Απώλειες...

Χθες ήταν ο Chester Bennigton, πριν λίγο καιρό ο Chris Cornell, το 2016 ήταν ο Bowie... Πολλοί από τους μουσικούς που συνδέθηκαν με την νιότη μου, που θαύμαζα, που αγαπούσα, που αδιαφορούσα για αυτούς, φαίνονται να στριμώχνονται στην έξοδο για μια τελευταία και οριστική έφοδο στον ουρανό... Αναρωτιέμαι ποιος θα είναι ο επόμενος, αν θα είναι αυτοκτονία, ατύχημα ή θάνατος από φυσικά αίτια, αν θα είναι νέος ή πλήρης ημερών... Κάθε φορά που μαθαίνω μια τέτοια είδηση κοιτάζω να μάθω την ηλικία του νεκρού, αν είμαστε συνομήλικοι ή όχι... Φοβάμαι τον χρόνο που περνάει, το βάρος που στοιβάζει στο σώμα και την ψυχή, κάθε τέτοια είδηση με κάνει να αισθάνομαι λίγο περισσότερο άβολα, σαν η γενιά μου να σβήνει σιγά σιγά...

"Η εκκλησία των νεκρών κοριτσιών" του Stephen Dobyns

Απροσδόκητα ενδιαφέρον και απολαυστικό το "Η εκκλησία των νεκρών κοριτσιών" του Stephen Dobyns, ένα βιβλίο που παρέμεινε στα αδιάβαστα για παραπάνω από ένα χρόνο και καθώς είχαν προηγηθεί δύο αποτυχημένες μου προσπάθειες να το διαβάσω... Τελικά η τρίτη προσπάθεια δεν ήταν η φαρμακερή, ήταν η σωστή, έδωσα στο βιβλίο το χρόνο που που χρειαζόταν για να ξεδιπλώσει τις χάρες του και αυτό με αντάμειψε...

Σε μια μικρή, ήσυχη πόλη της πολιτείας της Νέας Υόρκης, η ηρεμία και οι ομαλοί ρυθμοί της ζωής διαταράσσονται από τις εξαφανίσεις τριών κοριτσίων γύρω στα 13 με 14... Το σοκ για την τοπική κοινωνία είναι τεράστιο και όσο ο καιρός περνάει και η υπόθεση παραμένει άλυτη τα πνεύματα οξύνονται... Η καχυποψία και ο φόβος οδηγούν τις καταστάσεις στα άκρα, οι άνθρωποι αφήνονται να γίνουν έρμαια και η αληθινή όψη των χαρακτήρων τους αναδύεται σταδιακά επιφυλάσσοντας εκπλήξεις... Παράλληλα, η ίδρυση μιας φιλοσοφική λέσχης μαρξιστικού προσανατολισμού από ένα νεοαφιχθέντα  καθηγητή του τοπικού κολλεγίου, ο οποίος είναι Αλγερινής καταγωγής περιπλέκει ακόμα περισσότερο τα πράγματα...

Το βιβλίο του παντελώς άγνωστου σε μένα, μέχρι πρότινος, Stephen Dobyns, ακολουθεί ένα αφηγηματικό στυλ παρόμοιο με αυτό που συναντάς στα βιβλία του Τζέφρυ Ευγενίδη, ένας αφηγητής που διηγείται τα γεγονότα τα οποία έζησε ο ίδιος... Η πλοκή στην αρχή του βιβλίου είναι εξαιρετικά αργή και ίσως αυτό να αποθαρρύνει τον αναγνώστη αλλά έχοντας ολοκληρώσει το βιβλίο πλέον πιστεύω ότι έχει γίνει εσκεμμένα... Ο Dobyns, με το αργόσυρτο, νωχελικό στυλ αφήγησης των πρώτων 100 σελίδων προσπαθεί να μυήσει τον αναγνώστη στην ατμόσφαιρα και τους ρυθμούς μιας γαλήνιας, επαρχιακής πόλης που αποτελεί καταφύγιο για τους ανθρώπους που τους κούρασε η παράνοια της μεγαλούπολης... Σταδιακά αυτό αλλάζει, όσο τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο μέχρι να φτάσουμε στο εξαιρετικό φινάλε όπου η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε μέτρο... 

