Κρίματα...

Χθες το απόγευμα επέστρεψα στο σπίτι γύρω στις 19:30 αφού είχα περάσει πρώτα από το super market... Ήταν μια καλή μέρα, όπως καλές ήταν κι όλες αυτές οι μέρες που είχαν περάσει, δεν υπήρχαν σκιές ή περίεργες σκέψεις, ήμουν απλά τόσο κουρασμένος όσο μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που γυρνάει στο σπίτι το βράδυ από τη δουλειά...

Μιλούσα με την Μ. στο δωμάτιό μας περί ανέμων και υδάτων όταν ξαφνικά άκουσα το απότομο και δυνατό κλάμα του Σ. από το σαλόνι.... Φώναζε:

"O Θ. μου έσπασε το δόντι!" 

Έτρεξα μέσα και είδα το παιδί κλαμένο και με σπασμένο σχεδόν στη μέση έναν από τους κάτω κοπτήρες... Μου είπε κλαίγοντας ότι ο Θ. του πέταξε ένα παιχνίδι στο πρόσωπο επειδή μάλωσαν...

Θόλωσα...

Το αίμα βαρούσε στα μηνίγγια μου από τα νεύρα και το μόνο που ήθελα ήταν να πιάσω στα χέρια μου τον μικρό ο οποίος είχε κρυφτεί κάτω από το τραπεζάκι του σαλονιού... Ουρλιάζοντας ότι θα τον σκοτώσω προσπάθησα να τον τραβήξω κάτω από το τραπεζάκι κι επειδή τραβιόταν όταν άπλωνα το χέρι μου τον τράβηξα από τον αστράγαλο και τον έβγαλα... Η Μ. μπήκε στην μέση και τον βούτηξε από τα χέρια μου αλλά ακόμα κι έτσι του έδωσα δυο-τρεις γερές μπάτσες στον κώλο... Εξακολουθούσα να ωρύομαι, να ουρλιάζω ότι θα τον σκοτώσω αν ξανακάνει κακό στον αδερφό του, ότι θα τον πετάξω από το σπίτι... Ο Θ. έκλαιγε και φώναζε τρομαγμένος... 

Όταν του είπα ότι θα τον πετάξω από το σπίτι είδα στο πρόσωπο του ένα φόβο διαφορετικό από τον προηγούμενο, τον φόβο του να μην της φάει, ένα φόβο ατόφιο και χειροπιαστό και τότε πάγωσα... Είχα κάνει το παιδί μου να με φοβάται, του είχα δημιουργήσει μια ανάμνηση που ποτέ δεν θα φύγει από το μυαλό του, όπως δεν έφυγαν ποτέ κι οι δικές μου αναμνήσεις από τον πατέρα μου να ωρύεται και να αφρίζει... Ήμουν περήφανος για τον εαυτό μου ότι το μικρό μου παιδί δεν με είχε δει ποτέ  εκτός εαυτού γιατί είχα δουλέψει πολύ με τον εαυτό μου, είχα πολεμήσει την παρόρμηση του να αντιδρώ ενστικτωδώς, να είμαι αυτό που γνωρίζω καλά από την δική μου παιδική ηλικία... Ο Σ. είχε δει κάποτε αυτή την πλευρά μου και το φέρω βαρέως, είναι το κρίμα μου, η προδοσία του εαυτού μου και του παιδιού μου, ήθελα τουλάχιστον ο Θ. να μην έχει μια τέτοια εμπειρία και τώρα όλα είχαν γίνει σκατά...

Τα παιδιά σιγά σιγά ηρέμησαν, με τις προσπάθειες της Μ. κυρίως, κι εγώ βγήκα στο μπαλκόνι και άρχισα να καπνίζω το ένα τσιγάρο μετά το άλλο... Πνιγόμουν... Ήθελα να διορθώσω αυτό που έγινε και δεν μπορούσα, δεν θα μπορούσα ποτέ πια... Πήγα στο σαλόνι όπου τα παιδιά έβλεπαν μια ταινία και τους ζήτησα να βάλουν μια παύση για να τους μιλήσω...

Απευθύνθηκα και στους δύο και τους είπα ότι αυτό που έγινε ήταν πολύ άσχημο... Ότι ο Θ. έκανε κάτι πολύ άσχημο για το οποίο έπρεπε να τον μαλώσουμε αλλά ότι ο τρόπος που τον μάλωσα ήταν απαράδεκτος... Τους είπα ότι δεν θέλω να με φοβούνται, ότι θα είμαι δυστυχισμένος αν με φοβούνται όπως φοβόμουνα εγώ τον πατέρα μου όταν ήμουν παιδί... Με πήραν τα κλάματα, άρχισε να κλαίει κι ο Σ. και με πήρε αγκαλιά ενώ ο Θ. καθόταν στον απέναντι καναπέ με μάτια βουρκωμένα... Τους είπα ότι θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ να μην με ξαναδούν ποτέ έτσι αλλά αν ποτέ ξανά συμβεί θα έχουν δικαίωμα να μου ορίσουν αυτοί μια τιμωρία, ότι αυτοί καταλαβαίνουν... Αγκαλιαστήκαμε και οι τρεις για να επισφραγίσουμε την συμφωνία μας...

