Αδιέξοδο...

Αυτό είναι το feeling...

Προσωπικό, επαγγελματικό, ψυχολογικό αδιέξοδο...

Διαρκή βήματα μπρος και πίσω, τίποτα δεν αλλάζει απλά η επιβεβαίωση της μη επιβεβαίωσης για άλλη μια φορά...

Ανεπάρκεια σε όλα...

"Ο Μαύρος Πύργος V - Οι Λύκοι της Κάλα" του Stephen King

Ο Μαύρος Πύργος, μέρος 5ο...

Η αναζήτηση του κα-τετ του Ρόλαντ Ντεσέιν, του τελευταίου πιστολέρο, συνεχίζεται όταν στο δρόμο τους εμφανίζονται κάποιοι αγρότες κι ένας ιερέας από ένα μέρος με την ονομασία Κάλα Σεν Μπριτζες και ζητούν τη βοήθειά τους... Κάθε 20 χρόνια περίπου οι μυστηριώδεις Λύκοι έρχονται και απαγάγουν το ένα από τα δυο δίδυμα παιδιά κάθε οικογένειας της κοινότητας και όταν αυτά επιστρέφουν έχουν μεταβληθεί σε άμυαλους γίγαντες που πεθαίνουν πρόωρα... Η μέρα της επιστροφής των Λύκων πλησιάζει...  Ο Ρόλαντ αποφασίζει να αφεθεί στο κα και να λοξοδρομήσει προς την Κάλα για να βοηθήσει τους χωρικούς... Ξέρει ότι τίποτε δεν είναι τυχαίο και ότι όλα θα υπηρετήσουν στο τέλος τον σκοπό του, την αναζήτηση του Μαύρου Πύργου και την αποκατάσταση της ισορροπίας στο σύμπαν...

Το βιβλίο κινείται στα υψηλά στάνταρ που έχουν χαράξει τα προηγούμενα τέσσερα βιβλία της σειράς και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά... Παρ' όλα αυτά δεν επιδεικνύει τη ζωντάνια και τον παλμό στην εξέλιξη της πλοκής που επέδειξαν κάποια από τα άλλα... Ίσως να φταίει το γεγονός ότι το μέγεθός του είναι μεγάλο, πλέον των 700 σελίδων, ίσως να φταίει το γεγονός ότι μεγάλο μέρος της αφήγησης αναλίσκεται σε παράλληλες ιστορίες που έρχονται όμως να προσθέσουν σημαντικά στοιχεία στην πλοκή... 

Χαρακτηριστικά στοιχεία του βιβλίου είναι η εμφάνιση του ιερέα Κάλαχαν, ο οποίος οδηγεί τους αγρότες της Κάλα στο να ζητήσουν τη βοήθεια των πιστολέρο... Ο Κάλαχαν είναι ένας χαρακτήρας που έχει ξαναεμφανιστεί σε βιβλίο του Stephen King, το Salem's Lot, κι έχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία να διηγηθεί στον Ρόλαντ και το κα-τετ του... Επίσης έχει στην κατοχή του κάτι τρομερό και αποτρόπαιο που όμως ο Ρόλαντ χρειάζεται για την αναζήτησή του... Το δεύτερο σημαντικό χαρακτηριστικό του βιβλίου είναι ότι βλέπουμε ότι η Σουζάνα εξακολουθεί να βασανίζεται από τους δαίμονες που κατοικούν στο κεφάλι της, όπως παλιότερα με την Ντέτα, μόνο που τώρα πια φαίνονται να έχουν αποκτήσει σάρκα και οστά... Αυτοί οι δαίμονες είναι που θα οδηγήσουν στο φινάλε του βιβλίου και θα αφήσουν τον αναγνώστη με ανοιχτούς λογαριασμούς και μεγάλη προσμονή για το επόμενο βιβλίο του Μαύρου Πύργου...

