Ο τελευταίος των Μοικανών...

Με τον θάνατο του Θανάση Γιαννακόπουλου κλείνει ένας κύκλος παραγόντων που έγραψαν ιστορία στο ελληνικό μπάσκετ, που συνέδεσαν το όνομα τους με μεγάλες στιγμές του ελληνικού αθλητισμού, που συνδύασαν τον επαγγελματισμό με μια ρομαντική αγάπη προς την ομάδα τους που κάποιες φορές μπορεί να ξέφευγε αλλά και πάλι αν ήσουν τίμιος με τον εαυτό σου δεν του κράταγες κακία ακόμα και αν ήσουν "αλλόθρησκος".... 

Τώρα πια ξεμείναμε με παράγοντες, όλων των χρωμάτων, πολύ μικρούς σαν ανθρώπους, που δεν μπορούν να κάτσουν καν οι μεν απέναντι από τους δε στο ίδιο τραπέζι, που καταστρέφουν το μπάσκετ που τους έθρεψε διαλύοντας το ελληνικό πρωτάθλημα, που ζουν μέσα από τα stories του Instagram και τις ανακοινώσεις... 

Αλίμονο...

Καλό ταξίδι, Θανάση Γιαννακόπουλε...

Υ.Γ. Ένα ωραίο αντίο στον τυφώνα...

RIP, Keith Flint...

Διάβασα πριν από λίγο με μεγάλη μου λύπη για τον θάνατο του Keith Flint των Prodigy, σε ηλικία 49 χρονών... Οι Prodigy ήταν ένα από τα πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα, τους παρακολουθούσα ήδη από το 91 με 92, μεγαλώσαμε μαζί... 

Ήμουν παρών στην περίφημη συναυλία στο Θέατρο Βράχων που διακόπηκε λόγω επεισοδίων... Εκείνη η ημέρα ήταν η πρώτη φορά που είδα τον Keith Flint χωρίς τα χαρακτηριστικά (για τα πρώτα χρόνια του group) μακρυά ξανθά μαλλιά του... Εμφανίστηκε με κόκκινα fluo, spiked μαλλιά και δεν τον κατάλαβε κανένας, παρόλο που στεκόμουν στην πρώτη σειρά, μέχρι να ξεκινήσει η συναυλία... Αυτός είχε βγει νωρίτερα στην σκηνή για να μπει μέσα σε μια τεράστια φουσκωτή, διαφανή μπάλα μέσα στην οποία εισέβαλε στην σκηνή όταν ξεκίνησε το πρώτο κομμάτι της συναυλίας το οποίο ήταν το "Break and Enter"...

Ο θάνατός του Keith Flint είναι ακόμα μια μικρή κηδεία της νεότητάς μου αν και η μικρή του ηλικία τον κάνει ακόμα πιο τρομακτικό, έχουν αρχίσει και καλούν την κλάση μας πια...

Άγνωστα, πολύχρωμα πουλιά...

Μετά το τρίτο Jack η πραγματικότητα αποκτά τις πραγματικές της διαστάσεις και η σκατίλα αναδύεται σαν από ανοιχτό βόθρο...

Θυσιάζουμε την δημιουργικότητά μας, τα καλύτερα μας χρόνια στους βωμούς της καθημερινότητας, της επιβίωσης και των κούφιων εγωισμών που μας φύτεψαν πονηρά στο μυαλό...

Παίζουμε ένα παιχνίδι που είναι από την αρχή χαμένο, ένα Matrix που παίζεται ξανά και ξανά, μέχρι τον θάνατό μας, με κρίσης ταυτότητας, καταθλίψεις και εκρήξεις γιατί όλα στο τέλος είναι μάταια και πάλι κυνηγάμε τις ουρές μας...  

Δεν θα κερδίσεις ποτέ , δεν υπάρχει άλλος δρόμος, δεν θα κερδίσεις το παιχνίδι τους γιατί το ξέρουν καλύτερα από σένα, θα καταλήξεις χοντρός, ψυχασθενής και μόνος γιατί αυτή είναι  τιμωρία αν αρνηθείς την λήθη, ο πόνος... 

