Bottom line...

Οι λέξεις δεν βγαίνουν εύκολα από το μυαλό... Είναι τόσες πολλές εκεί μέσα, τόσο ανακατεμένες κι έτσι όπως διαγωνίζονται η μία με την άλλη να βγουν, τελικά δεν βγαίνει καμία... 10 χρόνια τα είπαμε και τα ξανάπαμε και άκρη δεν βρήκαμε... Βγάζει μια ματαιότητα όλο αυτό γιατί οι λέξεις δεν αλλάζουν τη ζωή αλλά μόνο οι πράξεις... Άντε και τα είπες και τα έγραψες, και; Έκανες κάτι; Δεν παίζει ρόλο μόνο η θέληση αλλά και το momentum, μπόρεσες να αλλάξεις τη ζωή σου, σου το επέτρεψαν οι συνθήκες; Αν όχι, σταμάτα να "κλαις" και  ζήσε ότι θέλεις και μπορείς να ζήσεις...

Αναζήτηση εργασίας 2.0. ...

Αληθινά, πόσο περίπλοκα έχουν γίνει τα πράγματα την εποχή των social media για να ανακαλύψεις πού πραγματικά είναι η αλήθεια; Δεν μιλάω για τα fake news, την χειραγώγηση των ανθρώπων όσον αφορά την πολιτική τους τοποθέτηση ή την αγοραστική τους συμπεριφορά, θέματα γνωστά και συζητημένα πολλές φορές αλλά την αναζήτηση εργασίας... 

Εξηγούμαι...

Το glassdoor είναι ένα site/εφαρμογή που λειτουργεί με την λογική των social media, δηλαδή ο χρήστης συνεισφέρει το content μέσω ανώνυμων καταχωρήσεων, με στόχο την δημιουργία μιας βάσης πληροφόρησης σχετικά με κάθε εταιρεία (εργασιακές συνθήκες μισθολογικά, benefits, personal development, etc), διαθέσιμα στον κάθε χρήστη της εφαρμογής ώστε να αξιολογήσει αν πρέπει να κυνηγήσει μια θέρση εργασίας σε κάποια συγκεκριμένη εταιρεία... Είναι επίσης ένας χώρος όπου οι εταιρείες μπορούν να ποστάρουν τις θέσεις εργασίας που έχουν ανοιχτές και να κάνουν recruiting... 

Πρωί Κυριακής, κάθομαι χαλαρά στον υπολογιστή μου και το LinkedIn μου έχει στείλει notification για μια θέση εργασίας που μπορεί να με ενδιαφέρει... Η εταιρεία είναι ένα πολυεθνικό startup με γραφεία και στην Αθήνα και η περίπτωση φαίνεται ενδιαφέρουσα... Αποφασίζω να μπω στο glassdoor για να διαβάσω κριτικές για την εταιρεία και γιατί όχι να δοκιμάσω να "χτυπήσω" την θέση... Η συνολική κριτική της εταιρείας είναι πολύ υψηλή, προσπαθώ όμως να σορτάρω τα reviews εκείνα που αφορούν το ελληνικό branch... Οι κριτικές εξακολουθούν να είναι εξαιρετικές πλην κάποιων αρνητικών που περιγράφουν μια πραγματικότητα εντελώς διαφορετική από τις θετικές, γεγονός που με βάζει σε σκέψεις αφού μιλάμε για διαμετρικά αντίθετες εικόνες... Συνεχίζω να διαβάζω μέχρι που φτάνω σε μια κριτική η οποία όχι μόνο είναι κόλαφος για την εταιρεία και τις συνθήκες που επικρατούν αλλά μεταξύ άλλων καταγγέλλει ότι οι υπεύθυνοι της εταιρείας ζητάνε από τους υπαλλήλους τους να κάνουν εγγραφή στο glassdoor και να γράψουν θετικές κριτικές... 

