Αστοχία υλικού...

Συζήτησα και στο παρελθόν το ίδιο θέμα με τον εαυτό μου, γιατί δεν κάνω φίλους, γιατί κρατάω τους ανθρώπους σε απόσταση... Δεν αναιρώ όσα είχα πει τότε αλλά πρέπει να προσθέσω και κάτι άλλο... 

Κρατάω τους ανθρώπους μακρυά γιατί φοβάμαι την έννοια τους... Εγκαρδιότητα σημαίνει να μοιράζεσαι το συναίσθημά σου με τον άλλο, το χαρούμενο και το λυπημένο κι εγώ φοβάμαι να λυπηθώ για κάποιον άλλο, φοβάμαι να επωμισθώ την στενοχώρια του, αυτή που κουβαλάω μέσα μου μου φτάνει, δεν θέλω άλλη... 

Δεν είναι ότι δεν θέλω, είναι ότι δεν μπορώ, δεν αντέχω, νιώθω τις ισορροπίες μου να δοκιμάζονται καθημερινά, όχι άλλα stress tests... Προτιμώ, συνειδητά πολλές φορές, την μοναξιά και την σιωπή κάνοντας οικονομία ψυχικού σθένους, από το λίγο που διαθέτω, για τους ανθρώπους που θα πέθαινα χωρίς δεύτερη σκέψη, τα παιδιά μου και την Μάρα... 

Θα ήθελα να ήμουν αλλιώς αλλά δεν είμαι... Ίσως να ήμουν αλλιώς αν κάποια γεγονότα δεν είχαν συμβεί στη ζωή μου αλλά τη ζωή δεν την ορίζεις, σου έρχεται όπως θέλει αυτή... Το παράπονό μου είναι ότι θα ήθελα να είμαι πιο δυνατός, όπως άλλοι άνθρωποι που τους έτυχαν χειρότερα αλλά στάθηκαν όρθιοι, αλλά δυστυχώς το καλούπι μου ήταν τέτοιο... 

Σκέφτομαι συχνά ότι θέλω τα παιδιά μου να μην γίνουν σαν και μένα, φοβάμαι όμως ότι αν βγήκαν από το καλούπι μου, πώς θα μπορέσω εγώ να τους διδάξω να αγαπούν τον εαυτό τους και τους ανθρώπους...

Αιμοδοσία...

Χθες το πρωί, για πρώτη φορά στα 41 μου χρόνια, έδωσα αίμα για κάλυψη αναγκών των συνανθρώπων μου... Αποφάσισα ότι πρέπει έμπρακτα να υποστηρίζω αυτά που στην θεωρία πρεσβεύω, να ξεπεράσω τις όποιες φοβίες μου και τις αναστολές μου ή ακόμα και την βαρεμάρα μου και να αποτελέσω ζωντανό παράδειγμα για τα παιδιά μου...

Το απόγευμα επιστρέφοντας στο σπίτι πήγα να το μοιραστώ με τα αγόρια αφενός γιατί ένιωθα πολύ περήφανος και αφετέρου γιατί (εντελώς εγωιστικά το παραδέχομαι) θα ήθελα να νιώσουν και τα αγόρια μου περήφανα για τον μπαμπά τους και να πάρουν ένα μήνυμα αλληλεγγύης και αγάπης για τον συνάνθρωπο... Η αλήθεια είναι ότι δεν αντέδρασαν με μεγάλο ενθουσιασμό όταν τους είπα τα νέα μου αφού εκείνη την ώρα τους αποσπούσε την προσοχή ο Alvin στο Nickelodeon... 

Μου κακοφάνηκε λίγο, είναι αλήθεια, η Μάρα όμως μου είπε ότι τίποτε δεν πάει χαμένο με τα παιδιά, ότι όλα καταγράφονται και επεξεργάζονται σε δεύτερο και τρίτο χρόνο...

Κάπως έτσι ξεκινάει το ταξίδι...

Ο Σπύρος είναι 9 χρονών και είναι ένα τυπικό παιδάκι της ηλικίας του... Δεν τον λες βιβλιοφάγο αλλά διαβάζει περισσότερο από τον μέσο όρο και σε αυτό έχει βοηθήσει πολύ και η κοπέλα που τον παίρνει από το σχολείο εδώ και 3 χρόνια, η Κατερίνα, η οποία πάει και αυτόν και τον Θάνο κάθε εβδομάδα στην δημοτική βιβλιοθήκη... 

Τελευταία, ο Σπυράκος ψάχνει να βρει πιο ενδιαφέροντα πράγματα γι' αυτόν να διαβάσει, τα καθαρά παιδικά αναγνώσματα του φαίνονται βαρετά... Στην βιβλιοθήκη του σπιτιού μας, ανακάλυψε κάποια από τα παιδικά βιβλία μου που έφερα μαζί μου από το πατρικό μου, Πηνελόπη Δέλτα, Στρατή Μυριβήλη, και άλλα... Διάλεξε να διαβάσει τον "Αργοναύτη" και τον πήρε στο κρεβάτι του πριν κοιμηθεί... Διάβαζε μια ώρα πριν κοιμηθεί και μου είπε σήμερα το πρωί ότι δεν μπορούσε να σταματήσει να το διαβάζει! 

