Ο καθρέφτης...

Δύσκολο να κοιτάς τον καθρέφτη... 

Πολλές φορές βλέπεις κάτι που δεν σου αρέσει, κάτι που σε απογοητεύει, κάτι που δεν ταιριάζει με το αφήγημα που έχεις φτιάξει στο μυαλό σου για τον εαυτό σου... 

Πολλοί τον αποφεύγουν και κάνουν πως δεν τον κοιτάνε, υποκρίνονται ότι δεν υπάρχει, προτιμούν την εικόνα του εαυτού τους μέσα στο κεφάλι τους κι όχι αυτή που βλέπουν τα μάτια τους... 

Υπάρχουν άνθρωποι που κρατάνε ένα καθρέφτη ψηλά, τον κοιτάνε συχνά και τον δείχνουν και στους άλλους για να καθρεφτιστούν κι αυτοί... Αυτοί οι άνθρωποι έχουν φανατικούς φίλους ή φανατικούς εχθρούς, οι περισσότεροι είναι οι εχθροί... 

Λίγοι εκτιμούν το κοίταγμα στον καθρέφτη, οι περισσότεροι προτιμούν να κοιτάνε το πορτρέτο τους που έχουν βάλει σε βάθρο... 

Στο τέλος αναγκάζεσαι να πεις ένα "Δεν βαριέσαι" και πας παρακάτω...  

Μια σκέψη για το αύριο των πυρκαγιών...

Δεν προσπαθώ να ευλογήσω τα γένια μου ούτε να εξιλεωθώ γιατί ήμουν από αυτούς που έφυγαν κυνηγημένοι από την φωτιά στην Εύβοια, νιώθω όμως ότι εξίσου σημαντικό με την ανθρωπιστική βοήθεια που καταφθάνει στο νησί είναι να επιστρέψουμε εμείς οι άνθρωποι... 

Με σεβασμό προς το περιβάλλον και τους ντόπιους να επιστρέψουμε για να σταθούμε δίπλα τους, να κολυμπήσουμε στις θάλασσές τους, να φάμε στις ταβέρνες και να πιούμε καφέ, να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι δεν είναι μόνοι, ότι ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΙ, ότι θα τους στηρίξουμε να μην χρειαστεί να εκκενώσουν άλλη μια φορά τα χωριά τους, όχι εξαιτίας της φωτιάς αυτή την φορά αλλά εξαιτίας της ανεργίας και της φτώχειας... 

Αυτό νιώθω ότι πρέπει να κάνουμε εμείς, άνθρωπος προς άνθρωπο, το τι ΟΦΕΙΛΕΙ να κάνει το κράτος για να μην ερημώσει και ρημαχτεί ο τόπος είναι άλλη ιστορία...

"Μην πεις λέξη" του Patrick Radden Keefe

Για κάποιο λόγο που σίγουρα έχει να κάνει με την, από παιδί, αγάπη μου για ιστορίες με επαναστάσεις, ηρωισμούς και αυτοθυσίες, ανέκαθεν με γοήτευε η ιστορία του IRA και των "Ταραχών"... Οι μαχητές του IRA μου φαίνονταν σαν ιππότες της ελευθερίας και η Βόρεια Ιρλανδία ένα "πεδίον δόξης λαμπρόν"... Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι αυτή μου η αντίληψη δεν ήταν και τόσο σωστή όχι τόσο γιατί δεν είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε λαού να επιθυμεί την αυτοδιάθεση και την εθνική του ολοκλήρωση, όσο γιατί οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν ένθεν κι ένθεν ήταν βάρβαροι, διότι μεγαλώνοντας ανέπτυξα μια έντονη απέχθεια απέναντι στην ατομική τρομοκρατία, διότι δεν μπορούσα πλέον να γοητεύομαι από έναν εν πολλοίς θρησκευτικό πόλεμο, εγώ που απορρίπτω όλες τις θρησκείες, διότι διέκρινα στην κατάσταση της Βόρειας Ιρλανδίας το αποτέλεσμα της κλασσικής αποικιοκρατικής στρατηγικής των Βρετανών, να ευνοούν τη μια από τις δύο κοινότητες μιας αποικίας, καλλιεργώντας αντιπαλότητα έτσι ώστε να είναι όλοι απασχολημένοι με το να αλληλομισούνται και να αλληλοσκοτώνονται ενώ αυτοί κάνουν τις βρωμοδουλειές τους...  Το "Μην πεις λέξη" μου τράβηξε άμεσα το ενδιαφέρον όταν παρέλαβα το newsletter γνωστού βιβλιοπωλείου τόσο για την υπόθεσή του όσο, το ομολογώ, για το εξώφυλλο του που με υπνώτισε, το παρήγγειλα κατευθείαν...

