"Ο άνθρωπος από το Πεκίνο" του Henning Mankell

Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα... Ασυναρτησίες, αχταρμάς γεγονότων και χαρακτήρων και πολιτικές αναλύσεις που δεν χρειάζονται και προσδίδουν απλά σοβαροφάνεια... Ο λόγος που το διάβασα μέχρι τέλους είναι αφενός το ocd μου, αφετέρου πραγματικά ήθελε να δω πού το πάει τελικά... Οφείλω όμως να εξηγήσω γιατί ξεκινάω αυτό το post τόσο αρνητικά...

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου λέει τα παρακάτω:

Ιανουάριος 2006. Στο μικρό σουηδικό χωριό Χεχουεβάλεν, σφαγιάζονται δεκαεννιά άνθρωποι. Το μοναδικό στοιχείο είναι μια κόκκινη κορδέλα που βρέθηκε στο σημείο του μακελειού.

Η δικαστής Μπιργκίτα Ρόσλιν έχει ακόμα ένα λόγο να είναι σοκαρισμένη. Το ζεύγος Αντρέν, που βρίσκεται ανάμεσα στα θύματα, δεν είναι άλλο από τους θετούς γονείς της μητέρας της. Τα πράγματα χειροτερεύουν όταν η Μπιργκίτα μαθαίνει ότι τα μέλη ακόμα μιας οικογένειας Αντρέν, που ζούσαν στη Νεβάδα των ΗΠΑ, έχουν επίσης δολοφονηθεί. Τότε ανακαλύπτει το ημερολόγιο ενός προγόνου της, που τον 19ο αιώνα δούλευε ως επιστάτης στην κατασκευή του αμερικανικού σιδηρόδρομου, ο οποίος περιγράφει πώς κακοποιούσαν Κινέζους σκλάβους-εργάτες.

Έτσι, ενώ η αστυνομία επιμένει ότι μόνο ένας παράφρων θα μπορούσε να διαπράξει το μακελειό στο Χεχουεβάλεν, η Μπιργκίτα είναι αποφασισμένη ν' αποκαλύψει μια πολύ πιο περίπλοκη πραγματικότητα.

Η έρευνα οδηγεί στις πιο υψηλές σφαίρες εξουσίας στο σύγχρονο Πεκίνο αλλά και στη Ζιμπάμπουε και τη Μοζαμβίκη. Καθώς η Μπιργκίτα πλησιάζει ολοένα και πιο κοντά στην επίλυση των φόνων του Χεχουεβάλεν, η ιστορία μας πηγαίνει εκατόν πενήντα χρόνια πίσω, στον καιρό του δουλεμπορίου ανάμεσα στην Κίνα και τις Ηνωμένες Πολιτείες, αποδεικνύοντας ότι η δίψα για εκδίκηση δε σβήνει ποτέ.

Αληθινά δεν ξέρω από πού να το πιάσω και από πού να το αφήσω... Το βιβλίο δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο σκοπό, δεν καταλήγει πουθενά... Προσπαθεί να δομήσει μια πλοκή και ένα περιβάλλον και χαρακτήρες αλλά κάνει τόσες πολλές διακλαδώσεις και καταπιάνεται με τόσα ζητήματα που αφήνει τον αναγνώστη να αναρωτιέται τι είναι αυτό που διαβάζει... Δεν κατάλαβα ποτέ πού ακριβώς βοηθούσαν την πλοκή οι αρκετές σελίδες σχετικά με την προσωπική ζωή της Μπιργκίτα και της σχέσης της με τον άντρα της... Η κόκκινη κορδέλα που βρίσκεται στον χώρο του εγκλήματος δεν εξηγήθηκε ποτέ γιατί βρέθηκε εκεί, ήταν απλά μια βολική δικαιολογία για να στήσει ο συγγραφέας το story του...  Με κούρασαν οι αλεξιπτωτιστές χαρακτήρες, άχρωμοι και άοσμοι που μπαίνανε στην σκηνή ενδεδυμένοι ένα μανδύα μυστηρίου για να πουν μια ατάκα και να χαθούν χωρίς εξήγηση... Με κούρασαν αφάνταστα οι πολιτικές αναλύσεις περί του Κινέζικου κομμουνισμού και την θέση της Κίνας στην παγκόσμια οικονομία οι οποίες εν τέλει ουδεμία σχέση είχα με την πλοκή, με το ποιος έκανε τι και γιατί... Το story αυτό καθεαυτό ήταν αστείο, ο μεγιστάνας με το άσβεστο μίσος λόγω της καταπίεσης των προγόνων που ενορχηστρώνει υπερπόντιες σφαγές, θα μπορούσε να είναι κάλλιστα σενάριο βιντεοταινίας με πρωταγωνιστή τον Steven Seagal... Μπορώ να πω κι άλλα αλλά θα με μηνύσουν για λίβελο...

Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας, ΜΗΝ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ το "Ο άνθρωπος από το Πεκίνο" του  Henning Mankell ...

Αυτή η εποχή του χρόνου...

Πέρσι τέτοια εποχή πέρασα μια περίοδο που ένιωθα μια απόλυτη ματαίωση και που δυσκολευόμουν να σηκωθώ και από το κρεβάτι, τόσο πολύ που ξεκίνησα μια περίοδο από συνεδρίες σε ψυχοθεραπευτή η οποία διεκόπη, όπως και τόσα άλλα στην ζωή μας, από τον κορονοϊό... 

Φέτος κι ενώ έχω γυρίσει από τις καλύτερες ίσως διακοπές της ζωής μου, νιώθω αυτό το αίσθημα της ματαιότητας να επανέρχεται... Ξέρω πώς εξελίσσεται και πού πάει και δεν θα το αφήσω φέτος να με ρίξει, πιστεύω όμως ότι ξέρω τον λόγο της επανεμφάνισής του... Είναι ότι το μυαλό μου μετά από αρκετές μέρες μακρυά από μια καθημερινότητα τοξική, από ένα τρόπο ζωής που δεν θέλω πια, που βρίσκω κενό νοήματος, αδυνατεί να μπει ξανά στο καλούπι... 

Λύση υπάρχει και αυτή είναι μόνο μία, η επιλογή μιας άλλης καθημερινότητας, ενός άλλου τρόπου ζωής, με ότι αυτό συνεπάγεται... Δεν είναι εύκολη απόφαση, το γνωρίζω πολύ καλά, πρέπει να κάνεις ρήξεις και παραδοχές και με τον εαυτό σου και τους άλλους χωρίς να είσαι απόλυτα σίγουρος ότι το εγχείρημα θα πετύχει, ότι δεν θα οδηγήσει σε άλλα αδιέξοδα... Αν δεν είχα παιδιά και οικογένεια, θα έπαιρνα το ρίσκο χωρίς δεύτερη σκέψη, τώρα όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά...

42

 Τα φτάσαμε αισίως... :)

"Το εργαστήριο με τις κούκλες" της Elizabeth McNeil

Βικτωριανή Αγγλία, ένα Λονδίνο βρώμικο και σκοτεινό, δυστυχία, φτώχεια και εξαθλίωση... Κάποιος θα υπέθετε ότι αυτό το περιβάλλον που περιέγραψα δεν μπορεί να αποτελέσει σκηνικό για ένα επιτυχημένο καλοκαιρινό ανάγνωσμα αλλά θα είχε άδικο... Αν ο συγγραφέας ξέρει να διηγηθεί την ιστορία του καμία συνθήκη δεν μπορεί να εμποδίσει τον αναγνώστη να απολαύσει το βιβλίο του... 

