Αναρτήσεις

Όχι στην ταφή των χημικών όπλων της Συρίας στην Κρήτη!

Εικόνα
Πράσινη επανάσταση στην Κρήτη ενάντια στα χημικά της Συρίας Από τις 6 Γενάρη, όπου κι έγινε η πρώτη δημοσίευση στα χρονικά για το ζήτημα, στα Χανιώτικα Νέα μέσω ενός τοπικού δημοσιογράφου, ο οποίος από πείσμα κράτησε το θέμα ζωντανό στις καρδιές μας, ο τοπικός Κρητικός τύπος ασχολείται καθημερινά με την Πράσινη Επανάσταση των Κρητών ενάντια στην υδρόλυση των χημικών της Συρίας στη Μεσόγειο. Από τις 6 Γενάρη έως σήμερα, οι Κρήτες κι ο Κρητικός Τύπος, μέσα από μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις χιλιάδων Κρητών, βροντοφωνάζουν καθημερινά το «Όχι». Από τη Σούδα (9/3) και το ιστορικό Αρκάδι (23/3) έως την εν πλω διαμαρτυρία στα Σφακιά (27/4), δήμαρχοι, πολίτες, πανεπιστημιακοί, δικηγορικοί κι οδοντιατρικοί σύλλογοι, ψαράδες, φοιτητές, μαθητές της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας, εκπαιδευτικοί, κι αγανακτισμένοι παπάδες ξεσηκώθηκαν ενάντια στα σχέδια των ΗΠΑ, Ρωσία και του διεθνούς Οργανισμού για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων (OPCW). Μέλη της «Κίνησης Πολιτών ενάντια στην

"Μίσος και αίμα" του Arne Dahl

Εικόνα
Τείνω να γίνω μέγας οπαδός της σκανδιναβικής, αστυνομικής λογοτεχνίας... Το δεύτερο βιβλίο του είδους που έπεσε στα χέρια του, ήταν και αυτό, όπως και το πρώτο , εξαιρετικό! Και ακόμα δεν έχω ξεκινήσει με τον Nesbø  ενώ ήδη περιμένει στο σπίτι να πάρει σειρά και το πολλά υποσχόμενο "Μίσος" του δικού μας Βαγγέλη Γιαννίση ! Προτρέχω όμως και αυτό δεν είναι καλό γιατί μοιάζω να υποτιμώ το  "Μίσος και αίμα" και αυτό δεν είναι αλήθεια γιατί στην ουσία μόνο ένα αρνητικό έχω να προσάψω στο βιβλίο του  Arne Dahl  και αυτό είναι.. ο τίτλος του!!! Μου φάνηκε τρομερά κλισέ, ανέμπνευστος και προφανής για αστυνομικό μυθιστόρημα με serial killer, πεποίθηση που εδραιώθηκε περισσότερο όταν είδα ότι δεν ήταν αυτός ο πρωτότυπος τίτλος του βιβλίου... Οφείλω να παραδεχτώ αφού διάβασα το βιβλίο ότι τελικά ο τίτλος "δικαιολογείται" από το περιεχόμενο αλλά και πάλι δεν διεκδικεί κανένα απολύτως βραβείο πρωτοτυπίας... Ένας Σουηδός κριτικός λογοτεχνίας δολοφονείται με

Κρίση (πολιτικής) ταυτότητας...

Εικόνα
Σύντροφοι ή "σύντροφοι" (όπως αγαπάτε) εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ, θα το πω γιατί το σκέφτομαι καιρό... Οι αφίσες του κόμματος δεν θυμίζουν κόμμα της Αριστεράς, δεν έχουν πολιτική ταυτότητα... Θυμίζουν κόμμα που ψαρεύει στα θολά νερά για ψήφους και μόνο... Θα μπορούσε να είναι αφίσα οποιουδήποτε αντί-μνη κόμματος... Με συμπάθεια και στενοχώρια το λέω, παρά την απογοήτευση που με έχετε κεράσει εδώ και καιρό, μην βρεθεί κανείς να με πει νεοδημοκράτη, θα είναι αστείο...

Η πρώτη τούμπα...

Ποτέ δεν συμφιλιώθηκα με την ιδέα ότι τα παιδιά μου θα πέσουν και θα χτυπήσουν και θα αρρωστήσουν και θα πάθουν ότι παθαίνουν όλα τα παιδάκια γιατί είναι...παιδάκια! Στην θεωρία πάντα ήμουν έτοιμος στην πράξη όμως όχι...  Το Σάββατο το απόγευμα ο Θ. έφαγε την πρώτη του τούμπα... Καθισμένος ανάμεσα σε μένα και την νύφη μου στο καναπέ έκανε μακροβούτι με το κεφάλι... Το γεγονός ότι είναι αφράτος και ζυμαρένιος βγήκε σε καλό γιατί προσγειώθηκε πάνω στο μάγουλό του και το μόνο που έπαθε ήταν ότι γρατζούνισε το ρουθούνι του αλλά έτρεξε αίμα!!! ... Η εικόνα του να πέφτει, το αίμα στο μυτάκι του, το κλάμα του και ο φόβος του μου έφταναν για να με ταράξουν σε υπερθετικό βαθμό... Ηρέμησα μόνο μετά από μερικά ποτήρια κρασί και 6-7 τσιγάρα (έχω κόψει το κάπνισμα εδώ και καιρό) το ένα πάνω στο άλλο...  

