Αναρτήσεις

Μια φωτεινή Κυριακή...

Κυριακή από το πρωί σε ένα σκιερό κήπο ψηλά στην Παλλήνη, έξι οικογένειες, δέκα παιδιά...  Κουβαδάκια στα χώματα, ποδήλατα στο δρόμο, ποδόσφαιρο...  Μια φουσκωτή πισίνα κάτω από τα δέντρα, τα παιδιά να μπαινοβγαίνουν, γέλια και νερά και λάσπες παντού...  Φαγητό κάτω από τα δέντρα, πλαστικά πιάτα, χωρίς μαχαίρια, κεφτεδάκια και παστίτσιο και φέτα και ντοματοσαλάτα, μετά παγωτό σε χωνάκια, μετά πάλι παιχνίδι... Οι μεγάλοι πίνουν μπύρες και κρασιά παγωμένα στην κατάψυξη, ο Θ. κοιμάται στο καρότσι, τα μεγαλύτερα ταράζουν την μεσημεριανή ησυχία με τις φωνές τους κι ενίοτε με τα κλάματα τους... Η ώρα περνάει, πλησιάζει το απόγευμα, τα πρώτα φραπέ κάνουν την εμφάνισή τους, ο Θ. ξυπνάει και θέλει να σκουπίσει την αυλή με την σκούπα ενώ οι αλλαξιές που έχουν φέρει οι μαμάδες μαζί τους εξαντλούνται... Η ζέστη υποχωρεί, περασμένες 6:30, αρχίζουν οι σταδιακές αποχωρήσεις συνοδεία των απαραίτητων οδυρμών των παιδιών που θεωρούν ότι δεν έπαιξαν αρκετά, παρ' όλα αυτά θα

Γερνάω, μαμά...

Φαίνεται στα μαλλιά μου που γεμίζουν άσπρες τρίχες, στα κιλά που προστίθενται και δεν φεύγουν, στα παιδιά μου που μεγαλώνουν και παύουν σιγά σιγά να είναι μωρά...  Σκέφτομαι ότι πρέπει να αλλάξω κούρεμα και ντύσιμο, να είμαι πιο "της ηλικίας μου" αφού πλέον κι η εμφάνισή μου έχει αρχίσει να τη δείχνει...  Μετά σκέφτομαι ότι δεν θα το κάνω...  Μεγαλώνω και ασχημαίνω ίσως (ου γαρ έρχεται μόνον) αλλά είμαι ζωντανός και δραστήριος, κάνω το καλύτερο που μπορώ κάθε μέρα και μπορώ να δεχτώ στον εαυτό μου λίγη σκεμπέ ή κάποιες άσπρες τρίχες, πόσο να προσπαθείς και να τρέχεις και να μην βάλεις και μια μπουκιά φαΐ στο στόμα, θα πέσεις κάτω...  Κοντεύω αισίως τα 37 αλλά δεν επιτρέπεται κι ούτε θέλω να το βάλω κάτω επειδή βλέπω τα σημάδια του χρόνου που περνάει...  Περνάω απλά μια κρίση μέση ηλικίας... :)

Η Ελλάδα σε σταυροδρόμι...

Απέρριψε την πρόταση των θεσμών η ελληνική κυβέρνηση , οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται...  Προβληματίζομαι πολύ έντονα για το αν οι εταίροι μας θέλουν όντως να βρεθεί μια λύση ή απλά να τιμωρήσουν την Ελλάδα και να την κάνουν παράδειγμα προς αποφυγή για πιθανούς μελλοντικούς μιμητές της...  Δεν θα σχολιάσω τι πήγε σωστά και τι όχι στην τετράμηνη διαπραγμάτευση, αυτά έχουν ήδη ειπωθεί...  Αυτό που έχει για μένα τώρα σημασία είναι η ελληνική κυβέρνηση να πάρει άμεσα μια απόφαση, είτε να συναινέσει και να δεχτεί τις προτάσεις των εταίρων, με ότι αυτό συνεπάγεται, είτε να εκπονήσει άμεσα ένα σχέδιο εξόδου από το ευρώ, με ταυτόχρονη στάση πληρωμών προς τους δανειστές, ώστε να μειωθούν στο μέγιστο δυνατό οι συνέπειες μιας χρεωκοπίας...  Η απόφαση πρέπει να παρθεί και να υλοποιηθεί το συντομότερο δυνατό πριν διαλυθεί πλήρως ότι έχει απομείνει από την καταρρέουσα ελληνική οικονομία... Προσωπικά, δεν διακρίνω άλλες εναλλακτικές στην παρούσα στιγμή και κλίνω προς τη δεύτερ

