Τσόλια στο τιμόνι...

Επιβιβάζομαι στο αυτοκίνητο με Μ. και μπέμπη και βγαίνω αργά αργά από την πυλωτή... Ελέγχω τον δρόμο προσεκτικά και δεν τολμώ να ξεμυτίσω πριν βεβαιωθώ ότι δεν φαίνεται άλλο αυτοκίνητο στον ορίζοντα... Δεν προλαβαίνω να κάνω μισό μέτρο και ακούω κόρνα αυτοκινήτου λες και κάποιος έχει γονατίσει επάνω της... Γυρνάω απορημένος και βλέπω ένα μαύρο αυτοκίνητο, Citroen C1 νομίζω, σε απόσταση τουλάχιστον 50 μέτρων να έρχεται επιταχύνοντας και κορνάροντας... Όταν αυτό πλησιάζει και περνά από μπροστά μου, βλέπω απορημένος μια κοπέλα (το εν λόγω τσόλι), βία 25 χρονών, να με κοιτάζει περιφρονητικά και αγανακτισμένα με ένα ύφος, "Μα πόσο μαλάκας είσαι;"... O θυμός έχει αρχίσει να βράζει μέσα μου αλλά δεν βρίζω, δεν μιλάω, απλά κορνάρω κι εγώ καθώς περνάει από μπροστά μου και τότε, το τσόλι βγάζει το χέρι από το παράθυρο και μου κάνει την γνωστή χειρονομία της μαλακίας... Θόλωσα και από το στόμα μου βγήκε κάτι σαν "Γμτ$ρ%ηδβ#ργκ@@@ρρρρρρ" κι ενώ η πρώτη μου σκέψη ήταν να πατήσω γκάζι και να την εμβολίσω τελικώς αποφάσισα πιο συνετά να συνεχίσω για τον αρχικό μου προορισμό...

Δεν με πείραξε που με έβρισε... Με πείραξε ο παραλογισμός, "Όλος ο δρόμος είναι δικός μου, μην τολμήσετε να βγείτε στο διάβα μου" και με πείραξε η ευκολία με την οποία, αυτή και αρκετές άλλες γυναίκες βρίζουν στο δρόμο (πολύ περισσότερο από τους άντρες) , οχυρωμένες προφανώς πίσω από το σκεπτικό, "Είμαι γυναίκα, τι θα μου κάνει, θα με δείρει;" ... Κάπως έτσι πρέπει να σκέφτηκε και μια "κυρία", καμιά πενηνταριά ετών πρέπει να ήταν, πέρυσι το καλοκαίρι στην Μαραθώνος, στο ύψος του Alex Pack, που όταν άκουσε το κορνάρισμα μου, αφού είχε παραβιάσει τον κόκκινο σηματοδότη σε διασταύρωση, έβγαλε το κεφάλι από το παράθυρο και μου φώναξε, "Γαμώ την μάνα σου μαλάκα"... Και να σκεφτείς ότι το κορνάρισμα δεν ήταν κανένα παρατεταμένο, γεμάτο τσαντίλα, ήταν ένα απλό μπιπ, του στυλ, "Επ, κατεργάρα, σε έπιασα στα πράσα"... 

Οι άντρες μεταξύ μας ξέρουμε ότι δεν μπορείς να βρίζεις σαν λιμενεργάτης όποιον σου γουστάρει στο δρόμο εκτός και αν είσαι  διατεθειμένος να παίζεις μπουνιές αρκετά συχνά... Οι "κυρίες" όμως (πιο σωστά, κάποιες από αυτές) θεωρούν ότι έχουν ασυλία λόγω του φύλου τους να στολίζουν τους άλλους οδηγούς... Σε αυτές τις κυρίες λοιπόν και στο χθεσινό τσόλι/τσουλί whatever, εύχομαι την επόμενη φορά που θα επαναλάβουν αυτό το κακό τους συνήθειο να μην έχουν απέναντί τους κάποιον που έχει στο αυτοκίνητο γυναίκα και παιδί αλλά κάποιον αρκετά ψυχάκια που θα το πάρει προσωπικά και θα αποφασίσει να ξεπλύνει την προσβολή που του έγινε αναίτια... Δεν εύχομαι να τις δείρει αλλά θα μου άρεσε πολύ να τις τρομοκρατήσει λιγάκι (να τους κανιβαλίσει και λίγο το αμαξάκι τους, γιατί όχι;) για να μάθουν ότι, ότι λέμε και ότι κάνουμε μπορεί να έχει και δυσάρεστες συνέπειες μερικές φορές, άσχετα αν ανήκουμε στο "ασθενές φύλο"... 

