"Η δίψα" του Jo Nesbo

Το έχω πάρει απόφαση ότι δεν μπορώ να γράψω επί της ουσίας κριτική για τα βιβλία του Nesbo διότι αφενός δεν είμαι αντικειμενικός και αφετέρου ακολουθούν μια συγκεκριμένη μανιέρα, όπως όλα τα βιβλία τύπου series, που ή σου αρέσει ή όχι... Προσωπικά λατρεύω τον Harry Hole και τις ιστορίες του και πιστεύω ότι τον αγαπά και ο Nesbo κι όχι μόνο για τα λεφτά και τη δόξα που του έχει χαρίσει... Μπορεί να λένε ότι ο Nesbo μισεί τον Hole που του έχει κλέψει όλη τη δόξα αλλά πάντα οι ιστορίες του αλκοολικού μπάτσου από το Όσλο είναι αυτές που πρέπει...

Η σύνοψη του βιβλίου από το Μεταίχμιο είναι αυτή:

Πλινκ: Ο ήχος του ταιριάσματος στο Tinder είναι ο τελευταίος που θα ακούσει η Ελίζε Χέρμανσεν πριν πέσει θύμα δολοφονίας μες στο διαμέρισμά της. Το νεκρό κορμί της θα βρεθεί από την αστυνομία σημαδεμένο και στραγγισμένο από το αίμα.

Όταν μια ακόμα γυναίκα δολοφονείται, τα αντανακλαστικά του πρώην επιθεωρητή και νυν καθηγητή στην Αστυνομική Ακαδημία Χάρι Χόλε, θρυλικού διώκτη σίριαλ κίλερ, ενεργοποιούνται…

Άλλωστε ένας επαναλαμβανόμενος εφιάλτης στοιχειώνει τον ύπνο του, φωνές κατακλύζουν κάθε τόσο το μυαλό του: υπάρχει ένας δολοφόνος που ο Χάρι δεν κατάφερε να συλλάβει. Μήπως ήρθε η ώρα να αναμετρηθούν ξανά;

Το βιβλίο έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός Hole βιβλίου... O Harry τόσο λόγω των δαιμόνων μέσα στο κεφάλι του όσο και από αγάπη για τους ανθρώπους, δικούς του και ξένους, αφού αυτό που τον κινεί είναι να είναι κάπου χρήσιμος, θα ριχτεί στο κυνήγι του φονιά για άλλη μια φορά... Η λίστα με τα φαντάσματα που του ταράζουν τον ύπνο μέσα στην νύχτα θα μεγαλώσει καθώς η αναζήτηση της αλήθειας απαιτεί πάντα θυσίες και ο Harry το ξέρει καλύτερα από όλους... Ζει μια ζωή που κατά βάθος πιστεύει ότι δεν του αξίζει και τρέμει για την ημέρα που θα την χάσει, την μέρα που θα ακούσει τον πάγο να ραγίζει κάτω από τα πόδια του... Γύρω του κινούνται γνωστοί χαρακτήρες από προηγούμενα βιβλία αλλά και νέοι, όλοι τόσο ίδιοι αλλά και τόσο διαφορετικοί από τον Harry, που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με τον καλύτερο τρόπο... Κάνουν λάθη, μερικές φορές εγκλήματα αλλά είναι απόλυτα ανθρώπινοι και χειροπιαστοί, επαφίεται στον αναγνώστη να τους βάλει ταμπέλα...  Στο τέλος όλοι οι άνθρωποι είναι γεννήματα συγκυριών, επιλογών και συμπτώσεων...

Η πλοκή είναι συναρπαστική, όπως σε κάθε βιβλίο του Nesbo και η υπόθεση στημένη και αναλυμένη μέχρι λεπτομέρειας... Θα ήθελα να σταθώ στην εξαιρετική σεκάνς του φινάλε της οποίας η πλαστικότητα της περιγραφής με εντυπωσίασε αφάνταστα... Επίσης να σημειώσω ένα δυο bullets:

• Βρίσκω ατυχέστατη την επιλογή του Μεταίχμιου να αλλάξει το κλασσικό format των εξώφυλλων των βιβλίων του Nesbo, υπάρχουμε κι εμείς οι ψυχαναγκαστικοί...
• Το όλο story, μου έφερε στο μυαλό από τεχνικής άποψης το "Red Dragon"... Αν έχετε διαβάσει και τα δύο θα καταλάβετε τι λέω...
• Ετοιμαζόμαστε για την συνέχεια των περιπετειών του Hole, το φινάλε δεν αφήνει αμφιβολίες...