Αναλύοντας το "Η εκκλησία των νεκρών κοριτσιών", βλέποντας το από το πρίσμα της αστυνομικής ιστορίας, η δουλειά που έχει γίνει είναι εξαιρετική... Η πλοκή υφαίνεται, στην κυριολεξία, κομμάτι κομμάτι, χωρίς λογικά άλματα και υπερβατισμούς και η λύση του μυστηρίου βρίσκει τον αναγνώστη χωρίς απορίες, όλα τα κομμάτια στου puzzle έχουν μπει στην θέση τους... Το βιβλίο αυτό όμως έχει πολλαπλές αναγνώσεις και θα ήταν κατάφωρη αδικία αν το χαρακτηρίζαμε απλά ως ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα ήταν αρκετό... Η ιστορία των εξαφανίσεων των κοριτσιών δίνει στον Dobyns την ευκαιρία, μέσω του ανώνυμου αφηγητή του, να κάνει ένα σχολιασμό πάνω στην γενικότερη ηθική και νοοτροπία των μικρών, τοπικών, κοινωνιών των οποίων η πραγματική εικόνα κάθε άλλο παρά ειδυλλιακή είναι στην πραγματικότητα... Καυτηριάζει τον μικροαστισμό και τον συντηρητισμό τους, την επιφυλακτικότητα απέναντι σε κάθε τι που μοιάζει ή είναι διαφορετικό, τους σκελετούς που είναι καλά κρυμμένοι σε ντουλάπες και κάτω από προσωπεία ευυπόληπτων πολιτών... Σημειώνει το πόσο θάρρος χρειάζεται να έχεις για να είσαι διαφορετικός, είτε πρόκειται για πολιτικές, είτε για σεξουαλικές επιλογές, και να μην το κρύβεις κάτι που μπορεί στο τέλος να το πληρώσεις πολύ ακριβά... Ο Dobyns μέσα από το βιβλίο του αποδομεί πλήρως την εικόνα των ειδυλλιακών, μικρών κοινωνιών, στηλιτεύει την υποκρισία τους και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για το μέχρι πού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος όταν άγεται και φέρεται από τον φόβο... Αν και το βιβλίο γράφτηκε το 1997, πολύ πριν τους Δίδυμους Πύργους, τη Δεύτερη Καταιγίδα της Ερήμου, το Αφγανιστάν, το ISIS, την Συρία κ.ο.κ, το  "Η εκκλησία των νεκρών κοριτσιών" μοιάζει προφητικό , αν σκεφτείς τα όσα ακολούθησαν στην Αμερική και τον κόσμο τα επόμενα χρόνια, το πόσο πίσω είναι ο πλανήτης ολόκληρος ως προς την αποδοχή της διαφορετικότητας...

Το "Η εκκλησία των νεκρών κοριτσιών" του Stephen Dobyns ήταν χωρίς δεύτερη σκέψη η αναγνωστική έκπληξη της χρονιάς που διανύουμε και το καλύτερο βιβλίο που διάβασα μέσα στο 2017, μέχρι τώρα... Εγώ το είχα αγοράσει από κάποιο παζάρι κοψοχρονιά αλλά μια μικρή αναζήτηση μου έδειξε ότι πωλείται ακόμα σε διάφορα βιβλιοπωλεία... Αν το βρείτε, διαβάστε το, αξίζει τον κόπο...

Ένα sms ή ένα email...

Θα ήθελα να μπορούσα να γράψω ένα πρόγραμμα που θα μπορούσε να στείλει ένα  sms ή ένα email στο κινητό που θα αποκτήσετε κάποια στιγμή και μάλλον θα σας το έχω πληρώσει εγώ... Αυτό το sms ή το mail θα ήθελα να το λάβετε όταν θα είστε εκεί γύρω στα 15 με 16 και θα έχετε αρχίσει να σκέφτεστε τι σημαίνει να ανοίγεις τα φτερά σου και να πετάς... 

