"Τυχαίο θύμα" του Arne Dahl

Τρίτο συνεχόμενο post για βιβλίο και επί της ουσίας αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα μου καθώς εδώ και καιρό, όχι μόνο τώρα που είμαι διακοπές και ποστάρω  από ένα μπαλκόνι που βλέπει θάλασσα, είναι το μόνο δημιουργικό πράγμα που κάνω... Το υπερφορτωμένο μου μυαλό βρίσκει ξανά στο διάβασμα το καταφύγιο που χρειάζεται για να μην γυρνάει εναντίον μου και να μου επιτίθεται...

Το βιβλίο του Arne Dahl εκ πρώτης όψεως είναι ένα τυπικό αστυνομικό μυθιστόρημα... Το οπισθόφυλλο μας ενημερώνει ότι:

Με ένα ποτήρι μπίρας κάποιος ανοίγει το κεφάλι ενός νεαρού οπαδού ποδοσφαιρικής ομάδας σε ένα εστιατόριο της Στοκχόλμης. Ο νεαρός πεθαίνει. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα περιστατικό της συνηθισμένη γκρίζας και ωμής καθημερινότητας στο κέντρο της πόλης. Την έρευνα αναλαμβάνει ένα ζευγάρι τιμωρημένων ερευνητών, ο Πολ Γελμ και η Σέρστιν Χολμ, που προέρχονται από την Ομάδα Άλφα. Και κάτι συμβαίνει. Πίσω από το σπασμένο ποτήρι μπίρας αρχίζει να διαφαίνεται μια διαφορετική αλληλουχία γεγονότων, η οποία οδηγεί προς πολλές κατευθύνσεις: στις φυλακές της Κούμλα, όπου ένα κελί τινάζεται στον αέρα· στη βιομηχανική περιοχή της Σίκλα, όπου γίνεται ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ ατόμων του υποκόσμου· στο Ντάντεριντ, όπου ένας έμπορος ναρκωτικών ασχολείται με τον παραδεισένιο κήπο του· στο αστυνομικό σώμα, όπου ένας ανώτερος αξιωματικός συμπεριφέρεται παράξενα· στο μέλλον, όπου εμφανίζεται έξαφνα μια απειλή για τρομοκρατική ενέργεια· στο παρελθόν, όπου αρχίζουν να διακρίνονται τα βαθύτερα στρώματα της κόλασης.

Τα πρώτα κεφάλαια με δυσαρέστησαν... Η πλοκή είχες πολλές παράλληλες αφηγήσεις που μου φαίνονταν ακατανόητες και ασύνδετες, το βιβλίο δεν έβρισκε ρυθμό... Ο συγγραφέας έκανε υπερβολικά πολλές αναφορές στο παρελθόν των ηρώων του από προηγούμενα βιβλία τα οποία δεν έχω διαβάσει και αρκετά δεν τα καταλάβαινα,,, Ήταν σαν να ήμουν σε μια παρέα που λέγανε ένα αστείο και όλοι το καταλάβαιναν εκτός από εμένα...

Όσο η ιστορία προχωρούσε η πλοκή αποκτούσε σώμα, γινόταν πιο συμπαγής και ενδιαφέρουσα... Οι παράλληλες αφηγήσεις κούμπωσαν σιγά σιγά μεταξύ τους και μέσα από τις σελίδες που περνούσαν αναδύθηκε μια εξαιρετική ιστορία πολύπλοκη και πολυεπίπεδη με ενδιαφέροντα σχόλια πάνω στην  σουηδική κοινωνία, την πολιτική, τις κοινωνικές παθογένειες, την φύση του ανθρώπου στο σύνολο της από την καλή και από την ανάποδή του... Η ιστορία είναι σκληρή όπως είναι η ζωή και οι μεταμορφώσεις που υφίσταται ο άνθρωπος εξαιτίας των καταστάσεων που ζει ή που επιλέγει είναι αυτές που καθορίζουν το ποιος είσαι και την μοίρα σου... 

