Ψαροκόκαλο...

Ο Έιντεν ξυπνάει μέσα σε ένα δάσος... Δεν ξέρει πού βρίσκεται, δεν θυμάται το όνομά του, δεν έχει αναμνήσεις... Βλέπει να διαπράττεται μπροστά του μια δολοφονία, μια γυναίκα πεθαίνει, πανικοβάλλεται και ζητά απαντήσεις... Φτάνοντας στο Μπλάκχιθ, ένα μέγαρο μέσα στην καρδιά του δάσους που τα χρόνια του μεγαλείου του έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, αντιλαμβάνεται σιγά σιγά τι του έχει συμβεί... Είναι παγιδευμένος να ξαναζεί την ίδια και την ίδια μέρα ξανά μέχρι να λύσει το μυστήριο του θανάτου της Έβελιν Χαρντκάστλ, της κόρης του ιδιοκτήτη του Μπλάκχιθ, η οποία θα δολοφονηθεί το ίδιο βράδυ... Κάθε μέρα που περνάει, χωρίς να λυθεί το μυστήριο ο Έιντεν θα ξυπνάει σε διαφορετικό σώμα, θα έχει την μορφή κάποιου άλλου καλεσμένου και θα κουβαλάει τις αναμνήσεις του μέχρι και την όγδοη μέρα του βρόχου επανάληψης, αν δεν τα καταφέρει να λύσει το μυστήριο μετά την όγδοη μέρα η μνήμη του διαγράφεται και ο βρόχος ξεκινάει από την αρχή...  Ξεκινώντας οφείλω να πω ότι διάβασα το βιβλίο σε ηλεκτρονική μορ

Σήμερα πρωί πρωί παραλάβαμε email από το Δημοτικό Σχολείο που πάνε και τα δυο μου παιδιά το οποίο μας ενημέρωνε ότι εμφανίστηκε κρούσμα στο ΣΤ2, το τμήμα του Σπύρου, και για αυτό τον λόγο μας ζητούσε να κρατήσουμε τα παιδιά μας στο σπίτι...  Δεδομένου ότι την προηγούμενη εβδομάδα που υπήρχε κρούσμα στο ΣΤ1 δεν ζητήθηκε να κρατηθούν τα παιδιά στο σπίτι καθώς το πρωτόκολλο του Υπουργείου Παιδείας προβλέπει ότι ένα τμήμα κλείνει όταν αρρωσταίνουν οι μισοί μαθητές συν 1, θεωρήσαμε ότι πρέπει να νόσησε η δασκάλα... Η υπόθεσή μας επιβεβαιώθηκε από την ίδια τη δασκάλα λίγο αργότερα...  Το κωμικοτραγικό είναι ότι τα πρωτόκολλα του Υπουργείου Παιδείας δεν προβλέπουν κάτι στην περίπτωση που νοσήσει ο δάσκαλος, η αναστολή λειτουργίας του τμήματος ήταν πρωτοβουλία της διεύθυνσης του σχολείου, πολύ λογική κατά την προσωπική μου άποψη αφού πιθανή συνδιδασκαλία θα προκαλέσει επιπλέον συνωστισμό στις ήδη υπεράριθμες τάξεις...  Για δεύτερη εβδομάδα στην σειρά διαταράσσεται η φυσιολογική λειτουργία του

Χθες το μεσημέρι όταν επέστρεψαν τα παιδιά μου από το σχολείο, μου είπε ο Σπύρος ότι στο άλλο τμήμα της ΣΤ' Δημοτικού βρέθηκε κρούσμα COVID-19 κι ότι όλα τα παιδιά και των δύο τάξεων θα πρέπει να κάνουν δύο rapid test μέσα στην εβδομάδα, ένα άμεσα κι ένα την Πέμπτη... Πήγα τον Σπύρο κατευθείαν για να κάνει το test, το οποίο βγήκε ευτυχώς αρνητικό... Ενημέρωσα την Μάρα και αυτή με την σειρά της ενημέρωσε άμεσα για το αποτέλεσμα τους υπόλοιπους γονείς στο Viber group της τάξης... Όσο περνούσαν οι ώρες μαθαίναμε τα αποτελέσματα των rapid tests και άλλων μαθητών και από τα δύο τμήματα της ΣΤ' Δημοτικού, κάποια παιδιά δυστυχώς θετικά, αλλά όχι όλων... Ειδικά από το άλλο τμήμα, το τμήμα του κρούσματος, μέχρι αργά το βράδυ μόνο 8 γονείς είχαν μπει στον κόπο να ενημερώσουν τους υπόλοιπους γονείς για τα αποτελέσματα των rapid tests που έκαναν (;;;) τα παιδιά τους... Το σχολείο δεν ανακοίνωσε το όνομα του παιδιού που ήταν το πρώτο κρούσμα και όσο και αν θα με καθησύχαζε περισσότερο να το