Ο Patrick Radden Keefe με αφορμή την πολύκροτη υπόθεση της εξαφάνισης της Jean McConville , μιας εκ των "Εξαφανισμένων" , επιχειρεί να παρουσιάσει μια αναλυτική περιγραφή των "Ταραχών", να περιγράψει το ιστορικό, κοινωνικό, θρησκευτικό και κοινωνικό background που οδήγησε σε αυτές, τις επιπτώσεις της πολύχρονης διαμάχης στην καθημερινή ζωή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων για ολόκληρες δεκαετίες καθώς και τις προσπάθειες για ειρήνευση και επούλωση των πληγών που προκάλεσε η διαμάχη στην κοινωνία της Βόρειας Ιρλανδίας μετά την υπογραφή της συμφωνίας της Μεγάλης Παρασκευής για κατάπαυση του πυρός... Παραθέτει τα γεγονότα που οδήγησαν στο ξέσπασμα της βίας και την κορύφωση της με βασικό όχημα την εξιστόρηση της ιστορίας των αδερφών Price, Dolours και Marian, οι οποίες είχαν ενεργό συμμετοχή στην εξαφάνιση της McConville όπως επίσης και στην διαβόητη βομβιστική επίθεση στο Old Bailey ... Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου παρελαύνουν σημαίνουσες προσωπικότητες του IRA όπως ο Gerry Adams, ο Brendan Hughes, ο Bobby Sands, άνθρωποι που άφησαν το σημάδι τους για δεκαετίες στην ιστορία της Βόρειας Ιρλανδίας... Παράλληλα με τα ιστορικά γεγονότα παρακολουθούμε την υπόθεση McConville βήμα βήμα όπως και τις ζωές των 10 παιδιών που άφησε πίσω της, τις τραγικές στιγμές που βίωσαν... Το βιβλίο περιγράφει πολύ έντονα το τραύμα της Βόρειο Ιρλανδικής κοινωνίας από τις δεκαετίες της ένοπλης αναμέτρησης παράλληλα με το τραύμα της οικογένειας McConville , όπως και όλων των οικογενειών των "Εξαφανισμένων"  οι οποίοι για δεκαετίες δεν μπορούσαν να γνωρίζουν αν ο άνθρωπος τους ήταν ζωντανός ή νεκρός... Αυτό το τραύμα είναι το κυρίαρχο συναίσθημα του βιβλίου μαζί με αυτό της ματαίωσης και της απογοήτευσης που ένιωσαν πολλοί μαχητές του  IRA που ένιωσαν προδομένοι όταν ξαφνικά πολλά από τα αιτήματα για τα οποία έκαναν αγριότητες ξαφνικά βγήκαν από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων... 

Κεντρική φιγούρα της αφήγησης και απόλυτα αμφιλεγόμενη είναι ο Gerry Adams, ένας άνθρωπος που ξεκίνησε από το επιχειρησιακό κομμάτι του IRA για να τον στρέψει τελικά κατόπιν μεθοδικής προσπάθειας σε μια κοινοβουλευτική έκφραση κάνοντας χρήση των νόμιμων πολιτικών διαδικασιών... Ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές κι ενώ έχω διαβάσει το βιβλίο εδώ και 10 μέρες δεν έχω καταλήξει αν ο Gerry Adams ήταν ένας αδίστακτος αμοραλιστής ή ένας ρεαλιστής που έβλεπε από νωρίς το αδιέξοδο της ένοπλης πάλης στη Βόρεια Ιρλανδία... 