Πρώτη φορά στο σινεμά...

Η τελευταία φορά που πήγα στο σινεμά ήταν τον Σεπτέμβριο του 2009... Η Μ. ήταν έγκυος στον Σ., υπήρχε πανικός με τον SARS κι εμείς είδαμε κάποιο από τα Χάρυ Πότερ σε προβολή που ξεκίναγε στις 12 το μεσημέρι για να είμαστε σε όσο γινόταν πιο άδεια αίθουσα... Τα χρόνια πέρασαν, κάτι το ένα κάτι το άλλο και δεν ξαναπήγα σινεμά εγώ που κάποτε έβλεπα στο σινεμά 25 ταινίες τον χρόνο... Ξαναπήγα σήμερα το απόγευμα με τον Σ., ήταν η πρώτη φορά που πήγε ποτέ σινεμά στη ζωή του... Είδαμε το "Rio 2"   και περάσαμε πολύ ωραία... Φάγαμε όλα όσα δεν πρέπει αν τρώνε τόσο τα παιδάκια όσο και οι μεγάλοι, ξεχάσαμε το μπουφάν του στο μπαρ όταν πήγαμε να αγοράσουμε ποπ κορν και τρέχαμε να το βρούμε, συζητούσαμε καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας και ακόμα και όταν ο Σ. βαρέθηκε λίγο όλα πήγαν καλά και είδαμε την ταινία με καλή διάθεση μέχρι το τέλος... Υ.Γ. Ωραίο και το ταινιάκι...

Ένας χρόνος Μπόλιν...

Τον Θ. μου τον λέμε και Μπόλιν, του το έβγαλε η μαμά του από όταν ήταν μωρό... Νομίζω ότι το όνομα βγήκε γιατί πάνω κάτω την εποχή που γεννήθηκε είχαμε δει το "Hobbit" , ένας από τους νάνους ήταν ο Μπάλιν, ο Θ. ήταν ανέκαθεν σαν ... μπάλα (ball), οπότε δεν ήταν δύσκολο να του βγει το όνομα... Όταν δε πήγε η Μ. στην Ολλανδία με τον Σ. και μου είπε ότι εκεί ένα από τα παραδοσιακά γλυκά είναι τα bollen , κάτι σαν στρογγυλά donuts, καταλάβαμε πόσο σωστή και καρμική ήταν η επιλογή του παρατσουκλιού του παιδιού... Ο Θ. μου γεννήθηκε σαν σήμερα πριν από ακριβώς ένα χρόνο... Ένα ήσυχο, στρουμπουλό μωράκι, παρά τις αντίθετες προβλέψεις γιατρών και υπερηχογραφημάτων που τον περιέγραφαν μικρούλη... Ένα μωρό που ήρθε στη ζωή μας εν μέσω μιας πολύ δύσκολης χρονιάς, αδικημένος ίσως από όλους μας και ειδικά εμένα, όπως όλα τα δεύτερα παιδιά που δεν απολαμβάνουν την αποκλειστικότητα του πρώτου παιδιού... Η γέννα του ήταν αβίαστη και χαλαρή για όλους μας, μια εκδρομή από την οποία επισ

Καλά, θα πιάσω το δικό μου...

Πριν από μερικές μέρες κοιμήθηκε η βαφτιστήρα μου στο σπίτι μας... Η Α. είναι 1,5 χρόνο μεγαλύτερη από τον Σ. που την αγαπάει πολύ... Το βράδυ η Μ. κάνει μπάνιο τα παιδιά και ξεκινάει από την Α.... Ο Σ. μπουκάρει στο μπάνιο ενώ η Α. είναι στην μπανιέρα... Ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος: Σ: Μαμά, η Α. δεν έχει πουλάκι!!! Μ: Έχει αγάπη μου απλά δεν είναι σαν το δικό σου το πουλάκι, τα κορίτσια έχουν διαφορετικό πουλάκι από τα αγόρια.. ... (Ο Σ. έχει γείρει το κεφάλι του στο πλάι και παρατηρεί με ενδιαφέρον) ... Σ: Μαμά, η Α. έχει δύο πουλάκια!!! Μ: Όχι, αγάπη μου, ένα έχει, το πουλάκι της είναι διαφορετικό από το δικό σου... Σ: Μαμά, θέλω να πιάσω το πουλάκι της! Μ: Όχι αγόρι μου, δεν γίνεται να πιάσεις το πουλάκι της!!! Σ: Καλά... τότε θα πιάσω το δικό μου!!! ... (Χώνει το χέρι μέσα στο βρακί του) ...