Το βράδυ πήγα και κοιμήθηκα στο κρεβάτι του Θ. ...

Νιώθω ακόμα απαίσια, ότι εκτός από την εμπιστοσύνη του μεγάλου μου, πρόδωσα και την εμπιστοσύνη του μικρού μου γιου, του χαϊδεμένο μου, με τον οποίο είχα προσπαθήσει πάρα πολύ να μην επαναλάβω λάθη που είχα με τον Σ. ...  Νιώθω απαίσια που ο χειρότερος εαυτός μου ακόμα παραμονεύει να βγει στην επιφάνεια με την πρώτη ευκαιρία, παρά την τόση προσπάθεια που έχω κάνει...

Bella ciao...

Κάποτε, κάπου πίσω στα 90's η Replay κυκλοφόρησε ένα t-shirt με τυπωμένη την κλασσική φωτογραφία του Che Guevara... Η κίνηση αυτή αποδείχτηκε πολύ επιτυχημένη, το  t-shirt πούλησε σαν τρελό, "βοήθησε" στην μετεξέλιξη της εικόνας του Che Guevara από πλήρης πολιτικού περιεχομένου, σε ένα pop icon όπως η Cambell's Soup του Andy Warhol... Κυκλοφορούσε ένα σαρκαστικό αστειάκι μεταξύ των πολιτικοποιημένων φοιτητάριων της εποχής:

-"Τον ξέρεις τον Che Guevara;"

-"Φυσικά και τον ξέρω, είναι αυτός πάνω στο μπλουζάκι της Replay "

Στις μέρες μας η ιστορία επαναλαμβάνεται καθώς μέσω του "La casa de papel" το παλιό, ιταλικό αντιφασιστικό τραγούδι "Bella ciao" γίνεται pop άκουσμα από πολλούς που αγνοούν το περιεχόμενο του και την ιστορία του και απλώς γουστάρουν αυτόν τον δυναμικό και ταυτόχρονα μελαγχολικό σκοπό... Σημεία των καιρών θα μου πεις και δεν θα διαφωνήσω αλλά από την άλλη μου μένει μια θλίψη για τους ανθρώπους που παραμένουν επιφανειακοί από άγνοια ή από άποψη, για την ήττα που είναι τόσο μεγάλη και απόλυτη που τα όπλα που κάποτε χρησιμοποιούσες, σήμερα ξεπουλιούνται στα πανηγύρια... 

Μικρές κηδείες...

Η ζωή είναι γεμάτη από αυτές... 

Είναι οι σχέσεις που κηδεύεις, ηθελημένα κι αθέλητα, το παρελθόν που μοιάζει ανακόλουθο με το παρόν, τα τηλέφωνα που σβήνεις / πρέπει να σβήσεις από το τηλέφωνό σου, οι αναμνήσεις που μένουν σκονισμένες στο ντουλάπι χωρίς ελπίδα να εμπλουτισθούν με άλλες ίδιες, οι εξηγήσεις που πρέπει να δώσεις στα παιδιά σου ότι κάποιοι άνθρωποι βγήκαν από τη ζωή τους και δεν θα τους ξαναδούν... 

Μετά από χρόνια θα σου φέρνουν κάποτε τις φωτογραφίες που στέκονται πάνω στα ράφια του σαλονιού και θα σε ρωτάνε ποια είναι αυτή η κοπέλα μαζί με τον νονό κι εσύ θα προσπαθείς να τους την θυμίσεις γιατί κάποτε υπήρξε κομμάτι της ζωής μας, μπήκε στην οικογένειά μας, την αγαπήσαμε και μας αγάπησε και τώρα πια είναι αλλού, γιατί η ζωή είναι περίεργη, η ζωή είναι καριόλα, και οι ζωές των ανθρώπων χωρίζουν γιατί πόσο να αγαπάς κάποιον που δεν αγαπά τον εαυτό του... 

Αλλά η ζωή συνεχίζεται, αυτό είναι το μόνο σίγουρο, όπως σίγουρο είναι ότι η επόμενη μικρή ή μεγάλη κηδεία βρίσκεται πάντα μπροστά μας... 

"Ο δρομέας" του Richard Bachman / Stephen King

Επιστροφή στην αγκαλιά ενός αγαπημένου συγγραφέα, ενός από τους λίγους που φέρουν τον χαρακτηρισμό του παραμυθά χωρίς να υπάρχει έστω και στο ελάχιστο ειρωνική ή αρνητική χροιά στον τίτλο αυτό... Ο Stephen King είναι από εκείνους τους συγγραφείς που μπορούν εύκολα να με μεταφέρουν στο αναγνωστικό μου happy place...