Βλέπω τον Φίλιππο στο "The Crown" να εξοργίζεται με τον μαλθακό γιο του Κάρολο, να θέλει να τον σκληραγωγήσει, να τον ετοιμάσει, όπως θεωρεί αυτός κατάλληλα, για τις δυσκολίες της ζωής... Η αλήθεια είναι ότι τον νιώθω απόλυτα... Τα ίδια προσπάθησε να κάνει κι ο δικός μου πατέρας, τα ίδια προσπαθώ να κάνω κι εγώ στα δικά μου παιδιά, όσο κι αν στην θεωρία λέω ότι ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, ότι πρέπει να σεβόμαστε τις ιδιότητες και τις δεξιότητες του καθενός...  Πιστεύω ότι κάθε πατέρας προσπαθεί μέσα από τα παιδιά του να σκοτώσει τους δικούς του δαίμονες, αυτούς που τον βασάνισαν και τον σημάδεψαν... Πιστεύει ότι μπορεί να μεταλαμπαδεύσει αυτή την εμπειρία που έχει συσσωρεύσει μέσα από τα χρόνια που έχει ζήσει, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες του, στα παιδιά του, να τους προετοιμάσει ένα δρόμο πιο στρωτό και λιγότερο επώδυνο από αυτόν που  περπάτησε αυτός...  Η αντικειμενική αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να πλάσουμε τα παιδιά μας σαν τις βέλτιστες εκδόσεις του εαυτού

Μου αρέσει το φθινόπωρο αλλά με στεναχωρεί...  Συνήθως φθινόπωρο θα πάθω το μεγάλο ψυχολογικό breakdown μου, φθινόπωρο ήταν η τελευταία φορά που αναζήτησα τη βοήθεια ενός ψυχοθεραπευτή, φθινόπωρο είναι και τώρα που και πάλι νιώθω "under the weather"... Οδηγώντας χθες στο σπίτι από τη δουλειά κι ενώ αισθανόμουν πραγματικά στενοχωρημένος σκεφτόμουν γιατί μου συμβαίνει αυτό...  Κάθε φθινόπωρο διαδέχεται το καλοκαίρι και έρχεται με την φούρια του καλοκαιριού... Έχουν τελειώσει οι διακοπές, έχουν τελειώσει τα λεφτά και είμαι αναγκασμένος να ρίξω ρυθμούς... Τα οικονομικά μου παραδοσιακά έχουν τα μαύρα τους τα χάλια μέχρι τα Χριστούγεννα που θα πάρω το δώρο, οι οικονομικές απαιτήσεις του φθινοπώρου είναι πάντα μεγάλες κι εγώ ζορίζομαι, πόσο μάλλον φέτος που πρέπει να βρεθεί μια μακροπρόθεσμη λύση για το θέμα σπίτι, μένουμε στο νοίκι και μετά από 9 χρόνια πρέπει να πάρουμε την απόφαση να φύγουμε για διάφορους λόγους... Φοβάμαι πολύ το ρίσκο του δανείου διότι προϋποθέτει μια οικονομικ

Με αφορμή το γεγονός ότι ασχολούμαι ξανά μετά από χρόνια με την R, η παρακάτω λίστα θα φανεί πολύ χρήσιμη σε όποιον θέλει να μάθει και να κατανοήσει τις δυνατότητες αυτής της πολύ συμπαθούς γλώσσα προγραμματισμού... Είναι βιβλία πάνω σε διάφορα θέματα γύρω από και μέσα στο οικοσύστημα της R και διατίθενται δωρεάν από τους ίδιους τους συγγραφείς τους...  "R for Data Sciense" - Hadley Wickam & Garrett Grolemund "Hands-On Programming with R" - Garrett Grolemund "Advanced R" - Hadley Wickam "R packages" - Hadley Wickam & Jenny Bryan "Fundamentals of Data Visualization" - Claus Wilke  "Forecasting: Principles and Practice" - Rob J. Hyndman & George Athanasopoulos "Mastering Shiny" - Hadley Wickam "Geocomputation with R" - Robin Lovelace & Jacub Novosad & Jannes Muenchow

Δύσκολο να κοιτάς τον καθρέφτη...  Πολλές φορές βλέπεις κάτι που δεν σου αρέσει, κάτι που σε απογοητεύει, κάτι που δεν ταιριάζει με το αφήγημα που έχεις φτιάξει στο μυαλό σου για τον εαυτό σου...  Πολλοί τον αποφεύγουν και κάνουν πως δεν τον κοιτάνε, υποκρίνονται ότι δεν υπάρχει, προτιμούν την εικόνα του εαυτού τους μέσα στο κεφάλι τους κι όχι αυτή που βλέπουν τα μάτια τους...  Υπάρχουν άνθρωποι που κρατάνε ένα καθρέφτη ψηλά, τον κοιτάνε συχνά και τον δείχνουν και στους άλλους για να καθρεφτιστούν κι αυτοί... Αυτοί οι άνθρωποι έχουν φανατικούς φίλους ή φανατικούς εχθρούς, οι περισσότεροι είναι οι εχθροί...  Λίγοι εκτιμούν το κοίταγμα στον καθρέφτη, οι περισσότεροι προτιμούν να κοιτάνε το πορτρέτο τους που έχουν βάλει σε βάθρο...  Στο τέλος αναγκάζεσαι να πεις ένα "Δεν βαριέσαι" και πας παρακάτω...  

