Σαν σήμερα, πριν από ένα χρόνο...

Η πρώτη μας συνάντηση είχε κανονιστεί με ραντεβού... Θα γεννιόσουν Δευτέρα 1η Μαρτίου με καισαρική... Τα υπερβολικά πολλά αμνιακά υγρά στην κοιλιά της μαμάς σου σε έκαναν να επιπλέεις κανονικότατα και να μην παίρνεις θέση "εξόδου", ενώ κανά δυο περιστροφές του ομφάλιου λώρου γύρω από τον λαιμό σου συνιστούσαν όχι ακριβώς ανησυχία αλλά προσοχή... 

Εκείνο το τελευταίο Σάββατο, 27 Φεβρουαρίου, πριν τη γέννηση σου είχαμε περάσει μια χαλαρή και ξεκούραστη μέρα... Το βραδάκι βάλαμε στο dvd να δούμε το "Agora"... Είδαμε καμιά ώρα, νυστάξαμε και το κλείσαμε για να το δούμε την επομένη... Δεν ξέραμε ότι θα αξιωθούμε να ολοκληρώσουμε την ταινία κάποιους μήνες μετά...

Κατά τις 5 το πρωί της Κυριακής, 28 Φεβρουαρίου, ακούω μέσα στον ύπνο μου την μαμά σου να με φωνάζει από το μπάνιο... Πετάχτηκα πάνω και την ρώτησα τι έγινε... 

"Μάλλον σπάσανε τα νερά", μου είπε...

Κάτσαμε λίγο στο κρεβάτι ξαπλωμένοι και οι δύο και αφήσαμε την ώρα να περάσει για να σιγουρευτούμε ότι όντως κάτι τέτοιο συνέβαινε... Όταν η μαμά σηκώθηκε λίγο μετά για να ξαναπάει στο μπάνιο δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία ότι ερχόσουν να μας συναντήσεις... Πρώτα τηλέφωνο στη γιατρό, μετά στους παππούδες (που ακούγανε σαν υπνωτισμένοι μέσα στο άγριο χάραμα τα νέα) μετά ετοιμάσαμε το κρεβάτι σου το οποίο δεν είχαμε ετοιμάσει διότι πιστεύαμε ότι είχαμε άλλη μια μέρα περιθώριο για ετοιμασίες... Όταν τελειώσαμε φύγαμε κατευθείαν για το μαιευτήριο...

Εκεί η μαμά σου πέρασε στην αίθουσα τοκετού για να την ετοιμάσουν κι εγώ έμεινα απ' έξω με τους παππούδες σου που είχαν ήδη καταφτάσει για τις διατυπώσεις και την χαρτούρα... Μετά από λίγο με φώναξαν και πέρασα κι εγώ μέσα και έκατσα μαζί με την μαμά μέχρι που ήρθε η ώρα να την πάρουν για το χειρουργείο...

Το ρολόι έγραφε 9:10 όταν ήρθες πρώτη φορά στον κόσμο, έτσι μου είπε η μαμά σου... Λίγο μετά με φωνάξανε να έρθω να σε δω... Μπήκα στον δωματιάκι που σε είχανε φέρει μαζί με τους παππούδες  σου και όταν σε είδα κάτω από την κουβερτούλα να κουνιέσαι ο κόσμος μπήκε σε slow motion... Γύρω μου οι παππούδες σου κάτι κάνανε, κάτι λέγανε αλλά δεν καταλάβαινα τίποτα... Γονάτισα μπροστά στο πυρεξάκι και σε κοίταγα από κοντά... Κάποια στιγμή οι παππούδες σου έφυγαν και μας άφησαν μόνους με την νοσοκόμα που με ρώτησε αν ήθελα να σε κρατήσω... Κάθισα στην καρέκλα και σε ακούμπησε στην αγκαλιά μου... Ήσουν ακόμα πασαλειμμένος με αίματα και έκλαιγες... Εγώ σου έλεγα διάφορα και κάποια στιγμή ακούμπησες με το χέρι σου το πρόσωπό μου... Δεν ξέρω πόση ώρα κάτσαμε έτσι αλλά κάποια στιγμή η νοσοκόμα σε πήρε για να σε ετοιμάσει κι εγώ βγήκα έξω... 

Κάθισα στα καθίσματα απ' έξω από το δωμάτιο που σε είχανε με τον παππού σου τον Θ., οι υπόλοιποι είτε μιλούσαν στα τηλέφωνα είτε είχαν βγει έξω για να καπνίσουν...