Ποια είναι η αλήθεια; Τι συμβαίνει με αυτή την εταιρεία, είναι τελικά ένας καλός χώρος εργασίας ή όχι; Προσωπικά δεν ξέρω... Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι το συγκεκριμένο post μπορεί να είναι ένα εκδικητικό ψέμα κάποιου πρώην υπαλλήλου, μόνο όμως ως υπόθεση θα μπορούσε να το ισχυριστεί αυτό, δεν μπορείς να γνωρίζεις στα σίγουρα αν δεν έχεις ίδια άποψη... Από την άλλη, απομονώνοντάς την συγκεκριμένη αρνητική κριτική, πώς γίνεται να υπάρχουν κριτικές που εξαίρουν πχ το ομαδικό πνεύμα εντός της εταιρείας και κάποιες άλλες να στηλιτεύουν ακριβώς την έλλειψη αυτού; 

Η μόνη αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει αλήθεια, όχι τουλάχιστον όπως παρουσιάζεται μέσα από το glassdoor για αυτή την εταιρεία... Η ανωνυμία αλλά και η εντελώς υποκειμενική και πολλές φορές κακόβουλη και biased οπτική των πραγμάτων έχουν στερήσει την πληροφορία από την αξιοπιστία της με αποτέλεσμα οι αποφάσεις (εν τέλει) να παίρνονται στηριγμένες σε ενδείξεις και προσωπικές απόψεις  κι όχι αποδείξεις και γεγονότα...

The Stress - "Άγχος"

Πάντα επίκαιρο...

"Η ξηρασία" της Jane Harper

Με δύναμη από την Αυστραλία... Αυτός θα μπορούσε να είναι ένας υπότιτλος για αυτό το post δεδομένου κιόλας ότι η Jane Harper δεν είναι η πρώτη Αυστραλή συγγραφέας που διαβάζω φέτος (link)... Φαίνεται να υπάρχει ένας λογοτεχνικός δυναμισμός γένους θηλυκού στους Αντίποδες, για την Harper διάβασα σχόλια του τύπου ότι έρχεται να αποτελέσει το αντίπαλος δέος στο σκανδιναβικό noir...  

Λες;

Θα δείξει... 

Η διετής ξηρασία έχει οδηγήσει την μικρή, αγροτική κοινότητα της Κιβάρα στα όριά της και την κατάσταση έρχεται να κάνει ακόμα χειρότερη η διπλή δολοφονίας μια γυναίκας και του μικρού γιου της από τον σύζυγό της και πατέρα του παιδιού, του Λιουκ, ο οποίος μετά αυτοκτόνησε... Με αφορμή την κηδεία θα επιστρέψει μετά από πολλά χρόνια στην Κιβάρα ο Άαρον, ο παιδικός καλύτερος φίλος του Λιουκ, ο οποίος είχε φύγει κακήν κακώς από την πόλη όταν το όνομα του συνδέθηκε με τον θάνατο μιας κοπέλας, της Έλι, όταν ήταν 16 χρονών... Ο Άαρον είναι persona non grata για την πόλη, είναι πλέον αστυνομικός και προσπαθεί να ξεχάσει το παρελθόν του στην γενέτειρά του όμως έπειτα από παράκληση των γονιών του Λιουκ, που δεν μπορούν να πιστέψουν ότι ο γιος τους έγινε φονιάς της οικογένειάς του, θα αναλάβει να επανεξετάσει την υπόθεση και να βεβαιωθεί για το ποια είναι η αλήθεια... Η ευθύνη που ανέλαβε θα ξυπνήσει οδυνηρές μνήμες του παρελθόντος, η προσπάθεια δεν θα είναι εύκολη αλλά η κάθαρση στο τέλος θα έρθει...

