"Οι Καλοί" της Hannah Kent

Το post γράφεται την έβδομη μέρα των διακοπών μου στην Αίγινα κι ενώ το βιβλίο το έχω τελειώσει πριν φύγω από την Αθήνα... Πάντα λέω ότι για να γράψεις την άποψή σου για ένα βιβλίο είναι καλό να έχουν περάσει πρώτα κάποιες μέρες έτσι ώστε το βιλίο να "κάτσει" μέσα σου... Η αλήθεια βέβαια ότι εκτός από την (όποια) εσωτερική επεξεργασία ρόλο έπαιξε και η διάθεση για διακοπές από όλα...

Το πρώτο βιβλίο της Hannah Kent, το "Έθιμα Ταφής" , πραγματικά το λάτρεψα και ήταν σίγουρα το καλύτερο βιβλίο της χρονιάς εκείνης... Το "Οι Καλοί" άργησα να το πιάσω στα χέρια μου, όχι εσκεμμένα αλλά καθαρά από θέμα τύχης... Η υπόθεση διαραματίζεται στην αγροτική Ιρλανδία του 1825... Η χήρα Λίχι αναλαμβάνει την φροντίδα του εγγονού της όταν η κόρης της πεθαίνει... Το παιδί ενώ φαινόταν να μεγαλώνει κανονικά μέχρι την ηλικία των δύο έτών, πλέον στα τέσσερά του δεν μιλάει, δεν περπατάει, είναι παντελώς αβοήθητο... Το γεγονός αυτό γεμίζει απελπισία και θυμό την χήρα που κρύβει το εγγόνι της από τα μάτια του κόσμου από ντροπή... Προσλαμβάνει μια δεκαεξάχρονη κοπέλα για να την βοηθήσει με την ανατροφή του παιδιού που  κατάσταση του απαιτεί εικοσιτετράωρη φροντίδα... Σιγά σιγά ριζώνει μέσα της η πεποίθηση ότι το ανήμπορο παιδί δεν είναι το εγγόνι της, ότι είναι ένα τελώνιο που της άφησαν οι "Καλοί" στην θέση του για να την βασανίζει... Οι "Καλοί" είναι τα πνεύματα και τα ξωτικά των ιρλανδικών παραδόσεων που ζουν στην ύπαιθρο και βασανίζουν τους ανθρώπους κατά πως τους αρέσει... Βρισκόμαστε σε μια εποχή που παρά την επικράτηση του καθολικισμού, οι παγανιστικές δοξασίες και αντιλήψεις δεν έχουν ακόμα διαγραφεί από την συλλογική συνείδηση των ανθρώπων της υπαίθρου... Όταν κακοτυχία και αναποδιές πέφτουν στην κοιλάδα που ζει η χήρα Λίχι τα κουτσομπολιά φουντώνουν μεταξύ των ανθρώπων για το αλλόκοτο παιδί που κρύβει στο σπίτι της και του αποδίδουν όλη τους την κακή τύχη... Μην αντέχοντας άλλο την κατάσταση, η χήρα αποφασίζει να αναζητήσει βοήθεια από μια πρακτική γιάτρισσα, την Νανς, που έχει το "χάρισμα" και ξέρει τους τρόπους των "Καλών" και από και πέρα το δράμα οδηγείται στην κορύφωσή του... 

Η Kent έχει κάνει φοβερή δουλειά ως προς την ιστορική έρευνα και την απεικόνιση της εποχής... Οι περιγραφές και οι λεπτομέρειες είναι συγκλονιστικές, σχεδόν μυρίζεις την μυρωδιά της σβουνιάς και της τύρφης που καίγεται, της απλυσιάς των σωμάτων των ανθρώπων, της πρωινής υγρασίας στην Κοιλάδα...Οι χαρακτήρες είναι ολοκληρωμένοι, άνθρωποι εξαιρετικά απλοικοί κι αγράμματοι αλλά τρομερά σύνθετοι, εγκλωβισμένοι στα δεσμά της αμάθειας,της δεισιδαιμονίας και πάνω από όλα της φτώχειας τους... Η τοπική κοινωνία απεικονίζεται με αδρές, σχεδόν βίαιες γραμμές, η ανθρώπινη μικρότητα και η υποκρισία, η ταξικη διαστρωμάτωση ακόμα και μεταξύ των εξαθλιωμένων... 