Χάρηκα πάρα πολύ, μου θύμισε την δική μου παιδική ηλικία όταν ο "Αργοναύτης" ήταν ένα από τα πρώτα λογοτεχνικά βιβλία που διάβασα και με έκανε να κολλήσω με τον κόσμο του βιβλίου... Μακάρι να επαναληφθεί η ιστορία, να ξεκινήσει και γι' αυτόν αυτό το υπέροχο ταξίδι χωρίς τέλος...

Κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει...

Κρίματα...

Χθες το απόγευμα επέστρεψα στο σπίτι γύρω στις 19:30 αφού είχα περάσει πρώτα από το super market... Ήταν μια καλή μέρα, όπως καλές ήταν κι όλες αυτές οι μέρες που είχαν περάσει, δεν υπήρχαν σκιές ή περίεργες σκέψεις, ήμουν απλά τόσο κουρασμένος όσο μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που γυρνάει στο σπίτι το βράδυ από τη δουλειά...

Μιλούσα με την Μ. στο δωμάτιό μας περί ανέμων και υδάτων όταν ξαφνικά άκουσα το απότομο και δυνατό κλάμα του Σ. από το σαλόνι.... Φώναζε:

"O Θ. μου έσπασε το δόντι!" 

Έτρεξα μέσα και είδα το παιδί κλαμένο και με σπασμένο σχεδόν στη μέση έναν από τους κάτω κοπτήρες... Μου είπε κλαίγοντας ότι ο Θ. του πέταξε ένα παιχνίδι στο πρόσωπο επειδή μάλωσαν...

Θόλωσα...

Το αίμα βαρούσε στα μηνίγγια μου από τα νεύρα και το μόνο που ήθελα ήταν να πιάσω στα χέρια μου τον μικρό ο οποίος είχε κρυφτεί κάτω από το τραπεζάκι του σαλονιού... Ουρλιάζοντας ότι θα τον σκοτώσω προσπάθησα να τον τραβήξω κάτω από το τραπεζάκι κι επειδή τραβιόταν όταν άπλωνα το χέρι μου τον τράβηξα από τον αστράγαλο και τον έβγαλα... Η Μ. μπήκε στην μέση και τον βούτηξε από τα χέρια μου αλλά ακόμα κι έτσι του έδωσα δυο-τρεις γερές μπάτσες στον κώλο... Εξακολουθούσα να ωρύομαι, να ουρλιάζω ότι θα τον σκοτώσω αν ξανακάνει κακό στον αδερφό του, ότι θα τον πετάξω από το σπίτι... Ο Θ. έκλαιγε και φώναζε τρομαγμένος... 

Όταν του είπα ότι θα τον πετάξω από το σπίτι είδα στο πρόσωπο του ένα φόβο διαφορετικό από τον προηγούμενο, τον φόβο του να μην της φάει, ένα φόβο ατόφιο και χειροπιαστό και τότε πάγωσα... Είχα κάνει το παιδί μου να με φοβάται, του είχα δημιουργήσει μια ανάμνηση που ποτέ δεν θα φύγει από το μυαλό του, όπως δεν έφυγαν ποτέ κι οι δικές μου αναμνήσεις από τον πατέρα μου να ωρύεται και να αφρίζει... Ήμουν περήφανος για τον εαυτό μου ότι το μικρό μου παιδί δεν με είχε δει ποτέ  εκτός εαυτού γιατί είχα δουλέψει πολύ με τον εαυτό μου, είχα πολεμήσει την παρόρμηση του να αντιδρώ ενστικτωδώς, να είμαι αυτό που γνωρίζω καλά από την δική μου παιδική ηλικία... Ο Σ. είχε δει κάποτε αυτή την πλευρά μου και το φέρω βαρέως, είναι το κρίμα μου, η προδοσία του εαυτού μου και του παιδιού μου, ήθελα τουλάχιστον ο Θ. να μην έχει μια τέτοια εμπειρία και τώρα όλα είχαν γίνει σκατά...

Τα παιδιά σιγά σιγά ηρέμησαν, με τις προσπάθειες της Μ. κυρίως, κι εγώ βγήκα στο μπαλκόνι και άρχισα να καπνίζω το ένα τσιγάρο μετά το άλλο... Πνιγόμουν... Ήθελα να διορθώσω αυτό που έγινε και δεν μπορούσα, δεν θα μπορούσα ποτέ πια... Πήγα στο σαλόνι όπου τα παιδιά έβλεπαν μια ταινία και τους ζήτησα να βάλουν μια παύση για να τους μιλήσω...