Το Λονδίνο του 1850 είναι το σκηνικό στο οποίο κινούνται ο ήρωες του βιβλίου... Υπάρχει ο Σίλας, ο ιδιόρρυθμος και μοναχικός συλλέκτης και ταριχευτής, ο Άλμπι ένα χαμίνι του δρόμου χωρίς δόντια και η Άιρις μια κοπέλα που εργάζεται σε ένα εργαστήρι με κούκλες, αυτή κι η αδερφή της... Ο πουριτανισμός κυριαρχεί, τα λαϊκά στρώματα υποφέρουν από την πείνα, την εξαθλίωση και τον αλκοολισμό... Οι δρόμοι των τριών θα διασταυρωθούν τυχαία κι ενώ για την Άιρις η συνάντηση με τον Σίλα θα είναι ασήμαντη για τον Σίλα θα είναι κομβική, θα του αλλάξει τη ζωή... Η Άιρις θα γίνει γι' αυτόν εμμονή και πάθος και θα ξυπνήσει αναμνήσεις, ορμές και συναισθήματα καταχωνιασμένα στο υποσυνείδητό του οδηγώντας τον στο έγκλημα...

Η  Elizabeth McNeil  με το πρώτο της βιβλίο καταφέρνει να φτιάξει μια καθηλωτική, γοτθική ιστορία η οποία συνδυάζει πολλά ιστορικά πρόσωπα και στοιχεία και απεικονίζει την βιαιότητα της βικτοριανής εποχής... Η Άιρις συνδέεται με την Αδελφότητα των Προραφαηλιτών κι επιχειρεί το αδιανόητο για τα ήθη της εποχής, μια γυναίκα και μάλιστα ταπεινής καταγωγής να επιδιώξει μια καριέρα στη ζωγραφική και να συζεί με ένα άντρα εκτός γάμου... Είναι μια γνήσια επαναστατική φιγούρα που σπάει τα στεγανά της εποχής κι ακολουθεί τα όνειρά της και την καρδιά της ρισκάροντας την ίδια της τη ζωή και την υπόληψη... Ο Σίλας από την άλλη πλευρά, είναι ένας χαρακτήρας που δεν ξέρεις αν πρέπει να λυπηθείς ή να μισήσεις... Εμφανώς σημαδεμένος ψυχικά από την εξαθλίωση των παιδικών του χρόνων, ζει απομονωμένος ασχολούμενος με την μακάβρια τέχνη του, ψάχνοντας όμως πάντα την αναγνώριση και την αγάπη που δεν είχε ποτέ του με τρόπους όχι πάντα σώφρονες... Ο Σίλας όπως και η Άιρις είναι μια εμβληματική φιγούρα, είναι το απότοκο της δυστυχίας, της πείνας και της εξαθλίωσης, ένα θλιβερό και τρομακτικό ψυχικό εξάμβλωμα... Αφήνω τον Άλμπι για το τέλος, μια φιγούρα που με συγκίνησε βαθιά... Το χαμίνι χωρίς δόντια, που προσπαθεί  να μαζέψει λεφτά για να αγοράσει μια μασέλα, που προσπαθεί να προστατέψει την εκδιδόμενη αδερφή του, είναι μια απόλυτη τραγική περσόνα, η προσωποποίηση της νεκρής αθωότητας, της πεταμένης στα σκουπίδια ζωής εξαιτίας μιας απάνθρωπης κοινωνίας που φορά το προσωπείο του καθωσπρεπισμού...  Η Elizabeth McNeil καταφέρνει να φτιάξει καταπληκτικές εικόνες του βικτοριανού Λονδίνου που σχεδόν σε κάνουν να μυρίσεις την απλυσιά των ανθρώπινων σωμάτων, το χυμένο αλκοόλ στα καταγώγια, την καπνιά από τις καμινάδες... Χτίζει την ιστορία της με αφήγηση απλή αλλά όχι απλοϊκή και κατορθώνει να συνδυάσει στο βιβλίο της στοιχεία ιστορικά, κοινωνικά, ρομαντικά, γοτθικά και αγωνίας καταλήγοντας σε ένα αποτέλεσμα που δικαιώνει τον αναγνώστη 100%...