Το "Οι Λύκοι της Κάλα" είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται πολύ ευχάριστα, είναι ένα ωραίο παραμύθι για μεγάλους, κομμάτι ενός άλλου μεγαλύτερου... Δεν το διαβάζουμε για τις λογοτεχνικές αρετές του ή για τους προβληματισμούς που μπορεί να μας εμπνεύσει αλλά γιατί θέλουμε να μάθουμε το φινάλε της ιστορίας, ακριβώς σαν τα παιδιά... 

Υ.Γ. Δεν ξέρω αν έχει περάσει κι από το μυαλό κι άλλων αναγνωστών του Μαύρου Πύργου αλλά μόνο σε μένα η Νορθ Σέντραλ Ποζιτρόνικς θυμίζει τόσο πολύ την Ντάρμα;

Λύκος...

Είμαι ένας μοναχικός λύκος...

Δεν τα πάω καλά με τους ανθρώπους, τους αφήνω δύσκολα να έρθουν κοντά κι όταν έρθουν τους διώχνω εύκολα από κοντά μου, με την πρώτη ευκαιρία...

Ζητάω τα πάντα από τους άλλους και φυσικά με απογοητεύουν εύκολα, κάνω όμως το ίδιο και στον εαυτό μου, τουλάχιστον είμαι δίκαιος...

Τους περνάω όλους από κόσκινο, ψάχνω σχεδόν με πάθος την ευκαιρία να τους απορρίψω... Καταλαβαίνω ότι δεν είναι νορμάλ αυτό και προσπαθώ να μην υπερβάλλω αλλά έτσι τα πράγματα μπερδεύονται χειρότερα...

Αμφισβητώ την κρίση μου συχνά, αναρωτιέμαι αν η άποψη που έχω για κάποιον είναι πραγματικά αποτέλεσμα μιας δεδομένης ασυμφωνίας χαρακτήρων μεταξύ δυο ανθρώπων ή του ανθρωποδιώχτη που κουβαλάω μέσα μου... 

Κυνηγάω διαρκώς το πιο πολύ, το καλύτερο, ζω σε διαρκή ένταση... 

Λέω ότι θα φρενάρω αλλά δεν τα καταφέρνω... 

Νιώθω ότι όλοι περιμένουν από μένα πάντα κάτι επιπλέον, ότι ποτέ δεν είναι αρκετή η αγάπη, τα λεφτά, η δουλειά, τα ρούχα, τα αυτοκίνητα, πάντα χρωστάω κάτι... 

Πιθανότατα προβάλλω τις δικές μου σκέψεις στους άλλους...

Το μπράβο που δεν μου λέω, το περιμένω από τους άλλους... Από τους άλλους που το δίνουν συχνά αλλά για μένα, τελικά, δεν βαραίνει πολύ...

Έχω βαβούρα στο κεφάλι διαρκώς και πολύ συχνά νιώθω πολύ μόνος...

Δεν έχει νόημα...

Στην Αγία Παρασκευή, στην παιδική χαρά στην πλατεία, χθες το πρωί, εμφανίζονται μια παρέα τσιγγανάκια... 

Ένα από αυτά είναι ένα αγοράκι που πρέπει να είναι από 6 ως 8 ετών... 

Φοράει ένα βρώμικο παντελόνι μακριάς πυτζάμας, φανελάκι με τιράντα και είναι ξυπόλυτο... 

Στο λαιμό του έχει περασμένη μια πιπίλα με πλαστική αλυσίδα που έχει στο στόμα την οποία βγάζει για να πιει ... φραπέ από ένα μπουκαλάκι του νερού  που κουβαλάει μαζί του... 

Η συμπεριφορά όλης της παρέας είναι συμπεριφορά αγριμιών, σε μια παιδική χαρά γεμάτη παιδάκια και γονείς/παππούδες, κάνουν ότι μπορούν για να ενοχλήσουν... 

Την προσοχή μου έχει κερδίσει ο ξυπόλυτος πιτσιρικάς με την πιπίλα στο στόμα και το φραπέ στο χέρι... 