Δεν προσπαθώ να ευλογήσω τα γένια μου ούτε να εξιλεωθώ γιατί ήμουν από αυτούς που έφυγαν κυνηγημένοι από την φωτιά στην Εύβοια, νιώθω όμως ότι εξίσου σημαντικό με την ανθρωπιστική βοήθεια που καταφθάνει στο νησί είναι να επιστρέψουμε εμείς οι άνθρωποι...  Με σεβασμό προς το περιβάλλον και τους ντόπιους να επιστρέψουμε για να σταθούμε δίπλα τους, να κολυμπήσουμε στις θάλασσές τους, να φάμε στις ταβέρνες και να πιούμε καφέ, να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι δεν είναι μόνοι, ότι ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΙ, ότι θα τους στηρίξουμε να μην χρειαστεί να εκκενώσουν άλλη μια φορά τα χωριά τους, όχι εξαιτίας της φωτιάς αυτή την φορά αλλά εξαιτίας της ανεργίας και της φτώχειας...  Αυτό νιώθω ότι πρέπει να κάνουμε εμείς, άνθρωπος προς άνθρωπο, το τι ΟΦΕΙΛΕΙ να κάνει το κράτος για να μην ερημώσει και ρημαχτεί ο τόπος είναι άλλη ιστορία...

Για κάποιο λόγο που σίγουρα έχει να κάνει με την, από παιδί, αγάπη μου για ιστορίες με επαναστάσεις, ηρωισμούς και αυτοθυσίες, ανέκαθεν με γοήτευε η ιστορία του IRA και των "Ταραχών" ... Οι μαχητές του IRA μου φαίνονταν σαν ιππότες της ελευθερίας και η Βόρεια Ιρλανδία ένα "πεδίον δόξης λαμπρόν" ... Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι αυτή μου η αντίληψη δεν ήταν και τόσο σωστή όχι τόσο γιατί δεν είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε λαού να επιθυμεί την αυτοδιάθεση και την εθνική του ολοκλήρωση, όσο γιατί οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν ένθεν κι ένθεν ήταν βάρβαροι, διότι μεγαλώνοντας ανέπτυξα μια έντονη απέχθεια απέναντι στην ατομική τρομοκρατία, διότι δεν μπορούσα πλέον να γοητεύομαι από έναν εν πολλοίς θρησκευτικό πόλεμο, εγώ που απορρίπτω όλες τις θρησκείες, διότι διέκρινα στην κατάσταση της Βόρειας Ιρλανδίας το αποτέλεσμα της κλασσικής αποικιοκρατικής στρατηγικής των Βρετανών, να ευνοούν τη μια από τις δύο κοινότητες μιας αποικίας, καλλιεργώντας αντιπαλότητα έτσι ώ

Δεν υπάρχουν πολλά να γράψεις για την εμπειρία που βιώνεις εσύ ως τουρίστας ενώ χιλιάδες κόσμου χάνουν τις ζωές τους ή τις περιουσίες τους, την ψυχική τους γαλήνη... Νιώθω σαν να βρισκόμαστε σε πόλεμο, τα καράβια με τους πυρόπληκτους που εκκενώνονται μου θύμισαν κατευθείαν τους πρόσφυγες που καραβοπνίγονται χρόνια τώρα στις ακτές της Μεσογείου...  Να μιλήσω εγώ για τις διακοπές μας που τελείωσαν πρόωρα μετά από μια νύχτα τρόμου που βλέπαμε τις λάμψεις από τις φωτιές μέσα στην νύχτα κι ενώ εκκενώνονταν τα χωριά το ένα μετά το άλλο μέχρι που το πρωί ο άνεμος γύρισε από την άλλη και σώθηκε πρόσκαιρα το χωριό που ήμασταν εμείς...  Να μιλήσω για την φίλη και πρώην συνάδελφο που ζει στην Βαρυμπόμπη, στην αγωνία και τον τρόμο εδώ και 4-5 μέρες και είδε παράλληλα από την τηλεόραση το εξοχικό στις Ροβιές να καίγεται...  Για την άλλη πρώην συνάδελφο που είδα τις κόρες της Live στην τηλεόραση να εκκενώνονται με καΐκια από την Αγία Άννα, τα κορίτσια είναι ασφαλή τώρα στην Χαλκίδα...  Για τους αγαπ