Ψαροκόκαλο...

Το τελευταίο εικοσαήμερο έχω ξεκινήσει μια προσπάθεια να αθλούμαι καθημερινά... Ο χρόνος είναι περιορισμένος οπότε προσπαθώ να εκμεταλλεύομαι κάθε ευκαιρία και μια από αυτές είναι ότι η δουλειά μου δεν είναι πολύ μακρυά από το σπίτι μου, είναι 4,8 km... Κάθε απόγευμα η επιστροφή στο σπίτι γίνεται με τα πόδια, μου παίρνει γύρω στα 45 με 50 λεπτά...  Αν τύχει και πάρω το αυτοκίνητο ή είναι Σαββατοκύριακο, η πεζοπορία από τη δουλειά αντικαθίσταται από μια διαδρομή περίπου 5 km που κάνω μέσα στην περιοχή που μένω  (Αγία Παρασκευή) την οποία διανύω περπατώντας αλλά και τρέχοντας... Το θετικό στις περιπτώσεις που η προπόνηση γίνεται στην Αγία Παρασκευή είναι ότι φοράω κατάλληλα ρούχα και παπούτσια για άθληση ενώ γυρνώντας από τη δουλειά, έστω και αν δεν υπάρχει πλέον dress code, το ντύσιμο δεν είναι βολικό για τρέξιμο, για πιο έντονη άσκηση...  Διανύω μια απόσταση 34 km περίπου την εβδομάδα, νούμερο διόλου ευκαταφρόνητο νομίζω για τόσο μικρό χρονικό διάστημα άσκησης... Στόχος μου ε

Το άγχος είναι η ασθένεια της εποχής, λίγο πολύ όλοι υποφέρουν από αυτό... Κάποιοι από εμάς έχουμε υποφέρει και εξακολουθούμε να υποφέρουμε πολύ από αυτό σε βαθμό που να επηρεάζει τη ζωή μας και την σχέση μας με τους γύρω μας και τον εαυτό μας... Πριν χτυπήσει κάποιος την πόρτα του ψυχίατρου/ψυχαναλυτή για να αναζητήσει επιστημονική βοήθεια υπάρχουν κάποια πράγματα που μπορεί να κάνει μόνος του για να βοηθήσει τον εαυτό του... Σύμφωνα με τη Wikipedia το άγχος ορίζεται ως εξής:  Ο όρος άγχος (ή στρες) προέρχεται από το ρήμα ἄγχω, που στην αρχαία ελληνική γλώσσα σημαίνει σφίγγω ή πνίγω. Το άγχος είναι μια φυσιολογική σωματική και ψυχική αντίδραση σε μια απειλή η σε μια αίτηση για την αντιμετώπιση απαιτητικών καταστάσεων. Όταν νιώθεις στρες το σώμα σου είναι σε ένταση και ο εγκέφαλος σου πυροδοτείται από πολλαπλές σκέψεις. Ο καθένας μας εκτίθεται καθημερινά σε στρες καταστάσεις. Το στρες μάλιστα μπορεί να είναι και θετικό - το λεγόμενο ευ στρες - όταν καλούμαστε να το αντιμετω

Ο μεγάλος μου ο γιος έχει τη γιορτή του αυτές τις μέρες κι η μαμά του σκέφτηκε ότι θα ήταν ωραίο να του κάνουμε ένα μικρό πάρτυ, κυρίως παιδάκια από τον παιδικό σταθμό που κάνει παρέα... Όπως σε κάθε πάρτυ έτσι και στου Σ., είναι απαραίτητες οι προσκλήσεις έτσι λοιπόν η μαμά του ανασκουμπώθηκε και αντί να αγοράσει έτοιμες προσκλήσεις τις έφτιαξε μόνη της και τους έδωσε χριστουγεννιάτικο concept μια που είμαστε κοντά στις γιορτές... Από υλικά απλά, κάποια υφάσματα που υπήρχαν στο σπίτι και κυρίως πολύ φαντασία και διάθεση έφτιαξε τις προσκλησούλες του πάρτυ δυο από τις οποίες βλέπετε κι εσείς στις φωτογραφίες... Οι φωτογραφίες τις αδικούν βέβαια γιατί αφενός δεν είμαι ο καλύτερος φωτογράφος του κόσμου κι αφετέρου για να αποκρύψω κάποια προσωπικά δεδομένα αναγκάστηκα να τις "μουτζουρώσω" πιστεύω όμως ότι παίρνετε μια γεύση του περί τίνος πρόκειται... Δεν είναι η πρώτη φορά που ασχολείται η Μ. με την χειροτεχνία και τις κατασκευές... Οι προσκλήσεις του γάμου

