Αναρτήσεις

"Η ομίχλη" του Stephen King

Εικόνα
Διαβάζοντας ιστορίες τρόμου και φαντασίας και μάλιστα με επιμονή σε συγκεκριμένους συγγραφείς, μαθαίνεις να διαβάζεις πίσω από τις γραμμές, πίσω από τα προφανή, να διακρίνεις τους προβληματισμούς και τους κρυφούς προσωπικούς φόβους του συγγραφέα τους οποίους μασκαρεύει με ευφάνταστες πλοκές και απόκοσμα όντα γιατί αυτός είναι ο τρόπος του να επικοινωνήσει με τους άλλους...Ίσως επειδή κι εσύ ζορίζεσαι μερικές φορές να επικοινωνήσεις ευθέως με τους ανθρώπους και όλο αυτό σου μοιάζει οικείο... Όταν μια πολύ δυνατή καταιγίδα προκαλεί καταστροφές και διακοπή της ηλεκτροδότησης στην περιοχή του Μπρίτζτον στο (πολύπαθο) Maine, μια περίεργη, γαλακτερή ομίχλη απλώνεται πάνω από την λίμνη... Ο Ντέιβιντ Ντρέιτον παίρνει τον μικρό του γιο Μπίλυ και πηγαίνουν στον κοντινό super market για να προμηθευτούν εφόδια ενώ η ομίχλη εξαπλώνεται... Όταν είναι πλέον εκεί και ψωνίζουν η ομίχλη έχει καταπιεί πλέον όλη την πόλη και έχει γίνει κατανοητό ότι κάτι περίεργο συμβαίνει, ότι αυτή η ομίχλη κρύβε

Κοινοποίηση ενός "κυρίου"...

Κάποτε, πίσω στα φοιτητικά μου χρόνια, εγώ κι η Μ. είχαμε εργαστεί για ένα διάστημα 2 μηνών το πολύ, part time, σε μια εταιρεία για ένα project one off το οποίο όμως είχε προοπτική, αν ολοκληρωνόταν στην ώρα του και με επιτυχία, να οδηγήσει σε μια μόνιμη σχέση εργασίας... Είχαμε συμφωνήσει με τον διευθυντή και ιδιοκτήτη της εταιρείας για μια αμοιβή 50.000 δραχμών έκαστος, με την ολοκλήρωση του project... Ο εν λόγω "κύριος" είχε το πορτραίτο του Che Guevara πάνω από το γραφείο του και γενικά "πουλούσε" ένα προφίλ ανθρώπου αριστερού, διανοούμενου κτλ...  Τον αποκαλώ "κύριο" κι όχι κύριο διότι η ολοκλήρωση του project πριν την λήξη της προθεσμίας που μας είχε θέσει δεν σήμανε την πληρωμή μας αλλά ένα γελοίο κρυφτό από μέρους του "κυρίου" για ένα μήνα στη διάρκεια του οποίου η μια αναβολή πληρωμής διαδεχόταν την άλλη... Το ζήτημα λύθηκε μόνο όταν η κατάσταση χόντρυνε και τον απειλήσαμε με καταγγελία στο ΙΚΑ οπότε και μας κάλεσε και με ένα δήθεν

Κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει...

Εικόνα

"Χρήσιμα Αντικείμενα" του Stephen King

Εικόνα
Στα βόρεια των ΗΠΑ, στην πολιτεία του Maine, υπάρχει μια μικρή, επαρχιακή πόλη που λέγεται Castle Rock... Είναι μια όμορφη πόλη, με πολύ πράσινο, με λίγους κατοίκους που όλοι γνωρίζουν όλους, ήσυχη και ειδυλλιακή, εκ πρώτης όψεως, που όμως δεν είναι... Σε αυτή την πόλη, πολύ συχνά, συμβαίνουν πράγματα που οι άνθρωποι προτιμούν να μην γνωρίζουν γιατί δεν μπορούν να τα εξηγήσουν, η λογική τους δυσκολεύεται να τα ερμηνεύσει... Είναι συμβάντα που αμφισβητούν την αντίληψη που έχει ο μέσος άνθρωπος για την πραγματικότητα, την αλήθεια και το ψέμα και αυτό είναι πολύ τρομακτικό, η απώλεια των βεβαιοτήτων είναι σίγουρα πολύ τρομακτικό πράγμα... Ξέχασα να πω προηγουμένως ότι αυτή η πόλη, το Castle Rock, δεν θα το βρείτε σε κανένα χάρτη των ΗΠΑ γιατί υπάρχει μόνο μέσα στο μυαλό του  Stephen King και είναι ο τόπος που διαδραματίζονται πολλές από τις ιστορίες του και τα  "Χρήσιμα Αντικείμενα" είναι μια από αυτές... Τα εγκαίνια ενός νέου καταστήματος με την επωνυμία  "Χρήσιμ

Street...

