Common lingo...

Γίνεται συνεπές και αξιόπιστο reporting χωρίς συνεπή και αξιόπιστα data; 

Η απάντηση είναι όχι...

Γίνεται να μην υπάρχει κοινή ορολογία μεταξύ των τμημάτων μιας εταιρείας και να απαιτούμε να έχουμε συνεπές και αξιόπιστο reporting;

Η απάντηση  είναι πάλι όχι...

Οι έννοιες και οι ορολογίες που ορίζουν το business logic πρέπει να είναι σαφώς ορισμένες, να έχουν επικοινωνηθεί και να έχουν επικυρωθεί από όλους... Αν υπάρχει πολυγλωσσία και σύγχυση μεταξύ των τμημάτων μια εταιρείας πώς μπορούμε να περιμένουμε reconciliated και ακριβή αποτελέσματα; Material Group, Molecule, Product όλα σημαίνουν το ίδιο πράγμα, χρησιμοποιούνται από διαφορετικά τμήματα και ο κάθε ορισμός μπορεί να είναι παντελώς άγνωστος σε όσους δεν τον χρησιμοποιούν...

Ο BI Engineer/Analyst δεν είναι μάγος... Δουλεύει με δεδομένα και το αποτέλεσμα της δουλειάς του είναι τόσο ακριβές όσο τα δεδομένα και τα specs που έχει στα χέρια του... Ο οποιοσδήποτε οργανισμός αν θέλει να έχει σωστό reporting και business insights οφείλει πρώτα να στρώσει τις εσωτερικές διαδικασίες του και να προτυποποιήσει το περισσότερο δυνατό το business logic του... 

Διαφορετικά κάνει απλά μια τρύπα στο νερό... 

Ήρθε η ώρα...

😢😢😢

45άρι...

Μπορεί να φταίει που μεγαλώνω αλλά κάθε μέρα που περνάει τα social media μου φαίνονται όλο και περισσότερο ανυπόφορα... Ξέρω ότι μέσα στον βόθρο αν ψάξεις καλά μπορεί να βρεις διαμάντια αλλά δεν έχω τη διάθεση να ψάξω πια... 

Αν εξαιρέσεις το LinkedIn, το οποίο χρησιμοποιώ για πολύ συγκεκριμένους λόγους και το Twitter, το οποίο προτιμώ σαν format και περιεχόμενο αλλά η τοξικότητα του φτάνει σε απαγορευτικά επίπεδα κάποιες φορές, όλα τα υπόλοιπα στα δικά μου μάτια φαίνονται σαν χαοτικά περιβάλλοντα διασποράς ψευδών ειδήσεων, καυλαντίσματος, διαφημίσεων και τρομακτικής έκφρασης των πιο ποταπών ανθρώπινων συναισθημάτων... 

Όλο αυτό που συνετελέσθη με το web 2.0 και την σαρωτική επικράτηση των social media σε κάθε έκφραση της κοινωνικής ζωής είναι τρανό παράδειγμα του πως ένα πανίσχυρο όπλο/δώρο, όπως το internet, στα χέρια πονηρών ανθρώπων που απευθύνονται σε αμαθείς ανθρώπους μπορεί να οδηγησει στην μέγιστη χειραγώγηση της βούλησης, στην ευτέλιση κάθε είδους λογικής και αξιοπρέπειας... 

Είναι σαν να έχεις δώσει ένα οπλισμένο 45άρι σε ένα πεντάχρονο για να παίξει μαζί του... 

Αν δεν πυροβολήσει κάποιον άλλο σίγουρα θα αυτοπυροβοληθεί...

"Ο άνθρωπος κιμωλία" της C.J. Tudor

Είχε πολύ καιρό να μου συμβεί να βιάζομαι να γυρίσω από τη δουλειά για να διαβάσω το βιβλίο μου... Μου είχε λείψει αυτή η ερωτική σχέση εξάρτησης που αναπτύσεται όταν πιάνεις στα χέρια σου το "σωστό" βιβλίο...

Θα μπορούσα αντί για κριτική για το "Ο άνθρωπος κιμωλία" της  C.J. Tudor  να ποστάρω την παρακάτω φωτογραφία και ίσως να ήταν αρκετό για να σας πείσω ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικό βιβλίο:

               

Έχει δίκιο ο "μεγάλος", αν σου αρέσουν τα δικά του βιβλία τότε θα σου αρέσει και το "Ο άνθρωπος κιμωλία"... Η C.J. Tudor  δεν ανακαλύπτει την Αμερική, στηρίζεται στους ώμους του γίγαντα Stephen King αλλά καταφέρνει να φτιάξει ένα βιβλίο που παρά την έλλειψη πρωτοτυπίας ως προς τη φόρμα να φαντάζει και να είναι, φρέσκο και ολοζώντανο...

