Αναρτήσεις

3 χρονών...

Το ρολόι έδειχνε εννέα και κάτι όταν γεννήθηκες πριν από τρία χρόνια... Πώς περάσανε αυτά τα τρία χρόνια... Από ένα μικρό, κόκκινο, πασαλειμμένο με αίμα μωρό που τσιρίζει με όλη του την ψυχή έγινες ολόκληρος άντρας... Η τσιρίδα παρέμεινε ίδια όμως όταν σε πιάνουν τα διαόλια σου... Αυτά τα τρία χρόνια ήταν τα πιο γεμάτα και τα πιο ουσιαστικά της ζωής μου... Όχι μόνο γιατί γεννήθηκες εσύ, που σε λατρεύω και που ζήσαμε τόσα πράγματα μαζί αλλά γιατί εσύ ήσουν η αιτία να μου συμβούν τόσες αλλαγές, να καταλάβω τόσα πράγματα για τον εαυτό μου και τους γύρω που δεν θα τα κατάφερνα ποτέ αν δεν υπήρχες εσύ... Πόσα πολλά θα μπορούσα να σου γράψω αλλά και πάλι να μην λέω τίποτα που να αξίζει τόσο όταν σε κοιτάζω και μου γελάς ή όταν κοιμόμαστε μαζί τα μεσημέρια του Σαββατοκύριακου ή όταν παίζουμε "ποιος είναι το αφεντικό" ... Το ξέρω ότι τον τελευταίο καιρό έχεις τα νεύρα σου διότι η μαμά και ο μπαμπάς δεν σε σηκώνουν στην αγκαλιά τους και ότι έχεις μπερδευτεί με το καινού

Η γενιά των 700 €...

Κάποτε η γενιά των 700 ευρώ ήταν όρος αρνητικά φορτισμένος που περιέγραφε τους νέους εκείνους που δούλευαν πολύ, αμείβονταν λίγο και το μέλλον τους ήταν αβέβαιο ακριβώς λόγο των λίγων χρημάτων που κέρδιζαν από την εργασία τους... Σήμερα τα 700 € αποτελούν όνειρο για πολλούς από τους συμπολίτες μας και προεκλογική δέσμευση που προκαλεί αντιπαραθέσεις και κόντρες... Τι κατάντια...

Η πιο μεγάλη στιγμή...

Χθες το απόγευμα είχε έρθει ο αδερφός από το σπίτι και συζητούσαμε διάφορα οικογενειακά μας, άλυτα και αιώνια, που ευτυχώς πλέον κι εγώ κι αυτός καταφέρνουμε να τα παρακολουθούμε αρκετά αποστασιοποιημένοι...  Μέσα από αυτή την κουβέντα, σκέφτηκα κάποια πράγματα για μένα... Οι γονείς μου και κυρίως η μάνα μου, με μεγάλωσαν προσπαθώντας να τονώνουν διαρκώς την αυτοπεποίθησή μου... Ήμουν πάντα ο καλύτερος, ο πιο όμορφος, ο πιο έξυπνος, ο πιο δυνατός... Αντικειμενικά, δεν χρειαζόμουν αυτό το "ντοπάρισμα", είχα όλα τα φόντα να νιώθω καλά με τον εαυτό μου... Ήμουν ένα παιδάκι εσωστρεφές και ντροπαλό και ίσως γι' αυτό να θεώρησε ότι έπρεπε να με στηρίζει περισσότερο, αλλά φαινόταν δια γυμνού οφθαλμού ακόμα και στα παιδικά μου μάτια ότι ήμουν πάνω από τον μέσο όρο σε αρκετούς τομείς... Λέγε, λέγε το πίστεψα ότι όντως ήμουν ο καλύτερος σε όλα, ο γιος του ανέμου... Το περίεργο στην περίπτωσή μου ήταν ότι αντί να γίνω ένα αυτάρεσκο κωλόπαιδο, αυτή η αντίληψη της υποτιθέμενης υ

"Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών (Η Επιστροφή του Βασιλιά)" του J. R. R. Tolkien