Όλα αυτά και φυσικά η εξαιρετική πλοκή έφταναν για να αναγάγουν το "Οι Καλοί"  σε ένα αριστούργημα στα μάτια κάθε αναγνώστη... αν δεν είχε προηγηθεί το  "Έθιμα Ταφής"  όπου όλα όσα περιέγραψα πιο πάνω είχαν ήδη γίνει... Η Kent στο "Οι Καλοί" όπως και στο "Έθιμα Ταφής" , πλάθει μια ιστορία εποχής στηριγμένη σε πραγματικά γεγονότα, τοποθετημένη στις εσχατιές τις Ευρώπης, με εξαιρετική ερευνητική δουλειά που κάνει focus στο ηθογραφικό και κοινωνικό στοιχείο, στο μωσαικό που απεικονίζει την κάθε εποχή... Αν το κάνει καλά; Η απάντηση είναι άμεση και κατηγορηματική: Το κάνει εξαιρετικά! Αυτό όμως δεν είναι αρκετό για μια συγγραφέα που έκανε ένα τόσο εξαιρετικό συγγραφικό ντεμπούτο όπως το "Έθιμα Ταφής" ... Από μια τέτοια συγγραφέα περιμένεις, άπληστα σκεπτόμενος σίγουρα, να κάνει ένα βήμα παρακάτω και να βρει και πάλι τον τρόπο να σε εκπλήξει... Αυτό το βήμα δεν έγινε, χρησιμοποιήθηκε η ίδια επιτυχημένη συνταγή του πρώτου βιβλίου η οποία είχε σαν αποτέλεσμα ένα πολύ καλό βιβλίο, μέχρι εκεί όμως... Το στοιχείο της έκπληξης δεν υπήρξε ποτέ και αυτό είναι το μόνο μειονέκτημα που θα βρω στο "Οι Καλοί" δεδομένου ότι ο αναγνώστης δεν διαβάζει πρώτη φορά Hannah Kent...

"Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια" της Harper Lee

Αγάπησα το διάβασμα γιατί πάντα μου άρεσαν οι ιστορίες... Μια καλή ιστορία μπορεί να σου μάθει πράγματα, να σου χαρίσει συναισθήματα, να σε ταξιδέψει σε μέρη που δεν είχες ποτέ φανταστεί... Ο σκοπός της ιστορίας είναι να ταξιδέψει από στόμα σε αυτί και από μυαλό σε μυαλό, να δουλευτεί μέσα στις σκέψεις, τότε μόνο ζει πραγματικά... Τι νόημα έχει μια ιστορία που καταλαβαίνει μόνο ο συγγραφέας της ή πολύ λίγοι άνθρωποι, τι νόημα έχει μια ιστορία αν δεν ταξιδέψει... Το αμερικάνικο μυθιστόρημα έχει πολλές δυνατές ιστορίες να επιδείξει, ιστορίες ευθείς και απλοϊκές με την πρώτη επαφή αλλά που μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά και το μυαλό... Το αγαπώ πολύ το αμερικάνικο μυθιστόρημα ακριβώς για αυτή την ευθύτητα και τον συναισθηματισμό του και το "Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια"  ίσως είναι το καλύτερο που διάβασα ποτέ μου...

