Κοινοποίηση ενός "κυρίου"...

Κάποτε, πίσω στα φοιτητικά μου χρόνια, εγώ κι η Μ. είχαμε εργαστεί για ένα διάστημα 2 μηνών το πολύ, part time, σε μια εταιρεία για ένα project one off το οποίο όμως είχε προοπτική, αν ολοκληρωνόταν στην ώρα του και με επιτυχία, να οδηγήσει σε μια μόνιμη σχέση εργασίας... Είχαμε συμφωνήσει με τον διευθυντή και ιδιοκτήτη της εταιρείας για μια αμοιβή 50.000 δραχμών έκαστος, με την ολοκλήρωση του project... Ο εν λόγω "κύριος" είχε το πορτραίτο του Che Guevara πάνω από το γραφείο του και γενικά "πουλούσε" ένα προφίλ ανθρώπου αριστερού, διανοούμενου κτλ... 

Τον αποκαλώ "κύριο" κι όχι κύριο διότι η ολοκλήρωση του project πριν την λήξη της προθεσμίας που μας είχε θέσει δεν σήμανε την πληρωμή μας αλλά ένα γελοίο κρυφτό από μέρους του "κυρίου" για ένα μήνα στη διάρκεια του οποίου η μια αναβολή πληρωμής διαδεχόταν την άλλη... Το ζήτημα λύθηκε μόνο όταν η κατάσταση χόντρυνε και τον απειλήσαμε με καταγγελία στο ΙΚΑ οπότε και μας κάλεσε και με ένα δήθεν μου υπεράνω και πατερναλιστικό στυλ προσπάθησε να μας αποδείξει γιατί δεν είμαστε καθόλου επαγγελματίες και γιατί δεν θα συνεργαζόταν έτσι κι αλλιώς μαζί μας... Όταν ήρθε η ώρα της πληρωμής έβγαλε από την τσέπη ένα τεράστιο πάκο δεκαχίλιαρα και μας μέτρησε από 6, το ένα επιπλέον ήταν λέει από αυτόν γιατί είμαστε νέοι και άμαθοι και μας το έκανε δώρο... Πήρα τα 2 επιπλέον δεκαχίλιαρα και του τα επέστρεψα λέγοντας του ότι δεν θέλω ούτε δώρα, ούτε ελεημοσύνες από αυτόν, ότι έκανα μια δουλειά όπως μου ζητήθηκε και ήθελα να πληρωθώ για τον κόπο μου, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο...  

Από τότε δεν τον ξανασυνάντησα ποτέ μου αν και μάθαινα νέα του αφού ο χώρος που δραστηριοποιείται έχει μιντιακή προβολή και σε κάποιους συγκεκριμένους κύκλους είναι γνωστός και αυτός και η εταιρεία του... Συνεχίζει πάντα να "πουλάει" το προφίλ του αριστερού, του διανοούμενου, κτλ...

Προχθές το βράδυ είδα στο time line μου στο Facebook μια κοινοποίηση ενός post του συγκεκριμένου "κυρίου"... Την κοινοποίηση την είχε κάνει ο πεθερός του αδερφού μου, ένας καλός άνθρωπος, ένας άνθρωπος που έγινε κομμουνιστής μέσα από τη ζωή και τις επιλογές του, εργάτης σε όλη του τη ζωή, όχι διανοούμενος, πολύτεκνος, άνθρωπος δραστήριος και ζωντανός ακόμα και τώρα που είναι συνταξιούχος... Είχα ξαναδεί κοινοποιήσεις βαθυστόχαστων post του "κυρίου" αλλά η συγκεκριμένη με εξόργισε... 

Με εξόργισε γιατί κορόιδεψε ένα άνθρωπο, τίμιο και ευθύ που δεν κρύβει την αλήθεια του, συνεπή στα λόγια και στα έργα του, που νόμισε ότι στο post του "κυρίου" κρύβεται αλήθεια και ιδέες σαν τις δικές του... Με εξόργισε γιατί είμαι σίγουρος ότι αν είχα πει την ιστορία αυτή στον πεθερό του αδερφού μου δεν θα καταδεχόταν ποτέ να κοινοποιήσει κάτι από τον "κύριο" , ακόμα και αν συμφωνούσε με το περιεχόμενο του post... Με εξόργισε γιατί υπάρχουν τόσο υποκριτές άνθρωποι, ψεύτικοι και κομπογιαννίτες, μικροπωλητές ιδεών και συνειδήσεων που απλά ψάχνουν τον επόμενο πελάτη τους για ότι και αν είναι αυτό που πουλάνε...

Κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει...

"Χρήσιμα Αντικείμενα" του Stephen King

Στα βόρεια των ΗΠΑ, στην πολιτεία του Maine, υπάρχει μια μικρή, επαρχιακή πόλη που λέγεται Castle Rock... Είναι μια όμορφη πόλη, με πολύ πράσινο, με λίγους κατοίκους που όλοι γνωρίζουν όλους, ήσυχη και ειδυλλιακή, εκ πρώτης όψεως, που όμως δεν είναι... Σε αυτή την πόλη, πολύ συχνά, συμβαίνουν πράγματα που οι άνθρωποι προτιμούν να μην γνωρίζουν γιατί δεν μπορούν να τα εξηγήσουν, η λογική τους δυσκολεύεται να τα ερμηνεύσει... Είναι συμβάντα που αμφισβητούν την αντίληψη που έχει ο μέσος άνθρωπος για την πραγματικότητα, την αλήθεια και το ψέμα και αυτό είναι πολύ τρομακτικό, η απώλεια των βεβαιοτήτων είναι σίγουρα πολύ τρομακτικό πράγμα... Ξέχασα να πω προηγουμένως ότι αυτή η πόλη, το Castle Rock, δεν θα το βρείτε σε κανένα χάρτη των ΗΠΑ γιατί υπάρχει μόνο μέσα στο μυαλό του Stephen King και είναι ο τόπος που διαδραματίζονται πολλές από τις ιστορίες του και τα "Χρήσιμα Αντικείμενα" είναι μια από αυτές...

Τα εγκαίνια ενός νέου καταστήματος με την επωνυμία "Χρήσιμα Αντικείμενα" είναι το σημαντικότερο θέμα συζήτησης για τους λιγοστούς κατοίκους της μικρής πόλης του Castle Rock... Κανένας δεν έχει καταλάβει τι ακριβώς θα εμπορεύεται και η περιέργεια όλων είναι μεγάλη... Η ημέρα των εγκαινίων και η γνωριμία με τον ιδιοκτήτη του νέου καταστήματος, του κυρίου Λίλαντ Γκοντ θα είναι αποκαλυπτική για τους περίεργους επαρχιώτες... Ο γοητευτικός και ταυτόχρονα απόκοσμος κύριος Γκοντ φαίνεται να έχει στο stock του κάτι που ο κάθε ένας από τους πελάτες του πάντα έψαχνε και λαχταρούσε πάντα να αποκτήσει... Ο κύριος Γκοντ δεν ζητάει πολλά λεφτά αλλά κάθε πώληση ζητά να πληρώνεται και σε είδος, με φάρσες που υπαγορεύει ο ίδιος στον αγοραστή να κάνει... Τα πράγματα στην αρχή φαίνονται να είναι απλά κακόγουστα και σαχλά αλλά πολύ γρήγορα η κατάσταση θα ξεφύγει από κάθε έλεγχο... Τι είναι πραγματικά ο κύριος Γκοντ και ποιος είναι ο σκοπός του θα το μάθετε διαβάζοντας το βιβλίο...

Τα "Χρήσιμα Αντικείμενα" είναι μια όμορφη ιστορία, χαρακτηριστική του Stephen King... Δεν την κατατάσσω στα αριστουργήματά του γιατί ένιωσα σε κάποιες στιγμές ότι πλάτιασε, θα μπορούσαν κάλλιστα να λείπουν τουλάχιστον 100 σελίδες...  Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον σχόλιο πάνω στην ανθρώπινη φύση, τα μυστικά και τους ανομολόγητους πόθους που κρύβει ο καθένας... Αποδομεί την εικόνα της ειδυλλιακής επαρχιακής πόλης, καταρρίπτει τα κλισέ που αφορούν στις αρετές των ανθρώπων της υπαίθρου και αναδεικνύει το περιεχόμενο της ψυχής του καθενός ως το μοναδικό κριτήριο του "καλού ανθρώπου"... Δικαιολογεί βέβαια την ανθρώπινη φύση αφού ένα "πονηρό πνεύμα" είναι αυτό που εξωθεί τους ανθρώπους στο κακό αλλά στο τέλος μόνο οι πραγματικά ενάρετοι έχουν τη δύναμη, όχι να μην υποπέσουν στο λάθος, αλλά να το αναγνωρίσουν και να ζήσουν με αυτό...