Είμαστε άγνωστα, πολύχρωμα πουλιά;

"Οι Νυχτερίτες" του Stephen King

Η λέξη "Νυχτερίτες" δεν υπάρχει... Πρόκειται για μια λεξιπλασία του μεταφραστή του αυθεντικού τίτλου του βιβλίου "The Tommyknockers" ο οποίος με την σειρά του είναι ένα "δάνειο" από την λαική παράδοση της Ουαλίας και των Ηνωμένων Πολιτειών...  

Το βιβλίο αφορά τα παραφυσικά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στο Χέιβεν, μια φανταστική κωμόπολη του Μέην, το καλοκαίρι του 1988, όταν μια από τις κατοίκους, η συγγραφέας βιβλίων γουέστερν Μπόμπι Άντερσον, ανακαλύπτει κάτι τυχαία θαμμένο στο δάσος και αποφασίζει να το ξεθάψει... Αυτό το κάτι φαίνεται να μην προέρχεται από αυτόν τον πλανήτη κι επίσης η έναρξη της ανασκαφής πυροδοτεί μια σειρά από περίεργα γεγονότα στην μικρή επαρχιακή πόλη... Η πόλη ολόκληρη αλλάζει, οι κάτοικοί της σιγά σιγά αποκτούν ικανότητες και δεξιότητες πέρα από κάθε φαντασία ενώ και η όψη τους σταδιακά αλλάζει... Παρατηρητής των δραματικών γεγονότων και βασικός πρωταγωνιστής ο Γκαρντ, φίλος και πρώην εραστής της Μπόμπι, αλκοολικός και παραιτημένος από τη ζωή, θα βοηθήσει την φίλη του στην επίμονη ανασκαφή της, ψάχνοντας νόημα σε αυτό που κάνει, πιστεύοντας ότι αυτό που θα ξεθάψουν θα βοηθήσει την ανθρωπότητα και ότι θα δώσει νόημα στη ζωή του που σπατάλησε αλόγιστα... Έχει δίκιο; Φυσικά δεν θα σας πω...

Το "Οι Νυχτερίτες"  είναι ένα συμπαθέστατο δείγμα sciense fiction/horror λογοτεχνίας το οποίο έχει πάρα πολλές αναφορές στις old school ταινίες του είδους της δεκαετίας του '50... Όπως και σε άλλα βιβλία του Stephen King, αποτελεί ένα τρόπο του συγγραφέα να επικοινωνήσει στον έξω κόσμο θέματα που τον απασχολούν και τον προβληματίζουν... Το κεντρικό θέμα εδώ, πίσω από την αλληγορία, είναι η ραδιενέργεια κι η τεχνολογία συνολικότερα και η αλόγιστη χρήση της, η χρήση χωρίς φραγμούς και ηθικές αναστολές... Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι αφιερώνονται αρκετές σελίδες του βιβλίου στην περιγραφή της επεισοδιακής συνάντησης του Γκάρντ με τον Τεντ τον Πυρηνικό Άνθρωπο, υπάρχουν πολλές αναφορές στην εσφαλμένη χρήση της ραδιενέργειας και σε πυρηνικά ατυχήματα όπως το Τσερνόμπιλ... Διατυπώνονται με πολλούς τρόπους οι ανησυχίες και οι σκέψεις του Stephen King για την ικανότητα ή μη, του ανθρώπου να διαχειριστεί όλη την δύναμη που του έδωσε η επιστήμη και η τεχνολογία χωρίς να καταστρέψει τον εαυτό του και τον πλανήτη...   

Το βιβλίο έχει όλα τα προτερήματα της γραφής του Stephen King ως προς την ανάπτυξη της πλοκής και των χαρακτήρων οφείλω να πω όμως ότι θεωρώ ότι πλάτειασε αρκετά σε πολλά σημεία χωρίς λόγο και αιτία κάνοντας κατά διαστήματα κουραστική την ανάγνωση... Φυσικά τον συγχωρώ και δεν του κρατάω κακία (:P) αλλά για πρώτη φορά αντιλαμβάνομαι αυτό που λένε αρκετοί για τον Stephen King, ότι τους κουράζει... 