Στην Αλαμπάμα της δεκαετίας του 1930, δύο παιδιά, η Scout και ο Jem, μεγαλώνουν σε μια μικρή πόλη και ζουν μαζί με τον πατέρα τους Atticus Finch που είναι δικηγόρος... Η ζωή τους είναι ανέμελη και ξένοιαστη, γεμάτη παιχνίδι και περιπέτειες, ο κόσμος τους όλος είναι η μικρή τους πόλη... Αγαπημένη τους ενασχόληση το να ξετρυπώσουν από το σπίτι του ή έστω να τον δουν στα κλεφτά, τον γείτονά τους Arthur Radley, τον επονομαζόμενο Βοο Radley, ένα άνθρωπο που μετά από κάποιες μικρής σημασίας εφηβικές ατασθαλίες, κλείστηκε μέσα στο σπίτι του και από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια και κανείς δεν τον έχει δει... Η καλύτερη τους είναι όταν με τον ερχομό του καλοκαιριού έρχεται στη μικρή τους πόλη κάθε χρόνο ο φίλος τους ο Dill για να μείνει με την θεία του μέχρι να ξανανοίξουν τα σχολεία... Ένα από αυτά τα καλοκαίρια κι ένα που αποδείχτηκε πιο "καυτό" από τα άλλα, όταν ο  Atticus Finch αναλαμβάνει να υπερασπιστεί ένα νέο μαύρο που κατηγορείται για τον βιασμό και τον ξυλοδαρμό μιας λευκής κοπέλας... Εκείνο το καλοκαίρι θα σημάνει τον πρώιμο θάνατο της παιδικής αθωότητας για τα τρία παιδιά που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα ζήσουν την υπόθεση από πολύ κοντά και θα αντιληφθούν την ασχήμια που κρύβεται στις καρδιές των ανθρώπων...

Το βραβευμένο με Pulitzer αριστούργημα της Harper Lee είναι ένα βιβλίο με πολλές αναφορές στην παιδική της ηλικία καθώς και η ίδια μεγάλωσε σε μια μικρή πόλη της Αλαμπάμα... Είναι ένα καταπληκτικό ηθογραφικό βιβλίο που ακτινογραφεί την ψυχοσύνθεση του Αμερικανικού Νότου εστιάζοντας στο θέμα των φυλετικών διακρίσεων... Είναι ένα βαρύ κατηγορώ στον ρατσισμό, συμπέρασμα στο οποίο ο αναγνώστης καταλήγει φυσιολογικά όπως καταλήγει και η Scout καθώς η ιστορία εξελίσσεται μέσα από τα παιδικά της μάτια και η οποία καταλήγει ότι είναι παράλογο να διακρίνεις τους ανθρώπους από το χρώμα του δέρματος τους, μια σκέψη που όμως δεν μοιράζονται πολλοί από τους συμπολίτες της... Οι συμπολίτες της που κρύβονται πίσω από την αδιαφορία, την θρησκοληψία, την υποκρισία και την ανούσια ηθικολογία τους, που επιλέγουν να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο παρά το δίκιο, που κρύβουν πολύ προσεκτικά τους δικούς τους σκελετούς, που είναι ικανοί για φρικτά εγκλήματα αν νιώσουν ότι απειλούνται... Οι χαρακτήρες του βιβλίου είναι συμπαγείς και πολυδιάστατοι, αυτό που φαίνεται δεν είναι πάντα αυτό που είναι, η ανθρώπινη ψυχοσύνθεση κρύβει μια τεράστια βεντάλια χαρακτηριστικών και συναισθημάτων... Το φινάλε του βιβλίου είναι συγκλονιστικό αλλά δεν μπορώ να πω τίποτα χωρίς να κάνω σοβαρό spoiler, η σκέψη όμως που έμεινε καρφωμένη στο μυαλό μου κλείνοντας το ήταν το πόσο τυχερός ήμουν που το διάβασα... 