Κάπως έτσι λοιπόν, ένα βιβλίο που ξεκινάει με άσχημους οιωνούς εξελίσσεται σε ένα εξαιρετικά ευχάριστο ανάγνωσμα το οποίο θα αδικείτο κατάφωρα αν το χαρακτήριζα απλά ένα καλό βιβλίο για το καλοκαίρι, μπορώ υπεύθυνα να δηλώσω ότι είναι ένα βιβλίο κατάλληλο για όλες τις εποχές...

"Το κήρυγμα της φωτιάς" της Francesca Haig

Δεν σκοπεύω να προκαταβάλλω κανέναν αλλά οφείλω να πω ότι το πράγμα που μου έρχεται διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας τον τίτλο του βιβλίου είναι ότι εγώ αυτό το κήρυγμα δεν το πολυάκουσα... Έφτασε στα αυτιά μου αλλά δεν με εντυπωσίασε, δεν μου άφησε κάτι αξέχαστο και σίγουρα δεν με έψησε να αναζητήσω τα υπόλοιπα βιβλία της τριλογίας εκτός και αν πέσω σε αναγνωστικές/οικονομικές ξηρασίες και βρεθούν στα χέρια μου όπως βρέθηκε και το παρόν βιβλίο...δανεικό...

Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο την υπόθεση:

Τετρακόσια χρόνια στο μέλλον, η Γη έχει επιστρέψει σε πρωτόγονη κατάσταση ύστερα από μια πυρηνική φωτιά που εξαφάνισε τον πολιτισμό και τη φύση. Αν και οι επιπτώσεις της ραδιενέργειας έχουν σταματήσει, για κάποιον άγνωστο λόγο, στον κόσμο γεννιούνται μόνο δίδυμα παιδιά. Σε κάθε ζεύγος, το ένα παιδί είναι Άλφα, σωματικά τέλειο από κάθε άποψη, και το άλλο Ωμέγα, και κουβαλάει το βάρος κάποιας παραμόρφωσης, μικρής ή μεγάλης. Με το Συμβούλιο να διοικεί μία κοινωνία που θυμίζει απαρτχάιντ, οι Ωμέγα σημαδεύονται σαν τα γελάδια και εξοστρακίζονται, ενώ οι Άλφα κρατούν τους λιγοστούς διαθέσιμους πόρους για τον εαυτό τους. Αν και διακηρύσσουν την ανωτερότητά τους και παρά τις προσπάθειές τους, οι Άλφα δεν μπορούν να ξεφύγουν από μια σκληρή πραγματικότητα: όταν πεθαίνει το ένα από τα δύο δίδυμα αδέλφια, αυτόματα πεθαίνει και το άλλο.

Η Κας αποτελεί μία σπάνια Ωμέγα, καθώς διαθέτει την κατάρα της ενόρασης. Την ώρα που ο δίδυμος αδελφός της, ο Ζακ, αποκτά εξουσία στο Συμβούλιο των Άλφα, εκείνη τολμά να ονειρεύεται το πιο επικίνδυνο όνειρο: την ισότητα. Επειδή τολμά να οραματίζεται έναν κόσμο όπου οι Άλφα και οι Ωμέγα ζουν αρμονικά ως ίσοι, τόσο το Συμβούλιο όσο και το κίνημα της Αντίστασης την έχουν βάλει στο στόχαστρο.;

Το δυστοπικό μυθιστόρημα έχει εξελιχθεί σε ένα λογοτεχνικό trend τα τελευταία χρόνια το οποίο μάλιστα έχει καταφέρει να αποδειχθεί και πολύ προσοδοφόρο καθώς ου ολίγες φορές έχει καταλήξει στον κινηματογράφο με σημαντική εισπρακτική επιτυχία... Προσωπικά είμαι λάτρης του είδους και γι' αυτό έχω απαιτήσεις κάθε φορά που κάποιο σχετικό βιβλίο πέφτει στα χέρια μου... Όντας λάτρης συγγραφέων όπως η Margaret Atwood, ο George Orwell, ο Ray Bradbury, o Yevgeny Zamyatin έχω βάλει τον πήχη ψηλά και περιμένω να διαβάσω το κάτι άλλο... Η συμπαθέστατη Francesca Haig δυστυχώς πέρασε κάτω από τον πήχη, το βιβλίο της δεν ήταν το άτι άλλο, ήταν ένα ακόμα...