"Είναι όμορφος, δεν είναι;" ρώτησα τον παππού σου και ξέσπασα σε δάκρυα....

Σαν σήμερα, πριν από ένα χρόνο... 

Χρόνια σου πολλά, σε αγαπώ πολύ...

Για την Πηνελόπη Δέλτα

Θέλω καιρό τώρα να γράψω κάτι για την Πηνελόπη Δέλτα αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς... Σκέφτηκα να παρουσιάσω κάποια από τα βιβλία της αλλά τα χρόνια έχουν περάσει από τότε που τα διάβασα και δεν θυμάμαι λεπτομέρειες... Αποφάσισα ότι το καλύτερο που είχα να κάνω είναι να γράψω για τα συναισθήματα που μου προκάλεσαν τα βιβλία της τα οποία όσα χρόνια και αν περάσουν δεν σβήνουν...

Η Πηνελόπη Δέλτα είναι η συγγραφέας που συντρόφευε με τα βιβλία της τα παιδικά μου χρόνια... Δεν υπήρχε κάτι άλλο να με συναρπάζει περισσότερο από τις ιστορίες που διηγείται μέσα από τις σελίδες τους... Κι εγώ δεν ξέρω πόσες φορές διάβασα τα "Τον καιρό του Βουλγαροκτόνου" και "Τα μυστικά του Βάλτου", πάνω από 10 φορές το καθένα ολόκληρα!!! Πόσο παθιαζόμουν με τις ιστορίες ηρωισμού και αυτοθυσίας των πρωταγωνιστών, πόσο με έθλιβε το λυπηρό φινάλε τους, η θυσία για μια ιδέα...

Πρωτοήρθα σε επαφή μαζί της... τηλεοπτικά!!! Δεν ξέρω πόσοι θυμάστε την τηλεοπτική μεταφορά του βιβλίου της "Παραμύθι χωρίς όνομα" που μετέδιδε πριν πολλά χρόνια η κρατική και πρωταγωνιστούσε ο νεαρός, τότε, Άλκης Κούρκουλος... Η τηλεοπτική μεταφορά δεν με ενθουσίασε αλλά λίγο καιρό μετά έπεσε στα χέρια μου ο "Βουλγαροκτόνος" κι εκεί έγινε το κλικ... Στη συνέχεια διάβασα κι άλλα βιβλία της και πάντα ήμουν ενθουσιασμένος κάθε φορά που έκλεινα την τελευταία σελίδα... Εδώ να συμπληρώσω ότι όλα τα βιβλία της Δέλτα που διάβασα ήταν από τις εκδόσεις Εστία που είχαν κάνει μια καταπληκτική δουλειά με υπέροχα εξώφυλλα, έξοχη εσωτερική εικονογράφηση και πολύ καλή σελιδοποίηση και στοιχειοθεσία...

Τα χρόνια πέρασαν, τα γούστα μου άλλαξαν και σταμάτησα πια να διαβάζω τα βιβλία της... Πάντοτε την αγαπούσα αλλά την είχα κλειδώσει στο κουτάκι των παιδικών μου αναμνήσεων και την κρατούσα εκεί, καλά φυλαγμένη αλλά ξεχασμένη... 

Παρά το γεγονός ότι έχω διαβάσει πολλά από τα έργα της δεν είχα ασχοληθεί ποτέ να μάθω λεπτομέρειες για τη ζωή της μέχρι πριν από μερικούς μήνες όταν διάβασα ένα άρθρο που μου κέντρισε την περιέργεια κι έτσι έμαθα για την ιστορία αυτής της γυναίκας, για τα τραγικά παιχνίδια που της έπαιξε η μοίρα, για τον λόγο που φορούσε πάντα μαύρα, για τον ανικανοποίητο έρωτα της, για το φινάλε που έδωσε μόνη της στη ζωή της... Η γνώση όλων αυτών των λεπτομερειών για την ζωή της με έκανε να τη δω και από την ανθρώπινη πλευρά της πέρα από αυτήν της δημιουργού και με έκανε να την ανασύρω από το κουτάκι που την είχα κλειδωμένη και να την αγαπήσω περισσότερο, αυτή, την Πηνελόπη Δέλτα , την θλιμμένη συγγραφέα που ήθελε να λέει ιστορίες στα Ελληνόπουλα...

Κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις ή λίγα λόγια για τον Nicky Crane...

