Αναρτήσεις

Εμφάνιση αναρτήσεων με την ετικέτα Αναμνήσεις

Σε μια καρότσα φορτωμένη ντομάτες...

Το χωριό της συγχωρεμένης της γιαγιάς μου, της μάνας του πατέρα μου, βρίσκεται στην ορεινή Φωκίδα... Όταν ακόμα ζούσαν οι παππούδες μου πηγαίναμε το Πάσχα και το καλοκαίρι, όταν πέθαναν σιγά σιγά αραιώσαμε μέχρι που σταματήσαμε, εγώ κι ο αδερφός μου έχουμε χρόνια να πάμε, οι γονείς μου πάνε μια φορά τον χρόνο το πολύ για πολύ λίγες μέρες...  Για να πάμε παίρναμε την εθνική οδό προς Λαμία και στο ύψος της Θήβας κόβαμε μέσα και παίρναμε την παλαιά εθνική που περνάει από Αλίαρτο, Λιβαδειά και ένα κάρο χωριά, μέχρι να φτάσουμε στο δικό μας... Θυμάμαι πολύ έντονα τις φορές που περνούσαμε και ήταν εποχή συγκομιδής της ντομάτας που ο δρόμος εκεί γύρω από την Αλίαρτο ήταν γεμάτος από φορτηγά μικρά και μεγάλα που κουβαλούσαν φρεσκοκομμένες ντομάτες... Εκείνη την εποχή στην συγκομιδή της ντομάτας δούλευαν κυρίως τσιγγάνοι και τους έβλεπες να πηγαινοέρχονται καβάλα στα ντάτσουν ή τα φορτηγά, οικογένειες ολόκληρες, όλοι δουλεύανε στην ντομάτα...  Μου έχει μείνει στο μυαλό μια εικόνα την

Αναμνήσεις πολέμου...

Χθες το απόγευμα έπινα καφέ με δυο φίλους κι άκουσα την παρακάτω ιστορία: Φίλος φίλου, Ισραηλίτης, που έχει πολεμήσει στον Λίβανο το 1982 κατά την πρώτη εισβολή του Ισραήλ εκεί, υπηρετώντας την θητεία του, αντιμετωπίζει πρόβλημα να κοιμηθεί πολλά βράδια και βλέπει σε εφιάλτη την ίδια σκηνή που την έζησε τότε... Ισραηλινοί στρατιώτες έχουν μαζέψει άνδρες, γυναίκες και παιδιά και τους έχουν κλείσει σε ένα τζαμί... Επικρατεί ταραχή, κάποιος από τους αιχμαλώτους παρακαλάει για λίγο νερό και τότε εκείνος προσφέρει το παγούρι του... Η χειρονομία του εξοργίζει κάποιον συνάδελφό του που τον χτυπάει στο κεφάλι με τον υποκόπανο του όπλου και τον ρίχνει αναίσθητο... Όταν ανοίγει τα μάτια του είναι ξαπλωμένος ανάμεσα σε πτώματα, όλοι οι αιχμάλωτοι μέσα στο τζαμί έχουν εκτελεστεί... Η όλη ιστορία μου έφερε κατευθείαν στο μυαλό την πολύ καλή ταινία "Walz whith Bashir" για την οποία είχα γράψει το 2010 όταν την πρωτοείδα ( link )... 

Να χορέψουμε κιόλας...

