Χωρίς τίτλο...

Υπάρχουν τόσα πολλά για τα οποία μπορώ να γράψω αλλά όλα έχουν μπουκώσει το μέσα μου και τίποτα δεν μπορεί να βγει προς τα έξω... Τα γεγονότα της περιόδου σπρώχνονται το ένα με το άλλο για το ποιο θα είναι το πιο σημαντικό, το πιο επιτακτικό, αυτό που σε αγχώνει περισσότερο, αυτό που σε μαυρίζει λίγο ακόμα... Κάνω υπομονή και περνάω μέρα την μέρα, χωρίς σχέδια και πλάνα, πού χρόνος άλλωστε για τέτοια, ακόμα και τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές ξεκλέβω λίγο χρόνο δουλεύοντας από το σπίτι... Το 2018 είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο και το δυσκολότερο από όλα είναι  ότι κλυδωνίζονται σχεδόν όλες οι βεβαιότητες μου, αν δεν υπήρχε και η άγκυρα μου που λέγεται οικογένεια, η γυναίκα και τα δυο μου παιδιά, δεν ξέρω πραγματικά αν θα ήμουν σε θέση να bloggάρω έτσι απλά τον πόνο μου και να μην βρίσκομαι σε έξαλλη κατάσταση...

5 χρόνια μελαχρινό, φανταστικό μωρό...

Περίπου τέτοια ώρα ήταν πριν από 5 χρόνια που σε πήρα πρώτη φορά αγκαλιά, με μια μάσκα στο πρόσωπο γιατί ήμουν κρυωμένος και φοβόμουν μην σε κολλήσω...

Χρόνια σου πολλά Τσίκο μου, σε αγαπώ τόσο πολύ! 💗

Έχουν τρελαθεί και τα ρολόγια...

Για κάποιο λόγο μεταφυσικό που μόνο αυτό γνωρίζει, το widget ρολόι/καιρός στο τηλέφωνο μου επιμένει να δείχνει, χωρίς να το έχω επιλέξει εγώ, τον καιρό της Αίγινας...

Σαν να προσπαθεί να με μεταφέρει στο happy place μου, να μου υπενθυμίσει ότι τα δύσκολα που περνάμε σαν οικογένεια θα τελειώσουν, ότι μπροστά μας υπάρχει ένα αύριο καλύτερο από το σήμερα, κάτι χαρούμενο να περιμένεις όπως περιμένεις με λαχτάρα τις καλοκαιρινές διακοπές...

Αμήν...

Το πλήρωμα του χρόνου...

Το Σάββατο το βράδυ, δεν θυμάμαι πώς το έφερε η κουβέντα, ο Σ. με ρώτησα πώς ένιωσα όταν γεννήθηκε... Του απάντησα ότι θα του δώσω κάτι να διαβάσει και του έδωσα να διαβάσει το post που είχα γράψει στα πρώτα του γενέθλια... Το διάβασε στο κινητό μου και όταν τον ρώτησα πώς του φάνηκε μου είπε ότι είναι καλό αλλά το βλέμμα του και το χαμόγελό του μαρτυρούσαν ότι δεν το βρήκε απλά καλό (έτσι νομίζω τουλάχιστον)...

Το blog αυτό από τα πρώτα βήματα της ύπαρξής του σαν πρωταρχικό του σκοπό ύπαρξης είχε και έχει να είναι ένα παράθυρο μέσα στο μυαλό και την ψυχή του ιδιοκτήτη του, κυρίως για τα παιδιά μου, για να έχουν αυτά και μια άλλη εικόνα του τι σκεφτόταν ή ένιωθε ο πατέρας τους που ίσως δεν κατάφερα να τους το εκφράσω ποτέ με λόγια... Το γεγονός ότι για πρώτη φορά ένα από τα παιδιά μου διαβάζει ένα δικό μου post και πόσο μάλλον ένα τόσο σημαντικό για μένα post που γράφτηκε πριν από τόσα χρόνια με κάνει πολύ ευτυχισμένο... 😊

Qlik blogs...

