Το δικό μου "Last Dance"...

Τελείωσα σήμερα το πρωί το τελευταίο επεισόδιο του "Last Dance"...  Βγήκα μετά για ένα μεγάλο περίπατο και σκεφτόμουν στο δρόμο ότι το never give up mentality που χαρακτήριζε τον Michael Jordan είναι ένα χαρακτηριστικό που έχω κι εγώ και χάρηκα πολύ που μοιράζομαι ένα τέτοιο ποιοτικό χαρακτηριστικό με μια τέτοια προσωπικότητα...

Κατόπιν βέβαια σκέφτηκα ότι ο  Michael Jordan ήταν απόλυτα στοχοπροσηλωμένος και κάθε αποτυχία τον έκανε μόνο να πεισμώνει περισσότερο, την στιγμή αμέσως μετά την κάθε ήττα ξεκινούσε να βρει τον τρόπο που την επόμενη φορά θα ήταν αυτός ο νικητής... Εγώ σε κάθε αποτυχία περνάω μια περίοδο που οικτίρω τον εαυτό μου, που με μισώ που δεν τα κατάφερα γιατί είμαι ανίκανος... Σε αυτή την περίοδο εγκαταλείπω τον στόχο μου, τον θεωρώ τροχοπέδη και άγχος και προσπαθώ να δικαιολογήσω στον εαυτό μου ότι δεν χρειάζομαι τον στόχο, ότι είναι υπερβολή, ότι είναι λάθος, οτιδήποτε... Όταν περάσει λίγος καιρός θα βρω και πάλι τον δρόμο μου και θα επιχειρήσω ξανά να κατακτήσω τον στόχο αλλά θα έχω χάσει πολύ χρόνο και σε πιθανή νέα αποτυχία θα επαναληφθεί το ίδιο συναισθηματικό roller coaster...  

Γιατί λειτουργώ έτσι; Η  έλλειψη αυτοπεποίθησης είναι μια προφανής απάντηση την ρίζα της οποίας δεν με ενδιαφέρει πια να αναλύσω ή τουλάχιστον να γράψω τις σκέψεις μου γι'αυτήν σε αυτό το βήμα... Que sera, sera, όπως είπα και σε ένα φίλο πρόσφατα, έφτασα 42 χρονών, δεν θα διορθωθώ τώρα, είμαι αυτό που είμαι... Επιλέγω να κρατάω και να νιώθω περήφανος για το ότι παρότι ήμουν ένα αγοράκι που δεν εκτιμούσε αυτό που έβλεπε στο καθρέφτη και αυτό που είχε μέσα του, παρά το γεγονός ότι κάθε αποτυχία μπορεί να με στείλει σε πολύ σκοτεινά μέρη για κάποιες περιόδους, κατάφερα να γίνω κάποιος που σέβομαι εγώ και σέβονται κι οι άλλοι, κάποιος που προσπάθησε πάρα πολύ για όλα όσα έχει καταφέρει, κάποιος που ακόμα και αν του παίρνει περισσότερο χρόνο από άλλους, πάντα μα πάντα, σηκώνεται ξανά όρθιος...

Και αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα και πιστεύω και για τους ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν...

"Μαουτχάουζεν" του Ιάκωβου Καμπανέλλη

Το "Μαουτχάουζεν" το ήξερα αλλά δεν το είχα διαβάσει ποτέ... Δεν ξέρω γιατί ή μάλλον ξέρω... Η υπερπληθώρα πληροφορίας σχετικά με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και το Ολοκαύτωμα που είχα καταναλώσει ήδη από πολύ μικρός μέσα από τις εγκυκλοπαίδειες που είχαν αγοράσει οι γονείς μου και τις διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές που είχα δει με έκανα να πιστεύω ότι δεν είχε κάτι να μου προσφέρει επιπλέον από όσα ήδη ήξερα...  Για το  "Μαουτχάουζεν" μου μίλησε και πάλι σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία ο φίλος μου ο Ηλίας, για το πόσο πολύ τον είχε συγκλονίσει και μάλιστα τον κορόιδευα επειδή είναι κεντροδεξιός και του έλεγα πειραχτικά ότι "Μπα, σε άγγιξε εσένα αυτή η ιστορία, φασιστόμουτρο;".... Οι κουβέντες μας όμως για αυτό το βιβλίο κάνανε ένα κλικ μέσα στο μυαλό μου και το είχα στον νου μου να το διαβάσω οπότε όταν είδα ότι προσφερόταν σε σκληρόδετη έκδοση με το ΒΗΜΑ της Κυριακής μέσα στον Φλεβάρη, αγόρασα εφημερίδα μετά από πολλά πολλά χρόνια και το πήρα στα χέρια μου... Δεν το διάβασα κατευθείαν, περίμενε αρκετό καιρό στο κομοδίνο, έκανε μια βόλτα και μέχρι τον Ταύρο στην μάνα μου και εν τέλει αφού επέστρεψε όταν χαλάρωσε λίγο η καραντίνα και ξαναείδα τους γονείς μου, το διάβασα, το τελείωσα χθες το βράδυ... 