Πνίξε μάνα το παιδί να γλυτώσεις τη ζωή...

Η καταγωγή μου από την πλευρά της μητέρας μου είναι από την Κύπρο... Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός, μου είχε κάνει εντύπωση μια ιστορία που μου έλεγε η Κύπρια γιαγιά μου, όταν στα παλιά χρόνια κάποιοι χωρικοί για να σωθούν από μια επιδρομή Τούρκων (έλεγε η γιαγιά) κρύφτηκαν σε μια σπηλιά και το κλάμα ενός μωρού κόντεψε να τους προδώσει... Ένας βιολιστής Κύπριος που είχαν πάρει μαζί τους οι επιδρομείς, σκάρωσε ένα αυτοσχέδιο τραγουδάκι, όταν άκουσε τα κλάματα του μωρού, στο οποίο επαναλάμβανε διαρκώς το δίστιχο "Πνίξε μάνα το παιδί να γλυτώσεις τη ζωή..." για να προειδοποιήσει τους φυγάδες... Στην προσπάθεια να του κλείσουν το στόμα το παιδί όντως πνίγηκε αλλά οι χωρικοί σώθηκαν... Η ιστορία αυτή ήταν κρυμμένη πολλά χρόνια μέσα στο μυαλό μου όταν χωρίς σημαντικό λόγο και αιτία την ξαναθυμήθηκα... Έψαξα λίγο στο internet και ανακάλυψα ότι η ιστορία αυτή αναφέρεται σε μια λαϊκή παράδοση ενός χωριού στα ορεινά της Λευκωσίας, τον Άγιο Θεόδωρο Σολέας, από την ιστοσελίδα του χωριο

"Ο άνθρωπος στο ψηλό κάστρο" του Philip Dick

Εικόνα
Τι κι αν ένα βιβλίο το συνοδεύουν οι καλύτερες κριτικές, τι κι αν το εγκρίνουν άνθρωποι που το γούστο τους εμπιστεύεσαι; Αν δεν καταφέρει να σου "μιλήσει", είτε φταις εσύ είτε φταίει αυτό, αυτομάτως το αριστούργημα αποκαθηλώνεται... Το  "Ο άνθρωπος στο ψηλό κάστρο" , μάλλον το γνωστότερο βιβλίο του Philip Dick , έρχεται να απαντήσει στο ερώτημα τι θα γινόταν αν ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος είχε τελειώσει με διαφορετικούς νικητές... Ο κόσμος είναι μοιρασμένος σε δύο μεγάλες σφαίρες επιρροής, μια γερμανική και μια ιαπωνική, η Μεσόγειος έχει αποξηραθεί για να καλλιεργηθεί, ο πληθυσμός της Αφρικής έχει εξοντωθεί μαζικά, η Αμερική χωρίζεται σε δυο μεγάλες ζώνες κατοχής και μια ουδέτερη ζώνη... Όλα είναι διαφορετικά αλλά και αρκετά όμοια με την "πραγματική" ιστορία...Ένα βιβλίο γραμμένο από ένα συγγραφέα που ζει ψηλά στα Βραχώδη Όρη, οχυρωμένος σε ένα ψηλό κάστρο, ταράζει τα νερά και αναστατώνει κατακτητές και κατακτημένους καθώς παρουσιάζει μια εκδοχής τ

Η αγάπη των αδερφών...

Σε μια κουβέντα που έκανα χθες ειπώθηκε η σωστή κατά την άποψή μου γνώμη ότι η αγάπη του παιδιού προς τον γονιό [*] είναι δεδομένη, η αγάπη του αδερφού προς τον αδερφό διδάσκεται από τους γονείς... Αυτό που με έβαλε σε σκέψεις είναι αν ενδεχόμενη απόρριψη των γονιών από το παιδί, για λόγους προφανώς που έχουν τραυματίσει το παιδί, οδηγεί είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα και σε απόρριψη των αδερφών... Αφού δεν εμπιστεύεσαι και απορρίπτεις τους γονείς σου μήπως αυτόματα δεν εμπιστεύεσαι και απορρίπτεις αυτούς που οι γονείς σου σού έμαθαν να αγαπάς; Δεν είμαι παθών, κουβέντα κάνουμε... [*] Όπου γονιός αυτός που μεγαλώνει το παιδί, όχι απαραίτητα ο βιολογικός γονέας...