Σκέφτομαι ότι πρέπει να ειδοποιήσω τις κοινωνικές υπηρεσίες, το Χαμόγελο του Παιδιού, την αστυνομία, αυτά τα παιδιά κι αυτός ο πιτσιρικάς συγκεκριμένα φωνάζουν την παραμέληση που υφίστανται... Δεν έχει να κάνει με την φυλή, το χρώμα του δέρματος, την θρησκεία, τα χρήματα που έχεις ή δεν έχεις, ένα παιδί με αυτή την εικόνα είναι παραμελημένο... 

Μετά σκέφτομαι τι θα επακολουθήσει μια καταγγελία... 

Θα ασχοληθεί η αστυνομία με το να εντοπίσει ακόμα ένα τσιγγανάκι που γυρνάει στους δρόμους; 

Θα τολμήσει να μπει στον καταυλισμό στον Νομισματοκοπείο (πιθανότατα εκεί μένει ο πιτσιρικάς) και να πάρει το παιδί; 

Θα γίνει σίγουρα χαμός... 

Οι γονείς του ξαφνικά θα το αγαπήσουν και θα στηθοκοπιούνται στα κανάλια ότι τους παίρνουν το παιδί τους... 

Θα απειλούν με αντεκδικήσεις και βεντέτα... 

Θα έχουν εμφανιστεί διάφοροι που θα καταγγέλλουν τον ρατσισμό που υφίσταται η Ρομά οικογένεια, το παιδομάζωμα, που θα καλούν στον σεβασμό της διαφορετικότητας λες και ΑΥΤΟ είναι το ζήτημά μας και όχι η παραμέληση ανηλίκου...

Η παρέα των μικρών τσιγγάνων φεύγει από την παιδική χαρά, συνεχίζει την περιπλάνησή της...

Δεν καλώ κανέναν, ούτε υπηρεσίες, ούτε αστυνομία...

Δεν ξέρω αν έχει νόημα... 

Δεν πιστεύω ότι έχει νόημα...

QlikView - Tips and Tricks...

Μικρά tips που φάνηκαν χρήσιμα από τη δουλειά της εβδομάδας που πέρασε:

• Αν προσπαθούμε να φιλτράρουμε τα data που διαβάζουμε στο load script και να κρατήσουμε μόνο τις τιμές εκείνες που περιέχουν αριθμούς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την function IsNum ... Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που η IsNum θα επιστρέψει TRUE, πχ '3E4', διότι θα το θεωρήσει scientific numeric format, ενώ εμείς δεν θα θέλαμε κάτι τέτοιο... Μια καλή λύση για να αντιμετωπίσεις τέτοιου είδους προβλήματα είναι η παρακάτω γραμμή κώδικα την οποία απλώς προσθέτεις στο where statement:
  
  Len(Purgechar(Field, '0123456789'))=0
  
  Links: Len, PurgeChar


• Θέλουμε να "καθαρίσουμε" το πεδίο που διαβάζουμε το οποίο είναι αριθμητικό αλλά έρχεται από το data source με προπορευόμενα μηδενικά (leading zeros) στα αριστερά της τιμής; Χρησιμοποιούμε το παρακάτω transformation και η δουλειά μας έχει γίνει:
  
  Replace(Ltrim(Replace(Field, '0', ' ')), ' ', '0')
  
  Links: Replace, Ltrim


• Αν φορτώνετε δεδομένα από data sources όπως το SAP που η ονοματοδοσία των πεδίων επιτρέπει το να ξεκινάει το όνομα του πεδίου από αριθμό, θυμηθείτε ότι αν θέλετε να διατηρήσετε αυτή την ονοματοδοσία στο QlikView θα πρέπει να περικλείσετε το όνομα του πεδίου μέσα σε αγκύλες, όπως φαίνεται παρακάτω, αν δεν θέλετε να σας επιστρέφει error το load script...
  