Κάθε βιβλίο είναι σαν ένα ταξίδι, ότι και να σου περιγράψει ο άλλος πρέπει να το κάνεις μόνος σου για να το νιώσεις και πάλι δεν είναι σίγουρο ότι θα νιώσεις το ίδιο που ένιωσε κάποιος άλλος, είναι μια εμπειρία καθαρά προσωπική... Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης έγραψε το "Μαουτχάουζεν"  20 χρόνια μετά από την απελευθέρωση του από το ομώνυμο στρατόπεδο... Όπως λέει ο ίδιος στον πρόλογο χρειαζόταν χρόνο να αποστασιοποιηθεί από αυτή την εμπειρία και να κατασταλάξουν όλα τα γεγονότα μέσα του... Το "Μαουτχάουζεν" ξεκινάει στις 5 Μαΐου του 1945 όταν ένα αμερικάνικο άρμα μάχης γκρέμισε την πύλη του στρατοπέδου και απελευθέρωσε τους κρατουμένους... Περιγράφει τα γεγονότα που ακολούθησαν τους επόμενους μήνες μέχρι και την φυγή του Καμπανέλλη από το στρατόπεδο με τους τελευταίους κρατούμενους, τους Εβραίους του στρατοπέδου, ως συνοδός των Ελλήνων Εβραίων... Στην ιστορία παρεμβάλλονται συχνά flash back στα γεγονότα που έζησε ή άκουσε και διαδραματίστηκαν τα προηγούμενα χρόνια στο στρατόπεδο...

Ο πυρήνας του βιβλίου είναι η ζωή... Η ζωή που είναι τόσο πολύτιμη και τόσο φτηνή, η ζωή που κερδίζεται και η ζωή που σπαταλιέται, η ζωή που κερδίζει στο τέλος με το όποιο κόστος... Δεν χρειάζεται να αναπαράγω τις φρικιαστικές ιστορίες των εγκλημάτων των Ναζί, δεν θα περιγράψω κάτι που δεν έχει ήδη ειπωθεί και αναπαραχθεί πολλές φορές... Η διαστροφή του Ναζισμού και η συγκλονιστική ηλιθιότητα και κακία απέναντι στον άνθρωπο ήταν μια ύβρις απέναντι στην ίδια την φύση... Μόνο μίσος και απέχθεια μπορούν να γεννήσουν οι περιγραφές των κατορθωμάτων αυτών των τεράτων που η ανθρωπότητα τους φέρθηκε πολύ καλύτερα από ότι τους άξιζε αφού όλοι τους βρήκαν μοίρα πολύ καλύτερη από αυτή των θυμάτων τους... Οργή θα προκαλέσουν στον αναγνώστη και οι "καλοί νοικοκυραίοι" που κοίταζαν αλλού τόσα χρόνια που λειτουργούσαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, που επωφελούνταν από τα τζάμπα εργατικά χέρια, που συμφωνούσαν με το ξεπάστρεμα των Εβραίων, των κομμουνιστών, των ομοφυλόφιλων, των τσιγγάνων... Μου θυμίζουν πάρα πολύ νοικοκυραίους του σήμερα, τύπους "εγώ δεν είμαι ρατσιστής αλλά..." ...