"Μάκβεθ" του Jo Nesbo

Μια πόλη πνιγμένη στη διαφθορά, την ανεργία και την εγκληματικότητα που ο ήλιος δεν εμφανίζεται σχεδόν ποτέ... Ένας ικανότατος αξιωματικός της αστυνομίας με σκοτεινό παρελθόν και δίψα για εξουσία, χωρίς κανένα ηθικό ή άλλο φραγμό... Ένα αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας γραμμένο από τον William Shakespeare, διαχρονικό σχόλιο πάνω στην διαφθορά της εξουσίας και την καταστροφική δύναμη που έχει ενίοτε η αγάπη, για να αποτελέσει βάση και εφαλτήριο...Η συνταγή είχε όλα τα κατάλληλα υλικά για να δημιουργηθεί ένα μεγάλο βιβλίο αλλά κάτι δεν πήγε εντελώς καλά και το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που έπρεπε... 

Είναι γνωστό για όποιον διαβάζει το blog εδώ και καιρό ότι μόνο αμερόληπτος δεν είμαι όταν μιλάμε για τα βιβλία του Jo Nesbo αλλά  στο "Μάκβεθ" κάτι δεν δούλεψε όπως έπρεπε... Το αποτέλεσμα ήταν αμήχανο και μερικές φορές αφελές, ειδικά στο πρώτο μισό του βιβλίου... Ο ήδη έτοιμος σκελετός του βιβλίου που βασιζόταν στο ομώνυμο βιβλίο του Shakespeare φαινόταν κάποιες φορές να λειτουργεί σαν να περιόριζε την πλοκή, σαν να ευνούχιζε την πένα του Νορβηγού συγγραφέα... Στο δεύτερο μισό η πλοκή απέκτησε μεγαλύτερη ζωντάνια και εκεί φάνηκαν (επιτέλους) τα γνωστά λογοτεχνικά χαρίσματα του  Jo Nesbo αλλά ακόμα και τότε το βιβλίο δεν κινήθηκε σε υψηλά στάνταρ, ενώ κάποιες "σεκάνς" ήταν υπέρ το δέον "σκηνοθετημένες", προεξοφλούσαν προκλητικά μια πιθανή κινηματογραφική μεταφορά...

Σίγουρα δεν μπορεί κάθε βιβλίο να κινείται στα ίδια υψηλά στάνταρ, ίσως κι ο Nesbo να έχει γίνει μια μηχανή παραγωγής χρήματος που απλά πρέπει κάθε χρόνο να κυκλοφορεί καινούργιο βιβλίο, πολλά μπορεί να ισχύουν και τίποτα... Η ουσία είναι ότι το "Μάκβεθ" ήταν "λίγο"... κι εδώ σταματάμε...

Μαγιό...

Πιο ταιριαστό δεν γίνεται!

MVP...

Κάθε φορά που παρακολουθώ τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να κατακτά ακόμα μια κορυφή σκέφτομαι πάντα το πόσο σπουδαίοι άνθρωποι, πόσο καταπληκτικοί γονείς θα πρέπει να ήταν οι γονείς του... Δύο άνθρωποι όταν καταφέρνουν να δημιουργήσουν μια τέτοια οικογένεια, τόσο δεμένη και αγαπημένη, παιδιά τόσο αφοσιωμένα στην επιτυχία και την σκληρή δουλειά αλλά με τα πόδια τους στη γη, παιδιά που δείχνουν τόση αγάπη για την χώρα που γεννήθηκαν παρά το γεγονός ότι αυτή δεν τους αγάπησε εξίσου μέχρι να γίνουν διάσημοι, σημαίνει ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι, παρά τις τρομακτικές δυσκολίες που αντιμετώπισαν για να στήσουν αυτή την οικογένεια στα πόδια της, έκαναν κάτι πάρα πολύ σωστά...

Ενδοσκόπηση...

