Πληγή...

Σήμερα που είναι τα γενέθλιά σου οφείλω να στο πω...

Νομίζω ότι αυτό που δεν θα σου συγχωρήσω ποτέ είναι μόνο το γεγονός ότι αναγκάστηκα να συμμετέχω σε ένα χωρισμό από τόσο κοντά, εγώ που είμαι 21 χρόνια με την Μ., εγώ που δένομαι με τα άψυχα αντικείμενα που συνδέω με αναμνήσεις, πόσο μάλλον με ανθρώπους... Οτιδήποτε άλλο μπορώ να στο συγχωρήσω, οτιδήποτε άλλο έβλαψε πρώτα απ' όλα εσένα τον ίδιο, μπορώ να το βάλω πίσω μου αφού μπορείς κι εσύ, αυτό όμως είναι μια πληγή δικιά μου, μια πληγή που δεν χρειαζόμουν και δεν ήθελα να έχω... 

Χρόνια σου πολλά κι ευτυχισμένα, σε αγαπώ πολύ και μου λείπεις...

"Η εξαφάνιση του Γιόζεφ Μένγκελε" του Olivier Guez

Μετά από μια σειρά βιβλίων του Stephen King, αποφασίζω να διαβάσω κάτι διαφορετικό... Επιθεωρώ την συλλογή του αδερφού μου που την έχει αφήσει στο πατρικό μου αφού βρίσκεται κάπου μακρυά (αλλά και πολύ κοντά) αυτή την περίοδο... Διαλέγω τρία βιβλία και το "Η εξαφάνιση του Γιόζεφ Μένγκελε" είναι το πρώτο που πιάνω στα χέρια μου...

Πρόκειται για ένα βιβλίο του Olivier Guez, του οποίου το όνομα δεν είχα ξανακούσει ποτέ, το οποίο επιχειρεί μια μυθιστορηματική αναδόμηση της ζωής του Γιόζεφ Μένγκελε μετά την λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και μέχρι τον θάνατό του... Ο Μένγκελε, ένας από τους πλέον διαβόητους εγκληματίες πολέμου που παρέμεινε ασύλληπτος μέχρι και τον θάνατό του, ενσάρκωσε σε πολλά επίπεδα την απτή απόδειξη της διαστροφής απέναντι στην φύση και την ανθρωπότητα που προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί ο ναζισμός... 

Το βιβλίο είναι δομημένο με μορφή χρονικού και στηριγμένο σε μια πληθώρα ιστορικών και επιστημονικών ντοκουμέντων μεταξύ των οποίων και οι ίδιες οι σημειώσεις και οι επιστολές του Μένγκελε...  Μέσα από την μακρά πορεία από χώρα σε χώρα κι από ήπειρο σε ήπειρο, του διαβόητου "γιατρού" στην προσπάθεια του να αποφύγει την σύλληψη, γινόμαστε μάρτυρες και της πολιτικής κατάστασης, σε παγκόσμιο επίπεδο, που διαδέχτηκε την λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου... Το πώς, με την επίφαση του "κομμουνιστικού κινδύνου", χρησιμοποιήθηκαν σε υψηλές κι επιφανείς θέσεις ανά την υφήλιο πολλοί από τους ναζί εγκληματίες για να μοιραστούν την "τεχνογνωσία" τους... Το πώς δεν εκκαθαρίστηκε ποτέ επί της ουσίας ο κρατικός μηχανισμός της νεοσύστατης Δυτική Γερμανίας από τους νοσταλγούς του Χίτλερ που εξακολούθησαν για πολλά χρόνια να λειτουργούν ως κράτος εν κράτη... Το πώς ήρθαν στο προσκήνιο τα ναζιστικά εγκλήματα μόνο όταν μεμονωμένοι δικαστικοί λειτουργοί αποφάσισαν να κυνηγήσουν τους εγκληματίες πολέμου και όταν η Μοσάντ εντυπωσίασε τον πλανήτη ολόκληρο με την απαγωγή του Άιχμαν από το Μπουένος Άιρες που κρυβόταν  και την μεταφορά του στο Ισραήλ όπου δικάστηκε και εκτελέστηκε...