Θα σας έλεγα σε αυτό το sms ή το mail ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι να κυνηγάς πάντα αυτό που αγαπάς,να κάνεις το καλύτερο που μπορείς, ποτέ δεν πρέπει να το βάζεις κάτω, να σηκώνεσαι ακόμα κι όταν η μούρη σου τρώει χώμα... Θα σας έλεγα ότι όταν θα έρθει η ώρα της επιλογής πρέπει να ακούσετε μόνο την καρδιά σας, κανέναν άλλο, ούτε εμένα, οι μεγάλοι επειδή έχουν στερηθεί την φλόγα της νεότητας πιστεύουν ότι είναι έτσι και τα παιδιά τους και ελπίζουν για αυτά ζωές "εξασφαλισμένες"... 

Θα διαφωνήσουμε και δεν είναι κακό, μην φοβηθείτε να το κάνετε, όποια απόφαση κι αν πάρετε, όπου κι αν σας βγάλει θα είναι για καλό γιατί αν πιστεύω στον τρόπο που σας μεγαλώνω εγώ κι η μάνα σας, πρέπει να πιστέψω και σε σας και θα το κάνω, θέλω δεν θέλω... Αυτό που θέλω να ξέρετε είναι ότι ό,τι και να γίνει, ακόμα κι αν μαλώσουμε ή δεν τα βρίσκουμε κάποτε, πάντα θα σας αγαπώ και θα σας εμπιστεύομαι... 

Δεν υπάρχει κάποιος που μπορεί να γράψει ένα τέτοιο πρόγραμμα οπότε το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να γράψω αυτό το post...

Twenty years...

Ανέκαθεν αγαπούσα πολύ αυτό το κομμάτι, είναι ίσως το αγαπημένο μου της δισκογραφίας των πολυαγαπημένων Placebo... Τόσο η μουσική του όσο και οι στίχοι του με έκαναν από την πρώτη φορά που το άκουσα να κολλήσω μαζί του... Σήμερα το πρωί είδα ένα βίντεο στο προφίλ ενός φίλου στο Facebook από την χθεσινή εμφάνιση των Placebo στο Rockwave όταν έπαιξαν αυτό το κομμάτι... Είπαμε ότι το αγαπώ πολύ αλλά κάτι  το γεγονός ότι πλέον κοντεύω τα 40, κάτι τα σημεία που επέλεξε ο Molko να τονίσει με χειρονομίες κάποιους στίχους και η γενικότερη εικόνα του, κάτι το γεγονός ότι είμαστε σχεδόν συνομήλικοι, οι Placebo κλείνουν φέτος 20 χρόνια, το τραγούδι μίλησε πραγματικά μέσα μου... 20 years to go χωρίς να είναι ποιητική αδεία πλέον και you 're the truth not i...

Twenty Years

Placebo

There are twenty years to go
and twenty ways to know
who will wear
who will wear the hat

There are twenty years to go
the best of all i hope
enjoy the ride
the medicine show

And thems the breaks
for we designer fakes
we need to concentrate on more than meets the eye

There are twenty years to go
the faithful and the low
the best of starts
the broken heart, the stone

There are twenty years to go
the punch drunk and the blow
the worst of starts
the mercy part, the phone

And thems the breaks
for we designer fakes
we need to concentrate on more than meets the eye

Thems the breaks
for we designer fakes
but it's you i take it's you´re the truth, not i

There are twenty years to go
a golden age i know
but all will pass
will end too fast, you know

There are twenty years to go
and many friends i hope
though some may hold the rose
some hold the rope

and that´s the end and that´s the start of it
that´s the whole and that´s the part of it
that´s the high and that´s the heart of it
that´s the long and that´s the short of it
that´s the best and that´s the test in it
that´s the doubt, the doubt, the trust in it
that´s the sight and that´s the sound of it
that´s the gift and that´s the trick in it

you´re the truth, not i
you´re the truth, not i
you´re the truth, not i

Ο χρόνος είναι χρήμα...

