Το αγχολυτικό μου...

Το μοναδικό πράγμα που ευχαριστιέμαι το τελευταίο χρονικό διάστημα είναι το μπάνιο στην θάλασσα και (κυρίως) το τρέξιμο... Στο παρελθόν είχα ασχοληθεί ξανά αλλά δεν ένιωθα αυτή την ικανοποίηση που νιώθω τώρα, την ανυπομονησία για την επόμενη προπόνηση... Αν δεν φοβόμουν τον τραυματισμό που θα μου το στερήσει εντελώς, θα έτρεχα κάθε μέρα αλλά το έχω περιορίσει στις τρεις προπονήσεις την εβδομάδα... 

Χθες για παράδειγμα είχα περάσει μια πολύ κακή μέρα, με νεύρα και άγχος και στο καπάκι μετά τη δουλειά πήγα super market... Στην επιστροφή, φορτωμένος σαν το γαϊδούρι, ήμουν έτοιμος να αρχίσω να ουρλιάζω από τα νεύρα, τακτοποίησα τα πράγματα κι έφυγα κατευθείαν για το πάρκο Παπάγου (εκεί που είναι το Verde) όπου πάω για προπόνηση κι εκεί συνέβη η μαγεία που συμβαίνει κάθε φορά που πάω εκεί για τρέξιμο... Τα ξέχασα όλα, έκανα μια καλή διαλειμματική προπόνηση για 40 λεπτά, τα έδωσα όλα και πέτυχα και πολύ καλούς χρόνους για τα μέτρα μου... Στο τέλος της προπόνησης ήμουν μούσκεμα στον ιδρώτα, ξέπνοος αλλά τόσο καλοδιάθετος ρε φίλε, πραγματικά ανεκτίμητο συναίσθημα! 

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που έχει αλλάξει μέσα μου και με έχει κάνει τόσο addicted με το τρέξιμο, εύχομαι μόνο να παραμείνει αυτό το feeling για πολύ καιρό ακόμα, χωρίς τραυματισμούς, μου κάνει απίστευτο καλό (πρωτίστως) ψυχικά και σωματικά...

Στον αστερισμό της AstraZeneca / Παιδιά, εμβολιαστείτε!

Ο Μάιος έχει φτάσει στην μέση του κι εγώ δεν έχω βρει τίποτα να γράψω στο ρημάδι τούτο blog... Παρά τα σημαντικά που συμβαίνουν τον τελευταίο αρκετό καιρό τόσο στον πλανήτη ολόκληρο όσο και προσωπικά, πνευματικά είμαι αρκετά νωθρός, δεν είναι τυχαίο ότι δεν έχω ανοίξει βιβλίο εδώ και μήνες... 

Το πιο σημαντικό γεγονός των ημερών που πέρασαν ήταν ότι εμβολιάστηκα με το εμβόλιο της AstraZeneca και πλέον περιμένω την δεύτερη δόση στις 6/7... Όλα κύλησαν πολύ ομαλά, οι παρενέργειες ήταν ασήμαντες, απλά μια ατονία για δύο με τρεις μέρες, παρόλα αυτά δεν κρύβω ότι αγχώθηκα... Παρά το γεγονός ότι είμαι ορθολογιστής, παρά το γεγονός ότι είμαι άνθρωπος που πιστεύει στην επιστήμη, τους αριθμούς και την στατιστική, παρά το γεγονός ότι δουλεύω σε φαρμακευτική κι έχω εξοικείωση με το φάρμακο σαν προϊόν, έχω δουλέψει πάνω στο κομμάτι του pharmacovigilance, όλη αυτή η παραφιλολογία που αναπτύχθηκε γύρω από το συγκεκριμένο εμβόλιο (κατευθυνόμενα κατά την προσωπική μου άποψη) με επηρέασε... Δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή να μην το κάνω αλλά επηρεάστηκα κι αν επηρεάστηκα εγώ φαντάσου τι έπαθε κόσμος που δεν έχει το δικό μου background... Το είδα να συμβαίνει σε φίλους μου, ανθρώπους που πιστεύουν στα νούμερα και τις στατιστικές αλλά όταν άνοιξε η πλατφόρμα για αυτούς κάνανε πίσω, είπαν ότι θα περιμένουν το Pfizer ... 

