"Άμστερνταμ" του Ian Mc Ewan

Μου αρέσει από καιρό εις καιρό να διαβάζω βιβλία που δεν είναι του απόλυτου στυλ μου και δεν θα τα διάλεγα με την πρώτη... Νιώθω ότι έτσι δίνω στον εαυτό μου τη δυνατότητα να γνωρίζει νέους (για μένα) συγγραφείς, νέους τρόπους έκφρασης και να βγαίνω από το αναγνωστικό μου comfort zone... Δεν είχα διαβάσει ξανά Ian Mc Ewan κι όταν βρέθηκε στα χέρια μου το, βραβευμένο με Booker το 1998, "Άμστερνταμ" θεώρησα ότι ήταν μια ευκαιρία να σπάσω την μονοτονία του αστυνομικό/fiction/horror και να κάνω μια αλλαγή...

Το "Άμστερνταμ" είναι ένα βιβλίο που ασχολείται με την ανθρώπινη φύση, την προσωπική ηθική και τις αποφάσεις που καθορίζουν τη ζωή μας... Ο Βέρνον κι ο Κλάιβ είναι πολύ επιτυχημένοι ο καθένας στον τομέα του αλλά είναι κενοί... Βαυκαλίζονται με την σπουδαιότητά τους αλλά είναι μόνοι και πανικόβλητοι από την πιθανότητα της αποτυχίας... Ο θάνατος της κοινής τους ερωμένης τους σοκάρει... Αναλογίζονται την νεότητά τους, κάνουν μια επισκόπηση των αποφάσεων που πήραν και δεν πήραν, αναλογίζονται πόσο σημάδεψε τη ζωή τους η Μόλλυ... Νιώθουν τρωτοί και γι΄αυτό δεσμεύονται ο ένας στον άλλο σε μια δέσμευση τρομερή, νιώθουν ότι βρήκαν τον άνθρωπο τους, διότι μοιράζονται τον κοινό χαμένο έρωτα της Μόλλυ αλλά δεν είναι έτσι... Σημαντικά ηθικά ζητήματα θα ταράξουν την σχέση τους, θα τους οδηγήσουν στην σύγκρουση και τελικά στο Άμστερνταμ, όπου το δράμα θα κορυφωθεί...

Οι χαρακτήρες του Βέρνον και του Κλάιβ είναι εξαιρετικά καλοδουλεμένοι και πλήρεις... Ο κάθε ένας από αυτούς έχει στοιχεία και λεπτομέρειες που τους κάνει ζωντανούς, στέκονται μπροστά στον αναγνώστη, και αποδεικνύει τη δουλειά που έχει κάνει ο συγγραφέας... Το βιβλίο θέτει το θέμα της ηθικής τόσο στη δημοσιογραφία όσο στην πολιτική όσο και στην καθημερινή ζωή... Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα; Ένας "κακός" άνθρωπος έχει δικαίωμα στην ιδιώτευση και στον σεβασμό της προσωπική τους ζωής; Πόσο ισχυρά είναι τα MME και πόσο επηρεάζουν την αλήθεια και την κοινή γνώμη; Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για το 1998 όπου απλά διαφαινόταν το μέγεθος της εξουσίας που έχουν πλέον όλα τα media, mass και social...

Το "Άμστερνταμ" είναι ένα βιβλίο εσωτερικό, η πλοκή εκτυλίσσεται κατά κύριο λόγω μέσα στις σκέψεις και στις αναμνήσεις των δύο πρωταγονιστών και πολύ λιγότερο στα γεγονότα που συμβαίνουν παράλληλα... Το προσωπικό αδιέξοδο και των δύο είναι απόλυτο όσο και είναι αυτό που οδηγεί τελικά στο φινάλε... Το "Άμστερνταμ" είναι ένα σχόλιο πάνω στην κοινωνία του σήμερα και στην ανθρώπινη φύση, μια ματιά τόσο προς τα μέσα αλλά και προς τα έξω, μια καλή αφορμή για σκέψη...

Thumbs up!

Αλογκάκι...

Πηγαίνουμε οικογενειακώς στην Αίγινα από το 2011 και από την πρώτη φορά μέχρι και φέτος τουλάχιστον μια φορά πάμε βόλτα με άμαξα, με το "αλογκάκι" που έλεγε ο Σπύρος όταν ήταν μικρός... 