Απευθύνθηκα και στους δύο και τους είπα ότι αυτό που έγινε ήταν πολύ άσχημο... Ότι ο Θ. έκανε κάτι πολύ άσχημο για το οποίο έπρεπε να τον μαλώσουμε αλλά ότι ο τρόπος που τον μάλωσα ήταν απαράδεκτος... Τους είπα ότι δεν θέλω να με φοβούνται, ότι θα είμαι δυστυχισμένος αν με φοβούνται όπως φοβόμουνα εγώ τον πατέρα μου όταν ήμουν παιδί... Με πήραν τα κλάματα, άρχισε να κλαίει κι ο Σ. και με πήρε αγκαλιά ενώ ο Θ. καθόταν στον απέναντι καναπέ με μάτια βουρκωμένα... Τους είπα ότι θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ να μην με ξαναδούν ποτέ έτσι αλλά αν ποτέ ξανά συμβεί θα έχουν δικαίωμα να μου ορίσουν αυτοί μια τιμωρία, ότι αυτοί καταλαβαίνουν... Αγκαλιαστήκαμε και οι τρεις για να επισφραγίσουμε την συμφωνία μας...

Το βράδυ πήγα και κοιμήθηκα στο κρεβάτι του Θ. ...

Νιώθω ακόμα απαίσια, ότι εκτός από την εμπιστοσύνη του μεγάλου μου, πρόδωσα και την εμπιστοσύνη του μικρού μου γιου, του χαϊδεμένο μου, με τον οποίο είχα προσπαθήσει πάρα πολύ να μην επαναλάβω λάθη που είχα με τον Σ. ...  Νιώθω απαίσια που ο χειρότερος εαυτός μου ακόμα παραμονεύει να βγει στην επιφάνεια με την πρώτη ευκαιρία, παρά την τόση προσπάθεια που έχω κάνει...

Α' Βρεφονηπιακός Σταθμός Αγίας Παρασκευής...

Ο μεγάλος γιος μου ξεκίνησε τον παιδικό σταθμό τον Σεπτέμβρη του 2012... Πήγε εκεί μέχρι και το προνήπιο, το 2015... Ο μικρός μου γιος ξεκίνησε τον παιδικό σταθμό τον Σεπτέμβρη του 2014, σήμερα ήταν η τελευταία του μέρα... Δεν τον αφήσαμε να περάσει την μέρα εκεί, πήγαμε απλά να χαιρετήσουμε τις δασκάλες του για τελευταία φορά αφού ο Θ. τον Σεπτέμβρη ξεκινάει το νηπιαγωγείο... Και οι δυο γιοι μου πήγαν όλα τους τα χρόνια στον ίδιο παιδικό σταθμό, τον Α' Δημοτικό Βρεφονηπιακό Σταθμό Αγίας Παρασκευής στην οδό Βορρά... 

Σήμερα που αυτός ο κύκλος της ζωής των παιδιών μου και της δικής μας (εμένα και της Μ.) κλείνει, θέλω να πω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που τα 6 αυτά χρόνια εργάστηκαν στον σταθμό, που στήριξαν εμένα και την Μ. για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, που τα φρόντισαν, τα τάισαν, τους σκούπισαν το δάκρυ τους, τους έμαθαν τα πρώτα τους βήματα στην ζωή, κυριολεκτικά και μεταφορικά... 

Ευχαριστώ πολύ, από καρδιάς!

Love boat...

❤

Το πλήρωμα του χρόνου...

Το Σάββατο το βράδυ, δεν θυμάμαι πώς το έφερε η κουβέντα, ο Σ. με ρώτησα πώς ένιωσα όταν γεννήθηκε... Του απάντησα ότι θα του δώσω κάτι να διαβάσει και του έδωσα να διαβάσει το post που είχα γράψει στα πρώτα του γενέθλια... Το διάβασε στο κινητό μου και όταν τον ρώτησα πώς του φάνηκε μου είπε ότι είναι καλό αλλά το βλέμμα του και το χαμόγελό του μαρτυρούσαν ότι δεν το βρήκε απλά καλό (έτσι νομίζω τουλάχιστον)...

Το blog αυτό από τα πρώτα βήματα της ύπαρξής του σαν πρωταρχικό του σκοπό ύπαρξης είχε και έχει να είναι ένα παράθυρο μέσα στο μυαλό και την ψυχή του ιδιοκτήτη του, κυρίως για τα παιδιά μου, για να έχουν αυτά και μια άλλη εικόνα του τι σκεφτόταν ή ένιωθε ο πατέρας τους που ίσως δεν κατάφερα να τους το εκφράσω ποτέ με λόγια... Το γεγονός ότι για πρώτη φορά ένα από τα παιδιά μου διαβάζει ένα δικό μου post και πόσο μάλλον ένα τόσο σημαντικό για μένα post που γράφτηκε πριν από τόσα χρόνια με κάνει πολύ ευτυχισμένο... 😊

Όλα καλά... :)

Γράφω συχνά για τα ζόρικα και τους προβληματισμούς μου, αυτή την φορά όμως γράφω γιατί τα πράγματα πάνε καλά και θέλω να πω ένα ευχαριστώ στο κάρμα μου και στον εαυτό μου... 