Η έκδοση είναι εξαιρετικά περιποιημένη, πέραν του καταπληκτικού εξώφυλλου, έχει γίνει εξαιρετική δουλειά τόσο στην μετάφραση του κειμένου, όσο και στην σελιδοποίηση, τις γραμματοσειρές και το φωτογραφικό υλικό που περιλαμβάνεται στο βιβλίο...  Το "Μην πεις λέξη" είναι συνολικά μια καταπληκτική δουλειά πάνω στο ζήτημα της Βόρειας Ιρλανδίας και το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους τους αναγνώστες κι όχι μόνο στους λάτρεις των ιστορικών αναγνωσμάτων... 

Δεν υπάρχουν λόγια...

Δεν υπάρχουν πολλά να γράψεις για την εμπειρία που βιώνεις εσύ ως τουρίστας ενώ χιλιάδες κόσμου χάνουν τις ζωές τους ή τις περιουσίες τους, την ψυχική τους γαλήνη... Νιώθω σαν να βρισκόμαστε σε πόλεμο, τα καράβια με τους πυρόπληκτους που εκκενώνονται μου θύμισαν κατευθείαν τους πρόσφυγες που καραβοπνίγονται χρόνια τώρα στις ακτές της Μεσογείου... 

Να μιλήσω εγώ για τις διακοπές μας που τελείωσαν πρόωρα μετά από μια νύχτα τρόμου που βλέπαμε τις λάμψεις από τις φωτιές μέσα στην νύχτα κι ενώ εκκενώνονταν τα χωριά το ένα μετά το άλλο μέχρι που το πρωί ο άνεμος γύρισε από την άλλη και σώθηκε πρόσκαιρα το χωριό που ήμασταν εμείς... 

Να μιλήσω για την φίλη και πρώην συνάδελφο που ζει στην Βαρυμπόμπη, στην αγωνία και τον τρόμο εδώ και 4-5 μέρες και είδε παράλληλα από την τηλεόραση το εξοχικό στις Ροβιές να καίγεται... 

Για την άλλη πρώην συνάδελφο που είδα τις κόρες της Live στην τηλεόραση να εκκενώνονται με καΐκια από την Αγία Άννα, τα κορίτσια είναι ασφαλή τώρα στην Χαλκίδα... 

Για τους αγαπημένους φίλους που μας φιλοξένησαν δεύτερη συνεχόμενη χρονιά και μένουν στις Γούβες κοντά στο Πευκί που έμειναν να περιμένουν αν θα καεί το σπίτι τους, αν θα χαθεί το χωριό τους... 

Για το Πευκί που ερήμωσε από τουρίστες κι έχει γεμίσει πυρόπληκτους από τα χωριά που εκκενώνονται, στην παραλία, στο camping, παντού... 

Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις το συναίσθημα της συμφοράς, την λύπη γι αυτό που συνέβη, που συμβαίνει ακόμα, που θα συμβεί στο μέλλον λόγω αυτής της τεράστιας καταστροφής...

"Άμστερνταμ" του Ian Mc Ewan

Μου αρέσει από καιρό εις καιρό να διαβάζω βιβλία που δεν είναι του απόλυτου στυλ μου και δεν θα τα διάλεγα με την πρώτη... Νιώθω ότι έτσι δίνω στον εαυτό μου τη δυνατότητα να γνωρίζει νέους (για μένα) συγγραφείς, νέους τρόπους έκφρασης και να βγαίνω από το αναγνωστικό μου comfort zone... Δεν είχα διαβάσει ξανά Ian Mc Ewan κι όταν βρέθηκε στα χέρια μου το, βραβευμένο με Booker το 1998, "Άμστερνταμ" θεώρησα ότι ήταν μια ευκαιρία να σπάσω την μονοτονία του αστυνομικό/fiction/horror και να κάνω μια αλλαγή...