Απόγευμα Παρασκευής, γυρνάω από το γυμναστήριο και αφήνω το κινητό με τα ακουστικά πάνω στο τραπέζι...  Ο Σ. βρίσκει την ευκαιρία να το πάρει γιατί θέλει να ακούσει μουσική και να φορέσει τα ακουστικά την ίδια επιθυμία όμως έχει κι ο Θ. (ότι θέλει ο μεγάλος, θέλει κι ο μικρός... ) και για να αποφύγω την "αιματοχυσία", προτείνω στον Σ. , και το δέχεται, να βγάλει τα ακουστικά και να ακούσουμε μουσική όλοι μαζί από το μεγάφωνο...  "Να χορέψουμε κιόλας, μπαμπά" , μου λέει, "αυτά που χόρευες όταν ήσουν μικρούλης" (τα ξέρει γιατί τα βλέπαμε κάποτε μαζί στο YouTube), όπερ και εγένετο...  Ο Θ. ακολουθεί πιστά, φυσικά, έτσι λοιπόν βρεθήκαμε να "μπιστάμε" κι οι τρεις μέσα στην κρεβατοκάμαρα με το κινητό να παίζει, με όσο περισσότερη ένταση του επέτρεπε το μεγάφωνο του, Astral Projection - "People Can Fly" , σχεδόν 20 χρόνια μετά που τους άκουσα live για πρώτη φορά στο Battery...  Το τι φιγούρες κάνανε και οι δύο δεν περιγράφετ

Για το χρήμα...

Ανέκαθεν πίστευα για τον εαυτό μου ότι έχει μια εξαιρετικά καλή σχέση με το χρήμα... Πάντα το υπολόγιζα, πάντα φρόντιζα να έχω στην τσέπη, να έχω και στην άκρη, συχνά σκεφτόμουν με κάποια ντροπή για μένα ότι είμαι δούλος του... Έχω πάρει αποφάσεις στη ζωή μου με γνώμονα το χρήμα, όπως οι σπουδές που έκανα και αυτές που δεν έκανα, όταν όμως ερχόταν η ώρα να διαλέξω μεταξύ του χρήματος και κάτι άλλου (οικογένεια, ελεύθερος χρόνος, πραγματική ποιότητα ζωής, αξιοπρέπεια) πάντα διάλεγα το άλλο... Έχω γυρίσει την πλάτη σε αρκετά χρήματα στη ζωή μου γιατί δεν θα μπορούσαν να συνδυαστούν με άλλα πράγματα που εγώ θεωρώ προτεραιότητες...Αυτά είναι από τα όχι που έχω πει στη ζωή μου για τα οποία είμαι περήφανος, τα όχι άλλωστε χτίζουν χαρακτήρες κι όχι τα ναι...  Όταν ήμουν φοιτητής είχα δουλέψει για ένα project σε μια κινηματογραφική εταιρεία με συμφωνία να πληρωθώ 50000 δραχμές... Η δουλειά έγινε στην ώρα της αλλά ο μισθός καθυστέρησε τρεις μήνες και μόνο μετά από κυνηγητό και απειλές...

Περί προσδοκιών ο λόγος...

Τέλειωσα το σχολείο το 1996, τους περισσότερους συμμαθητές μου δεν τους ξαναείδα από τότε, έμεινα με την εντύπωση που είχα σχηματίσει για καθέναν από τότε...  Πριν από δύο εβδομάδες έγινε reunion της τάξης μου, πήγα και πέρασα πάρα πολύ καλά...  Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο είναι το πόσο διαφορετικοί από αυτό που εγώ νόμιζα ότι ήταν, είναι πολλοί από τους πρώην συμμαθητές/συμμαθήτριές μου...  Πόσα ενδιαφέροντα και ευαισθησίες και μελλοντικά επιτεύγματα κρύβονταν πίσω από τις εφηβικές περσόνες τους ή που δεν κρύβονταν αλλά εγώ ήμουν ανίκανος να τα δω ή δεν ήθελα να τα δω...  Αναρωτιέμαι αν προκάλεσα κι εγώ τις ίδιες σκέψεις σε αυτούς, αν οι προσδοκίες τους για μένα από τότε επιβεβαιώθηκαν ή όχι...

Η ρίζα του φόβου...