(*) Το παρόν post γράφτηκε συνοδεία μπύρας... Θα άρμοζε καλύτερα ένα Jim Beam αλλά δεν συνηθίζω να πίνω, καλοκαιριάτικο, ουίσκι μέσα στο καταμεσήμερο...ακόμα...

Γολγοθάς...

Στο καράβι της επιστροφής από Αίγινα, καθόμαστε στο σαλόνι... Έχω βάλει μια ταινία στα παιδιά στο laptop γιατί δεν έχω κουράγιο να τους κυνηγάω, πονάει η μέση μου, κάθομαι δίπλα τους και απαντάω σε ευχετήρια μηνύματα στο Facebook από το κινητό μου, είναι τα γενέθλιά μου...

Παραδίπλα κάθεται μια παρέα από δύο οικογένειες που μιλούν αγγλικά... Έχουν, κι οι δυο μαζί, αρκετά παιδάκια που κάνουν την σχετική φασαρία αλλά τίποτα το ιδιαίτερο... Το ένα παιδάκι από όλα έχει μια δυσμορφία στο πρόσωπο πολύ έντονη που του αλλοιώνει εντελώς το δεξί μισό του προσώπου του... Δεν φαίνεται να έχει κάποιο άλλο πρόβλημα, νοητικό ή κάτι άλλο ας πούμε αλλά το πρόσωπό του είναι μαγνήτης για το βλέμμα... Ο Σ. το προσέχει και μου τον δείχνει ρωτώντας με τι έχει αυτό το παιδάκι και είναι έτσι... Προσπαθώ να του εξηγήσω ότι κάτι έπαθε και δεν είναι ωραίο να το δείχνουμε με το δάχτυλο διότι θα αισθανθεί άσχημα... Σκέφτομαι πόσες φορές θα έχει ήδη και πόσες ακόμα θα αντιμετωπίσει αυτό το αγοράκι και οι γονείς του αυτά τα βλέμματα της συμπόνοιας/έκπληξης/απέχθειας/κτλ , πόσο δύσκολο είναι να διαχειριστείς ότι οι άλλοι άνθρωποι κατά κανόνα στην πρώτη επαφή μαζί σου θα σε αντιμετωπίζουν σαν αξιοπερίεργο... Δεν ξέρω τι θα μου κόστιζε σαν άνθρωπο, συναισθηματικά, ένας τέτοιος Γολγοθάς, να μεγαλώνω ένα παιδί με πρόβλημα... Προφανώς θα είχε όλη την αγάπη μου και την συμπαράστασή μου αλλά δεν ξέρω τι θα χρειαζόταν να κάνω για να διατηρήσω μια άλφα συναισθηματική και ψυχική ισορροπία μέσα μου, για το παιδί πρώτα απ' όλα και για μένα...