Ο συγγραφέας από το Μέιν δημιούργησε τον Bachman  το 1977 από μια σκέψη της στιγμής, ίσως επειδή ήθελε να μετρήσει την αξία των βιβλίων του χωρίς να φέρουν το ήδη διάσημο όνομά του, ίσως επειδή ήθελε να ξεπεράσει τους περιορισμούς που του έθετε ο εκδοτικός του οίκος, ίσως επειδή ήθελε να ξεφύγει από την μανιέρα του επιτυχημένου συγγραφέα ιστοριών τρόμου... Έγραψε βιβλία που στην εποχή τους διοχετεύθηκαν κυρίως στην paper back αγορά, χωρίς promotion, που δεν έκαναν τις πωλήσεις των βιβλίων που υπέγραφε με το όνομά του αλλά (φυσικά) δεν πέρασαν απαρατήρητα...

Το "Ο δρομέας" γράφτηκε το 1982 και η ιστορία του περιγράφει μια μελλοντική, αμερικανική κοινωνία που η ρύπανση καταστρέφει τα πάντα, οι άνθρωποι είναι σαφώς διαχωρισμένοι σε πλούσιους και φτωχούς, οι εταιρείες και τα media ελέγχουν με σιδηρά πυγμή τις ζωές όλων με κύριο όπλο την Φρι-Βι, ένα είδος καλωδιακής τηλεόρασης και τα τηλεπαιχνίδια τα οποία αποχαυνώνουν τους πάντες με την reality και σχεδόν πάντα γκροτέσκα θεματολογία τους... Το πιο δημοφιλές από αυτά τα τηλεπαιχνίδια είναι η "Καταδίωξη" ένα παιχνίδι όπου οι συμμετέχοντες οικειοθελώς γίνονται θηράματα για τριάντα μέρες προσπαθώντας να αποφύγουν τους διώκτες τους, επαγγελματίες φονιάδες, και να επιβιώσουν για να κερδίσουν το μεγάλο χρηματικό έπαθλο... Σε αυτό το παιχνίδι θα δηλώσει συμμετοχή ο Μπεν Ρίτσαρντς, ένας φτωχοδιάβολος που προσπαθεί να σώσει από την μιζέρια που ζουν την οικογένειά του, την σύζυγό του Σίλα και το δεκαοχτώ μηνών κοριτσάκι του την Κάθι που έχει πνευμονία... 

Μακρυά από το μοτίβο του fantasy και των ιστοριών τρόμου για το οποίο έγινε πασίγνωστος, ο Stephen King στήνει ένα καταπληκτικό δυστοπικό μυθιστόρημα το οποίο αποδείχθηκε και εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να αποδεικνύεται βαθιά προφητικό... Αν και γραμμένο το 1982, όπως είπαμε και πιο πριν, προφητεύει την δημιουργία της reality τηλεόρασης και την ανάδειξη της τηλεόρασης και συνολικότερα των media ως βασικό μέσο χειραγώγησης των μαζών και αποχαύνωσης συνειδήσεων... Χαρακτηριστικά, σε κάποιο σημείο του βιβλίου αναφέρεται σε μια συζήτηση μεταξύ των πρωταγωνιστών ότι αν κάτι δεν παίξει στην Φρι-Βι, δεν είναι αλήθεια, δεν υπήρξε ποτέ... Στηλιτεύει την βαθιά διαπλοκή των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων με το κράτος και την όλο και μεγαλύτερη απαξίωση της δημοκρατίας συνολικά ως πολίτευμα προς όφελος των λίγων... Περιγράφει μια κοινωνία βαθιά ταξική, διαχωρισμένη με μεθόδους απαρτχάιντ, μεταξύ πλούσιων και φτωχών όπου η καταστολή και ο έλεγχος από την αστυνομία και τις δυνάμεις ασφαλείας είναι βάναυση και διαρκής... Διατυπώνει ένα έντονο προβληματισμό πάνω στην καταστροφή του περιβάλλοντος για χάρη των κερδών των εταιρειών η οποία καταστροφή οδηγεί στον όλεθρο και τις ασθένειες πολλούς από τους αποχαυνωμένους πολίτες... Ο Μπεν Ρίτσαρντς, ένας αρχετυπικός ήρωας, πρότυπο του βιοπαλαιστή που προσπαθεί για το καλύτερο για την οικογένεια του, χωρίς να αναρωτιέται για τις αιτίες που τον οδήγησαν στη ζωή που ζει, ένας τύπος που "κοιτάει τη δουλειά του", παράλληλα με την πορεία που θα διαγράψει κυνηγημένος από τους διώκτες του στα πλαίσια του παιχνιδιού, θα διαγράψει μια εσωτερική πορεία συνειδητοποίησης της κατάστασης που βιώνει, των αιτίων και των υπευθύνων που οδήγησαν τον ίδιο και εκατομμύρια άλλους στην εξαθλίωση, τον καταναγκασμό και τον ασφυκτικό έλεγχο και θα προσπαθήσει να σπάσει τα δεσμά της σκλαβιά του τόσο για τον ίδιο όσο και για τους άλλους ανθρώπους...