Το "Άμστερνταμ" είναι ένα βιβλίο που ασχολείται με την ανθρώπινη φύση, την προσωπική ηθική και τις αποφάσεις που καθορίζουν τη ζωή μας... Ο Βέρνον κι ο Κλάιβ είναι πολύ επιτυχημένοι ο καθένας στον τομέα του αλλά είναι κενοί... Βαυκαλίζονται με την σπουδαιότητά τους αλλά είναι μόνοι και πανικόβλητοι από την πιθανότητα της αποτυχίας... Ο θάνατος της κοινής τους ερωμένης τους σοκάρει... Αναλογίζονται την νεότητά τους, κάνουν μια επισκόπηση των αποφάσεων που πήραν και δεν πήραν, αναλογίζονται πόσο σημάδεψε τη ζωή τους η Μόλλυ... Νιώθουν τρωτοί και γι΄αυτό δεσμεύονται ο ένας στον άλλο σε μια δέσμευση τρομερή, νιώθουν ότι βρήκαν τον άνθρωπο τους, διότι μοιράζονται τον κοινό χαμένο έρωτα της Μόλλυ αλλά δεν είναι έτσι... Σημαντικά ηθικά ζητήματα θα ταράξουν την σχέση τους, θα τους οδηγήσουν στην σύγκρουση και τελικά στο Άμστερνταμ, όπου το δράμα θα κορυφωθεί...

Οι χαρακτήρες του Βέρνον και του Κλάιβ είναι εξαιρετικά καλοδουλεμένοι και πλήρεις... Ο κάθε ένας από αυτούς έχει στοιχεία και λεπτομέρειες που τους κάνει ζωντανούς, στέκονται μπροστά στον αναγνώστη, και αποδεικνύει τη δουλειά που έχει κάνει ο συγγραφέας... Το βιβλίο θέτει το θέμα της ηθικής τόσο στη δημοσιογραφία όσο στην πολιτική όσο και στην καθημερινή ζωή... Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα; Ένας "κακός" άνθρωπος έχει δικαίωμα στην ιδιώτευση και στον σεβασμό της προσωπική τους ζωής; Πόσο ισχυρά είναι τα MME και πόσο επηρεάζουν την αλήθεια και την κοινή γνώμη; Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για το 1998 όπου απλά διαφαινόταν το μέγεθος της εξουσίας που έχουν πλέον όλα τα media, mass και social...

Το "Άμστερνταμ" είναι ένα βιβλίο εσωτερικό, η πλοκή εκτυλίσσεται κατά κύριο λόγω μέσα στις σκέψεις και στις αναμνήσεις των δύο πρωταγονιστών και πολύ λιγότερο στα γεγονότα που συμβαίνουν παράλληλα... Το προσωπικό αδιέξοδο και των δύο είναι απόλυτο όσο και είναι αυτό που οδηγεί τελικά στο φινάλε... Το "Άμστερνταμ" είναι ένα σχόλιο πάνω στην κοινωνία του σήμερα και στην ανθρώπινη φύση, μια ματιά τόσο προς τα μέσα αλλά και προς τα έξω, μια καλή αφορμή για σκέψη...

Thumbs up!

Αλογκάκι...

Πηγαίνουμε οικογενειακώς στην Αίγινα από το 2011 και από την πρώτη φορά μέχρι και φέτος τουλάχιστον μια φορά πάμε βόλτα με άμαξα, με το "αλογκάκι" που έλεγε ο Σπύρος όταν ήταν μικρός... 

Φέτος πήγαμε και πάλι βόλτα με την άμαξα και συνειδητοποίησα ότι ήταν η τελευταία φορά που μπήκαμε οι 4 μας σε μια άμαξα στην Αίγινα... Τα αγόρια έχουν ψηλώσει και μεγαλώσει, χωρέσαμε μετά βίας στα έτσι κι αλλιώς στενά καθίσματα της άμαξας, για την ακρίβεια για να χωρέσουμε τα αγόρια κάτσανε στα πόδια τα δικά μου και της Μάρας... 

