Αναρτήσεις

Η θάλασσα φάρμακο...

Σήμερα το πρωί κάναμε σεφτέ στα καλοκαιρινά μπάνια... Φύσαγε διαολεμένα, η θάλασσα ήταν παγωμένη αλλά εμείς πήγαμε, βουτήξαμε και το ευχαριστηθήκαμε... Είναι μαγικό αυτό που συμβαίνει στη θάλασσα... Μια βουτιά στο νερό, μια βόλτα στην αμμουδιά για ανεύρεση κοχυλιών με τα αγόρια, η σιωπηλή ενατένιση του συνεχούς πέρα δώθε του κύματος, μπορεί να μου αδειάσει το μυαλό... Δεν χρειάζεται να είμαι στην σούπερ παραλία, την εξωτική, πριβέ και απόλυτα γαμάτη, ακόμα και η μικροαστική Λούτσα δουλεύει μια χαρά για τον δικό μου ψυχισμό... Αν μπορούσα να διαλέξω θα ήθελα να έμενα σε ένα σπίτι δίπλα στην θάλασσα... 

Απολογισμός Μαίου...

Ο Μάιος ήταν/είναι ένας μήνας πλήρης γεγονότων, συναισθημάτων και προσωπικών αποκαλύψεων... Τα περισσότερα από όσα έχουν συμβεί δεν μπορώ να τα περιγράψω γιατί είναι ακόμα κουβάρι μέσα στο κεφάλι μου, κάποια από αυτά δεν είμαι έτοιμος να τα μοιραστώ... Το απόσταγμα αυτής της περιόδου μπορεί να συνοψιστεί στα παρακάτω: Οι μόνες βεβαιότητες σε αυτή τη ζωή είναι ο θάνατος και η αγάπη... Κάθε μακροπρόθεσμη σκέψη είναι καταδικασμένη σε ένα τεράστιο ρίσκο, βάλε μικρούς και βραχυπρόθεσμους στόχους... Αυτά που ενδεχομένως χρειαστεί να κάνεις κάποια στιγμή στη ζωή σου για να αντιμετωπίσεις διάφορες καταστάσεις (οικονομικής φύσεως στην περίπτωση που έχω στο μυαλό μου) είναι μερικές φορές στα όρια του κωμικοτραγικού... Δεν έχει νόημα να σκέφτεσαι τα λάθη του παρελθόντος... Ο ανθρώπινος οργανισμός έχει δυνατότητες που δεν μπορείς να τις φανταστείς... Ο ανθρώπινος οργανισμός έχει ευαίσθητα σημεία που δεν μπορείς να τα φανταστείς... Η σκληρή δουλειά μπορεί να είναι φάρμακο για το μυαλό...

Χωρίς τίτλο...

Υπάρχουν τόσα πολλά για τα οποία μπορώ να γράψω αλλά όλα έχουν μπουκώσει το μέσα μου και τίποτα δεν μπορεί να βγει προς τα έξω... Τα γεγονότα της περιόδου σπρώχνονται το ένα με το άλλο για το ποιο θα είναι το πιο σημαντικό, το πιο επιτακτικό, αυτό που σε αγχώνει περισσότερο, αυτό που σε μαυρίζει λίγο ακόμα... Κάνω υπομονή και περνάω μέρα την μέρα, χωρίς σχέδια και πλάνα, πού χρόνος άλλωστε για τέτοια, ακόμα και τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές ξεκλέβω λίγο χρόνο δουλεύοντας από το σπίτι... Το 2018 είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο και το δυσκολότερο από όλα είναι  ότι κλυδωνίζονται σχεδόν όλες οι βεβαιότητες μου, αν δεν υπήρχε και η άγκυρα μου που λέγεται οικογένεια, η γυναίκα και τα δυο μου παιδιά, δεν ξέρω πραγματικά αν θα ήμουν σε θέση να bloggάρω έτσι απλά τον πόνο μου και να μην βρίσκομαι σε έξαλλη κατάσταση...