Η ιστορία ξεκινάει πίσω στο 1986, σε μια μικρή αγγλική, επαρχιακή πόλη όπου μια μικρή παρέα παιδιών ετοιμάζεται για την εφηβεία χωρίς να υποψιάζεται τι πρόκειται να συμβεί, γεγονότα που σημαδεύουν τις μεταξύ τους σχέσεις και την ζωή τους ολόκληρη... Fast forward στο 2016, η παρέα έχει ενηλικιωθεί, οι ζωές τους έχουν πάρει τον δρόμος τους, πάντα όμως σημαδεμένες από τα γεγονότα που συνέβησαν πριν 30 χρόνια... Αυτό το εμπρός - πίσω συνεχίζεται σε όλο το βιβλίο και ξετυλίγει την ιστορία σιγά σιγά αποκαλύπτοντας όλα τα καλά κρυμμένα μυστικά που κρύβονται πολλές φορές πίσω από την βιτρίνα των ειδυλλιακών επαρχιακών πόλεων... Ψυχολογική και σωματική βία, ενδοοικογενειακή βία, συντηρητισμός και υποκρισία είναι μερικά από αυτά... Οι ήρωες μας ανεβαίνουν όλοι μεγαλώνοντας τον δικό τους Γολγοθά και έχουν ο καθένας τις δικές του πληγές να φροντίσει, ενώ όλοι όπως φαίνεται κρατούν καλά κρυμμένα μυστικά μόνο για τον εαυτό τους... Οι χαρακτήρες είναι πολύ ωραία ανεπτυγμένοι, έχουν αποτυπωθεί ξεκάθαρα μέσα από την αφήγηση και κυρίως ο Εντ, ο πρωταγωνιστής και αφηγητής του βιβλίου, ένας ιδιόρρυθμος, μοναχικός τύπος που φλερτάρει με τον αλκοολισμό και την τρέλα... Η κλιμάκωση της πλοκής μέχρι το συγκλονιστικό φινάλε είναι καταπληκτική και είναι το πιο δυνατό σημείο του βιβλίου... Η  C.J. Tudor  χειρίζεται με απόλυτη μαεστρία τον αναγνώστη, κρατώντας τον σε εγρήγορση και αγωνία, χωρίς όμως λογικούς ακροβατισμούς και πασαλείμματα, στο τέλος του βιβλίου όλα τα κομμάτια του puzzle έχουν μπει στην θέση τους... Τίποτα δεν μένει ασυγχώρητο σε αυτή τη ζωή, karma is a bitch, που λένε οι Αγγλοσάξονες... 

Διαβάστε το "Ο άνθρωπος κιμωλία" ...

Θυμηθείτε με...

"Δόκτωρ Γκλας" του Hjalmar Söderberg

Ο Δόκτωρ Γκλας είναι ένας αξιοσέβαστος, νεαρός επιστήμων γύρω στα 30... Σοβαρός και μετρημένος, ηθικό στοιχείο που τιμά τον όρκο του Ιπποκράτη, οπαδός της ομορφιάς και του ωραίου... Αυτή είναι η βιτρίνα του... Ο Δόκτωρ Γκλας είναι ένας υπό εκκόλαψη serial killer...(;) Πού το ξέρω; Μας το λέει ο ίδιος μέσα από τις ημερολογιακές καταγραφές του και αυτό που βλέπουμε διαβάζοντας τις καταγραφές εκείνου του καλοκαιριού είναι το πώς ο Δόκτωρ Γκλας χτίζει τις δικαιολογίες που χρειάζεται ο ίδιος για να δικαιολογήσει τον φόνο...

Γιατί έγινε ένας τέτοιος άνθρωπος ο Δόκτωρ Γκλας; Είναι ο μόνος άνθρωπος που μεγάλωσε με συναισθηματικά ελλείμματα, με δυσλειτουργική σχέση με τον πατέρα του; Είναι ο μόνος που δυσκολεύεται να εκφράσει τον έρωτα του για μια κοπέλα, να ξεπεράσει την γραμμή εκείνη που θα του επιτρέψει να νιώσει και να εμπνεύσει συναισθήματα; 

