Ψαροκόκαλο...

Αν και μεγάλος fan του Pressfield κάποτε, είχα πολλά χρόνια να διαβάσω κάτι δικό του και σίγουρα αγνοούσα πλήρως το  "36 Δίκαιοι" , το βρήκα όμως στην βιβλιοθήκη της μητέρας μου και το πήρα κατευθείαν, είχε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα το έκαναν να μου αρέσει... Σε ένα κοντινό μέλλον που ο πλανήτης μαστίζεται από τα αποτελέσματα της κλιματικής αλλαγής, κάποιοι μυστηριώδεις φόνοι αποτελούν το αντικείμενο έρευνας δύο ντετέκτιβ από την Νέα Υόρκη, του πιο έμπειρου, λιγομίλητου, μπαρουτοκαπνισμένου Μάνιγκ και της ασιατικής καταγωγής, πολύ νεότερης, πολύ στοχοπροσηλωμένης Ντιούι... Οι φόνοι παρουσιάζουν κάποια, περίεργα, κοινά χαρακτηριστικά, τα θύματα είναι όλα εβραϊκής καταγωγής και φαίνεται να συνδέονται με κάτι παραπάνω από την καταγωγή τους, το πράγμα περιπλέκεται, το μεταφυσικό στοιχείο μπαίνει στο παιχνίδι και η πλοκή αποκτά ιλιγγιώδη ρυθμό... Η βασική έννοια πάνω στην οποία στηρίζεται το  "36 Δίκαιοι"  είναι αυτή των 36 Δίκαιων Ανθρώπων ( Tzadikim Nistarim

Τα νέα των τελευταίων ημερών είναι το ένα πιο άσχημο από το άλλο, νέα που έχουν να κάνουν με ζωή και θάνατο... Νιώθω ότι δεν υπάρχει τίποτα να κρατηθώ για να μην χάσω το μυαλό μου εκτός από την οικογένεια μου, το στρες μου έχει πάει στα κόκκινα... Το μόνο που θέλω είναι να είμαι στο σπίτι μου, με τα παιδιά μου και την Μάρα, να κλείσω όλον τον κόσμο, όλο το κακό, την αρρώστια και το άγχος απ' έξω, να κρυφτώ στην φωλιά μου και να πέσω σε χειμερία νάρκη...

Κάτι μου φταίει... Είναι το στρες της καθημερινότητας το οποίο δεν μπορώ να κοντρολάρω... Θυμώνω με τον εαυτό μου που δεν μπορώ, θυμώνω που χάνω χρόνο, τη ζωή μου, όντας μονίμως σε δυσφορία... Έχω δοκιμάσει να πολεμήσω αυτό το συναίσθημα αλλά επί της ουσίας δεν έχω πετύχει κάτι παρά μόνο να είμαι λειτουργικός,  έχω περάσει σύντομες περιόδους που δεν πετύχαινα ούτε αυτό... Φαρμακευτική βοήθεια ή ψυχοθεραπεία, τα έχω κάνει... Δεν λέω ότι δεν κάνουν δουλειά, προς Θεού, είναι όμως απλά παυσίπονα όταν πάσχεις από καρκίνο, αν με ρωτάς... Όταν δεν πολεμάς το κακό στη ρίζα του αλλά μόνο τα συμπτώματα δεν φτάνεις ποτέ στην ίαση...  Το κακό είναι ο τρόπος ζωής που έχω επιλέξει (ή έχει επιλεγεί για μένα) και δεν κάνω κάτι ουσιαστικό για να τον αλλάξω ή δεν μπορώ να τον αλλάξω... Είναι παρόμοια η περίπτωση με αυτούς που γκρινιάζουν για την κυβέρνηση αλλά δεν πάνε να ψηφίσουν "γιατί όλα είναι στημένα" ή που γκρινιάζουν όταν άλλοι απεργούν και κάνουν πορείες "γιατί δεν μπορούν να πάν