Διαβάστε το, είναι Stephen King... 

Street...

Χθες το βράδυ κάνω τον Θ. μπάνιο και μου ζητάει να πούμε αγγλικές λέξεις...

Λέμε την γατούλα,  το σκυλάκι και κάποια στιγμή με ρωτάει πώς λέγεται στα αγγλικά ο δρόμος... Έχει δύο λέξεις, του λέω, street και road... Το σκέφτεται λίγο και με ρωτάει...

Θ.: Street λένε τους δρόμους που στρίβουν;

:)

Κρίματα...

Χθες το απόγευμα επέστρεψα στο σπίτι γύρω στις 19:30 αφού είχα περάσει πρώτα από το super market... Ήταν μια καλή μέρα, όπως καλές ήταν κι όλες αυτές οι μέρες που είχαν περάσει, δεν υπήρχαν σκιές ή περίεργες σκέψεις, ήμουν απλά τόσο κουρασμένος όσο μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που γυρνάει στο σπίτι το βράδυ από τη δουλειά...

Μιλούσα με την Μ. στο δωμάτιό μας περί ανέμων και υδάτων όταν ξαφνικά άκουσα το απότομο και δυνατό κλάμα του Σ. από το σαλόνι.... Φώναζε:

"O Θ. μου έσπασε το δόντι!" 

Έτρεξα μέσα και είδα το παιδί κλαμένο και με σπασμένο σχεδόν στη μέση έναν από τους κάτω κοπτήρες... Μου είπε κλαίγοντας ότι ο Θ. του πέταξε ένα παιχνίδι στο πρόσωπο επειδή μάλωσαν...

Θόλωσα...

Το αίμα βαρούσε στα μηνίγγια μου από τα νεύρα και το μόνο που ήθελα ήταν να πιάσω στα χέρια μου τον μικρό ο οποίος είχε κρυφτεί κάτω από το τραπεζάκι του σαλονιού... Ουρλιάζοντας ότι θα τον σκοτώσω προσπάθησα να τον τραβήξω κάτω από το τραπεζάκι κι επειδή τραβιόταν όταν άπλωνα το χέρι μου τον τράβηξα από τον αστράγαλο και τον έβγαλα... Η Μ. μπήκε στην μέση και τον βούτηξε από τα χέρια μου αλλά ακόμα κι έτσι του έδωσα δυο-τρεις γερές μπάτσες στον κώλο... Εξακολουθούσα να ωρύομαι, να ουρλιάζω ότι θα τον σκοτώσω αν ξανακάνει κακό στον αδερφό του, ότι θα τον πετάξω από το σπίτι... Ο Θ. έκλαιγε και φώναζε τρομαγμένος... 

Όταν του είπα ότι θα τον πετάξω από το σπίτι είδα στο πρόσωπο του ένα φόβο διαφορετικό από τον προηγούμενο, τον φόβο του να μην της φάει, ένα φόβο ατόφιο και χειροπιαστό και τότε πάγωσα... Είχα κάνει το παιδί μου να με φοβάται, του είχα δημιουργήσει μια ανάμνηση που ποτέ δεν θα φύγει από το μυαλό του, όπως δεν έφυγαν ποτέ κι οι δικές μου αναμνήσεις από τον πατέρα μου να ωρύεται και να αφρίζει... Ήμουν περήφανος για τον εαυτό μου ότι το μικρό μου παιδί δεν με είχε δει ποτέ  εκτός εαυτού γιατί είχα δουλέψει πολύ με τον εαυτό μου, είχα πολεμήσει την παρόρμηση του να αντιδρώ ενστικτωδώς, να είμαι αυτό που γνωρίζω καλά από την δική μου παιδική ηλικία... Ο Σ. είχε δει κάποτε αυτή την πλευρά μου και το φέρω βαρέως, είναι το κρίμα μου, η προδοσία του εαυτού μου και του παιδιού μου, ήθελα τουλάχιστον ο Θ. να μην έχει μια τέτοια εμπειρία και τώρα όλα είχαν γίνει σκατά...

