Δεν σκοπεύω να προκαταβάλλω κανέναν αλλά οφείλω να πω ότι το πράγμα που μου έρχεται διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας τον τίτλο του βιβλίου είναι ότι εγώ αυτό το κήρυγμα δεν το πολυάκουσα... Έφτασε στα αυτιά μου αλλά δεν με εντυπωσίασε, δεν μου άφησε κάτι αξέχαστο και σίγουρα δεν με έψησε να αναζητήσω τα υπόλοιπα βιβλία της τριλογίας εκτός και αν πέσω σε αναγνωστικές/οικονομικές ξηρασίες και βρεθούν στα χέρια μου όπως βρέθηκε και το παρόν βιβλίο...δανεικό...
Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο την υπόθεση:
Τετρακόσια χρόνια στο μέλλον, η Γη έχει επιστρέψει σε πρωτόγονη κατάσταση ύστερα από μια πυρηνική φωτιά που εξαφάνισε τον πολιτισμό και τη φύση. Αν και οι επιπτώσεις της ραδιενέργειας έχουν σταματήσει, για κάποιον άγνωστο λόγο, στον κόσμο γεννιούνται μόνο δίδυμα παιδιά. Σε κάθε ζεύγος, το ένα παιδί είναι Άλφα, σωματικά τέλειο από κάθε άποψη, και το άλλο Ωμέγα, και κουβαλάει το βάρος κάποιας παραμόρφωσης, μικρής ή μεγάλης. Με το Συμβούλιο να διοικεί μία κοινωνία που θυμίζει απαρτχάιντ, οι Ωμέγα σημαδεύονται σαν τα γελάδια και εξοστρακίζονται, ενώ οι Άλφα κρατούν τους λιγοστούς διαθέσιμους πόρους για τον εαυτό τους. Αν και διακηρύσσουν την ανωτερότητά τους και παρά τις προσπάθειές τους, οι Άλφα δεν μπορούν να ξεφύγουν από μια σκληρή πραγματικότητα: όταν πεθαίνει το ένα από τα δύο δίδυμα αδέλφια, αυτόματα πεθαίνει και το άλλο.Η Κας αποτελεί μία σπάνια Ωμέγα, καθώς διαθέτει την κατάρα της ενόρασης. Την ώρα που ο δίδυμος αδελφός της, ο Ζακ, αποκτά εξουσία στο Συμβούλιο των Άλφα, εκείνη τολμά να ονειρεύεται το πιο επικίνδυνο όνειρο: την ισότητα. Επειδή τολμά να οραματίζεται έναν κόσμο όπου οι Άλφα και οι Ωμέγα ζουν αρμονικά ως ίσοι, τόσο το Συμβούλιο όσο και το κίνημα της Αντίστασης την έχουν βάλει στο στόχαστρο.;
Το δυστοπικό μυθιστόρημα έχει εξελιχθεί σε ένα λογοτεχνικό trend τα τελευταία χρόνια το οποίο μάλιστα έχει καταφέρει να αποδειχθεί και πολύ προσοδοφόρο καθώς ου ολίγες φορές έχει καταλήξει στον κινηματογράφο με σημαντική εισπρακτική επιτυχία... Προσωπικά είμαι λάτρης του είδους και γι' αυτό έχω απαιτήσεις κάθε φορά που κάποιο σχετικό βιβλίο πέφτει στα χέρια μου... Όντας λάτρης συγγραφέων όπως η Margaret Atwood, ο George Orwell, ο Ray Bradbury, o Yevgeny Zamyatin έχω βάλει τον πήχη ψηλά και περιμένω να διαβάσω το κάτι άλλο... Η συμπαθέστατη Francesca Haig δυστυχώς πέρασε κάτω από τον πήχη, το βιβλίο της δεν ήταν το άτι άλλο, ήταν ένα ακόμα...
Δεν είναι ότι δεν είναι ενδιαφέρουσα η ιδέα της για το ζοφερό μέλλον της ανθρωπότητας, ούτε αδιάφορη η θεματική της για την ισότητα, την αλληλεγγύη κ.ο.κ.... Είναι ότι μένουν στην μέση, αναπτύσσονται επιφανειακά και τσαπατσούλικα με αρκετή αφέλεια στο στήσιμο της πλοκής της... Η Francesca Haig δεν είναι κάποια μάγος της πένας έτσι ώστε να κερδίσει πόντους από τη δεξιοτεχνία της και "καταδικάζεται" να μας παρουσιάσει ένα μέτριο βιβλίο, με ατελείς, κλισέ χαρακτήρες και μια ιστορία που θα μπορούσε αλλά δεν είναι σπουδαία... Μην τρέξετε να την κλάψετε βέβαια, οι εκδοτικοί οίκοι Ελλάδος και εξωτερικού είχαν διαφορετική άποψη από τη δική μου και το πρώτο βιβλίο το ακολούθησε τουλάχιστον ακόμα ένα... Πού ξέρετε μπορεί να το δούμε και στο σινεμά σε κανά δυο χρόνια...