Το 1981 κυκλοφόρησε η συλλογή "Strength thru Oi!" η οποία περιελάμβανε μερικά από τα πιο γνωστά ονόματα της Oi! μουσικής... Στο εξώφυλλό της εμφανιζόταν μια φιγούρα εμβληματική για τους Βρετανούς νεοναζί skinheads, o Nicky Crane... Ο Crane, ο οποίος όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος ήταν φυλακισμένος για ρατσιστική επίθεση, ήταν διακεκριμένο στέλεχος του British Movement, οργανωτής της περιοχής του Kent... Είχε πρωταγωνιστήσει σε αρκετές ρατσιστικές επιθέσεις καθώς και σε επεισόδια σε αντιρατσιστική συναυλία... Όταν αποφυλακίστηκε άρχισε να δουλεύει σαν security στα live των Screwdriver, συνδέθηκε φιλικά κι επαγγελματικά με τον Ian Stuart και έπαιξε σημαντικό ρόλο στο στήσιμο και τη δημιουργία του νεοναζιστικού δικτύου Blood and Honour το 1987...

Ο Crane όμως επιφύλασσε μια δυσάρεστη έκπληξη για τους θαυμαστές και τους συντρόφους του... Το 1992 εμφανίστηκε στην εκπομπή Out του Channel 4 και παραδέχθηκε ότι είναι ομοφυλόφιλος και ότι ζει διπλή ζωή! Εξήγησε μάλιστα τους λόγους που σαν ομοφυλόφιλος τον είχε τραβήξει η skinhead σκηνή... Η χιονοστιβάδα των αποκαλύψεων του Nicky Crane δεν σταμάτησε διότι μεταξύ άλλων παραδέχθηκε ότι ήταν τακτικός θαμώνας των gay clubs του Λονδίνου, ότι είχε εργαστεί στο Gay Pride του Λονδίνου το 1986 όπως επίσης και σαν πορτιέρης σε ένα S&M club... Το κερασάκι όμως δεν είχε τοποθετηθεί στην τούρτα μέχρι που ομολόγησε την συμμετοχή σε ένα ερασιτεχνικό gay porn film, όσο ακόμα ήταν ενεργός νεοναζί ακτιβιστής...

Το σοκ των αποκαλύψεων του Nicky Crane είχε σαν αποτέλεσμα να αποκηρυχθεί από τους νεοναζιστικούς κύκλους ενώ ο ίδιος ο  Ian Stuart  να δηλώσει "προδομένος"...

18 μήνες αργότερα ο Nicky Crane πέθανε από AIDS...

Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους...

... όσο και αν δεν μας αρέσει, έχουν απόλυτο δίκιο...

"Ιστορίες μαγείας & φαντασίας", συλλογή διηγημάτων

Έχω πάρει την απόφαση εδώ και λίγο καιρό να απαλλαγώ από κάποιους ψυχαναγκασμούς και εμμονές που επέβαλα ηλιθιωδώς στον εαυτό μου κάνοντας τη ζωή μου πιο δύσκολη... Μία από αυτές ήταν ότι δεν μπορούσα να σταματήσω την ανάγνωση ενός βιβλίου, όσο βαρετό ή αδιάφορο και αν το θεωρούσα, έπρεπε να το τελειώσω... Όχι πια... Το  "Ιστορίες μαγείας & φαντασίας", συλλογή διηγημάτων μαγείας και φαντασίας, όπως προδίδει και ο τίτλος, από τις αγαπημένες εκδόσεις Anubis, δεν το τελείωσα ποτέ...

Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια συλλογή 20 διηγημάτων από συγγραφείς που έχουν γράψει ιστορία στον χώρο της φανταστικής λογοτεχνίας όπως ο Ray Bradbury, η Ursula Le Guin, ο Roger Zelazny και άλλοι... Εδώ ξεκινάει το πρόβλημα... Δεν μου αρέσουν τα διηγήματα...  Δεν μπορώ ενώ βυθίζομαι σιγά σιγά στον κόσμο που πλάθει ο συγγραφέας, η ιστορία να τελειώνει και εγώ να πρέπει να επαναλάβω τη διαδικασία από την αρχή... Θα ρωτήσει κάποιος εύλογα,"Γιατί το αγόρασες αφού δεν σου αρέσουν τα διηγήματα;"... Δεν το αγόρασα, ήταν δώρο του φίλου μου του Ε. για τα γεννέθλιά μου και αποφάσισα να δώσω στον εαυτό μου ακόμα μια ευκαιρία σχετικά με τα διηγήματα... Τζίφος...