Δεν ξέρω αν αποτελεί το αντίπαλο δέος για το σκανδιναβικό noir, οφείλω όμως να παραδεχτώ ότι μου άρεσε πολύ η οπτική της Harper ... Το στυλ της είναι φρέσκο, έχει χαρακτήρα και πιστεύω ότι αν εξελιχθεί θα διαβάσουμε μεγάλα πράγματα από αυτήν... Η πλοκή εκτυλίσσεται με το γνωστό τρικ της αντιπαράθεσης παρόντος και παρελθόντος, με  flashbacks να εμπλουτίζουν και να ενισχύουν την εξέλιξη της ιστορίας... Οι πρώτες σελίδες του βιβλίου είναι κάπως αμήχανες, δεν θα ενθουσιάσουν τον αναγνώστη, φαίνονται αποχαυνωμένες από την φοβερή ζέστη της Κιβάρα, κατόπιν όμως το βιβλίο γίνεται ένα εξαιρετικό page turner... Πραγματικά απόλαυσα την ροή της ιστορίας, όσο λίγες φορές... Οι χαρακτήρες έχουν δουλευτεί αρκετά, κάποιοι είναι σχηματικοί αλλά είναι και ο ρόλος τους τέτοιος, ο χαρακτήρας του Άαρον έχει δουλευτεί εξαιρετικά και με μεγάλη λεπτομέρεια... Αυτό που θεωρώ το μεγαλύτερο προσόν του βιβλίου αυτού είναι η τρομερή ικανότητα της Harper να φτιάχνει απόλυτα ρεαλιστικές φωτογραφίες με την πένα της για τον αναγνώστη... Κατάφερα να δω τα φρυγμένα από την ζέστη χωράφια των χωρικών της Κιβάρα, τον αέρα που σήκωνε την σκόνη, τον ιδρώτα που γυάλιζε στο πάνω χείλος του Άαρον, καταπληκτική δουλειά... Το φινάλε είναι καταιγιστικό, ο αναγνώστης θα υποπτευθεί και θα απορρίψει πολλούς πιθανούς υπόπτους μέχρι την κορύφωση της ιστορίας όπου όλα τα μυστικά χρόνων και χρόνων θα αποκαλυφθούν... Η κάθαρση θα έρθει σαν αναζωογονητική βροχή στο ξεραμένο χώμα και ο καθένας θα πρέπει να μαζέψει τα κομμάτια του και να πάει παρακάτω... 

Αυτό άλλωστε είναι και το νόημα της ζωής...

Απελπισία...

Από τους ανθρώπους του κόσμου όλου έχει βρει εμένα να ξαλαφρώνει την σκέψη του...

Είναι στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και πίσω στην Ελλάδα αυτό που έλεγε κάποτε οικογένεια έχει διαλυθεί... 

Δεν θέλει να φορτώνει τον πατέρα κι την μάνα του γιατί είναι είναι γέροι άνθρωποι κι έχει δίκιο, τι να τους πει; 

Ότι η πρώην γυναίκα του προσπαθεί να δηλητηριάσει την σχέση του με την κόρη του, ότι είπε επί λέξη στη δικηγόρο ότι θα τον κάψει με το παιδί αν δεν κάνει αυτά που αυτή θέλει;

Ότι η επικοινωνία του με το παιδί γίνεται τηλεφωνικά με την αυστηρή εποπτεία και παρέμβαση της πρώην γυναίκας του; 

Ότι δημιούργησε πρόβλημα και απείλησε πρώην κοινούς οικογενειακούς φίλους όταν θεώρησαν λογικό να του στείλουν μια φωτογραφία των παιδιών τους μαζί με την κόρη του από την ημέρα του αγιασμού; 

Ότι του ζητάει και του ξαναζητάει λεφτά, δήθεν για το παιδί, ότι τον κατηγορεί ότι κάνει την αμερικανική dolce vita ενώ αυτός δουλεύει 12ωρα στις οικοδομές και κάνει 2 ώρες να πάει και 2 ώρες να γυρίσει από τη δουλειά;

"Μήτσο, δεν τρώω, δεν κοιμάμαι, δεν γελάω, το μυαλό μου κρέμεται από μια κλωστή", μου λέει και τον πιστεύω... 

"Το μόνο που έχω είναι αυτό το παιδί, αν το χάσω δεν ξέρω κι εγώ τι θα κάνω", μου λέει... 