Τι αστείο όμως, στην αρχή που αρχίσαμε να ακούμε για τα εμβόλια, οι περισσότεροι έτρεμαν στο εμβόλιο της Pfizer και της Moderna τα οποία χρησιμοποιούν την τεχνολογία της πρωτεϊνικής ακίδας, οι ψεκασμένοι διατυμπάνιζαν ότι θα μας αλλάξουν το DNA, και τώρα μετά από τόσους μήνες πολιτικών και οικονομικών παιχνιδιών μεταξύ εταιρειών και Ε.Ε. και της λάσπης που έφαγε το εμβόλιο της AstraZeneca, οι περισσότεροι βλέπουν τα m-RNA εμβόλια σαν ξερολούκουμα... 

Ας κάνει ο καθένας όποιο εμβόλιο θέλει στο τέλος τέλος, να εμβολιαστεί όμως όπως και να έχει... Στα δικά μου μάτια αν υπάρχει μια ελπίδα να γυρίσει η ζωή μας σε μια κανονικότητα που να θυμίζει τα παλιά, το εμβόλιο φαντάζει ως μόνη λύση για αυτό παιδιά, εμβολιαστείτε να τελειώνουμε!

Ετών 8 παρακαλώ...

Στα παιδιά μου έβγαζα πάντα παρατσούκλια και ονόματα που τους φώναζα εγώ κι αυτοί μεταξύ τους... Έχω βγάλει αμέτρητα, τα περισσότερα πια τα ξεχνάω, ίσως θα έπρεπε να τα έχω καταγράψει... Τα περισσότερα αφορούν τον Θάνο γιατί είναι περισσότερο περσόνα από τον Σπύρο που είναι πιο χαμηλών τόνων κι έχει ένα πνεύμα πιο ονειροπόλο από τον μικρό... 

Ο Θάνος ή Τσίκης ή Τσίκολη ή Μπόλιν ή Μπόνι ή Μπλόμπο ή Τσόνκο έχει τα γενέθλιά του σήμερα, ετών 8 παρακαλώ... Ήταν Μεγάλη Εβδομάδα και τότε (Μεγάλη Παρασκευή), ο καιρός ήταν εξίσου και περισσότερο ζεστός κι η γέννησή του σήμανε ότι πλέον η Μάρα αγάπησε το Πάσχα ενώ μέχρι τότε το αντιπαθούσε...

Στην φωτογραφία είμαστε στην πρώτη του βόλτα όταν πια σαράντισε, μαζί με τον Σπύρο...

Χρόνια σου πολλά αγοράκι μου, σε αγαπώ πολύ! ❤

Το πρώτο ένσημο...

Μετά από μια μακριά (και ευχάριστη) φοιτητική ζωή,τον στρατό και σχεδόν ένα χρόνο προσπάθειας για εύρεση εργασίας, 16 χρόνια πριν σαν σήμερα έγραφα το πρώτο μου ένσημο... Στην BOC (Τράπεζα Κύπρου) που δεν υπάρχει πια στην Ελλάδα, τουλάχιστον όπως τη γνωρίσαμε, εκεί που ξεκίνησα μια καριέρα που συνεχίζεται μέχρι σήμερα με αρκετή επιτυχία τολμώ να πω κι όπου γνώρισα ανθρώπους που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κρατάω στη ζωή μου μέχρι σήμερα...

Όταν είχα ανακοινώσει την πρόσληψή μου σε ένα πολύ καλό μου φίλο τότε μου είχε πει χαρακτηριστικά, "Καλά, μαλάκα θα πάρεις σύνταξη από εκεί"... Η ζωή δεν τα έφερε ακριβώς έτσι αλλά πάλι καλά είμαι, αξιώθηκα να δουλέψω και σε άλλους χώρους και να γνωρίσω εξίσου σημαντικούς και σπουδαίους ανθρώπους που ο κάθε ένας, ακόμα και αυτοί που δεν ταιριάξανε τα χνώτα μας, έστω κι αν δεν ήταν αυτός ο σκοπός τους, μου διδάξανε πολύτιμα μαθήματα... 

Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί αν 16 χρόνια πριν, ήταν Μεγάλη Δευτέρα, δεν πέρναγα πρωί πρωί την κεντρική είσοδο του κτιρίου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, γραβατωμένος και τρακαρισμένος όσο δεν παίρνει... 🙂

Η ψυχολογία της πανδημίας...

Πέραν του φόβου και της ανασφάλειας λόγω της ασθένειας αυτής καθαυτής, αυτή η περίοδος του COVID2019 έφερε στην επιφάνεια πολλά ψυχικά και συναισθηματικά ζητήματα σε πολλούς από εμάς... Όταν στερείσαι της ανθρώπινης παρουσίας και αλληλεπίδρασης, όταν έχεις ελεύθερο χρόνο/άδειο χρόνο στον οποίο δεν είσαι συνηθισμένος, κοιτάς προς τα μέσα, στον προσωπικό σου καθρέφτη και πολλές φορές αυτό που βλέπεις δεν σου αρέσει και σε τρομάζει... Όπως λέει και αυτό το quote του Νίτσε:

Αν κοιτάξεις για πολλή ώρα την άβυσσο, στο τέλος και η άβυσσος θα κοιτάξει εσένα.

Όλα αυτά που θάψαμε και παραμερίσαμε τόσα χρόνια βρήκαν τον τρόπο να βγουν στην επιφάνεια και αυτό είναι αβάσταχτο πολλές φορές και όντως μπορεί να σε ρίξει στην άβυσσο αλλά είναι και μια ευκαιρία να λύσεις λογαριασμούς και να τακτοποιήσεις επιτέλους κάποια πράγματα... 

Προσωπικά δεν θεωρώ ότι έχω ξεμπερδέψει με την άβυσσο μέσα μου αλλά μέσα από αυτή τη διαδικασία της τακτοποίησης έχω μπορέσει να κάνω κάποια βήματα προς τα εμπρός, όπως το να είμαι ικανός πλέον να συγκεκριμενοποιώ την αιτία της δυσφορίας μου και της στενοχώριας μου και να μην παίρνει τους πάντες η μπάλα χωρίς διάκριση... Να μπορώ να εκφράζω με λέξεις την στενοχώρια μου και τη δυσφορία μου και να την επικοινωνώ στους άλλους χωρίς να είναι απαραίτητο να γίνει καυγάς όποτε το κάνω... Προσπαθώ πάντα να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι στη ζωή έχουν σημασία οι μικρές καθημερινές νίκες κι όχι οι συγκλονιστικοί θρίαμβοι που συμβαίνουν μια ή δυο φορές στην ζωή σου αν είσαι τυχερός...και συνεχίζω 😊

Το τραγούδι του Χιλμπίλη...

Είδα το "Τραγούδι του Χιλμπίλη" χθες το βράδυ και στράγγισα στο κλάμα... 

Χρόνια είχε μια ταινία να με επηρεάσει έτσι, πατήθηκαν μέσα μου τόσα πολλά κουμπιά, ταυτίστηκα τόσο πολύ με αυτό που έβλεπα που ταράχτηκα πραγματικά... Όχι γιατί η ζωή η δική μου και της οικογένειας μου μοιάζει τόσο πολύ με αυτή της οικογένειας του J.D. Vance, κάθε άλλο... Αυτό που με σόκαρε γιατί μου ήταν πολύ οικείο ήταν το στοιχείο της παραίτησης, της ζωής που σε παίρνει από κάτω, το αίσθημα της ματαιότητας, ότι όσο κι αν προσπαθήσεις δεν θα τα καταφέρεις... 

Το ξέρω αυτό το συναίσθημα, το έχω δει στους οικείους μου και παλεύω καθημερινά μαζί του, μέρα την μέρα, ξέρω ότι είμαι επιρρεπής σε αυτό, ότι είναι εύκολο για μένα να αφεθώ στην παραίτηση και την αυτολύπηση όχι τόσο γιατί έχω τους λόγους να το κάνω αλλά γιατί μεγάλωσα έτσι, το έβλεπα παντού, στο σπίτι, στη γειτονιά, στους φίλους μου... Το μόνο πράγμα που με έσωσε από αυτό που είμαι είναι η Μάρα και τα παιδιά μου... 