5 χρόνια μελαχρινό, φανταστικό μωρό...

Εικόνα
Περίπου τέτοια ώρα ήταν πριν από 5 χρόνια που σε πήρα πρώτη φορά αγκαλιά, με μια μάσκα στο πρόσωπο γιατί ήμουν κρυωμένος και φοβόμουν μην σε κολλήσω... Χρόνια σου πολλά Τσίκο μου, σε αγαπώ τόσο πολύ! 💗

Έχουν τρελαθεί και τα ρολόγια...

Για κάποιο λόγο μεταφυσικό που μόνο αυτό γνωρίζει, το widget ρολόι/καιρός στο τηλέφωνο μου επιμένει να δείχνει, χωρίς να το έχω επιλέξει εγώ, τον καιρό της Αίγινας... Σαν να προσπαθεί να με μεταφέρει στο happy place μου, να μου υπενθυμίσει ότι τα δύσκολα που περνάμε σαν οικογένεια θα τελειώσουν, ότι μπροστά μας υπάρχει ένα αύριο καλύτερο από το σήμερα, κάτι χαρούμενο να περιμένεις όπως περιμένεις με λαχτάρα τις καλοκαιρινές διακοπές... Αμήν...

Το πλήρωμα του χρόνου...

Το Σάββατο το βράδυ, δεν θυμάμαι πώς το έφερε η κουβέντα, ο Σ. με ρώτησα πώς ένιωσα όταν γεννήθηκε... Του απάντησα ότι θα του δώσω κάτι να διαβάσει και του έδωσα να διαβάσει το post που είχα γράψει στα πρώτα του γενέθλια ... Το διάβασε στο κινητό μου και όταν τον ρώτησα πώς του φάνηκε μου είπε ότι είναι καλό αλλά το βλέμμα του και το χαμόγελό του μαρτυρούσαν ότι δεν το βρήκε απλά καλό (έτσι νομίζω τουλάχιστον)... Το blog αυτό από τα πρώτα βήματα της ύπαρξής του σαν πρωταρχικό του σκοπό ύπαρξης είχε και έχει να είναι ένα παράθυρο μέσα στο μυαλό και την ψυχή του ιδιοκτήτη του, κυρίως για τα παιδιά μου, για να έχουν αυτά και μια άλλη εικόνα του τι σκεφτόταν ή ένιωθε ο πατέρας τους που ίσως δεν κατάφερα να τους το εκφράσω ποτέ με λόγια... Το γεγονός ότι για πρώτη φορά ένα από τα παιδιά μου διαβάζει ένα δικό μου post και πόσο μάλλον ένα τόσο σημαντικό για μένα post που γράφτηκε πριν από τόσα χρόνια με κάνει πολύ ευτυχισμένο... 😊

Qlik blogs...

Εικόνα
Το Qlik community είναι μια εξαιρετική πηγή γνώσης για όλους τους Qlik Developers, είναι δύσκολο να έχεις μια απορία και να μην έχει ήδη απαντηθεί στα forum του... Λογικά δεν θα χρειαστεί κάποιος να ψάξει κάπου αλλού στο internet για να πάρει απαντήσεις στις Qlik αναζητήσεις του, υπάρχουν όμως κάποια blogs με Qlik θεματολογία τα οποία έχουν τιμητική θέση στο feedly μου... Είναι blogs που συντηρούν επιφανή μέλη της Qlik κοινότητας, consultants και developers που η γνώμη τους "μετράει" και με έχουν "ξελασπώσει" με κάποιο post τους ουκ ολίγες φορές... Τα Qlik blogs του timeline μου είναι τα: QlikView Cookbook : Το blog του θρύλου Rob Wunderlich είναι μια εξαιρετική πηγή για tips, utilities και νέα της Qlik κοινότητας... The Qlik Fix : Είναι το blog του Barry Harmsen, ενός εκ των συγγραφέων του πολύ καλού βιβλίου "QlikView 11 for Developers" ... Ενημερώνεται συχνά και στα σχόλια των posts του συχνά ξεκινάνε πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις... Qlik