Τα παιδιά σιγά σιγά ηρέμησαν, με τις προσπάθειες της Μ. κυρίως, κι εγώ βγήκα στο μπαλκόνι και άρχισα να καπνίζω το ένα τσιγάρο μετά το άλλο... Πνιγόμουν... Ήθελα να διορθώσω αυτό που έγινε και δεν μπορούσα, δεν θα μπορούσα ποτέ πια... Πήγα στο σαλόνι όπου τα παιδιά έβλεπαν μια ταινία και τους ζήτησα να βάλουν μια παύση για να τους μιλήσω...

Απευθύνθηκα και στους δύο και τους είπα ότι αυτό που έγινε ήταν πολύ άσχημο... Ότι ο Θ. έκανε κάτι πολύ άσχημο για το οποίο έπρεπε να τον μαλώσουμε αλλά ότι ο τρόπος που τον μάλωσα ήταν απαράδεκτος... Τους είπα ότι δεν θέλω να με φοβούνται, ότι θα είμαι δυστυχισμένος αν με φοβούνται όπως φοβόμουνα εγώ τον πατέρα μου όταν ήμουν παιδί... Με πήραν τα κλάματα, άρχισε να κλαίει κι ο Σ. και με πήρε αγκαλιά ενώ ο Θ. καθόταν στον απέναντι καναπέ με μάτια βουρκωμένα... Τους είπα ότι θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ να μην με ξαναδούν ποτέ έτσι αλλά αν ποτέ ξανά συμβεί θα έχουν δικαίωμα να μου ορίσουν αυτοί μια τιμωρία, ότι αυτοί καταλαβαίνουν... Αγκαλιαστήκαμε και οι τρεις για να επισφραγίσουμε την συμφωνία μας...

Το βράδυ πήγα και κοιμήθηκα στο κρεβάτι του Θ. ...

Νιώθω ακόμα απαίσια, ότι εκτός από την εμπιστοσύνη του μεγάλου μου, πρόδωσα και την εμπιστοσύνη του μικρού μου γιου, του χαϊδεμένο μου, με τον οποίο είχα προσπαθήσει πάρα πολύ να μην επαναλάβω λάθη που είχα με τον Σ. ...  Νιώθω απαίσια που ο χειρότερος εαυτός μου ακόμα παραμονεύει να βγει στην επιφάνεια με την πρώτη ευκαιρία, παρά την τόση προσπάθεια που έχω κάνει...

Bella ciao...

Κάποτε, κάπου πίσω στα 90's η Replay κυκλοφόρησε ένα t-shirt με τυπωμένη την κλασσική φωτογραφία του Che Guevara... Η κίνηση αυτή αποδείχτηκε πολύ επιτυχημένη, το  t-shirt πούλησε σαν τρελό, "βοήθησε" στην μετεξέλιξη της εικόνας του Che Guevara από πλήρης πολιτικού περιεχομένου, σε ένα pop icon όπως η Cambell's Soup του Andy Warhol... Κυκλοφορούσε ένα σαρκαστικό αστειάκι μεταξύ των πολιτικοποιημένων φοιτητάριων της εποχής:

-"Τον ξέρεις τον Che Guevara;"

-"Φυσικά και τον ξέρω, είναι αυτός πάνω στο μπλουζάκι της Replay "

Στις μέρες μας η ιστορία επαναλαμβάνεται καθώς μέσω του "La casa de papel" το παλιό, ιταλικό αντιφασιστικό τραγούδι "Bella ciao" γίνεται pop άκουσμα από πολλούς που αγνοούν το περιεχόμενο του και την ιστορία του και απλώς γουστάρουν αυτόν τον δυναμικό και ταυτόχρονα μελαγχολικό σκοπό... Σημεία των καιρών θα μου πεις και δεν θα διαφωνήσω αλλά από την άλλη μου μένει μια θλίψη για τους ανθρώπους που παραμένουν επιφανειακοί από άγνοια ή από άποψη, για την ήττα που είναι τόσο μεγάλη και απόλυτη που τα όπλα που κάποτε χρησιμοποιούσες, σήμερα ξεπουλιούνται στα πανηγύρια... 

Μικρές κηδείες...

Η ζωή είναι γεμάτη από αυτές... 