Παρά τους αρχικούς δισταγμούς μου λόγω της φόρμας του διηγήματος, οι "Ιστορίες του λυκόφωτος",  του Stephen King , ήταν ένα εξαιρετικό βιβλίο που μου κράτησε πολύ ευχάριστη παρέα, πολλές φορές στο λυκόφωτο... Το βιβλίο είναι μια συλλογή δεκατριών διηγημάτων, άλλων μεγαλύτερων και άλλων μικρότερων τα οποία φλερτάρουν με τον τρόμο και την αγωνία με πολλούς τρόπους και όχι απαραίτητα με τον μεταφυσικό... Όλα διαβάζονται εξαιρετικά ευχάριστα και δεν θα αφήσουν κανένα δυσαρεστημένο... Ξεχωρίζω την "Μπισκοτένια" , ένα διήγημα όπου ο τρόμος και η αγωνία κορυφώνονται τόσο ραγδαία που το κάνουν να μοιάζει ατέλειωτο... Επίσης πολύ καλό το "Στατικό ποδήλατο" το οποίο μου θύμισε πολύ το "Ντούμα Κη" , καθώς κι εδώ οι πίνακες ζωγραφικής ζωντανεύουν κατά κάποιον τρόπο, χωρίς όμως να επενδύει στο στοιχείο του τρόμου τόσο όσο της φαντασίας... Το πιο τρομακτικό απ΄όλα είναι σίγουρα η "Γάτα από την Κόλαση" , τόσο μικρό όσο και εφιαλτικό... Το

Η μεταστέγαση έγινε τη Δευτέρα εν μέσω κακοκαιρίας και κοσμοχαλασιάς και η ζωή μου (υποτίθεται ότι) μπαίνει πάλι σε μια σειρά... Πέρα από τα προβλήματα που υπάρχουν σχετικά με την μετακίνηση από και προς στη δουλειά, δεδομένου ότι χρησιμοποιώ τις δημόσιες συγκοινωνίες, η κατάσταση είναι εξαιρετικά ήρεμη, εκνευριστικά θα έλεγα... Δεν κάνω απολύτως τίποτα και απλά περιμένω να περάσει η μέρα και να γυρίσω στο σπίτι... Ίσως θα έπρεπε να το απολαμβάνω αυτό το διάστημα ραχατιού αλλά δεν το βλέπω έτσι... Όχι γιατί δεν μου έχει λείψει ο ελεύθερος χρόνος, ούτε γιατί δεν ξέρω πως να τον αξιοποιήσω... Το πρόβλημα είμαι εγώ... Εγώ δεν θέλω να είμαι εδώ που είμαι... Εγώ δεν θέλω πια να δουλεύω με αυτούς τους όρους και αυτές τις συνθήκες... Εγώ δεν ανέχομαι πια τις μικρές, καθημερινές συμβάσεις και υποχωρήσεις, την καθημερινή υποκρισία που ορίζει τον αξιόλογο εργαζόμενο του σήμερα... Γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν είμαι μόνος μου σε όλο αυτό το θέατρο που παίζεται καθημερινά

Διαβάζω το τελευταίο post του Σπύρου Δερβενιώτη αφιερωμένο στον Γιάννη Πρετεντέρη ...  Εμετός και αηδία...  Δεν είναι όμως η πρώτη φορα που διαβάζουμε για τα κατορθώματα απανταχού των Πρετεντέρηδων αυτής της χώρας κι ούτε η τελευταία... Όχι τουλάχιστον μέχρι να αποφασίσουμε να χρησιμοποιήσουμε το πιο δυνατό όπλο που έχουμε στα χέρια μας, το δικαίωμα στην επιλογή...  Τι νόημα έχει να αηδιάζουμε με τον Πρετεντέρη, να εξοργιζόμαστε με τον Μπάμπη Παπαδημητρίου, να μας σπάει τα νεύρα ο Πορτοσάλτε, να μας διαολίζει ο Κώνστας, εφόσον συνεχίζουμε να διαβάζουμε ότι γράφουν και ότι λένε;  Ας τους αγνοήσουμε, ας κάνουμε ότι δεν υπάρχουν...  Αν τα κωλοκάναλα που δουλεύουν δεν έχουν τηλεθέαση, αν οι φυλλάδες που γράφουν δεν πουλάνε φύλλα, αν τα sites που φιλοξενούν άρθρα τους δεν παίρνουν ούτε ένα click από διαφημίσεις τότε δεν υπάρχουν, είναι ακίνδυνοι... Αναπόφευκτα τότε ή θα αλλάξουν ρότα ή θα μπουν στο ταμείο ανεργίας διότι πολύ απλά ακριβοπληρωμένος και star είναι μόνο εκ

Ο κατά δήλωσή του "20 χρόνια κομμουνιστής" Νίκος Βουρλιώτης aka Nivo και το συγκρότημά του οι Going Through είναι το όνομα που θα πλαισιώσει τον Νότη Σφακιανάκη στις εμφανίσεις του στο νυχτερινό κέντρο "'Έναστρον"...  Ο "20 χρόνια κομμουνιστής" Nivo μετά το φεστιβάλ της ΚΝΕ είναι έτοιμος να παίξει live δίπλα στο Νότη Σφακιανάκη που καλεί τους Έλληνες να στηρίξουν την Χρυσή Αυγή και μνημονεύει την επταετία και τον Γιώργο Παπαδόπουλο... Ο "20 χρόνια κομμουνιστής" Nivo που ποτέ δεν έκρυψε τα πολιτικά του πιστεύω και αντίθετα από τη γενική αντίληψη, έχει πληρώσει τίμημα για τις δημόσιες αυτές τοποθετήσεις, όπως λέει, κατάφερε με την απόφασή του να κάνει, εξ αντιθέσεως, την Δέσποινα Βανδή να φαίνεται πρότυπο ηθικής ακεραιότητας και κοινωνικής ευαισθησίας... Ελπίζω αυτή την φορά ο "Ριζοσπάστης" να μην φιλοξενήσει την απαντητική επιστολή του "20 χρόνια κομμουνιστή" Nivo προς τους επικριτές του, καλύτερα να κρατ