Όσο κάνω αυτές τις σκέψεις είμαι σκυμμένος στην οθόνη του κινητού μου και στέλνω ευχαριστήρια μηνύματα...  Χωρίς να το αντιληφθώ, ένα κοριτσάκι από τα παιδάκια της διπλανής μας παρέας, το οποίο μέχρι εκείνη την ώρα καθόταν αμίλητο στην θέση του, έρχεται δίπλα μου και με το δάχτυλο του χτυπάει σχετικά δυνατά την οθόνη του κινητού μου... Ξαφνιάζομαι, αρχικά νομίζω ότι θέλει να παίξει με το τηλέφωνό μου αλλά το κοριτσάκι δείχνει να είναι σε ένταση, ξαναχτυπάει με το δάχτυλο την οθόνη του κινητού μου και σηκώνει τα χέρια του στα πλάγια του κεφαλιού του (μου έρχονται φλασιές από το "Rainman") ενώ η μαμά του έχει ήδη σηκωθεί από την θέση της, την έχει πάρει αγκαλιά και προσπαθεί να την ηρεμήσει... Η δεύτερη κυρία της παρέας, μου λέει με σπαστά ελληνικά ότι την ενοχλεί που καθόμαστε όλοι προσηλωμένοι σε οθόνες, καλά κάνει το παιδί της λέω, προσπαθώντας να είμαι όσο πιο χαμογελαστός γίνεται και βάζω το κινητό στην τσέπη... Σε λίγο ο μπαμπάς της μικρούλας που βρισκόταν κάπου έξω με τα υπόλοιπα παιδάκια, επιστρέφει και παίρνει στην βόλτα μαζί και το κοριτσάκι που ακολουθεί ήρεμα, κρατώντας το χέρι του πατέρα της... Όταν φεύγουν η μαμά του κοριτσιού, κι αυτή με σπαστά ελληνικά, μου ζητάει συγνώμη για το συμβάν... Προσπαθώ να της εξηγήσω ότι δεν πρέπει να στενοχωριέται κι ότι δεν συνέβη τίποτε σημαντικό...

"Ο Μαύρος Πύργος IV - Ο μάγος κι η γυάλινη σφαίρα" του Stephen King

Ο Μαύρος Πύργος μέρος τέταρτον, δέστε τις ζώνες σας ή μάλλον λύστε τις... 

Το βιβλίο ξεκινάει από εκεί που τελείωσε το προηγούμενο μέρος της ιστορίας , ταξιδεύουν με τον  Μονοτρόχιο Μπλέην, ένα τρένο που ελέγχει μια τεχνητή/διαταραγμένη νοημοσύνη προς τα Δυτικά και προσπαθούν να βρούνε τρόπο έτσι ώστε ο Μπλέην να μην τους πάρει μαζί του στον προαποφασισμένο θάνατό του... Όταν τα καταφέρνουν, βρίσκονται σε κάποια έκδοση του Κάνσας, πολύ όμοια αλλά και πολύ διαφορετική από αυτή του κόσμου του Τζέικ, του Έντι και της Σουζάνας όπου ένας λοιμός έχει εξοντώσει τους πάντες... Καθώς η πορεία τους για την αναζήτηση του Πύργου συνεχίζεται το πλήρωμα του χρόνου φτάνει για να μάθει το κα-τετ του λεπτομέρειες για το παρελθόν του Ρόλαντ, για το ποια γεγονότα αποτέλεσαν αφορμή για την έναρξη αυτής της αναζήτησης...

Μαθαίνουν λοιπόν για το πως ο Ρόλαντ, συνοδεία του Κάθμπερτ και του Άλεν, του πρώτου κα-τετ του, για να γλιτώσουν από τον Μάρτεν και την ανασφάλεια που κυριαρχεί στη Γαλαάδ, λίγο καιρό πριν την πτώση της, αποστέλλεται από τον πατέρα του στις Έξω Βαρονίες, στο Μέτζις, για να κρυφτούν ουσιαστικά, υποκρινόμενοι τους απεσταλμένους της Συμμαχίας με υποχρέωση να κάνουν απογραφή σε οτιδήποτε θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο στον πόλεμο... Αλίμονο όμως, ο πατέρας του Ρόλαντ δεν γνωρίζει ότι στο Μέτζις εξυφαίνεται μια συνωμοσία ενάντια της Συμμαχίας και ότι ο γιος του και το κα-τετ του θα βρεθούν στο μάτι του κυκλώνα των γεγονότων... Τα γεγονότα του "Ο Μαύρος Πύργος IV - Ο μάγος κι η γυάλινη σφαίρα" είναι τα γεγονότα που περιγράφουν την βίαιη ενηλικίωση του Ρόλαντ, τα γεγονότα που έπλασαν τον χαρακτήρα που έχει στο παρόν ο σκυθρωπός πιστολέρο με το λειψό δεξί χέρι... Ο Ρόλαντ στο Μέτζις, γνωρίζει το πρώτο και μοναδικό έρωτα της ζωής του στο πρόσωπο της Σούζαν Ντελγκάντο και σύρεται από το κα του σε τραγικές στιγμές που έχουν τελικά ένα μόνο στόχο και σκοπό, τον Μαύρο Πύργο...

