Ημέρα ζυγίσματος #6...

 

Ένα μικρό, αναμενόμενο Βατερλό... 

Αναμενόμενο διότι την εβδομάδα που μας πέρασε δεν έκανα απολύτως τίποτα για να πετύχω τον στόχο που έχω βάλει εδώ και 6 εβδομάδες, να χάσω κιλά... Λόγω του ότι η εβδομάδα ήταν πιεστική στη δουλειά και τα ωράρια μεγάλα, καμία απολύτως μέρα δεν έκανα κάποια άσκηση, ούτε κι έκανα κάποια προσπάθεια να είμαι συνεπής στη διατροφή μου... Αφού είχα τόση πίεση από εξωτερικούς παράγοντες δεν ήθελα επιπλέον πίεση, ήθελα είμαι χαλαρός στο θέμα φαγητό, να το απολαμβάνω... Ξέρω ότι είναι προς προβληματισμό ότι το φαγητό είναι παρηγοριά για μένα αλλά  δεν είναι της παρούσης, τα έχουμε ξαναπεί.... Χάρηκα τουλάχιστον ότι το ζύγισμα δεν είχε αποτέλεσμα μεγαλύτερο από το maximum ζύγισμα (102,8) που είχα από την πρώτη μέρα που ξεκίνησα αυτή την καταγραφή...

Μέχρι την επόμενη εβδομάδα....💪😉

Ημέρα ζυγίσματος #5...

 

Ομολογώ ότι βλέποντας τη ζυγαριά ανακουφίστηκα... 

Η προηγούμενη εβδομάδα κύλησε σχετικά καλά από την άποψη της διατροφικής συνέπειας με λίγες μόνο παρασπονδίες... Ξέρω ότι δεν θα αντέξω να κάνω μια σκληρή δίαιτα και γι΄αυτό έχω επικεντρωθεί στο να προσέχω τι τρώω αλλά κυρίως το τι ποσότητες τρώω... Επίσης συνέχισα για δεύτερη συνεχόμενη εβδομάδα την καθημερινή άσκηση... Είτε στον διάδρομο είτε με μετακίνηση αριθμός 6 καθημερινά περπατούσα τουλάχιστον 5 χιλιόμετρα... Ήθελα πραγματικά να δω αν θα δουλέψει αυτός ο τρόπος απώλειας κιλών που διάλεξα για τον εαυτό μου και πραγματικά με είχε αγχώσει αν το αποτέλεσμα θα είναι το επιθυμητό οπότε η απώλεια ενός κιλού αυτή την εβδομάδα, δεδομένου κιόλας ότι χθες έγινε η πιο γενναία παρασπονδία των ημερών, με έκανε πραγματικά να χαρώ... Χρειαζόμουν αυτή την επιβεβαίωση για να πάρω τα πάνω μου και να συνεχίσω και να προσπαθήσω πιο πολύ...

Μέχρι την επόμενη εβδομάδα....💪😉 

"Ο μονάρχης των σκιών" του Javier Cerkas

Δεν υπάρχει τραύμα μεγαλύτερο σε μια κοινωνία από αυτό του εμφυλίου πολέμου... Εκτός της αγριότητας που έτσι κι αλλιώς χαρακτηρίζει ένα πόλεμο, ο άνθρωπος βιώνει την παράδοξη κι επώδυνη πραγματικότητα της αγριότητας μεταξύ γειτόνων, συγγενών, παιδικών φίλων, από μόνο του κάτι δύσκολο να το δεχτεί το μυαλό, ακόμα χειρότερο όμως είναι το μετά από τον πόλεμο, όταν η κοινωνία έχει χωριστεί σε νικητές και ηττημένους που πρέπει να ζήσουν μαζί και πάλι... Είναι χειρότερο διότι κρατάει για χρόνια και χρόνια κι όλοι νικητές και ηττημένοι πρέπει να μάθουν να ζουν με τις αναμνήσεις τους, την οργή τους και την θλίψη τους...