Μου άρεσε πολύ το φινάλε του βιβλίου, ένιωσα ότι το μήνυμα που θέλει να περάσει στο τέλος είναι κάτι το οποίο πιστεύω κι εγώ ο ίδιος... Ότι η ζωή ενός και μόνο παιδιού είναι σημαντική και ικανή να αλλάξει τον κόσμο... 

Κάπως έτσι ξεκινάει το ταξίδι...

Ο Σπύρος είναι 9 χρονών και είναι ένα τυπικό παιδάκι της ηλικίας του... Δεν τον λες βιβλιοφάγο αλλά διαβάζει περισσότερο από τον μέσο όρο και σε αυτό έχει βοηθήσει πολύ και η κοπέλα που τον παίρνει από το σχολείο εδώ και 3 χρόνια, η Κατερίνα, η οποία πάει και αυτόν και τον Θάνο κάθε εβδομάδα στην δημοτική βιβλιοθήκη... 

Τελευταία, ο Σπυράκος ψάχνει να βρει πιο ενδιαφέροντα πράγματα γι' αυτόν να διαβάσει, τα καθαρά παιδικά αναγνώσματα του φαίνονται βαρετά... Στην βιβλιοθήκη του σπιτιού μας, ανακάλυψε κάποια από τα παιδικά βιβλία μου που έφερα μαζί μου από το πατρικό μου, Πηνελόπη Δέλτα, Στρατή Μυριβήλη, και άλλα... Διάλεξε να διαβάσει τον "Αργοναύτη" και τον πήρε στο κρεβάτι του πριν κοιμηθεί... Διάβαζε μια ώρα πριν κοιμηθεί και μου είπε σήμερα το πρωί ότι δεν μπορούσε να σταματήσει να το διαβάζει! 

Χάρηκα πάρα πολύ, μου θύμισε την δική μου παιδική ηλικία όταν ο "Αργοναύτης" ήταν ένα από τα πρώτα λογοτεχνικά βιβλία που διάβασα και με έκανε να κολλήσω με τον κόσμο του βιβλίου... Μακάρι να επαναληφθεί η ιστορία, να ξεκινήσει και γι' αυτόν αυτό το υπέροχο ταξίδι χωρίς τέλος...

Ένας σημαντικός λόγος να ΜΗΝ διαλέξεις μια δουλειά...

(*) Το snapshot προέρχεται από αγγελία για θέση Business Intelligence Engineer σε πολύ γνωστή, πολυεθνική εταιρία πώλησης ηλεκτρικών ειδών... 

22...

Το ήξερα ότι θα τα καταφέρεις...

"Στην ίδια πόλη υπό βροχή" του Paco Ignacio Taibo II

Η πρώτη εμπειρία ανάγνωσης βιβλίου με την υπογραφή του Paco Ignacio Taibo II μου είχε αφήσει θετικά συναισθήματα οπότε δεν δίστασα να ξαναδιαβάσω κάτι δικό του... Η δεύτερη εμπειρία χωρίς να είναι κακή δεν ήταν αυτή που ήθελα εγώ να είναι... Νομίζω ότι δεν έχει να κάνει ούτε με την ποιότητα της γραφής του Μεξικανού συγγραφέα ούτε με την δική μου αντιληπτική ικανότητα ή το λογοτεχνικό μου κριτήριο, πιστεύω απλά ότι ο Paco Ignacio Taibo II  δεν μου ταιριάζει κι ούτε εγώ σε αυτόν... 

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή...