Φέτος πήγαμε και πάλι βόλτα με την άμαξα και συνειδητοποίησα ότι ήταν η τελευταία φορά που μπήκαμε οι 4 μας σε μια άμαξα στην Αίγινα... Τα αγόρια έχουν ψηλώσει και μεγαλώσει, χωρέσαμε μετά βίας στα έτσι κι αλλιώς στενά καθίσματα της άμαξας, για την ακρίβεια για να χωρέσουμε τα αγόρια κάτσανε στα πόδια τα δικά μου και της Μάρας... 

Συγκινήθηκα λίγο όταν σκέφτηκα την πρώτη φορά που κάναμε οι 4 μας βόλτα με άμαξα στην Αίγινα το καλοκαίρι του 2013 με τον Σπύρο 3 χρονών και τον Θάνο 4 μηνών που τους είχαμε και πάλι στην αγκαλιά μας, μου φάνηκε σαν να έκλεισε ένας κύκλος...

"Νυχτερινή πτήση 29" του Stephen King

Πήγαμε 5 μέρες στην Αίγινα, κάναμε μικρές διακοπές για να γιορτάσουμε το τέλος της σχολικής χρονιάς και τη δυνατότητα να ταξιδεύεις ξανά, τώρα που είναι νωρίς ακόμα, μετά ποιος ξέρει τι επιφυλάσσει το μέλλον... πάλι....

Είχα το "Νυχτερινή πτήση 29"  εδώ και χρόνια στο Google Drive μου και δεν του έδινα σημασία, ο τίτλος δεν μου θύμιζε κάτι.... Το διάλεξα διότι από αυτά που έχω ακόμα αδιάβαστα από τον Stephen King ήταν αυτό με τις λιγότερες σελίδες... Γρήγορα συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για το "The Langoliers" , κάπου το είχα "τρακάρει" κάποτε χωρίς να το δω όμως...

Η νυχτερινή πτήση 29 της Αμέρικαν Πράιντ ξεκινάει από το Λος Άντζελες για τη Βοστόνη όταν ξαφνικά συμβαίνει το Γεγονός... 8 ετερόκλητοι επιβάτες οι οποίοι είχαν αποκοιμηθεί όλοι κατά την απογείωση ξυπνούν σε ένα αεροπλάνο παντελώς έρημο, εκτός από αυτούς... Οι εξαφανισμένοι συνεπιβάτες τους έχουν αφήσει πίσω τους κάθε είδους προσωπικά αντικείμενα, μέχρι και μασέλες, σφραγίσματα και προσθετικά καρφιά αλλά απολύτως κανένα ίχνος... Η ομάδα των επιζώντων θα καταφέρει να προσγειώσει το αεροπλάνο στο αεροδρόμιο του Μπάνγκορ μόνο για να ανακαλύψει ότι στη γη τα πράγματα είναι ακόμα πιο παράδοξα από ότι στον αέρα.... Σιγά σιγά αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι οι νόμοι της φύσης και της λογικής έτσι όπως τους γνώριζαν μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ισχύουν και τα πράγματα φτάνουν στα άκρα από όποια πλευρά και να το δεις...

Συμπαθητικό, απλά, βιβλίο το "Νυχτερινή πτήση 29" , σίγουρα όχι από τα καλύτερα του King ο οποίος φαίνεται ότι μπορεί να διεκπαιρεώνει μηχανικά τις συμβατικές υποχρεώσεις του απέναντι στους εκδότες του... Παίζει με την ιδέα του χρόνου στήνοντας μια ικανοποιητική πλοκή η οποία όμως δεν δρέπει δάφνες... Οι επιζώντες προσπαθούν να λύσουν το γρίφο της σωτηρίας τους αλλά κάποιες φορές, τις περισσότερες, οι λύσεις που βρίσκουν είναι τραβηγμένες από τα μαλλιά, διαρκή leaps of faith που όλα πετυχαίνουν ως δια μαγείας... Οι χαρακτήρες είναι ικανοποιητικοί για μια νουβέλα τρόμου και φαντασίας, θα μπορούσαν όμως να είναι πολύ καλύτεροι αφού ο King μας έχει συνηθίσει σε καλογραμμένους χαρακτήρες... Πιο ενδιαφέροντες από όλους, προφανώς, αυτός του κυρίου Τούμι, του διαταραγμένου επιβάτη που βλέπει να ζωντανεύουν οι παιδικοί του εφιάλτες και της Ντάινα, της τυφλής κοπελίτσας με τις παράξενες ψυχικές δυνάμεις... 