Πέρασα μια εβδομάδα κουραστική μεν αλλά γεμάτη δημιουργική ορμή... Τα παιδιά μου είναι μια χαρά, με την Μ. διανύουμε μια εξαιρετική περίοδο της σχέσης μας και στη δουλειά πήρα μια μικρή αλλά σημαντική για μένα αναγνώριση της μέχρι τώρα δουλειάς μου ενώ ενδιαφέροντα πραγματα φαίνονται να έρχονται στο μέλλον... Αύριο έχω άδεια κι εγώ κι η Μ. και θα πάμε, μαζί κι ο Σ. , να καμαρώσουμε τον Θ. να "ερμηνεύει" τον λαϊκό ζωγράφο Θεόφιλο στο σκετς του παιδικού σταθμού για την 25η Μαρτίου... Δικαιωματικά έχω κάθε λόγο να νιώθω καλά και να 'μαι ευτυχισμένος! 😊😊😊

8 χρόνια πατέρας...

... 8 χρόνια να αγαπάς τόσο πολύ που σε πονάει...

Χρόνια σου πολλά, σε αγαπώ πολύ!

4 Χ...

Σταματάω να πάρω λεφτά από ΑΤΜ, έρχεται μαζί μου κι ο Σπύρος... Βλέπει που πληκτρολογώ το pin και μου λέει μετά πονηρά:"Ξέρω τον κωδικό σου"... "Πώς τον έμαθες;", τον ρωτάω,"Τον είδα να τον πληκτρολογείς", μου απαντάει, "Είναι 4 Χ!" 😆😆😆

Ένα sms ή ένα email...

Θα ήθελα να μπορούσα να γράψω ένα πρόγραμμα που θα μπορούσε να στείλει ένα  sms ή ένα email στο κινητό που θα αποκτήσετε κάποια στιγμή και μάλλον θα σας το έχω πληρώσει εγώ... Αυτό το sms ή το mail θα ήθελα να το λάβετε όταν θα είστε εκεί γύρω στα 15 με 16 και θα έχετε αρχίσει να σκέφτεστε τι σημαίνει να ανοίγεις τα φτερά σου και να πετάς... 

Θα σας έλεγα σε αυτό το sms ή το mail ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι να κυνηγάς πάντα αυτό που αγαπάς,να κάνεις το καλύτερο που μπορείς, ποτέ δεν πρέπει να το βάζεις κάτω, να σηκώνεσαι ακόμα κι όταν η μούρη σου τρώει χώμα... Θα σας έλεγα ότι όταν θα έρθει η ώρα της επιλογής πρέπει να ακούσετε μόνο την καρδιά σας, κανέναν άλλο, ούτε εμένα, οι μεγάλοι επειδή έχουν στερηθεί την φλόγα της νεότητας πιστεύουν ότι είναι έτσι και τα παιδιά τους και ελπίζουν για αυτά ζωές "εξασφαλισμένες"... 

Θα διαφωνήσουμε και δεν είναι κακό, μην φοβηθείτε να το κάνετε, όποια απόφαση κι αν πάρετε, όπου κι αν σας βγάλει θα είναι για καλό γιατί αν πιστεύω στον τρόπο που σας μεγαλώνω εγώ κι η μάνα σας, πρέπει να πιστέψω και σε σας και θα το κάνω, θέλω δεν θέλω... Αυτό που θέλω να ξέρετε είναι ότι ό,τι και να γίνει, ακόμα κι αν μαλώσουμε ή δεν τα βρίσκουμε κάποτε, πάντα θα σας αγαπώ και θα σας εμπιστεύομαι... 

Δεν υπάρχει κάποιος που μπορεί να γράψει ένα τέτοιο πρόγραμμα οπότε το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να γράψω αυτό το post...

Στο βουνό ψηλά εκεί - Μέρος 3ο (Η Νεκρά Θάλασσα)...