Η θεματολογία των περισσοτέρων διηγημάτων δεν ήταν αυτό που εγώ ήθελα να διαβάσω καθώς την βρήκα κάπως αφελή και πιο κοντά σε αυτό που θεωρούμε ως παιδικό παραμύθι παρά ως fantasy λογοτεχνία... Μερικές φορές διαβάζοντας το βιβλίο ένιωθα ότι βλέπω χολιγουντιανή ταινία με μάγους και ξωτικά για όλη την οικογένεια αλλά ακόμα και όταν κάποιο διήγημα ήταν πιο "ενήλικο" δεν έπιανε το δικό μου παλμό...

Έπειτα υπήρχε και πρόβλημα με την έκδοση του βιβλίου αυτή καθεαυτή... Η πολύ μικρή και πυκνογραμμένη γραμματοσειρά καθιστούσε κουραστική την ανάγνωση κάθε σελίδας για τα δικά μου μάτια με αποτέλεσμα κάθε φορά που έφτανα στο φινάλε κάθε διηγήματος να νιώθω ανακούφιση...

Όταν συνειδητοποίησα τι μου συνέβαινε η απόφαση πάρθηκε άμεσα και το "Ιστορίες μαγείας & φαντασίας" πήρε την θέση του στο ράφι...

Antifa: Chasseurs de Skins

Είδα προχτές το βράδυ το πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ "Antifa: Chasseurs de Skins" το οποίο αναφέρεται στον τρόπο που αντέδρασε ένα κομμάτι της παρισινής νεολαίας στην άνοδο του Εθνικού Μετώπου του Λεπέν και στην επιθετικότητα και τη βία που είχαν εξαπολύσει στους δρόμους του Παρισιού οι πολυάριθμες ομάδες skinhead νεοναζί, στα μέσα και τέλη της δεκαετίας του '80, σχηματίζοντας ομάδες κρούσης που κυνηγούσαν τους αντιπάλους τους στους δρόμους.... Στο ντοκιμαντέρ εμφανίζονται μέλη των ομάδων εκείνων και περιγράφουν με λεπτομέρειες ιστορίες από τις μάχες στους δρόμους και δίνουν μια εικόνα από εκείνες τις μέρες και την υποκουλτούρα που είχε αναπτυχθεί σχετικά με τους κώδικες συμπεριφοράς, το ντύσιμο, το κούρεμα, τον "οπλισμό" που χρησιμοποιούνταν στις συγκρούσεις...

Πολλά από αυτά που περιγράφουν, flight jackets, αρβύλες Doc Martens, άσπρα κορδόνια οι φασίστες, κόκκινα οι αντιφασίστες, πεσίματα, ψειρίσματα των μπουφάν και των αρβύλων τα θυμάμαι να γίνονται και στην Αθήνα στις αρχές της δεκαετίας του '90, σε πολύ μικρότερο βαθμό βέβαια, όταν το ντύσιμό σου και το κούρεμά σου δήλωναν ποιος ήσουν, τι μουσική άκουγες και τι πίστευες σε αντίθεση με την ομοιομορφία και την ισοπέδωση της διαφορετικότητας στην εμφάνιση που επικράτησε τα επόμενα χρόνια... Θυμάμαι ακόμα κάτι βόλτες στην Καλλιθέα, που διασταυρωνόσουν στο δρόμο με παρέες από skinheads με ραφτά σήματα και σημαίες πάνω στα μπουφάν τους ή και ένα καλοκαίρι στην Πάρο όπου μέσα στο "Hard Rock Cafe" είχε γίνει ένας χοντρός τσαμπουκάς με κάτι skinheads που χορεύανε pogo κάνοντας κατάληψη σε όλη την πίστα...

Για το πρώτο μου βιβλίο...

Το πρώτο βιβλίο που απέκτησα και διάβασα όντας παιδάκι, σε ποια ακριβώς ηλικία δεν θυμάμαι, ήταν  "Ο  δεκαπενταετής πλοίαρχος" , του Ιουλίου Βερν... Το λάτρεψα... Πρέπει να το διάβασα τουλάχιστον 10 φορές... Η τύχη του βιβλίου αυτού δεν ήταν καλή...  Ο αδερφός μου, μικρότερος μου κατά σχεδόν 3,5 χρόνια, δεν εκτιμούσε την Λογοτεχνία και αποφάσισε ότι οι εσωτερικές λευκές σελίδες του βιβλίου στην αρχή και στο τέλος ήταν κατάλληλος καμβάς για τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες... Δεν θυμάμαι αν αντέδρασα σε αυτή την "προσβολή" αλλά δεν δέχτηκα να πετάξω το κατεστραμμένο πρώτο μου βιβλίο το οποίο ακόμα βρίσκεται σε κάποια κούτα καταχωνιασμένο στο πατάρι του πατρικού μου...

