Ψαροκόκαλο...

Διαβάστε το παρακάτω άρθρο και θυμηθείτε το όταν ξαναβρεθείτε για έξοδο στο Νέο Ηράκλειο... Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών εργαζομένων του κλάδου του επισιτισμού Στις 23 Μαρτίου του 2012, ο Λάμπρος Σ., μέλος του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων, απολύεται εκδικητικά από το ρακάδικο «Το Ελαϊκόν» στο Νέο Ηράκλειο. Η απόλυση αυτή ήρθε μετά από μια μακρά σειρά γεγονότων αυθαιρεσίας και ασυδοσίας από την πλευρά των αφεντικών της επιχείρησης. Όλα ξεκίνησαν πριν από ένα χρόνο, όταν ο συνάδελφος και μέλος του σωματείου Ν.Μ. που εργαζόταν στη συγκεκριμένη επιχείρηση, διεκδίκησε αυτά που δικαιούταν. Τα αφεντικά δεν αρκέστηκαν στην απόλυσή του, αλλά κατηγόρησαν τον εργαζόμενο για «κλοπή». Σε αυτή την υπόθεση «κλοπής», ένας από τους εργοδότες προσπάθησε να εξασφαλίσει τη συγκατάθεση και τη σύμπνοια των εργαζομένων, οι οποίοι όμως αρνήθηκαν κατηγορηματικά να επιβεβαιώσουν τους ισχυρισμούς των αφεντικών σχετικά με την «κλοπή» των χρημάτων. Ο Λάμπρος Σ. και ένας ακόμα εργαζόμενος,

Ξεκινάω αυτό το review δεύτερος και καταϊδρωμένος, θέλει κόπο να βρεις κάτι να πεις όταν κάποιος άλλος τα έχει ήδη πει όλα ... Το "Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά" είναι το καλύτερο βιβλίο που έχω διαβάσει μέχρι τώρα μέσα στο 2012 και ευχαριστώ τον (τροτσκιστή) αδερφό μου που μου το πήρε για δώρο στα γεννέθλιά μου... Στις 685 σελίδες του παρακολουθούμε τις ζωές τριών ανθρώπων σε διαφορετικό χώρο και χρόνο οι οποίες όμως τέμνονται μεταξύ τους με τρόπο τραγικό, κοινό και των τριών είναι η αγάπη τους για τα σκυλιά... Κάνουμε μια ιστορική αναδρομή σε ένα κομμάτι της πολιτικής ιστορίας του 20ου αιώνα και παρακολουθούμε την αποδόμηση της Ουτοπίας, του μεγάλου και άπιαστου ονείρου του προηγούμενου αιώνα για ένα κόσμο δίκαιο χωρίς ανισότητες, τον εκφυλισμό της Επανάστασης σε κάτι τρομακτικό και απαίσιο... Ο Leon Trotsky , ο Ramon Mercader και ο Ivan είναι θύτες (του εαυτού τους κάποιες φορές) και θύματα ταυτόχρονα, στο τέλος συμπαθείς όλοι τους ο καθένας με τον δικό του τρό

Πάει ένας Ολυμπιακός σε ένα Παναθηναϊκό περιπτερά: Ο: Δώσε μου ένα Μάριμπορ μαλακό και μια πορτοκαλάδα χωρίς Πανθρακικό ... Π: Σάλκε και γαμήσου ρε...

Και κάπως έτσι, τρέχοντας να διεκπεραιώσεις τα πάντα, όλες τις υποχρεώσεις που έχεις και να καλύψεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις ανάγκες των δικών σου ανθρώπων, είναι πολύ εύκολο να χάσεις τον εαυτό σου... Να είσαι απόλυτα πρακτικός και λειτουργικός αλλά και απόλυτα άδειος και κουρασμένος και τελικά να μην είσαι ευτυχισμένος ούτε εσύ, ούτε οι άλλοι γύρω σου... Been there, done that... Ok, παραχωρείς κάποια κομμάτια του εαυτού σου διότι θέλεις, διότι πρέπει, διότι το απαιτούν οι ρόλοι που επωμίστηκες οικειοθελώς ή που σου ανάθεσε η ζωή αλλά ως ένα σημείο... Οφείλεις να κρατήσεις κάποιες νησίδες του εαυτού σου ανέπαφες, έστω κάποια indoor activities, συνήθειες μοναχικές ίσως αλλά προσωπικές στην τελική που είναι εσύ και σε γεμίζουν... Έτσι κι εγώ διαβάζω το βιβλίο μου στις 7:00 το πρωί στο λεωφορείο διότι την υπόλοιπη μέρα δεν έχω χρόνο ή κουράγιο να το κάνω... Ξεκλέβω λίγο χρόνο όποτε μπορώ και μπαίνω να ασχοληθώ λίγο με το Ψαροκόκαλο ...  Δυστυχώς αυτές είναι οι μονα