...και ενέργεια και αναμνήσεις και εμπειρίες και συναισθήματα και πολλά άλλα... Με άλλα λόγια είναι πολύτιμος και δεν αξίζει να σπαταλιέται σε ανθρώπους ή καταστάσεις που δεν τον διαχειρίζονται με σεβασμό, δεν του δίνουν νόημα και περιεχόμενο... Κάθε στιγμή που σπαταλιέται σε αδιέξοδα και τετριμμένες κοινωνικότητες είναι μια απώλεια για τον εαυτό σου και τους οικείους σου, αυτούς που πραγματικά αγαπάς, χρειάζεσαι και σε χρειάζονται, δεν αξίζει καμιά να πηγαίνει χαμένη... Οι ομφάλιοι λώροι είναι για να κόβονται...

Φόβος - Τα σταφύλια της οργής...

How can you frighten a man whose hunger is not only in his own cramped stomach but in the wretched bellies of his children? You can't scare him – he has known a fear beyond every other...

(Πώς μπορείς να φοβίσεις έναν άντρα του οποίου η πείνα δεν βρίσκεται μόνο στο σπασμένο από κράμπες στομάχι του αλλά και στις άθλιες κοιλιές των παιδιών του; Δεν μπορείς να τον φοβίσεις, έχει γνωρίσει ένα φόβο μεγαλύτερο και πέρα από κάθε άλλο...)

Απόσπασμα από το βιβλίο "Τα σταφύλια της οργής" του John Steinbeck, για το οποίο είχα γράψει παλιότερα αυτό το post... Η μετάφραση είναι δική μου...

Οι γύφτοι...

...Οι γύφτοι σκότωσαν τον JFK...
...Οι γύφτοι άνοιξαν την Κερκόπορτα...
...Οι γύφτοι έκαψαν τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας...
...Οι γύφτοι ξέρουν που είναι θαμμένος ο Jimmy Hoffa...
...Οι γύφτοι ωθούν στην πορνεία συνταξιούχους του ΟΓΑ...
...Οι γύφτοι τρώνε συκωτάκια δεκάχρονων κοριτσιών για brunch...

Αυτά είναι ίσως οι μοναδικές κατηγορίες που ΔΕΝ γράφτηκαν στα μέσα, μαζικά και κοινωνικά, για τους γύφτους για να σπεκουλάρουν πάνω στον τραγικό θάνατο του Μάριου στο Μενίδι... Αν σαν κοινωνία ψάχνουμε απλά αποδιοπομπαίο τράγο, ένα σαμάρι για να ξεσπάσουμε την οργή, την λύπη μας και τις προκαταλήψεις μας, έχουμε πετύχει διάνα... Αν θέλουμε πραγματικά απαντήσεις για το πως και το γιατί συμβαίνουν κάποια πράγματα στο Μενίδι και σε κάθε Μενίδι της χώρας πρέπει να το πάρουμε αλλιώς και κυρίως να βγάλουμε τις παρωπίδες...

"Η κουκουβάγια" του Samuel Bjork

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από εκείνο το πρώτο ταξίδι του Harry Hole στην Αυστραλία ή από τότε που γνωρίσαμε το κορίτσι με το τατουάζ με το δράκο αλλά το σκανδιναβικό noir είναι ακόμα φρέσκο και ζωντανό, alive and kicking που λένε και στο χωριό μου... Σίγουρα υπήρξαν "λαθρεπιβάτες" στο τρένο του και σίγουρα δημιούργησε μια συγκεκριμένη μανιέρα στηριγμένη σε αυτήν ακριβώς την σκοτεινιά του κλίματος και της ψυχοσύνθεσης των ανθρώπων που ζουν στον παγωμένο βορά αλλά καταφέρνει ακόμα να παράγει βιβλία συναρπαστικά για τους λάτρεις τους είδους...

