"Κάρυ" του Stephen King

Ήθελα το πρώτο βιβλίο του 2019 να είναι ένα καλό βιβλίο, να κάνω ένα αναγνωστικό ποδαρικό με το δεξί... Τι καλύτερο από το να διαβάσω ένα βιβλίο ενός συγγραφέα αγαπημένου όσο λίγοι... Αποφάσισα να διαβάσω το "Κάρυ" το βιβλίο που αποτέλεσε την ουσιαστική έναρξη της μεγαλειώδους καριέρας του Stephen King, αυτό που εκτόξευσε τη δημοτικότητα του και πιστέψτε με κάποια πράγματα δεν είναι καθόλου τυχαία...

Η Κάρυ είναι μια ντροπαλή κοπέλα που ζει μόνη με την θρησκόληπτη, στα όρια της παραφροσύνης, μητέρα της, σε  μια μικρή επαρχιακή πόλη του Μέην... Είναι ο στόχος των πειραγμάτων όλου του σχολείου, ένας κοινωνικός παρίας που ζει μια ζωή μέσα στην χλεύη και τον εξευτελισμό με αποκορύφωμα ένα περιστατικό που συμβαίνει στα αποδυτήρια των κοριτσιών όταν έχει την πρώτη της περίοδο... Αυτό που κανείς δεν ξέρει είναι ότι η Κάρυ έχει τηλεκινητικές δυνάμεις, των οποίων ούτε και η ίδια έχει αντίληψη της ισχύος τους... Η Σου Σνελ, μια συμμαθήτριά της που νιώθει ντροπή για την κοροϊδία και την απομόνωση που βιώνει η Κάρυ, σαν εξιλέωση για την δική της πρότερη κακή συμπεριφορά απέναντι της, πείθει το αγόρι της, τον δημοφιλή Τόμι Ρος, να καλέσει την Κάρυ στον χορό του σχολείου, μια προσωπική εξιλέωση για την ίδια, μια ευκαιρία για την Κάρυ να νιώσει ότι ανήκει κάπου... Τα πράγματα όμως δεν θα εξελιχθούν όπως έχει στο μυαλό της η Σου...

Το "Κάρυ" ακολουθεί ένα μοτίβο γνωστό στους πιστούς αναγνώστες του Stephen King, ιδιαίτερα στα πρώτα βιβλία της καριέρας του... Το μεταφυσικό και ο τρόμος είναι απλά ένα πρόσχημα για τον συγγραφέα για να μιλήσει για θέματα που τον απασχολούν και εξακολουθούν να είναι επίκαιρα, 40+ χρόνια μετά... Ο Stephen King θίγει τα ζητήματα του bullying, της θρησκοληψίας, τις αγκυλώσεις και την υποκρισία των μικρών κοινωνιών, της σεξουαλικότητας των εφήβων και το κάνει με τρόπο μεστό, περιεκτικό, δεν κουνάει δάχτυλο σε κανέναν, αφήνει την ιστορία του να μιλήσει... Να σημειώσω εδώ ότι θεωρώ εντυπωσιακό ότι θέματα όπως το bullying είχαν αναγνωριστεί και καταγραφεί ήδη από τη δεκαετία του 70 στην αμερικανική κοινωνία και είχαν περάσει σαν προβληματισμοί στην λογοτεχνία και το σινεμά ενώ στην Ελλάδα, με δυσκολία παραδεχόμαστε την  ύπαρξη τους και αυτό μόνο τα πολύ λίγα τελευταία χρόνια... Η πλοκή είναι δομημένη σε δύο χρόνους, μια που αφηγείται τα γεγονότα την στιγμή που συμβαίνουν και μια μελλοντική όπου παρουσιάζονται αποσπάσματα από βιβλία και άρθρα που γράφτηκαν μετά τα γεγονότα της βραδιάς του χορού και προσπαθούν να τα εξηγήσουν και να τα αναλύσουν... Η μία πλοκή λειτουργεί συμπληρωματικά και επεξηγηματικά για την άλλη, πολύ ενδιαφέρον είναι το κομμάτι της καταγραφής των μαρτυριών των γεγονότων από επιτροπές που έχουν συσταθεί όπου είναι ευδιάκριτη η διάθεση των αρχών να "κουκουλώσουν" τα γεγονότα και να αποδώσουν ευθύνες όπου μπορούν αλλά επί της ουσίας να μην αγγίξουν κανένα από τα ζητήματα που οδήγησαν στην τραγωδία αφού αν το έκαναν θα μέμφονταν την ηθική της ίδιας της κοινωνίας... Εκεί για μένα κρύβεται και όλη η ουσία του βιβλίου... Το "Κάρυ" είναι ένα βιβλίο που κατά την προσωπική μου αντίληψη είναι βαθιά κοινωνικό και θέτει ερωτήματα για την ποιότητα της κοινωνίας που χτίζουμε και κατ' επέκταση των παιδιών που μεγαλώνουμε μέσα σε αυτή την κοινωνία... Η οργή και η βία είναι αποτέλεσμα δεν είναι αίτιο, αυτό είναι το δικό συμπέρασμα...

