Αναρτήσεις

Το τραγούδι του Χιλμπίλη...

Εικόνα
Είδα το "Τραγούδι του Χιλμπίλη" χθες το βράδυ και στράγγισα στο κλάμα...  Χρόνια είχε μια ταινία να με επηρεάσει έτσι, πατήθηκαν μέσα μου τόσα πολλά κουμπιά, ταυτίστηκα τόσο πολύ με αυτό που έβλεπα που ταράχτηκα πραγματικά... Όχι γιατί η ζωή η δική μου και της οικογένειας μου μοιάζει τόσο πολύ με αυτή της οικογένειας του J.D. Vance , κάθε άλλο... Αυτό που με σόκαρε γιατί μου ήταν πολύ οικείο ήταν το στοιχείο της παραίτησης, της ζωής που σε παίρνει από κάτω, το αίσθημα της ματαιότητας, ότι όσο κι αν προσπαθήσεις δεν θα τα καταφέρεις...  Το ξέρω αυτό το συναίσθημα, το έχω δει στους οικείους μου και παλεύω καθημερινά μαζί του, μέρα την μέρα, ξέρω ότι είμαι επιρρεπής σε αυτό, ότι είναι εύκολο για μένα να αφεθώ στην παραίτηση και την αυτολύπηση όχι τόσο γιατί έχω τους λόγους να το κάνω αλλά γιατί μεγάλωσα έτσι, το έβλεπα παντού, στο σπίτι, στη γειτονιά, στους φίλους μου... Το μόνο πράγμα που με έσωσε από αυτό που είμαι είναι η Μάρα και τα παιδιά μου...  Ευτυχώς για μένα, γνώρισα

1312...

Μπείτε στο Press Project να καμαρώσετε και τα υπόλοιπα βίντεο... 😠😠😠

Σούκα...

Τρελός κοιμήθηκε, τρελό όνειρο είδε, έτσι λέει η μάνα μου... Εγώ το είχα από παλιά το κουσούρι, δεν είναι καινούργιο αλλά τώρα με τον κορωνοϊό απόγινε η κατάσταση, ο εγκλεισμός έχει μεγάλη επίδραση πάνω μου φαίνεται... Τις προάλλες, πρέπει να ήταν το Σάββατο, είδα ένα απίστευτο όνειρο, τόσο ζωντανό και ξεκάθαρο που ήταν σαν να βλέπω ταινία... Είναι καλοκαίρι και βρισκόμαστε διακοπές στο νησί Σούκα (!) το οποίο δεν ξέρω που βρίσκεται αλλά μοιάζει εντελώς ελληνικό... Μένουμε πάνω σε μια φανταστική παραλία με πλατιά αμμουδιά και βράχια στο δεξί άκρο που σχηματίζουν ένα μικρό κόλπο... Κολυμπάμε και ευχαριστιόμαστε την θάλασσα κι εγώ και η Μάρα και τα παιδιά, απόλυτη ευτυχία και ανεμελιά... Έχουμε ένα φουσκωτό το οποίο έχει ως κινητήριο δύναμη ένα ποδήλατο δρόμου προσαρμοσμένο πάνω στο φουσκωτό του οποίου η πίσω ρόδα έχει αντικατασταθεί με μηχανισμό όπως αυτός που έχουν τα ποταμόπλοια στην Αμερική...  Το σκηνικό αλλάζει και βρισκόμαστε σε ένα κέντρο με φοβερή θέα πάνω από την παραλία που γί

11...

11 χρονών ρε κερατά, πώς πέρασαν τα χρόνια... Τι να σου πω και τι να σου ευχηθώ που δεν το έχω πει ήδη τόσα χρόνια... Αυτό που θα ευχηθώ φέτος δεν αφορά εσένα αλλά εμένα... Μακάρι να αξιωθώ να στέκομαι δίπλα σου και να σε στηρίζω και να σε καμαρώνω όπως σου αξίζει για πολλά πολλά χρόνια ακόμα... Χρόνια σου πολλά Σπύρο μου!

Πάτα το, Κιμ...

Κακή διάθεση σήμερα...  Μια πολύ καλή φίλη σήκωσε πυρετό και πήγε για test πρωί πρωί... Ο άντρας της έχεις σπασμένο πόδι, την είδαμε το πρωί του Σαββάτου για ένα μισάωρο... Μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα του test της είμαστε κι επίσημα έγκλειστοι...  Αδιέξοδο πλήρες, κανένα φως στην άκρη του τούνελ, κάνουμε ότι είμαστε ψύχραιμοι αλλά έχουν παίξει τα νεύρα μας...  Δεν μας φτάνουν όλα, παρακολουθούμε την δυσωδία των ημερών, παιδεραστές, κυκλώματα, συγκαλύψεις, πολιτικές σκοπιμότητες, φωτοσοπιασμένες εικόνες και πολιτικό κόστος...  Αηδία με έχει πιάσει και θυμός που κάνει το κεφάλι μου να πονάει μερικές φορές, πάτα το κουμπί ρε πούστη Κιμ να πάμε στο διάολο όλοι...

Super powers....

- Θάνο,τι σούπερ δύναμη θα ήθελες να έχεις;  - Θα ήθελα να μπορώ να πηγαίνω όπου θέλω αμέσως και να μπορώ να κάνω να μην τελειώνουν ποτέ τα αναψυκτικά... (!)