Μέσα από την παρουσίαση των γεγονότων που συνόδευσαν την ζωή του "Άγγελου του Θανάτου του Άουσβιτς" ως φυγά και όχι μόνο, αποκαλύπτεται ξεκάθαρα η υποκρισία του Δυτικού κόσμου που αγκάλιασαν τους εγκληματίες ναζί για τους δικούς τους σκοπούς, που τους αποκήρυξαν μόνο κατ' επίφαση και από ανάγκη αφού η κοινή γνώμη σιγά σιγά μάθαινε το μέγεθος της φρίκης...

Ο ίδιος ο Μένγκελε, ο πρωταγονιστής αυτού του δράματος, είναι μια προσωπικότητα πολύπλευρη, σκοτεινή και αφόρητη... Μεγαλωμένος σε ένα μεγαλοαστικό, υπερσυντηρητικό περιβάλλον από έναν πατέρα που δεσπόζει επί των μελών της οικογένειάς του, βρίσκει στον ναζισμό το περιεχόμενο εκείνο που δίνει νόημα στον χαρακτήρα του που διψάει για δόξα και υπεροχή... Ασπάζεται τον αρρωστημένο ιδεαλισμό του φυλετισμού, κυρίαρχης θεωρίας στους ναζιστικούς κύκλους και αποφασίζει να τεθεί στην υπηρεσία της μεγάλης ιδέας... Η συναισθηματική αναλγησία του, ο εγωιστικός χαρακτήρας του και η πίστη στον ηγέτη του δεν τον αφήνουν να διακρίνει το μέγεθος των εγκλημάτων που διαπράττει, ούτε την στιγμή της τέλεσής τους, ούτε και χρόνια μετά, πεθαίνει αμετανόητος, πεπεισμένος ότι ό,τι έπραξε ήταν καλώς καμωμένο... Είναι μια θλιβερή προσωπικότητα, ένα ανθρώπινο ράκος, εγκλωβισμένος στις παραισθήσεις του μεγαλείου του ναζισμού, ένα ανθρωπάκι που θα μπορούσες μέχρι και να λυπηθείς αν μπορούσες να ξεχάσεις για λίγο την φρίκη των εγκλημάτων του...

Παραθέτω τις τελευταίες γραμμές του βιβλίου διότι πιστεύω ότι όλη η ουσία κρύβεται εκεί... Αν η ανθρωπότητα δεν θέλει να επαναληφθούν εγκλήματα σαν του Μένγκελε πρέπει πάντα να έχει στο νου της αυτό:

...Κάθε δύο ή τρεις γενιές, όταν η μνήμη σβήνει και χάνονται και οι τελευταίοι μάρτυρες των προηγούμενων σφαγών, η λογική εκλείπει και μια νέα φουρνιά ανθρώπων έρχεται να διαδώσει το κακό.

Απελθέτωσαν αφ' ημών όνειρα και της νυκτός φαντάσματα.

Γρηγορείτε, ο άνθρωπος είναι πλάσμα πειθήνιο, πρέπει να φυλαγόμαστε από τους ανθρώπους...

Υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι...