Ο Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν, ιδιωτικός ντετέκτιβ, μονόφθαλμος, κάτοικος της Πόλης του Μεξικό, επιστρέφει από τους νεκρούς... Η τόσο κοντινή ματιά που έριξε με το μοναδικό του μάτι στο υπερπέραν του έχουν προκαλέσει απίστευτη ταραχή και φόβους που τον καθηλώνουν... Ούτε ο ίδιος δεν ξέρει αν θέλει να συνεχίσει την ζωή του ντετέκτιβ, για την ακρίβεια δεν έχει απολύτως καμία ιδέα για το μέλλον του... Στο δρόμο του εμφανίζεται μια επίμονη κοπέλα που προσπαθεί να τον πείσει να αναλάβει την υπόθεση της ανεύρεσης ενός μυστήριου τύπου τον οποίο η κοπέλα κατηγορεί ότι είναι ο πρώην άντρας και δολοφόνος της αδερφής της.... Ο Μπελασκοαράν προσπαθεί να την αποφύγει αλλά στο τέλος υποκύπτει, ίσως γιατί θέλει να υποκύψει και μπλέκεται σε μια ιστορία με μυστικές υπηρεσίες, εμπόρους ναρκωτικών, πολιτικές συνωμοσίες και φαντάσματα από μια επανάσταση που δεν έγινε ποτέ... Θα πάει κόντρα στους φόβους του και θα ακολουθήσει την καρδιά του σε ένα επικίνδυνο ταξίδι το οποίο είναι γι' αυτόν επί της ουσίας η επιστροφή του στην ζωή, η αποδοχή αυτού που είναι προορισμένος να κάνει...

Όπως είπα και πιο πάνω, δεν τίθεται θέμα ποιότητας της γραφή του  Paco Ignacio Taibo II ... Ο Μεξικανός είναι ένας πολύ καλός συγγραφέας, με στυλ απόλυτα διακριτό... Ο Μπελασκοαράν είναι ένας καταραμένος ήρωας που βασανίζεται από τους δαίμονες του αλλά κάνει ότι καλύτερο μπορεί για να τους πολεμήσει... Νιώθω ότι είναι ένα alter ego του συγγραφέα, κουβαλάει όλες εκείνες τις μελαγχολίες, τις απογοητεύσεις, τις ιστορικές καταβολές που διακρίνονται στην γραφή του, τόσο σε αυτό το βιβλίο όσο και στο  "Η σκιά της σκιάς" .... Το πρόβλημα, για εμένα πάντα, είναι ότι και τα δυο βιβλία του μου έδωσαν την αίσθηση της απελπισίας, για όλα αυτά που δεν έγιναν, για τις προσωπικές και συλλογικές αποτυχίες που σημάδεψαν τον συγγραφέα... Άσχετα αν το "καλό" νικάει στο τέλος, μοιάζει να είναι μάταιο αφού ο κόσμος έχει πάρει λάθος δρόμους... Μου φαίνεται ότι αυτό που θέλει να πει ο συγγραφέας τελικά είναι ότι δεν μπορείς να κερδίσεις τον πόλεμο αλλά πρέπει να πολεμάς τις μάχες και ίσως να κερδίσεις κάποιες... Το βιβλίο είναι για μένα ένα χαρακτηριστικό δείγμα αυτού που έχω στο μυαλό μου ως λογοτεχνία της ήττας, είδους που έχει βαθιές ρίζες στις πένες συγγραφέων που αυτοπροσδιορίζονται στην ευρύτερη Αριστερά και έχουν βιώσει την ματαίωση των οραμάτων τους με την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και την καπιταλιστική λαίλαπα που ακολούθησε και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής δεν είναι ένα είδος που απολαμβάνω... Είναι ένα συμπαθέστατο βιβλίο με έντονη πλοκή που θα κρατήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη αλλά έχει τα χαρακτηριστικά που περιέγραψα πιο πάνω οπότε σκεφτείτε καλά πριν το πιάσετε στα χέρια σας... Προσωπικά δεν νομίζω να δοκιμάσω να ξαναδιαβάσω κάποιο άλλο βιβλίο του Paco Ignacio Taibo II...

10 χρόνια Ψαροκόκαλο!

10 χρόνια... 

Απίστευτο μου φαίνεται... Πόσα πράγματα έχουν συμβεί μέσα σε αυτά τα 10 χρόνια, πόσα έχουν αλλάξει... 