Απόλαυσα την ανάγνωση του "Κάρυ" , το τελείωσα μέσα σε 2 ημέρες και το ευχαριστήθηκα όσο τίποτε άλλο... Βρήκα εξαιρετική και την μετάφραση που έγινε καθώς και την εκτύπωση, πραγματικά ενίσχυσαν την αναγνωστική μου απόλαυση και αυτό είναι ένα μεγάλο credit για τον εκδοτικό οίκο (Εκδόσεις Επιλογή)...

Δεν έχω να πω κάτι άλλο, είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο, διαβάστε το...

Καλή χρονιά!

Τα βιβλία του 2018 / Επίλογος της χρονιάς...

Θα μπορούσα να γράψω πολλά για το 2018 αλλά δεν θα το κάνω... Θέλω να αφήσω αυτή την χρονιά να χαθεί στην λήθη και να μην την ξανασκεφτώ ποτέ ξανά... Φέτος κουράστηκα και στεναχωρήθηκα τόσο όσο ποτέ, γέρασα στο κορμί και στην ψυχή... Το μόνο που κρατώ από την χρονιά αυτή είναι φυσικά τα παιδιά και η γυναίκα μου και δυο καλοί φίλοι, ήταν αυτοί που μπόρεσαν να μου χαρίσουν τις στιγμές ευτυχίας και ξεγνοιασιάς που με κράτησαν όρθιο...

Τα βιβλία του 2018 θα ήθελα να μου έχουν χαρίσει συγκινήσεις που θα έκαναν το μυαλό μου να ταξιδέψει και να ξεχαστεί περισσότερο, δυστυχώς δεν το έκαναν... Κανένα, πλην ενός, δεν ήταν κακό, κάποια ήταν πολύ καλά, κανένα όμως δεν ήταν και το αριστούργημα που θα μου μείνει αξέχαστο... Το συναίσθημα κινήθηκε σε ρηχά νερά, ίσως όμως να έφταιξα κι εγώ, να μην μπορούσα να δοθώ στο βιβλίο που διάβαζα κάθε φορά λόγω της περιβάλλουσας ατμόσφαιρας... Αν έπρεπε να ξεχωρίσω ένα από αυτά ως το καλύτερο της χρονιάς αυτό θα ήταν το "Η εξαφάνιση του Γιόζεφ Μένγκελε" του Olivier Guez ... Από πολλές απόψεις αξίζει την πρωτιά... Τα βιβλία του 2018, με αντίστροφη χρονολογική σειρά είναι τα παρακάτω:

1. "Η σκιά της σκιάς" του Paco Ignacio Taibo II
2. "Η εξαφάνιση του Γιόζεφ Μένγκελε" του Olivier Guez 
3. "Η ομίχλη" του Stephen King
4. "Χρήσιμα Αντικείμενα" του Stephen King
5. "Ο δρομέας" του Richard Bachman / Stephen King
6. "Το δέμα" του Sebastian Fitzek
7. "Μου λείπεις" του Harlan Coben
8. "Τυχαίο θύμα" του Arne Dahl
9. "Το κήρυγμα της φωτιάς" της Francesca Haig
10. "Παρελθόν χαμένο στην ομίχλη" του Leonardo Padura
11. "Τα κυνηγόσκυλα" του Jorn Lier Horst
12. "Οι δώδεκα αιώνιοι" του Justin Cronin
13. "Το πέρασμα" του Justin Cronin

Οι ευχές μου για το 2019 είναι να είναι καλύτερο από το 2018, να γίνει έστω ένα βήμα προς τα εμπρός γιατί φέτος κάναμε πολλά βήματα πίσω και υγεία, το σημαντικότερο αγαθό!