Είναι οι σχέσεις που κηδεύεις, ηθελημένα κι αθέλητα, το παρελθόν που μοιάζει ανακόλουθο με το παρόν, τα τηλέφωνα που σβήνεις / πρέπει να σβήσεις από το τηλέφωνό σου, οι αναμνήσεις που μένουν σκονισμένες στο ντουλάπι χωρίς ελπίδα να εμπλουτισθούν με άλλες ίδιες, οι εξηγήσεις που πρέπει να δώσεις στα παιδιά σου ότι κάποιοι άνθρωποι βγήκαν από τη ζωή τους και δεν θα τους ξαναδούν... 

Μετά από χρόνια θα σου φέρνουν κάποτε τις φωτογραφίες που στέκονται πάνω στα ράφια του σαλονιού και θα σε ρωτάνε ποια είναι αυτή η κοπέλα μαζί με τον νονό κι εσύ θα προσπαθείς να τους την θυμίσεις γιατί κάποτε υπήρξε κομμάτι της ζωής μας, μπήκε στην οικογένειά μας, την αγαπήσαμε και μας αγάπησε και τώρα πια είναι αλλού, γιατί η ζωή είναι περίεργη, η ζωή είναι καριόλα, και οι ζωές των ανθρώπων χωρίζουν γιατί πόσο να αγαπάς κάποιον που δεν αγαπά τον εαυτό του... 

Αλλά η ζωή συνεχίζεται, αυτό είναι το μόνο σίγουρο, όπως σίγουρο είναι ότι η επόμενη μικρή ή μεγάλη κηδεία βρίσκεται πάντα μπροστά μας... 

"Ο δρομέας" του Richard Bachman / Stephen King

Επιστροφή στην αγκαλιά ενός αγαπημένου συγγραφέα, ενός από τους λίγους που φέρουν τον χαρακτηρισμό του παραμυθά χωρίς να υπάρχει έστω και στο ελάχιστο ειρωνική ή αρνητική χροιά στον τίτλο αυτό... Ο Stephen King είναι από εκείνους τους συγγραφείς που μπορούν εύκολα να με μεταφέρουν στο αναγνωστικό μου happy place...

Ο συγγραφέας από το Μέιν δημιούργησε τον Bachman  το 1977 από μια σκέψη της στιγμής, ίσως επειδή ήθελε να μετρήσει την αξία των βιβλίων του χωρίς να φέρουν το ήδη διάσημο όνομά του, ίσως επειδή ήθελε να ξεπεράσει τους περιορισμούς που του έθετε ο εκδοτικός του οίκος, ίσως επειδή ήθελε να ξεφύγει από την μανιέρα του επιτυχημένου συγγραφέα ιστοριών τρόμου... Έγραψε βιβλία που στην εποχή τους διοχετεύθηκαν κυρίως στην paper back αγορά, χωρίς promotion, που δεν έκαναν τις πωλήσεις των βιβλίων που υπέγραφε με το όνομά του αλλά (φυσικά) δεν πέρασαν απαρατήρητα...

Το "Ο δρομέας" γράφτηκε το 1982 και η ιστορία του περιγράφει μια μελλοντική, αμερικανική κοινωνία που η ρύπανση καταστρέφει τα πάντα, οι άνθρωποι είναι σαφώς διαχωρισμένοι σε πλούσιους και φτωχούς, οι εταιρείες και τα media ελέγχουν με σιδηρά πυγμή τις ζωές όλων με κύριο όπλο την Φρι-Βι, ένα είδος καλωδιακής τηλεόρασης και τα τηλεπαιχνίδια τα οποία αποχαυνώνουν τους πάντες με την reality και σχεδόν πάντα γκροτέσκα θεματολογία τους... Το πιο δημοφιλές από αυτά τα τηλεπαιχνίδια είναι η "Καταδίωξη" ένα παιχνίδι όπου οι συμμετέχοντες οικειοθελώς γίνονται θηράματα για τριάντα μέρες προσπαθώντας να αποφύγουν τους διώκτες τους, επαγγελματίες φονιάδες, και να επιβιώσουν για να κερδίσουν το μεγάλο χρηματικό έπαθλο... Σε αυτό το παιχνίδι θα δηλώσει συμμετοχή ο Μπεν Ρίτσαρντς, ένας φτωχοδιάβολος που προσπαθεί να σώσει από την μιζέρια που ζουν την οικογένειά του, την σύζυγό του Σίλα και το δεκαοχτώ μηνών κοριτσάκι του την Κάθι που έχει πνευμονία... 