Δεν είναι ότι δεν είναι ενδιαφέρουσα η ιδέα της για το ζοφερό μέλλον της ανθρωπότητας, ούτε αδιάφορη η θεματική της για την ισότητα, την αλληλεγγύη κ.ο.κ.... Είναι ότι μένουν στην μέση, αναπτύσσονται επιφανειακά και τσαπατσούλικα με αρκετή αφέλεια στο στήσιμο της πλοκής της... Η Francesca Haig δεν είναι κάποια μάγος της πένας έτσι ώστε να κερδίσει πόντους από τη δεξιοτεχνία της και "καταδικάζεται" να μας παρουσιάσει ένα μέτριο βιβλίο, με ατελείς, κλισέ χαρακτήρες και μια ιστορία που θα μπορούσε αλλά δεν είναι σπουδαία... Μην τρέξετε να την κλάψετε βέβαια, οι εκδοτικοί οίκοι Ελλάδος και εξωτερικού είχαν διαφορετική άποψη από τη δική μου και το πρώτο βιβλίο το ακολούθησε τουλάχιστον ακόμα ένα... Πού ξέρετε μπορεί να το δούμε και στο σινεμά σε κανά δυο χρόνια...

"Παρελθόν χαμένο στην ομίχλη" του Leonardo Padura

Μια βιβλιοθήκη ασύλητη από παλαιοβιβλιοπώλες και αετονύχηδες... Ένα δίσκος με ένα μπολέρο ικανό να στοιχειώσει την σκέψη αυτού που το ακούει... Μια αυτοκτονία που μπορεί να μην ήταν αυτοκτονία πριν πολλά χρόνια κι ένας φόνος που είναι σίγουρα φόνος... Κάπου ανάμεσα ο Μάριο Κόντε, ο ήρωας του  Leonardo Padura, ψάχνει να βρει τις άκρες από τα νήματα που συνθέτουν και διαπλέκουν αυτές τις ιστορίες και παράλληλα να βρει απαντήσεις σε ερωτήματα που τον βασανίζουν πολλά χρόνια τώρα, για την αγάπη, την φιλία, τον έρωτα, το παρελθόν, την πίστη, την αυταπάρνηση...  

Για άλλη μια φορά ο Leonardo Padura, με πρόσχημα το αστυνομικό μυθιστόρημα, στήνει μια ιστορία καταγραφή της κουβανικής ψυχής και πραγματικότητας... Η Αβάνα που περιγράφει είναι μια πόλη στην κόψη του ξυραφιού, που ακροβατεί μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, χωρίς ταυτότητα και προσανατολισμό... Η ματαίωση των προσδοκιών, η χρόνια στέρηση των αγαθών και της ελπίδας, η διαφθορά, η παρακμή, η βία είναι στοιχεία αυτής της κοινωνίας που ψυχορραγεί... Το μωσαϊκό των ανθρώπων που την συνθέτει είναι πολύχρωμο και ποικίλο, από αναγεννημένους Χριστιανούς μέχρι σκληροπυρηνικούς μαφιόζους, ακόμα και η βόλτα σε κάποιες γειτονιές μπορεί να αποβεί μοιραία... 