Το "Ο δρομέας" είναι ένα βιβλίο βαθιά πολιτικό που κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την πορεία της ανθρωπότητας και τους κινδύνους που κρύβει η χειραγώγηση από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης... 36 χρόνια μετά την συγγραφή του, την εποχή των fake news, των social media, της ανόδου του φασισμού, των διαρκών πολέμων και εθνοκαθάρσεων, του American Gladiators, του The Apprentice, του Survivor, του Fear Factor, του Jershey shore, της ρύπανσης που καταστρέφει τους ωκεανούς και τον αέρα που αναπνέουμε, δυστυχώς αποδεικνύεται ότι το μήνυμά του δεν εισακούστηκε...

"Το δέμα" του Sebastian Fitzek

Η Don't Ever Read Me το έθαψε και ομολογώ ότι η κριτική της με προβλημάτισε γιατί τα υπόλοιπα σχόλια που είχα ακούσει μέχρι τότε ήταν διθυραμβικά... Όταν έφτασε στα χέρια ως δώρο γεννεθλίων, την ξαναθυμήθηκα αλλά συναισθηματικά σκεπτόμενος αφού το δώρο ήταν "από χέρι", δεν ήθελα να καταλήξω σε αρνητικά συμπεράσματα, ήθελα να μου αρέσει... Κατά τη (σύντομη) διάρκεια της ανάγνωσής του προσπάθησα να διατηρήσω μια αντικειμενικότητα στη κρίση μου και νομίζω ότι το κατάφερα... Σίγουρα δεν συμφωνώ με την Don' t Ever Read Me κι επίσης κάποια από τα σχόλια της με παραξενεύουν τώρα που το έχω διαβάσει αλλά τι να γίνει, έτσι είναι είναι με τις γνώμες, όλοι έχουν από μία...

Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:

Η ψυχίατρος Έμα Στάιν πέφτει θύμα βιασμού. Από τότε νιώθει ασφαλής μόνο στο σπίτι της. Μέχρι τη στιγμή που ο ταχυδρόμος την παρακαλά να παραλάβει ένα δέμα για τον γείτονά της.

Ένα μοναδικά εθιστικό ψυχολογικό θρίλερ που εξετάζει τα όρια του ανθρώπινου μυαλού.

Τους τελευταίους μήνες, μετά το απαίσιο εκείνο γεγονός, μένεις κλεισμένη στο σπίτι σου.

Θέλεις να το αφήσεις πίσω σου.

Ένα πρωί, ο ταχυδρόμος σού αφήνει ένα δέμα για τον γείτονα που λείπει.

Δεν έχεις ακούσει ποτέ ξανά το όνομά του.

Κοιτάζεις από τον φράχτη, και ο κήπος του φαίνεται παρατημένος. Δείχνει σαν να μη ζει κάποιος εκεί καιρό τώρα.

Κάτι σε σπρώχνει να ανοίξεις το δέμα.

Ξεκινάει ο χειρότερος εφιάλτης της ζωής σου.

Βρήκα το βιβλίο αν μη τι άλλο εξαιρετικά ενδιαφέρον... Η αφήγηση κινείται σε δύο παράλληλες ροές, μία που κινείται στο παρελθόν, μια αφήγηση των συνταρακτικών γεγονότων που συνέβησαν, και μια στο παρόν όπου η Έμα δίνει μια κατάθεση/εξομολόγηση στον δικηγόρο της για να προετοιμάσει την παρουσία της στο δικαστήριο... Ο Fitzek δημιουργεί μια κλειστοφοβική και απειλητική ατμόσφαιρα, τοποθετημένη μέσα στον ζοφερό γερμανικό χειμώνα που μοιάζει να ταυτίζεται με την τρικυμία εν κρανίο στην οποία φαίνεται να βρίσκεται η ηρωίδα ενώ δεν λείπουν οι σκηνές καταιγιστικής δράσης και αγωνίας... Η Έμα Στάιν που υποφέρει από ψυχικές διαταραχές μετά τον βιασμό που υπέστη φαίνεται να ακροβατεί μεταξύ λογικής και παράνοιας και η ίδια δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά τι είναι πραγματικό και τι όχι... Το δέμα που κατά τύχη πέφτει στα χέρια της θα πυροδοτήσει μια σειρά γεγονότων που θα την ωθήσουν στα όρια της, θα έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με φρικτές αλήθειες και με τον ίδιο της τον εαυτό... 