Στο βιβλίο αυτό ο Stephen King, στοιχειοθετεί το σύμπαν του Μέσου Κόσμου με λεπτομέρεια και τοποθετεί σιγά σιγά τα κομμάτια του puzzle στην θέση τους...  Το σύμπαν του, με αναφορές στο κλασσικό western, την post apocalyptic θεματική και με πολλά στοιχεία παραδοσιακού fantasy, είναι εφιαλτικό, εκεί ο τόπος και ο χρόνος δεν έχουν την έννοια που εμείς οι υπόλοιποι γνωρίζουμε... Οι περιγραφές του και γενικά το χτίσιμο της πλοκής είναι άρτιο, εννοείται, ο King γράφει αβίαστα, για τον εαυτό του, για να ικανοποιήσει το όραμα που έχει στο μυαλό του ... Γράφει το βιβλίο που είχε στο μυαλό του 26 ολόκληρα χρόνια και το γράφει όπως αυτός θέλει..... Όπως γράφει ο ίδιος στον επίλογο, μια συγκεκριμένη σκηνή γράφτηκε το 1970 ενώ η αμέσως επόμενη το 1996... Στα 26 αυτά χρόνια πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι κι ο Stephen King το γνωρίζει ότι πλέον έχει την πολυτέλεια να παίξει το παιχνίδι με τους δικούς του όρους... Ενδιαφέρον στοιχείο του βιβλίου, για τους μελετητές του συνόλου του έργου του King, είναι ότι στο "Ο Μαύρος Πύργος IV - Ο μάγος κι η γυάλινη σφαίρα" ,έχουμε αναφορές σε άλλους χαρακτήρες που εμφανίστηκαν παλαιότερα βιβλία του King όπως η γιαγιά Άμπιγκεηλ και ο Ράνταλ Φλαγκ, ειδικά ο δεύτερος από ότι φαίνεται θα ταλαιπωρήσει πολύ τον δύστυχο Ρόλαντ...

Τα βιβλία του King είναι τρομακτικά παραμύθια για μεγάλους που σε άλλους αρέσουν και σε άλλους όχι... Η saga του Πύργου είναι το παραμύθι που πιστεύω ότι θα ήθελε ο King να τον θυμούνται και η αλήθεια είναι ότι όταν την ξεκινήσεις είναι δύσκολο να την σταματήσεις πριν μάθεις το τέλος...

Εμπόδια...

Το μεγαλύτερο εμπόδιο που αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος που πολεμάει το άγχος και την κατάθλιψη , συνειδητά, είναι ότι δεν έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του... Όχι ως προς τον τομέα της αυτοπεποίθησης και του αυτοσεβασμού αλλά ως προς το ότι δυσκολεύεται να ερμηνεύσει τις αντιδράσεις του... 

Δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν μια συγκεκριμένη αντίδραση, μια έκρηξη οργής, μια κακήδιάθεση είναι αποτέλεσμα μιας αντίδρασης του οργανισμού στις δυσκολίες, τις στενοχώριες, τις απογοητεύσεις που όλοι λίγο πολύ βιώνουν ή οφείλονται στην "πάθησή" του... Μπαίνει στη διαδικασία να ζυγίζει αίτια, αφορμές και αντιδράσεις, αν υπήρχε λογική ποσόστωση συναισθήματος στην αντίδραση ή αν η αδρεναλίνη έρευσε παραπάνω από το κανονικό... 

Ακόμα δυσκολότερο να αποφανθεί για το τις πταίει είναι η περίοδος που για ακόμα μια φορά προσπαθεί να ελαττώσει και να κόψει τελικά την όποια φαρμακευτική αγωγή λαμβάνει, εφόσον έχει δώσει ο γιατρός το ok...  Γνωρίζει ότι η διαδικασία οφείλει να είναι αργή και ότι οι αντιδράσεις του οργανισμού στην μη χορήγηση των φαρμάκων παρουσιάζονται σταδιακά, όχι από την μια μέρα στην άλλη... Κάθε πρωί ξυπνάει και σκέφτεται αν αισθάνεται καλά, αν τον απασχολεί κάτι, αν είναι αρκετά σημαντικό αυτό το κάτι ώστε να δικαιολογεί την ενδεχόμενη κακή του διάθεση και αυτό συνεχίζεται και επαναλαμβάνεται καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας μέχρι να πέσει για ύπνο... 