Μέσα σε αυτό τον οχετό όμως η ζωή κατάφερνε να υπάρχει... Στη δίψα των κρατουμένων για μια ακόμα μέρα πάνω στη γη έστω και σε αυτή την κόλαση... Στους τρόπους που μηχανεύονταν για να "κερδίσουν" τους θύτες τους.... Στην αλληλεγγύη, την αγάπη, το τσιγάρο και το κομμάτι το ψωμί που μοιράζονταν, στο αγκωνάρι που φορτωνόταν ο ένας για τον άλλο για να μην πάρει χαμπάρι ο σκοπός... Σε αυτά και στον έρωτα, στα βλέμματα γεμάτα λαχτάρα μέσα από συρματοπλέγματα ενώ το σώμα ήταν ανίκανο για την ερωτική πράξη... Ο έρωτας αυτός όμως ακόμα και μετά την απελευθέρωση δεν ήταν προορισμένος να ανθίσει.... Οι επιζήσαντες των στρατοπέδων είχαν πολλά τραύματα μέσα στις ψυχές τους και συχνά δεν άντεχαν να κουβαλούν και να μοιράζονται και αυτά του συντρόφου τους, θέλανε μόνο να ξεχάσουν...

Όσοι άντεξαν και επέζησαν αυτή της κόλασης δεν έζησαν τελικό το νέο κόσμο που πίστευαν ότι θα γεννηθεί από τις στάχτες του πολέμου... Η προσαρμογή στην ζωή εκτός στρατοπέδου δεν ήταν εύκολη, η ζωή όμως συνεχίστηκε, δεν γινόταν να γίνει διαφορετικά...

Για το τέλος θέλω να παραθέσω ένα απόσπασμα χωρίς σχόλια... 

Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του... 

All specialized, all reinvented...

Είναι ένας στίχος από ένα κομμάτι των Moderat και μου κόλλησε στο μυαλό εδώ και πολλές μέρες... 

Η καραντίνα αν μη τι άλλο μας έδωσε πολύ χρόνο να σκεφτούμε... Είμαι πια σχεδόν 42 και ναι, το λέω ξεκάθαρα, περνάω κρίση μέσης ηλικίας... Μεγαλώνω και αυτό δυσκολεύομαι να το δεχτώ, κοιτάω στον καθρέφτη, τον πραγματικό και αυτόν που κουβαλάμε μέσα μας και δεν με αναγνωρίζω... Δεν ήταν εύκολα τα τελευταία χρόνια, τα νεύρα μου δοκιμάστηκαν πολύ, οι αντοχές μου αδυνάτισαν... Είμαι συχνά σε σκοτεινά μέρη και αυτό δεν είναι εύκολο ούτε για μένα ούτε για τους άλλους που στέκονται δίπλα μου... 

Οφείλω σε όλους αυτούς να επανεφεύρω τον εαυτό μου από τον άνθρωπο που με τα καλά και τα κακά του με έφερε μέχρι εδώ και δεν τα πήγε άσχημα, στον άνθρωπο που θα με οδηγήσει στο δεύτερο μισό της ζωής μου και θα κάνει το καλύτερο για να είμαι ευτυχισμένος εγώ και οι αγαπημένοι μου άνθρωποι... Δεν θα είναι εύκολο αλλά είναι υπόσχεση...

Τα γενέθλια του Θάνου...

Ο Θάνος έχει γεννηθεί στις 26 Απριλίου, χθες ήταν τα γενέθλια του... 

Τα τελευταία 3 χρόνια, δυστυχώς, δεν γιορτάζουμε αυτή την ημέρα με την χαρά που αξίζει στο παιδί... Το 2018 ένα πολύ σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα μας είχε σοκάρει, το 2019 η Μάρα είχε σπάσει συντριπτικά τον αστράγαλό της και μπαινοβγαίναμε σε χειρουργεία και φέτος μας έχει βρει ο COVID2019 και σαν να μην μας έφτανε αυτό, το σαββατοκύριακο που μας πέρασε ήταν εξαιρετικά δύσκολο αφού πήραμε μια πολύ μεγάλη λαχτάρα σχετικά με θέμα υγείας της Μάρας το οποίο ευτυχώς αποδείχθηκε ασήμαντο... 