Post παραγγελιά από την Μ., να το γράψεις, να λέμε και τα καλά καμιά φορά, ότι υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι, ευγενικοί... Έχει δίκιο αλλά και να μην είχε γυναίκα μου είναι, πώς να της χαλάσω χατήρι...  ☺

Συνήθως πηγαίνουμε στη δουλειά με δυο αυτοκίνητα αφού ποτέ σχεδόν δεν συμπίπτουν οι ώρες που σχολάμε... Η Μ. φεύγει λίγο πιο νωρίς αφού πάει τα παιδιά στο σχολείο κι εγώ λίγο πιο αργά αφού επιστρέφω και πιο αργά στο σπίτι... Την ώρα που ξεπαρκάριζα το αυτοκίνητο πέρασε η Μ. με τον Θ., να τον πάει στο νηπιαγωγείο και πήγα μαζί τους, τους ακολούθησα... Πήγαμε τον Θ. στο σχολείο και μετά ξεκινήσαμε και με τα δύο αυτοκίνητα να πάμε στις δουλειές μας... Λίγο μετά με παίρνει η Μ. τηλέφωνο και μου λέει να σταματήσουμε να πάρουμε καφέ από το Coffe Island στην Χαλανδρίου... 

Πηγαίνω μπροστά από την Μ. και παρκάρω πρώτος μπροστά στο μαγαζί αφήνοντας χώρο για να παρκάρει κι η Μ. μεταξύ εμού και ενός Renault Clio... Μέχρι να βρω το πορτοφόλι μου και να κλειδώσω το αυτοκίνητο, βλέπω την Μ. μαζί με ένα άγνωστο άντρα να παρατηρούν και να τρίβουν την πόρτα του αυτοκινήτου μας... Αυτό που είχε συμβεί ήταν ότι περνώντας η Μ. για να παρκάρει, ο οδηγός του Clio άνοιξε την πόρτα και άγγιξε την πόρτα της Μ. ... Ο άνθρωπος, προς τιμήν του, κατευθείαν κατέβηκε να δει αν υπήρχε ζημιά και δήλωσε ότι θα αναλάβει το κόστος εφόσον υπάρχει... Μου ζήτησε και μένα να αξιολογήσω αν έβλεπα κάποια ζημιά αλλά δεν υπήρχε κάτι, λίγο χρώμα έμεινε πάνω στην πόρτα της Μ. το οποίο έφυγε με λίγο τρίψιμο... Τον καθησυχάσαμε ότι τίποτα δεν συνέβαινε, ότι όλα ήταν καλά και μπήκαμε στο μαγαζί να πάρουμε τους καφέδες μας... Ο άνθρωπος ήταν μπροστά μας στην ουρά και παρήγγειλε πρώτος, μετά περίμενε να παραγγείλουμε κι εμείς και μας κέρασε τους καφέδες, για την  ψυχική οδύνη, όπως μας είπε... 

Μας έφτιαξε τη διάθεση, όχι μόνο το κέρασμα αλλά η συνολικότερη στάση αυτού του ανθρώπου, ήταν ήρεμος κι ευγενικός με συμπεριφορά που απλοποιεί τις καταστάσεις και αποφορτίζει... 

Να είναι καλά...

"Η ομίχλη" του Stephen King

Διαβάζοντας ιστορίες τρόμου και φαντασίας και μάλιστα με επιμονή σε συγκεκριμένους συγγραφείς, μαθαίνεις να διαβάζεις πίσω από τις γραμμές, πίσω από τα προφανή, να διακρίνεις τους προβληματισμούς και τους κρυφούς προσωπικούς φόβους του συγγραφέα τους οποίους μασκαρεύει με ευφάνταστες πλοκές και απόκοσμα όντα γιατί αυτός είναι ο τρόπος του να επικοινωνήσει με τους άλλους...Ίσως επειδή κι εσύ ζορίζεσαι μερικές φορές να επικοινωνήσεις ευθέως με τους ανθρώπους και όλο αυτό σου μοιάζει οικείο...