Η πρώτη συγγραφική απόπειρα της Elizabeth McNeil, "Το εργαστήριο με τις κούκλες", είναι ένα εξαιρετικό δείγμα λογοτεχνίας εποχής που συστήνεται ανεπιφύλακτα!

Επιστροφή στην καθημερινότητα...

Δέκα μέρες διακοπές κάπου στη Βόρεια Εύβοια έφταναν και περίσσευαν για να ηρεμήσω, να κοιμάμαι ήσυχα μεσημέρι και βράδυ, να σταματήσω να τρώω και να πίνω βουλιμικά τα βράδια όταν το σπίτι κοιμάται και το στρες μου ψάχνει διέξοδο... Δεύτερη μέρα στην Αθήνα και νιώθω το σφίξιμο στο στήθος σιγά σιγά να επιστρέφει, η τοξικότητα της καθημερινότητας στην πραγματική ζωή είναι απίστευτη... Δεν θέλω να γυρίσω πίσω στην προ διακοπών κατάσταση μου, θα το παλέψω με νύχια και με δόντια...

"Μαχαίρι" του Jo Nesbo

Το ξέρεις ότι δεν θα κρατήσει για πάντα, πόσες ιστορίες για τον ίδιο άνθρωπο να διαβάσεις... Θα τον αγαπάς πάντα, αυτό είναι αλήθεια, αλλά η σπίθα θα χαθεί κάποια στιγμή, θα μείνει μια ανάμνηση... Τα τελευταία δύο βιβλία ήταν πολύ καλά, πάντα είναι καλά, αλλά ένιωθα αυτή την σπίθα να έχει χαθεί όμως το "Μαχαίρι" μου θύμισε το παρελθόν, την λαχτάρα της επόμενης σελίδας, την λύπη της τελευταίας...

Ίσως, να περνούσαν παρόμοιες σκέψεις και από το μυαλό του Nesbo... O Harry έχει πενηνταρίσει αλλά μυαλό δεν έχει βάλει, παραμένει αδιόρθωτος, αυτοκαταστροφικός, ευαίσθητος και αδίστακτος ταυτόχρονα, ταλαντούχος στην επίλυση εγκλημάτων... Τι άλλο μπορεί να μας δείξει; Κάτι τέτοιο πρέπει να σκέφτηκε ο Nesbo και αποφάσισε να αποδομήσει πλήρως το περιβάλλον που περιτριγυρίζει τον ήρωά του...  Οι γνώριμες φιγούρες του περιβάλλοντός του έχουν προχωρήσει στις ζωές τους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ενώ ο Harry βρίσκεται μονίμως μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μετέωρος στο κενό... Η δολοφονία της Ρακέλ (συγνώμη για το spoiler αλλά δεν γινόταν αλλιώς), της οποίας είχε προηγηθεί ο χωρισμός τους, καταστρέφουν το σύμπαν του, του στερούν κάθε διάθεση για ζωή... Μόνος του στόχος είναι η εύρεση και η τιμωρία του δολοφόνου, ο μοναδικός λόγος που δεν αυτοκτονεί κατευθείαν με τον τρόπο που ξέρει καλύτερα, το αλκοόλ... Θα αναζητήσει τον φονιά παντού, σε παλιούς και νέους εχθρούς, στον εαυτό του τον ίδιο, θα μεταχειριστεί κάθε ηθικό και ανήθικο τρόπο για να επιτύχει τον σκοπό του, θα χάσει κάθε ελπίδα και θα την ξαναβρεί την τελευταία στιγμή, στην κυριολεξία, όταν θα βάλει τα κομμάτι του puzzle στην σειρά και θα λύσει το μυστήριο, μια λύση που θα του φέρει τόσο πόνο όσο και λύτρωση...

ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ whodunnit, διαβάζεται μονορούφι! Η πλοκή κινείται σε διάφορα νήματα και παράλληλες πλοκές που σιγά σιγά συντίθενται μεταξύ τους πριν το αριστουργηματικό φινάλε... Ο αναγνώστης θα ενοχοποιήσει και θα αθωώσει πολλούς υπόπτους όσο διαβάζει ενώ η τελική αποκάλυψη θα προκαλέσει έκπληξη, εμένα μου προκάλεσε... Στο πυρήνα του βιβλίου είναι η έννοια της αγάπης... Πόσα απίθανα, όμορφα ή φρικτά πράγματα, μπορεί να κάνει ο άνθρωπος γι' αυτήν ή εξαιτίας της έλλειψής της, την αγάπη, το πιο όμορφο και το πιο τρομακτικό συναίσθημα του κόσμου... 

Η τελευταία σελίδα βρίσκει τον Harry σε ένα σταυροδρόμι για την ζωή του, τι θα κάνει τώρα που όλος ο κόσμος του δεν υπάρχει πια;

Είμαι σίγουρος ότι θα πάρει την σωστή απόφαση... για όλους μας...

Όχι άλλη ανοχή...

Πολλοί από εμάς το έχουμε κάνει... Κουνήσαμε το κεφάλι χαμογελώντας αμήχανα, κάναμε ότι δεν ακούσαμε για να μην χαλάσουμε τις καρδιές μας με "δικούς" μας ανθρώπους, αλλάξαμε θέμα συζήτησης... 

Το μόνο που καταφέραμε αφήνοντας το κάθε κατακάθι να διασπείρει τις μισάνθρωπες ιδέες του είναι να πάρουν θάρρος τα κατακάθια, να πιστέψουν ότι επειδή φωνάζουν δυνατά έχουν δίκιο, ότι η σκατίλα που έχουν μέσα στο μυαλό τους είναι η κανονικότητα... 

Χρέος του κάθε ενός από εμάς που πιστεύει σε ένα κόσμο χωρίς  διαχωρισμούς που ορίζονται από εθνικότητες, θρησκείες και χρώμα δέρματος είναι να στέκεται απέναντι σε κάθε ρατσιστικό/θρησκόληπτο/φασιστικό/εθνικιστικό κατακάθι, να το εμποδίζει να διασπείρει τον βόθρο των ιδεών του, να το ξεφτιλίζει μπροστά σε όποιον ακούει ή παρακολουθεί την αντιπαράθεση... 

Όχι άλλη ανοχή στον πνευματικό/πολιτικό βόθρο,  ακόμα κι αν μιλάμε για συγγενείς ή "φίλους"...

"Ο Χάρι Πότερ και ο αιχμάλωτος του Αζκαμπάν" της J.K. Rowling

Τελείωσα και την τρίτη περιπέτεια του μικρού μάγου... Όπως έχω πει σε άλλα posts, η περίοδος είναι δύσκολη και απαιτητική το μυαλό χρειάζεται μια απόδραση...

Η τρίτη χρονιά του Χάρι στο Χόγκουαρτς ξεκινάει επεισοδιακά... Η συμβίωση με τους θείους του γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη ενώ ένας διαβόητος εγκληματίας αποδρά από το Αζκαμπάν ενώ όλα δείχνουν ότι στόχος της απόδρασής του είναι ο Χάρι... Η σχολική χρονιά ξεκινάει με πολλές προσδοκίες και ευχάριστες εκπλήξεις αλλά ούτε και αυτή την χρονιά θα λείψουν οι κίνδυνοι και οι περιπέτειες... Ίσα ίσα ειδικά από αυτή την χρονιά αρχίζει να φαίνεται σε τι επικίνδυνο δρόμο κινείται η ζωή του Χάρι...