Καλή χρονιά!

"Η σκιά της σκιάς" του Paco Ignacio Taibo II

Η γραφή κάθε συγγραφέα προδίδει την καταγωγή του, τα βιώματά του, τις πεποιθήσεις του... Το ίδιο θέμα αναπτύσσεται διαφορετικά στα διάφορα μήκη και πλάτη της γης γιατί αυτό που διαφοροποιεί τελικά τον κάθε γραφιά είναι αυτό που κουβαλάει μέσα του και όχι η δεξιοτεχνία της πένας... Ο Paco Ignacio Taibo II είναι ο κύριος εκφραστής του νοτιοαμερικανικού noir, ένας συγγραφέας με δάφνες και πένα χαρακτηριστική... Η πρώτη μου επαφή με το έργο του, "Η σκιά της σκιάς" , μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα με το θετικό πρόσημο πιο ισχυρό αλλά και ερωτηματικά....

1922 στην Πόλη του Μεξικού, 4 ετερόκλητοι φίλοι, φανατικοί παίκτες του εθνικού σπορ, όπως σημειώνει ο συγγραφέας, του ντόμινο, μπλέκονται σε μια περίεργη ιστορία με δολοφονίες, κλεμμένα κοσμήματα, κοινωνικές αναταραχές και συνωμοσίες, μια ιστορία με βαθιές ρίζες στο ιστορικό παρελθόν του Μεξικό που βγαίνει κουτσά στραβά από την επαναστατική θύελλα που το συντάραξε αλλά και στις ατομικές ιστορίες του κάθε ένα εκ των 4 πρωταγωνιστών...

Το βιβλίο ξεκινά την αφήγησή του με ένα νωχελικό στυλ, ποτισμένο από τις αναθυμιάσεις του αλκοόλ και τις στάλες της τροπικής βροχής, σκαλίζοντας το παρελθόν και το παρόν των 4 φίλων που συγκεντρώνονται γύρω από το μαρμάρινο τραπέζι του μπαρ του ξενοδοχείου Ματζέστικ... Η πλοκή δεν αργεί να πάρει μπρος όταν ο ποιητής, ένας εκ των 4 φίλων, γίνεται κατά τύχη μάρτυρας μιας εν ψυχρώ δολοφονίας ενός τρομπονίστα που αρχίζει να κινεί τα γρανάζια της ιστορίας μας...  Η αφήγηση κινείται στο παρόν με μικρά γρήγορα flash backs στο παρελθόν των ηρώων... Το κείμενο χωρίζεται σε μικρά σύντομα κεφάλαια τα οποία διευκολύνουν τον γρήγορο ρυθμό ανάγνωσης, κάποιες φορές όμως συνυπάρχουν μέσα στο ίδιο κεφάλαιο δυο διαφορετικές θεματικές (ενώ παρακολουθούμε τον Τομάς ας πούμε, στην επόμενη γραμμή του κειμένου ξαφνικά παρακολουθούμε τον ποιητή) που εμένα τουλάχιστον με μπέρδεψαν κάποιες φορές, δεν κατάλαβα αν αυτό είναι πρόβλημα της μετάφρασης ή του ίδιου του συγγραφέα... Η ταμπέλα του noir δεν προσδιορίζει απόλυτα το βιβλίο, όσοι θέλουν να διαβάσουν κάτι αμιγώς αστυνομικό μάλλον θα απογοητευτούν... Το βιβλίο εκτός από noir είναι ένα μυθιστόρημα ιστορικό, κοινωνικό, ηθογραφικό, απεικονίζει γλαφυρά το Μεξικό της δεκαετίας του '20, χαρακτηριστικό που κατά την άποψή μου είναι ένα από τα ατού του... Η ύφανση της πλοκής είναι ενδιαφέρουσα και όχι ιδιαίτερα πολύπλοκη, το βιβλίο είπαμε ότι δεν είναι ένα whodunit, παρ' όλα αυτά θα μπορούσε να είναι πιο "σφιχτή" και καλύτερα τεκμηριωμένη, για όποιους το διαβάσουν ή το έχουν διαβάσει, αναφέρομαι στην ληστεία της τράπεζας... Προσωπικά απόλαυσα περισσότερο το ιστορικό/πολιτικό κομμάτι του βιβλίου παρά το αστυνομικό, όπως και την υπέροχη ατμόσφαιρα που χτίζει ο Paco Ignacio Taibo II ... 