Η πλοκή εκτυλίσσεται μέσα από δύο παράλληλες ροές αφήγησης, η μία είναι αυτή που παρακολουθεί τον Κόντε ο οποίος ανακαλύπτει μια βιβλιοθήκη με ασύγκριτους βιβλιογραφικούς θησαυρούς και την αναφορά σε μια ξεχασμένη τραγουδίστρια των μπολέρο, την Βιολέτα δελ Ρίο, που τον οδηγεί σε πολλές αναζητήσεις και ανακαλύψεις... Η δεύτερη ροή αφήγησης είναι αυτή μιας σειράς επιστολών που γράφτηκαν πολλά χρόνια πριν και δεν ταχυδρομήθηκαν ποτέ... Οι δυο ροές κινούνται παράλληλα και στο τέλος τέμνονται αποκαλύπτοντας την τρομερή αλήθεια που κατέστρεψε τις ζωές τόσων ανθρώπων... Παράλληλα ο Κόντε θα ψάξει να βρει απαντήσεις για το δικό του παρελθόν και του πατέρα του, θα προσπαθήσει να ερμηνεύσει την ζωή του και τις επιλογές του, να διακρίνει τις σημαντικές σταθερές της ζωής του και να προχωρήσει στο μέλλον...

Στο τέλος όλα καταλήγουν στην αγάπη, αυτή που κάνει τους ανθρώπους καλύτερους, χειρότερους, μπορεί να τους οδηγήσει στην τρέλα, στην θέωση, στο έγκλημα, στην ευτυχία...

Α' Βρεφονηπιακός Σταθμός Αγίας Παρασκευής...

Ο μεγάλος γιος μου ξεκίνησε τον παιδικό σταθμό τον Σεπτέμβρη του 2012... Πήγε εκεί μέχρι και το προνήπιο, το 2015... Ο μικρός μου γιος ξεκίνησε τον παιδικό σταθμό τον Σεπτέμβρη του 2014, σήμερα ήταν η τελευταία του μέρα... Δεν τον αφήσαμε να περάσει την μέρα εκεί, πήγαμε απλά να χαιρετήσουμε τις δασκάλες του για τελευταία φορά αφού ο Θ. τον Σεπτέμβρη ξεκινάει το νηπιαγωγείο... Και οι δυο γιοι μου πήγαν όλα τους τα χρόνια στον ίδιο παιδικό σταθμό, τον Α' Δημοτικό Βρεφονηπιακό Σταθμό Αγίας Παρασκευής στην οδό Βορρά... 

Σήμερα που αυτός ο κύκλος της ζωής των παιδιών μου και της δικής μας (εμένα και της Μ.) κλείνει, θέλω να πω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που τα 6 αυτά χρόνια εργάστηκαν στον σταθμό, που στήριξαν εμένα και την Μ. για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, που τα φρόντισαν, τα τάισαν, τους σκούπισαν το δάκρυ τους, τους έμαθαν τα πρώτα τους βήματα στην ζωή, κυριολεκτικά και μεταφορικά... 

Ευχαριστώ πολύ, από καρδιάς!

#yunanistan

Σε κάθε καταστροφή, σε κάθε συμφορά που συμβαίνει είτε από την από εδώ είτε από την από εκεί πλευρά του Αιγαίου, αποδεικνύεται ότι οι δυο λαοί, Έλληνες και Τούρκοι, αν εξαιρέσεις τα εθνίκια εκατέρωθεν, δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα... Αν βάζαμε στην άκρη πολιτικές σκοπιμότητες, θρησκείες και ιστορικά γεγονότα και κοιτούσαμε στα μάτια τον γείτονα από την απέναντι πλευρά του Αιγαίου το μόνο που θα βλέπαμε θα ήταν η μορφή μας να μας κοιτάει...

Σε αυτή την στάση κατεβαίνω...