Όπως και στους "Στρατιώτες της Σαλαμίνας" έτσι κι εδώ στο "Ο μονάρχης των σκιών" ο Javier Cerkas απομονώνει ένα περιστατικό του Ισπανικού Εμφυλίου για να πει μια ιστορία, μια ιστορία που και σε αυτό το βιβλίο προσπαθεί να ξορκίσει τα φαντάσματα που προκάλεσε ο εμφύλιος σπαραγμός... Η ιστορία αφορά ένα συγγενικό του πρόσωπο, τον Μανουέλ Μένα, μέλος της Ισπανικής Φάλαγγας που πολέμησε και σκοτώθηκε στην μάχη του Έβρου με τα στρατεύματα το Φράνκο... Ο Cerkas, που ανήκει στην Ισπανική Αριστερά, για χρόνια αντιμετώπιζε αυτό το κομμάτι του παρελθόντος του σαν κηλίδα και ντροπή, η πάροδος των ετών όμως και τα προσωπικά του βιώματα τον  βάζουν στη διαδικασία να ερευνήσει το παρελθόν του μακρινού του θείου και ξεκινάει ένα οδοιπορικό στα χνάρια του επισκεπτόμενος τα πεδία των μαχών που πολέμησε ο νεαρός Μανουέλ... Στην πορεία αυτή ανακαλύπτει σιγά σιγά μια άλλη αλήθεια που δεν αναγράφεται σε κανένα ιστορικό βιβλίο γραμμένο από οποιαδήποτε πλευρά, την αλήθεια που κρύβεται μέσα του και συνειδητοποιεί ότι είτε σαν άνθρωπος ατομικά είτε σαν κοινωνία δεν μπορείς να επανεφεύρεις τον εαυτό σου αν δεν κατανοήσεις και δεν αποδεχθείς το παρελθόν σου, όχι με την έννοια απαραίτητα της αποδοχής αλλά με την έννοια της συνειδητοποίησης...

Η πλοκή του βιβλίου εξελίσσεται σε δύο διαφορετικές γραμμές, μία που κινείται στο παρόν του συγγραφέα όπου περιγράφει σε πρώτο πρόσωπο την έρευνά του για τον Μανουέλ Μένα, παρεμβάλλοντας πολύ συχνά το προσωπικό στοιχείο καθώς μοιράζεται προσωπικές του σκέψεις και αναμνήσεις από τη δική του ζωή και μία στο παρελθόν ακολουθώντας τα βήματα του θείου του στα πεδία των μαχών και στις επιστροφές του στο χωριό του από το μέτωπο... Στη δεύτερη γραμμή αφήγησης, ειδικά όταν περιγράφονται οι μάχες, ο λόγος του συγγραφέα είναι λιτός και αυστηρός, βρίθει στρατιωτικών αναφορών, κωδικούς υψωμάτων και περιγραφές συστοιχιών πολυβόλων, σαν να διαβάζουμε στρατιωτική αναφορά...  Το βιβλίο καταλήγει σε ένα πολύ όμορφο, σχεδόν μυστηριακό φινάλε όπου ο Cerkas καταλήγει σε μια προσωπική λύτρωση μέσω της αποδοχής των συναισθημάτων και του παρελθόντος του, λύτρωση που εμμέσως εύχεται και για την Ισπανία ολόκληρη...

Το "Ο μονάρχης των σκιών" είναι ένα πολύ όμορφο βιβλίο το οποίο ασχολείται με ένα θέμα για το οποίο έχουν γραφτεί σελίδες και σελίδες αποδεικνύοντας απλά το πόσο πολύ χρειάζονται οι Ισπανοί να εξορκίσουν το φάντασμα του Εμφυλίου... Πιστεύω ότι κι ο δικός μας Εμφύλιος είναι αντίστοιχου βεληνεκούς όσον αφορά το συναισθηματικό αποτύπωμα που έχει αφήσει στην ελληνική κοινωνία το οποίο δεν έχουμε επεξεργαστεί μέσα μας επαρκώς... Οι προσεγγίσεις που έχουν γίνει στον θέμα του ελληνικού εμφυλίου του 1945 -1949 είναι υπερβολικά πολιτικά φορτισμένες για να βοηθήσουν στην κατανόηση των γεγονότων και στην επούλωση των τραυμάτων που άφησε αυτή η μαύρη περίοδος... 

Ημέρα ζυγίσματος #4...

Δεν πήγε καλά...

