Δεν θυμάμαι το πρώτο τσιγάρο ή μάλλον δεν είμαι σίγουρος αν αυτό που θυμάμαι είναι πραγματικά το πρώτο... Ήταν το καλοκαίρι μετά την Γ' Γυμνασίου, στο Mangiare, το σαντουιτσάδικο απέναντι από το γυμνάσιο... Συνοδεία φραπέ με γάλα (πλέον σιχαίνομαι το γάλα στον καφέ) και προσπαθώντας να διαβάσω το ΦΩΣ... Ήταν ένα Marlboro από μαλακό πακέτο, το έβηξα πολύ και με ανακάτεψε αλλά ήμουν 15 στα 16 και ήθελα να κάνω παρέα με τα αλάνια... Δεν μου άρεσε και γι΄αυτό δεν το έκανα σύστημα... Κάπνισα ελάχιστα τσιγάρα ακόμα μέχρι τα 18 οπότε και μπήκα στο πανεπιστήμιο...
Κάτι οι ατελείωτοι πανεπιστημιακοί καφέδες, οι νέες παρέες, το άλλοθι για να μιλήσεις σε μια κοπέλα, άρχισα να καπνίζω πιο συστηματικά... Η πρώτη μου οπτική επαφή με την Μ. έγινε τότε όταν κολλητός μου φίλος εκείνης της εποχής που την γνώριζε ήδη της ζήτησε τσιγάρο για εμένα σε ένα πάρτυ στο Πολυτεχνείο που είχα γίνει φιτίλι από το μεθύσι... Δεν είχα σταθερή μάρκα τότε και δεν πολυαγόραζα πακέτο, κάπνιζα κυρίως Τρακαστράτο και Απόλων... Σιγά σιγά κι όταν η τράκα θα μπορούσε να γίνει παρεξηγήσιμη ακόμα και από κολλητούς φίλους, άρχισα να αγοράζω τα δικά μου τσιγάρα... Είχα ανακαλύψει επίσης το τσιγάρο με βοηθούσε να διοχετεύσω την νευρικότητα και το άγχος μου κι ότι ήταν απαραίτητο συνοδευτικό του αλκοόλ... Πειραματίστηκα με διάφορες μάρκες και κατέληξα για χρόνια στα κόκκινα Gauloises... Βαριά τόσο, όσο και 25άρια, ιδανικός συνδυασμός για φοιτητάριο... Σιγά σιγά είχα αρχίσει να νιώθω την επιβάρυνση του καπνίσματος, υπήρχαν πρωινά που ξυπνούσα με βάρος στο στήθος αλλά πίστευα ότι η κατάχρηση και η υπερβολή της προηγούμενης νύχτας το προκαλούσε, όντας όμως φύση και θέση φοβητσιάρης σε θέματα υγείας είχε αρχίσει να γυρνάει στο μυαλό μου η ιδέα να το κόψω... Πειραματίστηκα λίγο με διάφορες μάρκες πιο ελαφριών τσιγάρων (R1, Philip Morris, Silk Cut) και τελειώνοντας το πανεπιστήμιο και πριν πάω στον στρατό το κόβω για πρώτη φορά για έξι μήνες...
Φυσικά το ξεκινάω και πάλι ελάχιστες μέρες μετά την παρουσίαση μου στο Κέντρο Νεοσυλλέκτων Λάρνακας... Στην Κύπρο τα τσιγάρα είναι πολύ ακριβότερα από την Ελλάδα και τότε ακόμα υπήρχε κυπριακή λίρα οπότε το κάπνισμα στριφτού ήταν μονόδρομος... Old Holborn κίτρινος, μεγάλη συσκευασία που κρατάει μόλις μιάμιση με δυο μέρες κάθε φορά και κάπνισμα μέχρι αηδίας... Το τσιγάρο σε αυτή την περίοδο της ζωής μου ήταν και αγχολυτικό και φίλος και παρέα και παρηγοριά, ότι δηλαδή είναι για κάθε φαντάρο... Πότε πότε κάπνιζα και κανένα Marlboro Lights μαλακό, το καινούργιο αγαπημένο μου τσιγάρο από τα "εμφιαλωμένα"...