Εκεί στα τέλη του 2014, επηρεασμένος από το hype που κυριαρχούσε (και κυριαρχεί ακόμα) και από τη θέληση μου για εξέλιξη, προσωπική κι επαγγελματική, αποφάσισα να ανέβω στο τρένο που λέγεται Data Sciense... Μέχρι τότε είχα μια δεκαετή καριέρα ως DWH/ETL Developer, είχα μόλις εισέλθει στον κόσμο των Analytics (βλέπε Qlikview) και είχα διάθεση για κάτι νέο και μεγάλο, κατάλληλο για την νέα επαγγελματική αρχή που είχα κάνει από την αρχή εκείνης της χρονιάς στην Τράπεζα Πειραιώς...Είχαν προηγηθεί άρθρα που ανακήρυτταν την δουλειά του Data Scientist ως την πιο sexy του 21ου αιώνα, καινούργια buzzwords που συναντούσες όλο και συχνότερα όπως Big Data, Hadoop, MapReduce και η υπόσχεση ότι το Data Sciense θα διαμορφώσει το μέλλον τόσο σε προσωπικό όσο και παγκόσμιο επίπεδο... 

Ασχολήθηκα πολύ με αυτό, επένδυσα και χρήμα και χρόνο... Ξόδεψα τουλάχιστον 2 χρόνια από τη ζωή μου σε αυτή την υπόθεση προσπαθώντας να γίνω όσο καλύτερος γινόταν... Ήξερα από την αρχή ότι η Στατιστική, ένα βασικό όπλο στο οπλοστάσιο ενός Data Scientist, όχι δεν ήταν απλά το δυνατό μου σημείο αλλά είχα μια βασική αντιπάθεια σε αυτή, πίστευα όμως ότι θα καταφέρω να προσεγγίσω τον ρόλο δίνοντας βάρος στο programming, το άλλο βασικό skill ενός Data Scientist... Έκανα πράγματα για τα οποία είμαι περήφανος (link, link) και σίγουρα έμαθα να σκέφτομαι και με τρόπους που ως τότε αγνοούσα... 

Προσπάθησα να φέρω αυτή τη νέα γνώση στον χώρο εργασίας μου αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερα... Δεν έχω απάντηση σε αυτή την ερώτηση, το γιατί δεν τα κατάφερα... Ίσως δεν ήταν ώριμες οι συνθήκες στον οργανισμό που εργαζόμουν τότε, ίσως εγώ δεν κατάφερα να πείσω τους σωστούς ανθρώπους για την χρησιμότητα της γνώσης μου, τα social και communication skills δεν ήταν ποτέ το δυνατό μου σημείο... Η αλήθεια είναι ότι ήδη από τότε είχα δεύτερες σκέψεις για αυτό που προσπαθούσα να εξελίξω σαν μια νέα καριέρα... Το αντικείμενο μου φαινόταν υπέρ το δέον ακαδημαϊκό σε πολλά πράγματα ενώ στηριζόταν σε ένα mindset αρκετά διαφορετικό από αυτό που μου ήταν οικείο... Ο ρόλος του Data Scientist είναι ένας ρόλος που ακροβατεί μεταξύ του business και του IT αλλά πατάει πιο γερά στην business πλευρά του... Αυτό δεν μου άρεσε... Ξέρω τι είμαι, τι θέλω να είμαι και αυτό δεν είναι ακόμα ένας χαρτογιακάς... Πιστεύω ακράδαντα ότι η ουσία βρίσκεται κυρίως στη δημιουργία του προϊόντος, είτε αυτό λέγεται software είτε αυτοκίνητο, και όχι στην διαχείριση του, παρόλα αυτά συνέχισα να προσπαθώ... 