Κανονικά έπρεπε να γράψω αυτό το post ανήμερα των γενεθλίων του παιδιού μου αλλά δεν είχα το κουράγιο χθες το βράδυ, πραγματικά δεν το είχα... Σήμερα λοιπόν θέλω να ευχηθώ στον Θάνο μου να τα εκατοστήσει, να είναι γερός και χαρούμενος και του χρόνου να γιορτάσουμε επιτέλους τα γενέθλια του χωρίς να μας προβληματίζει ή να μας στενοχωρεί κάτι, πάλι...

Σ' αγαπώ πολύ, Τσίκη μου!

"Ανθρωποφύλακες" του Περικλή Κοροβέση

Φαίνεται προσχεδιασμένο αλλά δεν είναι... Πάντα ήθελα να διαβάσω το "Ανθρωποφύλακες" του Περικλή Κοροβέση αλλά κάτι το ένα κάτι το άλλο, το αμελούσα... Με αφορμή τον πρόσφατο θάνατό του, βρήκα ένα link στο Twitter με ένα free pdf αντίγραφο του βιβλίου και το κατέβασα... Ξεκίνησα να το διαβάζω χθες το απόγευμα γύρω στις 19:30 και το τελείωσα γύρω στις 1:30 τα ξημερώματα... Ξημέρωνε 21η Απριλίου...

Το βιβλίο αφορά τα απομνημονεύματα του Περικλή Κοροβέση από τις εμπειρίες του στα χέρια της Χούντας, την κράτηση και τον απάνθρωπο βασανισμό του στην Ασφάλεια Αθηνών και το 401 ΓΣΝ... Οι "Ανθρωποφύλακες" διαβάστηκαν σε όλο τον κόσμο και ήταν ένα από τα κυριότερα εργαλεία στα χέρια αυτών που ήθελαν να αποκαλύψουν την πραγματικότητα του δικτατορικού καθεστώτος το οποίο είχε επιβληθεί στην Ελλάδα, μια πραγματικότητα που η Χούντα προσπαθούσε επιμελώς και διακαώς να αποκρύψει από τα μάτια και τα αυτιά του πολιτισμένου κόσμου...

Οι "Ανθρωποφύλακες"  είναι ένα ντοκουμέντο, μια συλλογή από επώδυνες μνήμες, είναι όμως και μια πραγματεία πάνω στην φύση της εξουσίας και στην ανθρώπινη φύση... Η εξουσία στόχο έχει την απόλυτη υποταγή του ατόμου, φυσική και πνευματική και μεταχειρίζεται τη βία χωρίς τύψεις και δεύτερες σκέψεις, είναι ένα εργαλείο, ένα εργαλείο που το χρησιμοποιούν οι κυβερνήσεις διαχρονικά...

"Υπάρχουνε όρια κ. Λάμπρου, υπάρχουνε ανθρώπινα δικαιώματα. Σας υπενθυμίζω την Σύμβαση της Ρώμης, τον ΟΗΕ, τον Ερυθρό Σταυρό", διαμαρτύρεται ο κρατούμενος.

Απάντηση: "Ήμουνα στη θέση αυτή σ' όλες τις κυβερνήσεις και να 'σαι σίγουρος ότι θα είμαι και ύστερα από αυτή".

Τα παραδείγματα των κ. Λάμπρου αυτής της κοινωνίας, αμέτρητα... Η εξουσία δεν θέλει ποτέ να τους αποχωριστεί γιατί κάνουν τη βρωμοδουλειά της... Δεν είναι τυχαίο ότι πλην των πλέον "διαβόητων" βασανιστών (Μπάμπαλης, Μάλλιος, Θεοφιλογιαννάκος, κτλ), ο μηχανισμός της βίας παρέμεινε ανέγγιχτος, η μεγάλη πλειοψηφία των βασανιστών δεν διώχθηκαν, δεν έχασαν τις δουλειές τους, συνέχισαν την καριέρα τους και συνταξιοδοτήθηκαν, εν δόξη και τιμή...