Το βιβλίο του Samuel Bjork, το δεύτερο του συγγραφέα για το συγκεκριμένο είδος, είναι ένα πολύ καλό δείγμα σκανδιναβικού noir... Μια δολοφονία που κάνει αίσθηση, μια σκοτεινή ιστορία από το παρελθόν που τροφοδοτεί το παρόν, ένα αστυνομικό δίδυμο κυνηγημένο από τους δαίμονες του, μια Νορβηγία φθινοπωρινή κι όμως ήδη παγωμένη... Δεν θα μπω στις λεπτομέρειες της πλοκής, μια περίληψη χωρίς spoilers είναι διαθέσιμη στην σχετική σελίδα του εκδοτικού οίκου... 

Το βιβλίο είναι άρτιο τόσο από άποψη πλοκής όσο και ρυθμού και θα ικανοποιήσει τους fans του είδους... Ενώ χτίζει την ιστορία του πάνω στην μανιέρα που καθιέρωσε ο Nesbo, έχει μια φρεσκάδα και ένα ύφος που δεν μοιάζει φτηνή απομίμηση, που έχει φρεσκάδα και χαρακτήρα... Μου άρεσε πολύ που είδα επιτέλους ένα βιβλίο σκανδιναβικού noir να χρησιμοποιεί σαν στοιχείο πλοκής την "βαριά" παράδοση της Νορβηγίας στο black metal... Μου άρεσε ο τρόπος που ο συγγραφέας χειρίστηκε το χτίσιμο της πλοκής με τα flashbacks στο παρελθόν... Μου άρεσε η κατάδυση μέσα στους εφιάλτες της Μία, υπήρχαν στιγμές που ζήλεψα τις μπύρες και τα ποτά που κατέβαζε διαρκώς... Δεν μου άρεσε που ο συγγραφέας αφήνει σαφείς αναφορές για τρίτη συνέχεια των περιπετειών της Μία και του Χόλγκερ, μπορεί όντως να υπάρξει, δεν χρειάζεται να προδιαθέτει,είμαστε αναγνώστες, όχι τηλεθεατές... 

Προσωπικά απόλαυσα την ανάγνωση της "Κουκουβάγιας" και θα συνιστούσα σε άλλους λάτρεις τους είδους, σαν κι εμένα, να την απολαύσουν και αυτοί... Σκέφτομαι συχνά ότι κάθε είδους βιβλιοκριτική απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό και μόνο αυτό, αν δεν είσαι λάτρης του noir δεν θα σε κολλήσει ένα τέτοιο βιβλίο και θα θεωρήσεις την κριτική μέγιστη μπαρούφα οπότε αν δεν σας αρέσει το είδος αγνοήστε πλήρως αυτό το post...

25η ώρα...

Πριν από τρία περίπου χρόνια δέχτηκα την πρόσκληση να συμμετάσχω σε ένα on line λογοτεχνικό project με την ονομασία "25η ώρα"... Δοκίμασα να γράψω κάτι σχετικό με το όλο concept του project και σχετικά αβίαστα προέκυψε ένα μικρό κείμενο το οποίο κι έστειλα ως συμμετοχή... Ο διοργανωτής του project μου απάντησε, πολύ ευγενικά, ότι δεν μπορούσε να το συμπεριλάβει στο project λόγω της βωμολοχίας που περιείχε και κάποιων εκφράσεων που έχουν ρατσιστικό περιεχόμενο... Μου ζήτησε εφόσον το ήθελα, να κάνω κάποιες αλλαγές απαλείφοντας τα "φλέγοντα" σημεία και να υποβάλλω ξανά την συμμετοχή μου... Του απάντησα ότι δεν ήθελα να αλλάξω το κείμενο αφού τότε θα έπαυε να είναι δικό μου και ότι οι αναφερόμενες ως ρατσιστικές εκφράσεις δεν είχαν, κατά την άποψή μου, τέτοιο περιεχόμενο καθώς ήταν "ειπωμένες" μέσα σε ένα πολύ συγκεκριμένο context, από πολύ συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου... Του ευχήθηκα καλή επιτυχία στο project του (την οποία όντως είχε) και δεν επικοινωνήσαμε από τότε ξανά...