Ήξερα ότι η εβδομάδα που πέρασε δεν πήγε καλά ούτε από άποψη διατροφής, ούτε από άποψη γυμναστικής αλλά και πάλι το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό... Με προβληματίζει πολύ η ευκολία που ξαναπαίρνω τα κιλά, όχι μόνο τώρα αλλά και σε παλιότερες προσπάθειες αδυνατίσματος... Η αλήθεια είναι ότι είμαι εξαιρετικά κουρασμένος από τη διαδικασία του να σκέφτομαι διαρκώς το πόσο τρώω και πίνω και δεν αντέχω την στέρηση, όχι πια... 

Πρέπει να δουλευτεί το θέμα των ποσοτήτων, δεν βρίσκω καμία άλλη λογική λύση πια κι ούτε άλλη διέξοδο... Η προσπάθεια αυτή γίνεται κυρίως για θέμα υγείας και κατόπιν για θέμα αυτοπεποίθησης αλλά το σώμα μου δεν μου επιτρέπει να εντείνω την προσπάθεια στον τομέα της γυμναστικής, αν θεωρήσω ότι ήταν στο στυλ μου να το κάνω, το μόνο που μένει είναι το ζήτημα του φαγητού... 

Όταν ήμουν νεότερος σκεφτόμουν ότι δεν θέλω τα παιδιά μου να έχουν για τον πατέρα τους την εικόνα που έχει το μέσο ελληνόπουλο για τον μπαμπά του, του αγύμναστου, χοντρού, "απόμαχου της ζωής"... Νιώθω ότι είμαι αυτή ακριβώς η εικόνα...και έχω αληθινά στενοχωρηθεί...

Ημέρα ζυγίσματος #3...

 

Εκ πρώτης όψεως δεν άλλαξε απολύτως τίποτα από την προηγούμενη εβδομάδα, είμαι ακριβώς όσα κιλά ήμουν και στο προηγούμενο ζύγισμα... Η αλήθεια είναι ότι αυτή την εβδομάδα δεν ήμουν τόσο συνεπής ως προς το φαγητό και το ποτό όσο ήμουν την προηγούμενη εβδομάδα... Έκανα αρκετές παρασπονδίες που θα μπορούσα να έχω αποφύγει... Το μεγάλο "πρόβλημα" με μένα είναι ότι αγαπάω το φαγητό... Αγαπάω τις γεύσεις, αγαπάω το να καθόμαστε όλοι γύρω από ένα τραπέζι, αγαπάω την λαχτάρα για αυτό, από την προετοιμασία του ακόμα... Έχω ένα θείο ο οποίος τρώει μόνο για να επιβιώσει, δεν τον ενδιαφέρει καμία άλλη διάσταση του φαγητού και φυσικά είναι πετσί και κόκκαλο... Εγώ δεν είμαι έτσι και καθόλου δεν στενοχωριέμαι γι αυτό αλλά όπως και να το κάνεις όταν κάνεις δίαιτα και θες να χάσεις κιλά είναι πρόβλημα...

Από την περασμένη Δευτέρα ξεκίνησα και αφιερώνω μια ώρα την ημέρα για να κάνω διάδρομο ή να βγω έξω μια βόλτα να περπατήσω... Πιέζω τον εαυτό μου να το κάνει ακόμα και όταν βαριέμαι γιατί είναι ίσως το μοναδικό αντίβαρο στην διατροφική μου ασυνέπεια κι επειδή με χαλαρώνει πολύ και ψυχολογικά... Έχω συνέχεια στο μυαλό μου αυτό που έγραψε κάποτε η Άδα Σταματάτου που διατηρεί την σελίδα "Η ζωή μου με τον Γιάννη" ότι το μοναδικό πράγμα που τη βοήθησε ουσιαστικά να σταθεί στα πόδια μας και να αντιμετωπίσει τις πολλές δυσκολίες που της επιφύλασσε η ζωή της, ήταν ο αθλητισμός... Αν η σωματική άσκηση βοήθησε μια μάνα που είχε να μεγαλώσει ένα αυτιστικό γιο να σταθεί στα πόδια της τότε προφανώς μπορεί να βοηθήσει κι ένα υπέρβαρο 42άρη με ανεξέλεγκτο άγχος... 😃

Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο αλλά παρόλο που τα κιλά μου δεν μειώθηκαν νιώθω μεγαλύτερη ευεξία από ότι πριν από δύο εβδομάδες... Δεν έχω τόσους πόνους στα γόνατα και στην μέση όσο παλιότερα και γενικά νιώθω μεγαλύτερη ενεργητικότητα... Στόχος μου για αυτή την εβδομάδα είναι να καταφέρω να διατηρήσω μια σχετική συνέπεια ως προς τη διατροφή μου, τουλάχιστον τις καθημερινές, και να συνεχίσω την καθημερινή προπόνηση, χωρίς όμως να πιέζω (ακόμα) τον εαυτό μου πέρα από τα όριά του, δεν θέλω το σώμα μου να "κλατάρει" από την υπερπροσπάθεια, το αριστερό μου γόνατο που είναι χτυπημένο από το καλοκαίρι χθες το πρωί "διαμαρτυρήθηκε"...

Μέχρι την επόμενη εβδομάδα... 💪😉

Ημέρα ζυγίσματος #2...

Τέλος πρώτης εβδομάδας... 

Βλέποντας τη ζυγαριά απογοητεύτηκα λίγο αλλά μετά σκέφτηκα ότι είναι μια πρόοδος όπως και να το δεις... Σίγουρα μπορούσα καλύτερα αλλά τουλάχιστον έκανα ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση... Θα προσπαθήσω σε αυτή την προσπάθεια να μην μαστιγώνω διαρκώς τον εαυτό μου κι έχω υπερβολικές απαιτήσεις διότι το σύνηθες στο παρελθόν ήταν να θέτω πολύ ψηλούς στόχους, να μην τους πετυχαίνω, να απογοητεύομαι και να τα παρατάω... Αυτή την φορά θα προσπαθήσω να θέσω πιο ρεαλιστικούς στόχους, σήμερα μάλιστα το πρωί έκανα 45 λεπτά διάδρομο μετά από πολύ καιρό... Αν καταφέρω να το κάνω τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα, σίγουρα θα είναι κάτι πολύ θετικό...

Η εβδομάδα κύλησε σχετικά καλά... Σε γενικές γραμμές ήμουν συνεπής και προσεκτικός στο φαγητό και στο ποτό πλην Τετάρτης και Παρασκευής που έφαγα και κυρίως ήπια πολύ... Κάποια επαγγελματικά θέματα που μου προκαλούν πολύ άγχος και κάποια προσωπικά ζητήματα μου έριξαν τη διάθεση στο ναδίρ με αποτέλεσμα να ξεσπάσω στο φαΐ και το ποτό... Το γνωρίζω εδώ και χρόνια ότι οι συναισθηματικές εντάσεις μου ξεσπούν πάντα σε αυτούς τους δύο τομείς και είναι κάτι που πρέπει να δουλέψω πολύ... Πιστεύω ότι αν καταφέρω να ελέγξω αυτό το στοιχείο της συμπεριφοράς μου θα έχω κάνει ένα πολύ μεγάλο βήμα προς την συνολικότερη ευημερία μου, σωματική και ψυχολογική... Το Σάββατο το βράδυ έκανα ένα μεγάλο cheat, βγήκαμε με την Μάρα και τα παιδιά και φάγαμε και το απόλαυσα, απόλυτα συνειδητά και με επίγνωση... Το Σαββατοκύριακο ήταν γενικά πολύ ωραίο, περάσαμε χρόνο όλοι μαζί και με τα παιδιά και ήταν εξαιρετικά καλό για τον Θάνο ο οποίος έκανε πολύ παρέα με τους φίλους του κάτι που το χρειαζόταν πολύ...  

Μέχρι την επόμενη εβδομάδα... 💪😉

"Βάλε ένα φύλακα" της Harper Lee

Συζητώντας κάποτε στο Twitter με την Ζέτα Θεοδωρακοπούλου διαφωνήσαμε ως προς την ποιότητα του άλλου βιβλίου της Harper Lee, το "Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια"...  Η Ζέτα δεν το θεωρούσε ως δείγμα λογοτεχνίας αξιώσεων εγώ διαφωνούσα κάθετα, το είχα λατρέψει από κάθε άποψη... Θα είχε ενδιαφέρον, αν έχει διαβάσει το  "Βάλε ένα φύλακα" η Ζέτα, να ανταλλάξουμε και για αυτό  απόψεις αν και στοιχηματίζω ότι αυτή την φορά θα συμφωνούσαμε απόλυτα, θα το πετροβολούσαμε κι οι δύο...