  [0MATERIAL]

Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας...

Στις 19:18 δέχτηκα μια κλήση στον κινητό μου τηλέφωνο, χτύπησε μια φορά και μετά σταμάτησε... Όταν κοίταξα να δω ποιος με κάλεσε, είδα ένα άγνωστο τηλέφωνο με κωδικό κλήσης χώρας το 00351... Το Google με πληροφόρησε ότι αυτός είναι ο κωδικός κλήσης της Πορτογαλίας και μια απλή αναζήτηση του αριθμού μου υπέδειξε ότι ο κάτοχος του είναι μια επιχείρηση που πουλάει μεταχειρισμένα αυτοκίνητα στην Alboufeira κι έχεi και σελίδα στο Facebook... Η Πορτογαλία είναι πολύ αγαπημένη μου χώρα και πάντα θυμάμαι με εξαιρετική αγάπη και γλύκα τις τρεις μέρες όλες κι όλες που πέρασα εκεί... Θα ήθελα να πω στον παρά λίγο Πορτογάλο συνομιλητή μου ένα "boa noite" και να του πω επίσης ότι επειδή είμαι σε φάση έρευνας αγοράς για καινούργιο αυτοκίνητο να με ξαναπάρει... :)

Lay back...

Τώρα που οι διακοπές τελείωσαν, τα σχολεία σιγά σιγά ανοίγουν και η καθημερινότητα γίνεται ξανά απαιτητική αποφάσισα να κάνω ένα βήμα πίσω, να κατεβάσω ταχύτητα, να πάω όπου με πάει το κύμα... Το ασταμάτητο άγχος, η ένταση που ποτέ δεν αποκλιμακώνεται, το κυνήγι του περισσότερου δεν οδηγεί πουθενά ή μάλλον οδηγεί σε πολύ συγκεκριμένα μέρη, σκιερά και χλοερά... Καλά τα φράγκα κι οι δουλειές αλλά τα σημαντικά είναι άλλα... Κυνήγησα πολύ τα φράγκα, την εξέλιξη, την προσωπική επιβράβευση και επιβεβαίωση τα τελευταία τρία χρόνια και ευτυχώς για μένα πέτυχα πολλά αυτό το διάστημα, τώρα όμως νιώθω ότι θέλω να ηρεμήσω λίγο, να πατήσω λίγο φρένο... Ο έντονος ρυθμός έχει αρχίσει να με εξαντλεί, τα λεφτά μου είναι ok, τις αυτοεπιβεβαιώσεις μου τις πήρα, δεν έχω να αποδείξω κάτι ούτε σε εμένα ούτε σε κανέναν άλλο... Τώρα, όσα έρθουν κι όσα πάνε, άλλωστε αν πασχίζεις πάρα πολύ για κάτι στο τέλος το γκαντεμιάζεις, ίσως μια πιο χαλαρή αντιμετώπιση κάποιων καταστάσεων να οδηγήσει σε ακόμα καλύτερα αποτελέσματα...

"Η Γκουέντι και το κουτί" των Stephen King και Richard Chizmar

Κάθομαι στη βεράντα του ενοικιαζομένου διαμερίσματος που αποτελεί το σπίτι μας για το δεύτερο μέρος των φετινών καλοκαιρινών διακοπών μας στην Στούπα και γράφω με το lap top στα γόνατα... Ο ήλιος πέφτει σιγά σιγά και φυσάει ένα ευεργετικό αεράκι, απόλυτη ευδαιμονία...