Έτσι κορίτσια;

Αρρώστοι αλήτες...

Είναι οι πιο ήπιοι χαρακτηρισμοί που μπορώ να δώσω σε αυτούς που ενώ δηλώνουν οπαδοί του Πανιωνίου, κατέστρεψαν τον αγωνιστικό χώρο, τα δοκάρια, τον πάγκο των φιλοξενουμένων και τα δημοσιογραφικά θεωρεία του γηπέδου της Νέας Σμύρνης... για να μην παίξει η ΑΕΚ τον αγώνα με την Νταντί Γιουνάιτεντ εκεί!!!

Μπορώ ως ενός σημείου να "καταλάβω"  τις οπαδικές βεντέτες αλλά δεν μπορώ με τίποτα να καταλάβω πώς είναι δυνατόν να καταστρέφεις το ίδιο σου το γήπεδο... Άσε που επίσης δεν καταλαβαίνω από πού και ως πού προέκυψε τέτοιο μίσος μεταξύ Πανιωνίου και ΑΕΚ αν και οι κακές γλώσσες λένε ότι μαλώνουν για τα πρωτεία της προσφυγιάς... Χρώσταγε που χρώσταγε, αν δεν κάνω λάθος, ακόμα λεφτά η ΑΕΚ στον Πανιώνιο από την μεταγραφή Τζιμπούρ, τώρα αυτοί οι αληταράδες που κατέστρεψαν το γήπεδο έβαλαν ακόμα ένα φέσι στην "αγαπημένη τους ομάδα"...

Το ζήτημα τώρα είναι ότι η ΑΕΚ έχει μείνει ξεκρέμαστη, δεν έχει γήπεδο για να γίνει ο αγώνας με την Νταντί και αν δεν αποκατασταθούν οι ζημιές, που είναι πράγμα πολύ δύσκολο, στην καλύτερη των περιπτώσεων θα δώσει τον αγώνα στο Καραΐσκάκη, χωρίς οπαδούς της (για να μην καταστραφεί ακόμα ένα γήπεδο) ή θα χάσει τον αγώνα στα χαρτιά!!!

Είναι να τρελαίνεσαι...

Ρεπορτάζ για τα γεγονότα από την Ελευθεροτυπία, εδώ.

Τα νεύρα μου...

Έχω ξυπνήσει από τις 5:30, είμαι στη δουλειά από τις 7:20, έχω ξεκινήσει δίαιτα (ας την πούμε διατροφή καλύτερα) διότι το ξέχεσα τελευταίως, το απόγευμα έχω να πάω τον μικρό για εμβόλιο και μετά σούπερ μάρκετ, το τελευταίο που χρειάζομαι, "αγαπημένη μου" Microsoft, είναι να με βασανίζουν όλα αυτά τα εργαλεία του διαβόλου που έχεις φτιάξει δήθεν για να μας διευκολύνουν την ζωή αλλά δεν είναι ικανά να διαβάσουν data από ένα γαμημένο txt file χωρίς να με τρελάνουν στα errors... Ναι σιχαμένο SSIS σε εσένα αναφέρομαι, may you burn in hell!!!

Sacco και Vanzetti: 83 χρόνια από την εκτέλεσή τους...

Κατά τη διάρκεια της δίκης των Sacco και Vanzetti, ο πρόεδρος του δικαστηρίου φέρεται να είπε το εξής:

«Αυτός ο άνδρας, (ο Vanzetti) αν και μπορεί να μην διέπραξε το έγκλημα που του αποδίδεται, είναι παρόλα αυτά ένοχος, επειδή είναι εχθρός των θεσμών μας»

Σήμερα, 83 χρόνια μετά, οι δύο Ιταλοί μετανάστες δεν έχουν ακόμα δικαιωθεί και υπάρχουν ακόμα δικαστές και άνθρωποι με εξουσία σαν τον πρόεδρο εκείνου του δικαστηρίου...

Αφιέρωμα στην υπόθεση Sacco και Vanzetti, από το TVXS, εδώ.