Είναι μια διαδικασία, εξουθενωτική, που τον αποξενώνει κάποιες φορές από τους γύρω του διότι κάνει focus διαρκώς στον εαυτό του, θέλει προσπάθεια να μην εγκλωβιστεί στον κόσμο του...

QlikView and Google Maps integration and more...

Το σημερινό post αφορά τρία links που περιέχουν πληροφορία εξαιρετικά χρήσιμη για εμένα, όπως αποδείχτηκε, τις προηγούμενες μέρες όταν και δούλευα πάνω σε μια εφαρμογή με ένα αρκετά sophisticated dashboard πωλήσεων...

Το πρώτο, από το Analytics Vidhya, περιέχει ένα πολύ καλό οδηγό για τη δημιουργία Box Plot σε QlikView...  Το Box Plot δεν είναι ευρέως χρησιμοποιούμενο chart και απαιτεί αυτός που το διαβάζει να έχει κάποιες γνώσεις στατιστικής και να αντιλαμβάνεται κάποια βασικά μεγέθη αλλά είναι ένα chart που σε εκπαιδευμένα μάτια μπορεί να απεικονίσει γρήγορα και παραστατικά πολύ πληροφορία...

Το δεύτερο link είναι και πάλι από το Analytics Vidhya και είναι ένας εξαιρετικό οδηγός για το πως να ενσωματώσεις Google Maps στην  QlikView εφαρμογή σου χωρίς την χρήση  add ons ή την αναγκαστική χρήση του web view... Είναι μια αρκετά πολύπλοκη υλοποίηση η οποία περιγράφεται όμως βήμα βήμα και η οποία αν γίνει όπως πρέπει ανταμείβει με εξαιρετικά αποτελέσματα...

Το τρίτο link είναι ένα εξαιρετικό δωρεάν on line tool από τη Google, που δίνει τη δυνατότητα στον προγραμματιστή, μέσω ενός πολύ καλού wizard να δημιουργήσει τον χάρτη που θα ενσωματώσει στην εφαρμογή του, οτιδήποτε είναι αυτή, QlikView ή όχι... Οι δυνατότητες παραμετροποίησης του look and feel του χάρτη είναι πολλές και δίνουν τη δυνατότητα να δημιουργήσει πραγματικά κάτι που αντικατοπτρίζει τις επιλογές και το στυλ του κάθε προγραμματιστή χωρίς να τον περιορίζει σε προσχεδιασμένα και "κλειστά"  templates... Το τελικό παραγόμενο του wizard είναι είτε ένα json αρχείο το οποίο ενσωματώνεται κατάλληλα στην κάθε εφαρμογή είτε ένα link η χρήση του οποίου οδηγεί στο επιθυμητό αποτέλεσμα... Ο χάρτης που εγώ κατασκεύασα για την εφαρμογή πάνω στην οποία δούλευα είναι ο παρακάτω:

Going the distance...

Μου αρέσει να βάζω στόχους και να τους επιτυγχάνω, μου αρέσει να σπρώχνω τα όρια μου κάθε φορά και λίγο παρακάτω... Η διαδικασία από την στοχοθεσία μέχρι την επίτευξη του στόχου με κρατάει ζωντανό και με το μυαλό μου σε κίνηση...

Ξεκινώντας εδώ και 2 χρόνια πάνω κάτω την προσπάθεια να περπατώ/τρέχω όσο μπορώ περισσότερο έτσι ώστε να γυμναστώ, να χάσω κάποια επιπλέον κιλά και να έχω καλύτερη υγεία, είχα βάλει σαν στόχο κάποια στιγμή να διανύσω την απόσταση από το σπίτι μου στην Αγία Παρασκευή μέχρι το πατρικό μου στον Ταύρο με τα πόδια... Ο στόχος αυτός έγινε πραγματικότητα χθες το πρωί, πολύ ευκολότερα από ότι περίμενα τελικά και η ικανοποίηση που ένιωσα, και νιώθω ακόμα, είναι μεγάλη... Τώρα βρίσκομαι ήδη  σε φάση αναζήτησης του επόμενου στόχου...