Η ιστορία εξελίσσεται 20 χρόνια μετά τα γεγονότα του "Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια"... Η Σκάουτ (Τζιν-Λουίζ) ζει πια στην Νέα Υόρκη κι επισκέπτεται το Μέηκομπ της Αλαμπάμα για διακοπές, ο Τζεμ έχει πεθάνει από καρδιακή ανεπάρκεια, ο Άττικους έχει καταπέσει σωματικά λόγω των γηρατειών και της αρθρίτιδας ενώ το γραφείο του το "τρέχει" ο Χανκ, ο παιδικός φίλος, νυν δικηγόρος κι επίδοξος μέλλον σύζυγος της Σκάουτ...  Η ηρωίδα επιστρέφει στην πατρίδα της για να διαπιστώσει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα άφησε, ότι οι άνθρωποι έχουν αλλάξει, ότι η ίδια έχει αλλάξει κι ότι έχει έρθει η ώρα να αποδομήσει τους παιδικούς της ήρωες...

Η ανάγνωση αυτού του βιβλίου με άφησε με ένα τεράστιο "Τι στο διάολο διάβασα τώρα;" Τόσο μεγάλο που μπήκα στη διαδικασία να ψάξω στο Internet για το "Βάλε ένα φύλακα" , να βρω απαντήσεις... Το σενάριο που φαίνεται να ευσταθεί περισσότερο είναι αυτό που λέει ότι η υπερήλικας Harper Lee η οποία στο παρελθόν είχε δηλώσει ότι δεν πρόκειται να δημοσιεύσει άλλο βιβλίο πλην του "Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια", πιέστηκε/εξαπατήθηκε να δώσει την συγκατάθεσή της για την έκδοση ενός sequel 60 χρόνια μετά, το οποίο αν και διαδραματίζεται 20 χρόνια μετά από το "Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια" , προηγήθηκε συγγραφικά αφού όπως λένε αποτέλεσε την πρώτη απόπειρα της Harper Lee, μια βάση πάνω στην οποία στηρίχτηκε τελικά το Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια" ...

Τι διαβάζουμε λοιπόν σε αυτό το βιβλίο; Καταρχήν μια φοβερά αμήχανη προσπάθεια να δομηθεί μια πλοκή... Στις 100 πρώτες σελίδες πραγματικά δυσκολεύεσαι να κατανοήσεις πού ακριβώς το πάει η συγγραφέας, ποιο είναι το κεντρικό story line που θα επικεντρωθεί... Οι χαρακτήρες είναι εντελώς επιφανειακοί... Αν δεν έχεις διαβάσει τα "Κοτσύφια"και δεν γνωρίζεις πτυχές του χαρακτήρα των πρωταγονιστών αδυνατείς να καταλάβεις βασικές λεπτομέρειες για αυτούς, γιατί ενδεχομένως συμπεριφέρονται όπως παρουσιάζονται... Το μεγάλο σοκ όμως το δέχεσαι μετά την μέση του βιβλίου όταν και αποφασίζει επιτέλους να υπάρξει μαι πλοκή, όταν γίνεται ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα με θύμα ένα λευκό και οδηγό έναν μεθυσμένο μαύρο... Εκεί λοιπόν ξαφνικά παρακολουθούμε την σύγκρουση μεταξύ της Σκάουτ και των Άττικους και Χανκ καθώς η Σκάουτ εξοργίζεται (και πολύ καλά κάνει) για την συμμετοχή των δύο αγαπημένων της προσώπων σε μια επιτροπή πολιτών ξεκάθαρα ρατσιστικού προσανατολισμού... Με ανοιχτό το στόμα παρακολούθησα την προσπάθεια ξεπλύματος των ρατσιστών από τους Αμερικάνους κυρ Παντελήδες που "δεν είναι ρατσιστές, αλλά..." θεωρούν ότι οι μαύροι δεν είναι έτοιμοι για πλήρη δικαιώματα, ότι είναι τεμπέληδες και χαζοί, ότι το Ομοσπονδιακό κράτος δεν πρέπει να επεμβαίνει στα εσωτερικά των Πολιτειών, ότι οι Οργανώσεις για την πρόοδο των μαύρων είναι καιροσκόποι και ανακατωσούρηδες, ότι ο Νότος έχει ιστορία και παράδοση και άλλα τέτοια γραφικά που καμιά διαφορά δεν έχουν από αυτά που έχουμε ακούσει να λέγονται από την ΚΚΚ... Κι όλα αυτά από το στόμα του Άττικους Φιντς, ενός λογοτεχνικού χαρακτήρα κυριολεκτικού συμβόλου της δημοκρατίας και κατά τον φυλετικών διακρίσεων... Παρακολουθείς όλο αυτό τον εμετό για να φτάσεις στο τέλος και να δεις την σύγκρουση της Σκάουτ με τον πατέρα της και τον Χανκ να υποβιβάζεται σε ένα οικογενειακό καυγά που αποδομεί την πατρική φιγούρα μεν αλλά εγκαθιδρύει τον αμοιβαίο σεβασμό και την συναισθηματική ωριμότητα της Σκάουτ... 

