QlikView - Ένα script με κάποιες χρήσιμες τεχνικές για folder/file manipulation...

Το παρακάτω script γράφτηκε για να εξυπηρετήσει μια ανάγκη που προέκυψε στη δουλειά... Όταν το ολοκλήρωσα μου άρεσε πολύ και σκέφτηκα ότι θα ήταν καλό να το μοιραστώ... Το script φτιάχτηκε για την δική μου ανάγκη αλλά οι τεχνικές που περιέχονται μπορούν άνετα να χρησιμοποιηθούν και για άλλους λόγους, όποιος θέλει μπορεί να ρωτήσει... :)

"Ατέλειωτες ιστορίες" του J. R. R. Tolkien

Το λέει ξεκάθαρα στην σύνοψη του βιβλίου (αντιγράφω από την Πολιτεία):

Όσοι από σας που έχετε απολαύσει τις ιστορίες του Τόλκιν και δεν είστε από τους αναγνώστες που κυνηγούν μόνο την πλοκή, προσπερνώντας γρήγορα τις σκηνές με τους γνωστούς σας ήρωες, θα βρείτε ενδιαφέρον εδώ γνωρίζοντας τις λεπτομέρειες για τους λόγους που καθόρισαν τις συμπεριφορές όλων αυτών των ηρώων, γνωρίζοντας ιστορικά και γεωγραφικά τη Μέση-γη και το Νούμενορ, γνωρίζοντας τους βασιλιάδες του Νούμενορ, γνωρίζοντας περισσότερα για τις μάχες και τους σχηματισμούς διαφόρων πολεμιστών, για τα Ξωτικά, τους Παρανόμους, τους Άγριους Ανθρώπους, τους Πούκελ, τους Ιστάρι, τα παλαντίρι και όλα όσα συνθέτουν τη μαγεία του κόσμου του Τόλκιν. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Στον Tolkien ανέκαθεν αγαπούσα την πλοκή, την ιστορία αυτή καθεαυτή, το παραμύθι, πάντα αυτό είχε, πάντα αυτό θα έχει προτεραιότητα... Μου αρέσει να ερευνώ το "παρασκήνιο" κάθε ιστορίας αλλά αφού ολοκληρωθεί η ανάγνωση, στον δικό μου χρόνο και κυρίως από το internet... Οι  "Ατέλειωτες ιστορίες" δεν ήταν για μένα... Σημειώσεις επί σημειώσεων, ερμηνείες αποσπασμάτων επιστολών, ατελείωτες παραπομπές και αστερίσκοι, υπονόμευαν την πλοκή των ιστοριών, δεν άφηναν το συναίσθημα της κάθε αφήγησης να με συνεπάρει... Πίστευα ότι η αγάπη μου για τις ιστορίες του Tolkien ήταν αρκετό εφόδιο για την ανάγνωση του "Ατέλειωτες ιστορίες" αλλά ήμουν λάθος... Το βιβλίο δεν απευθύνεται σε λάτρεις του Tolkien αλλά σε μελετητές του Tolkien ιδιότητα που μπορείς να έχεις χωρίς να είσαι λάτρης του... Είναι για αυτούς που αντλούν ικανοποίηση από την λεπτομέρεια, από την ετοιμολογία των λέξεων, από την πληθώρα των ονομάτων και των τοπωνυμίων... Εμένα με ενδιαφέρει η ιστορία, το παραμύθι και μόνο αυτό... 

Έκανα υπερβολικά πολύ καιρό να το διαβάσω, κάποιες μέρες ήταν αληθινή αγγαρεία και ομολογώ ότι υπήρξαν σελίδες που παρέλειψα... Επίσης ήρθε αρκετές φορές στο μυαλό μου η σκέψη ότι το βιβλίο αυτό ήταν μια ευκαιρία για αρπαχτή από τον γιο του Tolkien που επιμελήθηκε το βιβλίο αλλά προσπάθησα  να την απομακρύνω κάθε φορά που θυμόμουν ότι ο ίδιος επιμελήθηκε το "Σιλμαρίλλιον" που λάτρεψα... Για να είμαι απόλυτα ήσυχος με τη συνείδησή μου κατέληξα ότι όντως το "Ατέλειωτες ιστορίες" δεν ήταν για μένα... 