Συγκινήθηκα λίγο όταν σκέφτηκα την πρώτη φορά που κάναμε οι 4 μας βόλτα με άμαξα στην Αίγινα το καλοκαίρι του 2013 με τον Σπύρο 3 χρονών και τον Θάνο 4 μηνών που τους είχαμε και πάλι στην αγκαλιά μας, μου φάνηκε σαν να έκλεισε ένας κύκλος...

"Νυχτερινή πτήση 29" του Stephen King

Πήγαμε 5 μέρες στην Αίγινα, κάναμε μικρές διακοπές για να γιορτάσουμε το τέλος της σχολικής χρονιάς και τη δυνατότητα να ταξιδεύεις ξανά, τώρα που είναι νωρίς ακόμα, μετά ποιος ξέρει τι επιφυλάσσει το μέλλον... πάλι....

Είχα το "Νυχτερινή πτήση 29"  εδώ και χρόνια στο Google Drive μου και δεν του έδινα σημασία, ο τίτλος δεν μου θύμιζε κάτι.... Το διάλεξα διότι από αυτά που έχω ακόμα αδιάβαστα από τον Stephen King ήταν αυτό με τις λιγότερες σελίδες... Γρήγορα συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για το "The Langoliers" , κάπου το είχα "τρακάρει" κάποτε χωρίς να το δω όμως...

Η νυχτερινή πτήση 29 της Αμέρικαν Πράιντ ξεκινάει από το Λος Άντζελες για τη Βοστόνη όταν ξαφνικά συμβαίνει το Γεγονός... 8 ετερόκλητοι επιβάτες οι οποίοι είχαν αποκοιμηθεί όλοι κατά την απογείωση ξυπνούν σε ένα αεροπλάνο παντελώς έρημο, εκτός από αυτούς... Οι εξαφανισμένοι συνεπιβάτες τους έχουν αφήσει πίσω τους κάθε είδους προσωπικά αντικείμενα, μέχρι και μασέλες, σφραγίσματα και προσθετικά καρφιά αλλά απολύτως κανένα ίχνος... Η ομάδα των επιζώντων θα καταφέρει να προσγειώσει το αεροπλάνο στο αεροδρόμιο του Μπάνγκορ μόνο για να ανακαλύψει ότι στη γη τα πράγματα είναι ακόμα πιο παράδοξα από ότι στον αέρα.... Σιγά σιγά αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι οι νόμοι της φύσης και της λογικής έτσι όπως τους γνώριζαν μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ισχύουν και τα πράγματα φτάνουν στα άκρα από όποια πλευρά και να το δεις...

Συμπαθητικό, απλά, βιβλίο το "Νυχτερινή πτήση 29" , σίγουρα όχι από τα καλύτερα του King ο οποίος φαίνεται ότι μπορεί να διεκπαιρεώνει μηχανικά τις συμβατικές υποχρεώσεις του απέναντι στους εκδότες του... Παίζει με την ιδέα του χρόνου στήνοντας μια ικανοποιητική πλοκή η οποία όμως δεν δρέπει δάφνες... Οι επιζώντες προσπαθούν να λύσουν το γρίφο της σωτηρίας τους αλλά κάποιες φορές, τις περισσότερες, οι λύσεις που βρίσκουν είναι τραβηγμένες από τα μαλλιά, διαρκή leaps of faith που όλα πετυχαίνουν ως δια μαγείας... Οι χαρακτήρες είναι ικανοποιητικοί για μια νουβέλα τρόμου και φαντασίας, θα μπορούσαν όμως να είναι πολύ καλύτεροι αφού ο King μας έχει συνηθίσει σε καλογραμμένους χαρακτήρες... Πιο ενδιαφέροντες από όλους, προφανώς, αυτός του κυρίου Τούμι, του διαταραγμένου επιβάτη που βλέπει να ζωντανεύουν οι παιδικοί του εφιάλτες και της Ντάινα, της τυφλής κοπελίτσας με τις παράξενες ψυχικές δυνάμεις... 