Θεωρώ το βιβλίο ως επιτυχημένο ψυχολογικό θρίλερ από την στιγμή που η διήγηση με επηρέασε τόσο ώστε να αναπηδώ από τους ήχους που κάνει το σπίτι μέσα στην νύχτα όταν διάβαζα πριν κοιμηθώ... Βρήκα πολύ καλή την ανάπτυξη του χαρακτήρα της Έμα, του άντρα της Φίλιπ και του Κόνραντ, του δικηγόρου της, ενώ κυρίως η περιγραφή του κυρίου Πάλαντ, του αινιγματικού γείτονα, κατάφερε να μου ζωγραφίσει την εικόνα του μέσα στο μυαλό μου... Είμαι πολύ ικανοποιημένος από τη διαχείριση της ιδέας και την ανάπτυξη από τον Fitzek  και το μόνο σημείο που βρίσκω αδύναμο είναι η τεκμηρίωση της ενοχής του "κακού" στο φινάλε την οποία θα ήθελα πιο δουλεμένη χωρίς όμως να μου αλλάξει την συνολική εντύπωσή μου για το βιβλίο το οποίο θεωρώ πολύ καλό... Τόσο καλό που παραπάνω από το μισό το διάβασα μονορούφι από το πρωί μέχρι το μεσημέρι της Κυριακής που μας πέρασε...

"Μου λείπεις" του Harlan Coben

Ψάχνω να βρω την εναρκτήρια ατάκα του post και δεν τα καταφέρνω... Θέλω να πω μια εξυπνάδα που να ακούγεται πολύ ψαγμένη σχετικά με τα βιβλία που είναι γραμμένα εξ αρχής με απώτερο στόχο την μεταφορά στον κινηματογράφο και το κατά πόσον αυτό μειώνει την λογοτεχνική τους αξία... Δεν έχω αποφασίσει ακόμα... Η ατάκα δεν μου βγαίνει οπότε πάμε από την αρχή...

Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:

Είναι ένα συνηθισμένο προφίλ σε μια ιστοσελίδα γνωριμιών. Γιατί τότε η αστυνομικός Κατ Ντόνοβαν καταρρέει όταν παρατηρεί τη φωτογραφία που το συνοδεύει; Ο άνδρας δεν είναι άλλος από τον πρώην αρραβωνιαστικό της τον Τζεφ, που της ράγισε την καρδιά πριν από δεκαοχτώ χρόνια.

Ο κόσμος της εκρήγνυται και συναισθήματα που επί χρόνια αγνοούσε ξυπνούν και τη συγκλονίζουν. Υπάρχει ακόμη ελπίδα για τη σχέση τους; Καθώς η Κατ διαπιστώνει πως μια δεύτερη ευκαιρία με τον Τζεφ είναι όλο και πιο φευγαλέα, μπλέκεται σε μιαν έρευνα που θέτει σε αμφισβήτηση τις πιο βαθιές της βεβαιότητες. Ζωές κινδυνεύουν, μεταξύ των οποίων και η δική της, και για να τις σώσει και να σωθεί θα πρέπει να καταδυθεί στην προσωπική της κόλαση…

Το βιβλίο όπως προφανώς καταλάβατε έχει μια κινηματογραφική πλοκή, γρήγορη, με εναλλαγές, δραματικές παύσεις, σασπένς και αγωνία... Το καλό είναι ότι δεν έχει μόνο αυτά... Το γεγονός ότι έχω δει πολλές ταινίες με θέμα την Νέα Υόρκη (όπως πολλοί από εμάς γεγονός που γνωρίζει καλά ο συγγραφέας) με βοήθησε να σχηματίσω ολόκληρες εικόνες στο μυαλό μου από τις (πολύ καλές) περιγραφές του Coben... Ο πολύ επιτυχημένος συγγραφέας έχει κατορθώσει να φτιάξει πολύ καλούς χαρακτήρες, ακόμα και δευτερεύοντες, χωρίς να αποφεύγει αρκετά κλισέ, ηθελημένα πιστεύω... Στήνει την ιστορία του και τον κεντρικό του προβληματισμό γύρω από τα προσωπεία που φορούν οι άνθρωποι καθημερινά, ηθελημένα ή αθέλητα, την προκατάληψη, την ανοχή στο διαφορετικό, κάνοντας επίσης ένα σχόλιο πάνω στην τεχνολογία και την φύση των ανθρώπινων σχέσεων στο σήμερα... Συνθέτει με μαεστρία την κεντρική ιστορία της αναζήτησης μιας γυναίκας από τον έφηβο γιο της και την Κατ, μια επιθεωρήτρια της αστυνομίας της νέας Υόρκης με την αναζήτηση της για απαντήσεις τόσο για τη δολοφονία του πατέρα της όσο και για την σχέση της πριν από 18 χρόνια... Η αποκάλυψη της αλήθειας στο εξαιρετικό φινάλε σε κάθε περίπτωση θα είναι σαρωτική, αναπάντεχη και θα γκρεμίσει αυταπάτες και κρυφά μυστικά...