Η αλλαγή χώρου εργασίας και industry πριν από 1,5 χρόνο ήταν μια δεύτερη ευκαιρία να παίξω ξανά με το χαρτί που λεγόταν Data Sciense, το είδος της εταιρείας που εργάζομαι πλέον είναι από τα ιδανικότερα για την ανάπτυξη αυτού του ρόλου... Δυστυχώς τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως έλπιζα να εξελιχθούν για λόγους που δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε, ίσως να είναι ίδιοι και με αυτούς που δεν μου επέτρεψαν να ασκήσω τον ρόλο του Data Scientist και στην Τράπεζα, ίσως και όχι... Η ουσία είναι ότι το Data Sciense και η R μπήκαν στον ράφι, παρά τις απέλπιδες προσπάθειες μου να κρατήσω την γνώση μου και το ενδιαφέρον  μου ζωντανό παρακολουθώντας κι άλλα courses (επί πληρωμή) και στοχεύοντας σε νέα certifications... Είμαι τύπος learn by doing κι επίσης τύπος που χρειάζεται να ασχολείται με κάτι για να μην το χάσει/ξεχάσει, η μνήμη μου σε πολλά πράγματα είναι μνήμη χρυσόψαρου... 

Παρά τις προσπάθειές μου να κρατήσω την φλόγα αναμμένη, όλα μου φώναζαν παραίτηση κι έτσι συνεπικουρούμενος και από τις δύσκολες καταστάσεις που ζω από το Πάσχα και μετά, πήρα την απόφαση να ξεγράψω τα λεφτά που έχω δώσει μέχρι τώρα και να διακόψω το δεύτερο certification μου το οποίο έκανα εδώ κι ένα χρόνο, στην κυριολεξία μια στροφή πριν το τέλος... Ξέρω πολύ καλά ότι για αυτή την περίοδο τουλάχιστον δεν θέλω να ξανά ασχοληθώ με predictive models, machine learning, recommendation systems και τράβα κορδέλα... Κάνω μια επιλογή, ενδεχομένως λανθασμένη, αφού στον χώρο που κινούμαι όντως το Data Sciense και το Machine Learning είναι τα απόλυτα trends αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, δεν το σηκώνει ο οργανισμός μου για να το πω απλά, στο μέλλον ίσως να το ξαναπροσπαθήσω, τώρα δεν θέλω... 

Αυτό που κάνω τώρα αυτές τις μέρες είναι να παρακολουθώ το curriculum του freeCodeCamp και όπου με βγάλει... Πολλοί ίσως να σκεφτούν ότι αργά θυμήθηκα να κάνω καριέρα web developer, αφενός ποτέ δεν ξέρεις κι αφετέρου με βοηθάει να κρατάω το μυαλό μου σε εγρήγορση (θα μου ήταν χρήσιμο να μάθω λίγη Javascript) χωρίς να με αγχώνει αφού είναι self paced και δωρεάν.... Άσε που ότι και να μάθεις είναι πάντα για καλό ...

Love boat...

❤

Τα είχες πει εσύ...

Το ξέρω ότι δεν θα τα διαβάσεις από εκεί που είσαι εγώ όμως θελω να στα πω, να τα αφήσω εδώ να υπάρχουν για να τα δεις όταν θα βγεις... Τα είχες πει εσύ ότι τώρα θα επωμιστώ όλο το βάρος τους, όλη την τρέλα και την μαυρίλα κι εγώ σου είχα πει ότι είναι μεγάλοι άνθρωποι και να κάνουν ότι καταλαβαίνουν γιατί έχω και δική μου οικογένεια να κοιτάξω... Είχες δίκιο όμως... Πόσο ανεπηρρέαστο να σε αφήσει μια τόσο επιβαρρυμένη ατμόσφαιρα, αυτή η νοσηρή ηρεμία; Δεν την παλεύω, αυτό σου λέω μόνο, μόλις 2 εβδομάδες που έφυγες και θέλω να ουρλιάξω... Όταν γυρίσεις με το καλό πρέπει να κανονίσεις να μείνεις μακρυά τους, έχε το στον νου σου... Φιλιά...

Καμπανάκι...

Χθες το μεσημέρι, ο οργανισμός μου μου χτύπησε για πρώτη φορά ένα δυνατό καμπανάκι... Με προειδοποίησε ότι κάτι δεν πάει καλά, κάτι δεν κάνω καλά, ότι κάτι πρέπει να αλλάξει πριν αποκτήσω πραγματικό πρόβλημα... 