Η δήλωση της χρονιάς- Επεισόδεια στο Ελλάδα-Σερβία

Το βραβείο "Αρτέμης Μάτσας" για την δήλωση της χρονιάς απονέμεται στον Κώστα Τσαρτσαρή για τα παρακάτω:

«Να ζητήσουμε ένα συγγνώμη από όλο κόσμο που παρακολούθησε το παιχνίδι, αφού όλα αυτά που έγιναν δεν συνάδουν με το αθλητικό πνεύμα. Πρέπει, όμως, να πούμε δύο πραματάκια. Υπάρχουν άνθρωποι που τρώνε ψωμί στη χώρα μας και δεν το σέβονται. Έχουν γίνει παρόμοιες φασαρίες και στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Ίσως να είναι σκληρό, κι ούτε θέλουμε να δημιουργήσουμε βεντέτες, αλλά οι άνθρωποι που είναι πιο ψηλά πρέπει να δουν ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν 400 παιδιά στην Ελλάδα που ασχολούνται με το μπάσκετ. Είναι κρίμα να δίνουν τα λεφτά τους σε παιδιά που δεν τα αξίζουν».

Από το Βήμα

Ο Κωστάκης, ενώ έπαιξε τα μπουνίδια του πρώτα, βγήκε μετά να μας πει, εμμέσως πλην σαφώς, ότι δεν τον έτσουξε τόσο η μανούρα όσο ότι τόλμησε ο ξένος ο Τεόντοσιτς να μανουριάσει μέσα στο ΟΑΚΑ, γιατί προφανώς στο μυαλό του Κωστάκη και του κάθε Κωστάκη αυτού του κόσμου, η ουσία δεν είναι η βία η οποία προβλήθηκε σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση αλλά ότι ο ξένος τόλμησε να κάνει κάτι απέναντι στον Έλληνα... Λες και ο Κωστάκης δεν έχει ξαναδεί επεισόδια ή δεν έχει συμμετάσχει ο ίδιος ξανά... Και σαν να μην έφτανε αυτό, πάλι εμμέσως πλην σαφώς κι ενώ δεν θέλει να δημιουργήσει βεντέτες όπως λέει, αφήνει μομφή για το γεγονός ότι πληρώνεται από ελληνική ομάδα (άραγε θα έλεγε τα ίδια αν ο Τεόντοσιτς έπαιζε στον ΠΑΟ; ) και υπονοεί ότι δεν θα έπρεπε να συμβαίνει κάτι τέτοιο... 

Τσου ρε... Κωστάκη...

H1N1 - the sequel: O Ιός του Δυτικού Νείλου...

Το blockbuster που θα σπάσει ταμεία (και φέτος), το promotion έχει ήδη αρχίσει...

Το εμβόλιο είναι άραγε έτοιμο;

Γελοιογραφία από Έθνος

Εμένα οι φίλοι μου είναι...

Οι φίλοι μου είναι εργένηδες... Άλλοι έχουν σχέσεις κι άλλοι όχι, άλλοι είναι "snippers" και άλλοι "αγκαλίτσες"... Είναι πετυχημένοι στη δουλειά τους, δουλεύουν πολύ και βγαίνουν πολύ, κινούνται σε ρυθμούς γρήγορους... Εγώ πλέον δεν μπορώ να κινηθώ σε αυτούς τους ρυθμούς... Κινούμαι στους ρυθμούς του γιου μου, ιλιγγιώδεις και αυτοί αλλά διαφορετικοί... Δεν βαρυγκωμώ, πως θα μπορούσα, θα πέσει φωτιά να με κάψει, αλλά μου λείπουν καμιά φορά... Δεν μπορώ να τους ακολουθήσω στην ζωή που κάνουνε, να βγούμε να τα πιούμε, να αλητέψουμε, είτε γιατί δεν έχω τις αντοχές, είτε γιατί δεν θέλω να αφήσω την Μ. μόνη με το παιδί... Δεν έχω κανένα παράπονο από αυτούς, είναι πάντα εκεί όταν τους χρειάζομαι, συχνά με μεγαλύτερη συνέπεια και επιμονή απ' ότι εγώ που χάνω συχνά τον μπούσουλα και ξεχνάω και τηλέφωνο να πάρω (καλή ώρα...) αλλά μερικές φορές νιώθω ότι εγώ έχω ανέβει σε άλλο τρένο και αυτοί σε άλλο και αυτά τα τρένα πάνε αντίθετα.... 