Η κατακλείδα αυτού του post θα είναι ότι ο Harlan Coben έγραψε ένα απολαυστικό page turner το οποίο δεν θες να αφήσεις από τα χέρια σου... Είναι σαν αυτές τις ωραίες αμερικάνικες περιπέτειες που βλέπεις στο σινεμά και θα μπορούσες να φας δυο κουβάδες pop corn βλέποντάς τις και αυτό είναι κάτι που θες και χρειάζεσαι πολλές φορές...

"Τυχαίο θύμα" του Arne Dahl

Τρίτο συνεχόμενο post για βιβλίο και επί της ουσίας αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα μου καθώς εδώ και καιρό, όχι μόνο τώρα που είμαι διακοπές και ποστάρω  από ένα μπαλκόνι που βλέπει θάλασσα, είναι το μόνο δημιουργικό πράγμα που κάνω... Το υπερφορτωμένο μου μυαλό βρίσκει ξανά στο διάβασμα το καταφύγιο που χρειάζεται για να μην γυρνάει εναντίον μου και να μου επιτίθεται...

Το βιβλίο του Arne Dahl εκ πρώτης όψεως είναι ένα τυπικό αστυνομικό μυθιστόρημα... Το οπισθόφυλλο μας ενημερώνει ότι:

Με ένα ποτήρι μπίρας κάποιος ανοίγει το κεφάλι ενός νεαρού οπαδού ποδοσφαιρικής ομάδας σε ένα εστιατόριο της Στοκχόλμης. Ο νεαρός πεθαίνει. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα περιστατικό της συνηθισμένη γκρίζας και ωμής καθημερινότητας στο κέντρο της πόλης. Την έρευνα αναλαμβάνει ένα ζευγάρι τιμωρημένων ερευνητών, ο Πολ Γελμ και η Σέρστιν Χολμ, που προέρχονται από την Ομάδα Άλφα. Και κάτι συμβαίνει. Πίσω από το σπασμένο ποτήρι μπίρας αρχίζει να διαφαίνεται μια διαφορετική αλληλουχία γεγονότων, η οποία οδηγεί προς πολλές κατευθύνσεις: στις φυλακές της Κούμλα, όπου ένα κελί τινάζεται στον αέρα· στη βιομηχανική περιοχή της Σίκλα, όπου γίνεται ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ ατόμων του υποκόσμου· στο Ντάντεριντ, όπου ένας έμπορος ναρκωτικών ασχολείται με τον παραδεισένιο κήπο του· στο αστυνομικό σώμα, όπου ένας ανώτερος αξιωματικός συμπεριφέρεται παράξενα· στο μέλλον, όπου εμφανίζεται έξαφνα μια απειλή για τρομοκρατική ενέργεια· στο παρελθόν, όπου αρχίζουν να διακρίνονται τα βαθύτερα στρώματα της κόλασης.

Τα πρώτα κεφάλαια με δυσαρέστησαν... Η πλοκή είχες πολλές παράλληλες αφηγήσεις που μου φαίνονταν ακατανόητες και ασύνδετες, το βιβλίο δεν έβρισκε ρυθμό... Ο συγγραφέας έκανε υπερβολικά πολλές αναφορές στο παρελθόν των ηρώων του από προηγούμενα βιβλία τα οποία δεν έχω διαβάσει και αρκετά δεν τα καταλάβαινα,,, Ήταν σαν να ήμουν σε μια παρέα που λέγανε ένα αστείο και όλοι το καταλάβαιναν εκτός από εμένα...

Όσο η ιστορία προχωρούσε η πλοκή αποκτούσε σώμα, γινόταν πιο συμπαγής και ενδιαφέρουσα... Οι παράλληλες αφηγήσεις κούμπωσαν σιγά σιγά μεταξύ τους και μέσα από τις σελίδες που περνούσαν αναδύθηκε μια εξαιρετική ιστορία πολύπλοκη και πολυεπίπεδη με ενδιαφέροντα σχόλια πάνω στην  σουηδική κοινωνία, την πολιτική, τις κοινωνικές παθογένειες, την φύση του ανθρώπου στο σύνολο της από την καλή και από την ανάποδή του... Η ιστορία είναι σκληρή όπως είναι η ζωή και οι μεταμορφώσεις που υφίσταται ο άνθρωπος εξαιτίας των καταστάσεων που ζει ή που επιλέγει είναι αυτές που καθορίζουν το ποιος είσαι και την μοίρα σου... 

Κάπως έτσι λοιπόν, ένα βιβλίο που ξεκινάει με άσχημους οιωνούς εξελίσσεται σε ένα εξαιρετικά ευχάριστο ανάγνωσμα το οποίο θα αδικείτο κατάφωρα αν το χαρακτήριζα απλά ένα καλό βιβλίο για το καλοκαίρι, μπορώ υπεύθυνα να δηλώσω ότι είναι ένα βιβλίο κατάλληλο για όλες τις εποχές...