Πέρασα καλά διαβάζοντας το "Νυχτερινή πτήση 29" αλλά είχα χαμηλές απαιτήσεις αφού ήμουν σε διακοπές, ήθελα ένα ανάλαφρο ανάγνωσμα και το διάβαζα από την οθόνη του κινητού... Αν με ρωτούσε κάποιος ποια βιβλία του Stephen King του συστήνω δεν θα ξεκινούσα με αυτό... 

Ιδρυματισμός στην εποχή του COVID2019...

Σήμερα βρίσκομαι στο γραφείο μετά από ένα ολόκληρο χρόνο... 

Είχα αρχίσει να δουλεύω από το σπίτι στις 12 Μαρτίου του 2020 με μια μικρή διακοπή μέσα στον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 2020 οπότε και πήγαινα στο γραφείο μια φορά την εβδομάδα, η επόμενη φορά είναι σήμερα...

Περίμενα αυτή την ημέρα πολύ καιρό... Εξακολουθώ να μου αρέσει η δουλειά από το σπίτι αλλά ήθελα να βγω έξω να δω άλλους ανθρώπους, ήθελα λίγη ανθρώπινη επαφή... Όταν μου το ανακοίνωσαν ότι την Τρίτη και την Παρασκευή θα δουλέψω από το γραφείο, πραγματικά τρόμαξα... 

Πού θα πάω, τι θα κάνω, μήπως κολλήσω κάτι;
Φυσικά και σκέφτομαι μαλακίες... 

Η συνήθεια είναι φοβερό πράγμα, καλό και κακό, μαθαίνεις να νιώθεις οικειότητα και ασφάλεια ακόμα και στις πιο περίεργες καταστάσεις, μετά από καιρό ακόμα και το κελί της φυλακής μοιάζει οικείο... 

Θα συνηθίσουμε και πάλι στη ζωή με άλλους ανθρώπους, ελπίζω...

"Η λέξη είναι φόνος" του Anthony Horovitz

Το τελευταίο post μου για κάποιο βιβλίο ανέβηκε στις 9 Φεβρουαρίου, σήμερα έχουμε 15 Ιουνίου, 4 ολόκληροι μήνες αναγνωστικής απραξίας... Σίγουρα φταίει το Netflix και η κακή μου διάθεση όλους αυτούς τους μήνες αλλά και πάλι το διάστημα ήταν εντυπωσιακά μεγάλο...

Το "Η λέξη είναι φόνος" του Anthony Horovitz το είχα αγοράσει για την μητέρα μου τα Χριστούγεννα αλλά τελικά το κράτησα εγώ αφού το είχε ήδη διαβάσει και της αγόρασα ένα άλλο... Έμεινε μήνες στο κομοδίνο μου και τελικά ήρθε η ώρα του και το διάβασα...και πέρασα πολύ καλά!

Μια μεσόκοπη, καλοστεκούμενη κυρία μπαίνει σε ένα γραφείο τελετών στο Λονδίνο και κανονίζει τις λεπτομέρειες της κηδείας της, την ίδια μέρα όμως δολοφονείται... Την υπόθεση αναλαμβάνει ένας περίεργος τύπος, ο Χόθορν, εξωτερικός σύμβουλος της Scotland Yard, πρώην αστυνομικός, μονόχνοτος και περίεργος, μυστηριώδης αλλά χωρίς δεύτερη σκέψη ευφυής στη δουλειά του... Ο Χόθορν έχει υπάρξει σύμβουλος του Anthony Horovitz όταν έγραφε το σενάριο μιας αστυνομικής σειράς και του προτείνει να γράψει ένα βιβλίο που θα παρακολουθεί την επίλυση της υπόθεσης δολοφονίας από τον ίδιο... Ο Anthony δεν συμπαθεί ιδιαίτερα τον Χόθορν, έχουν πολλές διαφορές σαν χαρακτήρες, αλλά το project τον ιντριγκάρει και αποφασίζει να συνεργαστεί μαζί του και έτσι ξεκινάει η ιστορία τους...