Ο παιδικός εφιάλτης που με βασάνιζε για χρόνια, που τον θυμάμαι από τότε που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, είναι ο εξής:  Ένα ανθρωπόμορφο πλάσμα με γαμψά νύχια στα πόδια και τα χέρια, με κέρατα και μυτερά δόντια, έρχεται πάνω από το κρεβάτι μου την νύχτα ή πετιέται μέσα από τις πρασιές, πίσω από το άγαλμα, στην πλατεία που με έχουν πάει οι γονείς μου βόλτα... Η εικόνα του με κυνηγούσε για χρόνια στον ύπνο και στον ξύπνιο μου σε βαθμό που μεγαλώνοντας μπήκα πολλές φορές στον πειρασμό να σκεφτώ αν ήταν όντως πλάσμα του υποσυνείδητου μου ή όχι... Εξαιτίας του φοβόμουν για χρόνια το σκοτάδι, κυρίως μέσα στο σπίτι και ακόμα και τώρα που έχω γίνει ο ίδιος πατέρας νιώθω άβολα όταν είμαι σε εντελώς σκοτεινά δωμάτια... Πριν από λίγες μέρες κι εντελώς τυχαία, συνειδητοποίησα ποια ήταν η πηγή του φόβου μου, τι γέννησε αυτόν τον εφιάλτη... Στο πατρικό μου υπήρχαν διάφορες μικρές εικονίτσες αγίων από αυτές που πολλές φορές βάζουν στα δωμάτια των παιδιών για να τα "φυλάνε", μπο

Το προλεταριακό μαύρισμα...

Τις τελευταίες μέρες, πηγαίνοντας στη δουλειά, το μάτι μου πέφτει πάνω σε αυτή την αφίσα, κάπου στο Χαλάνδρι... Μου θυμίζει μια σκηνή από τα παιδικά μου χρόνια, όταν ήμουν δεν ήμουν 10 χρονών...  Ήμασταν στην Κύπρο για καλοκαιρινές διακοπές και μέναμε στο σπίτι του αδερφού της μάνας μου, του θείου μου του Μήτσου... Ο θείος μου δούλευε σε βενζινάδικο όλη του τη ζωή, 12ωρα και 14ωρα, 6 ημέρες την εβδομάδα, μέχρι που πήρε την σύνταξή του... Αν και έχει πράσινα μάτια και τα μαλλιά του είναι ανοιχτόχρωμα καστανά, είναι μαυρισμένος σαν παλιωμένο δέρμα... Ένα απόγευμα γύρισε πιο νωρίς από τη δουλειά και πήρε τα ξαδέρφια μου κι εμάς και μας πήγε για μπάνιο... Όταν φτάσαμε στην θάλασσα τα παιδιά μπήκαμε κατευθείαν στη θάλασσα, αυτός έκατσε για λίγο στην πετσέτα, φορώντας την μπλούζα του... Μετά την έβγαλε και μπήκε και αυτός μέσα στο νερό... Μόλις τον είδα συνειδητοποίησα ότι ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα χωρίς μπλούζα και αυτό που έβλεπα ήταν εντυπωσιακό... Ο κατάμαυρος, ηλιοκαμένος

Καλό ταξίδι, καπετάνιε μου...

Η είδηση του θανάτου του Robin Williams με ξάφνιασε και με στενοχώρησε πολύ... Ο αγαπημένος μου ηθοποιός των εφηβικών μου χρόνων και όχι μόνο, αυτοκτόνησε όπως λένε οι πρώτες ενδείξεις στο σπίτι του στην Καλιφόρνια στις 11 Αυγούστου... Ο άνθρωπος που είχε καταφέρει να χαρίσει τόσο απλόχερα το γέλιο με το ταλέντο του δεν κατάφερε να το χαρίσει στον εαυτό του αφού υπέφερε από κατάθλιψη και είχε εισαχθεί εκούσια σε μονάδα απεξάρτησης στην Μινεσότα για να πολεμήσει το πρόβλημα του με το αλκοόλ στις αρχές του καλοκαιριού... Οι ταινίες του σημάδεψαν τα εφηβικά μου χρόνια και τις λατρεύω ακόμα και σήμερα... Το  "Dead Poets Society" είναι η πρώτη ταινία στην οποία έκλαψα στο σινεμά, η πρώτη φορά που σκέφτηκα ότι οι ιδέες και τα συναισθήματα μπορούν να αλλάξουν τις ζωές των ανθρώπων... Το "Good Morning Vietnam" που είδα αμέσως μετά σε βιντεοκασέτα ήταν η πρώτη μου γνωριμία με τον "βρώμικο πόλεμο" του Βιετνάμ, μέχρι τότε δεν ήξερα καν που έπεφτε... Το &quo