"Το κήρυγμα της φωτιάς" της Francesca Haig

Δεν σκοπεύω να προκαταβάλλω κανέναν αλλά οφείλω να πω ότι το πράγμα που μου έρχεται διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας τον τίτλο του βιβλίου είναι ότι εγώ αυτό το κήρυγμα δεν το πολυάκουσα... Έφτασε στα αυτιά μου αλλά δεν με εντυπωσίασε, δεν μου άφησε κάτι αξέχαστο και σίγουρα δεν με έψησε να αναζητήσω τα υπόλοιπα βιβλία της τριλογίας εκτός και αν πέσω σε αναγνωστικές/οικονομικές ξηρασίες και βρεθούν στα χέρια μου όπως βρέθηκε και το παρόν βιβλίο...δανεικό...

Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο την υπόθεση:

Τετρακόσια χρόνια στο μέλλον, η Γη έχει επιστρέψει σε πρωτόγονη κατάσταση ύστερα από μια πυρηνική φωτιά που εξαφάνισε τον πολιτισμό και τη φύση. Αν και οι επιπτώσεις της ραδιενέργειας έχουν σταματήσει, για κάποιον άγνωστο λόγο, στον κόσμο γεννιούνται μόνο δίδυμα παιδιά. Σε κάθε ζεύγος, το ένα παιδί είναι Άλφα, σωματικά τέλειο από κάθε άποψη, και το άλλο Ωμέγα, και κουβαλάει το βάρος κάποιας παραμόρφωσης, μικρής ή μεγάλης. Με το Συμβούλιο να διοικεί μία κοινωνία που θυμίζει απαρτχάιντ, οι Ωμέγα σημαδεύονται σαν τα γελάδια και εξοστρακίζονται, ενώ οι Άλφα κρατούν τους λιγοστούς διαθέσιμους πόρους για τον εαυτό τους. Αν και διακηρύσσουν την ανωτερότητά τους και παρά τις προσπάθειές τους, οι Άλφα δεν μπορούν να ξεφύγουν από μια σκληρή πραγματικότητα: όταν πεθαίνει το ένα από τα δύο δίδυμα αδέλφια, αυτόματα πεθαίνει και το άλλο.

Η Κας αποτελεί μία σπάνια Ωμέγα, καθώς διαθέτει την κατάρα της ενόρασης. Την ώρα που ο δίδυμος αδελφός της, ο Ζακ, αποκτά εξουσία στο Συμβούλιο των Άλφα, εκείνη τολμά να ονειρεύεται το πιο επικίνδυνο όνειρο: την ισότητα. Επειδή τολμά να οραματίζεται έναν κόσμο όπου οι Άλφα και οι Ωμέγα ζουν αρμονικά ως ίσοι, τόσο το Συμβούλιο όσο και το κίνημα της Αντίστασης την έχουν βάλει στο στόχαστρο.;

Το δυστοπικό μυθιστόρημα έχει εξελιχθεί σε ένα λογοτεχνικό trend τα τελευταία χρόνια το οποίο μάλιστα έχει καταφέρει να αποδειχθεί και πολύ προσοδοφόρο καθώς ου ολίγες φορές έχει καταλήξει στον κινηματογράφο με σημαντική εισπρακτική επιτυχία... Προσωπικά είμαι λάτρης του είδους και γι' αυτό έχω απαιτήσεις κάθε φορά που κάποιο σχετικό βιβλίο πέφτει στα χέρια μου... Όντας λάτρης συγγραφέων όπως η Margaret Atwood, ο George Orwell, ο Ray Bradbury, o Yevgeny Zamyatin έχω βάλει τον πήχη ψηλά και περιμένω να διαβάσω το κάτι άλλο... Η συμπαθέστατη Francesca Haig δυστυχώς πέρασε κάτω από τον πήχη, το βιβλίο της δεν ήταν το άτι άλλο, ήταν ένα ακόμα...

Δεν είναι ότι δεν είναι ενδιαφέρουσα η ιδέα της για το ζοφερό μέλλον της ανθρωπότητας, ούτε αδιάφορη η θεματική της για την ισότητα, την αλληλεγγύη κ.ο.κ.... Είναι ότι μένουν στην μέση, αναπτύσσονται επιφανειακά και τσαπατσούλικα με αρκετή αφέλεια στο στήσιμο της πλοκής της... Η Francesca Haig δεν είναι κάποια μάγος της πένας έτσι ώστε να κερδίσει πόντους από τη δεξιοτεχνία της και "καταδικάζεται" να μας παρουσιάσει ένα μέτριο βιβλίο, με ατελείς, κλισέ χαρακτήρες και μια ιστορία που θα μπορούσε αλλά δεν είναι σπουδαία... Μην τρέξετε να την κλάψετε βέβαια, οι εκδοτικοί οίκοι Ελλάδος και εξωτερικού είχαν διαφορετική άποψη από τη δική μου και το πρώτο βιβλίο το ακολούθησε τουλάχιστον ακόμα ένα... Πού ξέρετε μπορεί να το δούμε και στο σινεμά σε κανά δυο χρόνια...