Πέρασα καλά διαβάζοντας το "Νυχτερινή πτήση 29" αλλά είχα χαμηλές απαιτήσεις αφού ήμουν σε διακοπές, ήθελα ένα ανάλαφρο ανάγνωσμα και το διάβαζα από την οθόνη του κινητού... Αν με ρωτούσε κάποιος ποια βιβλία του Stephen King του συστήνω δεν θα ξεκινούσα με αυτό... 

Ιδρυματισμός στην εποχή του COVID2019...

Σήμερα βρίσκομαι στο γραφείο μετά από ένα ολόκληρο χρόνο... 

Είχα αρχίσει να δουλεύω από το σπίτι στις 12 Μαρτίου του 2020 με μια μικρή διακοπή μέσα στον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 2020 οπότε και πήγαινα στο γραφείο μια φορά την εβδομάδα, η επόμενη φορά είναι σήμερα...

Περίμενα αυτή την ημέρα πολύ καιρό... Εξακολουθώ να μου αρέσει η δουλειά από το σπίτι αλλά ήθελα να βγω έξω να δω άλλους ανθρώπους, ήθελα λίγη ανθρώπινη επαφή... Όταν μου το ανακοίνωσαν ότι την Τρίτη και την Παρασκευή θα δουλέψω από το γραφείο, πραγματικά τρόμαξα... 

Πού θα πάω, τι θα κάνω, μήπως κολλήσω κάτι;
Φυσικά και σκέφτομαι μαλακίες... 

Η συνήθεια είναι φοβερό πράγμα, καλό και κακό, μαθαίνεις να νιώθεις οικειότητα και ασφάλεια ακόμα και στις πιο περίεργες καταστάσεις, μετά από καιρό ακόμα και το κελί της φυλακής μοιάζει οικείο... 

Θα συνηθίσουμε και πάλι στη ζωή με άλλους ανθρώπους, ελπίζω...

"Η λέξη είναι φόνος" του Anthony Horovitz

Το τελευταίο post μου για κάποιο βιβλίο ανέβηκε στις 9 Φεβρουαρίου, σήμερα έχουμε 15 Ιουνίου, 4 ολόκληροι μήνες αναγνωστικής απραξίας... Σίγουρα φταίει το Netflix και η κακή μου διάθεση όλους αυτούς τους μήνες αλλά και πάλι το διάστημα ήταν εντυπωσιακά μεγάλο...

Το "Η λέξη είναι φόνος" του Anthony Horovitz το είχα αγοράσει για την μητέρα μου τα Χριστούγεννα αλλά τελικά το κράτησα εγώ αφού το είχε ήδη διαβάσει και της αγόρασα ένα άλλο... Έμεινε μήνες στο κομοδίνο μου και τελικά ήρθε η ώρα του και το διάβασα...και πέρασα πολύ καλά!

Μια μεσόκοπη, καλοστεκούμενη κυρία μπαίνει σε ένα γραφείο τελετών στο Λονδίνο και κανονίζει τις λεπτομέρειες της κηδείας της, την ίδια μέρα όμως δολοφονείται... Την υπόθεση αναλαμβάνει ένας περίεργος τύπος, ο Χόθορν, εξωτερικός σύμβουλος της Scotland Yard, πρώην αστυνομικός, μονόχνοτος και περίεργος, μυστηριώδης αλλά χωρίς δεύτερη σκέψη ευφυής στη δουλειά του... Ο Χόθορν έχει υπάρξει σύμβουλος του Anthony Horovitz όταν έγραφε το σενάριο μιας αστυνομικής σειράς και του προτείνει να γράψει ένα βιβλίο που θα παρακολουθεί την επίλυση της υπόθεσης δολοφονίας από τον ίδιο... Ο Anthony δεν συμπαθεί ιδιαίτερα τον Χόθορν, έχουν πολλές διαφορές σαν χαρακτήρες, αλλά το project τον ιντριγκάρει και αποφασίζει να συνεργαστεί μαζί του και έτσι ξεκινάει η ιστορία τους...