"Οι δώδεκα αιώνιοι" του Justin Cronin

Εικόνα
Είναι κάποια βιβλία που προορίζονται να γίνουν τριλογίες, τετραλογίες κ.ο.κ. ... Είναι αυτά που όταν στέλνει ο συγγραφέας τα πρώτα δείγματα στον εκδοτικό οίκο αυτός που τα παραλαμβάνει καταλαβαίνει ότι έχει πιάσει λαβράκι, ένα συμβόλαιο προσφέρεται άμεσα στον συγγραφέα και η ιστορία μεγαλώνει και κόβεται σε κομμάτια... Το βιβλίο είναι και προϊόν, δυστυχώς ή ευτυχώς... Κάτι τέτοιο πρέπει να συνέβη όταν υπέβαλλε τα πρώτα δείγματα από το πρώτο μέρος της τριλογίας του ο  Justin Cronin ( "Το πέρασμα" ) και κάπως έτσι έφτασε στα χέρια των αναγνωστών (και τα δικά μου προφανώς) το δεύτερο μέρος της τριλογίας, το  "Οι δώδεκα αιώνιοι" ... Μετά την εξόντωση του Μπάμπκοκ, το κυνήγι για τους δώδεκα αιώνιους, τους δώδεκα πρώτους μιαρούς που "γεννήθηκαν" στο Τέλουραιντ του Κολοράντο στα πλαίσια ενός στρατιωτικού πειράματος, συνεχίζεται χωρίς όμως επιτυχία... Έχουν περάσει 5 χρόνια και οι ζωές των ηρώων που συναντήσαμε στο πρώτο βιβλίο έχουν αλλάξει ενώ κάποιοι

40...

Είμαι από τους λίγους εναπομείναντες χωρίς κανένα τατουάζ όμως εδώ και λίγες μέρες έχει αρχίσει να γυρνάει στο μυαλό μου η ιδέα να κάνω το πρώτο μου... Στις 18 Αυγούστου έχω τα γενέθλια μου και θα γίνω 40 χρονών, θα έχω φτάσει στο θεωρητικό μέσον της ζωής μου, σκέφτομαι λοιπόν ότι θα είναι ωραίος τρόπος να το γιορτάσω "χτυπώντας" τον αριθμό 40 πάνω μου... Το concept είναι ότι αν αξιωθώ να φτάσω τα 80 θα ήταν ωραίο να χτυπήσω άλλο ένα τατουάζ 40, δεδομένου βέβαια ότι θα με αφήσουν τα παιδιά μου και δεν θα θεωρήσουν ότι ο πατέρας τους ξεμωράθηκε τελείως... Από σήμερα μέχρι τον Αύγουστο βέβαια μπορεί να έχω αλλάξει γνώμη...

Όλα καλά... :)

Εικόνα
Γράφω συχνά για τα ζόρικα και τους προβληματισμούς μου, αυτή την φορά όμως γράφω γιατί τα πράγματα πάνε καλά και θέλω να πω ένα ευχαριστώ στο κάρμα μου και στον εαυτό μου...  Πέρασα μια εβδομάδα κουραστική μεν αλλά γεμάτη δημιουργική ορμή... Τα παιδιά μου είναι μια χαρά, με την Μ. διανύουμε μια εξαιρετική περίοδο της σχέσης μας και στη δουλειά πήρα μια μικρή αλλά σημαντική για μένα αναγνώριση της μέχρι τώρα δουλειάς μου ενώ ενδιαφέροντα πραγματα φαίνονται να έρχονται στο μέλλον... Αύριο έχω άδεια κι εγώ κι η Μ. και θα πάμε, μαζί κι ο Σ. , να καμαρώσουμε τον Θ. να "ερμηνεύει" τον λαϊκό ζωγράφο Θεόφιλο στο σκετς του παιδικού σταθμού για την 25η Μαρτίου... Δικαιωματικά έχω κάθε λόγο να νιώθω καλά και να 'μαι ευτυχισμένος! 😊😊😊