Ο τρόπος μου για να αντιμετωπίσω το άγχος, την ασχήμια του κόσμου που με περιβάλλει, τις μικρές καθημερινές κηδείες, τα προβλήματα που δεν τελειώνουν και διαρκώς διαφοροποιούνται σαν τους ιούς που προσαρμόζονται στα αντιβιοτικά, ήταν να κλείσω τον κόσμο απ' έξω, να γίνω αναίσθητος σε πολλά πράγματα...

 Αυτό ο τρόπος απέτυχε να με βοηθήσει... 

Αφενός δεν είμαι ευχαριστημένος που πολλές φορές είμαι και συμπεριφέρομαι σαν ένα εγωιστικό καθίκι, αφετέρου ο τρόπος αυτός δεν δούλεψε, το άγχος, η ένταση, τα αρνητικά συναισθήματα με έχουν νικήσει... 

Πολύ άσχημο είναι ότι συχνά πιάνω τον εαυτό μου να ξεσπά στους πρόχειρους μπόσικους που βρίσκω μπροστά μου που στις 99,9% των περιπτώσεων είναι μέλη της οικογένειάς μου και ειλικρινά φοβάμαι για το τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την μελλοντική μας σχέση αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να το ελέγξω... Η συνειδητοποίηση αυτή γεννά περισσότερα άσχημα συναισθήματα και ο κύκλος ξαναρχίζει... 

Κάποιος θα μου πει, κι ενδεχομένως κι εγώ αυτό θα συμβούλευα κάποιον άλλο σε αντίστοιχη περίπτωση, να μιλήσω σε κάποιον ειδικό... Το έχω κάνει σε δύο διαφορετικές περιόδους της ζωής μου και δεν νιώθω ότι το χρειάζομαι... Πώς μπορείς να "θεραπευτείς" με μία ώρα κουβέντα την εβδομάδα όταν οι παράγοντες που γεννούν τη δυσφορία παραμένουν ζωντανοί στην καθημερινότητά σου; Είναι σαν να κάνεις μια τρύπα στο νερό... 

Πόσο γενναίες αποφάσεις μπορώ να πάρω για να αντιδράσω ουσιαστικά σε αυτά που με ταλανίζουν και τι κόστος έχουν αυτές οι αποφάσεις, μπορώ να το αντέξω; Αυτό είναι το ουσιαστικό ερώτημα που οφείλω να απαντήσω στον εαυτό μου...

"Το Αυτό" του Stephen King

Τα σπουδαιότερα πράγματα τα είπαμε στα αστεία, τραγουδούσε πριν αρκετά χρόνια ο Χρήστος Θηβαίος και είναι μια κουβέντα που δεν πρέπει να την πάρουμε ελαφριά όταν μιλάμε για τον Stephen King, ένα συγγραφέα που μέσα από τα βιβλία του μίλησε για τα πιο σημαντικά πράγματα μέσα από το "ευτελές" format της λογοτεχνίας της φαντασίας και του τρόμου... 

Τι είναι το Αυτό; Τι είναι αυτό που παραμονεύει τα παιδιά μέσα στους υπονόμους και στοιχειώνει τον ύπνο τους; Επτά παιδιά, έξι αγόρια κι ένα κορίτσι, θα σταθούν απέναντί του το καλοκαίρι του 1958 για να το πολεμήσουν και θα κάνουν ένα ταξίδι ζωής και ενηλικίωσης που θα τους φέρει πιο κοντά και θα τους κάνει να ωριμάσουν... Εικοσιεπτά χρόνια μετά θα επιστρέψουν στην πόλη που ζούσαν όταν ήταν παιδιά και συγκρούστηκαν με το Αυτό για να τελειώσουν ότι είχε μείνει ημιτελές... 