Το κείμενο που ακολουθεί είναι εκείνο που υπέβαλλα σαν συμμετοχή στο project και απορρίφθηκε... Το δημοσιεύω σήμερα μετά από τρία χρόνια, δεν ξέρω κι εγώ γιατί επί της ουσίας... Ίσως να προσπαθώ να ξορκίσω την δυσκολία που έχω τελευταία να γράψω έστω και δυο σκέψεις στο blog, ίσως να έχω και την διάθεση να εκτεθώ παρουσιάζοντας κάτι που δημιούργησα εγώ...

Τι θέλεις τώρα ρε μαλάκα;

Να κάτσεις να σε πιάσουν οι μπάτσοι;

Να σε χώσουνε στον Κορυδαλλό για να σε γαμάνε οι Αλβανοί στα ντους;

Αφού την έκανες την μαλακία σου…

Δεν άντεξες το μεροδούλι μεροφάι λες κι ήσουνα ο μόνος, τόσος κόσμος έτσι δεν ζει; Ο πατέρας σου έτσι δεν έζησε όλη του τη ζωή, το κεφάλι σκυφτό και μούγκα;

Εσύ δεν ήθελες τον φόβο και την μετριότητα, έλεγες, ως πότε να τρως φάπες; Τώρα να σε δω φίλε μου, τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κώλους, εσύ ήθελες να το παίξεις γκάγκστερ…

Μερικά πάνω κάτω μόνο μέχρι τα σύνορα, είχες πει, ίσα να πιάσουμε την καλή και μετά θα ξεκόψω…

Μα τι νομίζεις ρε κορόιδο ότι τα πράγματα πάνε όπως τα σχεδιάζεις, αυτή είναι η εξαίρεση όχι ο κανόνας…

Οι μπάτσοι δεν είναι κορόιδα, άλλο που κάνουν τα στραβά μάτια όταν θέλουν, δεν θα υποπτευόντουσαν ένα μαλάκα που πάει κι έρχεται από τα σύνορα με το ιχ του χωρίς αποσκευές χωρίς τίποτα…

Και καλά το έπαιξες Ρίνγκο και δεν σταμάτησες όταν σου κάνανε το σήμα και βγήκες στα χωράφια για να περάσεις από το μπλόκο, τώρα τι θα κάνεις; Θα κάτσεις να σε πιάσουν, θα παραδοθείς;

Στην «25η Ώρα» ο Έντουαρντ Νόρτον έβαλε τον κολλητό του να του σπάσει τα μούτρα πριν μπει στην φυλακή για να φαίνεται πιο σκληρός μπας και σώσει τον κώλο του, εσύ δεν προλαβαίνεις, τις ακούς τις σειρήνες που πλησιάζουν; Πού λες να καταλήξεις με ένα αυτοκίνητο τίγκα στο μαύρο;

Ή θα συνεχίσεις να τρέχεις κι όπου φτάσεις, ελευθερία πάση θυσία;

Ναι ρε μαλάκα, την έκανες την λαδιά, άπλωσες το χέρι να αρπάξεις την ευκαιρία πριν την αρπάξει κάποιος άλλος…

Ως πότε υπάλληλος και μαλάκας να μετράς και το σεντς, να τρέμεις την μέρα που έρχεται;

Πάρε μια απόφαση μαλάκα, τους ακούω και πλησιάζουν…

"Ο Μαύρος Πύργος ΙΙI - Οι ρημαγμένοι τόποι" του Stephen King

Ακόμα ένα βιβλίο της σειράς του Μαύρου Πύργου, το τρίτο στην σειρά, έφτασε στο τέλος του... Το διάβασα αργά και αν δεν ήταν αυτό το σαββατοκύριακο και η βροχή που πέφτει έξω ασταμάτητα, αυτό το post θα καθυστερούσε κι άλλο να εμφανιστεί... Δεν είναι κακό βιβλίο, κάθε άλλο, αλλά αφενός εγώ βρίσκομαι σε αναγνωστική δυστοκία και αφετέρου το βιβλίο ξοδεύει σχεδόν όλο το πρώτο μισό για να γίνει ενδιαφέρον...

