Ψαροκόκαλο...

Προσπαθώ αλλά δεν θυμάμαι άλλη κυβέρνηση τόσο πολύ κοινωνικά και πολιτικά απαξιωμένη όσο η σημερινή... Ακόμα και οι απριλιανοί (δυστυχώς) χαίρουν μεγαλύτερης εκτίμησης από την κυβέρνηση του ΓΑΠ, πράγμα που είναι κατόρθωμα, όπως και να το δεις... Παρ' όλα αυτά όμως και όλη αυτή την αγανάκτηση η κυβέρνηση είναι αγκιστρωμένη στην εξουσία και δεν λέει να πάρει το μήνυμα και να ξεκουμπιστεί... Να δούμε αν μέχρι το τέλος της εβδομάδας θα έχουμε εξελίξεις...  

Μα πόσο μαλάκες... ΗΠΑ: Στην ουρά στήθηκαν από νωρίς το πρωί της Παρασκευής οι φανατικοί φίλοι του iPhone, προκειμένου να αποκτήσουν το νέο iPhone 4S, που μόλις κυκλοφόρησε σε επτά χώρες Φωτογραφία από Enet.gr

Καταγγελίες από εκπαιδευτικούς για λιποθυμίες παιδιών από ασιτία σε σχολεία Δραματική και σοκαριστική η κατάσταση που περιγράφει στο δελτίο τύπου ο Α' Σύλλογος Εκπαιδευτικών Αθηνών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, στα σχολεία αφού, όπως αναφέρει, υπάρχουν παιδιά που λιποθυμούν από ασιτία . Σύμφωνα με τη σχετική ανακοίνωση που δημοσιεύει η Lifo, οι σύλλογοι εκπαιδευτικών, γονέων και κατοίκων στην περιοχή Αμπελοκήπων – Ερυθρού – Πολυγώνου διοργανώνουν εκδήλωση διαμαρτυρίας στις 15 Οκτωβρίου, στις 11:00 το πρωί στην πλατεία Πανόρμου για να διαμαρτυρηθούν. Όλη η είδηση στο tvxs

Stencil που βρίσκεται στην έξοδο της Κηφισίας προς την Παπανικολή, κάτω από τη γέφυρα... Η φωτογραφία τραβήχτηκε από μένα, με το κινητό μου, όταν ήμουν σταματημένος στο φανάρι...

Την Παρασκευή το απόγευμα ανεβαίνω, εγώ η Μ. και ο κύριος Σ., με το αυτοκίνητο από Κηφισιά προς Κεφαλάρι... Στην Κολοκοτρώνη, στη διασταύρωση με την Χλόης, νομίζω, βλέπω ένα νεαρό μελαχρινό, με μαύρη μπλούζα με κουκούλα και βερμούδα να είναι ξαπλωμένος φαρδύς πλατύς στην άσφαλτο... Σταματάω το αυτοκίνητο και τον κοιτάζω, γυρίζει το κεφάλι και με κοιτάζει κι αυτός...(?) Επειδή έρχονταν αυτοκίνητα από πίσω πάω 10 μέτρα πιο πάνω, βάζω το αυτοκίνητο στην άκρη και κατεβαίνω να δω τι γίνεται ενώ η Μ. παίρνει τηλέφωνο το 166...  Πλησιάζω και βλέπω ότι ένας περαστικός έχει ήδη σηκώσει τον πεσμένο νεαρό, ο οποίος φαίνεται να χαίρει άκρας υγείας... Ο δε περαστικός, μάλλον κάτοικος της περιοχής, δείχνει να μην έχει θορυβηθεί από το συμβάν... Επιστρέφω στο αυτοκίνητο να διηγηθώ στην Μ. τι έγινε η οποία μου λέει κατευθείαν να φύγουμε... Την ρωτάω τι έγινε απορημένος και μου περιγράφει την συνομιλία της με το τηλεφωνικό κέντρο του 166... Μ. : Καλησπέρα, υπάρχει ένας νεαρός άντρας ξαπλωμέν

Το απόλυτο κενό... :lol:

Δεν έχω αγοράσει ποτέ ούτε ένα από τα προϊόντα που κατασκευάζει η εταιρεία του... Έχω έντονες ενστάσεις για το hype που τα συνοδεύει και το marketing που επελέγη για την προώθησή τους παγκοσμίως καθώς και για την τιμολογιακή πολιτική που ακολουθεί η Apple... Δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω όμως ότι ήταν ένας εξαιρετικά έξυπνος άνθρωπος με όραμα και επιμονή... Διαβάζοντας τον παρακάτω λόγο/αυτοβιογραφία που έβγαλε το 2005 στην τελετή αποφοίτησης του Stanford μπορούμε να πάρουμε μια ιδέα για το τι άνθρωπος ήταν ο Steve Jobs ο οποίος πέθανε σε ηλικία 56 ετών χθες από καρκίνο... Καλό ταξίδι, κύριε Jobs... Είναι τιμή μου που είμαι μαζί σας σήμερα στην τελετή αποφοίτησής σας από ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια στον κόσμο. Για να σας πω και την αλήθεια, αυτό είναι το πλησιέστερο που έχω φτάσει ποτέ σε τελετή αποφοίτησης. Σήμερα, θέλω να σας πω τρεις ιστορίες από τη ζωή μου. Αυτό, όλο κι όλο. Τίποτα σπουδαίο. Απλώς τρεις ιστορίες. Η πρώτη έχει να κάνει με το πώς να ενώνεις σημεία.

Πρωτοανέβηκε στο http://instagr.am/p/O_oZv/ , εγώ το είδα στις ακυβέρνητες πολιτείες και μου το έστειλαν και με mail... Υ.Γ. Ο Joe είναι η Μέρκελ...

Το  "Μπλέηζ" είναι μια ιστορία που ο Stephen King έγραψε πριν το "Carrie" αλλά δεν του έμελε να δημοσιευτεί παρά πολλά χρόνια αργότερα... Ο ίδιος θεωρούσε ότι παραείναι μελό... Η ιστορία αφορά τον Μπλέηζ, ένα γιγαντόσωμο μικροεγκληματία με νοητική στέρηση, λόγω ενός ατυχήματος όταν ήταν παιδί, και την προσπάθειά του να κάνει την μεγάλη "μπάζα"... Παράλληλα παρακολουθούμε με flashback την ιστορία της ζωής του από όταν ήταν παιδί μέχρι το παρόν... O  King , πίσω από τον τρόμο και την φαντασία κρύβει ένα βαθιά τρυφερό χαρακτήρα... Η ιστορία του Μπλέηζ είναι στενάχωρη, είναι ένας άνθρωπος που η μοίρα του επιφυλλάσει μόνο πόνο, θάνατο και απώλεια με τον πιο σαδιστικό τρόπο... Δεν μπορείς να αντιπαθήσεις τον Μπλέηζ, όχι γιατί δεν είναι σοβαρά τα εγκλήματά του αλλά γιατί νιώθεις ότι ο Μπλέηζ δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, παίζει απλά ένα παιχνίδι που είναι προδιαγεγραμμένο από πριν και αυτός δεν μπορεί να κάνει κάτι για να αλλάξει τις παραμέτρους του...

Αν κάτι συντέλεσε καταλυτικά στο να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε, τόσο σαν χώρα όσο και σαν μονάδες, είναι το γεγονός ότι σαν κοινωνία κι εγώ προσωπικά, επιλέξαμε τους ρόλους που θα παίξουμε στη ζωή μας αγνοώντας ή παραμελώντας εσκεμμένα, γιατί έτσι μας βόλευε, κάποιους άλλους ρόλους... Επιλέξαμε να παίξουμε τους ρόλους που θέλαμε, που πιστεύαμε ότι μας ταίριαζαν, του πατέρα, του φίλου, του συντρόφου, του επαγγελματία αλλά αμελήσαμε να παίξουμε τον ρόλο του ενεργού πολίτη... Είτε γιατί δεν ξέραμε πώς να το κάνουμε, είτε γιατί φοβόμασταν τις ευθύνες που απορρέουν από τον ρόλο μας, τις παραδώσαμε εκούσια ή ακούσια στα χέρια επιτήδειων, σαφώς πιο συνειδητοποιημένων από εμάς στο τι θέλουν και πώς να το αποκτήσουν, πιστεύοντας/ελπίζοντας ότι όλα θα πάνε καλά,ότι θα μας φροντίσουν, θα μας προσέξουν...Όταν αυτό δεν συνέβη αλλά αντίθετα τα πράγματα έφτασαν σε απελπιστικό σημείο, ο κόσμος γκρεμίστηκε κι εμείς μείναμε να κοιτάμε τα συντρίμμια αποχαυνωμένοι...