Για να συνοψίσω, το "Η σκιά της σκιάς"  είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί από λάτρεις του noir και όχι μόνο που θα έχουν όμως την αντίληψη ότι δεν πρέπει να βάλουν ταμπέλα στις αναγνωστικές τους προσδοκίες, τότε μόνο θα έχουν μια ολοκληρωμένη και τίμια εμπειρία από την ανάγνωση αυτού του βιβλίου...

Αυτό...

Ίσως είναι λίγο νωρίς για New Year's Resolutions, ίσως είναι και μάταια, τα περισσότερα New Year's Resolutions τα τελευταία χρόνια πήγαν άκλαφτα, το συγκεκριμένο όμως είναι just to the point, απόλυτα ρεαλιστικό κι επίκαιρο...

Link 

Ου γαρ έρχεται μόνον...

Μπορούμε να λέμε ότι θέλουμε για να νιώσουμε καλύτερα...

Ότι τα 40 είναι τα νέα 20, ότι δείχνουμε μια χαρά στον καθρέφτη, ότι καθόλου δεν αλλάξαμε...

Εγώ ένα πράγμα ξέρω...

'Οτι τον κύριο που με κοίταξε μέσα από τον καθρέφτη του κουρέα χθες το απόγευμα, με τις ρυτίδες δίπλα από το στόμα, τα κρεμασμένα μάγουλα, το κουρασμένο βλέμμα,  το προκοίλι  και τα βυζάκια που διαγράφονταν κάτω από το πουκάμισο, μου πήρε ένα δυο δευτερόλεπτα να τον αναγνωρίσω, περισσότερο γιατί δεν ήθελα να τον αναγνωρίσω όχι γιατί δεν μπορούσα...

Ζήλεια...

Είναι ζήλεια;

Ναι, είναι... 

Δεν είναι όμως κακοπροαίρετη, δεν συνοδεύεται από φθόνο για τον άλλο...

Είναι μια λαχτάρα για αυτό που θα ήθελα να έχω καταφέρει κι εγώ, να έχω τον διαθέσιμο χρόνο, το σθένος και τους πόρους για να το φέρω εις πέρας...

Το παθαίνω συχνά για διάφορους λόγους και αιτίες... 

Φταίει που δεν μπορώ να βάλω όριο στις φιλοδοξίες και στα σχέδια μου, που προσπαθώ πάντα να κατακτήσω στόχους, πολλές φορές ανέφικτους και μη ρεαλιστικούς...

Προσπαθώ να κοντρολάρω τον εαυτό μου, να σκέφτομαι πάντα όλες τις αντικειμενικές παραμέτρους που με εμποδίζουν να πετύχω ένα στόχο, να μην νιώθω "λίγος" και ανεπαρκής...

Δυσκολεύομαι να το κάνω, πρέπει πάντα να έχω στόχους να κυνηγάω, νιώθω ότι αν σταματήσω να έχω στόχους θα καταπέσω, θα γεράσω...

Πρέπει προφανώς να θέτω πιο ρεαλιστικούς στόχους και να μην τους θέτω όλους μαζί...

Υ.Γ. Αιτία του post αυτού ήταν το χαρούμενο νέο ότι ένας πολύ καλός μου φίλος κατάφερε να αποκτήσει ένα πολύ καλό επαγγελματικό certification για το οποίο είχε προσπαθήσει πολύ...

Πληγή...

Σήμερα που είναι τα γενέθλιά σου οφείλω να στο πω...

Νομίζω ότι αυτό που δεν θα σου συγχωρήσω ποτέ είναι μόνο το γεγονός ότι αναγκάστηκα να συμμετέχω σε ένα χωρισμό από τόσο κοντά, εγώ που είμαι 21 χρόνια με την Μ., εγώ που δένομαι με τα άψυχα αντικείμενα που συνδέω με αναμνήσεις, πόσο μάλλον με ανθρώπους... Οτιδήποτε άλλο μπορώ να στο συγχωρήσω, οτιδήποτε άλλο έβλαψε πρώτα απ' όλα εσένα τον ίδιο, μπορώ να το βάλω πίσω μου αφού μπορείς κι εσύ, αυτό όμως είναι μια πληγή δικιά μου, μια πληγή που δεν χρειαζόμουν και δεν ήθελα να έχω... 

Χρόνια σου πολλά κι ευτυχισμένα, σε αγαπώ πολύ και μου λείπεις...