Ο τελευταίος των Μοικανών...

Με τον θάνατο του Θανάση Γιαννακόπουλου κλείνει ένας κύκλος παραγόντων που έγραψαν ιστορία στο ελληνικό μπάσκετ, που συνέδεσαν το όνομα τους με μεγάλες στιγμές του ελληνικού αθλητισμού, που συνδύασαν τον επαγγελματισμό με μια ρομαντική αγάπη προς την ομάδα τους που κάποιες φορές μπορεί να ξέφευγε αλλά και πάλι αν ήσουν τίμιος με τον εαυτό σου δεν του κράταγες κακία ακόμα και αν ήσουν "αλλόθρησκος".... 

Τώρα πια ξεμείναμε με παράγοντες, όλων των χρωμάτων, πολύ μικρούς σαν ανθρώπους, που δεν μπορούν να κάτσουν καν οι μεν απέναντι από τους δε στο ίδιο τραπέζι, που καταστρέφουν το μπάσκετ που τους έθρεψε διαλύοντας το ελληνικό πρωτάθλημα, που ζουν μέσα από τα stories του Instagram και τις ανακοινώσεις... 

Αλίμονο...

Καλό ταξίδι, Θανάση Γιαννακόπουλε...

Υ.Γ. Ένα ωραίο αντίο στον "τυφώνα"...

RIP, Keith Flint...

Διάβασα πριν από λίγο με μεγάλη μου λύπη για τον θάνατο του Keith Flint των Prodigy, σε ηλικία 49 χρονών... Οι Prodigy ήταν ένα από τα πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα, τους παρακολουθούσα ήδη από το 91 με 92, μεγαλώσαμε μαζί... 

Ήμουν παρών στην περίφημη συναυλία στο Θέατρο Βράχων που διακόπηκε λόγω επεισοδίων... Εκείνη η ημέρα ήταν η πρώτη φορά που είδα τον Keith Flint χωρίς τα χαρακτηριστικά (για τα πρώτα χρόνια του group) μακρυά ξανθά μαλλιά του... Εμφανίστηκε με κόκκινα fluo, spiked μαλλιά και δεν τον κατάλαβε κανένας, παρόλο που στεκόμουν στην πρώτη σειρά, μέχρι να ξεκινήσει η συναυλία... Αυτός είχε βγει νωρίτερα στην σκηνή για να μπει μέσα σε μια τεράστια φουσκωτή, διαφανή μπάλα μέσα στην οποία εισέβαλε στην σκηνή όταν ξεκίνησε το πρώτο κομμάτι της συναυλίας το οποίο ήταν το "Break and Enter"...

Ο θάνατός του Keith Flint είναι ακόμα μια μικρή κηδεία της νεότητάς μου αν και η μικρή του ηλικία τον κάνει ακόμα πιο τρομακτικό, έχουν αρχίσει και καλούν την κλάση μας πια...

Άγνωστα, πολύχρωμα πουλιά...

Μετά το τρίτο Jack η πραγματικότητα αποκτά τις πραγματικές της διαστάσεις και η σκατίλα αναδύεται σαν από ανοιχτό βόθρο...

Θυσιάζουμε την δημιουργικότητά μας, τα καλύτερα μας χρόνια στους βωμούς της καθημερινότητας, της επιβίωσης και των κούφιων εγωισμών που μας φύτεψαν πονηρά στο μυαλό...

Παίζουμε ένα παιχνίδι που είναι από την αρχή χαμένο, ένα Matrix που παίζεται ξανά και ξανά, μέχρι τον θάνατό μας, με κρίσης ταυτότητας, καταθλίψεις και εκρήξεις γιατί όλα στο τέλος είναι μάταια και πάλι κυνηγάμε τις ουρές μας...  