Τον πιστεύω και φοβάμαι... 

Φοβάμαι για το μέχρι που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος από την απελπισία του...

Tribute...

Τώρα που ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας αναπαύεται στην τελευταία του κατοικία, θυμάμαι ένα πρωινό γύρω στις 5 με 5:30 που τρεις εικοσάρηδες, τύφλα από το μεθύσι, κάθονται σε μια στάση λεωφορείου, λίγο πιο πάνω από τον σταθμό του Ηλεκτρικού στο Θησείο, πριν πεζοδρομηθεί ακόμα η Αποστόλου Παύλου... Τραγουδάνε με πάθος τον "Τούρκο", χτυπάνε παλαμάκια και γελάνε τρανταχτά, απόλυτα πεπεισμένοι ότι θα ζήσουν για πάντα, για πάντα φίλοι...

Ένα λεωφορείο που έχει ξεκινήσει τα δρομολόγια του λίγα λεπτά νωρίτερα, σταματάει μπροστά στην στάση, ίσως ο οδηγός αγουροξυπνημένος να νόμισε ότι οι τρεις εικοσάρηδες του έκαναν νόημα για στάση... Η πόρτα ανοίγει, ο οδηγός συνειδητοποιεί ότι το τελευταίο που ενδιαφέρει τους συγκεκριμένους νεαρούς είναι να επιβιβαστούν στο λεωφορείο, κουνάει το κεφάλι του κουρασμένα, κλείνει την πόρτα και το λεωφορείο ξεκινάει...

Αστοχία υλικού...

Συζήτησα και στο παρελθόν το ίδιο θέμα με τον εαυτό μου, γιατί δεν κάνω φίλους, γιατί κρατάω τους ανθρώπους σε απόσταση... Δεν αναιρώ όσα είχα πει τότε αλλά πρέπει να προσθέσω και κάτι άλλο... 

Κρατάω τους ανθρώπους μακρυά γιατί φοβάμαι την έννοια τους... Εγκαρδιότητα σημαίνει να μοιράζεσαι το συναίσθημά σου με τον άλλο, το χαρούμενο και το λυπημένο κι εγώ φοβάμαι να λυπηθώ για κάποιον άλλο, φοβάμαι να επωμισθώ την στενοχώρια του, αυτή που κουβαλάω μέσα μου μου φτάνει, δεν θέλω άλλη... 

Δεν είναι ότι δεν θέλω, είναι ότι δεν μπορώ, δεν αντέχω, νιώθω τις ισορροπίες μου να δοκιμάζονται καθημερινά, όχι άλλα stress tests... Προτιμώ, συνειδητά πολλές φορές, την μοναξιά και την σιωπή κάνοντας οικονομία ψυχικού σθένους, από το λίγο που διαθέτω, για τους ανθρώπους που θα πέθαινα χωρίς δεύτερη σκέψη, τα παιδιά μου και την Μάρα... 

Θα ήθελα να ήμουν αλλιώς αλλά δεν είμαι... Ίσως να ήμουν αλλιώς αν κάποια γεγονότα δεν είχαν συμβεί στη ζωή μου αλλά τη ζωή δεν την ορίζεις, σου έρχεται όπως θέλει αυτή... Το παράπονό μου είναι ότι θα ήθελα να είμαι πιο δυνατός, όπως άλλοι άνθρωποι που τους έτυχαν χειρότερα αλλά στάθηκαν όρθιοι, αλλά δυστυχώς το καλούπι μου ήταν τέτοιο... 

Σκέφτομαι συχνά ότι θέλω τα παιδιά μου να μην γίνουν σαν και μένα, φοβάμαι όμως ότι αν βγήκαν από το καλούπι μου, πώς θα μπορέσω εγώ να τους διδάξω να αγαπούν τον εαυτό τους και τους ανθρώπους...

Βαρύ...

Είχα καιρό να ανατριχιάσω ακούγοντας ένα ελληνικό τραγούδι...