ΕΛΕΟΣ!!!

Το "Βάλε ένα φύλακα"  είναι ένα ΚΑΚΟ βιβλίο, τόσο λογοτεχνικά όσο και ηθικά, καμία ανοχή δεν πρέπει να υπάρχει σε ρατσιστικές ιδέες... Είναι ένα δείγμα του μικροαστισμού της αμερικανικής κοινωνίας του Νότου, μια θλιβερή καρικατούρα ηθογραφίας, το μνημείο της ιστορικότερης δολοφονίας λογοτεχνικού χαρακτήρα στα χρονικά, μια χυδαία αρπαχτή... Μόνο τέτοια μπορεί να είναι, δεν θεωρώ ότι η  Harper Lee δεδομένου του "Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια" κι έχουσα σώας τας φρένας, θα μπορούσε να εκδώσει τέτοιο πράγμα...

ΜΗΝ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ!

Ημέρα ζυγίσματος #1...

Όλοι μου λένε ότι δεν σου φαίνεται κι εγώ πολλές φορές δεν το καταλαβαίνω, το σώμα μου όμως το καταλαβαίνει... Μπορεί να είμαι 1,85 αλλά το να κουβαλάς τόσα κιλά είναι πολλά ειδικά όταν αυτά τα κιλά δεν είναι μυικά, δεν είναι προϊόντα γυμναστικής... 

Από το 2014 που πέρασα το κατώφλι των 90 κιλών πλην μιας πολύ σύντομης περιόδου δεν έχω βρεθεί ποτέ στα κιλά που θα έπρεπε να είμαι και πια το σώμα μου διαμαρτύρεται... Πρέπει να κάνω και αυτή την προσπάθεια γιατί δεν πάει άλλο, δεν νιώθω εγώ καλά με τον εαυτό μου... Δοκίμασα πολλές μεθόδους αλλά καμία δεν πέτυχε, δεν κατάφερε να έχει ένα αποτέλεσμα πιο μακροπρόθεσμο... Σκέφτηκα ότι ίσως αυτό να λειτουργήσει για μένα, να με βάλει σε μια σειρά και να με βοηθήσει να τακτοποιήσω τις σκέψεις μου και τους στόχους μου...

Ξεκινάω λοιπόν από σήμερα, από τα 102,2 κιλά, να κάνω την προσπάθεια για άλλη μια φορά, να χάσω τα παραπάνω κιλά, να νιώσω καλύτερα με τον εαυτό μου, να αποκτήσω ένα πιο υγιεινό τρόπο ζωής... Δίνω μια υπόσχεση στον εαυτό μου αλλά και σε όποιον τύχει και διαβάσει αυτές τις γραμμές ότι θα επαναλαμβάνω αυτό το post μια φορά την εβδομάδα για να ζυγίζομαι, να παρακολουθώ την πρόοδό μου, να κάνω μια ανασκόπηση της εβδομάδας που πέρασε, το πως επηρέασαν τα γεγονότα των ημερών την ψυχολογία μου και το σχέδιο που έχω καταστρώσει, την σχέση μου με το φαγητό και το ποτό... 