(Συνέχεια από το 2ο μέρος) 

Το πρωινό της Τρίτης ήταν και πάλι ηλιόλουστο, τίποτα δεν θύμιζε την κοσμοχαλασιά της προηγούμενης μέρας... Ξύπνησα με ένα άγχος να δω αν το αυτοκίνητο παίρνει μπρος καθώς υπήρχε πάντα ο κίνδυνος η μπαταρία να έχει "ξελιγωθεί" από το ταξίδι της χθεσινής ημέρας από τη Δημητσάνα στην Τρίπολη χωρίς καθόλου ηλεκτρικά και δυναμό... Ευτυχώς το αυτοκίνητο πήρε κατευθείαν εμπρός... Ήταν βέβαια μέσα στην υγρασία τα πάντα ενώ υπήρχε ακόμα νερό στο δάπεδο και γι΄αυτό άνοιξα όλες τις πόρτες και το πορτ μπαγκάζ για να εκμεταλλευτώ την λιακάδα και να στεγνώσει ότι γινόταν να στεγνώσει μέχρι να ξεκινήσουμε...

Η επιστροφή στην Αθήνα ήταν ήσυχη και χωρίς απρόοπτα... Τίποτα δεν μας ταλαιπώρησε, ευτυχώς, και τα παιδιά κάνανε χάζι που βλέπανε το νερό που πήγαινε κι ερχόταν κάτω από τα πόδια τους αναλόγως με την κλίση του αυτοκινήτου... Το μεσημέρι σταματήσαμε για φαγητό στον Σ.Ε.Α. Μεγάρων, τα αγόρια (κι όχι μόνο) θέλανε να φάνε Goodys... Φεύγοντας ο Σ. είχε πάρει μαζί του δυο φακελάκια αλάτι...

Σ: Μπαμπά σε πειράζει να ρίξω το αλάτι κάτω μέσα στο νερό;
Εγώ: Πώς σου ήρθε αυτό ρε Σ.;
Σ: Θέλω να φτιάξω την Νεκρά Θάλασσα!
Εγώ: ...............
Εγώ: Ρίχτο, δεν βαριέσαι...

Φτάνοντας στο σπίτι, η Μ. επέμενε να το πάμε κατευθείαν στο συνεργείο... Εγώ πίστευα ότι δεν είχε νόημα αφού η δουλειά που χρειαζόταν να γίνει σίγουρα θα ήταν μπόλικη οπότε δεν πίστευα ότι θα την ξεκίναγαν στις 3 το μεσημέρι... Η Μ. επέμενε και το πήγε... Όταν η ώρα περνούσε και δεν επέστρεφε την πήρα τηλέφωνο... Μου είπε ότι είχαν ξηλώσει επί τόπου το ταμπλό και είχαν βγάλει μια σακούλα ολόκληρη με λάσπες και φύλλα με ένα πολύ πρόχειρο καθάρισμα... Το σημαντικότερο όλων όμως ήταν ότι η Μ. θυμήθηκε κάτι που εγώ είχα ξεχάσει εντελώς ότι η ασφάλεια του αυτοκινήτου μας περιλαμβάνει και κάλυψη ζημιών από φυσικά φαινόμενα... Η ασφάλεια είχε ήδη ενημερωθεί και είχε κλειστεί ραντεβού με εμπειρογνώμονα ο οποίος επισκέφτηκε το συνεργείο την Τετάρτη και επιβεβαίωσε τη ζημιά... Την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές η διαδικασία επιδιόρθωσης του αυτοκινήτου έχει ξεκινήσει και αναμένεται να κρατήσει καμιά εβδομάδα (τουλάχιστον)... Ο πεθερός μου μας παραχώρησε το αυτοκίνητό του το οποίο έτσι κι αλλιώς χρησιμοποιεί ελάχιστα για να μπορούμε να καλύψουμε τις καθημερινές μας ανάγκες και κυρίως το σχολείο και τις δραστηριότητες των παιδιών που αρχίζουν κανονικά από τη Δευτέρα...

Τέλος καλό όλα καλά θα μπορούσαμε να πούμε... Αν εξαιρέσεις την ταλαιπωρία και το στρες που τράβηξα τη Δευτέρα του Πάσχα, η εκδρομή μας στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, περάσαμε υπέροχα, κάναμε πολλές δραστηριότητες και κάναμε παρέα με ανθρώπους που θα ξανακάνουμε στην Αθήνα... Ναι μεν το κόστος της επισκευής δεν θα μας επιβαρύνει τελικά αλλά από την άλλη έχει σφηνωθεί στο μυαλό μου η ιδέα της αγοράς ενός καινούργιου αυτοκινήτου αφού αυτό που έχουμε φαίνεται να έχει πολύ κακό κάρμα, αν σκεφτείς όλα όσα μας έχει κάνει... Μακάρι και του χρόνου να είμαστε καλά και να ξαναβρεθούμε σε αντίστοιχες ή και τις ίδιες παρέες και να περάσουμε το ίδιο καλά και φυσικά να λείπουν οι αναποδιές...

Χρόνια πολλά!

Το τρίτο παιδί...

Πριν παντρευτούμε λέγαμε με την Μ. ότι θα κάνουμε τρία παιδιά... Είμαστε και οι δύο παιδιά οικογενειών που είχαν από δύο παιδιά αλλά ο αριθμός τρία μας φάνταζε ιδανικός όσον αφορά τα παιδιά που θα κάναμε... 