Δεν θα κερδίσεις ποτέ , δεν υπάρχει άλλος δρόμος, δεν θα κερδίσεις το παιχνίδι τους γιατί το ξέρουν καλύτερα από σένα, θα καταλήξεις χοντρός, ψυχασθενής και μόνος γιατί αυτή είναι  τιμωρία αν αρνηθείς την λήθη, ο πόνος... 

Είμαστε άγνωστα, πολύχρωμα πουλιά;

"Οι Νυχτερίτες" του Stephen King

Η λέξη "Νυχτερίτες" δεν υπάρχει... Πρόκειται για μια λεξιπλασία του μεταφραστή του αυθεντικού τίτλου του βιβλίου "The Tommyknockers" ο οποίος με την σειρά του είναι ένα "δάνειο" από την λαική παράδοση της Ουαλίας και των Ηνωμένων Πολιτειών...  

Το βιβλίο αφορά τα παραφυσικά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στο Χέιβεν, μια φανταστική κωμόπολη του Μέην, το καλοκαίρι του 1988, όταν μια από τις κατοίκους, η συγγραφέας βιβλίων γουέστερν Μπόμπι Άντερσον, ανακαλύπτει κάτι τυχαία θαμμένο στο δάσος και αποφασίζει να το ξεθάψει... Αυτό το κάτι φαίνεται να μην προέρχεται από αυτόν τον πλανήτη κι επίσης η έναρξη της ανασκαφής πυροδοτεί μια σειρά από περίεργα γεγονότα στην μικρή επαρχιακή πόλη... Η πόλη ολόκληρη αλλάζει, οι κάτοικοί της σιγά σιγά αποκτούν ικανότητες και δεξιότητες πέρα από κάθε φαντασία ενώ και η όψη τους σταδιακά αλλάζει... Παρατηρητής των δραματικών γεγονότων και βασικός πρωταγωνιστής ο Γκαρντ, φίλος και πρώην εραστής της Μπόμπι, αλκοολικός και παραιτημένος από τη ζωή, θα βοηθήσει την φίλη του στην επίμονη ανασκαφή της, ψάχνοντας νόημα σε αυτό που κάνει, πιστεύοντας ότι αυτό που θα ξεθάψουν θα βοηθήσει την ανθρωπότητα και ότι θα δώσει νόημα στη ζωή του που σπατάλησε αλόγιστα... Έχει δίκιο; Φυσικά δεν θα σας πω...

Το "Οι Νυχτερίτες"  είναι ένα συμπαθέστατο δείγμα sciense fiction/horror λογοτεχνίας το οποίο έχει πάρα πολλές αναφορές στις old school ταινίες του είδους της δεκαετίας του '50... Όπως και σε άλλα βιβλία του Stephen King, αποτελεί ένα τρόπο του συγγραφέα να επικοινωνήσει στον έξω κόσμο θέματα που τον απασχολούν και τον προβληματίζουν... Το κεντρικό θέμα εδώ, πίσω από την αλληγορία, είναι η ραδιενέργεια κι η τεχνολογία συνολικότερα και η αλόγιστη χρήση της, η χρήση χωρίς φραγμούς και ηθικές αναστολές... Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι αφιερώνονται αρκετές σελίδες του βιβλίου στην περιγραφή της επεισοδιακής συνάντησης του Γκάρντ με τον Τεντ τον Πυρηνικό Άνθρωπο, υπάρχουν πολλές αναφορές στην εσφαλμένη χρήση της ραδιενέργειας και σε πυρηνικά ατυχήματα όπως το Τσερνόμπιλ... Διατυπώνονται με πολλούς τρόπους οι ανησυχίες και οι σκέψεις του Stephen King για την ικανότητα ή μη, του ανθρώπου να διαχειριστεί όλη την δύναμη που του έδωσε η επιστήμη και η τεχνολογία χωρίς να καταστρέψει τον εαυτό του και τον πλανήτη...   