Το Ψαροκόκαλο την Παρασκευή 18/12 ολοκλήρωσε το δικό του #10YearChallenge... Επέζησε της οικονομικής κρίσης, των πολλαπλών αλλαγών εργοδοτών, της δημιουργίας οικογένειας, των πολλαπλών συναισθηματικών ups and downs, το πολύ δύσκολο (να πάει και να μην ξαναγυρίσει) 2018... Είναι ακόμα εδώ, το πνευματικό μου παιδί, το ψηφιακό μου alter ego...

Στην επέτειο των 10 χρόνων ζωής του Ψαροκόκαλου, τι πιο ταιριαστό να θυμηθώ τις διαχρονικά, 10 πιο δημοφιλείς αναρτήσεις αυτής της δεκαετίας... Κάποιες από αυτές με κάνουν περήφανο, κάποιες απλά αποδεικνύουν τη σημασία της επιλογής σωστών keywords σχετικά με τα αποτελέσματα που επιστρέφουν οι μηχανές αναζήτησης... Θα ήθελα σε αυτή την λίστα να υπήρχαν και κάποια άλλα posts, αυτά που εγώ αγάπησα, αυτά στα οποία κατέθεσα την ψυχή και το συναίσθημά μου αλλά από ότι φαίνεται τόσο οι αναγνώστες (;;;) όσο και οι μηχανές αναζήτησης είχαν διαφορετική άποψη από εμένα...

Οι 10 δημοφιλέστερες αναρτήσεις κατά την πρώτη δεκαετία ζωής του Ψαροκόκαλου, είναι οι παρακάτω:

1. A.C.A.B.
2. free-ebooks.gr - Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
3. "Namárië", ένα ποίημα στη γλώσσα των ξωτικών
4. Διαβάστε δωρεάν βιβλία στο Read Book Online!!!
5. "Το Σιλμαρίλλιον" του J. R. R. Tolkien
6. "Ο λύκος της στέπας" του Hermann Hesse
7. Διακοπές στην Αίγινα - The extended version...
8. Banks not dead...
9. Ο Αντώνης, η Ντόρα και ο... Δρακουμέλ!!!
10. "Μια εποχή στο τσιμέντο" του Νίκου Ιωαννίδη

Y.Γ. Την Παρασκευή εκτός από το Ψαροκόκαλο, γιόρταζε και ο Θανίνος μου, το μικρό μου αγόρι! :)

"Κάρυ" του Stephen King

Ήθελα το πρώτο βιβλίο του 2019 να είναι ένα καλό βιβλίο, να κάνω ένα αναγνωστικό ποδαρικό με το δεξί... Τι καλύτερο από το να διαβάσω ένα βιβλίο ενός συγγραφέα αγαπημένου όσο λίγοι... Αποφάσισα να διαβάσω το "Κάρυ" το βιβλίο που αποτέλεσε την ουσιαστική έναρξη της μεγαλειώδους καριέρας του Stephen King, αυτό που εκτόξευσε τη δημοτικότητα του και πιστέψτε με κάποια πράγματα δεν είναι καθόλου τυχαία...

Η Κάρυ είναι μια ντροπαλή κοπέλα που ζει μόνη με την θρησκόληπτη, στα όρια της παραφροσύνης, μητέρα της, σε  μια μικρή επαρχιακή πόλη του Μέην... Είναι ο στόχος των πειραγμάτων όλου του σχολείου, ένας κοινωνικός παρίας που ζει μια ζωή μέσα στην χλεύη και τον εξευτελισμό με αποκορύφωμα ένα περιστατικό που συμβαίνει στα αποδυτήρια των κοριτσιών όταν έχει την πρώτη της περίοδο... Αυτό που κανείς δεν ξέρει είναι ότι η Κάρυ έχει τηλεκινητικές δυνάμεις, των οποίων ούτε και η ίδια έχει αντίληψη της ισχύος τους... Η Σου Σνελ, μια συμμαθήτριά της που νιώθει ντροπή για την κοροϊδία και την απομόνωση που βιώνει η Κάρυ, σαν εξιλέωση για την δική της πρότερη κακή συμπεριφορά απέναντι της, πείθει το αγόρι της, τον δημοφιλή Τόμι Ρος, να καλέσει την Κάρυ στον χορό του σχολείου, μια προσωπική εξιλέωση για την ίδια, μια ευκαιρία για την Κάρυ να νιώσει ότι ανήκει κάπου... Τα πράγματα όμως δεν θα εξελιχθούν όπως έχει στο μυαλό της η Σου...

