Ψαροκόκαλο...

Επιστρέφοντας από την Αίγινα έκανα μια λίστα με τα αδιάβαστα βιβλία που έχει η βιβλιοθήκη μου και έβαλα κάποια από αυτά στο κομοδίνο μου με σκοπό να τα διαβάσω... Το πρώτο που έπιασα στα χέρια μου ήταν το  "Όλα τα πρωινά του κόσμου" του Pascal Quignard , μια νουβέλα 117 σελίδων που διαβάστηκε μέσα σε δυο ώρες... Το  "Όλα τα πρωινά του κόσμου"   είναι ένα μικρό κομψοτέχνημα που έχει ύφος εποχής αλλά διαβάζεται με μεγάλη άνεση... Είναι ένας ύμνος στην αγάπη, στον σεβασμό, στη μουσική, τη δημιουργία, τη ζωή... Η αγάπη σαν ζωοποιός δύναμη που δεν γνωρίζει φραγμούς και τους περιορισμούς του χώρου και του χρόνου, η αγάπη (η απουσία της) που οδηγεί στο θάνατο... Η μουσική σαν υπέρτατη έκφραση των συναισθημάτων, της ζωής, ο ήχος του σύμπαντος που σπάει τις γραμμές της παρτιτούρας και αποκτά υπόσταση και συναίσθημα... Ο σεβασμός που οικοδομείται πάνω στην αναγνώριση του μεγαλείου, του συναισθηματικού αλλά και του δημιουργικού, που αγνοεί και παραμερίζει τις διαφορές

Όλοι έχουμε κάνει χοντράδες στην ζωή μας, μικρές ή μεγάλες... Κάποιες από αυτές σε ακολουθάνε μια ολόκληρη ζωή και σε καθορίζουν... Κάτι τέτοιο συνέβη όταν το 1972, τρεις έφηβοι από μια λευκή γειτονιά μπαίνουν σε μια συνοικία μαύρων στην Ουάσινγκτον για να δείξουν ότι δεν φοβούνται τους "αράπηδες" και "να τους την πουν" ... Κάπως έτσι ξεκινάει το καταπληκτικό αυτό βιβλίο του ελληνοαμερικανού συγγραφέα, George Pelecanos , σεναριογράφου και παραγωγού του πολυαγαπημένου "The Wire" ... Το "Αδιέξοδο" είναι ένα υπέροχο βιβλίο από αυτά που δεν αφήνεις από τα χέρια σου και στενοχωριέσαι όταν τελειώσουν... Το αγόρασε η Μ. στην Αίγινα και το τέλειωσε σε μια μέρα κι όταν το πήρα κι εγώ στα χέρια μου έκανα το ίδιο... Το βιβλίο είναι γεμάτο εικόνες, ο  Pelecanos  σαν σε ταινία ξετυλίγει τους χαρακτήρες και τις περιγραφές με μαεστρία... Δεν προσπαθεί να φτιάξει στερεοτυπικά καλούς ή κακούς ήρωες, τους παρουσιάζει από κάθε πλευρά, ακόμα και τους πι

Το αγόρασα από το κέντρο τύπου της Αίγινας, όταν τελείωσα τα δυο βιβλία του Warcraft που είχα φέρει μαζί μου από την Αθήνα ... Μπήκα βιαστικά με τον Σ. στο καρότσι (μια από τις λίγες φορές που τον κατάφερα να κάτσει) και το βρήκα σχεδόν πρώτο όπως χάζευα το ράφι... Το όνομα του Hornby  μου θύμισε ότι δεν έχω διαβάσει ποτέ βιβλίο του, ήταν και σε προσφορά (7,5 €) και το πήρα... Η υπόθεση έχει να κάνει με τον Σαμ, ένα έφηβο που στην ηλικία των δεκαέξι ετών αφήνει έγκυο την κοπέλα του και αναγκάζεται να κάνει μια βουτιά στον κόσμο των μεγάλων... Σχεδόν μοναδικό του στήριγμα μια αφίσα του ειδώλου του, Tony Hawk  στην οποία μιλάει και αυτή του απαντάει... Εμείς παρακολουθούμε την αφήγηση του Σαμ, δύο χρόνια μετά... Η αφήγηση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο με ρυθμό γρήγορο, όπως θα μίλαγε ένας έφηβος και γι' αυτό απουσιάζουν οι διάφορες φόρμες του γραπτού λόγου που συνήθως διαβάζουμε στα βιβλία, γεγονός που σε κάποια σημεία κουράζει και αποσυντονίζει... Το μυθιστόρημα αυτό είναι εφ