"Νυχτερινό σχολείο" του Lee Child

Οι Εκδόσεις Bell είναι συνδεδεμένες στο μυαλό μου με το βιβλίο σε pocket/paperback μορφή και το καλοκαίρι... Όσο και αν πλέον η αντίστοιχη pocket σειρά των εκδόσεων Μεταίχμιο είναι περισσότερο του γούστου μου κυρίως από άποψη αισθητικής, τα βιβλιαράκια με τον κίτρινο σηματάκι θα είναι πάντα στην καρδιά μου...

Αγόρασα το "Νυχτερινό σχολείο" από το κέντρο τύπου στην Αίγινα κατά τη διάρκεια των διακοπών μου, ήθελα μια λύση φθηνή και αξιόπιστη για να καλύψω τις όχι απαιτητικές, φέτος το καλοκαίρι, αναγνωστικές μου ανάγκες... Ο Lee Child και ο ήρωάς του ο Jack Reacher δεν με είχαν απογοητεύσει στο παρελθόν, το βιβλίο είναι το τελευταίο του συγγραφέα που κυκλοφορεί στην Ελλάδα, είναι φθηνό, είναι Bell , ήμουν διακοπές, όλα τέλεια...

Αντιγράφω την υπόθεση από το οπισθόφυλλο:

Ο Τζακ Ρίτσερ επιστρέφει. Στο παρελθόν…

Βρισκόμαστε στο 1996, και ο Ρίτσερ είναι ακόμη στο στρατό. Το πρωί τον παρασημοφορούν και το απόγευμα τον ξαναστέλνουν στο σχολείο. Στην ίδια τάξη είναι κι άλλοι δύο άντρες –ένας πράκτορας του FBI και ένας αναλυτής της CIA. Και οι δύο είναι πρώτης τάξεως στελέχη, έχουν σημειώσει πρόσφατα μια μεγάλη επιτυχία στους τομείς τους και αναρωτιούνται τι στα κομμάτια γυρεύουν εκεί πέρα.

Και μετά το μαθαίνουν: Ένας εν υπνώσει πυρήνας τζιχαντιστών στο Αμβούργο δέχεται μια απροσδόκητη επίσκεψη –ένα Σαουδάραβα αγγελιοφόρο που αναζητεί ασφαλές καταφύγιο μέχρι να συναντηθεί με κάποια άγνωστα πρόσωπα. Ένας πράκτορας της CIA έχει διεισδύσει στον πυρήνα, και πιάνει το αυτί του το ανατριχιαστικό μήνυμα του αγγελιοφόρου: «Ο Αμερικανός θέλει εκατό εκατομμύρια δολάρια».

Για ποιο πράγμα θέλει τόσα λεφτά; Και από ποιον τα θέλει;

Ο Ρίτσερ και οι δυο καινούργιοι φίλοι του παίρνουν εντολή να βρουν τον Αμερικανό. Και πρέπει να βιαστούν. Γιατί αν δεν πιάσουν τον άνθρωπό τους, ο κόσμος θα υποστεί μια τρομοκρατική ενέργεια επικών διαστάσεων.