Η γέννηση του Σ. είχε σαν αποτέλεσμα ένα ανεπανάληπτο κυκλώνα συναισθημάτων που υπήρξε καταλύτης για πάρα πολλά πράγματα... Η γέννηση του Θ,. ήταν απλά θέμα χρόνου... Η εγκυμοσύνη στον Θ. αλλά και αρκετό διάστημα μετά ήταν μια δύσκολη περίοδος για μένα επαγγελματικά καθώς η κατάσταση εναλλασσόταν από εξοντωτική πίεση και εξαντλητικά ωράρια σε ένα εντελώς χειροπιαστό φόβο και ανασφάλεια για το αύριο... 

Συνοδοιπόροι και συμπαραστάτες στην ανατροφή των παιδιών μας ήταν οι γονείς μου και ο πεθερός μου που μας στήριξαν με πολλούς τρόπους παρά την κούρασή τους, τα δικά τους προβλήματα και τα χρόνια που βάραιναν στις πλάτες τους... Με την Μ. καταλήξαμε ότι δεν είναι ρεαλιστικό να σκεφτόμαστε το τρίτο παιδί για διάφορους λόγους, όλους απόλυτα λογικούς και γι' αυτό φτιάξαμε καινούργιο δωμάτιο στα αγόρια, διαμορφώσαμε το παλιό δωμάτιο του μωρού σε γραφείο και προχωρήσαμε...

Δειλά δειλά η Μ. μεταξύ αστείου και σοβαρού, άρχισε να κάνει νύξεις για τρίτο παιδί... Το πάθος της για όποιο μωρό συναντούσαμε, η λαχτάρα με την οποία έπαιρνε αγκαλιά κάθε μωρό φίλων μας που συναντούσε, έκανε τους πάντες να με χτυπάνε συγκαταβατικά στην πλάτη και με πονηρό χαμόγελο να μου λένε να ετοιμάζομαι για το τρίτο... Εγώ το αρνιόμουν με πάθος και μάλιστα πρότασσα σαν επιχείρημα το πόσα λεφτά ξοδέψαμε το καλοκαίρι που μας πέρασε για το νέο παιδικό δωμάτιο.... 

Δεν είναι ότι δεν το ήθελα ή δεν το θέλω ακόμα αυτό το τρίτο παιδί... Δεν έχω κάτι πιο σημαντικό στη ζωή από τα παιδιά μου, δεν υπάρχει κάποιος που να μου έχει επηρεάσει την ζωή περισσότερο από τους γιους μου οφείλω όμως να είμαι ρεαλιστής... Το να κάνεις παιδιά είναι χαρά, είναι κι ευθύνη... Για να κάνεις πολλά παιδιά πρέπει να είσαι λίγο πιο χαλαρός από ότι είμαι εγώ (και η Μ.) που είμαι συγκεντρωτικός και θέλω να έχω έλεγχο των πάντων... Εγώ καταφέρνω κάθε φορά να έχω ενοχές για τα όσα πιστεύω ότι ΔΕΝ προσφέρω στους γιους μου και προσπαθώ αλήθεια τόσο πάρα πολύ να μην περάσω αυτή την ενοχή στα αγόρια μου να μην τους βαραίνω με τις δικές μου ανεπάρκειες ή "ανεπάρκειες"...  

Μετά έρχονται τα πρακτικά ζητήματα... Από την καινούργια δουλειά εξασφαλίζω πολύ καλύτερες παροχές αλλά ο χρόνος είναι λιγότερος και το βάρος της απασχόλησης των παιδιών κυρίως κατά τη διάρκεια της εβδομάδας πέφτει πάνω στην Μ. ... Οι γονείς μου και ο πεθερός μου μεγάλωσαν και δεν αντέχουν πια να ενισχύσουν με την φυσική τους παρουσία την ανατροφή των παιδιών, ήδη από τον Σεπτέμβριο έχουμε προσλάβει την Κ., μια εξαιρετική κοπέλα, που φροντίζει τα παιδιά μέχρι να γυρίσει η Μ. από τη δουλειά... 

Ο κυριότερος μου φόβος από τον πιθανό ερχομό ενός τρίτου παιδιού, δεδομένων των συνθηκών, είναι ότι στο τέλος οι δυσκολίες και το άγχος δεν θα αφήσουν κανέναν να είναι ευτυχισμένος, ούτε εμένα και την Μ,, ούτε τα αγόρια μου, ούτε και το τρίτο παιδί... Ο κυριότερος μου φόβος είναι ότι δεν θα μπορέσω να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων για όλα μου τα παιδιά, την Μ. και τον εαυτό μου...