Το παράδοξο δίδυμο είναι ενδιαφέρον... Ο Χόθορν είναι old school, εντελώς not pollitically correct και απόμακρος ενώ ο Anthony είναι ένας διάσημος συγγραφέας, κοσμοπολίτης, comme il faut... Συγκρούονται διαρκώς, ο Anthony θέλει να γνωρίσει το υποκείμενο του βιβλίου που ετοιμάζει, o Χόθορν αντιστέκεται... Η υπόθεση τρέχει, γίνεται ακόμα ένας φόνος και τα πράγματα περιπλέκονται, η υπόθεση φαίνεται να έχει παρακλάδια, να πηγαίνει πίσω στο παρελθόν, σε παλιά και επώδυνα γεγονότα...

Το τρικ του Horovitz να τοποθετήσει τον εαυτό του μέσα στην πλοκή του βιβλίου είναι πολύ ενδιαφέρον και δουλεύει καλά... Ο χαρακτήρας του Χόθορν θα μπορούσε να δουλευτεί λίγο ακόμα, παρόλο που είναι ιντριγκαδόρικος είναι ελαφρώς κλισέ... Μου άρεσε πολύ η ιδέα του Horovitz να τοποθετήσει κάποιους από τους φανταστικούς χαρακτήρες που δημιούργησε για το βιβλίο μέσα σε πραγματικά στοιχεία της pop κουλτούρας, όπως η τηλεοπτική σειρά Homeland... Μου άρεσε πολύ η κορύφωση της πλοκής, το εθιστικό page turning και το εξαιρετικό φινάλε... Μου άρεσαν πολύ τα μικρά διαλείμματα από την ανάγνωση του "Η λέξη είναι φόνος"  για να ψάξω στο Google από το κινητό είτε για τον Horatio Hornblower είτε για να δω φωτογραφία του Deal, μου άρεσε η περιέργεια που ξυπνούσε μέσα μου...

Πέρασα πολύ ωραία διαβάζοντας το "Η λέξη είναι φόνος"  και αυτό τελικά είναι το πιο σημαντικό πράγμα...

Το αγχολυτικό μου...

Το μοναδικό πράγμα που ευχαριστιέμαι το τελευταίο χρονικό διάστημα είναι το μπάνιο στην θάλασσα και (κυρίως) το τρέξιμο... Στο παρελθόν είχα ασχοληθεί ξανά αλλά δεν ένιωθα αυτή την ικανοποίηση που νιώθω τώρα, την ανυπομονησία για την επόμενη προπόνηση... Αν δεν φοβόμουν τον τραυματισμό που θα μου το στερήσει εντελώς, θα έτρεχα κάθε μέρα αλλά το έχω περιορίσει στις τρεις προπονήσεις την εβδομάδα... 

Χθες για παράδειγμα είχα περάσει μια πολύ κακή μέρα, με νεύρα και άγχος και στο καπάκι μετά τη δουλειά πήγα super market... Στην επιστροφή, φορτωμένος σαν το γαϊδούρι, ήμουν έτοιμος να αρχίσω να ουρλιάζω από τα νεύρα, τακτοποίησα τα πράγματα κι έφυγα κατευθείαν για το πάρκο Παπάγου (εκεί που είναι το Verde) όπου πάω για προπόνηση κι εκεί συνέβη η μαγεία που συμβαίνει κάθε φορά που πάω εκεί για τρέξιμο... Τα ξέχασα όλα, έκανα μια καλή διαλειμματική προπόνηση για 40 λεπτά, τα έδωσα όλα και πέτυχα και πολύ καλούς χρόνους για τα μέτρα μου... Στο τέλος της προπόνησης ήμουν μούσκεμα στον ιδρώτα, ξέπνοος αλλά τόσο καλοδιάθετος ρε φίλε, πραγματικά ανεκτίμητο συναίσθημα! 

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που έχει αλλάξει μέσα μου και με έχει κάνει τόσο addicted με το τρέξιμο, εύχομαι μόνο να παραμείνει αυτό το feeling για πολύ καιρό ακόμα, χωρίς τραυματισμούς, μου κάνει απίστευτο καλό (πρωτίστως) ψυχικά και σωματικά...

Στον αστερισμό της AstraZeneca / Παιδιά, εμβολιαστείτε!