Αυτό που προσωπικά με συντάραξε από την ανάγνωση του "Ανθρωποφύλακες", όπως και στα βιβλία του Χρόνη Μίσσιου (link1, link2), είναι ο βασανιστής αυτός καθαυτός... Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, το καλό παιδί από το χωριό, ο οικογενειάρχης που πάει κάθε Κυριακή την οικογένεια του στην ταβέρνα, ο πατέρας των φίλων μας, ο συγγενής μας... Αυτός που εντελώς διεστραμμένα θεωρεί φυσιολογικό να βασανίσει, να πονέσει, να τρομοκρατήσει, να εξευτελίσει τον εχθρό που του υποδεικνύει ο προϊστάμενος, η εκάστοτε εξουσία που υπηρετεί, γιατί αυτή είναι η δουλειά του... Αυτός που δεν αμφισβητεί καμιά εντολή παρά μόνο υπακούει και πολλές φορές για να "διακριθεί" γίνεται βασιλικότερος του βασιλέως... Αυτό τον άνθρωπο τον σιχαίνομαι και τον μισώ ταυτόχρονα, τον βάζω απέναντι μου τόσο φυσικά όσο και πνευματικά...

"Ξέρεις ένα πράγμα, σίγουρο, καθαρό. Όχι, μ' αυτούς δεν υπάρχει γέφυρα. Ανήκουμε σ' άλλο πολιτισμό."

Το "Ανθρωποφύλακες"  είναι ένα συγκλονιστικό ανάγνωσμα που οφείλει να διαβαστεί από όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτου πολιτικής τοποθέτησης, που πιστεύουν στον ουμανισμό, στην νίκη του πνεύματος επί της ωμής βίας και παραμένει πάντα επίκαιρο, μέχρι ότου  ο άνθρωπος πάψει να βασανίζει ένα άλλο άνθρωπο, σωματικά ή ψυχικά...

"Άγρια φύση" της Jane Harper

Σαν επιστροφή σε ένα γνώριμο από τα παλιά μέρος που έχει όμως ακόμα κρυμμένους άσσους στο μανίκι του για να σε εκπλήξει... Κάπως έτσι ένιωσα διαβάζοντας το δεύτερο μυθιστόρημα της Jane Harper της οποίας το πρώτο βιβλίο είχα διαβάσει πριν από περίπου 6,5 μήνες και μου είχε αφήσει εξαιρετικές εντυπώσεις... Αφού έχω ολοκληρώσει πλέον και το δεύτερο βιβλίο τολμώ να πω ότι έχω αναπτύξει μια αναγνωστική οικειότητα με την Αυστραλή συγγραφέα, είναι μια φίλη που περιμένω πια να μάθω νέα της...

Ένα σαββατοκύριακο εταιρικής απόδρασης στην φύση με τον στόχο της σύσφιξης των σχέσεων των συμμετεχόντων πάει εντελώς στραβά... Μια από τις συμμετέχουσες αγνοείται, οι καταθέσεις των συντροφισσών της που διασώθηκαν μοιάζουν ελλειπείς ενώ η αγνοούμενη είναι βασική μάρτυρας σε υπόθεση ξεπλύματος βρώμικου χρήματος από την εταιρεία που εργάζεται, την Μπέιλι Τέναντς... Αυτοί είναι οι λόγοι που θα οδηγήσουν τον αστυνόμο της Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος, Άαρον Φάλκ, που γνωρίσαμε στην "Ξηρασία", να ταξιδέψει μέχρι τους λόφους Γκίραλανγκ, μια δύσβατη περιοχή που αποτέλεσε κάποτε πεδίο δράσης για ένα κατά συρροή δολοφόνο και τώρα αποτελεί πεδίο πεζοπορικών εξορμήσεων μέσα στο οποίο έχει εξαφανιστεί η αγνοούμενη...