Κατιρίνα, χυμό!!!

Προχθές κλείσαμε τις διακοπές μας, θα πάμε μια βδομάδα στον Πόρο, κι έχω μπει σε καλοκαιρινό mood παρά το γεγονός ότι ο Θ. είναι λίγο αρρωστούλης και εξαιρετικά νευρικός και με αποσυντονίζει... Μου έρχονται φλασιές από διακοπές των περασμένων χρόνων με τον Σ. στην Αίγινα κι έχω αποφασίσει ότι ο πιο σίγουρος τρόπος να διασώσω όλες αυτές τις αναμνήσεις και κάθε ευτράπελο (ή όχι) που συμβαίνει με τα παιδιά είναι αυτό εδώ το blog... Είναι το καλοκαίρι του 2012, η δεύτερη χρονιά που κάναμε διακοπές στην Αίγινα... Ο Σ. είναι 2,5 χρονών και έχουν έρθει να περάσουμε κάποιες μέρες μαζί ο αδερφός της Μ., ο Χ., και η κοπέλα του η Κατερίνα... Είναι απόγευμα, η Μ. με τον Σ., τον Χ. και την Κατερίνα είναι στην πισίνα (στις Φυστικιές ) και περνάνε καλά, εγώ κοιμάμαι στο δωμάτιο... Ο Σ. με τον Χ. είναι μέσα στο νερό και παίζουν, οι κοπέλες κάθονται απ' έξω στις ξαπλώστρες... Κάνουνε πλάκα, ο Χ. παίρνει δήθεν μου αυταρχικό ύφος και διατάζει την Κατερίνα να του φέρει τον καφέ του που είναι στο

Άντε γεια...

Ολυμπιακός έγινα επειδή ήταν ο πατέρας μου... Αυτός μου μίλησε για τους μεγάλους παίχτες του παρελθόντος, τον Σιδέρη, τον Δεληκάρη, τον Δαβουρλή, τον Υβ... Είχα αφίσα του "μουστάκια" στο δωμάτιό μου, ήμουν περήφανος που ήταν ο πρώτος Έλληνας παίχτης, απ' όσο θυμόμουν εγώ, που είχε πάρει μεταγραφή για το εξωτερικό... Ήταν τα πέτρινα χρόνια, τα σκάνδαλα συναγωνίζονταν σε αριθμό τους χαμένους τίτλους, ο Βαρδινογιάννης αλώνιζε και ναι μπορεί να μην "πήρε" όσα πρωταθλήματα θα μπορούσε να πάρει αλλά ο βαρδινογιαννισμός σαν νοοτροπία του χοντροκομμένου νταή υπήρχε και παραυπήρχε... Μέσα σε αυτό το κλίμα, παρ' όλα αυτά ο κόσμος του Θρύλου ήταν πάντα εκεί παρά το γεγονός ότι όλοι οι πιτσιρικάδες δήλωναν ΑΕΚ και ΠΑΟ και αυτό ήταν το πιο ωραίο σε αυτήν την ομάδα, ένας κόσμος δυναμικός, λεβέντης, λαϊκός (με τη  καλή και την κακή του έννοια), μάγκας... Τα χρόνια πέρασαν και ήρθε ο Σωκράτης... Μάζεψε την ομάδα, έφερε παίχτες, έριξε χρήμα, έκανε τα κονέ του, οι τίτλο

Πνίξε μάνα το παιδί να γλυτώσεις τη ζωή...