Οργή...

Θα ήθελα να σπάσω τα μούτρα αυτών των υπανθρώπων που με την αδιαφορία τους βασανίζουν απροστάτευτα παιδιά... Αν δεν γουστάρετε ή δεν μπορείτε να κάνετε μια δουλειά ρε κωλόζωα, να μην την κάνετε, εδώ μιλάμε για ανθρώπινες ζωές, όχι για υπογραφές και πρωτόκολλα... Αει στο διάολο, σιχάματα...

Ζωές δεμένες με ιμάντες

Του ΜΑΚΗ ΝΟΔΑΡΟΥ 

Ενα αγόρι δεμένο για πολλά χρόνια στο κρεβάτι του. Δυο κορίτσια τρέφονται ακόμη μέσα στο κλουβί τους. Ανήλικα με αναπηρία, ταλαιπωρημένα και παρατημένα, χωρίς κανένας να ενδιαφέρεται. 

Εικόνες ντροπής με παιδιά δεμένα με ιμάντες πάνω στα κρεβάτια τους, στην «αποθήκη παιδικών ψυχών» του ΚΕΠΕΠ (Κέντρου Περίθαλψης Παίδων) Λεχαινών Ηλείας, ήρθαν χθες στη δημοσιότητα, μετά την επιστολή και τις φωτογραφίες που έστειλε φοιτήτρια εθελόντρια στην τοπική ενημερωτική ιστοσελίδα www.iliatora.gr

Το γεγονός επιβεβαίωσε στην «Ε» και η διοικήτρια του ιδρύματος Αννα Μαζαράκη, υποστηρίζοντας ότι το δέσιμο των παιδιών με ιμάντες στα κρεβάτια γίνεται για την ασφάλειά τους, μετά τη γραπτή οδηγία του ψυχιάτρου που συνεργάζεται με το ίδρυμα.

Οι εικόνες που περιγράφει η νεαρή φοιτήτρια από το εξωτερικό που βρέθηκε μαζί με άλλους εθελοντές το 2009 στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών, προσφέροντας εθελοντική εργασία για περίπου έξι μήνες, δεν τιμούν κανέναν και κυρίως το υπουργείο Υγείας, που ανέχεται αυτή την απαράδεκτη κατάσταση που ντροπιάζει τη χώρα μας διεθνώς.

«Πολλοί εργαζόμενοι στο ΚΕΠΕΠ έχουν τη νοοτροπία, όπως και η υπόλοιπη κοινωνία, ότι δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζουν αυτά τα παιδιά με διανοητική αναπηρία ως ανθρώπινα όντα. Η δουλειά τους είναι απλά να τα κρατήσουν ζωντανά...», αναφέρει η εθελόντρια και τονίζει:

«Πολλοί "κανονικοί" άνθρωποι δεν θέλουν να καταλάβουν πως αναπηρία δεν σημαίνει ότι κάποιος είναι "φυτό", ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Πολλά από αυτά τα παιδιά στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών είναι σε θέση να κάνουν πράγματα που δεν θα πιστεύετε: ένα αγόρι, το οποίο είναι δεμένο για πολλά χρόνια στο κρεβάτι του, φαίνεται ότι είναι σε θέση να περπατήσει ή να οδηγήσει μια αναπηρική καρέκλα πολύ καλά (ειδικά προς τα έξω από την πόρτα).

Αλλά δεν του επιτρέπεται, καθώς το ίδιο εξακολουθεί να περιμένει (για περίπου δύο χρόνια) εξέταση για την ασθενή καρδιά του. Ενα κορίτσι είναι σε θέση να ζωγραφίσει (παρ' όλο που δεν μπορεί να ελέγξει τα χέρια της πολύ καλά) και αυτό της αρέσει πολύ. Δύο επτάχρονα κορίτσια με αυτιστικό σύνδρομο μπορούν να καθίσουν στο τραπέζι και να φάνε με το κουτάλι, όμως τρέφονται ακόμη μέσα στο κλουβί τους...