Απώλειες...

Χθες ήταν ο Chester Bennigton, πριν λίγο καιρό ο Chris Cornell, το 2016 ήταν ο Bowie... Πολλοί από τους μουσικούς που συνδέθηκαν με την νιότη μου, που θαύμαζα, που αγαπούσα, που αδιαφορούσα για αυτούς, φαίνονται να στριμώχνονται στην έξοδο για μια τελευταία και οριστική έφοδο στον ουρανό... Αναρωτιέμαι ποιος θα είναι ο επόμενος, αν θα είναι αυτοκτονία, ατύχημα ή θάνατος από φυσικά αίτια, αν θα είναι νέος ή πλήρης ημερών... Κάθε φορά που μαθαίνω μια τέτοια είδηση κοιτάζω να μάθω την ηλικία του νεκρού, αν είμαστε συνομήλικοι ή όχι... Φοβάμαι τον χρόνο που περνάει, το βάρος που στοιβάζει στο σώμα και την ψυχή, κάθε τέτοια είδηση με κάνει να αισθάνομαι λίγο περισσότερο άβολα, σαν η γενιά μου να σβήνει σιγά σιγά...

"Η εκκλησία των νεκρών κοριτσιών" του Stephen Dobyns

Απροσδόκητα ενδιαφέρον και απολαυστικό το "Η εκκλησία των νεκρών κοριτσιών" του Stephen Dobyns, ένα βιβλίο που παρέμεινε στα αδιάβαστα για παραπάνω από ένα χρόνο και καθώς είχαν προηγηθεί δύο αποτυχημένες μου προσπάθειες να το διαβάσω... Τελικά η τρίτη προσπάθεια δεν ήταν η φαρμακερή, ήταν η σωστή, έδωσα στο βιβλίο το χρόνο που που χρειαζόταν για να ξεδιπλώσει τις χάρες του και αυτό με αντάμειψε...

Σε μια μικρή, ήσυχη πόλη της πολιτείας της Νέας Υόρκης, η ηρεμία και οι ομαλοί ρυθμοί της ζωής διαταράσσονται από τις εξαφανίσεις τριών κοριτσίων γύρω στα 13 με 14... Το σοκ για την τοπική κοινωνία είναι τεράστιο και όσο ο καιρός περνάει και η υπόθεση παραμένει άλυτη τα πνεύματα οξύνονται... Η καχυποψία και ο φόβος οδηγούν τις καταστάσεις στα άκρα, οι άνθρωποι αφήνονται να γίνουν έρμαια και η αληθινή όψη των χαρακτήρων τους αναδύεται σταδιακά επιφυλάσσοντας εκπλήξεις... Παράλληλα, η ίδρυση μιας φιλοσοφική λέσχης μαρξιστικού προσανατολισμού από ένα νεοαφιχθέντα  καθηγητή του τοπικού κολλεγίου, ο οποίος είναι Αλγερινής καταγωγής περιπλέκει ακόμα περισσότερο τα πράγματα...

Το βιβλίο του παντελώς άγνωστου σε μένα, μέχρι πρότινος, Stephen Dobyns, ακολουθεί ένα αφηγηματικό στυλ παρόμοιο με αυτό που συναντάς στα βιβλία του Τζέφρυ Ευγενίδη, ένας αφηγητής που διηγείται τα γεγονότα τα οποία έζησε ο ίδιος... Η πλοκή στην αρχή του βιβλίου είναι εξαιρετικά αργή και ίσως αυτό να αποθαρρύνει τον αναγνώστη αλλά έχοντας ολοκληρώσει το βιβλίο πλέον πιστεύω ότι έχει γίνει εσκεμμένα... Ο Dobyns, με το αργόσυρτο, νωχελικό στυλ αφήγησης των πρώτων 100 σελίδων προσπαθεί να μυήσει τον αναγνώστη στην ατμόσφαιρα και τους ρυθμούς μιας γαλήνιας, επαρχιακής πόλης που αποτελεί καταφύγιο για τους ανθρώπους που τους κούρασε η παράνοια της μεγαλούπολης... Σταδιακά αυτό αλλάζει, όσο τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο μέχρι να φτάσουμε στο εξαιρετικό φινάλε όπου η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε μέτρο... 