Σήμερα είδα στο LinkedIn ότι πρώην συμμαθήτρια από το Δημοτικό και συνάδελφος για κάποια χρόνια, έγινε Director AI & Data σε μια εκ των Big 4 συμβουλευτικών εταιρειών... Ο χώρος των δεδομένων και του Business Intelligence είναι ο επαγγελματικός μου χώρος εδώ και 20 χρόνια οπότε η σύγκριση επιτευγμάτων ήταν άμεση και συντριπτικά εναντίον μου...  Ζήλεψα πολύ, το παραδέχομαι, φαρμακώθηκα θα έλεγα καλύτερα, αυτή είναι η πιο σωστή λέξη...  Σύγκρινα τις σπουδές μας, εγώ Πληροφορική, αυτή Μαθηματικό και κατόπιν MBA, εγώ δεν έχω μεταπτυχιακό και βλαστήμησα για άλλη μια φορά που δεν το πήρα ποτέ γιατί νιώθω ότι αυτός είναι ο παράγοντας που μου στερεί την περαιτέρω επαγγελματική εξέλιξη που κυνηγάω τόσο καιρό και δεν τα καταφέρνω...  Είμαι 46, δεν έχω ούτε χρόνο, ούτε υπομονή, ούτε λεφτά για ξόδεμα με παιδιά στην εφηβεία και ασφυκτιώ κάτω από το ταβάνι που έχει ακουμπήσει το κεφάλι μου, προς το παρόν ασφυκτιώ ψυχολογικά αλλά αυτό είναι το λιγότερο (ή και όχι), αύριο μεθαύριο που οι οικονομικ

Το βιβλίο που σχολιάζω σήμερα μου το πρότεινε ο Σπύρος... Κάπου στο internet το ανακάλυψε, μου ζήτησε να του το παραγγείλω κι έτσι κι έγινε... Οφείλω να παραδεχτώ ότι αγνοούσα πλήρως την ύπαρξη του μέχρι να μου το επισημάνει το παιδί... Το  "Όταν φυσάει ο άνεμος" είναι ένα graphic novel του  Raymond Briggs το οποίο εκδόθηκε το 1982 και περιγράφει την ζωή δύο ηλικιωμένων, του Τζιμ και της Χίλντα Μπλογκς, που ζουν στην αγγλική εξοχή, όταν η Αγγλία δέχεται πυρηνική επίθεση από τους Σοβιετικούς... Η περίοδος που γράφτηκε το βιβλίο ήταν η περίοδος του Ψυχρού Πολέμου και όπως είναι εύκολα κατανοητό, ο φόβος της πυρηνικής απειλής ήταν έντονος... Το δυστύχημα είναι ότι 42 χρόνια αργότερα και με τον Ψυχρό Πόλεμο να έχει προ πολλού λήξει, ο φόβος της πυρηνικής απειλής παραμένει επίκαιρος...   Το ηλικιωμένο ζευγάρι είναι αφελές και αστείο... Επιζήσαντες και οι δύο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ήταν νέοι, προσπαθούν να καταλάβουν τι είναι όλα αυτό που τους συμβαίνει αλλά δεν τα πο

Κάθε φορά που διαβάζω ένα από τα βιβλία του John Killian καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα... Ότι είναι ένας άνθρωπος πάνω κάτω στην ηλικία μου, που γράφει για να αποτίσει φόρο τιμής στους μεγάλους του τρόμου και της φαντασίας και γιατί είναι αυτό που αγαπάει, η "ένοχη" απόλαυση του... Προσωπικά θα ήθελα να κατεβάσει κάποια στιγμή το προσωπείο του Killian και να αποκαλύψει την αληθινή του ταυτότητα, πιστεύω ότι η αντίθεση μεταξύ της πραγματικότητας και του λογοτεχνικού του alter ego θα είναι πολύ ενδιαφέρουσα... Τα "Πειράματα" είναι ένα βιβλίο της σειράς "Στα άκρα - Black label" ήτοι βιβλία πιο σκοτεινά, πιο τρομακτικά, πιο απόκοσμα από τα υπόλοιπα βιβλία του Killian και σίγουρα από τον υπόλοιπο λογοτεχνικό μέσο όρο... Δικαιολογεί απόλυτα της κατηγοριοποίηση του καθώς αποτελεί το πιο "σκληρό" από τα βιβλία του Killian  που έχω διαβάσει εγώ μέχρι τώρα... Η ιστορία ξεκινά με τον Ντον ο οποίος αποφασίζει να παρατήσει τη δουλειά του και την ζωή χωρίς

Μόλις έσβησα τα accounts μου στο X και το Threads...  Είμαι ένα βήμα πιο κοντά στην αποσύνδεση από την τοξικότητα και την αποχαύνωση του συνεχούς scrolling, ένα βήμα πιο κοντά στην ψυχική ηρεμία...  Έχω ενεργά accounts σε άλλα social media αλλά θα κάνω ένα βήμα την φορά, άλλωστε το να τα κόψεις νιώθω ότι θα είναι μια διαδικασία παρόμοια με αυτή της αποτοξίνωσης...  Αυτό που περιμένω να κερδίσω από αυτή την προσπάθεια είναι περισσότερο χρόνο, ποιοτικότερο χρόνο, μεγαλύτερη ψυχική ηρεμία, περισσότερη ψυχραιμία...  Για να δούμε...