Εικόνα
Παρατηρώ τις ημερομηνίες που δημοσιεύτηκαν τα posts για τα δύο πρώτα μέρη της τριλογίας και βλέπω ότι την διάβασα μέσα σε 20 μέρες, πάνω κάτω... Όχι κι άσχημα για σχεδόν 1500 σελίδες, ειδικά αν λάβεις υπόψη σου ότι ο ρυθμός ανάγνωσης δεν ήταν σταθερός και ότι υπήρξαν και μέρες που δεν έπιασα καθόλου βιβλίο στα χέρια μου... Το τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας του " Άρχοντα των Δαχτυλιδιών" βρίσκει την Μέση-Γη να φλέγεται από τον πόλεμο μεταξύ των ελεύθερων λαών και του Σάουρον ενώ συνεχίζεται η απελπισμένη πορεία του Δαχτυλιδοκουβαλητή μέσα από την χώρα της Μόρντορ, προς το Βουνό του Χαμού για να καταστρέψει το Ένα Δαχτυλίδι... Ο Άραγκορν αποκαλύπτει πλέον την πραγματική του ταυτότητα και οδηγεί τον στρατό των Ανθρώπων στην τελική αναμέτρηση... Το βιβλίο ακολουθεί το ίδιο συγγραφικό μοτίβο που είχαμε συναντήσει και στα προηγούμενα δύο μέρη της τριλογίας, τα γεγονότα είναι δραματικά και η δράση καταιγιστική... Η "Επιστροφή του Βασιλιά" είναι ένα ε

Αν έχεις τύχη διάβαινε...

Είμαι τυχερός άνθρωπος... Έχω προσπαθήσει τη ζωή μου να την φέρω εκεί που είναι αλλά με έχει βοηθήσει και η τύχη και είμαι ευγνώμον για αυτό...  Αρκετό καιρό τώρα λιμπιζόμουν ένα tablet...  Την Παρασκευή που επέστρεψα στη δουλειά μετά από την αναρρωτική , το συζήταγα πάλι με ένα συνάδελφο και το απόγευμα στο σπίτι ήρθε το δωράκι!!!  Στην κοπή πίτας στην δουλειά της Μ., της έπεσε το φλουρί και το δώρο (μεταξύ άλλων) ήταν ένα Samsung Galaxy Tab 2 !!! Εννοείται ότι ενθουσιάστηκα και χάρηκα πάρα πολύ αν και στην αρχή δεν ήξερα αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω διότι όταν μου έδωσε η Μ. το κουτί του tablet δεν κατάλαβα ότι το είχε κερδίσει στην βασιλόπιτα και νόμισα ότι πήγε αψυχολόγητα και έδωσε 300 ευρώ για να μου το πάρει δώρο... :) Μπορεί να φανεί γλυκανάλατο αυτό που θα γράψω ( σκασίλα μου ) αλλά η μεγάλη μου τύχη φαίνεται που έχω την Μ. δίπλα μου και όχι από το ωραίο gadget που βρέθηκε στα χέρια μου από το πουθενά και δωρεάν....

Μέχρι μουστάκι θα σε βάλει να ξυρίσεις...

... έτσι έλεγε ο Γιάννης Βογιατζής στον Φαίδωνα Γεωργίτση στην ταινία   "Οι θαλασσιές οι χάντρες" για να τον προειδοποιήσει ότι η Ζωή Λάσκαρη τον σέρνει από την μύτη... Εγώ μουστάκι δεν έχω αλλά όταν μου είπε ο Σ., ότι τα γένια μου (τα άφησα για πρώτη φορά στην ζωή μου) τον τσιμπάνε όταν τον φιλάω, εγώ τα ξύρισα και άφησα μόνο ένα μικρό στο πηγούνι... Ο Σ. με είδε, με έλεγξε αλλά μου είπε ότι και αυτό τον τσιμπάει... Έτσι, σήμερα πρωί-πρωί, το ξύρισα κι αυτό...

Το μυστικό της επιτυχίας...

Παρακολουθώ καθημερινά την επισκεψιμότητα του  "Ψαροκόκαλου"  κι ο λόγος είναι διπλός... Από την μία η ματαιοδοξία μου και από την άλλη ότι όσες περισσότερες επισκέψεις έχει το blog τόσο περισσότερα είναι τα κέρδη από το  AdSense    (έχω σωθεί από τα κέρδη του  AdSense , λέμε... lol ) ...   Μετά από 4 χρόνια blogging ακόμα δεν είμαι απόλυτα σίγουρος για το ποια είναι η μαγική συνταγή που κάνει ένα post επιτυχημένο... Αν κρίνω από τα δικά μου πιο δημοφιλή, θα καταλήξω στο συμπέρασμα ότι είναι εκείνα τα posts που έχουν τα κατάλληλα keywords και που έχουν ως θέμα κάτι που είναι trend στο Internet και πάλι όμως αν δεις την πορεία του blog συνολικά, δεν ισχύει πάντα αυτός ο γενικός κανόνας... Επίσης, έχω γράψει posts για τα οποία ήμουν περήφανος όταν πατούσα το κουμπί της δημοσίευσης και η υποδοχή που είχαν ήταν χλιαρή και άλλα που μου φαίνονταν συνηθισμένα αλλά είχαν ανέλπιστα καλή πορεία τόσο σε views όσο και σε πλήθος σχολίων...  "Content is king"   λένε αρκετ