Χθες το βράδυ κάνω τον Θ. μπάνιο και μου ζητάει να πούμε αγγλικές λέξεις... Λέμε την γατούλα,  το σκυλάκι και κάποια στιγμή με ρωτάει πώς λέγεται στα αγγλικά ο δρόμος... Έχει δύο λέξεις, του λέω, street και road... Το σκέφτεται λίγο και με ρωτάει... Θ. : Street λένε τους δρόμους που στρίβουν ; :)

Κρίματα...

Χθες το απόγευμα επέστρεψα στο σπίτι γύρω στις 19:30 αφού είχα περάσει πρώτα από το super market... Ήταν μια καλή μέρα, όπως καλές ήταν κι όλες αυτές οι μέρες που είχαν περάσει, δεν υπήρχαν σκιές ή περίεργες σκέψεις, ήμουν απλά τόσο κουρασμένος όσο μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που γυρνάει στο σπίτι το βράδυ από τη δουλειά... Μιλούσα με την Μ. στο δωμάτιό μας περί ανέμων και υδάτων όταν ξαφνικά άκουσα το απότομο και δυνατό κλάμα του Σ. από το σαλόνι.... Φώναζε: "O Θ. μου έσπασε το δόντι!"  Έτρεξα μέσα και είδα το παιδί κλαμένο και με σπασμένο σχεδόν στη μέση έναν από τους κάτω κοπτήρες... Μου είπε κλαίγοντας ότι ο Θ. του πέταξε ένα παιχνίδι στο πρόσωπο επειδή μάλωσαν... Θόλωσα... Το αίμα βαρούσε στα μηνίγγια μου από τα νεύρα και το μόνο που ήθελα ήταν να πιάσω στα χέρια μου τον μικρό ο οποίος είχε κρυφτεί κάτω από το τραπεζάκι του σαλονιού... Ουρλιάζοντας ότι θα τον σκοτώσω προσπάθησα να τον τραβήξω κάτω από το τραπεζάκι κι επειδή τραβιόταν όταν άπλων

Bella ciao...

Κάποτε, κάπου πίσω στα 90's η Replay κυκλοφόρησε ένα t-shirt με τυπωμένη την κλασσική φωτογραφία του Che Guevara... Η κίνηση αυτή αποδείχτηκε πολύ επιτυχημένη, το  t-shirt πούλησε σαν τρελό, "βοήθησε" στην μετεξέλιξη της εικόνας του Che Guevara από πλήρης πολιτικού περιεχομένου, σε ένα pop icon όπως η  Cambell's Soup του Andy Warhol ... Κυκλοφορούσε ένα σαρκαστικό αστειάκι μεταξύ των πολιτικοποιημένων φοιτητάριων της εποχής: -"Τον ξέρεις τον Che Guevara;" -"Φυσικά και τον ξέρω, είναι αυτός πάνω στο μπλουζάκι της Replay " Στις μέρες μας η ιστορία επαναλαμβάνεται καθώς μέσω του "La casa de papel"  το παλιό, ιταλικό αντιφασιστικό τραγούδι "Bella ciao" γίνεται pop άκουσμα από πολλούς που αγνοούν το περιεχόμενο του και την ιστορία του και απλώς γουστάρουν αυτόν τον δυναμικό και ταυτόχρονα μελαγχολικό σκοπό... Σημεία των καιρών θα μου πεις και δεν θα διαφωνήσω αλλά από την άλλη μου μένει μια θλίψη για τους ανθρώπους που π

Μικρές κηδείες...