Τσεκάρω κάθε μέρα αγγελίες εργασίας ακόμα και όταν δεν είμαι σε φάση να αλλάξω δουλειά... Ψάχνω, εννοείται, το κάτι καλύτερο, καλύτερο τίτλο/αντικείμενο/μισθό...  Κάποιες αγγελίες, ακόμα και κάποιες long shots, τις στέλνω, ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει, είναι μια ευκαιρία να μετρήσω τον εαυτό μου, να δω αν θα με καλέσουν πίσω, πόσο μακριά θα πάω στο hiring process... Είναι αγγελίες που ακόμα και αν είναι long shots, μπορώ να δω τον εαυτό μου σε αυτές τις θέσεις, νιώθω ότι έχω τις ικανότητες να υποστηρίξω τον ρόλο...  Είναι και άλλες που ενώ φαίνονται ωραίες, πολλά υποσχόμενες, που κάνουν upgrade το status μου ως επαγγελματία, τις γλυκοκοιτάζω αλλά δεν τις στέλνω ποτέ... Είναι ένα θετικό χαρακτηριστικό που πιστεύω ότι έχω, ότι ξέρω μέχρι πού μπορώ να απλώσω τα πόδια μου κάτω από την κουβέρτα, μέχρι πού φτάνουν οι ικανότητες/δυνατότητες μου και τι μπορώ να υποστηρίξω... Θεωρώ εφιαλτικό να "εγκλωβιστώ" σε μια δουλειά που θα υπάρχουν αυξημένες απαιτήσεις από εμένα κι εγώ δε

Κάποτε, πολύ παλιά, διάβασα το "Γενναίος, νέος κόσμος" και μου άρεσε πάρα πολύ! Κάπου γύρω σε εκείνη την περίοδο είχα διαβάσει ότι οι Doors πήραν το όνομα τους από το βιβλίο "The doors of perception" (Οι πύλες της αντίληψης) και είχα εντυπωσιαστεί πολύ, με είχε ιντριγκάρει να καταλάβω για ποιο λόγο αποτέλεσε τόσο μεγάλη έμπνευση για το θρυλικό συγκρότημα... Το hype υπήρχε μέσα στο κεφάλι μου αλλά για απροσδιόριστο λόγο δεν διάβασα το βιβλίο για πολλά πολλά χρόνια μέχρι τώρα... Γιατί; Δεν ξέρω... Το μικρό αυτό βιβλιαράκι αποτελείται από δύο δοκίμια του Aldous Huxley σχετικά με την προσωπική του εμπειρία με την μεσκαλίνη ( "Οι πύλες της αντίληψης" ) και κάποιες γενικότερες σκέψεις σχετικά με τις οραματικές εμπειρίες και την επίδρασή τους στην ζωή, την θρησκεία, την τέχνη, κτλ ( "Κόλαση και Παράδεισος" ) ...  Στο πρώτο γίνεται μια καταγραφή του Huxley σχετικά με την εμπειρία του, τα συναισθήματα που βίωσε και τις εμπειρίες που είχε... Ομολογώ ό

Έμαθα για την ύπαρξη αυτού του του βιβλίου ακούγοντας το σχετικό επεισόδιο του Pick 'n' Poppa podcast  στο οποίο ήταν καλεσμένος ο συγγραφέας του, ο Γιάννης Σταυρουλάκης ... Σκέφτηκα ότι ήταν ότι πρέπει για καλοκαιρινό ανάγνωσμα, για ανθρώπους που αγαπούν το μπάσκετ κι έχουν ενδεχομένως μια κάποια ηλικία... 😏 Το  "Εκεί που γεννήθηκαν οι θρύλοι" είναι ένα νοσταλγικό βιβλίο μιας άλλης εποχής, τότε που το μπάσκετ γεννιόταν και μεγάλωνε σε ανοιχτά γήπεδα, κάτω από τη βροχή και το κρύο και ήταν πρώτα από όλα ένα σημείο αναφοράς για τη γειτονιά, ένα μέρος που μαζεύονταν τα παιδιά για να κοινωνικοποιηθούν και να σκληραγωγηθούν, να "γίνουν άντρες" με τους κανόνες που όριζε το γήπεδο κι όχι το αν είχαν λεφτά ή όχι, το μόνο που έπρεπε να έχουν ήταν ταλέντο και τσαγανό...  Μέσα από τις ιστορίες θρύλων του αθλήματος, Ευρωπαίων και Ελλήνων κατά κύριο λόγο, διαβάζουμε για τα γήπεδα εκείνα στα οποία έκαναν τα πρώτα τους βήματα, πολύ πριν καν μπει στο μυαλό τους η σκέψη τ