Τελειώνω τον στρατό και μετά από κάποιους μήνες πιάνω δουλειά... Κάνω κάποιες εξετάσεις στα πλαίσια της πρόσληψής μου και ο γιατρός με συμβουλεύει να κόψω το τσιγάρο καθώς οι πνεύμονες δεν είναι δεκτικοί στον καπνό όπως μου είπε... Η ιδέα γυρίζει στο μυαλό μου για χρόνια αλλά δεν το παίρνω απόφαση μέχρι που αποφασίζω εν μια νυκτί να το κόψω όταν μένει έγκυος η Μ. στον Σ., ήθελα τα παιδιά μου να μην έχουν εικόνα του μπαμπά τους με τσιγάρο ... Το κρατάω για 2,5 χρόνια χωρίς δυσκολία, με σιδερένια θέληση χωρίς ποτέ όμως να καταφέρω να πνίξω την επιθυμία για τσιγάρο όταν πίνω ποτό...
Το ξαναρχίζω όταν ξεκινάνε οι πιστωτικοί έλεγχοι στις Κυπριακές τράπεζες τον Σεπτέμβρη του 2012 και αρχίζω να δουλεύω με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, ατελείωτες ώρες, χωρίς σαββατοκύριακα και αργίες... Η αιτία όπως εύκολα καταλαβαίνει κάποιος ήταν η νευρικότητα και το άγχος καθώς και το γεγονός ότι δούλευα με μια ομάδα που ήταν όλοι φουγάρα... Θυμάμαι άπειρα τσιγάρα στην ταράτσα των κεντρικών γραφείων της πρώην Τράπεζας Κύπρου απέναντι από τη ΓΑΔΑ, με τον θόρυβο της λεωφόρου από κάτω αλλά και το γεμάτο στάχτες πληκτρολόγιο μου... Καπνίζω και πάλι Old Holborn και Marlboro Lights μαλακό παράλληλα αλλά δεν το κρατάω για πολύ καιρό γιατί μπουκώνω... Το γυρνάω σε BF Ultra μωβ, είναι τα τσιγάρα που καπνίζει κι η Μ., είναι ελαφριά και μου απαλύνουν τις τύψεις για τη ζημιά που μου κάνω καπνίζοντας... Κάνω διάφορες αποτυχημένες προσπάθειες να το κόψω κατά καιρούς που έχουν διάρκεια ζωής 2-3 μήνες το πολύ... Δοκιμάζω κι άλλα τσιγάρα όπως τα Καρέλια Χρυσή Κασετίνα αλλά σιγά σιγά το δουλεύω και πάλι στο μυαλό μου... Πλέον το τσιγάρο μου προκαλεί περισσότερο άγχος από αυτό που μου διώχνει οπότε στις 31/12/2015, λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου καπνίζω το τελευταίο μου τσιγάρο... Από τότε δοκίμασα εντελώς συνειδητά και πλήρως νηφάλιος να καπνίσω δυο φορές αλλά και τις δύο το έσβησα στην μέση, δεν κατέβαινε ο καπνός...
Έκτοτε έχω περάσει και περιόδους άγχους και stress και κούρασης αλλά δεν σκέφτηκα να καταφύγω στο τσιγάρο σε στιγμές πίεσης... Παρ' όλα αυτά θεωρώ τον εαυτό μου εν δυνάμει καπνιστή μέχρι την ημέρα που θα κλείσω τα ματάκια μου, ότι έχει συμβεί στο παρελθόν μπορεί ενδεχομένως να ξανασυμβεί...
(Η ιδέα για αυτό το post οφείλεται στο αντίστοιχο post του "Νύχτες Μετά", εκ του οποίου η λογοκλοπή του τίτλου...)