Τι θα γινόταν αν κάποιος σου παρείχε τη δυνατότητα να πραγματοποιήσεις όλα σου τα όνειρα, δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στους άλλους, στον πλανήτη ολόκληρο; Πώς διαχειρίζεσαι ένα τέτοιο προνόμιο αλλά και την τεράστια ευθύνη που αντιστοιχεί σε αυτή τη δύναμη; Αυτά τα ερωτήματα καλείται να απαντήσει η δωδεκάχρονη Γκουέντι μια καλοκαιρινή ημέρα του 1974 όταν ένας μυστηριώδης άνδρας εμφανίζεται και της χαρίζει ένα κουτί με κουμπιά, αναθέτοντάς της την φύλαξή του... Το κουτί έχει διάφορα κουμπιά και μοχλούς επάνω που μπορούν να προκαλέσουν τον όλεθρο σε διάφορα μέρη του κόσμου ή να πραγματοποιήσουν κάθε επιθυμία του κατόχου του...

Ο King, συνοδεία του Richard Chizmar, επιστρέφει στο αγαπημένο του Maine και την πόλη του Castle Rock, που υπάρχει μόνο στα βιβλία του, για να μας διηγηθεί την ιστορία της Γκουέντι και του μυστηριώδους κουτιού και του πως αυτό άλλαξε τη ζωή της αλλά και άλλων... Το συγγραφικό δίδυμο επιλέγει την φόρμα της νουβέλας, γύρω στις 150 σελίδες και μας χαρίζει ένα υπέροχο, σφιχτογραμμένο παραμύθι το οποίο στόχο έχει, πιστεύω, να κάνει τον αναγνώστη να προβληματιστεί λίγο πάνω στα ζητήματα της προσωπικής επιλογής, της ευθύνης που απορρέει από την μεγάλη δύναμη, τις συνέπειες των πράξεων μας, μαγικών ή όχι... Το  "Η Γκουέντι και το κουτί"  είναι ένα εξαιρετικά ευχάριστο μικρό ανάγνωσμα το οποίο διάβασα μέσα σε ένα μεσημεράκι την πρώτη μας μέρα στην Στούπα... Να σταθώ στην εξαιρετική έκδοση από τον Κλειδάριθμο ο οποίος διατήρησε το αυθεντικό εξώφυλλο και έφτιαξε ένα καλαίσθητο, μικρό βιβλίο με καλαίσθητη και ευανάγνωστη γραμματοσειρά... Οι ανακοινώσεις του εκδοτικού οίκου για επανεκδόσεις κλασσικών έργων του King όπως το "Αυτό" και το "Έργα οδοποιίας" τα οποία δεν έχω διαβάσει, μου έχουν ανοίξει ήδη την όρεξη...

"Η δίψα" του Jo Nesbo

Το έχω πάρει απόφαση ότι δεν μπορώ να γράψω επί της ουσίας κριτική για τα βιβλία του Nesbo διότι αφενός δεν είμαι αντικειμενικός και αφετέρου ακολουθούν μια συγκεκριμένη μανιέρα, όπως όλα τα βιβλία τύπου series, που ή σου αρέσει ή όχι... Προσωπικά λατρεύω τον Harry Hole και τις ιστορίες του και πιστεύω ότι τον αγαπά και ο Nesbo κι όχι μόνο για τα λεφτά και τη δόξα που του έχει χαρίσει... Μπορεί να λένε ότι ο Nesbo μισεί τον Hole που του έχει κλέψει όλη τη δόξα αλλά πάντα οι ιστορίες του αλκοολικού μπάτσου από το Όσλο είναι αυτές που πρέπει...

Η σύνοψη του βιβλίου από το Μεταίχμιο είναι αυτή:

Πλινκ: Ο ήχος του ταιριάσματος στο Tinder είναι ο τελευταίος που θα ακούσει η Ελίζε Χέρμανσεν πριν πέσει θύμα δολοφονίας μες στο διαμέρισμά της. Το νεκρό κορμί της θα βρεθεί από την αστυνομία σημαδεμένο και στραγγισμένο από το αίμα.