Ανακυκλώνω, ανακυκλώνεις, ανακυκλώνει....  Πακετάρω, πακετάρεις, πακετάρει...  Αυτό κάνω κατά κύριο λόγο εδώ και δυο μέρες αφού η διαδικασία ενσωμάτωσης των υπηρεσιών στο οργανόγραμμα του νέου εργοδότη μπαίνει στην τελική ευθεία... Είμαστε υπ' ατμόν, ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να δοθεί το σύνθημα για την μεταστέγαση και από εκεί και πέρα ο σώζων εαυτόν σωθείτο, το πού θα καταλήξει ο καθένας κανείς δεν το ξέρει με σιγουριά...  Υπάρχει μεγάλη μελαγχολία στο να βάζεις το παρελθόν σου σε κούτες που καταλήγουν στην ανακύκλωση, χαρτιά που μέχρι χθες αρχειοθετούσες διότι ήταν αποδείξεις και τεκμήρια της δουλειάς σου να αποτελούν πρώτη ύλη για το πράσινο προφίλ μιας εταιρείας... Είναι αστείο το πως εξωραΐζουμε το παρελθόν, το πως ξεχνάμε όλα αυτά που μας στενοχώρησαν/εξόργισαν/έβγαλαν από τα ρούχα μας, μπροστά στην αβεβαιότητα του αύριο... Είναι ίδιον του ανθρώπου, μάλλον, να κρατάει μόνο  τις καλές αναμνήσεις από το παρελθόν του όταν διακυβεύεται η ομαλότητα της καθη

Περνάω οικονομική περίοδο ισχνών αγελάδων οπότε λεφτά για βιβλιοαγορές δεν περισσεύουν... Ευτυχώς υπάρχει πάντα η βιβλιοθήκη της μητέρας μου που αν και κατά κύριο λόγο είναι μονοδιάστατη, κρύβει πάντα βιβλία που μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον... Η χθεσινή επίσκεψη στο πατρικό μου συνοδεύτηκε και από τα σχετικά "ψώνια" οπότε γυρνώντας στο σπίτι είχα μαζί μου κι έξι βιβλία σε μια σακούλα του Σκλαβενίτη... Όχι κάτι avant guarde, δοκιμασμένες λύσεις ( Stephen King , Νίκος Τσιφόρος ) και ένα δυο συγγραφείς που δεν έχω ξαναδιαβάσει με τον Dean Koontz να μου δημιουργεί τις μεγαλύτερες προσδοκίες... Η σημαντικότερη λεπτομέρεια σχετικά με τα βιβλία που δανείστηκα είναι ότι αποφάσισα να δώσω στον εαυτό μου άλλη μια ευκαιρία να συμφιλιωθεί με την λογοτεχνική φόρμα του Διηγήματος... Ποτέ δεν με γοήτευσε, πάντα μου φαινόταν αποσπασματική και λίγη, όχι μόνο σε ποσότητα αλλά και σε μαγεία που μπορεί να χαρίσει στον αναγνώστη... Από την άλλη οι μέχρι τώρα απόπειρες μου με το Διήγημα ήτα

Δεν χρειάζεται να πω πολλά για να παινέψω το λογοτεχνικό παιδί του Lee Child , τον Jack Reacher, τον πιο cool ήρωα μυθιστορημάτων κατά τον Stephen King ... Ο Reacher δεν χρειάζεται ούτε συστάσεις ούτε παρουσίαση, αρκεί να διαβάσεις ένα από τα βιβλία των ιστοριών του και θα καταλάβεις... Ο  Lee Child  έχει καταφέρει να φτιάξει ένα απίστευτο χαρακτήρα, φαινομενικά παράδοξο και αντιφατικό αλλά βαθιά ανθρώπινο με ότι συνεπάγεται αυτό και δεν εννοώ μόνο τις καλές πλευρές του ανθρώπου... Ο Reacher περιπλανιέται στον κόσμο, φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν, απονέμει δικαιοσύνη όπως αυτός την καταλαβαίνει, χωρίς έλεος και πολιτική ορθότητα (κάνοντας συχνά τους αναγνώστες να κραυγάζουν από ενθουσιασμό) και όταν τελειώσει αυτό που έχει να κάνει, ξαναβγαίνει στον δρόμο να συνεχίσει το αέναο ταξίδι του χωρίς αποσκευές, χωρίς δεσμεύσεις και χωρίς κανόνες... Η  "Τελευταία υπόθεση"  είναι η εξιστόρηση των γεγονότων που οδήγησαν τον Reacher στην αποστράτευσή του, διότι ναι, όσοι δε