Σκέφτομαι καμιά φορά τι ωραία που θα ήτανε να είχανε κι αυτοί οικογένεια και παιδιά, τι γαμάτα που θα ήτανε, θα ήμασταν όλοι στο ίδιο trip, δεν θα θεωρούσα μόνο εγώ ως σημαντικό θέμα συζήτησης την αλλεργία στο βρεφικό γάλα και το πόσο και αν έχεσε ο μπέμπης... Όταν μαζευόμαστε στο σπίτι μου και κάνει η Μ. εκείνα τα επικά τραπέζια της με φαγητά, κρασιά, γλυκά κι ότι άλλο μπορείς να φανταστείς, περνάμε πάντα τέλεια, ξεραινόμαστε στο γέλιο... Εκεί τους λέω καμιά φορά για πλάκα ότι όταν θα κάνουν αυτοί παιδιά και θα είναι γερομπαμπαλήδες εγώ θα έχω μεγαλώσει τα δικά μου και θα τους κοροϊδεύω, η αλήθεια είναι όμως ότι θα ήθελα να την περνάγαμε όλοι μαζί αυτή την φάση, να συζητάγαμε για την καλύτερη πάνα βρακάκι, τον καλύτερο παιδότοπο, να κάναμε διακοπές μαζί σε οικογενειακά θέρετρα... 

Δυστυχώς όμως δεν...

Να δω τι θα κάνετε τα λεφτά - αναδημοσίευση από Antista/Chef

Τσεκάρετε το τελευταίο post του Antista/Chef, είναι εντελώς to the point που λένε...

Αν κάποιος/α έκανε ζάπινγκ το τελευταίο διάστημα, θα διαπίστωνε ότι για την Ευρώπη την ειδησεογραφία απασχολούσαν τέσσερα μεγάλα αντιφατικά θέματα. Τα πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα στίβου και κολύμβησης, οι φωτιές στη Μόσχα και οι πλημμύρες στην κεντρική Ευρώπη. Αν κανείς συνθέσει την ευρώ-αφασία η οποία ενώνει αυτές τις ειδήσεις θα μπορούσε κάλλιστα να καταλήξει στις όχι και πολύ μελλοντολογικες συνθέσεις-αφίσες που ακολουθούν. Η παντελής αποθέωση της λογικής του κέρδους και των αριθμών, πέραν κάθε στοιχειώδους ένστικτου αυτοσυντήρησης, μπορούν να μας οδηγήσουν σύντομα σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα αυτής της μορφής. Η κλιματική αλλαγή έρχεται πιο γρήγορα και από τις πιο απαισιόδοξες προβλέψεις, αλλά η Ευρώπη και ο κόσμος όλος ψάχνει το δρόμο προς την “ανάπτυξη”......

Διαβάστε όλο το post και δείτε τις αφίσες του post, εδώ.

Τι διάβασα το (γαμημένο) καλοκαίρι και τι άλλο θα διαβάσω...

Αυτό το καλοκαίρι ως δια μαγείας άρχισα πάλι να διαβάζω... Είχα κανά χρόνο να ανοίξω βιβλίο, τίποτα δεν διάβαζα, μόνο τους υπότιτλους από καμία ταινία και την ημερομηνία λήξης πάνω στις συσκευασίες των τροφίμων... Έχω κόψει εδώ και καιρό και την εφημερίδα αλλά αυτό δεν το έχω μετανιώσει...

Στην Άκολη μια μέρα που είχα πάει στο περίπτερο, τσίμπησα σε pocket έκδοση το "Πάρτυ" της Αγκάθα Κρίστι... Συμπαθές ήταν, το διάβασα σε 2-3 μέρες, η Αγκάθα έχει γράψει και καλύτερα... Όταν γυρίσαμε στην Αθήνα περιέλαβα το "Χαμένο Σύμβολο" του Νταν Μπράουν το οποίο είχα ξεκινήσει και παρατήσει εδώ και κάτι μήνες αλλά διάβασα και αυτό σε 3-4 μέρες, αυτό ήταν πολύ μεγάλο αλλά οι ρυθμοί ανάγνωσης είχαν αυξηθεί... Καλός και ο Νταν, στην πεπατημένη του "Κώδικα Ντα Βίντσι", με μειονέκτημα όμως ότι η πλοκή στο πρώτο μισό του βιβλίου είναι πολύ αργή...