Όταν μια πολύ δυνατή καταιγίδα προκαλεί καταστροφές και διακοπή της ηλεκτροδότησης στην περιοχή του Μπρίτζτον στο (πολύπαθο) Maine, μια περίεργη, γαλακτερή ομίχλη απλώνεται πάνω από την λίμνη... Ο Ντέιβιντ Ντρέιτον παίρνει τον μικρό του γιο Μπίλυ και πηγαίνουν στον κοντινό super market για να προμηθευτούν εφόδια ενώ η ομίχλη εξαπλώνεται... Όταν είναι πλέον εκεί και ψωνίζουν η ομίχλη έχει καταπιεί πλέον όλη την πόλη και έχει γίνει κατανοητό ότι κάτι περίεργο συμβαίνει, ότι αυτή η ομίχλη κρύβει μέσα της πλάσματα φρικτά... Οι αποκλεισμένοι μέσα στο super market συνειδητοποιούν τι τους συμβαίνει και ακροβατούν μεταξύ τρέλας και λογικής, αδυνατώντας να χωνέψουν την πραγματικότητά τους και αναζητούν απαντήσεις, γιατί ήρθαν αντιμέτωποι με αυτή την φρίκη; Κάποιοι αποδίδουν το φταίξιμο σε ένα στρατιωτικό κέντρο ερευνών που βρίσκεται στην περιοχή, την "Αιχμή του Βέλους", κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι ήρθε ο Αρμαγεδδών, όλοι όμως θα προσπαθήσουν να σωθούν με όποιο τρόπο καταλαβαίνουν...

Εξαιρετική νουβέλα, μικρή σε μέγεθος για τα μέτρα του Stephen King, 237 σελίδες, με έντονες επιρροές από τον Lovecraft  ... Κλειστοφοβική, εκτυλίσσεται σχεδόν ολόκληρη μέσα σε ένα super market, εκφράζει ένα έντονο προβληματισμό για το τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος και μέχρι πού μπορεί να φτάσει αν βρεθεί σε ακραίες καταστάσεις... Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος υποκύπτει πολύ εύκολα στα πρωταρχικά του ένστικτα και στους δαίμονες του μυαλού του, φτάνει να κλονιστούν οι βεβαιότητές του... Εκφράζει την δυσπιστία του απέναντι σε απρόσωπους οργανισμούς  όπως το κράτος και ο στρατός των οποίων τα συμφέροντα έρχονται συχνά σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των απλών ανθρώπων καθώς φαίνεται ότι η ομίχλη είναι ένα πείραμα που έγινε στην  "Αιχμή του Βέλους" και πήγε στραβά... Στο φινάλε δίνει πάσα στον αναγνώστη και του ζητά να επιλέξει αυτός πώς θα τελειώσει η ιστορία , θα επιβιώσει ο άνθρωπος από την φρίκη που απελευθερώθηκε και τον εαυτό του; 

Κάθε απάντηση δεκτή...

Κοινοποίηση ενός "κυρίου"...

Κάποτε, πίσω στα φοιτητικά μου χρόνια, εγώ κι η Μ. είχαμε εργαστεί για ένα διάστημα 2 μηνών το πολύ, part time, σε μια εταιρεία για ένα project one off το οποίο όμως είχε προοπτική, αν ολοκληρωνόταν στην ώρα του και με επιτυχία, να οδηγήσει σε μια μόνιμη σχέση εργασίας... Είχαμε συμφωνήσει με τον διευθυντή και ιδιοκτήτη της εταιρείας για μια αμοιβή 50.000 δραχμών έκαστος, με την ολοκλήρωση του project... Ο εν λόγω "κύριος" είχε το πορτραίτο του Che Guevara πάνω από το γραφείο του και γενικά "πουλούσε" ένα προφίλ ανθρώπου αριστερού, διανοούμενου κτλ... 