Όταν μια ακόμα γυναίκα δολοφονείται, τα αντανακλαστικά του πρώην επιθεωρητή και νυν καθηγητή στην Αστυνομική Ακαδημία Χάρι Χόλε, θρυλικού διώκτη σίριαλ κίλερ, ενεργοποιούνται…

Άλλωστε ένας επαναλαμβανόμενος εφιάλτης στοιχειώνει τον ύπνο του, φωνές κατακλύζουν κάθε τόσο το μυαλό του: υπάρχει ένας δολοφόνος που ο Χάρι δεν κατάφερε να συλλάβει. Μήπως ήρθε η ώρα να αναμετρηθούν ξανά;

Το βιβλίο έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός Hole βιβλίου... O Harry τόσο λόγω των δαιμόνων μέσα στο κεφάλι του όσο και από αγάπη για τους ανθρώπους, δικούς του και ξένους, αφού αυτό που τον κινεί είναι να είναι κάπου χρήσιμος, θα ριχτεί στο κυνήγι του φονιά για άλλη μια φορά... Η λίστα με τα φαντάσματα που του ταράζουν τον ύπνο μέσα στην νύχτα θα μεγαλώσει καθώς η αναζήτηση της αλήθειας απαιτεί πάντα θυσίες και ο Harry το ξέρει καλύτερα από όλους... Ζει μια ζωή που κατά βάθος πιστεύει ότι δεν του αξίζει και τρέμει για την ημέρα που θα την χάσει, την μέρα που θα ακούσει τον πάγο να ραγίζει κάτω από τα πόδια του... Γύρω του κινούνται γνωστοί χαρακτήρες από προηγούμενα βιβλία αλλά και νέοι, όλοι τόσο ίδιοι αλλά και τόσο διαφορετικοί από τον Harry, που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με τον καλύτερο τρόπο... Κάνουν λάθη, μερικές φορές εγκλήματα αλλά είναι απόλυτα ανθρώπινοι και χειροπιαστοί, επαφίεται στον αναγνώστη να τους βάλει ταμπέλα...  Στο τέλος όλοι οι άνθρωποι είναι γεννήματα συγκυριών, επιλογών και συμπτώσεων...

Η πλοκή είναι συναρπαστική, όπως σε κάθε βιβλίο του Nesbo και η υπόθεση στημένη και αναλυμένη μέχρι λεπτομέρειας... Θα ήθελα να σταθώ στην εξαιρετική σεκάνς του φινάλε της οποίας η πλαστικότητα της περιγραφής με εντυπωσίασε αφάνταστα... Επίσης να σημειώσω ένα δυο bullets:

• Βρίσκω ατυχέστατη την επιλογή του Μεταίχμιου να αλλάξει το κλασσικό format των εξώφυλλων των βιβλίων του Nesbo, υπάρχουμε κι εμείς οι ψυχαναγκαστικοί...
• Το όλο story, μου έφερε στο μυαλό από τεχνικής άποψης το "Red Dragon"... Αν έχετε διαβάσει και τα δύο θα καταλάβετε τι λέω...
• Ετοιμαζόμαστε για την συνέχεια των περιπετειών του Hole, το φινάλε δεν αφήνει αμφιβολίες...

(*) Το παρόν post γράφτηκε συνοδεία μπύρας... Θα άρμοζε καλύτερα ένα Jim Beam αλλά δεν συνηθίζω να πίνω, καλοκαιριάτικο, ουίσκι μέσα στο καταμεσήμερο...ακόμα...

Γολγοθάς...

Στο καράβι της επιστροφής από Αίγινα, καθόμαστε στο σαλόνι... Έχω βάλει μια ταινία στα παιδιά στο laptop γιατί δεν έχω κουράγιο να τους κυνηγάω, πονάει η μέση μου, κάθομαι δίπλα τους και απαντάω σε ευχετήρια μηνύματα στο Facebook από το κινητό μου, είναι τα γενέθλιά μου...