Πολλά από τα παιδιά φαίνονται αποκρουστικά, αλλά δεν είναι δικό τους λάθος: κανείς δεν νοιάζεται να τα ντύσει με ρούχα του μεγέθους τους, καθαρά και χωρίς σχισίματα, να κόψει τα μαλλιά τους στην ώρα τους, να τα βοηθήσει να πλύνουν τα δόντια τους, να βάλουν κάποια ενυδατική λοσιόν στα πόδια και τα χέρια, να κάνουν ντους όταν χρειάζεται... Το νοσηλευτικό προσωπικό βάζει την υπηρεσιακή στολή του μόνο όταν έρχεται κάποια επιθεώρηση από το υπ. Υγείας».

Σημειώνεται ότι στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών περιμένουν ακόμα την κάλυψη των κενών θέσεων σε νοσηλευτικό προσωπικό, που υποσχέθηκε πριν από καιρό δημόσια ο υπουργός Υγείας, μετά την αποκάλυψη της «Ε» για τον ξυλοδαρμό τροφίμου από το προσωπικό του ιδρύματος. Η συγκεκριμένη υπόθεση ερευνάται ακόμα με ΕΔΕ, ενώ από την Εισαγγελία της Αμαλιάδας έχει διαταχθεί η διενέργεια κατεπείγουσας προκαταρκτικής εξέτασης.

nodaros@enet.gr

Από την Ελευθεροτυπία

Λαζάνια με... Γκοτζίλα!

Εγώ και η Μ. είμαστε "περίεργοι" όταν τρώμε κρέας... Να μην έχει λίπος, νεύρα, το θέλουμε καθαρισμένο εντελώς, να έχει περάσει εγχείρηση... Πριν κανά δεκαπενθήμερο πεθυμήσαμε να φάμε ένα ψητό στον φούρνο, μοσχάρι κατά προτίμηση... Πάω στον χασάπη και του λέω, "Το και το, τι κομμάτι μου προτείνεις;", "Χτένι", μου λέει, "είναι ότι πρέπει για φούρνο"... "Βάλε", του λέω... Το είδα το κρέας εξ όψεως ότι δεν μου πολυγέμιζε το μάτι αλλά είπα να εμπιστευτώ τον επαγγελματία... Παίρνω το κρέας και το πάω σπίτι, το παίρνει η Μ. το περιποιείται, το βάζει στον φούρνο, το σερβίρει και...ΠΑΝΩΛΕΘΡΙΑ!... Δεν μας άρεσε καθόλου... Είχε όλα τα αρνητικά του κρέατος (για εμάς), σκέτος Γκοτζίλας, συν μια γεύση που δεν μας ικανοποίησε ενώ είχε μαγειρευτεί πολύ καλά... Έκλαψα το 20ευρω που είχα δώσει και πήγα για ύπνο...

Έλα όμως που το κρέας ήταν πολύ και ένα κομμάτι λιγότερο από μισό κιλό το είχαμε χωρίσει από το υπόλοιπο και το είχαμε βάλει στην κατάψυξη... Δεν ήξερα τι να το κάνω αλλά από την άλλη δεν μου πήγαινε η καρδιά να το πετάξω... "Τι να κάνω, τι να κάνω", μου ήρθε ιδέα: "Θα το καθαρίσω όσο περισσότερο μπορώ και θα το ψιλοκόψω σαν χοντροκομμένο κιμά... Μετά θα το μαγειρέψω με πολύ ψιλοκομμένοο καρότο, σέλερι, κρεμμύδι, χυμό ντομάτας, πελτέ, πάπρικα γλυκιά, αλάτι και πιπέρι, να σιγοβράσει και να κάνει μια υδαρή σάλτσα... Μετά θα χρησιμοποιήσω αυτή την σάλτσα σαν στρώση για λαζάνια", (είχα ένα πακέτο γεμάτο κατά 3/4 από προηγούμενο μαγείρεμα), "και σε κάθε στρώση θα προσθέσω τριμμένο κεφαλοτύρι. Θα το ψήσω στον φούρνο, πάνω-κάτω αντίσταση στους 180 για κανένα τριάρι τέταρτα", όπερ και εγένετο και.... ΘΡΙΑΜΒΟΣ!!!

Το φαγητό βγήκε εξαιρετικό, είχε έρθει και ο αδερφός μου με την κοπέλα του και το τσακίσαμε, γλύψαμε και το pyrex και η συνταγή κατοχυρώθηκε για μελλοντική χρήση... Το μόνο κακό της συνταγής ότι μου βγήκε η Παναγία να ψιλοκόψω το κρέας, τα μαχαίρια μου δεν ήταν κατάλληλα και το κρέας ήταν πολύ... ανθεκτικό αλλά χαλάλι του!