Αναλύοντας το "Η εκκλησία των νεκρών κοριτσιών", βλέποντας το από το πρίσμα της αστυνομικής ιστορίας, η δουλειά που έχει γίνει είναι εξαιρετική... Η πλοκή υφαίνεται, στην κυριολεξία, κομμάτι κομμάτι, χωρίς λογικά άλματα και υπερβατισμούς και η λύση του μυστηρίου βρίσκει τον αναγνώστη χωρίς απορίες, όλα τα κομμάτια στου puzzle έχουν μπει στην θέση τους... Το βιβλίο αυτό όμως έχει πολλαπλές αναγνώσεις και θα ήταν κατάφωρη αδικία αν το χαρακτηρίζαμε απλά ως ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα ήταν αρκετό... Η ιστορία των εξαφανίσεων των κοριτσιών δίνει στον Dobyns την ευκαιρία, μέσω του ανώνυμου αφηγητή του, να κάνει ένα σχολιασμό πάνω στην γενικότερη ηθική και νοοτροπία των μικρών, τοπικών, κοινωνιών των οποίων η πραγματική εικόνα κάθε άλλο παρά ειδυλλιακή είναι στην πραγματικότητα... Καυτηριάζει τον μικροαστισμό και τον συντηρητισμό τους, την επιφυλακτικότητα απέναντι σε κάθε τι που μοιάζει ή είναι διαφορετικό, τους σκελετούς που είναι καλά κρυμμένοι σε ντουλάπες και κάτω από προσωπεία ευυπόληπτων πολιτών... Σημειώνει το πόσο θάρρος χρειάζεται να έχεις για να είσαι διαφορετικός, είτε πρόκειται για πολιτικές, είτε για σεξουαλικές επιλογές, και να μην το κρύβεις κάτι που μπορεί στο τέλος να το πληρώσεις πολύ ακριβά... Ο Dobyns μέσα από το βιβλίο του αποδομεί πλήρως την εικόνα των ειδυλλιακών, μικρών κοινωνιών, στηλιτεύει την υποκρισία τους και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για το μέχρι πού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος όταν άγεται και φέρεται από τον φόβο... Αν και το βιβλίο γράφτηκε το 1997, πολύ πριν τους Δίδυμους Πύργους, τη Δεύτερη Καταιγίδα της Ερήμου, το Αφγανιστάν, το ISIS, την Συρία κ.ο.κ, το  "Η εκκλησία των νεκρών κοριτσιών" μοιάζει προφητικό , αν σκεφτείς τα όσα ακολούθησαν στην Αμερική και τον κόσμο τα επόμενα χρόνια, το πόσο πίσω είναι ο πλανήτης ολόκληρος ως προς την αποδοχή της διαφορετικότητας...

Το "Η εκκλησία των νεκρών κοριτσιών" του Stephen Dobyns ήταν χωρίς δεύτερη σκέψη η αναγνωστική έκπληξη της χρονιάς που διανύουμε και το καλύτερο βιβλίο που διάβασα μέσα στο 2017, μέχρι τώρα... Εγώ το είχα αγοράσει από κάποιο παζάρι κοψοχρονιά αλλά μια μικρή αναζήτηση μου έδειξε ότι πωλείται ακόμα σε διάφορα βιβλιοπωλεία... Αν το βρείτε, διαβάστε το, αξίζει τον κόπο...

Ένα sms ή ένα email...

Θα ήθελα να μπορούσα να γράψω ένα πρόγραμμα που θα μπορούσε να στείλει ένα  sms ή ένα email στο κινητό που θα αποκτήσετε κάποια στιγμή και μάλλον θα σας το έχω πληρώσει εγώ... Αυτό το sms ή το mail θα ήθελα να το λάβετε όταν θα είστε εκεί γύρω στα 15 με 16 και θα έχετε αρχίσει να σκέφτεστε τι σημαίνει να ανοίγεις τα φτερά σου και να πετάς... 