Το  "Νυχτερινό σχολείο" ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μου και συνόδεψε άψογα τα διαβάσματα μου πριν το ευεργετικό μεσημεριανό ύπνο ή τις βραδυνές μου αναγνώσεις συνοδεία μιας μπύρας ή ενός ποτηριού κρασιού στη βεράντα... Είναι ένα κλασσικό ανθρωποκυνηγητό σε γρήγορους ρυθμούς και με ωραία δουλεμένη πλοκή... Ο Lee Child είναι ένας συγγραφέας που σέβεται τον αναγνώστη του και δεν "καταδέχεται" να παρουσιάσει μια πλοκή τραβηγμένη από τα μαλλιά ή με κενά... Η περίοδος που διαδραματίζεται το βιβλίο είναι μια ενδιαφέρουσα, ιστορικά, μεταβατική περίοδος που ο Ψυχρός Πόλεμος είχε τελειώσει και νέοι "κακοί" έρχονταν να πάρουν την θέση τους σε ένα κόσμο που είχε μάθει να ζει στην περιβόητη ισορροπία του τρόμου για δεκαετίες... Το γεγονός ότι η υπόθεση διαδραματίζεται το 1996 κάνει το βιβλίο old school, το κυνηγητό δεν διεξάγεται με παρακολουθήσεις κινητών τηλεφώνων, ψηφιακών ιχνών και δειγμάτων dna, όπως γίνεται σήμερα, είναι ένα παραδοσιακό παιχνίδι γάτας και ποντικού όπου κερδίζει ο πιο έξυπνος κι όχι ο τεχνολογικά προηγμένος... Το βιβλίο φυσικά και ακολουθεί μια μανιέρα με στοιχεία που επαναλαμβάνονται από προηγούμενα βιβλία αλλά στο συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος (γνώμη μου είναι ότι) σημαντικό ρόλο παίζει το κυνήγι και η έξαψη που μπορεί να χαρίσει στον αναγνώστη και όχι τόσο η πρωτοτυπία... Ο Jack Reacher  είναι ένας συμπαγής χαρακτήρας, δουλεμένος εδώ και χρόνια, που είτε τον αγαπάς είτε τον μισείς, ακριβώς διότι είναι ακραίος, είναι ο άνθρωπος που επιβάλλει τον ηθικό του κώδικα χωρίς τύψεις και αμφιβολίες, συχνά κόντρα στην κοινά αποδεκτή ηθική...

Σε γρήγορους ρυθμούς αλλά χαλαρά το βιβλίο διαβάστηκε και οι διακοπές τελείωσαν...

Σήμερα είναι η πρώτη μέρα στο γραφείο μετά την άδεια... 😢

"Οι Καλοί" της Hannah Kent

Το post γράφεται την έβδομη μέρα των διακοπών μου στην Αίγινα κι ενώ το βιβλίο το έχω τελειώσει πριν φύγω από την Αθήνα... Πάντα λέω ότι για να γράψεις την άποψή σου για ένα βιβλίο είναι καλό να έχουν περάσει πρώτα κάποιες μέρες έτσι ώστε το βιλίο να "κάτσει" μέσα σου... Η αλήθεια βέβαια ότι εκτός από την (όποια) εσωτερική επεξεργασία ρόλο έπαιξε και η διάθεση για διακοπές από όλα...

Το πρώτο βιβλίο της Hannah Kent, το "Έθιμα Ταφής" , πραγματικά το λάτρεψα και ήταν σίγουρα το καλύτερο βιβλίο της χρονιάς εκείνης... Το "Οι Καλοί" άργησα να το πιάσω στα χέρια μου, όχι εσκεμμένα αλλά καθαρά από θέμα τύχης... Η υπόθεση διαραματίζεται στην αγροτική Ιρλανδία του 1825... Η χήρα Λίχι αναλαμβάνει την φροντίδα του εγγονού της όταν η κόρης της πεθαίνει... Το παιδί ενώ φαινόταν να μεγαλώνει κανονικά μέχρι την ηλικία των δύο έτών, πλέον στα τέσσερά του δεν μιλάει, δεν περπατάει, είναι παντελώς αβοήθητο... Το γεγονός αυτό γεμίζει απελπισία και θυμό την χήρα που κρύβει το εγγόνι της από τα μάτια του κόσμου από ντροπή... Προσλαμβάνει μια δεκαεξάχρονη κοπέλα για να την βοηθήσει με την ανατροφή του παιδιού που  κατάσταση του απαιτεί εικοσιτετράωρη φροντίδα... Σιγά σιγά ριζώνει μέσα της η πεποίθηση ότι το ανήμπορο παιδί δεν είναι το εγγόνι της, ότι είναι ένα τελώνιο που της άφησαν οι "Καλοί" στην θέση του για να την βασανίζει... Οι "Καλοί" είναι τα πνεύματα και τα ξωτικά των ιρλανδικών παραδόσεων που ζουν στην ύπαιθρο και βασανίζουν τους ανθρώπους κατά πως τους αρέσει... Βρισκόμαστε σε μια εποχή που παρά την επικράτηση του καθολικισμού, οι παγανιστικές δοξασίες και αντιλήψεις δεν έχουν ακόμα διαγραφεί από την συλλογική συνείδηση των ανθρώπων της υπαίθρου... Όταν κακοτυχία και αναποδιές πέφτουν στην κοιλάδα που ζει η χήρα Λίχι τα κουτσομπολιά φουντώνουν μεταξύ των ανθρώπων για το αλλόκοτο παιδί που κρύβει στο σπίτι της και του αποδίδουν όλη τους την κακή τύχη... Μην αντέχοντας άλλο την κατάσταση, η χήρα αποφασίζει να αναζητήσει βοήθεια από μια πρακτική γιάτρισσα, την Νανς, που έχει το "χάρισμα" και ξέρει τους τρόπους των "Καλών" και από και πέρα το δράμα οδηγείται στην κορύφωσή του... 