Τρεις πέρδικες στο Σούνιο...

Σάββατο μεσημέρι στο Σούνιο, στα μάρμαρα του ναού του Ποσειδώνα, κυνηγιούνται τρεις πέρδικες που αδιαφορούν για τα δίποδα χωρίς φτέρωμα και τρίχωμα που μπλέκονται στα πόδια τους και τις παίρνουν φωτογραφίες...

Κάτω από τον ναό, στο πάρκινγκ, έχει στηθεί ένα αυτοσχέδιο γλέντι... Ένα τροχόσπιτο είναι παρκαρισμένο, το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου παίζει στη διαπασών και μια παρέα από 3-4 εξηντάρηδες το έχει ρίξει στον χορό και τα παλαμάκια...

"Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς" του Χρόνη Μίσσιου

Το "Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς" είναι μια αφήγηση σε κάποιον ο οποίος, όπως λέει και ο τίτλος, σκοτώθηκε νωρίς και δεν πρόλαβε να ζήσει όσα έζησε ο Χρόνης Μίσσιος ... Η φράση αυτή δηλώνει μια πίκρα για τον χαμό του "συνομιλητή" αλλά ταυτόχρονα και μια χαρά, ίσως και μια καλοπροαίρετη ζήλεια, που αυτός δεν πέρασε μέσα από την κόλαση που πέρασε ο συγγραφέας, του σωματικού και ψυχολογικού βασάνου και της αμφιβολίας...

Το βιβλίο, όπως είπαμε και πριν, είναι μια αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, ο Χρόνης Μίσσιος περιγράφει την ζωή του κι επικεντρώνεται στα γεγονότα που την σημάδεψαν και τους πολιτικούς του αγώνες.... Η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι απλή, λαική και άμεση, ο αναγνώστης νιώθει ότι παρακολουθεί κάποιον να μιλάει, ο ρυθμός είναι καταιγιστικός... Μέσα από την αφήγηση του Μίσσιου περνάει και η ιστορία της μετεμφυλιακής Ελλάδας και της Αριστεράς, ταραγμένη και βίαιη... Η ανθρωπιά και το συναίσθημα ξεχειλίζουν μέσα από τις  σελίδες αυτού του βιβλίου παρά το γεγονός ότι καμουφλάρονται πίσω από τον σταράτο και ευθύ λόγο ενός ανθρώπου που η ζωή δεν του άφησε περιθώρια για συναισθηματισμούς... Ο Μίσσιος αφηγείται τη ζωή του, θυμάται, κρίνει, ενίοτε κατακρίνει και αμφιβάλλει...

Μερικές φορές, όσο διάβαζα το βιβλίο αλλά ακόμα και τώρα , σκέφτομαι ότι ίσως αυτός που σκοτώθηκε νωρίς, αυτός στον οποίο αφηγείται ο κυρ - Χρόνης, είναι εκείνος ο εαυτός του που θα μπορούσε να είχε ζήσει μια ζωή άλλη, πιο ήρεμη, πιο ευτυχισμένη, με οικογένεια και παιδιά και όχι αυτός που ήταν θανατοποινίτης στα 17 και πολιτικός κρατούμενος μέχρι τα 43, με μικρά διαλείματα, αυτός που έκατσε και έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο, "Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς"...

Ηρεμία, τάξη και... ανασφάλεια!

Έτσι απάντησα στην ερώτηση που μου έκανε η μάνα μου πριν καμιά ώρα στο τηλέφωνο όταν μιλήσαμε... Παλιά το έλεγα χάριν αστεϊσμού, τώρα το εννοώ...

Καιρός να μιλάς και καιρός να σωπαίνεις...

Υπάρχει ο καιρός που πρέπει να μιλάς και υπάρχει και ο καιρός που πρέπει να σωπαίνεις ή τουλάχιστον να μιλάς μόνο όταν έχεις κάτι σημαντικό να πεις... Πιστεύω ότι ήμουν φλύαρος τον τελευταίο καιρό εκεί έξω, χωρίς λόγο, απλά για εκτόνωση... Καιρός για λίγη σιωπή και πράξεις... 

Η ιστορία επαναλαμβάνεται...