"Η εξαφάνιση του Γιόζεφ Μένγκελε" του Olivier Guez

Μετά από μια σειρά βιβλίων του Stephen King, αποφασίζω να διαβάσω κάτι διαφορετικό... Επιθεωρώ την συλλογή του αδερφού μου που την έχει αφήσει στο πατρικό μου αφού βρίσκεται κάπου μακρυά (αλλά και πολύ κοντά) αυτή την περίοδο... Διαλέγω τρία βιβλία και το "Η εξαφάνιση του Γιόζεφ Μένγκελε" είναι το πρώτο που πιάνω στα χέρια μου...

Πρόκειται για ένα βιβλίο του Olivier Guez, του οποίου το όνομα δεν είχα ξανακούσει ποτέ, το οποίο επιχειρεί μια μυθιστορηματική αναδόμηση της ζωής του Γιόζεφ Μένγκελε μετά την λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και μέχρι τον θάνατό του... Ο Μένγκελε, ένας από τους πλέον διαβόητους εγκληματίες πολέμου που παρέμεινε ασύλληπτος μέχρι και τον θάνατό του, ενσάρκωσε σε πολλά επίπεδα την απτή απόδειξη της διαστροφής απέναντι στην φύση και την ανθρωπότητα που προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί ο ναζισμός... 

Το βιβλίο είναι δομημένο με μορφή χρονικού και στηριγμένο σε μια πληθώρα ιστορικών και επιστημονικών ντοκουμέντων μεταξύ των οποίων και οι ίδιες οι σημειώσεις και οι επιστολές του Μένγκελε...  Μέσα από την μακρά πορεία από χώρα σε χώρα κι από ήπειρο σε ήπειρο, του διαβόητου "γιατρού" στην προσπάθεια του να αποφύγει την σύλληψη, γινόμαστε μάρτυρες και της πολιτικής κατάστασης, σε παγκόσμιο επίπεδο, που διαδέχτηκε την λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου... Το πώς, με την επίφαση του "κομμουνιστικού κινδύνου", χρησιμοποιήθηκαν σε υψηλές κι επιφανείς θέσεις ανά την υφήλιο πολλοί από τους ναζί εγκληματίες για να μοιραστούν την "τεχνογνωσία" τους... Το πώς δεν εκκαθαρίστηκε ποτέ επί της ουσίας ο κρατικός μηχανισμός της νεοσύστατης Δυτική Γερμανίας από τους νοσταλγούς του Χίτλερ που εξακολούθησαν για πολλά χρόνια να λειτουργούν ως κράτος εν κράτη... Το πώς ήρθαν στο προσκήνιο τα ναζιστικά εγκλήματα μόνο όταν μεμονωμένοι δικαστικοί λειτουργοί αποφάσισαν να κυνηγήσουν τους εγκληματίες πολέμου και όταν η Μοσάντ εντυπωσίασε τον πλανήτη ολόκληρο με την απαγωγή του Άιχμαν από το Μπουένος Άιρες που κρυβόταν  και την μεταφορά του στο Ισραήλ όπου δικάστηκε και εκτελέστηκε...

Μέσα από την παρουσίαση των γεγονότων που συνόδευσαν την ζωή του "Άγγελου του Θανάτου του Άουσβιτς" ως φυγά και όχι μόνο, αποκαλύπτεται ξεκάθαρα η υποκρισία του Δυτικού κόσμου που αγκάλιασαν τους εγκληματίες ναζί για τους δικούς τους σκοπούς, που τους αποκήρυξαν μόνο κατ' επίφαση και από ανάγκη αφού η κοινή γνώμη σιγά σιγά μάθαινε το μέγεθος της φρίκης...