Μακρυά από το μοτίβο του fantasy και των ιστοριών τρόμου για το οποίο έγινε πασίγνωστος, ο Stephen King στήνει ένα καταπληκτικό δυστοπικό μυθιστόρημα το οποίο αποδείχθηκε και εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να αποδεικνύεται βαθιά προφητικό... Αν και γραμμένο το 1982, όπως είπαμε και πιο πριν, προφητεύει την δημιουργία της reality τηλεόρασης και την ανάδειξη της τηλεόρασης και συνολικότερα των media ως βασικό μέσο χειραγώγησης των μαζών και αποχαύνωσης συνειδήσεων... Χαρακτηριστικά, σε κάποιο σημείο του βιβλίου αναφέρεται σε μια συζήτηση μεταξύ των πρωταγωνιστών ότι αν κάτι δεν παίξει στην Φρι-Βι, δεν είναι αλήθεια, δεν υπήρξε ποτέ... Στηλιτεύει την βαθιά διαπλοκή των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων με το κράτος και την όλο και μεγαλύτερη απαξίωση της δημοκρατίας συνολικά ως πολίτευμα προς όφελος των λίγων... Περιγράφει μια κοινωνία βαθιά ταξική, διαχωρισμένη με μεθόδους απαρτχάιντ, μεταξύ πλούσιων και φτωχών όπου η καταστολή και ο έλεγχος από την αστυνομία και τις δυνάμεις ασφαλείας είναι βάναυση και διαρκής... Διατυπώνει ένα έντονο προβληματισμό πάνω στην καταστροφή του περιβάλλοντος για χάρη των κερδών των εταιρειών η οποία καταστροφή οδηγεί στον όλεθρο και τις ασθένειες πολλούς από τους αποχαυνωμένους πολίτες... Ο Μπεν Ρίτσαρντς, ένας αρχετυπικός ήρωας, πρότυπο του βιοπαλαιστή που προσπαθεί για το καλύτερο για την οικογένεια του, χωρίς να αναρωτιέται για τις αιτίες που τον οδήγησαν στη ζωή που ζει, ένας τύπος που "κοιτάει τη δουλειά του", παράλληλα με την πορεία που θα διαγράψει κυνηγημένος από τους διώκτες του στα πλαίσια του παιχνιδιού, θα διαγράψει μια εσωτερική πορεία συνειδητοποίησης της κατάστασης που βιώνει, των αιτίων και των υπευθύνων που οδήγησαν τον ίδιο και εκατομμύρια άλλους στην εξαθλίωση, τον καταναγκασμό και τον ασφυκτικό έλεγχο και θα προσπαθήσει να σπάσει τα δεσμά της σκλαβιά του τόσο για τον ίδιο όσο και για τους άλλους ανθρώπους...

Το "Ο δρομέας" είναι ένα βιβλίο βαθιά πολιτικό που κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την πορεία της ανθρωπότητας και τους κινδύνους που κρύβει η χειραγώγηση από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης... 36 χρόνια μετά την συγγραφή του, την εποχή των fake news, των social media, της ανόδου του φασισμού, των διαρκών πολέμων και εθνοκαθάρσεων, του American Gladiators, του The Apprentice, του Survivor, του Fear Factor, του Jershey shore, της ρύπανσης που καταστρέφει τους ωκεανούς και τον αέρα που αναπνέουμε, δυστυχώς αποδεικνύεται ότι το μήνυμά του δεν εισακούστηκε...

"Το δέμα" του Sebastian Fitzek

Η Don't Ever Read Me το έθαψε και ομολογώ ότι η κριτική της με προβλημάτισε γιατί τα υπόλοιπα σχόλια που είχα ακούσει μέχρι τότε ήταν διθυραμβικά... Όταν έφτασε στα χέρια ως δώρο γεννεθλίων, την ξαναθυμήθηκα αλλά συναισθηματικά σκεπτόμενος αφού το δώρο ήταν "από χέρι", δεν ήθελα να καταλήξω σε αρνητικά συμπεράσματα, ήθελα να μου αρέσει... Κατά τη (σύντομη) διάρκεια της ανάγνωσής του προσπάθησα να διατηρήσω μια αντικειμενικότητα στη κρίση μου και νομίζω ότι το κατάφερα... Σίγουρα δεν συμφωνώ με την Don' t Ever Read Me κι επίσης κάποια από τα σχόλια της με παραξενεύουν τώρα που το έχω διαβάσει αλλά τι να γίνει, έτσι είναι είναι με τις γνώμες, όλοι έχουν από μία...

Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:

Η ψυχίατρος Έμα Στάιν πέφτει θύμα βιασμού. Από τότε νιώθει ασφαλής μόνο στο σπίτι της. Μέχρι τη στιγμή που ο ταχυδρόμος την παρακαλά να παραλάβει ένα δέμα για τον γείτονά της.

Ένα μοναδικά εθιστικό ψυχολογικό θρίλερ που εξετάζει τα όρια του ανθρώπινου μυαλού.

Τους τελευταίους μήνες, μετά το απαίσιο εκείνο γεγονός, μένεις κλεισμένη στο σπίτι σου.

Θέλεις να το αφήσεις πίσω σου.

Ένα πρωί, ο ταχυδρόμος σού αφήνει ένα δέμα για τον γείτονα που λείπει.

Δεν έχεις ακούσει ποτέ ξανά το όνομά του.

Κοιτάζεις από τον φράχτη, και ο κήπος του φαίνεται παρατημένος. Δείχνει σαν να μη ζει κάποιος εκεί καιρό τώρα.

Κάτι σε σπρώχνει να ανοίξεις το δέμα.

Ξεκινάει ο χειρότερος εφιάλτης της ζωής σου.

Βρήκα το βιβλίο αν μη τι άλλο εξαιρετικά ενδιαφέρον... Η αφήγηση κινείται σε δύο παράλληλες ροές, μία που κινείται στο παρελθόν, μια αφήγηση των συνταρακτικών γεγονότων που συνέβησαν, και μια στο παρόν όπου η Έμα δίνει μια κατάθεση/εξομολόγηση στον δικηγόρο της για να προετοιμάσει την παρουσία της στο δικαστήριο... Ο Fitzek δημιουργεί μια κλειστοφοβική και απειλητική ατμόσφαιρα, τοποθετημένη μέσα στον ζοφερό γερμανικό χειμώνα που μοιάζει να ταυτίζεται με την τρικυμία εν κρανίο στην οποία φαίνεται να βρίσκεται η ηρωίδα ενώ δεν λείπουν οι σκηνές καταιγιστικής δράσης και αγωνίας... Η Έμα Στάιν που υποφέρει από ψυχικές διαταραχές μετά τον βιασμό που υπέστη φαίνεται να ακροβατεί μεταξύ λογικής και παράνοιας και η ίδια δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά τι είναι πραγματικό και τι όχι... Το δέμα που κατά τύχη πέφτει στα χέρια της θα πυροδοτήσει μια σειρά γεγονότων που θα την ωθήσουν στα όρια της, θα έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με φρικτές αλήθειες και με τον ίδιο της τον εαυτό... 

Θεωρώ το βιβλίο ως επιτυχημένο ψυχολογικό θρίλερ από την στιγμή που η διήγηση με επηρέασε τόσο ώστε να αναπηδώ από τους ήχους που κάνει το σπίτι μέσα στην νύχτα όταν διάβαζα πριν κοιμηθώ... Βρήκα πολύ καλή την ανάπτυξη του χαρακτήρα της Έμα, του άντρα της Φίλιπ και του Κόνραντ, του δικηγόρου της, ενώ κυρίως η περιγραφή του κυρίου Πάλαντ, του αινιγματικού γείτονα, κατάφερε να μου ζωγραφίσει την εικόνα του μέσα στο μυαλό μου... Είμαι πολύ ικανοποιημένος από τη διαχείριση της ιδέας και την ανάπτυξη από τον Fitzek  και το μόνο σημείο που βρίσκω αδύναμο είναι η τεκμηρίωση της ενοχής του "κακού" στο φινάλε την οποία θα ήθελα πιο δουλεμένη χωρίς όμως να μου αλλάξει την συνολική εντύπωσή μου για το βιβλίο το οποίο θεωρώ πολύ καλό... Τόσο καλό που παραπάνω από το μισό το διάβασα μονορούφι από το πρωί μέχρι το μεσημέρι της Κυριακής που μας πέρασε...