Το βιβλίο έχει όλα τα προτερήματα της γραφής του Stephen King ως προς την ανάπτυξη της πλοκής και των χαρακτήρων οφείλω να πω όμως ότι θεωρώ ότι πλάτειασε αρκετά σε πολλά σημεία χωρίς λόγο και αιτία κάνοντας κατά διαστήματα κουραστική την ανάγνωση... Φυσικά τον συγχωρώ και δεν του κρατάω κακία (:P) αλλά για πρώτη φορά αντιλαμβάνομαι αυτό που λένε αρκετοί για τον Stephen King, ότι τους κουράζει... 

Μου άρεσε πολύ το φινάλε του βιβλίου, ένιωσα ότι το μήνυμα που θέλει να περάσει στο τέλος είναι κάτι το οποίο πιστεύω κι εγώ ο ίδιος... Ότι η ζωή ενός και μόνο παιδιού είναι σημαντική και ικανή να αλλάξει τον κόσμο... 

Κάπως έτσι ξεκινάει το ταξίδι...

Ο Σπύρος είναι 9 χρονών και είναι ένα τυπικό παιδάκι της ηλικίας του... Δεν τον λες βιβλιοφάγο αλλά διαβάζει περισσότερο από τον μέσο όρο και σε αυτό έχει βοηθήσει πολύ και η κοπέλα που τον παίρνει από το σχολείο εδώ και 3 χρόνια, η Κατερίνα, η οποία πάει και αυτόν και τον Θάνο κάθε εβδομάδα στην δημοτική βιβλιοθήκη... 

Τελευταία, ο Σπυράκος ψάχνει να βρει πιο ενδιαφέροντα πράγματα γι' αυτόν να διαβάσει, τα καθαρά παιδικά αναγνώσματα του φαίνονται βαρετά... Στην βιβλιοθήκη του σπιτιού μας, ανακάλυψε κάποια από τα παιδικά βιβλία μου που έφερα μαζί μου από το πατρικό μου, Πηνελόπη Δέλτα, Στρατή Μυριβήλη, και άλλα... Διάλεξε να διαβάσει τον "Αργοναύτη" και τον πήρε στο κρεβάτι του πριν κοιμηθεί... Διάβαζε μια ώρα πριν κοιμηθεί και μου είπε σήμερα το πρωί ότι δεν μπορούσε να σταματήσει να το διαβάζει! 

Χάρηκα πάρα πολύ, μου θύμισε την δική μου παιδική ηλικία όταν ο "Αργοναύτης" ήταν ένα από τα πρώτα λογοτεχνικά βιβλία που διάβασα και με έκανε να κολλήσω με τον κόσμο του βιβλίου... Μακάρι να επαναληφθεί η ιστορία, να ξεκινήσει και γι' αυτόν αυτό το υπέροχο ταξίδι χωρίς τέλος...

Ένας σημαντικός λόγος να ΜΗΝ διαλέξεις μια δουλειά...

(*) Το snapshot προέρχεται από αγγελία για θέση Business Intelligence Engineer σε πολύ γνωστή, πολυεθνική εταιρία πώλησης ηλεκτρικών ειδών... 

22...

Το ήξερα ότι θα τα καταφέρεις...

"Στην ίδια πόλη υπό βροχή" του Paco Ignacio Taibo II

Η πρώτη εμπειρία ανάγνωσης βιβλίου με την υπογραφή του Paco Ignacio Taibo II μου είχε αφήσει θετικά συναισθήματα οπότε δεν δίστασα να ξαναδιαβάσω κάτι δικό του... Η δεύτερη εμπειρία χωρίς να είναι κακή δεν ήταν αυτή που ήθελα εγώ να είναι... Νομίζω ότι δεν έχει να κάνει ούτε με την ποιότητα της γραφής του Μεξικανού συγγραφέα ούτε με την δική μου αντιληπτική ικανότητα ή το λογοτεχνικό μου κριτήριο, πιστεύω απλά ότι ο Paco Ignacio Taibo II  δεν μου ταιριάζει κι ούτε εγώ σε αυτόν... 

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή...

