Ψαροκόκαλο...

Πιο ταιριαστό δεν γίνεται!

Κάθε φορά που παρακολουθώ τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να κατακτά ακόμα μια κορυφή σκέφτομαι πάντα το πόσο σπουδαίοι άνθρωποι, πόσο καταπληκτικοί γονείς θα πρέπει να ήταν οι γονείς του... Δύο άνθρωποι όταν καταφέρνουν να δημιουργήσουν μια τέτοια οικογένεια, τόσο δεμένη και αγαπημένη, παιδιά τόσο αφοσιωμένα στην επιτυχία και την σκληρή δουλειά αλλά με τα πόδια τους στη γη, παιδιά που δείχνουν τόση αγάπη για την χώρα που γεννήθηκαν παρά το γεγονός ότι αυτή δεν τους αγάπησε εξίσου μέχρι να γίνουν διάσημοι, σημαίνει ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι, παρά τις τρομακτικές δυσκολίες που αντιμετώπισαν για να στήσουν αυτή την οικογένεια στα πόδια της, έκαναν κάτι πάρα πολύ σωστά...

Ο τρόπος μου για να αντιμετωπίσω το άγχος, την ασχήμια του κόσμου που με περιβάλλει, τις μικρές καθημερινές κηδείες, τα προβλήματα που δεν τελειώνουν και διαρκώς διαφοροποιούνται σαν τους ιούς που προσαρμόζονται στα αντιβιοτικά, ήταν να κλείσω τον κόσμο απ' έξω, να γίνω αναίσθητος σε πολλά πράγματα...  Αυτό ο τρόπος απέτυχε να με βοηθήσει...  Αφενός δεν είμαι ευχαριστημένος που πολλές φορές είμαι και συμπεριφέρομαι σαν ένα εγωιστικό καθίκι, αφετέρου ο τρόπος αυτός δεν δούλεψε, το άγχος, η ένταση, τα αρνητικά συναισθήματα με έχουν νικήσει...  Πολύ άσχημο είναι ότι συχνά πιάνω τον εαυτό μου να ξεσπά στους πρόχειρους μπόσικους που βρίσκω μπροστά μου που στις 99,9% των περιπτώσεων είναι μέλη της οικογένειάς μου και ειλικρινά φοβάμαι για το τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την μελλοντική μας σχέση αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να το ελέγξω... Η συνειδητοποίηση αυτή γεννά περισσότερα άσχημα συναισθήματα και ο κύκλος ξαναρχίζει...  Κάποιος θα μου πει, κι ενδεχομένως κι εγώ αυτό

Τα σπουδαιότερα πράγματα τα είπαμε στα αστεία, τραγουδούσε πριν αρκετά χρόνια ο Χρήστος Θηβαίος και είναι μια κουβέντα που δεν πρέπει να την πάρουμε ελαφριά όταν μιλάμε για τον Stephen King , ένα συγγραφέα που μέσα από τα βιβλία του μίλησε για τα πιο σημαντικά πράγματα μέσα από το "ευτελές" format της λογοτεχνίας της φαντασίας και του τρόμου...  Τι είναι το Αυτό; Τι είναι αυτό που παραμονεύει τα παιδιά μέσα στους υπονόμους και στοιχειώνει τον ύπνο τους; Επτά παιδιά, έξι αγόρια κι ένα κορίτσι, θα σταθούν απέναντί του το καλοκαίρι του 1958 για να το πολεμήσουν και θα κάνουν ένα ταξίδι ζωής και ενηλικίωσης που θα τους φέρει πιο κοντά και θα τους κάνει να ωριμάσουν... Εικοσιεπτά χρόνια μετά θα επιστρέψουν στην πόλη που ζούσαν όταν ήταν παιδιά και συγκρούστηκαν με το Αυτό για να τελειώσουν ότι είχε μείνει ημιτελές...  Αριστουργηματικό δείγμα λογοτεχνίας του τρόμου, το Αυτό είναι ένα αληθινά τρομακτικό βιβλίο με συμπαγέσταστη πλοκή και πολλαπλά επίπεδα ανάπτυξης... Η απ