Αριστουργηματικό δείγμα λογοτεχνίας του τρόμου, το Αυτό είναι ένα αληθινά τρομακτικό βιβλίο με συμπαγέσταστη πλοκή και πολλαπλά επίπεδα ανάπτυξης... Η απειλητική εικόνα του Pennywise βαραίνει ολόκληρη την πόλη η οποία φαίνεται υπνωτισμένη, ανίκανη να αντιληφθεί το βαρύ φόρο αίματος που πληρώνει... Το Derry είναι μια ειδυλλιακή πόλη που κρύβει όμως πολλούς σκελετούς στην ντουλάπα της... Αδικία, μίσος, ρατσισμός, τρέλα και φόνος είναι κάποια από τα  κρυφά χαρακτηριστικά της που μοιάζουν να πηγάζουν από την ύπαρξη του Pennywise, μιας ύπαρξης αιώνιας, από την αρχή του χρόνου... Τα παιδιά εξαιτίας της αθωότητάς τους είναι αυτά που μπορούν να διακρίνουν την ύπαρξη του αλλά είναι και αυτά που την τρέφουν, κυριολεκτικά... Τα επτά παιδιά θα πολεμήσουν τον Pennywise, θα αντιμετωπίσουν τον μεταφυσικό τρόμο και τους εαυτούς τους, τη ζωή που τους περιβάλλει και τους καλεί να ωριμάσουν για να μην τους συνθλίψει... Θα ανακαλύψουν ότι η αγάπη είναι το μεγαλύτερο όπλο όταν πολεμάς οποιοδήποτε τέρας (πραγματικό ή όχι) και την πρώτη και τη δεύτερη φορά που αναμετρήθηκαν με το Αυτό, η αγάπη που μόνο αγνή μπορεί να είναι ειδικά η παιδική...

Το Αυτό είναι ένα υπέροχο βιβλίο, ίσως και το καλύτερο που εγώ έχω διαβάσει από τα γραπτά του Stephen King... 1023 σελίδες απόλαυσης, δεν βαρέθηκα ούτε στιγμή, τα πρωινά ξυπνούσα νωρίτερα για να προλάβω να διαβάσω λίγες ακόμα σελίδες... Σχολιάζει καυστικά την υποκρισία του μικροαστικού επαρχιωτισμού, τον δολοφονικό πολλές φορές συντηρητισμό του... Καταφέρνει να ασχοληθεί με ένα θέμα (δικαίως) taboo, αναφέρομαι στην ερωτική σκηνή μεταξύ των παιδιών στον υπόνομο αλλά επιτυγχάνει να το προστατέψει από κάθε ίχνος χυδαιότητας και ασχήμιας και να το αναδείξει σαν μια πράξη απόλυτης αγάπης που σώζει ζωές, στην κυριολεξία ... Θα μπορούσα να γράφω πολλά ακόμα για το Αυτό και άκρη να μην βγαίνει, το παθαίνω συχνά όταν ένα βιβλίο μου αρέσει τόσο πολύ, ο ενθουσιασμός μπλοκάρει την ικανότητά μου να εκφράσω πραγματικά τι νιώθω... Κάποια πράγματα δεν έχουν γίνει τυχαία, το Αυτό είναι αριστούργημα, διαβάστε το...

Puzzle...

Αυτό που είμαστε είναι ένα puzzle με χιλιάδες κομμάτια...

Γεννιόμαστε με αυτό αλλά την στιγμή της γέννησής μας όλα τα κομμάτια είναι λευκά... Όσο μεγαλώνουμε τα κομμάτια αντικαθίστανται με τα κομμάτια των εμπειριών μας και των γεγονότων της ζωής που ζούμε... Κάποια από τα καινούργια κομμάτια έχουν φωτεινά χρώματα και κάποια άλλα πιο σκοτεινά ή είναι λερωμένα... Επίσης κάποια από τα καινούργια κομμάτια μπορεί να μην έχουν το ίδιο μέγεθος με τα υπόλοιπα, μπορεί είναι πολύ μεγάλα και να αντικαθιστούν όχι ένα αλλά περισσότερα λευκά... Κάποια στιγμή όλα τα λευκά θα αντικατασταθούν από άλλα χρωματιστά... 