"Παρελθόν χαμένο στην ομίχλη" του Leonardo Padura

Μια βιβλιοθήκη ασύλητη από παλαιοβιβλιοπώλες και αετονύχηδες... Ένα δίσκος με ένα μπολέρο ικανό να στοιχειώσει την σκέψη αυτού που το ακούει... Μια αυτοκτονία που μπορεί να μην ήταν αυτοκτονία πριν πολλά χρόνια κι ένας φόνος που είναι σίγουρα φόνος... Κάπου ανάμεσα ο Μάριο Κόντε, ο ήρωας του  Leonardo Padura, ψάχνει να βρει τις άκρες από τα νήματα που συνθέτουν και διαπλέκουν αυτές τις ιστορίες και παράλληλα να βρει απαντήσεις σε ερωτήματα που τον βασανίζουν πολλά χρόνια τώρα, για την αγάπη, την φιλία, τον έρωτα, το παρελθόν, την πίστη, την αυταπάρνηση...  

Για άλλη μια φορά ο Leonardo Padura, με πρόσχημα το αστυνομικό μυθιστόρημα, στήνει μια ιστορία καταγραφή της κουβανικής ψυχής και πραγματικότητας... Η Αβάνα που περιγράφει είναι μια πόλη στην κόψη του ξυραφιού, που ακροβατεί μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, χωρίς ταυτότητα και προσανατολισμό... Η ματαίωση των προσδοκιών, η χρόνια στέρηση των αγαθών και της ελπίδας, η διαφθορά, η παρακμή, η βία είναι στοιχεία αυτής της κοινωνίας που ψυχορραγεί... Το μωσαϊκό των ανθρώπων που την συνθέτει είναι πολύχρωμο και ποικίλο, από αναγεννημένους Χριστιανούς μέχρι σκληροπυρηνικούς μαφιόζους, ακόμα και η βόλτα σε κάποιες γειτονιές μπορεί να αποβεί μοιραία... 

Η πλοκή εκτυλίσσεται μέσα από δύο παράλληλες ροές αφήγησης, η μία είναι αυτή που παρακολουθεί τον Κόντε ο οποίος ανακαλύπτει μια βιβλιοθήκη με ασύγκριτους βιβλιογραφικούς θησαυρούς και την αναφορά σε μια ξεχασμένη τραγουδίστρια των μπολέρο, την Βιολέτα δελ Ρίο, που τον οδηγεί σε πολλές αναζητήσεις και ανακαλύψεις... Η δεύτερη ροή αφήγησης είναι αυτή μιας σειράς επιστολών που γράφτηκαν πολλά χρόνια πριν και δεν ταχυδρομήθηκαν ποτέ... Οι δυο ροές κινούνται παράλληλα και στο τέλος τέμνονται αποκαλύπτοντας την τρομερή αλήθεια που κατέστρεψε τις ζωές τόσων ανθρώπων... Παράλληλα ο Κόντε θα ψάξει να βρει απαντήσεις για το δικό του παρελθόν και του πατέρα του, θα προσπαθήσει να ερμηνεύσει την ζωή του και τις επιλογές του, να διακρίνει τις σημαντικές σταθερές της ζωής του και να προχωρήσει στο μέλλον...

Στο τέλος όλα καταλήγουν στην αγάπη, αυτή που κάνει τους ανθρώπους καλύτερους, χειρότερους, μπορεί να τους οδηγήσει στην τρέλα, στην θέωση, στο έγκλημα, στην ευτυχία...

Α' Βρεφονηπιακός Σταθμός Αγίας Παρασκευής...

Ο μεγάλος γιος μου ξεκίνησε τον παιδικό σταθμό τον Σεπτέμβρη του 2012... Πήγε εκεί μέχρι και το προνήπιο, το 2015... Ο μικρός μου γιος ξεκίνησε τον παιδικό σταθμό τον Σεπτέμβρη του 2014, σήμερα ήταν η τελευταία του μέρα... Δεν τον αφήσαμε να περάσει την μέρα εκεί, πήγαμε απλά να χαιρετήσουμε τις δασκάλες του για τελευταία φορά αφού ο Θ. τον Σεπτέμβρη ξεκινάει το νηπιαγωγείο... Και οι δυο γιοι μου πήγαν όλα τους τα χρόνια στον ίδιο παιδικό σταθμό, τον Α' Δημοτικό Βρεφονηπιακό Σταθμό Αγίας Παρασκευής στην οδό Βορρά... 

Σήμερα που αυτός ο κύκλος της ζωής των παιδιών μου και της δικής μας (εμένα και της Μ.) κλείνει, θέλω να πω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που τα 6 αυτά χρόνια εργάστηκαν στον σταθμό, που στήριξαν εμένα και την Μ. για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, που τα φρόντισαν, τα τάισαν, τους σκούπισαν το δάκρυ τους, τους έμαθαν τα πρώτα τους βήματα στην ζωή, κυριολεκτικά και μεταφορικά... 

Ευχαριστώ πολύ, από καρδιάς!