Τον αποκαλώ "κύριο" κι όχι κύριο διότι η ολοκλήρωση του project πριν την λήξη της προθεσμίας που μας είχε θέσει δεν σήμανε την πληρωμή μας αλλά ένα γελοίο κρυφτό από μέρους του "κυρίου" για ένα μήνα στη διάρκεια του οποίου η μια αναβολή πληρωμής διαδεχόταν την άλλη... Το ζήτημα λύθηκε μόνο όταν η κατάσταση χόντρυνε και τον απειλήσαμε με καταγγελία στο ΙΚΑ οπότε και μας κάλεσε και με ένα δήθεν μου υπεράνω και πατερναλιστικό στυλ προσπάθησε να μας αποδείξει γιατί δεν είμαστε καθόλου επαγγελματίες και γιατί δεν θα συνεργαζόταν έτσι κι αλλιώς μαζί μας... Όταν ήρθε η ώρα της πληρωμής έβγαλε από την τσέπη ένα τεράστιο πάκο δεκαχίλιαρα και μας μέτρησε από 6, το ένα επιπλέον ήταν λέει από αυτόν γιατί είμαστε νέοι και άμαθοι και μας το έκανε δώρο... Πήρα τα 2 επιπλέον δεκαχίλιαρα και του τα επέστρεψα λέγοντας του ότι δεν θέλω ούτε δώρα, ούτε ελεημοσύνες από αυτόν, ότι έκανα μια δουλειά όπως μου ζητήθηκε και ήθελα να πληρωθώ για τον κόπο μου, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο...  

Από τότε δεν τον ξανασυνάντησα ποτέ μου αν και μάθαινα νέα του αφού ο χώρος που δραστηριοποιείται έχει μιντιακή προβολή και σε κάποιους συγκεκριμένους κύκλους είναι γνωστός και αυτός και η εταιρεία του... Συνεχίζει πάντα να "πουλάει" το προφίλ του αριστερού, του διανοούμενου, κτλ...

Προχθές το βράδυ είδα στο time line μου στο Facebook μια κοινοποίηση ενός post του συγκεκριμένου "κυρίου"... Την κοινοποίηση την είχε κάνει ο πεθερός του αδερφού μου, ένας καλός άνθρωπος, ένας άνθρωπος που έγινε κομμουνιστής μέσα από τη ζωή και τις επιλογές του, εργάτης σε όλη του τη ζωή, όχι διανοούμενος, πολύτεκνος, άνθρωπος δραστήριος και ζωντανός ακόμα και τώρα που είναι συνταξιούχος... Είχα ξαναδεί κοινοποιήσεις βαθυστόχαστων post του "κυρίου" αλλά η συγκεκριμένη με εξόργισε... 

Με εξόργισε γιατί κορόιδεψε ένα άνθρωπο, τίμιο και ευθύ που δεν κρύβει την αλήθεια του, συνεπή στα λόγια και στα έργα του, που νόμισε ότι στο post του "κυρίου" κρύβεται αλήθεια και ιδέες σαν τις δικές του... Με εξόργισε γιατί είμαι σίγουρος ότι αν είχα πει την ιστορία αυτή στον πεθερό του αδερφού μου δεν θα καταδεχόταν ποτέ να κοινοποιήσει κάτι από τον "κύριο" , ακόμα και αν συμφωνούσε με το περιεχόμενο του post... Με εξόργισε γιατί υπάρχουν τόσο υποκριτές άνθρωποι, ψεύτικοι και κομπογιαννίτες, μικροπωλητές ιδεών και συνειδήσεων που απλά ψάχνουν τον επόμενο πελάτη τους για ότι και αν είναι αυτό που πουλάνε...

Κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει...