Το βιβλίο ακολουθεί δύο μοτίβα ανάπτυξης της πλοκής γνώριμα από την "Ξηρασία" ... Το ένα είναι η ανάπτυξη της πλοκής σε δύο χρονικές περιόδους, μία στο παρόν και μία στο παρελθόν η οποία παρακολουθεί την ομάδα των χαμένων πεζοπόρων και το δεύτερο είναι ο απόλυτα ουσιαστικός ρόλος που παίζουν τα φυσικά φαινόμενα στην εξέλιξη της υπόθεσης... Στην "Ξηρασία" το ομώνυμο φυσικό φαινόμενο καθόρισε το βιβλίο από την αρχή ως το τέλος ενώ στην "Άγρια Φύση" τον ρόλο αυτό τον παίζει η κακοκαιρία, ο αέρας κι η βροχή που δυσχεραίνουν την προσπάθεια διάσωσης της αγνοούμενης Άλις και καθορίζουν την εξέλιξη των γεγονότων... Παρά την επανάληψη αυτών των δύο μοτίβων το "Άγρια Φύση" δεν αντιγράφει καθόλου τον προκάτοχό του, ίσα ίσα αποπνέει φρεσκάδα και ζωντάνια... Κεντρικός ήρωας είναι ο Άαρον Φαλκ ο οποίος συνεχίζει να έχει δαίμονες που πρέπει να αντιμετωπίσει σχετικά με το παρελθόν του και την σχέση με τον πατέρα του αλλά δεν είναι ένας στατικός χαρακτήρας, τον βλέπουμε να εξελίσσεται από την "Ξηρασία", να κάνει βήματα προς μια ειρήνη με τον εαυτό του... Η σχέση γονέων και παιδιών βρίσκεται στο επίκεντρο του "Άγρια Φύση" τόσο παρακολουθώντας το παρελθόν του Φαλκ μέσα από τις αναμνήσεις του όσο και παρακολουθώντας την κορύφωση της πλοκής και φαίνεται να είναι γενικά ένα θέμα που ενδιαφέρει την Harper και γι' αυτό το θίγει επανειλημμένα... Προβληματίζεται έντονα και στην "Άγρια Φύση" για τον πρωτεύοντα ρόλο του παρελθόντος και των επιλογών του καθενός σχετικά με τον άνθρωπο που καταλήγει να είναι και το τίμημα που πληρώνει ο καθένας για το παρελθόν αυτό... Εντάσσει επίσης στην ιστορία της στοιχεία που αφορούν την κατάχρηση των social media και την παραβίαση της ιδιωτικότητας, στοιχείο που τείνει να γίνει μάστιγα, ειδικά σε νεότερες ηλικίες...

Το "Άγρια Φύση"  δεν είναι ένα κλασσικό whodunnit που θα σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό, η αποκάλυψη της αλήθειας γίνεται ήρεμα και αθόρυβα, σαν μια λογική συνέπεια που είναι αναπόφευκτο να έρθει αφού οι πράξεις των πρωταγωνιστών έχουν προδιαγράψει το φινάλε... Η διαπίστωση αυτή δεν αφαιρεί σε τίποτα από το πόσο συναρπαστικό ή όχι είναι το βιβλίο, κάθε άλλο, πιστεύω ότι είναι μια απόλυτα συνειδητή επιλογή της Harper που θέλει να υπογραμμίσει αυτή ακριβώς την ιδέα, της επιλογής και της συνέπειας... Το "Άγρια Φύση" είναι ένα εξαιρετικό αστυνομικό μυθιστόρημα και η πένα της Jane Harper είναι διακριτή και απόλυτα προσωπική, αφήνει υποσχέσεις για ένα μέλλον που φαίνεται να είναι πολλά υποσχόμενο...

Καραντίνα ημέρα 34η...

Οι μέρες κυλάνε η μια πίσω από την άλλη με πολύ μικρές παραλλαγές... Συνηθίζω αυτό που ζω από ανάγκη για να μην σαλτάρω αλλά στην σκέψη και μόνο ότι ίσως δεν θα μπορώ να κάνω ένα μπάνιο στην θάλασσα όταν ανοίξει ο καιρός, μου έρχεται τρέλα, είναι το σενάριο που δεν θέλω να σκέφτομαι... Ψυχολογικά είμαι κουρασμένος αλλά είμαι όρθιος, δεν με έχει ρίξει από κάτω, όχι πολύ τουλάχιστον και όχι κάθε μέρα... 

Το έχω ρίξει στη γυμναστική, ο διάδρομος αναστενάζει κάθε μέρα, ήταν η πιο καλή αγορά που έκανα εδώ και πολλά χρόνια... Ευελπιστώ ότι θα χάσω και κανένα κιλό, ακόμα δεν έχει δείξει κάτι η ζυγαριά και δεν τρώω πιο πολύ από προ καραντίνας αλλά επιμένω... Με τα αγόρια πάμε βόλτες και πεζοπορίες στο βουνό, στέλνουμε ένα μήνυμα για μετακίνηση νούμερο 6 και ξεκινάμε...