Τις προάλλες και αφού είχα δει τη σχετική διαφήμιση στην τηλεόραση, αγόρασα από το περίπτερο δυο βιβλιαράκια από την σειρά Micro Books του ΣΚΑΙ, τα "Η Μηχανή του Χρόνου" του Χέρμπερτ Τζορτζ Γουέλς και το "Η Ημέρα ενός Αμερικάνου Δημοσιογράφου το 2889" του Ιουλίου Βερν. Το κόστος των βιβλίων μόλις 2 Ευρώ έκαστος, τσίπηδες προλάβετε!!!

Σήμερα που θα πάω μέχρι την μάνα μου μετά τη δουλειά θα της δανειστώ το τελευταίο του Lee Child "Ένας ξένος στην πόλη" και  το... "WarCraft: Η ψυχή του δαίμονα" του Richard A. Knaak!!! Δεν ξέρω πού το βρήκε αυτό η καμμένη η μάνα μου που διαβάζει τα ΠΑΝΤΑ αλλά επειδή δεν έχω διαβάσει ποτέ βιβλίο fantasy θα το τσιμπήσω... Όταν τελειώσω όλα αυτά θα πιάσω το "Κόζα Νόστρα – Η ιστορία της σικελικής μαφίας" του John Dickie, το οποίο έχει αγοράσει η Μ. εδώ και χρόνια και δεν έχει τελειώσει ποτέ... Το βιβλίο είναι 542 σελίδων και κάθε μία από αυτές έχει μέγεθος σχεδόν σαν κόλλα Α4 οπότε προβλέπω ότι θα με κρατήσει απασχολημένο για αρκετό καιρό...

Φτάνει να συνεχίσω να έχω διάθεση για διάβασμα μέχρι τότε...

Καλό χειμώνα!

Ξανά στο μαγκανοπήγαδο σήμερα με διάθεση στο 0 και αντοχές ακόμα πιο κάτω... Εύχομαι αυτός ο χειμώνας να έρθει σύντομα και να είναι βαρύς και κρύος, να ξεπλύνει τη ζέστη, την υγρασία και τις στενοχώριες των τελευταίων 2 μηνών και να μας παγώσει αρκετά έτσι ώστε να μουδιάσω και να μην καταλάβω πώς θα περάσει ο καιρός μέχρι την επόμενη άδεια γιατί σε αυτή την άδεια δεν μπορώ να πω ότι το μυαλό μου ξεκουράστηκε... Γαμημένο καλοκαίρι του 2010, στα τσακίδια να πας και να μην ξαναγυρίσεις...

Χους ην και εις χουν απελεύσητω...

Αντίο, μάστορα...

6 μέρες και 5 νύχτες - Διακοπές στην "Άκουιλα"

Δεν πήγα διακοπές στην Άκουιλα... Αυτό είναι απλά το αστείο του φετινού καλοκαιριού...
Το "πέταξε" η πεθερά μου σε μια φίλη της όταν την ρώτησε πού θα πάμε διακοπές και αυτή όχι μόνο απάντησε Άκουιλα μπερδεύοντας την σεισμοχτυπημένη ιταλική πόλη με την Άκολη, το χωριό του Αιγίου όπου κάναμε τις διακοπές μας, αλλά επέμενε κιόλας όταν η φιλενάδα της της επεσήμανε ότι η Άκουιλα είναι στην Ιταλία...

Anyway, οι διακοπές στην Άκολη ή στην Άκουιλα, όπως αγαπάτε, άρχισαν και τέλειωσαν και διήρκεσαν 6 μέρες και 5 νύχτες... Το γιατί δεν υπήρξε 6η νύχτα θα το πούμε παρακάτω...

Η Άκολη είναι ένα συμπαθέστατο χωριουδάκι 5 λεπτά από την πόλη του Αιγίου... Έχει μια ωραία βοτσαλάτη παραλία με νερά βαθιά και καθαρά... Έχει αρκετά καλές υποδομές, δημοτικά πάρκινγκ και πάρκα, ένα ωραίο παραλιακό πεζόδρομο κλειστό για τα αυτοκίνητα και πάρα πολλά ποδήλατα!!! Δεν έχει πολύ τουρισμό, δουλεύει κυρίως με ντόπιους, και από ότι μας λέγανε και οι μαγαζάτορες τα πράγματα φέτος είναι εντελώς ψόφια... Είναι γεμάτη από οικογένειες με παιδάκια και ζευγαράκια με μωρά... Όπου και αν βρισκόσουν έβλεπες καροτσάκι, εκεί δεν αγχώνεσαι αν το παιδί σου κλάψει και "ενοχλήσει", όλοι έχουν κατανόηση... Τέλειο μέρος για μας λοιπόν!