Ο Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν, ιδιωτικός ντετέκτιβ, μονόφθαλμος, κάτοικος της Πόλης του Μεξικό, επιστρέφει από τους νεκρούς... Η τόσο κοντινή ματιά που έριξε με το μοναδικό του μάτι στο υπερπέραν του έχουν προκαλέσει απίστευτη ταραχή και φόβους που τον καθηλώνουν... Ούτε ο ίδιος δεν ξέρει αν θέλει να συνεχίσει την ζωή του ντετέκτιβ, για την ακρίβεια δεν έχει απολύτως καμία ιδέα για το μέλλον του... Στο δρόμο του εμφανίζεται μια επίμονη κοπέλα που προσπαθεί να τον πείσει να αναλάβει την υπόθεση της ανεύρεσης ενός μυστήριου τύπου τον οποίο η κοπέλα κατηγορεί ότι είναι ο πρώην άντρας και δολοφόνος της αδερφής της.... Ο Μπελασκοαράν προσπαθεί να την αποφύγει αλλά στο τέλος υποκύπτει, ίσως γιατί θέλει να υποκύψει και μπλέκεται σε μια ιστορία με μυστικές υπηρεσίες, εμπόρους ναρκωτικών, πολιτικές συνωμοσίες και φαντάσματα από μια επανάσταση που δεν έγινε ποτέ... Θα πάει κόντρα στους φόβους του και θα ακολουθήσει την καρδιά του σε ένα επικίνδυνο ταξίδι το οποίο είναι γι' αυτόν επί της ουσίας η επιστροφή του στην ζωή, η αποδοχή αυτού που είναι προορισμένος να κάνει...

Όπως είπα και πιο πάνω, δεν τίθεται θέμα ποιότητας της γραφή του  Paco Ignacio Taibo II ... Ο Μεξικανός είναι ένας πολύ καλός συγγραφέας, με στυλ απόλυτα διακριτό... Ο Μπελασκοαράν είναι ένας καταραμένος ήρωας που βασανίζεται από τους δαίμονες του αλλά κάνει ότι καλύτερο μπορεί για να τους πολεμήσει... Νιώθω ότι είναι ένα alter ego του συγγραφέα, κουβαλάει όλες εκείνες τις μελαγχολίες, τις απογοητεύσεις, τις ιστορικές καταβολές που διακρίνονται στην γραφή του, τόσο σε αυτό το βιβλίο όσο και στο  "Η σκιά της σκιάς" .... Το πρόβλημα, για εμένα πάντα, είναι ότι και τα δυο βιβλία του μου έδωσαν την αίσθηση της απελπισίας, για όλα αυτά που δεν έγιναν, για τις προσωπικές και συλλογικές αποτυχίες που σημάδεψαν τον συγγραφέα... Άσχετα αν το "καλό" νικάει στο τέλος, μοιάζει να είναι μάταιο αφού ο κόσμος έχει πάρει λάθος δρόμους... Μου φαίνεται ότι αυτό που θέλει να πει ο συγγραφέας τελικά είναι ότι δεν μπορείς να κερδίσεις τον πόλεμο αλλά πρέπει να πολεμάς τις μάχες και ίσως να κερδίσεις κάποιες... Το βιβλίο είναι για μένα ένα χαρακτηριστικό δείγμα αυτού που έχω στο μυαλό μου ως λογοτεχνία της ήττας, είδους που έχει βαθιές ρίζες στις πένες συγγραφέων που αυτοπροσδιορίζονται στην ευρύτερη Αριστερά και έχουν βιώσει την ματαίωση των οραμάτων τους με την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και την καπιταλιστική λαίλαπα που ακολούθησε και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής δεν είναι ένα είδος που απολαμβάνω... Είναι ένα συμπαθέστατο βιβλίο με έντονη πλοκή που θα κρατήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη αλλά έχει τα χαρακτηριστικά που περιέγραψα πιο πάνω οπότε σκεφτείτε καλά πριν το πιάσετε στα χέρια σας... Προσωπικά δεν νομίζω να δοκιμάσω να ξαναδιαβάσω κάποιο άλλο βιβλίο του Paco Ignacio Taibo II...