Ο Μάιος έχει φτάσει στην μέση του κι εγώ δεν έχω βρει τίποτα να γράψω στο ρημάδι τούτο blog... Παρά τα σημαντικά που συμβαίνουν τον τελευταίο αρκετό καιρό τόσο στον πλανήτη ολόκληρο όσο και προσωπικά, πνευματικά είμαι αρκετά νωθρός, δεν είναι τυχαίο ότι δεν έχω ανοίξει βιβλίο εδώ και μήνες... 

Το πιο σημαντικό γεγονός των ημερών που πέρασαν ήταν ότι εμβολιάστηκα με το εμβόλιο της AstraZeneca και πλέον περιμένω την δεύτερη δόση στις 6/7... Όλα κύλησαν πολύ ομαλά, οι παρενέργειες ήταν ασήμαντες, απλά μια ατονία για δύο με τρεις μέρες, παρόλα αυτά δεν κρύβω ότι αγχώθηκα... Παρά το γεγονός ότι είμαι ορθολογιστής, παρά το γεγονός ότι είμαι άνθρωπος που πιστεύει στην επιστήμη, τους αριθμούς και την στατιστική, παρά το γεγονός ότι δουλεύω σε φαρμακευτική κι έχω εξοικείωση με το φάρμακο σαν προϊόν, έχω δουλέψει πάνω στο κομμάτι του pharmacovigilance, όλη αυτή η παραφιλολογία που αναπτύχθηκε γύρω από το συγκεκριμένο εμβόλιο (κατευθυνόμενα κατά την προσωπική μου άποψη) με επηρέασε... Δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή να μην το κάνω αλλά επηρεάστηκα κι αν επηρεάστηκα εγώ φαντάσου τι έπαθε κόσμος που δεν έχει το δικό μου background... Το είδα να συμβαίνει σε φίλους μου, ανθρώπους που πιστεύουν στα νούμερα και τις στατιστικές αλλά όταν άνοιξε η πλατφόρμα για αυτούς κάνανε πίσω, είπαν ότι θα περιμένουν το Pfizer ... 

Τι αστείο όμως, στην αρχή που αρχίσαμε να ακούμε για τα εμβόλια, οι περισσότεροι έτρεμαν στο εμβόλιο της Pfizer και της Moderna τα οποία χρησιμοποιούν την τεχνολογία της πρωτεϊνικής ακίδας, οι ψεκασμένοι διατυμπάνιζαν ότι θα μας αλλάξουν το DNA, και τώρα μετά από τόσους μήνες πολιτικών και οικονομικών παιχνιδιών μεταξύ εταιρειών και Ε.Ε. και της λάσπης που έφαγε το εμβόλιο της AstraZeneca, οι περισσότεροι βλέπουν τα m-RNA εμβόλια σαν ξερολούκουμα... 

Ας κάνει ο καθένας όποιο εμβόλιο θέλει στο τέλος τέλος, να εμβολιαστεί όμως όπως και να έχει... Στα δικά μου μάτια αν υπάρχει μια ελπίδα να γυρίσει η ζωή μας σε μια κανονικότητα που να θυμίζει τα παλιά, το εμβόλιο φαντάζει ως μόνη λύση για αυτό παιδιά, εμβολιαστείτε να τελειώνουμε!

Ετών 8 παρακαλώ...

Στα παιδιά μου έβγαζα πάντα παρατσούκλια και ονόματα που τους φώναζα εγώ κι αυτοί μεταξύ τους... Έχω βγάλει αμέτρητα, τα περισσότερα πια τα ξεχνάω, ίσως θα έπρεπε να τα έχω καταγράψει... Τα περισσότερα αφορούν τον Θάνο γιατί είναι περισσότερο περσόνα από τον Σπύρο που είναι πιο χαμηλών τόνων κι έχει ένα πνεύμα πιο ονειροπόλο από τον μικρό... 

Ο Θάνος ή Τσίκης ή Τσίκολη ή Μπόλιν ή Μπόνι ή Μπλόμπο ή Τσόνκο έχει τα γενέθλιά του σήμερα, ετών 8 παρακαλώ... Ήταν Μεγάλη Εβδομάδα και τότε (Μεγάλη Παρασκευή), ο καιρός ήταν εξίσου και περισσότερο ζεστός κι η γέννησή του σήμανε ότι πλέον η Μάρα αγάπησε το Πάσχα ενώ μέχρι τότε το αντιπαθούσε...