Έβαλα Netflix την πιο σωστή στιγμή, 5 μόλις ημέρες πριν την έναρξη του εγκλεισμού, και του έχω δώσει κι έχει καταλάβει και τα παιδιά κι η Μάρα το ίδιο... 

Μου λείπουν πολύ οι δικοί μου, οι φίλοι μου... Σήμερα θα έρθουν ο πατέρας μου κι η μάνα μου κάτω από το σπίτι για να φέρουν στα εγγόνια τους τα πασχαλινά δωράκια τους... Θα σταθούν κάτω στην πυλωτή κι εμείς σε δύο μέτρα απόσταση... Ξέρω ότι θα δώσει μεγάλη χαρά και στους μεν και στους δε αλλά μου φαίνεται πολύ στενάχωρο που θα παίξουμε τα "Πέτρινα Χρόνια" σε COVID2019 version...

Το πιο άσχημο συναίσθημα από όλα αυτή την περίοδο είναι ότι όποτε βγαίνω έξω και συναντώ κάποιον άλλο άνθρωπο, έστω και από το απέναντι πεζοδρόμιο, άμεσα και μηχανιστικά ο εγκέφαλός μου τον αντιλαμβάνεται σαν απειλή, σαν πιθανό φορέα του ιού, σαν κάποιον που δυνητικά μπορεί να αποτελέσει αιτία για να υποφέρουν ή να χάσουν τη ζωή τους δικοί μου άνθρωποι... Φαντάζομαι ότι δεν είμαι ο μόνος που νιώθει έτσι... Αυτό πιστεύω είναι το χειρότερο κουσούρι που θα μας αφήσει αυτή η ιστορία...

"Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος" της J.K.Rowling

Αν και στο παρελθόν μπήκα πολλές φορές στο πειρασμό, και κάποιες υπέκυψα, στο να "πετροβολήσω" ένα κοινώς αποδεκτό βιβλίο, η αλήθεια είναι ότι δεν είναι εύκολο να στοιχειοθετήσεις κάτι το οποίο οι άλλοι θα δυσκολευτούν πολύ να δούν και να καταλάβουν... Στην προκειμένη περιπτωση δεν θέλησα να "πετροβολήσω" κανένα βιβλιο... Η περίπτωση του Χάρι Πότερ δεν αφορά την κατηγορία των λογοτεχνικών έργων που θεωρούνται κλασσικά ή τοτέμ αλλά σίγουρα έχει αποκτήσει ένα πολύ σημαντικό status τόσο σαν λογοτεχνικό δείγμα όσο και σαν ένα σημαντικότατο στοιχείο της pop κουλτούρας... Σίγουρα όταν έγραψε το "Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος" η J.K.Rowling δεν περίμενε την επίδραση που θα είχε τόσο στη δική τους ζωή όσο και των άλλων ανθρώπων...

Το "Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος" είναι το πρώτο βιβλίο της σειράς με πρωταγονιστή τον μικρό μάγο και μια πρώτη επαφή με τον μαγικό κόσμο που έχτισε η  J.K.Rowling γύρω από αυτόν... Ο Χάρι, ενα ορφανό παιδάκι που μεγαλώνει με τους θείους του που τον παραμελούν και τον κακομεταχειρίζονται, ξαφνικά μαθαίνει ότι είναι απόγονος μάγων, θυμάτων ενός μαγικού πολέμου που διαδραματίστηκε όταν αυτός ήταν ακόμα μωρό και υποψήφιος μαθητής της πιο "διάσημης" μαγικής σχολής, του Χόγκουαρτς... Τα γεγονότα εκτυλλίσονται πάρα πολύ γρήγορα και δεν του επιτρέπουν καν να ξαφνιαστεί ή να αναρωτηθεί αν όλα αυτά που ξαφνικά του συμβαίνουν είναι αλήθεια ή όνειρο, η κατάδυση σε ένα μαγικό, παράλληλο κόσμο έχει ήδη ξεκινήσει... Ένα κόσμο που φαίνεται να είναι παραμυθένιος και γλυκός αλλά και βάναυσος και τρομακτικός ταυτόχρονα, έξω από κάθε λογική από τον κόσμο που ζουν οι Μαγκλ, οι μη μάγοι... Ο Χάρι στο ταξίδι της πρώτης χρονιάς ως μαθητής του Χόγκουαρτς θα κάνει φίλους, εχθρούς, θα μάθει πάρα πολλά πράγματα σχετικά με την μαγεία και τον κόσμο στον οποίο μπήκε τόσο απότομα, θα ζήσει τρομερές περιπέτειες αλλά το κυριότερο θα μάθει πολλά για τον εαυτό του και το παρελθόν του...