Η Kent έχει κάνει φοβερή δουλειά ως προς την ιστορική έρευνα και την απεικόνιση της εποχής... Οι περιγραφές και οι λεπτομέρειες είναι συγκλονιστικές, σχεδόν μυρίζεις την μυρωδιά της σβουνιάς και της τύρφης που καίγεται, της απλυσιάς των σωμάτων των ανθρώπων, της πρωινής υγρασίας στην Κοιλάδα...Οι χαρακτήρες είναι ολοκληρωμένοι, άνθρωποι εξαιρετικά απλοικοί κι αγράμματοι αλλά τρομερά σύνθετοι, εγκλωβισμένοι στα δεσμά της αμάθειας,της δεισιδαιμονίας και πάνω από όλα της φτώχειας τους... Η τοπική κοινωνία απεικονίζεται με αδρές, σχεδόν βίαιες γραμμές, η ανθρώπινη μικρότητα και η υποκρισία, η ταξικη διαστρωμάτωση ακόμα και μεταξύ των εξαθλιωμένων... 

Όλα αυτά και φυσικά η εξαιρετική πλοκή έφταναν για να αναγάγουν το "Οι Καλοί"  σε ένα αριστούργημα στα μάτια κάθε αναγνώστη... αν δεν είχε προηγηθεί το  "Έθιμα Ταφής"  όπου όλα όσα περιέγραψα πιο πάνω είχαν ήδη γίνει... Η Kent στο "Οι Καλοί" όπως και στο "Έθιμα Ταφής" , πλάθει μια ιστορία εποχής στηριγμένη σε πραγματικά γεγονότα, τοποθετημένη στις εσχατιές τις Ευρώπης, με εξαιρετική ερευνητική δουλειά που κάνει focus στο ηθογραφικό και κοινωνικό στοιχείο, στο μωσαικό που απεικονίζει την κάθε εποχή... Αν το κάνει καλά; Η απάντηση είναι άμεση και κατηγορηματική: Το κάνει εξαιρετικά! Αυτό όμως δεν είναι αρκετό για μια συγγραφέα που έκανε ένα τόσο εξαιρετικό συγγραφικό ντεμπούτο όπως το "Έθιμα Ταφής" ... Από μια τέτοια συγγραφέα περιμένεις, άπληστα σκεπτόμενος σίγουρα, να κάνει ένα βήμα παρακάτω και να βρει και πάλι τον τρόπο να σε εκπλήξει... Αυτό το βήμα δεν έγινε, χρησιμοποιήθηκε η ίδια επιτυχημένη συνταγή του πρώτου βιβλίου η οποία είχε σαν αποτέλεσμα ένα πολύ καλό βιβλίο, μέχρι εκεί όμως... Το στοιχείο της έκπληξης δεν υπήρξε ποτέ και αυτό είναι το μόνο μειονέκτημα που θα βρω στο "Οι Καλοί" δεδομένου ότι ο αναγνώστης δεν διαβάζει πρώτη φορά Hannah Kent...