Η καταγωγή μου από την πλευρά της μητέρας μου είναι από την Κύπρο... Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός, μου είχε κάνει εντύπωση μια ιστορία που μου έλεγε η Κύπρια γιαγιά μου, όταν στα παλιά χρόνια κάποιοι χωρικοί για να σωθούν από μια επιδρομή Τούρκων (έλεγε η γιαγιά) κρύφτηκαν σε μια σπηλιά και το κλάμα ενός μωρού κόντεψε να τους προδώσει... Ένας βιολιστής Κύπριος που είχαν πάρει μαζί τους οι επιδρομείς, σκάρωσε ένα αυτοσχέδιο τραγουδάκι, όταν άκουσε τα κλάματα του μωρού, στο οποίο επαναλάμβανε διαρκώς το δίστιχο "Πνίξε μάνα το παιδί να γλυτώσεις τη ζωή..." για να προειδοποιήσει τους φυγάδες... Στην προσπάθεια να του κλείσουν το στόμα το παιδί όντως πνίγηκε αλλά οι χωρικοί σώθηκαν... Η ιστορία αυτή ήταν κρυμμένη πολλά χρόνια μέσα στο μυαλό μου όταν χωρίς σημαντικό λόγο και αιτία την ξαναθυμήθηκα... Έψαξα λίγο στο internet και ανακάλυψα ότι η ιστορία αυτή αναφέρεται σε μια λαϊκή παράδοση ενός χωριού στα ορεινά της Λευκωσίας, τον Άγιο Θεόδωρο Σολέας, από την ιστοσελίδα του χωριο

A night to remember...

Όπως ίσως θυμούνται οι τακτικοί αναγνώστες αυτού του blog, δουλεύω στον τραπεζικό κλάδο, είμαι προγραμματιστής... Στα αρκετά χρόνια εμπειρίας που έχω, οι στιγμές που μου άφησαν "σημάδια" ήταν αυτές που έζησα κατά τη διάρκεια των δύο projects πιστωτικού ελέγχου στα οποία συμμετείχα, στον έλεγχο των κυπριακών τραπεζών από την Pimco το 2012 και στον έλεγχο των ελληνικών τραπεζών από την Black Rock το 2013... Ειδικά ο έλεγχος της Pimco ήταν μια εξοντωτική τρίμηνη σχεδόν εμπειρία με 18ωρες βάρδιες, χωρίς σαββατοκύριακα και αργίες, απίστευτο άγχος, πίεση και ένταση... Συζητούσα χθες με μια συνάδελφο με την οποία δουλεύαμε μαζί στα εν λόγω projects και της έλεγα χαριτολογώντας ότι αν ποτέ γράψω τα απομνημονεύματά μου σίγουρα ο έλεγχος της Pimco και ειδικά το παρακάτω περιστατικό θα έχει θέση σε αυτά: Το project του ελέγχου από την Pimco διαρκούσε ήδη περίπου δυο μήνες και μετά από πολλές δύσκολες μέρες και νύχτες και πολλά δοκιμαστικά exports των δεδομένων είχε έρθει η ώρα για

Μια τυχαία συνάντηση στο ασανσέρ...

