Είπαμε με την Μ. να πάμε κανένα ταξιδάκι εδώ κοντά, στο τριήμερο, τώρα που έχει ανοίξει κι ο καιρός, να ξεσκάσουμε λίγο γιατί υπήρχε πολύ πίεση αυτή την περίοδο...
Σκεφτήκαμε αρχικά το αγαπημένο Ναύπλιο το οποίο έχουμε επισκεφτεί πάρα πολλές φορές αλλά έχουμε να πάμε 3-4 χρόνια...
Ψάξαμε, ψάξαμε, ψάξαμε...
Τζίφος!!!
Δωμάτιο ούτε για δείγμα δεν υπάρχει στην παλιά πόλη...
Το μοναδικό ξενοδοχείο που είχε διαθεσιμότητα ήταν το γνωστό ξενοδοχείο, για όσους έχουν επισκεφτεί την πόλη του Ναυπλίου, πάνω στην Ακροναυπλία, του οποίου όμως η τιμή του δωματίου πέφτει "κάπως" ακριβή για το πορτοφόλι μου...
Λέμε, "εντάξει ρε αδερφέ, δεν μας έκατσε το Ναύπλιο, ας δοκιμάσουμε στα Καλάβρυτα...
Κοντά είναι κι αυτά, όμορφα είναι, έχουμε να πάμε κι εκεί 10 χρόνια"...
Πήραμε τηλέφωνα, ρωτήσαμε, τζίφος και πάλι...
Δωμάτιο ούτε για δείγμα...
Στο τελευταίο ξενοδοχείο που τηλεφωνήσαμε μάλιστα, η κοπέλα που σήκωσε το τηλέφωνο σχεδόν γέλασε όταν την ρωτήσαμε αν έχει διαθέσιμο δίκλινο για 1 και 2 του μήνα...
Καλά κι εμείς το θυμηθήκαμε αργά να πάμε ταξιδάκι αλλά λέμε, "εντάξει μωρέ, υπάρχει οικονομική στενότητα στον κόσμο, θα βρούμε εύκολα δωμάτιο"...
Δεν είχαμε υπολογίσει ότι τον Έλληνα δεν τον πτοεί τίποτα, ούτε οικονομική κρίση, ούτε γρίπη των χοίρων, ούτε πολεμικές συρράξεις, αυτός την εκδρομή του/την ταβέρνα του/τα μπουζούκια του θα τα πάει βρέξει χιονίσει...έστω και αν πάρει διακοποδάνειo... έστω και αν πληρώσει με κάρτες...
Διότι η φτώχεια θέλει καλοπέραση που λέει και ο σοφός λαός...
Μεγάλη κουβέντα...
Σκεφτήκαμε αρχικά το αγαπημένο Ναύπλιο το οποίο έχουμε επισκεφτεί πάρα πολλές φορές αλλά έχουμε να πάμε 3-4 χρόνια...
Ψάξαμε, ψάξαμε, ψάξαμε...
Τζίφος!!!
Δωμάτιο ούτε για δείγμα δεν υπάρχει στην παλιά πόλη...
Το μοναδικό ξενοδοχείο που είχε διαθεσιμότητα ήταν το γνωστό ξενοδοχείο, για όσους έχουν επισκεφτεί την πόλη του Ναυπλίου, πάνω στην Ακροναυπλία, του οποίου όμως η τιμή του δωματίου πέφτει "κάπως" ακριβή για το πορτοφόλι μου...
Λέμε, "εντάξει ρε αδερφέ, δεν μας έκατσε το Ναύπλιο, ας δοκιμάσουμε στα Καλάβρυτα...
Κοντά είναι κι αυτά, όμορφα είναι, έχουμε να πάμε κι εκεί 10 χρόνια"...
Πήραμε τηλέφωνα, ρωτήσαμε, τζίφος και πάλι...
Δωμάτιο ούτε για δείγμα...
Στο τελευταίο ξενοδοχείο που τηλεφωνήσαμε μάλιστα, η κοπέλα που σήκωσε το τηλέφωνο σχεδόν γέλασε όταν την ρωτήσαμε αν έχει διαθέσιμο δίκλινο για 1 και 2 του μήνα...
Καλά κι εμείς το θυμηθήκαμε αργά να πάμε ταξιδάκι αλλά λέμε, "εντάξει μωρέ, υπάρχει οικονομική στενότητα στον κόσμο, θα βρούμε εύκολα δωμάτιο"...
Δεν είχαμε υπολογίσει ότι τον Έλληνα δεν τον πτοεί τίποτα, ούτε οικονομική κρίση, ούτε γρίπη των χοίρων, ούτε πολεμικές συρράξεις, αυτός την εκδρομή του/την ταβέρνα του/τα μπουζούκια του θα τα πάει βρέξει χιονίσει...έστω και αν πάρει διακοποδάνειo... έστω και αν πληρώσει με κάρτες...
Διότι η φτώχεια θέλει καλοπέραση που λέει και ο σοφός λαός...
Μεγάλη κουβέντα...