Ο Δόκτωρ Γκλας είναι ένας άνθρωπος συναισθηματικά ανάπηρος... Ίσως γιατί δεν του έδειξε κανείς πως να αγαπά και να αγαπιέται... Αγαπάει το ωραίο και μισεί την ασχήμια αλλά αποστασιοποιημένα, σαν παρατηρητής... Είναι πάνω από τα 30 και παρθένος διότι των απωθεί η ιδέα της επαφής των γυμνών σωμάτων... Στοχάζεται πάνω στον έρωτα, στη ζωή, τον θάνατο, ένας διανοούμενος με μηδενικές σχεδόν εμπειρίες ζωής... Δεν διανοείται να θέσει τον εαυτό του στο κέντρο του πλάνου, να διεκδικήσει τη ζωή που δεν έχει ζήσει, συμμετέχει στην ζωή των άλλων σαν διεστραμμένος κουκλοπαίχτης, κινούμενος στο παρασκήνιο, πάντα αθέατος, πάντα μόνος...

Το "Δόκτωρ Γκλας" του Hjalmar Söderberg είναι ένα εξαιρετικό δείγμα noir λογοτεχνίας και παράλληλα μια βαθιά κατάδυση στο ανθρώπινο μυαλό... Συχνά κλειστοφοβικό και πνιγηρό, απεικονίζει τον ψυχικό κόσμο του πρωταγωνιστή, ταυτόχρονα θύματος και θύτη, και σε αφήνει με την απορία... Θα θελήσει ο Δόκτωρ Γκλας να "διορθώσει" κι άλλα από τα κακώς κείμενα όπως αυτός τα αντιλαμβάνεται; 

Δεν θα το μάθουμε ποτέ...  

Επέτειοι...

Η 18η Γενάρη κάθε χρόνο σημαίνει τρία πράγματα:

1. Είναι η ημερομηνία της ονομαστικής εορτής του Θάνου, του μικρού μου γιου...
2. 18 Ιανουαρίου τον βαφτίσαμε αφού η Μάρα θεωρούσε, όπως κάναμε και στον Σπύρο, ότι δεν υπάρχει καλύτερη ημερομηνία να βαφτίσεις το παιδί από την ημέρα που γιορτάζει το όνομά του...
3. Είναι η ημερομηνία που γεννήθηκε το "Ψαροκόκαλο", πριν από 11 χρόνια και παρά το γεγονός ότι ασθμαίνει τελευταία (όπως εγώ) είναι ζωντανό και στέκεται στα πόδια του και σκοπεύει να ζήσει μερικά χρόνια ακόμα (όπως εγώ)...

Χρόνια πολλά στον Θανασάκη μου που χθες έκανε το πάρτυ του στο σπίτι μας και ήταν μεγάλη επιτυχία αφού περάσανε και τα παιδάκια πολύ καλά αλλά κι εμείς με τους γονείς των φίλων του, χρόνια πολλά και στο "Ψαροκόκαλο" μου, τον πιστό μου σύντροφο και συνοδοιπόρο που κανένα social media account ποτέ δεν θα ξεπεράσει μέσα στην καρδιά μου...

Ποδαρικό...

Η χρονιά έχει ξεκινήσει με πολύ άγχος και πολύ στενοχώρια... Πολλά μέτωπα ανοιχτά, αποφάσεις σημαντικές που πρέπει να παρθούν, συναισθήματα που καταπνίγονται... Μέσα σε όλα αυτά όμως την Τετάρτη που μας πέρασε είχα μια σημαντική ευκαιρία να πάρω τα πάνω μου... 

Προσεκλήθην από μια εταιρεία με την οποία διατηρώ συνεργασία και προσωπικές σχέσεις εδώ και χρόνια να μιλήσω για τη δουλειά μου σε ένα σεμινάριο που διοργανώθηκε στο ACEin σχετικά με τα Data Analytics και τις τεχνολογίες της Qlik... Το ακροατήριο ήταν στελέχη επιχειρήσεων που συμμετέχουν σε σχετικό μεταπτυχιακό πρόγραμμα που προφέρεται από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών... Παρά το αρχικό άγχος, αν και δεν είναι η πρώτη φορά που κάνω κάτι παρόμοιο, ένιωσα καλά που μίλησα για τη δουλειά μου, για αυτά που κάνω τόσα χρόνια, σε ένα κοινό που έδειχνε να συμμερίζεται τις απόψεις μου και να κατανοεί τις εμπειρίες μου και ένιωσα ακόμα καλύτερα όταν στο τέλος της διάλεξης μου έγιναν ερωτήσεις και κανά δυο ήρθαν να πιάσουμε και κουβέντα... 