"Οι Σταυροφορίες από τη σκοπιά των Αράβων" του Amin Mallouf

Εικόνα
Πολλά έχουν γραφτεί και άλλα τόσα έχουν ειπωθεί για την ιστορική καταγραφή και ερμηνεία των Σταυροφοριών, η συγκεκριμένη καταγραφή είναι κατά τη γνώμη μου η πιο ενδιαφέρουσα από όλες... Σε αυτό το βιβλίο ο Amin Maalouf διηγείται την ιστορία μέσα από τα μάτια των μουσουλμάνων χρονικογράφων της εποχής από την αρχή μέχρι το τέλος... Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα είναι η εικόνα που έχουν οι μουσουλμάνοι για τους δυτικούς εισβολείς... Οι "υπηρέτες του Χριστού" έπεσαν σαν λαίλαπα πάνω στους μουσουλμάνους οι οποίοι, κυριολεκτικά απέμειναν αποσβολωμένοι να παρακολουθούν τις φρικαλεότητες που συνέβαιναν... Οι Σταυροφόροι, σύμφωνα με τις μαρτυρίες των Αράβων χρονικογράφων της εποχής, δεν δίστασαν να προχωρήσουν σε κανιβαλισμό των ηττημένων κατά τις πολιορκίες της Αντιόχειας και της Μαάρα όταν κινδύνευσαν από λιμό... Δεν σεβάστηκαν καμία από τις υποσχέσεις και τις συνθήκες που δόθηκαν στους αντιπάλους, κάθε αντιπαράθεση κατέληξε σε λουτρό αίματος, λεηλάτησαν ότι υπήρχε και ότι δεν υπ

Ταξιδεύοντας στον Fury Road...

6 χρόνια είναι πολλά αλλά δυστυχώς τόσα είχα να πάω στο σινεμά... Για την ακρίβεια, έχω πάει στο σινεμα 2-3 φορές αλλά ήταν όλες μαζί με τον Σ. για να δούμε κάποιο παιδικό... Αυτή την φορά όμως, είδα μια ταινία που αρέσει σε μένα, μαζί με ένα φίλο και με μοναδική έννοια το αν θα μου φτάσει το pop corn... Τελικά δεν μου έφτασε αλλά δεν με ένοιαξε καθόλου διότι δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα με ικανοποιούσε τόσο πολύ το "Mad Max: Fury Road" ... Καταπληκτική ταινία, άξιος συνεχιστής των τριών πρώτων που αναπαράγει πιστά, σαν μην έχουν περάσει τριάντα χρόνια, την μοναδική εκείνη ατμόσφαιρα και αισθητική της αποκτηνωμένης ανθρωπότητας του μετα-αποκαλυπτικού μέλλοντος των πρώτων ταινιών... Με ένα καταπληκτικό Tom Hardy που φτιάχνει έναν διαφορετικό Max Rockatansky από αυτόν του Mel Gibson , πιο... mad, κυριολεκτικά!!! Με μια εξαιρετική Charlize Theron , μια γυναίκα χαμαιλέοντα που αν και κουκλάρα πείθει απόλυτα στον ρόλο της μονόχειρης πολεμίστριας που προσπαθεί να

Γονιός, τι δύσκολο πράγμα...

Το πιο δύσκολο πράγμα στο να είσαι γονιός δεν είναι ούτε η κούραση, ούτε τα ξενύχτια, ούτε οι λερωμένες πάνες, ούτε ακόμα η οικονομική επιβάρυνση για κάθε μέλος της οικογένειας... Το πιο δύσκολο πράγμα είναι ότι το μυαλό σου δεν ξεκουράζεται ποτέ, δουλεύει ασταμάτητα, ακόμα και στον ύπνο σου... Για το αν είναι καλά, αν είναι ευτυχισμένοι, αν τρώνε, αν πίνουν, αν κοιμούνται, αν παίρνουν όλα όσα χρειάζονται, αν θα γίνουν δυνατοί άνθρωποι με αυτοπεποίθηση, αν, αν, αν... Είναι δύσκολο αλλά δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά και ζεις με αυτό το βουητό μέσα στο κεφάλι και στο τέλος, μετά από καιρό, σου γίνεται δεύτερη φύση, μαθαίνεις τόσο πολύ να ζεις έτσι που γίνεσαι σαν τους γονείς σου που σε ρωτάνε κάθε μέρα, τώρα που είσαι κοντύτερα στα 40 πια παρά στα 30, αν έχεις φάει κι αν ντύθηκες καλά...