Έχω να πάω στο Galaxy Bar  του Hilton από το 2001, λίγο πριν κλείσει για την ανακαίνιση που έγινε για τους Ολυμπιακούς... Εκείνη την εποχή πήγαινα πολύ συχνά, αν και ήταν και τότε πανάκριβο, άλλες εποχές...  Ένα βράδυ περιμένω το ασανσέρ μαζί με τον αδερφό μου στο lobby για να ανέβουμε πάνω... Μπαίνουμε, η πόρτα κλείνει και κάποιος προσπαθεί να την προλάβει και να μπει, είναι η Ειρήνη Παπά... Κομπλάρουμε και οι δύο... Αν και γυναίκα μεγάλης ηλικίας είναι πολύ εντυπωσιακή, στην κυριολεξία ακτινοβολεί...  Ενώ οι δυο μας παραμένουμε σιωπηλοί αυτή προσέχει το κρικάκι που φοράει ο αδερφός μου ψηλά στο αυτί, απλώνει το χέρι της και το αγγίζει πιάνοντας του κουβέντα, της φαίνεται πολύ ωραίο, ρωτάει αν πόνεσε όταν έκανε την τρύπα... Την κοιτάμε και οι δύο σαν αποχαυνωμένοι, είναι φοβερά άνετη και πρόσχαρη... Λίγους ορόφους πιο πάνω, κατεβαίνει και μας καληνυχτίζει με χαμόγελο, αφήνει εμένα και τον αδερφό μου να κοιταζόμαστε σαν χαζοί... 

Τρεις μέρες ακόμα...

Έχω στο μυαλό μου μια εικόνα εδώ και μέρες...  Διακοπές, μεσημέρι, μετά από το μπάνιο στην θάλασσα, είμαστε κι οι τρεις ξαπλωμένοι στο διπλό κρεβάτι, το air condition αναμμένο γιατί έξω σκάει ο τζίτζικας... Το δέρμα μας λείο και καθαρό, απαλλαγμένο από ιδρώτα και αλάτια, δροσερό και ελαφρά ξηρό λόγω του air condition, ταυτόχρονα εκπέμπει ζέστη ελαφρά από τον ήλιο που το έκαιγε όλη την ημέρα στην θάλασσα... Κάθε κίνηση πάνω στα κολλαρισμένα σεντόνια κάνει ένα ήχο σαν να τρίβονται χαρτιά μεταξύ τους... Ο Σ. προσπαθεί να βολευτεί και στριφογυρίζει, η Μ. διαβάζει το βιβλίο της ανάσκελα κι εγώ κάνω τάχα μου τον κοιμισμένο για να παρασύρω τον Σ. να κοιμηθεί αλλά τελικά αποκοιμιέμαι πρώτος... Τρεις μέρες μείνανε...

Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;

Η πρώτη απάντηση που έδινα σε αυτήν την κλισέ ερώτηση που γίνεται στα παιδάκια ήταν ότι θέλω να φτιάχνω τραπεζάκια... Δεν θυμάμαι καν πως μου είχε κολλήσει κάτι τέτοιο, ήμουν πραγματικά πολύ μικρός...  Καθώς μεγάλωνα στη δεκαετία του '80 που το βίντεο ήταν must have gadget και απόλυτο status symbol, η επόμενη επαγγελματική μου επιλογή ήταν να έχω το δικό μου video club...  Όντας παιδί εσωστρεφές και διαβαστερό, η επόμενη λογική επιλογή μου ήταν να θέλω να γίνω συγγραφέας... Φανταζόμουν μάλιστα τον εαυτό μου να είναι κάτι μεταξύ Ιουλίου Βερν και Bruce Springsteen, ένας συγγραφέας pop star, που δίνει αυτόγραφα και συνεντεύξεις αλλά αποθεώνεται από κοινό και κριτικούς... Τότε οι γονείς μου έσπευσαν να με επαναφέρουν στην πραγματικότητα και μου είπαν ότι δεν μπορώ να γίνω μόνο συγγραφέας διότι δεν θα έβγαζα λεφτά για να ζήσω και ότι θα έπρεπε να κάνω και κάτι άλλο... Για χρόνια τους κατηγορούσα ότι μου έκοψαν τα φτερά πριν ανοίξουν αλλά η αλήθεια είναι ότι αφενός αυτοί μου πα

Ενάντια στον σχολικό εκφοβισμό...