Εδώ και χρόνια, βάζω desktop background σε κάθε υπολογιστή που δουλεύω εναλλασόμενες φωτογραφίες των γιων μου και κατά καιρούς κάθομαι τις χαζεύω και θυμάμαι στιγμές, αν πετύχω και καμιά που είναι μωρά, συγκινούμαι... Ως εκεί...

Μονογονεϊκή οικογένεια...

Από σήμερα και μέχρι την Παρασκευή το μεσημέρι, το χαλουμόσπιτο λειτουργεί σε mode μονογονεϊκής οικογένειας αφού η μαμά λείπει από το σπίτι για δουλειές, βρίσκεται ήδη στην Κρήτη... Εγώ και τα αγόρια είμαστε μόνοι μας και θα τα περάσουμε στα σίγουρα μια χαρά... Το πρωινό ξύπνημα κύλησε εύκολα, τα παιδιά ήταν συνεργάσιμα και ευδιάθετα μου είπαν βέβαια και οι δύο ότι τους λείπει η μαμά... Δεν ξέρω κατά πόσον το σπίτι θα γίνει αχούρι μέχρι να επιστρέψει η Μ. ,σε γενικές γραμμές είμαστε τακτικοί και οι τρεις μας ... Θα προσπαθήσω να βάλω και πλυντήριο αλλά δεν υπόσχομαι τίποτα... ☺

Τριπάρω...

Σ: Μπαμπά, αυτό είναι φοβερό, θα τριπάρω!
Εγώ: .... Σ., ξέρεις τι σημαίνει τριπάρω;
Σ: Ναι, ξέρω!
Εγώ: Τι σημαίνει;
Σ: Θα πέσω σε τρύπα! 

Ο Σ. μεγαλώνει...

Δεν ασχολούμαι με την μελέτη του Σ. ... 

Η Κ., η κοπέλα που προσλάβαμε φέτος για να παίρνει τα παιδιά από το ολοήμερο και να τους φροντίζει μέχρι εγώ κι η Μ. να γυρίσουμε στο σπίτι, είναι παιδαγωγός και τον διαβάζει αυτή... Εμείς, η Μ. δηλαδή, απλά ρωτάει την Κ. τι είχε για διάβασμα ο Σ. και ελέγχει τα τετράδια του, κι αυτό είναι... Έτσι κι αλλιώς το παιδί είναι επιμελές και τακτικό στις υποχρεώσεις του δεν δημιουργεί ζητήματα σχετικά με την μελέτη του...

Σήμερα εγώ, η Μ. κι ο Θ. μείναμε στο σπίτι, όλοι με γαστρεντερίτιδα, ο μόνος που πήγε στη δουλειά του ήταν ο μόνος που φαίνεται να είναι υγιής, ο Σ. ... Του κακοφάνηκε που όλοι οι υπόλοιποι θα ήμασταν στο σπίτι κι αυτός όχι και για να του γλυκάνουμε λίγο το χάπι δεν τον αφήσαμε σήμερα στο ολοήμερο, πήγα και τον πήρα εγώ στη μία και δώσαμε στην Κ. ρεπό... Μετά το φαγητό κάτσαμε να διαβάσει στο γραφείο του κι εγώ δίπλα του, πρώτη φορά οι δυο μας...

Έτσι όπως τον έβλεπα να κάνει τις ασκήσεις, να πιέζει το μολύβι πάνω στο χαρτί, να μετράει με το νύχι τις αποστάσεις για να κάνει όλα τα "ξ" να έχουν το ίδιο μέγεθος, αληθινά συγκινήθηκα... Μου ήρθε στο μυαλό η εικόνα του όταν τον είχα μωρό στην αγκαλιά μου και τώρα είναι ολόκληρο αντράκι που γράφει, διαβάζει και χρησιμοποιεί τα δάχτυλα για να κάνει πρόσθεση κι αφαίρεση...

Ίσως να έχω υπάρξει αυστηρός με το παιδί μου, ίσως να τον έχω πιέσει πολύ να είναι πάντα αυτός που πρέπει... Τον έβλεπα πως έμπαινε κατευθείαν σε θέση άμυνας όταν τον διόρθωνα σε κάτι, σαν να απογοητευόταν και να τσαντιζόταν που του επεσήμανα το λάθος του ή όταν προσπάθησα να του προτείνω ένα άλλο τρόπο να κάνει κάτι...  Πρέπει να το δουλέψω αυτό και να μην τον κάνω να νιώθει πίεση ή ανταγωνισμό απέναντί μου...

Ο μοχθηρός μουσαφίρης...