Το Qlik community είναι μια εξαιρετική πηγή γνώσης για όλους τους Qlik Developers, είναι δύσκολο να έχεις μια απορία και να μην έχει ήδη απαντηθεί στα forum του... Λογικά δεν θα χρειαστεί κάποιος να ψάξει κάπου αλλού στο internet για να πάρει απαντήσεις στις Qlik αναζητήσεις του, υπάρχουν όμως κάποια blogs με Qlik θεματολογία τα οποία έχουν τιμητική θέση στο feedly μου... Είναι blogs που συντηρούν επιφανή μέλη της Qlik κοινότητας, consultants και developers που η γνώμη τους "μετράει" και με έχουν "ξελασπώσει" με κάποιο post τους ουκ ολίγες φορές...

Τα Qlik blogs του timeline μου είναι τα:

• QlikView Cookbook: Το blog του θρύλου Rob Wunderlich είναι μια εξαιρετική πηγή για tips, utilities και νέα της Qlik κοινότητας...
• The Qlik Fix: Είναι το blog του Barry Harmsen, ενός εκ των συγγραφέων του πολύ καλού βιβλίου "QlikView 11 for Developers"... Ενημερώνεται συχνά και στα σχόλια των posts του συχνά ξεκινάνε πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις...
• Qlik Tips: Ακόμα ένα blog από τον πολυγραφότατο (Βιβλίο 1, Βιβλίο 2, Βιβλίο 3) Stephen Redmond, με διαρκή παρουσία από το 2009...
• QlikView Maven: Ακόμα ένα blog με 10-ετή παρουσία στο Qlik σύμπαν...
• Quick Intelligence: Τελευταίο αλλά όχι καταϊδρωμένο, το blog του επιφανούς μέλους της Qlik κοινότητας, Steve Dark, ενός ανθρώπου που έχει διακριθεί και ξεχωρίσει μεταξύ των υπολοίπων μελών της Qlik κοινότητας για τις γνώσεις και τα επιτεύγματά του...

"Οι δώδεκα αιώνιοι" του Justin Cronin

Είναι κάποια βιβλία που προορίζονται να γίνουν τριλογίες, τετραλογίες κ.ο.κ. ... Είναι αυτά που όταν στέλνει ο συγγραφέας τα πρώτα δείγματα στον εκδοτικό οίκο αυτός που τα παραλαμβάνει καταλαβαίνει ότι έχει πιάσει λαβράκι, ένα συμβόλαιο προσφέρεται άμεσα στον συγγραφέα και η ιστορία μεγαλώνει και κόβεται σε κομμάτια... Το βιβλίο είναι και προϊόν, δυστυχώς ή ευτυχώς... Κάτι τέτοιο πρέπει να συνέβη όταν υπέβαλλε τα πρώτα δείγματα από το πρώτο μέρος της τριλογίας του ο Justin Cronin ("Το πέρασμα") και κάπως έτσι έφτασε στα χέρια των αναγνωστών (και τα δικά μου προφανώς) το δεύτερο μέρος της τριλογίας, το "Οι δώδεκα αιώνιοι" ...

Μετά την εξόντωση του Μπάμπκοκ, το κυνήγι για τους δώδεκα αιώνιους, τους δώδεκα πρώτους μιαρούς που "γεννήθηκαν" στο Τέλουραιντ του Κολοράντο στα πλαίσια ενός στρατιωτικού πειράματος, συνεχίζεται χωρίς όμως επιτυχία... Έχουν περάσει 5 χρόνια και οι ζωές των ηρώων που συναντήσαμε στο πρώτο βιβλίο έχουν αλλάξει ενώ κάποιοι από αυτούς έχουν χάσει τις ζωές τους... Το κυνήγι φαίνεται να μην οδηγεί πουθενά όμως ο Πίτερ και η Αλίσια πιστεύουν ότι πρέπει να συνεχίσουν, ότι είναι ο μόνος τρόπος να απαλλάξουν μια και καλή τον κόσμο από την μάστιγα των μιαρών... Η Έιμι, το Κορίτσι που Ήρθε από το Πουθενά, ζει μια ήσυχη ζωή σαν μοναχή όμως οράματα και σκέψεις την κατακλύζουν... Κάποια ακατανόητα εκ πρώτης όψεως γεγονότα, μια μυστηριώδης γυναίκα που φαίνεται να καθοδηγεί τους μιαρούς σε κάποιες επιθέσεις εναντίων των ανθρώπων θα είναι η αφορμή για την έναρξη μιας αναζήτησης του τι υπάρχει εκεί έξω στις ερημιές και όλα τα βήματα θα τους οδηγήσουν στην παγωμένη, χειμωνιάτικη Αϊόβα... Εκεί πολλές εκπλήξεις θα συμβούν, πολλές απαντήσεις θα δοθούν και κανένας πια δεν θα είναι ίδιος...