Νταήδες και νταηλίκια μέσα στα σχολεία και στη γειτονιά πάντα υπήρχαν... Θυμάμαι οταν ήμουν παιδί πως υπήρχαν πάντα κάποια παιδιά που απολάμβαναν να τρομοκρατούν και να εξεφτελίζουν άλλα παιδιά, συνήθως πιο μοναχικά, πιο ντροπαλά ή με κάποιο φυσικό μειονέκτημα... Δεν υπήρξα ποτέ θύμα εκφοβισμού,  ίσως γιατί ήμουν πολύ ψηλός από παιδάκι, ίσως γιατί  το συνοφρυωμένο και σοβαρό μου ύφος με προστάτευε, ούτε και υπήρξα ποτέ νταής...  Σήμερα μάλλον έχουν γίνει χειρότερερα τα πράγματα... Από την μία τα παιδιά που έχουν γίνει πιο σκληρά και βάλλονται καθημερινά με ατέλειωτες εικόνες και συναισθήματα βίας από την άλλη το γεγονός ότι η τεχνολογία έχει δώσει νέα όπλα στα χέρια αυτών που θέλουν να εκφοβίσουν ή να εξευτελίσουν το θύμα τους... Κοινό στοιχείο και των δύο εποχών, του τότε και του σήμερα, είναι η σιωπή... Η σιωπή του θύματος, εκτός από τον φόβο ή τον εξευτελισμό αντιμετωπίζει και την ντροπή γι' αυτό που του συμβαίνει, και η σιωπή του παρατηρητή, αυτού που παρακολουθεί το &quo

Η πιο μεγάλη στιγμή...

Χθες το απόγευμα είχε έρθει ο αδερφός από το σπίτι και συζητούσαμε διάφορα οικογενειακά μας, άλυτα και αιώνια, που ευτυχώς πλέον κι εγώ κι αυτός καταφέρνουμε να τα παρακολουθούμε αρκετά αποστασιοποιημένοι...  Μέσα από αυτή την κουβέντα, σκέφτηκα κάποια πράγματα για μένα... Οι γονείς μου και κυρίως η μάνα μου, με μεγάλωσαν προσπαθώντας να τονώνουν διαρκώς την αυτοπεποίθησή μου... Ήμουν πάντα ο καλύτερος, ο πιο όμορφος, ο πιο έξυπνος, ο πιο δυνατός... Αντικειμενικά, δεν χρειαζόμουν αυτό το "ντοπάρισμα", είχα όλα τα φόντα να νιώθω καλά με τον εαυτό μου... Ήμουν ένα παιδάκι εσωστρεφές και ντροπαλό και ίσως γι' αυτό να θεώρησε ότι έπρεπε να με στηρίζει περισσότερο, αλλά φαινόταν δια γυμνού οφθαλμού ακόμα και στα παιδικά μου μάτια ότι ήμουν πάνω από τον μέσο όρο σε αρκετούς τομείς... Λέγε, λέγε το πίστεψα ότι όντως ήμουν ο καλύτερος σε όλα, ο γιος του ανέμου... Το περίεργο στην περίπτωσή μου ήταν ότι αντί να γίνω ένα αυτάρεσκο κωλόπαιδο, αυτή η αντίληψη της υποτιθέμενης υ

Λίστα πεσόντων...