Το παράδοξο δίδυμο είναι ενδιαφέρον... Ο Χόθορν είναι old school, εντελώς not pollitically correct και απόμακρος ενώ ο Anthony είναι ένας διάσημος συγγραφέας, κοσμοπολίτης, comme il faut... Συγκρούονται διαρκώς, ο Anthony θέλει να γνωρίσει το υποκείμενο του βιβλίου που ετοιμάζει, o Χόθορν αντιστέκεται... Η υπόθεση τρέχει, γίνεται ακόμα ένας φόνος και τα πράγματα περιπλέκονται, η υπόθεση φαίνεται να έχει παρακλάδια, να πηγαίνει πίσω στο παρελθόν, σε παλιά και επώδυνα γεγονότα...

Το τρικ του Horovitz να τοποθετήσει τον εαυτό του μέσα στην πλοκή του βιβλίου είναι πολύ ενδιαφέρον και δουλεύει καλά... Ο χαρακτήρας του Χόθορν θα μπορούσε να δουλευτεί λίγο ακόμα, παρόλο που είναι ιντριγκαδόρικος είναι ελαφρώς κλισέ... Μου άρεσε πολύ η ιδέα του Horovitz να τοποθετήσει κάποιους από τους φανταστικούς χαρακτήρες που δημιούργησε για το βιβλίο μέσα σε πραγματικά στοιχεία της pop κουλτούρας, όπως η τηλεοπτική σειρά Homeland... Μου άρεσε πολύ η κορύφωση της πλοκής, το εθιστικό page turning και το εξαιρετικό φινάλε... Μου άρεσαν πολύ τα μικρά διαλείμματα από την ανάγνωση του "Η λέξη είναι φόνος"  για να ψάξω στο Google από το κινητό είτε για τον Horatio Hornblower είτε για να δω φωτογραφία του Deal, μου άρεσε η περιέργεια που ξυπνούσε μέσα μου...

Πέρασα πολύ ωραία διαβάζοντας το "Η λέξη είναι φόνος"  και αυτό τελικά είναι το πιο σημαντικό πράγμα...

Το αγχολυτικό μου...

Το μοναδικό πράγμα που ευχαριστιέμαι το τελευταίο χρονικό διάστημα είναι το μπάνιο στην θάλασσα και (κυρίως) το τρέξιμο... Στο παρελθόν είχα ασχοληθεί ξανά αλλά δεν ένιωθα αυτή την ικανοποίηση που νιώθω τώρα, την ανυπομονησία για την επόμενη προπόνηση... Αν δεν φοβόμουν τον τραυματισμό που θα μου το στερήσει εντελώς, θα έτρεχα κάθε μέρα αλλά το έχω περιορίσει στις τρεις προπονήσεις την εβδομάδα... 

Χθες για παράδειγμα είχα περάσει μια πολύ κακή μέρα, με νεύρα και άγχος και στο καπάκι μετά τη δουλειά πήγα super market... Στην επιστροφή, φορτωμένος σαν το γαϊδούρι, ήμουν έτοιμος να αρχίσω να ουρλιάζω από τα νεύρα, τακτοποίησα τα πράγματα κι έφυγα κατευθείαν για το πάρκο Παπάγου (εκεί που είναι το Verde) όπου πάω για προπόνηση κι εκεί συνέβη η μαγεία που συμβαίνει κάθε φορά που πάω εκεί για τρέξιμο... Τα ξέχασα όλα, έκανα μια καλή διαλειμματική προπόνηση για 40 λεπτά, τα έδωσα όλα και πέτυχα και πολύ καλούς χρόνους για τα μέτρα μου... Στο τέλος της προπόνησης ήμουν μούσκεμα στον ιδρώτα, ξέπνοος αλλά τόσο καλοδιάθετος ρε φίλε, πραγματικά ανεκτίμητο συναίσθημα! 

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που έχει αλλάξει μέσα μου και με έχει κάνει τόσο addicted με το τρέξιμο, εύχομαι μόνο να παραμείνει αυτό το feeling για πολύ καιρό ακόμα, χωρίς τραυματισμούς, μου κάνει απίστευτο καλό (πρωτίστως) ψυχικά και σωματικά...