Η ζωή είναι γεμάτη από αυτές...  Είναι οι σχέσεις που κηδεύεις, ηθελημένα κι αθέλητα, το παρελθόν που μοιάζει ανακόλουθο με το παρόν, τα τηλέφωνα που σβήνεις / πρέπει να σβήσεις από το τηλέφωνό σου, οι αναμνήσεις που μένουν σκονισμένες στο ντουλάπι χωρίς ελπίδα να εμπλουτισθούν με άλλες ίδιες, οι εξηγήσεις που πρέπει να δώσεις στα παιδιά σου ότι κάποιοι άνθρωποι βγήκαν από τη ζωή τους και δεν θα τους ξαναδούν...  Μετά από χρόνια θα σου φέρνουν κάποτε τις φωτογραφίες που στέκονται πάνω στα ράφια του σαλονιού και θα σε ρωτάνε ποια είναι αυτή η κοπέλα μαζί με τον νονό κι εσύ θα προσπαθείς να τους την θυμίσεις γιατί κάποτε υπήρξε κομμάτι της ζωής μας, μπήκε στην οικογένειά μας, την αγαπήσαμε και μας αγάπησε και τώρα πια είναι αλλού, γιατί η ζωή είναι περίεργη, η ζωή είναι καριόλα, και οι ζωές των ανθρώπων χωρίζουν γιατί πόσο να αγαπάς κάποιον που δεν αγαπά τον εαυτό του...  Αλλά η ζωή συνεχίζεται, αυτό είναι το μόνο σίγουρο, όπως σίγουρο είναι ότι η επόμενη μικρή ή μεγάλη κηδ

"Ο δρομέας" του Richard Bachman / Stephen King

Εικόνα
Επιστροφή στην αγκαλιά ενός αγαπημένου συγγραφέα, ενός από τους λίγους που φέρουν τον χαρακτηρισμό του παραμυθά χωρίς να υπάρχει έστω και στο ελάχιστο ειρωνική ή αρνητική χροιά στον τίτλο αυτό... Ο Stephen King είναι από εκείνους τους συγγραφείς που μπορούν εύκολα να με μεταφέρουν στο αναγνωστικό μου happy place... Ο συγγραφέας από το Μέιν δημιούργησε τον Bachman  το 1977 από μια σκέψη της στιγμής, ίσως επειδή ήθελε να μετρήσει την αξία των βιβλίων του χωρίς να φέρουν το ήδη διάσημο όνομά του, ίσως επειδή ήθελε να ξεπεράσει τους περιορισμούς που του έθετε ο εκδοτικός του οίκος, ίσως επειδή ήθελε να ξεφύγει από την μανιέρα του επιτυχημένου συγγραφέα ιστοριών τρόμου... Έγραψε βιβλία που στην εποχή τους διοχετεύθηκαν κυρίως στην paper back αγορά, χωρίς promotion, που δεν έκαναν τις πωλήσεις των βιβλίων που υπέγραφε με το όνομά του αλλά (φυσικά) δεν πέρασαν απαρατήρητα... Το "Ο δρομέας" γράφτηκε το 1982 και η ιστορία του περιγράφει μια μελλοντική, αμερικανική κοινωνί

"Το δέμα" του Sebastian Fitzek

Εικόνα
Η Don't Ever Read Me το έθαψε και ομολογώ ότι η κριτική της με προβλημάτισε γιατί τα υπόλοιπα σχόλια που είχα ακούσει μέχρι τότε ήταν διθυραμβικά... Όταν έφτασε στα χέρια ως δώρο γεννεθλίων, την ξαναθυμήθηκα αλλά συναισθηματικά σκεπτόμενος αφού το δώρο ήταν "από χέρι", δεν ήθελα να καταλήξω σε αρνητικά συμπεράσματα, ήθελα να μου αρέσει... Κατά τη (σύντομη) διάρκεια της ανάγνωσής του προσπάθησα να διατηρήσω μια αντικειμενικότητα στη κρίση μου και νομίζω ότι το κατάφερα... Σίγουρα δεν συμφωνώ με την Don' t Ever Read Me κι επίσης κάποια από τα σχόλια της με παραξενεύουν τώρα που το έχω διαβάσει αλλά τι να γίνει, έτσι είναι είναι με τις γνώμες, όλοι έχουν από μία... Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο: Η ψυχίατρος Έμα Στάιν πέφτει θύμα βιασμού. Από τότε νιώθει ασφαλής μόνο στο σπίτι της. Μέχρι τη στιγμή που ο ταχυδρόμος την παρακαλά να παραλάβει ένα δέμα για τον γείτονά της. Ένα μοναδικά εθιστικό ψυχολογικό θρίλερ που εξετάζει τα όρια του ανθρώπινου μυαλού