Έμαθα χθες ότι ένας γνωστός από τον Ταύρο πέθανε από κάποια αρρώστια, πιθανότατα καρκίνο... Ο εκλιπών ήταν άρρωστος οπαδός της ΑΕΚ, την ακολουθούσε παντού, γνωστός στους οπαδικούς κύκλους... Κάποτε, αν τα θυμάμαι σωστά, του την είχαν πέσει αντίπαλοι οπαδοί, παναθηναϊκοί ήταν νομίζω, και τον σάπισαν στο ξύλο... Όταν τον αφήσανε, σηκώθηκε πάνω κουτσά στραβά, κρατώντας ακόμα το κασκόλ της ΑΕΚ και είπε : "Μουνόπανα, δεν μου το πήρανε το κασκόλ" ... Η ατάκα έμεινε και συζητιόταν στον Ταύρο για χρόνια... Σκεφτόμουν ότι είμαι μόλις 34 αλλά ξέρω πάρα πολλούς νεκρούς και δεν μιλάω για παππούδες, γιαγιάδες και γονείς αλλά για ανθρώπους που θα είχαν πάνω κάτω την ηλικία μου σήμερα... Για την ακρίβεια δεν ξέρω και κανέναν άλλο άνθρωπο, πλην Ταυριωτών της ηλικίας μου, που να ξέρει κι αυτός τόσους νεκρούς... Αυτοκινητιστικά, ναρκωτικά, αρρώστιες έχει απ' όλα ο κατάλογος... Οι αναμνήσεις μου περιέχουν λίστα πεσόντων...

Μέσα έπεσε ο φλώρος...

Αυτήν την ιστορία δεν σου την έχω πει ποτέ μάλλον...  Ήταν λίγες μέρες μετά που τα φτιάξαμε, πριν μια αιωνιότητα, και καθόμουν στο κυλικείο στην ΑΣΟΕΕ με τον Βασίλη ένα παιδί που κάναμε παρέα για λίγο καιρό... Ήρθε και κάθισε στο τραπέζι μας ένας δικός του φίλος, ένα μαλάκας φλώρος που τον αντιπαθούσα, και άκουγε την κουβέντα μας, ότι τα έφτιαξα με μια κοπέλα και τα ρέστα...  Άκουσε ότι μέναμε πολύ μακρυά, εγώ στον Ταύρο εσύ στην Αγία Παρασκευή και με συμβούλεψε να ξεκόψω γρήγορα διότι η απόσταση ήταν πολύ μεγάλη και δεν βόλευε...  "Θα τα χαλάσετε γρήγορα" , μου είπε...  Μια αιωνιότητα μετά συνεχίσαμε να είμαστε μαζί και σήμερα κλείνουμε 5 χρόνια γάμου κι έχουμε και τον παίδαρο...  Μέσα έπεσε ο φλώρος...

Οι πιο δυνατές αναμνήσεις...

Τι άλλο είναι το παρελθόν εκτός από ένα κολάζ αναμνήσεων; Έχω ζήσει μια καλή ζωή γεμάτη εικόνες και συναισθήματα, δόξα τον Θεό...  Αν προσπαθούσα να περιγράψω τις πιο ευτυχισμένες μου αναμνήσεις, αυτές που μου έρχονται πρώτες στο μυαλό, θα μιλούσα για δυο συγκεκριμένες... Η πρώτη  χρονικά είναι από το πρώτο πρωινό του γαμήλιου ταξιδιού μας... Ξύπνησα πολύ πρωί γύρω στις 6:30, κάθισα στο παράθυρο και χάζεψα τον ήλιο να ανεβαίνει πάνω από τον Τάγο και τον Βοτανικό Κήπο... Χωρίς να την καταλάβω, η Μ. ξύπνησε, ήρθε από πίσω μου και με αγκάλιασε...Η ευτυχία εκείνων των στιγμών είχε ζωγραφίσει ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου το οποίο και να ήθελα δεν μπορούσα να αφαιρέσω... Η δεύτερη ανάμνηση είναι αυτή της πρώτης μας συνάντησης με τον νεογέννητο γιο μου... Έχω περιγράψει παλιότερα αυτή την συνάντηση , η εμπειρία ήταν σχεδόν μεταφυσική... Ο κόσμος όλος είχε παγώσει, είχε μπει σε slow motion, τίποτα δεν υπήρχε εκτός από εμένα και αυτόν... Το συναίσθημα της στιγμής ήταν φοβερά δυνατό, σ