Αυτό που είμαστε είναι ένα puzzle με χιλιάδες κομμάτια... Γεννιόμαστε με αυτό αλλά την στιγμή της γέννησής μας όλα τα κομμάτια είναι λευκά... Όσο μεγαλώνουμε τα κομμάτια αντικαθίστανται με τα κομμάτια των εμπειριών μας και των γεγονότων της ζωής που ζούμε... Κάποια από τα καινούργια κομμάτια έχουν φωτεινά χρώματα και κάποια άλλα πιο σκοτεινά ή είναι λερωμένα... Επίσης κάποια από τα καινούργια κομμάτια μπορεί να μην έχουν το ίδιο μέγεθος με τα υπόλοιπα, μπορεί είναι πολύ μεγάλα και να αντικαθιστούν όχι ένα αλλά περισσότερα λευκά... Κάποια στιγμή όλα τα λευκά θα αντικατασταθούν από άλλα χρωματιστά...  Αν οι εμπειρίες και τα κομμάτια σωρεύονται και είναι παραπάνω από όσα χρειάζεται το puzzle για να συμπληρωθεί, δεν χάνονται, μπαίνουν κάτω από αυτό, μπορεί να μην φαίνονται με την πρώτη ματιά αλλά είναι εκεί και πάντα επηρεάζουν την τελική εικόνα του puzzle... Αν ένα από τα κάτω κομμάτια έχει υγρασία αυτή θα βγει στην επιφάνεια και αν ένα από τα κάτω κομμάτια μυρίζει άσχημα, η μυρ

Χθες το πρωί, για πρώτη φορά στα 41 μου χρόνια, έδωσα αίμα για κάλυψη αναγκών των συνανθρώπων μου... Αποφάσισα ότι πρέπει έμπρακτα να υποστηρίζω αυτά που στην θεωρία πρεσβεύω, να ξεπεράσω τις όποιες φοβίες μου και τις αναστολές μου ή ακόμα και την βαρεμάρα μου και να αποτελέσω ζωντανό παράδειγμα για τα παιδιά μου... Το απόγευμα επιστρέφοντας στο σπίτι πήγα να το μοιραστώ με τα αγόρια αφενός γιατί ένιωθα πολύ περήφανος και αφετέρου γιατί (εντελώς εγωιστικά το παραδέχομαι) θα ήθελα να νιώσουν και τα αγόρια μου περήφανα για τον μπαμπά τους και να πάρουν ένα μήνυμα αλληλεγγύης και αγάπης για τον συνάνθρωπο... Η αλήθεια είναι ότι δεν αντέδρασαν με μεγάλο ενθουσιασμό όταν τους είπα τα νέα μου αφού εκείνη την ώρα τους αποσπούσε την προσοχή ο Alvin στο Nickelodeon...  Μου κακοφάνηκε λίγο, είναι αλήθεια, η Μάρα όμως μου είπε ότι τίποτε δεν πάει χαμένο με τα παιδιά, ότι όλα καταγράφονται και επεξεργάζονται σε δεύτερο και τρίτο χρόνο...

Συνεχίζοντας από αυτό το post , θα προκύψει μια μεταβλητή ( vSelectedFile )  η οποία θα περιέχει το file name του αρχείου με το οποίο θέλουμε να δουλέψουμε... Το περιεχόμενο της μεταβλητής όμως θα είναι το full path name το οποίο ενδεχομένως δεν μας είναι χρήσιμο και χρειαζόμαστε απλά το όνομα του αρχείου και μόνο... Ας υποθέσουμε ότι το full path name είναι της μορφής: \\serverName\Folder1\Folder2\Folder3\FileName Το παρακάτω statement θα έχει σαν αποτέλεσμα το κομμάτι τoυ full path name που αντιστοιχεί στο FileName: Right(vSelectedFile,Len(vSelectedFile)-Index(vSelectedFile,'\',SubStringCount(vSelectedFile,'\')))