Ευτυχώς για μένα, γνώρισα την Μάρα πολύ νέος και μεγάλωσα μαζί της, μου έμαθε ότι πρέπει να προσπαθείς, να μην τα παρατάς, να χαίρεσαι με τις μικρές νίκες της ζωής... Περάσαμε τις δυσκολίες μας αλλά ήταν πάντα αυτή που χρειαζόμουν, αυτό που είχα ανάγκη από παιδί, να βρω ένα αντίβαρο στο σκοτάδι που είχα και έχω μέσα μου... Όταν ήρθαν στη ζωή τα παιδιά μου για διάφορους λόγους, γενικότερους αλλά και προσωπικούς, η ζωή έγινε πολύ πιο δύσκολη αλλά η έγνοια τους και η αγάπη τους δεν με άφηναν ποτέ να κατρακυλήσω εντελώς, είχα πάντα ακόμα ένα λόγο εκτός της Μάρας που σηκωνόμουν πάντα στα πόδια μου... 

Δεν τα καταφέρνω πάντα καλά, σίγουρα κάνω πολλά λάθη στην πορεία και περιμένω να μου τα χρεώσουν τα παιδιά μου και η Μάρα κάποτε αλλά θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι ασυγχώρητα κι ότι πάντα στο πίσω μέρος τους μυαλού τους θα ξέρουν ότι και τους τρεις τους, τους αγάπησα όσο δεν έχω αγαπήσει τον εαυτό μου ποτέ...

Για την ταινία δεν θέλω να πω πολλά περαιτέρω, έχουν ήδη ειπωθεί πολλά, άλλα θετικά κι άλλα αρνητικά, εγώ ξέρω ότι με συγκλόνισε, δείτε τη και βγάλτε τα συμπεράσματά σας... Το μόνο που θέλω να πω είναι ότι είναι συγκλονιστική η μεταμόρφωση και η ερμηνεία της Glenn Close στην γιαγιά του  J.D. Vance κι ότι πρέπει επιτέλους αυτή η μεγάλη ηθοποιός να πάρει ένα Oscar!

1312...

Μπείτε στο Press Project να καμαρώσετε και τα υπόλοιπα βίντεο... 😠😠😠

Σούκα...

Τρελός κοιμήθηκε, τρελό όνειρο είδε, έτσι λέει η μάνα μου...

Εγώ το είχα από παλιά το κουσούρι, δεν είναι καινούργιο αλλά τώρα με τον κορωνοϊό απόγινε η κατάσταση, ο εγκλεισμός έχει μεγάλη επίδραση πάνω μου φαίνεται...

Τις προάλλες, πρέπει να ήταν το Σάββατο, είδα ένα απίστευτο όνειρο, τόσο ζωντανό και ξεκάθαρο που ήταν σαν να βλέπω ταινία... Είναι καλοκαίρι και βρισκόμαστε διακοπές στο νησί Σούκα (!) το οποίο δεν ξέρω που βρίσκεται αλλά μοιάζει εντελώς ελληνικό... Μένουμε πάνω σε μια φανταστική παραλία με πλατιά αμμουδιά και βράχια στο δεξί άκρο που σχηματίζουν ένα μικρό κόλπο... Κολυμπάμε και ευχαριστιόμαστε την θάλασσα κι εγώ και η Μάρα και τα παιδιά, απόλυτη ευτυχία και ανεμελιά... Έχουμε ένα φουσκωτό το οποίο έχει ως κινητήριο δύναμη ένα ποδήλατο δρόμου προσαρμοσμένο πάνω στο φουσκωτό του οποίου η πίσω ρόδα έχει αντικατασταθεί με μηχανισμό όπως αυτός που έχουν τα ποταμόπλοια στην Αμερική... 