Το "Κάρυ" ακολουθεί ένα μοτίβο γνωστό στους πιστούς αναγνώστες του Stephen King, ιδιαίτερα στα πρώτα βιβλία της καριέρας του... Το μεταφυσικό και ο τρόμος είναι απλά ένα πρόσχημα για τον συγγραφέα για να μιλήσει για θέματα που τον απασχολούν και εξακολουθούν να είναι επίκαιρα, 40+ χρόνια μετά... Ο Stephen King θίγει τα ζητήματα του bullying, της θρησκοληψίας, τις αγκυλώσεις και την υποκρισία των μικρών κοινωνιών, της σεξουαλικότητας των εφήβων και το κάνει με τρόπο μεστό, περιεκτικό, δεν κουνάει δάχτυλο σε κανέναν, αφήνει την ιστορία του να μιλήσει... Να σημειώσω εδώ ότι θεωρώ εντυπωσιακό ότι θέματα όπως το bullying είχαν αναγνωριστεί και καταγραφεί ήδη από τη δεκαετία του 70 στην αμερικανική κοινωνία και είχαν περάσει σαν προβληματισμοί στην λογοτεχνία και το σινεμά ενώ στην Ελλάδα, με δυσκολία παραδεχόμαστε την  ύπαρξη τους και αυτό μόνο τα πολύ λίγα τελευταία χρόνια... Η πλοκή είναι δομημένη σε δύο χρόνους, μια που αφηγείται τα γεγονότα την στιγμή που συμβαίνουν και μια μελλοντική όπου παρουσιάζονται αποσπάσματα από βιβλία και άρθρα που γράφτηκαν μετά τα γεγονότα της βραδιάς του χορού και προσπαθούν να τα εξηγήσουν και να τα αναλύσουν... Η μία πλοκή λειτουργεί συμπληρωματικά και επεξηγηματικά για την άλλη, πολύ ενδιαφέρον είναι το κομμάτι της καταγραφής των μαρτυριών των γεγονότων από επιτροπές που έχουν συσταθεί όπου είναι ευδιάκριτη η διάθεση των αρχών να "κουκουλώσουν" τα γεγονότα και να αποδώσουν ευθύνες όπου μπορούν αλλά επί της ουσίας να μην αγγίξουν κανένα από τα ζητήματα που οδήγησαν στην τραγωδία αφού αν το έκαναν θα μέμφονταν την ηθική της ίδιας της κοινωνίας... Εκεί για μένα κρύβεται και όλη η ουσία του βιβλίου... Το "Κάρυ" είναι ένα βιβλίο που κατά την προσωπική μου αντίληψη είναι βαθιά κοινωνικό και θέτει ερωτήματα για την ποιότητα της κοινωνίας που χτίζουμε και κατ' επέκταση των παιδιών που μεγαλώνουμε μέσα σε αυτή την κοινωνία... Η οργή και η βία είναι αποτέλεσμα δεν είναι αίτιο, αυτό είναι το δικό συμπέρασμα...

Απόλαυσα την ανάγνωση του "Κάρυ" , το τελείωσα μέσα σε 2 ημέρες και το ευχαριστήθηκα όσο τίποτε άλλο... Βρήκα εξαιρετική και την μετάφραση που έγινε καθώς και την εκτύπωση, πραγματικά ενίσχυσαν την αναγνωστική μου απόλαυση και αυτό είναι ένα μεγάλο credit για τον εκδοτικό οίκο (Εκδόσεις Επιλογή)...

Δεν έχω να πω κάτι άλλο, είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο, διαβάστε το...

Καλή χρονιά!