Ο ίδιος ο Μένγκελε, ο πρωταγονιστής αυτού του δράματος, είναι μια προσωπικότητα πολύπλευρη, σκοτεινή και αφόρητη... Μεγαλωμένος σε ένα μεγαλοαστικό, υπερσυντηρητικό περιβάλλον από έναν πατέρα που δεσπόζει επί των μελών της οικογένειάς του, βρίσκει στον ναζισμό το περιεχόμενο εκείνο που δίνει νόημα στον χαρακτήρα του που διψάει για δόξα και υπεροχή... Ασπάζεται τον αρρωστημένο ιδεαλισμό του φυλετισμού, κυρίαρχης θεωρίας στους ναζιστικούς κύκλους και αποφασίζει να τεθεί στην υπηρεσία της μεγάλης ιδέας... Η συναισθηματική αναλγησία του, ο εγωιστικός χαρακτήρας του και η πίστη στον ηγέτη του δεν τον αφήνουν να διακρίνει το μέγεθος των εγκλημάτων που διαπράττει, ούτε την στιγμή της τέλεσής τους, ούτε και χρόνια μετά, πεθαίνει αμετανόητος, πεπεισμένος ότι ό,τι έπραξε ήταν καλώς καμωμένο... Είναι μια θλιβερή προσωπικότητα, ένα ανθρώπινο ράκος, εγκλωβισμένος στις παραισθήσεις του μεγαλείου του ναζισμού, ένα ανθρωπάκι που θα μπορούσες μέχρι και να λυπηθείς αν μπορούσες να ξεχάσεις για λίγο την φρίκη των εγκλημάτων του...

Παραθέτω τις τελευταίες γραμμές του βιβλίου διότι πιστεύω ότι όλη η ουσία κρύβεται εκεί... Αν η ανθρωπότητα δεν θέλει να επαναληφθούν εγκλήματα σαν του Μένγκελε πρέπει πάντα να έχει στο νου της αυτό:

...Κάθε δύο ή τρεις γενιές, όταν η μνήμη σβήνει και χάνονται και οι τελευταίοι μάρτυρες των προηγούμενων σφαγών, η λογική εκλείπει και μια νέα φουρνιά ανθρώπων έρχεται να διαδώσει το κακό.

Απελθέτωσαν αφ' ημών όνειρα και της νυκτός φαντάσματα.

Γρηγορείτε, ο άνθρωπος είναι πλάσμα πειθήνιο, πρέπει να φυλαγόμαστε από τους ανθρώπους...

Υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι...

Post παραγγελιά από την Μ., να το γράψεις, να λέμε και τα καλά καμιά φορά, ότι υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι, ευγενικοί... Έχει δίκιο αλλά και να μην είχε γυναίκα μου είναι, πώς να της χαλάσω χατήρι...  ☺

Συνήθως πηγαίνουμε στη δουλειά με δυο αυτοκίνητα αφού ποτέ σχεδόν δεν συμπίπτουν οι ώρες που σχολάμε... Η Μ. φεύγει λίγο πιο νωρίς αφού πάει τα παιδιά στο σχολείο κι εγώ λίγο πιο αργά αφού επιστρέφω και πιο αργά στο σπίτι... Την ώρα που ξεπαρκάριζα το αυτοκίνητο πέρασε η Μ. με τον Θ., να τον πάει στο νηπιαγωγείο και πήγα μαζί τους, τους ακολούθησα... Πήγαμε τον Θ. στο σχολείο και μετά ξεκινήσαμε και με τα δύο αυτοκίνητα να πάμε στις δουλειές μας... Λίγο μετά με παίρνει η Μ. τηλέφωνο και μου λέει να σταματήσουμε να πάρουμε καφέ από το Coffe Island στην Χαλανδρίου... 

Πηγαίνω μπροστά από την Μ. και παρκάρω πρώτος μπροστά στο μαγαζί αφήνοντας χώρο για να παρκάρει κι η Μ. μεταξύ εμού και ενός Renault Clio... Μέχρι να βρω το πορτοφόλι μου και να κλειδώσω το αυτοκίνητο, βλέπω την Μ. μαζί με ένα άγνωστο άντρα να παρατηρούν και να τρίβουν την πόρτα του αυτοκινήτου μας... Αυτό που είχε συμβεί ήταν ότι περνώντας η Μ. για να παρκάρει, ο οδηγός του Clio άνοιξε την πόρτα και άγγιξε την πόρτα της Μ. ... Ο άνθρωπος, προς τιμήν του, κατευθείαν κατέβηκε να δει αν υπήρχε ζημιά και δήλωσε ότι θα αναλάβει το κόστος εφόσον υπάρχει... Μου ζήτησε και μένα να αξιολογήσω αν έβλεπα κάποια ζημιά αλλά δεν υπήρχε κάτι, λίγο χρώμα έμεινε πάνω στην πόρτα της Μ. το οποίο έφυγε με λίγο τρίψιμο... Τον καθησυχάσαμε ότι τίποτα δεν συνέβαινε, ότι όλα ήταν καλά και μπήκαμε στο μαγαζί να πάρουμε τους καφέδες μας... Ο άνθρωπος ήταν μπροστά μας στην ουρά και παρήγγειλε πρώτος, μετά περίμενε να παραγγείλουμε κι εμείς και μας κέρασε τους καφέδες, για την  ψυχική οδύνη, όπως μας είπε... 