Όταν ήτανε μωρό ο Σ. παίζαμε το εξής παιχνιδάκι όταν ήταν γκρινιάρης... Λέγαμε ότι όλη αυτή η γκρίνια και το κλάμα δεν είναι του Σ. γιατί ο Σ. είναι το καλύτερο παιδάκι κι ότι για όλα αυτά φταίει ο "μοχθηρός μουσαφίρης" που παίρνει την θέση του Σ. ... Ψάχναμε τον μοχθηρό μουσαφίρη μέσα στο σπίτι μέχρι που φτάναμε στον καθρέφτη και τον βρίσκαμε στην αντανάκλαση του Σ. οπότε αυτός ξεκαρδιζόταν και του πέρναγαν (συνήθως) οι γκρίνιες... Όταν μεγάλωσε σιγά σιγά και άρχισε να μιλάει, το παιχνίδι άλλαξε και ο Σ. αποφάσισε ότι δεν είναι αυτός ο μοχθηρός μουσαφίρης αλλά εγώ οπότε κυνηγιόμασταν μέσα στο σπίτι απαντώντας στο ερώτημα "Ποιος είναι ο μοχθηρός μουσαφίρης;"... Το παιχνίδι αυτό δεν το παίξαμε με τον Θ. παρά πολύ λίγο διότι δεν τον ενθουσίασε ποτέ, για την ακρίβεια τον άφηνε αδιάφορο... 

Θυμήθηκα τον  μοχθηρό μουσαφίρη χθες το πρωί κάνοντας την προπόνηση μου στο τρέξιμο, τον τελευταίο μήνα ακολουθώ ένα πολύ συνεπές πρόγραμμα προπονήσεων... Πολλές φορές η προπόνηση είναι δύσκολο να βγει, τα πόδια είναι βαριά και νιώθω ότι σπρώχνω ένα τοίχο αλλά κάθε φορά όταν τελειώνει νιώθω αυτό το αίσθημα της ικανοποίησης και της ηρεμίας, τόσο χαρακτηριστικό όταν οι ενδορφίνες τρέχουν μέσα στο αίμα... Τότε είναι που ο δικός μου μοχθηρός μουσαφίρης, αυτός που ζει μέσα μου, πάντα σωπαίνει...

Εξομολογήσεις...

Της είπες ότι πίνεις 3 με 4 ποτήρια κρασί κάθε βράδυ για να χαλαρώσεις κι αυτή σου είπε ότι πρέπει να το ελαττώσεις γιατί δεν κάνει καλό ούτε στην ψυχική υγεία ούτε και στην σωματική... Σε άκουσε και σου είπε ότι ίσως πρέπει να ξανακάνεις ψυχοθεραπεία αφού η αιτία της δυστυχίας σου είναι πάντα επαναλαμβανόμενη, ότι δεν είσαι αρκετά καλός...

Αυτό που σε κυνηγάει πάντα είναι ότι η σχέση που είχες με τον πατέρα σου δεν ήταν αυτή που έπρεπε να είναι, εσύ νόμιζες ότι αυτός σε απέρριπτε και κατά πως φαίνεται, ρίχνεις όλο το φταίξιμο στον εαυτό σου... Αυτό που σου στοιχειώνει την σκέψη όμως είναι να μην γίνει ο Σ. ότι ήσουν εσύ, να είναι σίγουρος για τον εαυτό του και να νιώθει ότι τον αγαπούν... Προσπαθείς υπερβολικά όμως και πρέπει να σταματήσεις διότι υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι να πληγώσεις ένα παιδί... 

Αποφάσισες πάλι να κάνεις restart (ποιο είναι άραγε αυτό, έχεις χάσει το μέτρημα), να σταματήσεις να πίνεις πολύ, να το πάρεις αλλιώς και προσπαθείς να σκεφτείς όσο πιο ήρεμα γίνεται για τα σημαντικά πράγματα της ζωής σου... 

Σκέφτεσαι ότι από τους λίγους που σε διαβάζουν οι περισσότεροι θα νομίσουν ότι γράφεις στο δεύτερο ενικό για να δώσεις λογοτεχνίζον (my ass) ύφος στο post σου αλλά η αλήθεια είναι ότι για κάποιο ακατανόητο λόγο  σε κάνει να νιώθεις καλύτερα να γράφεις στο δεύτερο κι όχι στο πρώτο ενικό...

Πρώτη μέρα στο σχολείο...

Κι έτσι αθόρυβα κι απλά τα χρόνια περνάνε κι εκεί που τον κράταγες στα χέρια και τον έκανες κούπεπε, τώρα τον συνοδεύεις στην πρώτη του μέρα στο σχολείο... Με την υπερμεγέθη τσάντα Avengers στην πλάτη (σαν χελωνονιντζάκι όπως λέει ένας φίλος), να τον βλέπεις ότι είναι αγχωμένος για το άγνωστο κι όταν προσπαθείς να τον καθησυχάσεις να σου λέει "Εντάξει μπαμπά, όλα καλά, σταμάτα να με ενθαρρύνεις!!!" κάνοντας την χαρακτηριστική κίνηση του χεριού...

Καλή χρονιά, υπομονή και κουράγιο σε γονείς και παιδιά!