"Μου λείπεις" του Harlan Coben

Ψάχνω να βρω την εναρκτήρια ατάκα του post και δεν τα καταφέρνω... Θέλω να πω μια εξυπνάδα που να ακούγεται πολύ ψαγμένη σχετικά με τα βιβλία που είναι γραμμένα εξ αρχής με απώτερο στόχο την μεταφορά στον κινηματογράφο και το κατά πόσον αυτό μειώνει την λογοτεχνική τους αξία... Δεν έχω αποφασίσει ακόμα... Η ατάκα δεν μου βγαίνει οπότε πάμε από την αρχή...

Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:

Είναι ένα συνηθισμένο προφίλ σε μια ιστοσελίδα γνωριμιών. Γιατί τότε η αστυνομικός Κατ Ντόνοβαν καταρρέει όταν παρατηρεί τη φωτογραφία που το συνοδεύει; Ο άνδρας δεν είναι άλλος από τον πρώην αρραβωνιαστικό της τον Τζεφ, που της ράγισε την καρδιά πριν από δεκαοχτώ χρόνια.

Ο κόσμος της εκρήγνυται και συναισθήματα που επί χρόνια αγνοούσε ξυπνούν και τη συγκλονίζουν. Υπάρχει ακόμη ελπίδα για τη σχέση τους; Καθώς η Κατ διαπιστώνει πως μια δεύτερη ευκαιρία με τον Τζεφ είναι όλο και πιο φευγαλέα, μπλέκεται σε μιαν έρευνα που θέτει σε αμφισβήτηση τις πιο βαθιές της βεβαιότητες. Ζωές κινδυνεύουν, μεταξύ των οποίων και η δική της, και για να τις σώσει και να σωθεί θα πρέπει να καταδυθεί στην προσωπική της κόλαση…

Το βιβλίο όπως προφανώς καταλάβατε έχει μια κινηματογραφική πλοκή, γρήγορη, με εναλλαγές, δραματικές παύσεις, σασπένς και αγωνία... Το καλό είναι ότι δεν έχει μόνο αυτά... Το γεγονός ότι έχω δει πολλές ταινίες με θέμα την Νέα Υόρκη (όπως πολλοί από εμάς γεγονός που γνωρίζει καλά ο συγγραφέας) με βοήθησε να σχηματίσω ολόκληρες εικόνες στο μυαλό μου από τις (πολύ καλές) περιγραφές του Coben... Ο πολύ επιτυχημένος συγγραφέας έχει κατορθώσει να φτιάξει πολύ καλούς χαρακτήρες, ακόμα και δευτερεύοντες, χωρίς να αποφεύγει αρκετά κλισέ, ηθελημένα πιστεύω... Στήνει την ιστορία του και τον κεντρικό του προβληματισμό γύρω από τα προσωπεία που φορούν οι άνθρωποι καθημερινά, ηθελημένα ή αθέλητα, την προκατάληψη, την ανοχή στο διαφορετικό, κάνοντας επίσης ένα σχόλιο πάνω στην τεχνολογία και την φύση των ανθρώπινων σχέσεων στο σήμερα... Συνθέτει με μαεστρία την κεντρική ιστορία της αναζήτησης μιας γυναίκας από τον έφηβο γιο της και την Κατ, μια επιθεωρήτρια της αστυνομίας της νέας Υόρκης με την αναζήτηση της για απαντήσεις τόσο για τη δολοφονία του πατέρα της όσο και για την σχέση της πριν από 18 χρόνια... Η αποκάλυψη της αλήθειας στο εξαιρετικό φινάλε σε κάθε περίπτωση θα είναι σαρωτική, αναπάντεχη και θα γκρεμίσει αυταπάτες και κρυφά μυστικά...

Η κατακλείδα αυτού του post θα είναι ότι ο Harlan Coben έγραψε ένα απολαυστικό page turner το οποίο δεν θες να αφήσεις από τα χέρια σου... Είναι σαν αυτές τις ωραίες αμερικάνικες περιπέτειες που βλέπεις στο σινεμά και θα μπορούσες να φας δυο κουβάδες pop corn βλέποντάς τις και αυτό είναι κάτι που θες και χρειάζεσαι πολλές φορές...