Οι διακοπές μας ξεκίνησαν το Σάββατο και το ταξίδι ήταν καλό παρά την τρομερή ζέστη και ένα μικρό άγχος που είχαμε για τον μπέμπη διότι δεν πολυσυμπαθεί το αυτοκίνητο... Το σπιτάκι που είχαμε νοικιάσει ήταν καλό πέραν πάσης προσδοκίας και γενικά μείναμε εξαιρετικά ευχαριστημένοι και από το κατάλυμα μας αλλά και από τους ανθρώπους που το είχαν... Όποιος ενδιαφέρεται για επιπλέον πληροφορίες ας στείλει ένα mail για να του στείλω...

Οι μέρες κυλούσαν πολύ χαλαρά και για τους τρεις μας... Ο μπέμπης δεν αντιμετώπισε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα προσαρμογής στο ξένο περιβάλλον και κοιμόταν ήσυχος σαν πουλάκι ενώ τα πολλά παιδάκια τον είχαν ενθουσιάσει... Εγώ και η Μ. χαλαρώσαμε πάρα πολύ και βγάλαμε όλο το άγχος και την κούραση των τελευταίων μηνών... Βγήκαμε και για φαγητό με τον μπέμπη να κοιμάται στο καρότσι κι εμείς να μην πιστεύουμε ότι τρώμε σε εστιατόριο μετά από τόσο καιρό... Αράζαμε στην βεράντα μας μέχρι αργά πίνοντας το ουζάκι μας ή ένα (ή παραπάνω) ποτήρι κρασί... Κάναμε τα μπάνια μας, αν και ο καιρός μας δυσκόλεψε για 2 μέρες καθώς ο πολύ δυνατός αέρας που φυσούσε σήκωνε κύματα και μας έκανε να ξεπαγιάζουμε στην παραλία, ενώ παρατηρούσαμε με ενδιαφέρον τους άλλους λουόμενους (κυρίως οικογένειες όπως είπαμε) αλλά αυτό θα αναλυθεί διεξοδικότερα σε μελλοντικό post...

Οι εποχές όμως είναι δύσκολες όπως έχουμε πει και παλιότερα και έμελλε να το ξαναθυμηθούμε...

Την τελευταία μέρα της παραμονής μας στην Άκολη, ο μπέμπης ήταν ανήσυχος από το πρωί και έκανε διάρροιες... Μια ξαφνική επιδείνωση το απόγευμα και μετά από επικοινωνία με την γιατρό του είχε ως αποτέλεσμα εγώ να τρέχω στο Άιγιο σαν παλαβός να βρω υποαλλεργικό γάλα και η Μ. να πακετάρει σαν τρελή τα πράγματα και να φεύγουμε σαν κυνηγημένοι μέσα στην νύχτα για να πάμε τον μπέμπη σε εξειδικευμένη high profile γιατρό την επόμενη μέρα το πρωί η οποία διέγνωσε (εκ των συμπτωμάτων, τα εργαστηριακά αποτελέσματα εκκρεμούν αλλά έτσι κι αλλιώς η εργαστηριακή εξέταση στα βρέφη, δεν είναι αξιόπιστη) αλλεργία η οποία ήταν μάλλον από πάντα μαζί μας απλά δεν είχε εκδηλωθεί πολύ... Το πρόβλημα αυτό καθ' αυτό δεν είναι κάτι το τρομερό και ήδη μετά από τρεις μέρες σίτισης με υποαλλεργικό γάλα τα θετικά αποτελέσματα είναι ορατά διά γυμνού οφθαλμού αλλά μπορείτε πολύ εύκολα να αντιληφθείτε την τρομάρα και την στενοχώρια που πήραμε...

Σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, τα νέα από το μέτωπο της υγείας του νονού μου δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά, πλέον κάθε ώρα η κατάσταση αλλάζει, είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο, δυστυχώς τις πιο πολλές φορές προς το χειρότερο...

Αυτό ήταν λοιπόν το χρονικό των διακοπών στην "Άκουιλα"...

Λίγες αλλά καλές, με αγωνιώδες φινάλε...

Σαν ταινία...βγαλμένη από τη ζωή... :P