Είναι ok να είσαι geek και να σου αρέσουν geeky πράγματα... Πολλοί ίσως να σκέφτονται ότι το να διαβάζεις βιβλία για μάγους, δράκους, ξωτικά και δαίμονες δεν φανερώνει ώριμο αναγνώστη, ούτε καν ώριμο άνθρωπο αλλά όλοι αυτοί μπορούν να βάλουν τη γνώμη τους εκεί που ξέρουν (???) και να με αφήσουν ήσυχο και μένα και όλους του υπόλοιπους geeks που μας πωρώνει μια ακόμα ιστορία για μάγους, δράκους, ξωτικά και δαίμονες... Παρά το πάθος μου να υπερασπιστώ την fantasy λογοτεχνία το σημερινό review δεν θα ενισχύσει σημαντικά τις προσπάθειές μου... Κατά την περίοδο των διακοπών διάβασα δυο βιβλία της σειράς Warcraft, τα οποία αποτελούν το δεύτερο και τρίτο μέρος μιας τριλογίας σχετικά με τη γέννηση και τους πολέμους που προκάλεσε η Ορδή, το πρώτο μέρος της οποίας ήταν το "Η Γέννηση της Ορδής" ... Ενώ το πρώτο μέρος της τριλογίας ήταν εξαίρετο δείγμα fantasy λογοτεχνίας, δεν ισχύει το ίδιο με τις δυο συνέχειες... Το βιβλίο "Σκοτεινή Παλίρροια" είναι το δεύτερο μέρ

Πίσω στην Αθήνα και πάλι... Διακοπές τέλος όχι όμως και άδεια, επιστροφή στη δουλειά στις 16... Και φέτος όπως και πέρυσι οι διακοπές ήταν εξαιρετικές... Η επιστροφή στην Αίγινα και στις Fistikies για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά με είχε προβληματίσει λίγο διότι πίστευα ότι δεν θα μπορούσαμε με τίποτε να περάσουμε τόσο καλά όσο την πρώτη χρονιά αλλά ευτυχώς για μένα διαψεύστηκα... Η επιστροφή στο νησί και στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο ήταν σαν να πήγαινα στο εξοχικό μου, στο χωριό μου όπως έλεγα στην Μ. ... Είδα πάλι ανθρώπους από πέρυσι, πελάτες του ξενοδοχείου και προσωπικό, την μανάβισσα που ψωνίζαμε φρούτα και λαχανικά, τα γκαρσόνια στο ουζερί που τρώγαμε που φωνάζανε τον Σ. από το απέναντι πεζοδρόμιο... Ένιωσα πολύ ωραία, like home που λένε και στο χωριό μου...  Οι διακοπές μας ήταν πολύ easy going (που λένε πάλι στο χωριό μου) ... Μπάνιο στην θάλασσα ή την πισίνα πρωί και απόγευμα, σουλάτσο στην πόλη, πολύ φαΐ (αλλά πολύ λέμε), ύπνος, διάβασμα και ωραία χαλαρωτικά βράδια στο

Το καράβι έχει ξεκινήσει εδώ και 10 λεπτά... Το ταξίδι αν και μικρό σε διάρκεια με πάει μακρυά... Τα λέμε...