"Η σιωπηλή ασθενής" του Alex Michaelides

Εικόνα
Το βιβλίο αυτό ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη από αυτές που σε κάνουν να ανακτάς ξανά την πίστη σου στο διάβασμα, στο συναίσθημα που μπορεί να σου χαρίσει μόνο ένα βιβλίο... Βρέθηκε στα χέρια μου κατά τύχη αφού ήταν χριστουγεννιάτικο δώρο για την μητέρα μου που το είχε όμως διαβάσει οπότε το κράτησα εγώ και της πήρα κάποιο άλλο και εκ του αποτελέσματος έκανα πολύ καλά που το κράτησα... Η Άλισον Μπέρενσον είναι μια ζωγράφος που δολοφόνησε τον άντρα της κι έκτοτε, όντας έγκλειστη σε ψυχιατρικό ίδρυμα, έχει κλειστεί στον εαυτό της, αρνείται να μιλήσει σε οποιονδήποτε... Ο Θίο Φέμπερ, φιλόδοξος ψυχοθεραπευτής, προσλαμβάνεται στο ίδρυμα που βρίσκεται η Άλισον και βάζει στόχο να έρθει σε επικοινωνία μαζί της, να την κάνει να ανοιχτεί και να μιλήσει για τα γεγονότα και τα συναισθήματα που την έκαναν να φτάσει στη δολοφονία του συζύγου της... Φαίνεται ότι πίσω από την ιστορία της Άλισον κρύβονται λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά και σίγουρα τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται με την πρώτη μα

Χάσμα γενεών...

Εικόνα
Έχω ασχοληθεί πολύ με τη μουσική μεγαλώνοντας... Άκουγα πάντα πολύ μουσική, παρακολουθούσα τις τάσεις, ήξερα κάθε καινούργιο συγκρότημα, κάθε καινούργιο μουσικό στυλ... Περνώντας τα χρόνια έχασα αυτό το touch... Είναι ο περιορισμένος χρόνος, η συντηρητικοποίηση που έρχεται με τα χρόνια, η ανικανότητα να ακούσεις αυτό που ακούν σήμερα οι νέοι; Τα playlists μου για χρόνια περιείχαν μουσική που βγήκε στο παρελθόν... Πάντα πίστευα ότι είναι σημάδι ότι γερνάς όταν δεν μπορείς να παρακολουθήσεις την μουσική που ακούν οι νέοι... Εδώ και κάνα δυο χρόνια με χτύπησε αστροπελέκι... Το ελληνικό hip hop, εκ Θεσσαλονίκης κατά κύριο λόγο, με όλα τα sub genres του, trap, drill, κτλ...  Όχι δεν τρελάθηκα... Ξεκίνησα να ακούω ότι έβρισκα μπροστά μου, κατανάλωνα με μανία... Ok, άκουσα πολλές μαλακίες αλλά μέσα στον ορυμαγδό του swag και των gangsta wannabes υπάρχουν εξαιρετικά πράγματα, όπως η μουσική του ΛΕΞ αλλά το τεράστιο κόλλημα μου τον τελευταίο καιρό είναι ο WANG ...

12...

Το "Ψαροκόκαλο" μπήκε στην εφηβεία του, αν ήταν ένα πραγματικό αγόρι θα άρχιζε σιγά σιγά να βγάζει χνούδι στο πάνω χείλος και να υποπτεύεται ότι το πουλί του δεν είναι μόνο για κατούρημα... Επιμένει και υπάρχει για την αλητεία, επειδή έτσι θέλουμε ρε αδερφέ και ας μην μας διαβάζει κανένας... Σήμερα είναι κι η γιορτή του Θάνου, κουκουλώθηκε καλά καλά και πήγε το πρωί στο σχολείο να κεράσει αφού έκανε την σχετική του γκρίνια, πόσο μισεί το σχολείο, γιατί δεν χιόνισε, τι άδικη που είναι η ζωή... Χρόνια πολλά στο μικρό μου το αγόρι, τον μπελαλή τον Τσίκολη μου! 

Νονός...

Χθες το βράδυ είδα στον ύπνο μου ότι πήγαινα ξανά στον στρατό, η διαφορά ήταν ότι αυτή την φορά δεν παρουσιαζόμουν με τον αδερφό μου όπως έγινε στην πραγματικότητα αλλά με τα παιδιά μου...Μην τον ψάχνεις... Πήγαινα λέει στους συγγενείς μου και με χαρτζιληκώνανε για το φανταρικό μου κι είδα ότι πήγα και στον νονό μου...  Ο νονός μου πέθανε από ανεύρυσμα το καλοκαίρι του 2010 και ήταν ένα μεγάλο σοκ για όλους μας και κυρίως για την νονά μου, την αδερφή της μάνας μου... Όταν πέθανε ήταν γύρω στα 60 με 65 αλλά ήταν πολύ καλοβαλμένος, τα μαλλιά του και το παχύ μουστάκι του ήταν ακόμα κατάμαυρα... Χθες το βράδυ στο όνειρό μου, τον είδα με ασπρισμένα μαλλιά και μουστάκι και σαφώς πιο γερασμένο από ότι τον είδα την τελευταία φορά, δεν προλάβαμε ποτέ να τον δούμε γέρο...  Σκέφτηκα να πάρω την νονά μου να της το πω αλλά μετά το μετάνιωσα... Θα στενοχωριόταν που δεν τον είδε ποτέ της να γερνάει...