Vladimir Putin + περούκα = Dave Mustaine

Τις τελευταίες τρεις εβδομάδες δουλεύω με εξαντλητικούς ρυθμούς σε ατελείωτα ωράρια... Κάποιοι θα σκεφτούν ότι είμαι τυχερός που έχω ακόμα δουλειά αλλά δεν είναι της παρούσης... Πιάνω δουλειά στις 7:45 και σχολάω κατά μέσο όρο μετά τις 19:00...  Φυσικά δεν υπάρχει χρόνος για τίποτα, ούτε για μένα, ούτε για το παιδί, ούτε για την Μ., καλύπτονται απλά οι βιολογικές μου ανάγκες, φαΐ, ύπνος, ξεκούραση... Το δυστύχημα είναι ότι κατά 99% όλη αυτή η δουλειά δεν θα πληρωθεί, υπερωρίες δεν θα δοθούν (κανονικά δίνονται), αν πληρώνονταν θα μιλούσαμε για σχεδόν άλλο ένα μισθό... Θα ήταν καλά αυτά τα επιπλέον λεφτά, ειδικά τώρα και τους μήνες που έρχονται... Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία, μια χαρά την ενισχύουν και την στηρίζουν... Χθες το πρωί όμως όταν πηγαίναμε με το αυτοκίνητο επίσκεψη στον μικρό του ξάδελφο, ο Σ. με ρώτησε αν θα φύγω και θα τον αφήσω και αν θα φάμε μαζί το μεσημέρι... Δεν με έχει ρωτήσει ποτέ κάτι παρόμοιο και δεν μπορώ να μη

Κατέφθασε στη δουλειά το παρακάτω request: Να υπολογιστεί το μέσο στιγμιαίο υπόλοιπο για τους παρακάτω λογαριασμούς... Αν το παραπάνω δεν αποτελεί ορθογραφικό λάθος αλλά διαστροφή κάποιου ταραγμένου μυαλού, μάλλον θα πρέπει να κατασκευαστεί κάποιο application το οποίο, όπως η παλιά τηλεφωνική υπηρεσία της ώρας, θα ανακοινώνει: Στον επόμενο τόνο το μέσο στιγμιαίο υπόλοιπο θα είναι 1000 Ευρώ... Στον επόμενο τόνο το μέσο στιγμιαίο υπόλοιπο θα είναι 1000,032 Ευρώ... Στον επόμενο τόνο το μέσο στιγμιαίο υπόλοιπο θα είναι 1000,017 Ευρώ... ... :-?

... ή αλλιώς τα αχαρτογράφητα μονοπάτια και η παράνοια του ελληνικού νεοναζισμού... Πηγαίντε στον //Παραλληλογράφο//   να διαβάσετε...

Σάββατο βράδυ, παρκάρω στην πυλωτή... Το μπαλκόνι του πρώτου ορόφου είναι χαμηλό, είναι καθισμένοι διάφοροι στο μπαλκόνι και συζητάνε δυνατά... Το θέμα γνωστό και συνηθισμένο στις μέρες μας, τα λεφτά που δεν φτάνουν, ποιοι τα φάγανε, τι θα γίνει αύριο...  Όσο είμαι από κάτω και περιμένω τον Σ. να κατέβει από το αυτοκίνητο, η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από τους βουλευτές και τους πολιτικούς, που τα φάγανε, που μας κοροϊδέψανε... Μιλάει μια φωνή που ανήκει σε άνθρωπο μεγάλης ηλικίας, άνω των 65, και λέει με παρρησία : "Θα τους στρώσει όλους αυτούς η Χρυσή Αυγή " ... Ο Σ. ακούει τις φωνές και με ρωτάει: "Τι λένε μπαμπά;" ... "Βλακείες λένε αγόρι μου..."

Πρώτη μέρα στο σχολείο / παιδικό σταθμό σήμερα για τον Σ. μου... Πότε πέρασαν 2,5 χρόνια δεν το κατάλαβα...  Το μωρό που έκλαιγε στην αγκαλιά μου πασαλειμμένο ακόμα με αίμα από την γέννα, σήμερα ανοίγει τα φτερά του στον έξω κόσμο για να αποκτήσει ζωή που δεν θα καθορίζεται πλέον από τον μπαμπά και την μαμά, θα αποκτήσει προσωπική ζωή και φίλους...  Νιώθω περήφανος αλλά και λίγο μελαγχολικός που ο μπέμπης μου πια δεν είναι μωρό και που όσο περνάει ο καιρός θα θεωρεί ( κι έτσι πρέπει να γίνει ) όλο και λιγότερο απαραίτητη την παρουσία του μπαμπά και της μαμάς...