"Χρήσιμα Αντικείμενα" του Stephen King

Στα βόρεια των ΗΠΑ, στην πολιτεία του Maine, υπάρχει μια μικρή, επαρχιακή πόλη που λέγεται Castle Rock... Είναι μια όμορφη πόλη, με πολύ πράσινο, με λίγους κατοίκους που όλοι γνωρίζουν όλους, ήσυχη και ειδυλλιακή, εκ πρώτης όψεως, που όμως δεν είναι... Σε αυτή την πόλη, πολύ συχνά, συμβαίνουν πράγματα που οι άνθρωποι προτιμούν να μην γνωρίζουν γιατί δεν μπορούν να τα εξηγήσουν, η λογική τους δυσκολεύεται να τα ερμηνεύσει... Είναι συμβάντα που αμφισβητούν την αντίληψη που έχει ο μέσος άνθρωπος για την πραγματικότητα, την αλήθεια και το ψέμα και αυτό είναι πολύ τρομακτικό, η απώλεια των βεβαιοτήτων είναι σίγουρα πολύ τρομακτικό πράγμα... Ξέχασα να πω προηγουμένως ότι αυτή η πόλη, το Castle Rock, δεν θα το βρείτε σε κανένα χάρτη των ΗΠΑ γιατί υπάρχει μόνο μέσα στο μυαλό του Stephen King και είναι ο τόπος που διαδραματίζονται πολλές από τις ιστορίες του και τα "Χρήσιμα Αντικείμενα" είναι μια από αυτές...

Τα εγκαίνια ενός νέου καταστήματος με την επωνυμία "Χρήσιμα Αντικείμενα" είναι το σημαντικότερο θέμα συζήτησης για τους λιγοστούς κατοίκους της μικρής πόλης του Castle Rock... Κανένας δεν έχει καταλάβει τι ακριβώς θα εμπορεύεται και η περιέργεια όλων είναι μεγάλη... Η ημέρα των εγκαινίων και η γνωριμία με τον ιδιοκτήτη του νέου καταστήματος, του κυρίου Λίλαντ Γκοντ θα είναι αποκαλυπτική για τους περίεργους επαρχιώτες... Ο γοητευτικός και ταυτόχρονα απόκοσμος κύριος Γκοντ φαίνεται να έχει στο stock του κάτι που ο κάθε ένας από τους πελάτες του πάντα έψαχνε και λαχταρούσε πάντα να αποκτήσει... Ο κύριος Γκοντ δεν ζητάει πολλά λεφτά αλλά κάθε πώληση ζητά να πληρώνεται και σε είδος, με φάρσες που υπαγορεύει ο ίδιος στον αγοραστή να κάνει... Τα πράγματα στην αρχή φαίνονται να είναι απλά κακόγουστα και σαχλά αλλά πολύ γρήγορα η κατάσταση θα ξεφύγει από κάθε έλεγχο... Τι είναι πραγματικά ο κύριος Γκοντ και ποιος είναι ο σκοπός του θα το μάθετε διαβάζοντας το βιβλίο...

Τα "Χρήσιμα Αντικείμενα" είναι μια όμορφη ιστορία, χαρακτηριστική του Stephen King... Δεν την κατατάσσω στα αριστουργήματά του γιατί ένιωσα σε κάποιες στιγμές ότι πλάτιασε, θα μπορούσαν κάλλιστα να λείπουν τουλάχιστον 100 σελίδες...  Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον σχόλιο πάνω στην ανθρώπινη φύση, τα μυστικά και τους ανομολόγητους πόθους που κρύβει ο καθένας... Αποδομεί την εικόνα της ειδυλλιακής επαρχιακής πόλης, καταρρίπτει τα κλισέ που αφορούν στις αρετές των ανθρώπων της υπαίθρου και αναδεικνύει το περιεχόμενο της ψυχής του καθενός ως το μοναδικό κριτήριο του "καλού ανθρώπου"... Δικαιολογεί βέβαια την ανθρώπινη φύση αφού ένα "πονηρό πνεύμα" είναι αυτό που εξωθεί τους ανθρώπους στο κακό αλλά στο τέλος μόνο οι πραγματικά ενάρετοι έχουν τη δύναμη, όχι να μην υποπέσουν στο λάθος, αλλά να το αναγνωρίσουν και να ζήσουν με αυτό...

Διαβάστε το, είναι Stephen King... 

Street...

Χθες το βράδυ κάνω τον Θ. μπάνιο και μου ζητάει να πούμε αγγλικές λέξεις...

Λέμε την γατούλα,  το σκυλάκι και κάποια στιγμή με ρωτάει πώς λέγεται στα αγγλικά ο δρόμος... Έχει δύο λέξεις, του λέω, street και road... Το σκέφτεται λίγο και με ρωτάει...