Στα καλά καθούμενα και αφού είχα κατέβει να πάρω ένα καφέ, επιστρέφοντας στο γραφείο ένιωσα πολύ έντονη δυσφορία, να μουδιάζουν τα χέρια μου, τα γόνατά μου να λύνονται, το κεφάλι μου να είναι ελαφρύ και να με λούζει κρύος ιδρώτας... Στην αρχή νόμισα ότι ήταν κάποιος στομαχικός ίλιγγος αλλά παρόλο που η ώρα περνούσε, η "ρουκέτα" δεν ερχόταν, η κατάστασή μου δεν βελτιωνόταν και έγινε μάλιστα και αντιληπτή στους συναδέλφους που κάθονται κοντά μου παρ' ότι δεν είχα πει τίποτα... Μου φέρανε νερό, μου δώσανε να πιω ένα Depon, να φάω κάτι γλυκό, μου πήρανε την πίεση... Η πίεση δεν έδειχνε να είναι το πρόβλημα κι ευτυχώς η εταιρεία λόγω του αντικειμένου της δεν έχει μόνο το γιατρό εργασίας ως οφείλει (ο οποίος χθες δεν ήταν παρών) αλλά και άλλους γιατρούς οπότε πήγα σε έναν και με εξέτασε, πάντοτε συνοδεία των συναδέλφων που φοβόντουσαν μην σωριαστώ κάτω...  Ο γιατρός με ρώτησε διάφορα σχετικά με το ιστορικό μου, με εξέτασε και κατέληξε ότι κατά 99,99% έπαθα κρίση πανικού λόγω αυξημένου στρες...Η διάγνωσή του δεν με εξέπληξε, περνάω δύσκολα αυτούς τους τελευταίους μήνες και ξέρω ότι ο εαυτός μου αργά ή γρήγορα πάντα εκτονώνει την πίεση που συσσωρεύει απλά δεν το περίμενα ότι η εκτόνωση θα πάρει αυτή την μορφή... 

Όσο πέρναγε η ώρα η κατάστασή μου βελτιωνόταν κι ένιωθα πολύ καλύτερα, το απόγευμα μάλιστα γύρισα στο σπίτι με τα πόδια για να ξεσκάσω και να εκτονώσω λίγη πίεση ακόμα, ομολογώ όμως ότι με στενοχώρησε το περιστατικό αυτό και με προβλημάτισε...

"Αμαρτωλό" της Γαλάτειας Καζαντζάκη

Πολλαπλών ερμηνειών ανάλογα με τα όσα κουβαλάει ο καθένας μέσα στο κεφάλι του...

Αμαρτωλό

της Γαλάτειας Καζαντζάκη

Στη Σμύρνη Μέλπω, Ηρώ στη Σαλονίκη
στο Βόλο Κατινίτσα έναν καιρό
τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν Λέλα

ο τόπος μου ποιος ήταν, ποιοι οι δικοί μου
αν ξέρω ανάθεμά με
σπίτι, πατρίδα, έχω τα μπουρδέλα.

Ως κι οι πικροί μου χρόνοι, οι παιδικοί μου
θολές, σβησμένες ζωγραφιές
κι είν’ αδειανό σεντούκι η θύμησή μου

το σήμερα χειρότερο απ’ το χτες
και τ’ αύριο απ’ το σήμερα θε να ‘ναι
φιλιά από στόματ’ άγνωστα, βρισιές
κι οι χωροφύλακες να με τραβολογάνε

γλέντια, καβγάδες ως να φέξει
αρρώστιες, αμφιθέατρο, Συγγρού
κι ενέσεις 606

πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι
όλ’ η ζωή μου του χαμού

μ’ από την κόλασή μου σου φωνάζω
εικόνα σου είμαι κοινωνία
και σου μοιάζω…