Στο "Ο Μαύρος Πύργος ΙΙI - Οι ρημαγμένοι τόποι" ξαναβρίσκουμε το κα-τετ του Ρόλαντ της Γαλαάδ να συνεχίζει την αναζήτηση του Μαύρου Πύργου... Η πορεία τους μέσα από της ερημιές του Μέσου κόσμου τους δίνουν τη δυνατότητα να γνωρίσουν καλύτερα ο ένας τον άλλο και τους εαυτούς τους και να κατανοήσουν καλύτερα τον κόσμο στον οποίο βρίσκονται... Καταφέρνουν  να εντοπίσουν, όχι χωρίς κίνδυνο, να εντοπίσουν το μονοπάτι εκείνο, την  Ακτίνα, που θα τους οδηγήσει στον Μαύρο Πύργο και ακολουθούν το δρόμο του... Σιγά σιγά έρχονται σε επαφή με τις πόλεις και τα χωριά, ή μάλλον τα απομεινάρια τους, αυτού του ρημαγμένου κόσμου που περιδιαβαίνουν... Όσο προχωρούν, θραύσματα αναμνήσεων των προηγούμενων ζωών τους θα τους βοηθήσουν ουκ ολίγες φορές σαν κομμάτια ενός puzzle που μπαίνουν στην θέση τους καθώς θα αντιμετωπίσουν φοβερούς κινδύνους στο δρόμο τους... Το φινάλε του βιβλίο είναι απότομο, σχεδόν ενοχλητικό, αλλά σκέτο teaser για το τι θα ακολουθήσει στην ιστορία μας...

Όπως είπα και πιο πάνω, το βιβλίο κάνει μια πολύ αργή εκκίνηση... Όπως τα μέλη του κα-τετ εκπαιδεύονται από τον Ρόλαντ μέχρι να βρουν την "περπατησιά" τους έτσι και το βιβλίο αρχικά ζορίζεται να βρει τον ρυθμό του... Η σταδιακή κατανόηση του ταξιδιού τους και του κόσμου που βρίσκονται, η αναμέτρηση με τον Φρουρό και η ανακάλυψη της Ακτίνας, δίνουν σιγά σιγά πνοή στην αφήγηση... Η προσέγγιση της Λουντ και τα γεγονότα που συμβαίνουν εκεί εξελίσσονται καταιγιστικά και κάνουν το "Ο Μαύρος Πύργος ΙΙI - Οι ρημαγμένοι τόποι" ένα πραγματικό page turner... Με την άφιξη στην Λουντ το σύμπαν του Μέσου Κόσμου παίρνει σάρκα και οστά... Με σαφείς αναφορές στην πραγματικότητα , τον κίνδυνο από την χρήση των πυρηνικών, της μόλυνσης του περιβάλλοντος και της αλόγιστης χρήσης της τεχνολογίας, ο  Stephen King δημιουργεί μια απόλυτα ζοφερή post apocalyptic εικόνα που θυμίζει πάρα πολύ "Mad Max: Fury Road" ή "Escape from New York" με ένα twist μαγείας... 

Εξαιρετικά ευχάριστο ανάγνωσμα, παρά την αργή εκκίνηση, σίγουρα το πιο ενδιαφέρον από τα τρία βιβλία του Πύργου που έχω διαβάσει μέχρι τώρα, σίγουρα το πρώτο που δημιουργεί τόσο μεγάλη προσμονή για την συνέχεια...  Παρ' όλα αυτά λέω να διαβάσω κάτι άλλο πλην του Πύργου για να αλλάξω λίγο παραστάσεις...