Θ.: Street λένε τους δρόμους που στρίβουν;

:)

Κρίματα...

Χθες το απόγευμα επέστρεψα στο σπίτι γύρω στις 19:30 αφού είχα περάσει πρώτα από το super market... Ήταν μια καλή μέρα, όπως καλές ήταν κι όλες αυτές οι μέρες που είχαν περάσει, δεν υπήρχαν σκιές ή περίεργες σκέψεις, ήμουν απλά τόσο κουρασμένος όσο μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που γυρνάει στο σπίτι το βράδυ από τη δουλειά...

Μιλούσα με την Μ. στο δωμάτιό μας περί ανέμων και υδάτων όταν ξαφνικά άκουσα το απότομο και δυνατό κλάμα του Σ. από το σαλόνι.... Φώναζε:

"O Θ. μου έσπασε το δόντι!" 

Έτρεξα μέσα και είδα το παιδί κλαμένο και με σπασμένο σχεδόν στη μέση έναν από τους κάτω κοπτήρες... Μου είπε κλαίγοντας ότι ο Θ. του πέταξε ένα παιχνίδι στο πρόσωπο επειδή μάλωσαν...

Θόλωσα...

Το αίμα βαρούσε στα μηνίγγια μου από τα νεύρα και το μόνο που ήθελα ήταν να πιάσω στα χέρια μου τον μικρό ο οποίος είχε κρυφτεί κάτω από το τραπεζάκι του σαλονιού... Ουρλιάζοντας ότι θα τον σκοτώσω προσπάθησα να τον τραβήξω κάτω από το τραπεζάκι κι επειδή τραβιόταν όταν άπλωνα το χέρι μου τον τράβηξα από τον αστράγαλο και τον έβγαλα... Η Μ. μπήκε στην μέση και τον βούτηξε από τα χέρια μου αλλά ακόμα κι έτσι του έδωσα δυο-τρεις γερές μπάτσες στον κώλο... Εξακολουθούσα να ωρύομαι, να ουρλιάζω ότι θα τον σκοτώσω αν ξανακάνει κακό στον αδερφό του, ότι θα τον πετάξω από το σπίτι... Ο Θ. έκλαιγε και φώναζε τρομαγμένος... 

Όταν του είπα ότι θα τον πετάξω από το σπίτι είδα στο πρόσωπο του ένα φόβο διαφορετικό από τον προηγούμενο, τον φόβο του να μην της φάει, ένα φόβο ατόφιο και χειροπιαστό και τότε πάγωσα... Είχα κάνει το παιδί μου να με φοβάται, του είχα δημιουργήσει μια ανάμνηση που ποτέ δεν θα φύγει από το μυαλό του, όπως δεν έφυγαν ποτέ κι οι δικές μου αναμνήσεις από τον πατέρα μου να ωρύεται και να αφρίζει... Ήμουν περήφανος για τον εαυτό μου ότι το μικρό μου παιδί δεν με είχε δει ποτέ  εκτός εαυτού γιατί είχα δουλέψει πολύ με τον εαυτό μου, είχα πολεμήσει την παρόρμηση του να αντιδρώ ενστικτωδώς, να είμαι αυτό που γνωρίζω καλά από την δική μου παιδική ηλικία... Ο Σ. είχε δει κάποτε αυτή την πλευρά μου και το φέρω βαρέως, είναι το κρίμα μου, η προδοσία του εαυτού μου και του παιδιού μου, ήθελα τουλάχιστον ο Θ. να μην έχει μια τέτοια εμπειρία και τώρα όλα είχαν γίνει σκατά...