Το βιβλίο κινείται σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους, το παρόν και την εποχή που ξέσπασε η επιδημία... Οι αφηγήσεις εκείνων των πρώτων χαοτικών ημερών επιχειρούν να δώσουν μια εικόνα των γεγονότων και να δώσουν απαντήσεις σχετικά με το παρελθόν των ηρώων του βιβλίου, να δέσουν τα γεγονότα που συνέβησαν και αυτά που θα συμβούν στο παρόν του χρόνου που εκτυλίσσεται το βιβλίο σαν τα κομμάτια ενός παζλ... Ο Cronin επιχειρεί να εμβαθύνει στο background των ηρώων του, προσπαθεί να τους αναλύσει και να τους παρουσιάσει στο αναγνωστικό κοινό του καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι για όλες τις συμπεριφορές υπάρχουν πάντα κάποιες αιτίες αλλά είναι θέμα του καθενός οι επιλογές που θα κάνει, το να διαλέξει το "καλό" από το "κακό"...  Η ανθρώπινη ψυχή είναι μια σκοτεινή άβυσσος που κρύβει εξίσου τέρατα και θαύματα... Το βιβλίο έχει κινηματογραφική πλοκή και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, έχει δράση και αγωνία, χωρίς όμως να γίνεται ένα αναγνωστικό action movie... Μου άρεσε πολύ η δουλειά που έκανε ο συγγραφέας εμβαθύνοντας σε ότι έχει απομείνει από την ψυχή των μιαρών, κυρίως μέσα από τον Κάρτερ τον τελευταίο από τους προπάτορες ενώ παίζει πολύ με την ιδέα του ότι τα τέρατα δεν κρίνονται από την εξωτερική τους εμφάνιση,αν σκεφτείς ειδικά το φινάλε... 

Το  "Οι δώδεκα αιώνιοι"  είναι ένα πολύ καλό βιβλίο τους είδους του sci-fi/horror το οποίο ναι μεν δεν είχε τον δυναμισμό και την ένταση  του "Το πέρασμα"  αλλά είναι το βιβλίο αυτό το οποίο στήνει σε σταθερά θεμέλια το σύμπαν αυτού του κατεστραμμένου από την επιδημία κόσμου και σε προετοιμάζει για το τέλος της τριλογίας, το "Η Πόλη των Κατόπτρων", το οποίο ανυπομονώ να πιάσω στα χέρια μου...

40...

Είμαι από τους λίγους εναπομείναντες χωρίς κανένα τατουάζ όμως εδώ και λίγες μέρες έχει αρχίσει να γυρνάει στο μυαλό μου η ιδέα να κάνω το πρώτο μου... Στις 18 Αυγούστου έχω τα γενέθλια μου και θα γίνω 40 χρονών, θα έχω φτάσει στο θεωρητικό μέσον της ζωής μου, σκέφτομαι λοιπόν ότι θα είναι ωραίος τρόπος να το γιορτάσω "χτυπώντας" τον αριθμό 40 πάνω μου... Το concept είναι ότι αν αξιωθώ να φτάσω τα 80 θα ήταν ωραίο να χτυπήσω άλλο ένα τατουάζ 40, δεδομένου βέβαια ότι θα με αφήσουν τα παιδιά μου και δεν θα θεωρήσουν ότι ο πατέρας τους ξεμωράθηκε τελείως... Από σήμερα μέχρι τον Αύγουστο βέβαια μπορεί να έχω αλλάξει γνώμη...