Μια σκέψη για τον αδελφό μου...

Σκέφτομαι τον αδελφό μου που περνάει ζόρια για ακόμα μια φορά, γιατί η τύχη του γύρισε άλλη μια φορά την πλάτη...  Έχει κάνει κι αυτός τα λάθη του αλλά είναι κι άτυχος, πολύ άτυχος...  Θα μπορούσε κι έπρεπε, να του κάτσει αυτή την φορά η μπίλια στην σωστή θέση...  Δεν ήταν παράλογη η επιθυμία ούτε και απίθανη ακόμα και για τους κωλοκαιρούς που ζούμε...  Τον σκέφτομαι και σκέφτομαι πόσο εύκολο είναι να μισήσεις τα πάντα γύρω σου, την κοινωνία, τους άλλους, τον ίδιο σου τον εαυτό όταν σου στερούν τη δυνατότητα να κάνεις σχέδια για το μέλλον...  Είναι εύκολο, απλά αφήνεσαι και συμβαίνει αλλά δεν πρέπει να το αφήσεις να συμβεί γιατί πέφτεις στην λακκούβα της μιζέριας κι άντε μετά να ξαναβγείς...  Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, σφίγγεις τα δόντια, σηκώνεσαι και συνεχίζεις, γιατί αυτό σου μένει και αυτό πρέπει να κάνεις...

Mad Max: Fury Road...

Βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες στις 14/5 και θα την δω σίγουρα στο σινεμά και σε 3D... Σπάνια ανυπομονώ τόσο πολύ για μια ταινία...

Ισοδύναμα μέτρα...

Σε συνέχεια του προηγούμενου post και σε συνδυασμό με την επικαιρότητα, ένα ισοδύναμο μέτρο το οποίο θα μπορούσε να προταθεί στην τρόικα... ωωω, με το συμπάθειο, στους θεσμούς, είναι η επιβολή αυστηρότατου προστίμου σε οποιονδήποτε πετάει σκουπίδια στο δρόμο, εκτός των κάδων σκουπιδιών που τοποθετούν οι δήμοι...  Σκεφτείτε αν το κράτος έπαιρνε 1 € για κάθε πεταμένο αποτσίγαρο, χαρτάκι, κουτί αναψυκτικού, και ότι άλλο, η Ελλάδα θα εξοφλούσε τα χρέη της καθώς και τα χρέη των υπολοίπων χωρών της Βαλκανικής... Άσε που θα επωφελούνταν και το περιβάλλον... Ελπίζω πραγματικά να διαβάζει κάποιος από το Υπουργείο Οικονομικών αυτό το blog διότι πιστεύω ότι έχω βρει την λύση για τα οικονομικά προβλήματα της χώρας...

Πρωτομαγιάτικα παραλειπόμενα...

Εικόνα
Αυτό είναι το πρωτομαγιάτικο στεφάνι που φτιάξαμε προχθές στην Πεντέλη... Το πήρα φωτογραφία να το θυμόμαστε γιατί είναι το πρώτο που φτιάχνουμε κι οι τέσσερις μας...  Υπήρχαν κι άλλα πράγματα στο περιβάλλον που ίσως θα έπρεπε κι αυτά να αποθανατιστούν αλλά μου έφτανε μια φορά το πόσο "φούντωσα"...  Δίπλα σε μια παιδική χαρά, έξω από τον οικισμό, εκεί που σταματήσαμε το αυτοκίνητο, εμείς κι άλλοι σαν κι εμάς, υπήρχαν διάσπαρτα από αποτσίγαρα, κουτιά αναψυκτικών,  κόπρανα και χρησιμοποιημένα χαρτιά υγείας μέχρι σελοφάν από συσκευασίες προφυλακτικών καθώς το σημείο, προφανώς, θεωρείται καλή "καβάντζα"...  Είναι τόσο ευδιάκριτο το αποτύπωμα από το πέρασμα του ανθρώπου στο φυσικό περιβάλλον που σοκάρει, κανένας άλλος έμβιος οργανισμός επί της γης δεν πλησιάζει τα  "κατορθώματα" του... Ο άνθρωπος και δη ο νεοέλληνας, είναι μια ανοιχτή πληγή για την ισορροπία και την καλή λειτουργία του πλανήτη ο οποίος θα ήταν πολύ καλύτερος χωρίς αυτόν...