Ο Χάρι είναι 13 ετών πια, έφηβος κανονικός, τα συναισθήματά του είναι πολύ εντονότερα πλέον... Ψάχνει να βρει μια ταυτότητα, να συλλέξει πληροφορίες, αναμνήσεις και συναισθήματα από το παρελθόν του και των γονιών του και τελικά θα βρει αυτό που ζητά στον πιο απίθανο άνθρωπο... Σε αυτό το βιβλίο κάνουν πρώτη φορά την εμφάνισή τους οι Παράφρονες, οι φύλακες του Αζκαμπάν, τερατόμορφα αποκρουστικά πλάσματα που τρέφονται με χαρούμενα συναισθήματα... Οι χαρακτήρες χάνουν μερικές φορές τον δυισμό που συναντάμε στην παιδική λογοτεχνία (καλοί/κακοί), είναι πιο "ενήλικοι", με πάθη και ελαττώματα... Γενικά το όλο στυλ γραφής ακολουθεί ηλικιακά τον Χάρι, μεγαλώνει και "σοβαρεύει", χάνει την παιδικότητα του και γίνεται πιο σκοτεινό, τάση που θα συνεχιστεί ακόμα περισσότερο και στα επόμενα βιβλία, αν κρίνω από τις ταινίες... 

Είναι ένα πολύ καλό βιβλίο για το είδος της φανταστικής λογοτεχνίας, στα στάνταρ που μας συνήθισε η Rowling,  το οποίο όμως θα τολμήσω να πω ότι το προτιμώ στην κινηματογραφική του έκδοση... Στην έντυπη έκδοση βρήκα σημεία που έκαναν κοιλιά, όπως η όλη ιστορία με τον Ωραιόραμφο, ιστορία που στο πανί την χειρίστηκαν πολύ καλύτερα... Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, βέβαια...

Υ.Γ. Ακολουθεί βιβλίο αγαπημένου Σκανδιναβού συγγραφέα... 😉 

Ποιος φταίει;

Δεν φταίει ούτε ο ανάδρομος, ούτε ο γκαντέμης ο Κούλης, ούτε κάποια άλλη κακόβουλη συναστρία... Φταις εσύ που νομίζεις ότι μπορείς να παίξεις ένα παιχνίδι εξαρχής χαμένο, που εθελοτυφλείς ότι θα το φέρεις στα μέτρα σου και θα το κερδίσεις... Δεν μπορείς να το κερδίσεις ποτέ αυτό το παιχνίδι, κι όσα λεφτά και να ξοδέψεις σε ψυχοθεραπευτές και φάρμακα, η κοτρόνα που σε πλακώνει στο στήθος και σου συνθλίβει το μυαλό δεν θα σηκωθεί ποτέ... Το ίδιο το παιχνίδι είναι το πρόβλημα, αυτό που προκαλεί τα ψυχολογικά σου, το απάλευτο stress, την οργή που ξεχειλίζει, την ντροπή... Όλα αυτά γιατί σε πείσανε ότι μόνο το παιχνίδι υπάρχει και τίποτα άλλο...

- Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
- Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
- Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
- Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει;
Κανένα στόμα δεν το 'βρε και δεν το 'πε ακόμα.
...
Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα, όπου μας εύρει, μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

(*)Αποσπάσματα από το ποίημα του Κώστα Βάρναλη "Οι Μοιραίοι"

Epic...

Βάζεις του μεγάλου τα παιχνίδια; Θα βάλεις και τα δικά μου... Άντε να του το αρνηθείς (έστω ότι το ήθελες), τολμάς;

Κάνοντας μια πρόβλεψη αν κρίνω από τα παιχνίδια που παίζει, τις ταινίες που του αρέσουν και την μουσική που έχει αρχίσει να δείχνει προτίμηση,  αυτός θα γίνει μεταλάς,  Manowar και δεν συμμαζεύεται... Ποιος ακούει την Μάρα αν πει ότι θα αφήσει μαλλιά,  σαν τον Slash θα γίνει...