Θα σας έλεγα σε αυτό το sms ή το mail ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι να κυνηγάς πάντα αυτό που αγαπάς,να κάνεις το καλύτερο που μπορείς, ποτέ δεν πρέπει να το βάζεις κάτω, να σηκώνεσαι ακόμα κι όταν η μούρη σου τρώει χώμα... Θα σας έλεγα ότι όταν θα έρθει η ώρα της επιλογής πρέπει να ακούσετε μόνο την καρδιά σας, κανέναν άλλο, ούτε εμένα, οι μεγάλοι επειδή έχουν στερηθεί την φλόγα της νεότητας πιστεύουν ότι είναι έτσι και τα παιδιά τους και ελπίζουν για αυτά ζωές "εξασφαλισμένες"... 

Θα διαφωνήσουμε και δεν είναι κακό, μην φοβηθείτε να το κάνετε, όποια απόφαση κι αν πάρετε, όπου κι αν σας βγάλει θα είναι για καλό γιατί αν πιστεύω στον τρόπο που σας μεγαλώνω εγώ κι η μάνα σας, πρέπει να πιστέψω και σε σας και θα το κάνω, θέλω δεν θέλω... Αυτό που θέλω να ξέρετε είναι ότι ό,τι και να γίνει, ακόμα κι αν μαλώσουμε ή δεν τα βρίσκουμε κάποτε, πάντα θα σας αγαπώ και θα σας εμπιστεύομαι... 

Δεν υπάρχει κάποιος που μπορεί να γράψει ένα τέτοιο πρόγραμμα οπότε το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να γράψω αυτό το post...

Twenty years...

Ανέκαθεν αγαπούσα πολύ αυτό το κομμάτι, είναι ίσως το αγαπημένο μου της δισκογραφίας των πολυαγαπημένων Placebo... Τόσο η μουσική του όσο και οι στίχοι του με έκαναν από την πρώτη φορά που το άκουσα να κολλήσω μαζί του... Σήμερα το πρωί είδα ένα βίντεο στο προφίλ ενός φίλου στο Facebook από την χθεσινή εμφάνιση των Placebo στο Rockwave όταν έπαιξαν αυτό το κομμάτι... Είπαμε ότι το αγαπώ πολύ αλλά κάτι  το γεγονός ότι πλέον κοντεύω τα 40, κάτι τα σημεία που επέλεξε ο Molko να τονίσει με χειρονομίες κάποιους στίχους και η γενικότερη εικόνα του, κάτι το γεγονός ότι είμαστε σχεδόν συνομήλικοι, οι Placebo κλείνουν φέτος 20 χρόνια, το τραγούδι μίλησε πραγματικά μέσα μου... 20 years to go χωρίς να είναι ποιητική αδεία πλέον και you 're the truth not i...

Twenty Years

Placebo

There are twenty years to go
and twenty ways to know
who will wear
who will wear the hat

There are twenty years to go
the best of all i hope
enjoy the ride
the medicine show

And thems the breaks
for we designer fakes
we need to concentrate on more than meets the eye

There are twenty years to go
the faithful and the low
the best of starts
the broken heart, the stone

There are twenty years to go
the punch drunk and the blow
the worst of starts
the mercy part, the phone

And thems the breaks
for we designer fakes
we need to concentrate on more than meets the eye

Thems the breaks
for we designer fakes
but it's you i take it's you´re the truth, not i

There are twenty years to go
a golden age i know
but all will pass
will end too fast, you know

There are twenty years to go
and many friends i hope
though some may hold the rose
some hold the rope

and that´s the end and that´s the start of it
that´s the whole and that´s the part of it
that´s the high and that´s the heart of it
that´s the long and that´s the short of it
that´s the best and that´s the test in it
that´s the doubt, the doubt, the trust in it
that´s the sight and that´s the sound of it
that´s the gift and that´s the trick in it

you´re the truth, not i
you´re the truth, not i
you´re the truth, not i