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται ή ότι "πρέπει" να γράψω περισσσότερα για το "Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος" , λίγο πολύ όλοι ξέρουν την ιστορία του είτε από το βιβλίο είτε από την ταινία... Ο λόγος που αγαπήθηκε τόσο πολύ είναι ότι είναι ένα πανέμορφο παραμύθι που έρχεται να τραβήξει τον αναγνώστη σε ένα ολότελα δικό του αναγνωστικό σύμπαν, ένα σύμπαν το οποίο μου θυμίζει το σύμπαν που έχτισε ο μέγιστος των παραμυθάδων , αν όχι σαν περιεχόμενο και μέγεθος αλλά σαν πρωτοτυπία... Είναι μια όμορφη, ρομαντική ιστορία που μπορεί να διαβαστεί και από μεγάλους και από παιδιά, μια όμορφη απόδραση από την καθημερινότητα... 

Για μένα είναι ένα σημαντικό βιβλίο που θα έχει για πάντα την θέση του στο μυαλό και την καρδιά μου αφού το "Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος" είναι το πρώτο βιβλίο που δανείζομαι από τα παιδιά μου, ανήκει στον Σπύρο...  Διαβάζοντας το ένιωσα ότι υπάρχει μια συνέχεια στην οικογενειακή μας παράδοση, όπως εγώ δανειζόμουν τα βιβλία της μάνας μου, τώρα δανείζομαι από τον Σπύρο και ίσως αύριο θα θελήσει κι ο ίδιος να δανειστεί κάποιο από τα δικά μου βιβλία...

Καραντίνα ημέρα 21η...

Πριν τις 10 είχα καταφέρει να μαλώσω με δύο διαφορετικούς συναδέλφους, τηλεφωνικά και μέσω chat... Πράγματα που άλλες μέρες μπορεί να τα περνούσα στο ντούκου, τώρα δεν διανοούμαι καν να τα αφήσω να πεσουν κάτω... Αν είναι κάτι που δοκιμάζεται αυτές τις μέρες σίγουρα είναι η υπομονή μας και τα νεύρα μας, για ανθρώπους όμως σαν και μένα, δύσκολους στην επικοινωνία, δοκιμάζεται και η ικανότητά μας να επικοινωνούμε με άλλους ανθρώπους και να χειριζόμαστε συμπεριφορές... Είναι 10:48 και δεν έχω καμία διάθεση για δουλειά, το μόνο που θέλω είναι να σκεπαστώ με την κουβέρτα, να δω Netflix και να κοιμηθώ...

Χρόνια σου πολλά μαμά!

Σήμερα η μητέρα μου γίνεται 68 ετών... Δεν είναι η πρώτη φορά που θα περάσουμε τα γενέθλιά της χώρια, φέτος όμως είμαστε υποχρεωμένοι... Το πρωί ξύπνησα, πήρα τα αγόρια, έστειλα ένα μήνυμα για μετακίνηση τύπου 4 και πήγαμε στο πατρικό μου... Οι γονείς μου κατέβηκαν στην είσοδο του σπιτιού κι εμείς σταθήκαμε 3 μέτρα μακρυά τους για να πούμε τα χρόνια πολλά στη γιαγιά... Σταθήκαμε εκεί για πέντε λεπτά και φύγαμε... Στην επιστροφή είχαμε μαζί μας και ένα ταψί σπανακόπιτα που μας ετοίμασε η μάνα μου...