"Namárië", ένα ποίημα στη γλώσσα των ξωτικών

Το "Namárië" είναι ένα ποίημα γραμμένο από τον J. R. R. Tolkien στη αρχαία γλώσσα των ξωτικών, την Quenya.... Κυριολεκτικά σημαίνει "να είσαι καλά" αλλά ουσιαστικά αποτελεί ένα χαιρετισμό ή αποχαιρετισμό, κατά περίπτωση... Δημοσιεύτηκε στο βιβλίο "Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών" αλλά έχουν υπάρξει και παλιότερες εκδόσεις, ο Tolkien το έγραψε πολλές φορές...

Η πρώτη στροφή του "Namárië" γραμμένου στην  Quenya.

Η μετάφραση του ποιήματος σύμφωνα με τον Tolkien  είναι η παρακάτω:

Ai! laurië lantar lassi súrinen,

Ah! like gold fall the leaves in the wind,

yéni únótimë ve rámar aldaron!

long years numberless as the wings of trees!

Yéni ve lintë yuldar avánier

The long years have passed like swift draughts

mi oromardi lissë-miruvóreva

of the sweet mead in lofty halls

Andúnë pella, Vardo tellumar

beyond the West, beneath the blue vaults of Varda

nu luini yassen tintilar i eleni

wherein the stars tremble

ómaryo airetári-lírinen.

in the voice of her song, holy and queenly.

Sí man i yulma nin enquantuva?

Who now shall refill the cup for me?

An sí Tintallë Varda Oiolossëo

For now the Kindler, Varda, the Queen of the stars,

ve fanyar máryat Elentári ortanë

from Mount Everwhite has uplifted her hands like clouds

ar ilyë tier undulávë lumbulë

and all paths are drowned deep in shadow;

ar sindanóriello caita mornië

and out of a grey country darkness lies

i falmalinnar imbë met,

on the foaming waves between us,

ar hísië untúpa Calaciryo míri oialë.

and mist covers the jewels of Calacirya for ever.

Sí vanwa ná, Rómello vanwa, Valimar!

Now lost, lost to those of the East is Valimar!

Namárië! Nai hiruvalyë Valimar!

Farewell! Maybe thou shalt find Valimar!

Nai elyë hiruva! Namárië!

Maybe even thou shalt find it! Farewell!

Στο παρακάτω βίντεο ακούγεται η φωνή του Tolkien να απαγγέλλει το "Namárië"... Μεγάλη εντύπωση μου έκανε το πόσο φυσικά και αβίαστα μιλάει την Quenya ο μεγάλος παραμυθάς, του οποίου η ιδιοφυία τον οδήγησε όχι μόνο να κατασκευάσει μια (μεταξύ πολλών) νέα γλώσσα αλλά να γράψει και ποίηση βασισμένη σε αυτήν!

"Οι άνθρωποι της αβύσσου" του Jack London

Γνώρισα τον μεγάλο Αμερικανό συγγραφέα όταν διάβασα στην εφηβεία μου το "Ναύτης Καβαλάρης" του  Irving Stone, τη βιογραφία του Jack London... Στην συνέχεια έπεσαν στα χέρια μου μερικά από τα βιβλία του ίδιου και το "Οι άνθρωποι της αβύσσου" ήταν το τελευταίο...

Σε αυτό το βιβλίο ο London καταγράφει από πρώτο χέρι την ζωή των "καταραμένων" του Λονδίνου, κυκλοφορεί στα βρώμικα σοκάκια του East End, ζει με τους άστεγους και τους άπορους, στα πτωχοκομεία, τα πάρκα και τα συσσίτια της εκκλησίας... Παρατηρεί λεπτό προς λεπτό τη ζωή αυτών των ανθρώπων που ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας, στις σκιές που αφήνουν τα φώτα της ευμάρειας του καπιταλισμού... Ο London, ένας άνθρωπος που έζησε παρόμοια ζωή όντας νεότερος, τη ζωή του ανθρώπου χωρίς αύριο, φοράει τα κουρέλια των απόκληρων, νοικιάζει ένα άθλιο σπίτι σε μια κακόφημη γειτονιά και εξορμά στους δρόμους για να "φωτογραφίσει" τη ζωή αυτών που δεν ευτύχησαν να συμμετέχουν στο καπιταλιστικό όνειρο... Ο London προβλέπει τον σκουπιδοτενεκέ για το πολιτικό σύστημα που παράγει αυτού του είδους τις ανισότητες... Φευ, πόσο άδικο είχε... 100 και πλέον χρόνια μετά την συγγραφή αυτού του βιβλίου, υπάρχουν ακόμα "καταραμένοι" που ζουν στους δρόμους, στα πτωχοκομεία και στα πάρκα σε όλες τις πόλεις του "πολιτισμένου" κόσμου...