Είμαι άνθρωπος που από παιδί είχα ανάγκη να έχω ένα μπούσουλα, ένα διακριτό στόχο, ίσως αυτή η διαδικασία που ξεκινάω σήμερα να λειτουργήσει, να μου δώσει την ώθηση που χρειάζομαι και γιατί όχι να αποτελέσει έμπνευση και για κάποιον άλλο που βρίσκεται σε παρόμοια κατάσταση...

Ανένδοτο...

Οι γραμμές αυτές γράφονται ενώ έχει ήδη ανακοινωθεί η ενοχή του Ρουπακιά και των συνεργών του για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, απομένει να ακούσουμε την απόφαση περί των κατηγοριών για εγκληματική οργάνωση που είναι και αυτή εξαιρετικά σημαντική... 

Η καταδίκη των ενόχων δεν θα σημάνει και την νίκη ενάντια στον ναζισμό και τη μισαλλοδοξία εν Ελλάδι... Η Χρυσή Αυγή ψηφίστηκε από μισό εκατομμύριο Έλληνες ακόμα και μετά τη δολοφονία Φύσσα, Έλληνες που τριγυρνάνε εκεί έξω με τα μυαλά γεμάτα μίσος και σκατά... Το γεγονός ότι κρύφτηκαν σε άλλα κοινοβουλευτικά κόμματα δεν σημαίνει ότι οι ιδέες με τις οποίες συμφωνούν και θεωρούσαν την Χρυσή Αυγή εκφραστή τους πέθαναν, κάθε άλλο... 

Ο συντηρητισμός και η μισαλλοδοξία έχουν χτυπήσει κόκκινα στην ελληνική κοινωνία και είναι χρέος κάθε ανθρώπου που θέλει να λέγεται δημοκράτης να τα πολεμήσει πρώτα από όλα στην καθημερινότητά του, ο καθένας από εμάς θα βρει τον τρόπο να το κάνει... Ανένδοτο αγώνα οφείλουμε να δώσουμε αν θέλουμε κάποια στιγμή να πούμε ότι ο ναζισμός/φασισμός νικήθηκε...

Update: 

Από το χεράκι...

Το τελευταίο μου κόλλημα είναι το TWD, έχω δει 8 σεζόν σε δυο εβδομάδες... Το τελευταίο επεισόδιο της 8ης σεζόν με συγκίνησε πολύ όχι γιατί συμβαίνει κάτι τόσο εξαιρετικά συγκινητικό (σειρά με ζόμπι βλέπω... ), αλλά γιατί χτύπησε μια δικιά μου ευαίσθητη χορδή... 

Η κεντρική εικόνα που παίζει ξανά και ξανά είναι μια ανάμνηση του πρωταγωνιστή από τον γιο του όταν ήταν μικρός να κάνουνε βόλτα στην εξοχή πιασμένοι από το χέρι... Ο γιος του έχει πεθάνει και σε ένα γράμμα που του έχει αφήσει του λέει ότι εκείνες οι βόλτες με τον μπαμπά του τον έκαναν να νιώθει ότι ήταν ασφαλής, ότι του άνηκε ο κόσμος όλος...

Οι πιο γλυκιές αναμνήσεις από τα παιδιά μου σε μικρότερη ηλικία περιλαμβάνουν είτε και τους τρεις μας είτε εγώ και ένας από αυτούς να περπατάμε και να κρατιόμαστε από το χέρι, να τους βοηθάω να κάνουν τα πρώτα βήματα, να τους βοηθάω να εξερευνήσουν τον κόσμο/την παραλία/τον κήπο, να περάσουν τον δρόμο... Η αίσθηση εκείνη που νιώθεις εκείνο το μικρό χεράκι μέσα στην χούφτα σου ήδη ή όταν δεν το κρατάς ακόμη αλλά το νιώθεις να ψάχνει με τα δαχτυλάκια να ανοίξει την χούφτα σου για να πιαστεί... Εκείνες οι στιγμές έκαναν πάντα κι εμένα να νιώθω ασφαλής κι ότι μου ανήκει ο κόσμος όλος...