Μια ακόμα χαρούμενη στιγμή της βραδιάς ήταν όταν συνάντησα ξαφνικά έξω από το ACEin την Μάρα και τον αδερφικό μου φίλο Ηλία, που είχαν έρθει να μου κάνουν έκπληξη, να με στηρίξουν και να με δουν να μιλάω μπροστά σε κοινό... Ο δεύτερος στόχος τους (ευτυχώς) δεν επετεύχθη διότι θα ένιωθα εξαιρετικά άβολα να νιώθω δικούς μου ανθρώπους μεταξύ των ακροατών μου οι οποίοι θα καμαρώνουν προκαταβολικά για μένα... Δυστυχώς ή ευτυχώς είμαι ένας άνθρωπος που δεν έχει συνηθίσει στο αβίαστο μπράβο, το θέλω πάρα πολύ, το χρειάζομαι για να παίρνω κουράγιο αλλά έχω μάθει να το παίρνω μετά από πολύ προσπάθεια και με μέτρο οπότε κάθε τι αντίθετο μου προκαλεί αμηχανία...

Καλή χρονιά να έχουμε με όσο δυνατόν περισσότερες χαρές!

Γιλεάδ...

Δεν χρειάζεται να είσαι απαισιόδοξος για να νιώσεις ότι ο κόσμος όλος πάει από το κακό στο χειρότερο κι ότι η γωνιά του πλανήτη που ζεις κάνει ότι μπορεί για να ακολουθήσει κατά πόδας αυτή την κατάντια...

Το χθεσινό εξώφυλλο της Sportime, το οποίο απαξιώ και να αναδημοσιεύσω, και ο τρόπος που επικροτήθηκε και αναπαράχθηκε με θετικό πρόσημο από τον αντιπρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας Άδωνη Γεωργιάδη, επιβεβαιώνει ότι η Νέα (Ακρο)Δεξιά του Tea Party είναι εδώ για να μείνει και να μας κάτσει στο σβέρκο...

Με άφησε άναυδο εξ αρχής πώς μια αθλητική εφημερίδα αποφάσισε να πάρει μια τέτοια θέση στηριγμένη σε ΨΕΥΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ, (διαβάστε αυτό το thread στο Τwitter, για να καταλάβετε) αλλά δεν θα έπρεπε... Όσο και αν προσπαθούμε να ζήσουμε τις ζωές μας και πολλές φορές κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε γιατί εμείς ζούμε καλύτερα από τους άλλους και η βία που υφίστανται οι άλλοι εμάς δεν μας αγγίζει, το χθεσινό εξώφυλλο σηματοδότησε την επίγνωση ότι η βία αργά ή γρήγορα θα μας αγγίξει όλους...

Πάντα αγαπούσα την επιστημονική φαντασία και τις δυστοπίες αλλά ποτέ ξανά στη ζωή μου δεν ταυτίστηκε τόσο άμεσα στο μυαλό ένα βιβλίο με την επικαιρότητα της χώρας και αυτό ήταν το αριστούργημα  "Η ιστορία της Πορφυρής Δούλης" της Margaret Atwood... 

Διαβάστε το όσοι δεν θέλετε να ζήσουμε μια Δημοκρατία του Γιλεάδ...

2020...

Το 2019 τελειώνει για να το διαδεχτεί το 2020 κι εγώ μπαίνω στην διαδικασία του απολογισμού της χρονιάς, ω πόσο πρωτότυπος είμαι...  Το ξανασκέφτομαι όμως και αποφασίζω να μην κάνω ούτε απολογισμό, ούτε λίστες φέτος... Θέλω απλά να θέσω κάποιους στόχους για μένα με την νέα χρονιά, στόχους δύσκολους μα εφικτούς για μένα... Με το τέλος του 2020 θέλω κοιτώντας προς τα πίσω την χρονιά να δω:

1. ΥΓΕΙΑ, ΥΓΕΙΑ, ΥΓΕΙΑ !!!
2. Λιγότερο ανούσιο κόλλημα σε οθόνες, αν είναι να το κάνω να βγάλω και κανά φράγκο...
3. Περισσότερη άσκηση, πρέπει να αποσβεστεί για τα καλά ο διάδρομος και η συνδρομή στο γυμναστήριο...
4. Το καινούργιο σπίτι μου, αυτό που θέλω εγώ κι η οικογένεια μου...

Καλή χρονιά σε όλους!

Απορίες....

Ο Θάνος μου  είχε την εξής απορία:

Θάνος: Μπαμπά, γιατί δουλεύεις αφού μπορούμε να βγάζουμε λεφτά παίζοντας στοιχήματα στο internet;
Εγώ: ..... Δεν ξέρω ποιανού έμοιασες εσύ...