Στην φωτογραφία είμαστε στην πρώτη του βόλτα όταν πια σαράντισε, μαζί με τον Σπύρο...

Χρόνια σου πολλά αγοράκι μου, σε αγαπώ πολύ! ❤

Το πρώτο ένσημο...

Μετά από μια μακριά (και ευχάριστη) φοιτητική ζωή,τον στρατό και σχεδόν ένα χρόνο προσπάθειας για εύρεση εργασίας, 16 χρόνια πριν σαν σήμερα έγραφα το πρώτο μου ένσημο... Στην BOC (Τράπεζα Κύπρου) που δεν υπάρχει πια στην Ελλάδα, τουλάχιστον όπως τη γνωρίσαμε, εκεί που ξεκίνησα μια καριέρα που συνεχίζεται μέχρι σήμερα με αρκετή επιτυχία τολμώ να πω κι όπου γνώρισα ανθρώπους που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κρατάω στη ζωή μου μέχρι σήμερα...

Όταν είχα ανακοινώσει την πρόσληψή μου σε ένα πολύ καλό μου φίλο τότε μου είχε πει χαρακτηριστικά, "Καλά, μαλάκα θα πάρεις σύνταξη από εκεί"... Η ζωή δεν τα έφερε ακριβώς έτσι αλλά πάλι καλά είμαι, αξιώθηκα να δουλέψω και σε άλλους χώρους και να γνωρίσω εξίσου σημαντικούς και σπουδαίους ανθρώπους που ο κάθε ένας, ακόμα και αυτοί που δεν ταιριάξανε τα χνώτα μας, έστω κι αν δεν ήταν αυτός ο σκοπός τους, μου διδάξανε πολύτιμα μαθήματα... 

Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί αν 16 χρόνια πριν, ήταν Μεγάλη Δευτέρα, δεν πέρναγα πρωί πρωί την κεντρική είσοδο του κτιρίου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, γραβατωμένος και τρακαρισμένος όσο δεν παίρνει... 🙂

Η ψυχολογία της πανδημίας...

Πέραν του φόβου και της ανασφάλειας λόγω της ασθένειας αυτής καθαυτής, αυτή η περίοδος του COVID2019 έφερε στην επιφάνεια πολλά ψυχικά και συναισθηματικά ζητήματα σε πολλούς από εμάς... Όταν στερείσαι της ανθρώπινης παρουσίας και αλληλεπίδρασης, όταν έχεις ελεύθερο χρόνο/άδειο χρόνο στον οποίο δεν είσαι συνηθισμένος, κοιτάς προς τα μέσα, στον προσωπικό σου καθρέφτη και πολλές φορές αυτό που βλέπεις δεν σου αρέσει και σε τρομάζει... Όπως λέει και αυτό το quote του Νίτσε:

Αν κοιτάξεις για πολλή ώρα την άβυσσο, στο τέλος και η άβυσσος θα κοιτάξει εσένα.

Όλα αυτά που θάψαμε και παραμερίσαμε τόσα χρόνια βρήκαν τον τρόπο να βγουν στην επιφάνεια και αυτό είναι αβάσταχτο πολλές φορές και όντως μπορεί να σε ρίξει στην άβυσσο αλλά είναι και μια ευκαιρία να λύσεις λογαριασμούς και να τακτοποιήσεις επιτέλους κάποια πράγματα... 

Προσωπικά δεν θεωρώ ότι έχω ξεμπερδέψει με την άβυσσο μέσα μου αλλά μέσα από αυτή τη διαδικασία της τακτοποίησης έχω μπορέσει να κάνω κάποια βήματα προς τα εμπρός, όπως το να είμαι ικανός πλέον να συγκεκριμενοποιώ την αιτία της δυσφορίας μου και της στενοχώριας μου και να μην παίρνει τους πάντες η μπάλα χωρίς διάκριση... Να μπορώ να εκφράζω με λέξεις την στενοχώρια μου και τη δυσφορία μου και να την επικοινωνώ στους άλλους χωρίς να είναι απαραίτητο να γίνει καυγάς όποτε το κάνω... Προσπαθώ πάντα να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι στη ζωή έχουν σημασία οι μικρές καθημερινές νίκες κι όχι οι συγκλονιστικοί θρίαμβοι που συμβαίνουν μια ή δυο φορές στην ζωή σου αν είσαι τυχερός...και συνεχίζω 😊