Παραδίπλα κάθεται μια παρέα από δύο οικογένειες που μιλούν αγγλικά... Έχουν, κι οι δυο μαζί, αρκετά παιδάκια που κάνουν την σχετική φασαρία αλλά τίποτα το ιδιαίτερο... Το ένα παιδάκι από όλα έχει μια δυσμορφία στο πρόσωπο πολύ έντονη που του αλλοιώνει εντελώς το δεξί μισό του προσώπου του... Δεν φαίνεται να έχει κάποιο άλλο πρόβλημα, νοητικό ή κάτι άλλο ας πούμε αλλά το πρόσωπό του είναι μαγνήτης για το βλέμμα... Ο Σ. το προσέχει και μου τον δείχνει ρωτώντας με τι έχει αυτό το παιδάκι και είναι έτσι... Προσπαθώ να του εξηγήσω ότι κάτι έπαθε και δεν είναι ωραίο να το δείχνουμε με το δάχτυλο διότι θα αισθανθεί άσχημα... Σκέφτομαι πόσες φορές θα έχει ήδη και πόσες ακόμα θα αντιμετωπίσει αυτό το αγοράκι και οι γονείς του αυτά τα βλέμματα της συμπόνοιας/έκπληξης/απέχθειας/κτλ , πόσο δύσκολο είναι να διαχειριστείς ότι οι άλλοι άνθρωποι κατά κανόνα στην πρώτη επαφή μαζί σου θα σε αντιμετωπίζουν σαν αξιοπερίεργο... Δεν ξέρω τι θα μου κόστιζε σαν άνθρωπο, συναισθηματικά, ένας τέτοιος Γολγοθάς, να μεγαλώνω ένα παιδί με πρόβλημα... Προφανώς θα είχε όλη την αγάπη μου και την συμπαράστασή μου αλλά δεν ξέρω τι θα χρειαζόταν να κάνω για να διατηρήσω μια άλφα συναισθηματική και ψυχική ισορροπία μέσα μου, για το παιδί πρώτα απ' όλα και για μένα...

Όσο κάνω αυτές τις σκέψεις είμαι σκυμμένος στην οθόνη του κινητού μου και στέλνω ευχαριστήρια μηνύματα...  Χωρίς να το αντιληφθώ, ένα κοριτσάκι από τα παιδάκια της διπλανής μας παρέας, το οποίο μέχρι εκείνη την ώρα καθόταν αμίλητο στην θέση του, έρχεται δίπλα μου και με το δάχτυλο του χτυπάει σχετικά δυνατά την οθόνη του κινητού μου... Ξαφνιάζομαι, αρχικά νομίζω ότι θέλει να παίξει με το τηλέφωνό μου αλλά το κοριτσάκι δείχνει να είναι σε ένταση, ξαναχτυπάει με το δάχτυλο την οθόνη του κινητού μου και σηκώνει τα χέρια του στα πλάγια του κεφαλιού του (μου έρχονται φλασιές από το "Rainman") ενώ η μαμά του έχει ήδη σηκωθεί από την θέση της, την έχει πάρει αγκαλιά και προσπαθεί να την ηρεμήσει... Η δεύτερη κυρία της παρέας, μου λέει με σπαστά ελληνικά ότι την ενοχλεί που καθόμαστε όλοι προσηλωμένοι σε οθόνες, καλά κάνει το παιδί της λέω, προσπαθώντας να είμαι όσο πιο χαμογελαστός γίνεται και βάζω το κινητό στην τσέπη... Σε λίγο ο μπαμπάς της μικρούλας που βρισκόταν κάπου έξω με τα υπόλοιπα παιδάκια, επιστρέφει και παίρνει στην βόλτα μαζί και το κοριτσάκι που ακολουθεί ήρεμα, κρατώντας το χέρι του πατέρα της... Όταν φεύγουν η μαμά του κοριτσιού, κι αυτή με σπαστά ελληνικά, μου ζητάει συγνώμη για το συμβάν... Προσπαθώ να της εξηγήσω ότι δεν πρέπει να στενοχωριέται κι ότι δεν συνέβη τίποτε σημαντικό...