Αν οι εμπειρίες και τα κομμάτια σωρεύονται και είναι παραπάνω από όσα χρειάζεται το puzzle για να συμπληρωθεί, δεν χάνονται, μπαίνουν κάτω από αυτό, μπορεί να μην φαίνονται με την πρώτη ματιά αλλά είναι εκεί και πάντα επηρεάζουν την τελική εικόνα του puzzle... Αν ένα από τα κάτω κομμάτια έχει υγρασία αυτή θα βγει στην επιφάνεια και αν ένα από τα κάτω κομμάτια μυρίζει άσχημα, η μυρωδιά θα γίνει αισθητή... 

Δεν μπορείς να ξεφορτωθείς τα κομμάτια που δεν σου αρέσουν, πρέπει να τα ταιριάξεις με τα άλλα, να υπομείνεις την ασχήμια τους και να τα βάλεις δίπλα σε ομορφότερα έτσι ώστε το τελικό αποτέλεσμα του puzzle  να είναι είναι όσο το δυνατόν ομορφότερο... Το χτίσιμο αυτού του puzzle κρατάει μια ολόκληρη ζωή, δεν μας πέφτει λόγος για τα κομμάτια που μας έρχονται στα χέρια αλλά μας πέφτει λόγος για το που θα τα τοποθετήσουμε...

Αιμοδοσία...

Χθες το πρωί, για πρώτη φορά στα 41 μου χρόνια, έδωσα αίμα για κάλυψη αναγκών των συνανθρώπων μου... Αποφάσισα ότι πρέπει έμπρακτα να υποστηρίζω αυτά που στην θεωρία πρεσβεύω, να ξεπεράσω τις όποιες φοβίες μου και τις αναστολές μου ή ακόμα και την βαρεμάρα μου και να αποτελέσω ζωντανό παράδειγμα για τα παιδιά μου...

Το απόγευμα επιστρέφοντας στο σπίτι πήγα να το μοιραστώ με τα αγόρια αφενός γιατί ένιωθα πολύ περήφανος και αφετέρου γιατί (εντελώς εγωιστικά το παραδέχομαι) θα ήθελα να νιώσουν και τα αγόρια μου περήφανα για τον μπαμπά τους και να πάρουν ένα μήνυμα αλληλεγγύης και αγάπης για τον συνάνθρωπο... Η αλήθεια είναι ότι δεν αντέδρασαν με μεγάλο ενθουσιασμό όταν τους είπα τα νέα μου αφού εκείνη την ώρα τους αποσπούσε την προσοχή ο Alvin στο Nickelodeon... 

Μου κακοφάνηκε λίγο, είναι αλήθεια, η Μάρα όμως μου είπε ότι τίποτε δεν πάει χαμένο με τα παιδιά, ότι όλα καταγράφονται και επεξεργάζονται σε δεύτερο και τρίτο χρόνο...

Qlikview - How to extract the file name out of a full path name...

Συνεχίζοντας από αυτό το post, θα προκύψει μια μεταβλητή (vSelectedFile)  η οποία θα περιέχει το file name του αρχείου με το οποίο θέλουμε να δουλέψουμε... Το περιεχόμενο της μεταβλητής όμως θα είναι το full path name το οποίο ενδεχομένως δεν μας είναι χρήσιμο και χρειαζόμαστε απλά το όνομα του αρχείου και μόνο...

Ας υποθέσουμε ότι το full path name είναι της μορφής:

\\serverName\Folder1\Folder2\Folder3\FileName

Το παρακάτω statement θα έχει σαν αποτέλεσμα το κομμάτι τoυ full path name που αντιστοιχεί στο FileName:

Right(vSelectedFile,Len(vSelectedFile)-Index(vSelectedFile,'\',SubStringCount(vSelectedFile,'\')))