Όλα καλά... :)

Γράφω συχνά για τα ζόρικα και τους προβληματισμούς μου, αυτή την φορά όμως γράφω γιατί τα πράγματα πάνε καλά και θέλω να πω ένα ευχαριστώ στο κάρμα μου και στον εαυτό μου... 

Πέρασα μια εβδομάδα κουραστική μεν αλλά γεμάτη δημιουργική ορμή... Τα παιδιά μου είναι μια χαρά, με την Μ. διανύουμε μια εξαιρετική περίοδο της σχέσης μας και στη δουλειά πήρα μια μικρή αλλά σημαντική για μένα αναγνώριση της μέχρι τώρα δουλειάς μου ενώ ενδιαφέροντα πραγματα φαίνονται να έρχονται στο μέλλον... Αύριο έχω άδεια κι εγώ κι η Μ. και θα πάμε, μαζί κι ο Σ. , να καμαρώσουμε τον Θ. να "ερμηνεύει" τον λαϊκό ζωγράφο Θεόφιλο στο σκετς του παιδικού σταθμού για την 25η Μαρτίου... Δικαιωματικά έχω κάθε λόγο να νιώθω καλά και να 'μαι ευτυχισμένος! 😊😊😊

Εργασιακός εγωισμός...

Χθες πέρασα μια απόλυτα αντιπαραγωγική, ατελείωτη μέρα, ψάχνοντας να βρω λύση σε ένα πρόβλημα η οποία τελικά ήταν πολύ απλούστερη από ότι πίστευα και βρέθηκε μόνο μετά την σημαντική βοήθεια που μου δόθηκε από συνάδελφο sys admin... Μου έχει ανατεθεί ένα CRM project, η πρώτη μου φορά που ασχολούμαι με κάτι τέτοιο, και  πάω στα τυφλά... Με ενοχλεί η αίσθηση του να μην έχω γνώση και έλεγχο της δουλειάς μου, να είμαι junior και να ρωτάω διαρκώς τους άλλους... Η δουλειά που κάνω απαιτεί διαρκή επιμόρφωση, να ζεις σε ένα διαρκή κύκλο εξέλιξης από junior σε senior και πάλι πίσω αλλά η υπομονή μου ελαττώνεται όσο τα χρόνια περνάνε, ο εγωισμός μου προφανώς χρειάζεται χαλιναγώγηση αφού στο πίσω μέρος του μυαλού μου θεωρώ ότι "ρίχνω" τα μούτρα μου όταν δεν γνωρίζω κάτι και πρέπει να ρωτήσω...

Διπλή ταρίφα...

Την εποχή που ήμασταν ζευγάρι με την Μ. και δεν είχα ακόμα αυτοκίνητο, πολλά βράδια για να γυρίσω στο σπίτι μου στον Ταύρο από την Αγία Παρασκευή έπαιρνα ταξί... Έχω ξοδέψει τόσα χρήματα στα ταξί εκείνα τα χρόνια που θα μπορούσα να έχω αγοράσει διαμέρισμα... 

Τις περισσότερες φορές πήγαινα κι έπαιρνα το ταξί από την πλατεία του Άη Γιάννη που συνήθως είχε μια αυτοσχέδια πιάτσα... Πολύ συχνά η κούρσα μου ήταν ένα κύριος που τότε πρέπει να ήταν γύρω στα 60, εγώ 20 χρονών,  με τον οποίο είχαμε γνωριστεί κανονικά, χαιρετιόμασταν σαν παλιοί φίλοι, ήξερε και το όνομά μου... Πάντα μου έλεγε αστειευόμενος ότι για να ξοδεύω τόσα λεφτά στο ταξί, την έχω πατήσει με την κοπέλα που τραβιέμαι και ότι στο τέλος θα την παντρευτώ... Εγώ χασκογέλαγα και κοκκίνιζα αλλά λίγο μέσα μου το ένιωθα ότι ήταν αλήθεια αυτό που μου έλεγε ο ταξιτζής... 

Τον θυμήθηκα σήμερα το πρωί ξανά, μετά από τόσα χρόνια, μέσα στο ταξί που με μετέφερε από το συνεργείο στην δουλειά, δεν ξέρω γιατί...