Το σκηνικό αλλάζει και βρισκόμαστε σε ένα κέντρο με φοβερή θέα πάνω από την παραλία που γίνεται ένας γάμος, εμείς πάμε να αγοράσουμε παγωτό για τα παιδιά... Ο Θάνος παίρνει ένα πύραυλο 4x4 ο οποίος είναι διπλάσιος από το φυσιολογικό του μέγεθος και μοιραία κάποια στιγμή πέφτει πάνω στην μπλούζα του... Εμφανίζεται ξαφνικά ο Αλέξανδρος Συνοδινός (!!!) ο οποίος μας ενημερώνει ότι κολλάει η 4η στο αυτοκίνητό του και θέλεις να μας το δώσει για να το...τρέξουμε και να την...ξεκολλήσουμε !!! Βρισκόμαστε όλη η οικογένεια σε ένα ανοιχτό Nissan Discovery και οδηγάμε τσίτα τα γκάζια σε μια τεράστια παραλία με το αυτοκίνητο να σχίζει τα νερά στα ρηχά ενώ η εικόνα έρχεται σε μένα σαν να παρακολουθώ την λήψη ενός drone από ψηλά...

Μετά από αυτή την απίθανη βόλτα βρισκόμαστε σε ένα χωριό που μοιάζει φοβερά με το Πυργί στη Χίο, τα κτίρια έχουν τις ίδιες διακοσμήσεις στους τοίχους... Αυτό που είναι εξαιρετικά παράδοξο είναι ότι οι δρόμοι μέσα στο χωριό δεν έχουν στροφές, για την ακρίβεια οι στροφές είναι ευθείες γωνίες, θυμίζει κουίζ λαβύρινθο σαν αυτούς που παίζουμε στα περιοδικά με σταυρόλεξα... Το μόνο θολό σημείο του ονείρου είναι ότι θυμάμαι πολύ αχνά ότι πιάνω την κουβέντα με ένα ασπρομάλλη γέροντα που φοράει ζακέτα μέσα στο κατακαλόκαιρο και το όνειρο καταλήγει μπροστά σε ένα μπαρ στο χωριό, τυπικό κωλόμπαρο της ελληνικής επαρχίας, κλειστό με βαριά πόρτα και καρακίτς διακόσμηση στον εξωτερικό χώρο (συνήθως ίδιας αισθητικής είναι και το μέσα αλλά δεν μπήκα μέσα, το όνειρο τελειώνει κάπου εδώ αλλά έτσι κι αλλιώς είχα και τα παιδιά μαζί μου... 

Όταν ξύπνησα γκούγκλαρα το όνομα Σούκα από περιέργεια, λέω πώς μου ήρθε, υπάρχει άραγε κάτι τέτοιο, κάπου; Βρήκα λοιπόν ότι στις Φιλιππίνες υπάρχει ένα νησί που λέγεται Suka Suka Dacula ...

Ρε, λες;

11...

11 χρονών ρε κερατά, πώς πέρασαν τα χρόνια... Τι να σου πω και τι να σου ευχηθώ που δεν το έχω πει ήδη τόσα χρόνια... Αυτό που θα ευχηθώ φέτος δεν αφορά εσένα αλλά εμένα... Μακάρι να αξιωθώ να στέκομαι δίπλα σου και να σε στηρίζω και να σε καμαρώνω όπως σου αξίζει για πολλά πολλά χρόνια ακόμα...

Χρόνια σου πολλά Σπύρο μου!

Πάτα το, Κιμ...

Κακή διάθεση σήμερα... 

Μια πολύ καλή φίλη σήκωσε πυρετό και πήγε για test πρωί πρωί... Ο άντρας της έχεις σπασμένο πόδι, την είδαμε το πρωί του Σαββάτου για ένα μισάωρο... Μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα του test της είμαστε κι επίσημα έγκλειστοι... 

Αδιέξοδο πλήρες, κανένα φως στην άκρη του τούνελ, κάνουμε ότι είμαστε ψύχραιμοι αλλά έχουν παίξει τα νεύρα μας... 

Δεν μας φτάνουν όλα, παρακολουθούμε την δυσωδία των ημερών, παιδεραστές, κυκλώματα, συγκαλύψεις, πολιτικές σκοπιμότητες, φωτοσοπιασμένες εικόνες και πολιτικό κόστος... 

Αηδία με έχει πιάσει και θυμός που κάνει το κεφάλι μου να πονάει μερικές φορές, πάτα το κουμπί ρε πούστη Κιμ να πάμε στο διάολο όλοι...