Μας έφτιαξε τη διάθεση, όχι μόνο το κέρασμα αλλά η συνολικότερη στάση αυτού του ανθρώπου, ήταν ήρεμος κι ευγενικός με συμπεριφορά που απλοποιεί τις καταστάσεις και αποφορτίζει... 

Να είναι καλά...

"Η ομίχλη" του Stephen King

Διαβάζοντας ιστορίες τρόμου και φαντασίας και μάλιστα με επιμονή σε συγκεκριμένους συγγραφείς, μαθαίνεις να διαβάζεις πίσω από τις γραμμές, πίσω από τα προφανή, να διακρίνεις τους προβληματισμούς και τους κρυφούς προσωπικούς φόβους του συγγραφέα τους οποίους μασκαρεύει με ευφάνταστες πλοκές και απόκοσμα όντα γιατί αυτός είναι ο τρόπος του να επικοινωνήσει με τους άλλους...Ίσως επειδή κι εσύ ζορίζεσαι μερικές φορές να επικοινωνήσεις ευθέως με τους ανθρώπους και όλο αυτό σου μοιάζει οικείο...

Όταν μια πολύ δυνατή καταιγίδα προκαλεί καταστροφές και διακοπή της ηλεκτροδότησης στην περιοχή του Μπρίτζτον στο (πολύπαθο) Maine, μια περίεργη, γαλακτερή ομίχλη απλώνεται πάνω από την λίμνη... Ο Ντέιβιντ Ντρέιτον παίρνει τον μικρό του γιο Μπίλυ και πηγαίνουν στον κοντινό super market για να προμηθευτούν εφόδια ενώ η ομίχλη εξαπλώνεται... Όταν είναι πλέον εκεί και ψωνίζουν η ομίχλη έχει καταπιεί πλέον όλη την πόλη και έχει γίνει κατανοητό ότι κάτι περίεργο συμβαίνει, ότι αυτή η ομίχλη κρύβει μέσα της πλάσματα φρικτά... Οι αποκλεισμένοι μέσα στο super market συνειδητοποιούν τι τους συμβαίνει και ακροβατούν μεταξύ τρέλας και λογικής, αδυνατώντας να χωνέψουν την πραγματικότητά τους και αναζητούν απαντήσεις, γιατί ήρθαν αντιμέτωποι με αυτή την φρίκη; Κάποιοι αποδίδουν το φταίξιμο σε ένα στρατιωτικό κέντρο ερευνών που βρίσκεται στην περιοχή, την "Αιχμή του Βέλους", κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι ήρθε ο Αρμαγεδδών, όλοι όμως θα προσπαθήσουν να σωθούν με όποιο τρόπο καταλαβαίνουν...

Εξαιρετική νουβέλα, μικρή σε μέγεθος για τα μέτρα του Stephen King, 237 σελίδες, με έντονες επιρροές από τον Lovecraft  ... Κλειστοφοβική, εκτυλίσσεται σχεδόν ολόκληρη μέσα σε ένα super market, εκφράζει ένα έντονο προβληματισμό για το τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος και μέχρι πού μπορεί να φτάσει αν βρεθεί σε ακραίες καταστάσεις... Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος υποκύπτει πολύ εύκολα στα πρωταρχικά του ένστικτα και στους δαίμονες του μυαλού του, φτάνει να κλονιστούν οι βεβαιότητές του... Εκφράζει την δυσπιστία του απέναντι σε απρόσωπους οργανισμούς  όπως το κράτος και ο στρατός των οποίων τα συμφέροντα έρχονται συχνά σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των απλών ανθρώπων καθώς φαίνεται ότι η ομίχλη είναι ένα πείραμα που έγινε στην  "Αιχμή του Βέλους" και πήγε στραβά... Στο φινάλε δίνει πάσα στον αναγνώστη και του ζητά να επιλέξει αυτός πώς θα τελειώσει η ιστορία , θα επιβιώσει ο άνθρωπος από την φρίκη που απελευθερώθηκε και τον εαυτό του; 

Κάθε απάντηση δεκτή...