Τα παιδιά σιγά σιγά ηρέμησαν, με τις προσπάθειες της Μ. κυρίως, κι εγώ βγήκα στο μπαλκόνι και άρχισα να καπνίζω το ένα τσιγάρο μετά το άλλο... Πνιγόμουν... Ήθελα να διορθώσω αυτό που έγινε και δεν μπορούσα, δεν θα μπορούσα ποτέ πια... Πήγα στο σαλόνι όπου τα παιδιά έβλεπαν μια ταινία και τους ζήτησα να βάλουν μια παύση για να τους μιλήσω...

Απευθύνθηκα και στους δύο και τους είπα ότι αυτό που έγινε ήταν πολύ άσχημο... Ότι ο Θ. έκανε κάτι πολύ άσχημο για το οποίο έπρεπε να τον μαλώσουμε αλλά ότι ο τρόπος που τον μάλωσα ήταν απαράδεκτος... Τους είπα ότι δεν θέλω να με φοβούνται, ότι θα είμαι δυστυχισμένος αν με φοβούνται όπως φοβόμουνα εγώ τον πατέρα μου όταν ήμουν παιδί... Με πήραν τα κλάματα, άρχισε να κλαίει κι ο Σ. και με πήρε αγκαλιά ενώ ο Θ. καθόταν στον απέναντι καναπέ με μάτια βουρκωμένα... Τους είπα ότι θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ να μην με ξαναδούν ποτέ έτσι αλλά αν ποτέ ξανά συμβεί θα έχουν δικαίωμα να μου ορίσουν αυτοί μια τιμωρία, ότι αυτοί καταλαβαίνουν... Αγκαλιαστήκαμε και οι τρεις για να επισφραγίσουμε την συμφωνία μας...

Το βράδυ πήγα και κοιμήθηκα στο κρεβάτι του Θ. ...

Νιώθω ακόμα απαίσια, ότι εκτός από την εμπιστοσύνη του μεγάλου μου, πρόδωσα και την εμπιστοσύνη του μικρού μου γιου, του χαϊδεμένο μου, με τον οποίο είχα προσπαθήσει πάρα πολύ να μην επαναλάβω λάθη που είχα με τον Σ. ...  Νιώθω απαίσια που ο χειρότερος εαυτός μου ακόμα παραμονεύει να βγει στην επιφάνεια με την πρώτη ευκαιρία, παρά την τόση προσπάθεια που έχω κάνει...

Bella ciao...

Κάποτε, κάπου πίσω στα 90's η Replay κυκλοφόρησε ένα t-shirt με τυπωμένη την κλασσική φωτογραφία του Che Guevara... Η κίνηση αυτή αποδείχτηκε πολύ επιτυχημένη, το  t-shirt πούλησε σαν τρελό, "βοήθησε" στην μετεξέλιξη της εικόνας του Che Guevara από πλήρης πολιτικού περιεχομένου, σε ένα pop icon όπως η Cambell's Soup του Andy Warhol... Κυκλοφορούσε ένα σαρκαστικό αστειάκι μεταξύ των πολιτικοποιημένων φοιτητάριων της εποχής:

-"Τον ξέρεις τον Che Guevara;"

-"Φυσικά και τον ξέρω, είναι αυτός πάνω στο μπλουζάκι της Replay "

Στις μέρες μας η ιστορία επαναλαμβάνεται καθώς μέσω του "La casa de papel" το παλιό, ιταλικό αντιφασιστικό τραγούδι "Bella ciao" γίνεται pop άκουσμα από πολλούς που αγνοούν το περιεχόμενο του και την ιστορία του και απλώς γουστάρουν αυτόν τον δυναμικό και ταυτόχρονα μελαγχολικό σκοπό... Σημεία των καιρών θα μου πεις και δεν θα διαφωνήσω αλλά από την άλλη μου μένει μια θλίψη για τους ανθρώπους που παραμένουν επιφανειακοί από άγνοια ή από άποψη, για την ήττα που είναι τόσο μεγάλη και απόλυτη που τα όπλα που κάποτε χρησιμοποιούσες, σήμερα ξεπουλιούνται στα πανηγύρια...