί το αγόρασες αφού δεν σου αρέσουν τα διηγήματ

Είδα προχτές το βράδυ το πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ "Antifa: Chasseurs de Skins" το οποίο αναφέρεται στον τρόπο που αντέδρασε ένα κομμάτι της παρισινής νεολαίας στην άνοδο του Εθνικού Μετώπου του Λεπέν και στην επιθετικότητα και τη βία που είχαν εξαπολύσει στους δρόμους του Παρισιού οι πολυάριθμες ομάδες skinhead νεοναζί, στα μέσα και τέλη της δεκαετίας του '80, σχηματίζοντας ομάδες κρούσης που κυνηγούσαν τους αντιπάλους τους στους δρόμους.... Στο ντοκιμαντέρ εμφανίζονται μέλη των ομάδων εκείνων και περιγράφουν με λεπτομέρειες ιστορίες από τις μάχες στους δρόμους και δίνουν μια εικόνα από εκείνες τις μέρες και την υποκουλτούρα που είχε αναπτυχθεί σχετικά με τους κώδικες συμπεριφοράς, το ντύσιμο, το κούρεμα, τον "οπλισμό" που χρησιμοποιούνταν στις συγκρούσεις... Πολλά από αυτά που περιγράφουν, flight jackets, αρβύλες Doc Martens, άσπρα κορδόνια οι φασίστες, κόκκινα οι αντιφασίστες, πεσίματα, ψειρίσματα των μπουφάν και των αρβύλων τα θυμάμαι να γίνονται και στη

Το πρώτο βιβλίο που απέκτησα και διάβασα όντας παιδάκι, σε ποια ακριβώς ηλικία δεν θυμάμαι, ήταν   "Ο  δεκαπενταετής πλοίαρχος" , του Ιουλίου Βερν ... Το λάτρεψα... Πρέπει να το διάβασα τουλάχιστον 10 φορές... Η τύχη του βιβλίου αυτού δεν ήταν καλή...  Ο αδερφός μου, μικρότερος μου κατά σχεδόν 3,5 χρόνια, δεν εκτιμούσε την Λογοτεχνία και αποφάσισε ότι οι εσωτερικές λευκές σελίδες του βιβλίου στην αρχή και στο τέλος ήταν κατάλληλος καμβάς για τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες... Δεν θυμάμαι αν αντέδρασα σε αυτή την "προσβολή" αλλά δεν δέχτηκα να πετάξω το κατεστραμμένο πρώτο μου βιβλίο το οποίο ακόμα βρίσκεται σε κάποια κούτα καταχωνιασμένο στο πατάρι του πατρικού μου...