...Στον νόμιμο κόσμο των μπίζνες, το να κλέβεις τους πελάτες δεν είναι επιλήψιμο όσο δεν συλλαμβάνεσαι επ' αυτοφόρω... "The mafia manager", σελ 127 Το να εξαπατάς τον κόσμο είναι, φυσικά, η αληθινή φύση των μπίζνες, όσο και αν δεν το ομολογεί κανείς εύκολα τόσο ωμά... "The mafia manager", σελ 129 Ξεκινάω το post με την παράθεση των δύο αυτών quotes διότι σε αυτά κρύβεται όλη η ουσία του βιβλίου... Αν οι business είναι η τέχνη της απάτης τότε ποιος καλύτερος να δώσει συμβουλές για αυτήν από κάποιον που φέρει με περηφάνια τον τίτλο του businessman/απατεώνα, ενός wise guy, ενός ανθρώπου που ξέρει από μέσα τη Δική Μας Υπόθεση (Coza Nostra)... O V (του οποίου τα προσωπικά στοιχεία είναι άγνωστα) είναι μέλος της μαφίας αλλά και  businessman, τουλάχιστον έτσι το βλέπει αυτός... Δίνει συμβουλές που θα μπορούσε κάποιος να βρει σε κάποιο εγχειρίδιο για καλό management ή σε βιβλία αυτοβελτίωσης, έχει όμως την ειλικρίνεια να ομολογεί τους σκοπούς του ε

Οι μέρες αργίας ξεκίνησαν, άδεια μέχρι τις 16 Αυγούστου, θα ξεχάσω όλα τα passwords... Το Σάββατο πηγαίναμε κονβόι δύο αυτοκίνητα, εγώ μπροστά ο αδερφός μου πίσω... Σε ένα φανάρι άκουσα από πίσω μου ότι άκουγε στο ραδιόφωνο τις "Μέρες Αργίας" από τα Διάφανα Κρίνα ... "Τι ωραία τραγούδι" , σκέφτηκα, "πόσο καιρό έχω να το ακούσω ... και τι ωραίος τίτλος για το ετήσιο post αναγγελίας της άδειας"... <p><p><p></div<iframe></div> </p></p&am

Διαβάζω το post του //Παραλληλογράφου// για τον Robert Capa και με συγκλονίζει η δύναμη των φωτογραφιών, η ωμή τους αλήθεια, όπως αυτή που δείχνει τον στρατιώτη των Δημοκρατικών που πολεμάει με κράνος και τουφέκι αλλά δεν φοράει παπούτσια, όχι κανονικά τουλάχιστον...  Βλέπω τα πρόσωπα αυτών των ανδρών που ξεκίνησαν από τα χωριά τους από την άκρες το κόσμου και πήγαν σε μια ξένη χώρα να πολεμήσουν για ένα ιδανικό...  Το ξέρω ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να το κάνω, να παρατήσω γυναίκα και παιδί, οικογένεια και φίλους και να διακινδυνεύσω τη ζωή μου για κάτι τόσο μακρινό από την καθημερινότητά μου, τόσο επικίνδυνο, θαυμάζω όμως τους άντρες και τις γυναίκες αυτούς που βάλανε στην άκρη την λογική, που πολέμησαν για ένα σκοπό ανώτερο, που ήταν καλύτεροι από εμένα...

Τα μυθιστορήματα που αφορούν τον Ισπανικό Εμφύλιο είναι πάντα μελαγχολικά διότι είναι όλα ημερολόγια για μια ήττα... Τα μηνύματα που περνάνε μπορεί να είναι ελπιδοφόρα, να φουσκώνουν την καρδιά αλλά πάντα στο τέλος η ελπίδα τσακίζεται και ποδοπατιέται από την μπότα του φασισμού... Το μυθιστόρημα "Οι καβαλάρηδες της αυγής" του Jesus Fernandez Santos δεν ξεφεύγει από αυτή την πεπατημένη (πώς θα μπορούσε άλλωστε;) χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μιλάμε για "ξαναζεσταμένο φαγητό" ή ένα κακό βιβλίο...  Παρακολουθούμε τις ζωές του Μαρτίν, της Μαριάννας, της μάνας της, του Βεντούρα, του Κινθελίμπρας, του αφέντη, να συντρίβονται κάτω από τα ραγδαία ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν την Ισπανία της δεκαετίας του '30... Βλέπουμε τους απλούς ανθρώπους να προσπαθούν να επιβιώσουν, να στήσουν τις ζωές τους κάνοντας παραχωρήσεις ηθελημένες ή με το στανιό, να πληρώνουν το τίμημα της ζωής, το οποίο φαίνεται κάποιες φορές να είναι πιο βαρύ από τον θάνατο... Στο τέλος οι