Ψαροκόκαλο...

Συζητώντας κάποτε στο Twitter με την Ζέτα Θεοδωρακοπούλου διαφωνήσαμε ως προς την ποιότητα του άλλου βιβλίου της Harper Lee , το "Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια" ...  Η Ζέτα δεν το θεωρούσε ως δείγμα λογοτεχνίας αξιώσεων εγώ διαφωνούσα κάθετα, το είχα λατρέψει από κάθε άποψη... Θα είχε ενδιαφέρον, αν έχει διαβάσει το   "Βάλε ένα φύλακα" η  Ζέτα , να ανταλλάξουμε και για αυτό  απόψεις αν και στοιχηματίζω ότι αυτή την φορά θα συμφωνούσαμε απόλυτα, θα το πετροβολούσαμε κι οι δύο... Η ιστορία εξελίσσεται 20 χρόνια μετά τα γεγονότα του  "Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια" ... Η Σκάουτ (Τζιν-Λουίζ) ζει πια στην Νέα Υόρκη κι επισκέπτεται το Μέηκομπ της Αλαμπάμα για διακοπές, ο Τζεμ έχει πεθάνει από καρδιακή ανεπάρκεια, ο Άττικους έχει καταπέσει σωματικά λόγω των γηρατειών και της αρθρίτιδας ενώ το γραφείο του το "τρέχει" ο Χανκ, ο παιδικός φίλος, νυν δικηγόρος κι επίδοξος μέλλον σύζυγος της Σκάουτ...  Η ηρωίδα επιστρέφει στην πατρίδα της για να διαπιστώσει ότι τα

Όλοι μου λένε ότι δεν σου φαίνεται κι εγώ πολλές φορές δεν το καταλαβαίνω, το σώμα μου όμως το καταλαβαίνει... Μπορεί να είμαι 1,85 αλλά το να κουβαλάς τόσα κιλά είναι πολλά ειδικά όταν αυτά τα κιλά δεν είναι μυικά, δεν είναι προϊόντα γυμναστικής...  Από το 2014 που πέρασα το κατώφλι των 90 κιλών πλην μιας πολύ σύντομης περιόδου δεν έχω βρεθεί ποτέ στα κιλά που θα έπρεπε να είμαι και πια το σώμα μου διαμαρτύρεται... Πρέπει να κάνω και αυτή την προσπάθεια γιατί δεν πάει άλλο, δεν νιώθω εγώ καλά με τον εαυτό μου... Δοκίμασα πολλές μεθόδους αλλά καμία δεν πέτυχε, δεν κατάφερε να έχει ένα αποτέλεσμα πιο μακροπρόθεσμο... Σκέφτηκα ότι ίσως αυτό να λειτουργήσει για μένα, να με βάλει σε μια σειρά και να με βοηθήσει να τακτοποιήσω τις σκέψεις μου και τους στόχους μου... Ξεκινάω λοιπόν από σήμερα, από τα 102,2 κιλά, να κάνω την προσπάθεια για άλλη μια φορά, να χάσω τα παραπάνω κιλά, να νιώσω καλύτερα με τον εαυτό μου, να αποκτήσω ένα πιο υγιεινό τρόπο ζωής... Δίνω μια υπόσχεση στον εαυτό μου αλλ

Οι γραμμές αυτές γράφονται ενώ έχει ήδη ανακοινωθεί η ενοχή του Ρουπακιά και των συνεργών του για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, απομένει να ακούσουμε την απόφαση περί των κατηγοριών για εγκληματική οργάνωση που είναι και αυτή εξαιρετικά σημαντική...  Η καταδίκη των ενόχων δεν θα σημάνει και την νίκη ενάντια στον ναζισμό και τη μισαλλοδοξία εν Ελλάδι... Η Χρυσή Αυγή ψηφίστηκε από μισό εκατομμύριο Έλληνες ακόμα και μετά τη δολοφονία Φύσσα, Έλληνες που τριγυρνάνε εκεί έξω με τα μυαλά γεμάτα μίσος και σκατά... Το γεγονός ότι κρύφτηκαν σε άλλα κοινοβουλευτικά κόμματα δεν σημαίνει ότι οι ιδέες με τις οποίες συμφωνούν και θεωρούσαν την Χρυσή Αυγή εκφραστή τους πέθαναν, κάθε άλλο...  Ο συντηρητισμός και η μισαλλοδοξία έχουν χτυπήσει κόκκινα στην ελληνική κοινωνία και είναι χρέος κάθε ανθρώπου που θέλει να λέγεται δημοκράτης να τα πολεμήσει πρώτα από όλα στην καθημερινότητά του, ο καθένας από εμάς θα βρει τον τρόπο να το κάνει... Ανένδοτο αγώνα οφείλουμε να δώσουμε αν θέλουμε κάποια στιγμή να

Το τελευταίο μου κόλλημα είναι το TWD , έχω δει 8 σεζόν σε δυο εβδομάδες... Το τελευταίο επεισόδιο της 8ης σεζόν με συγκίνησε πολύ όχι γιατί συμβαίνει κάτι τόσο εξαιρετικά συγκινητικό (σειρά με ζόμπι βλέπω... ), αλλά γιατί χτύπησε μια δικιά μου ευαίσθητη χορδή...  Η κεντρική εικόνα που παίζει ξανά και ξανά είναι μια ανάμνηση του πρωταγωνιστή από τον γιο του όταν ήταν μικρός να κάνουνε βόλτα στην εξοχή πιασμένοι από το χέρι... Ο γιος του έχει πεθάνει και σε ένα γράμμα που του έχει αφήσει του λέει ότι εκείνες οι βόλτες με τον μπαμπά του τον έκαναν να νιώθει ότι ήταν ασφαλής, ότι του άνηκε ο κόσμος όλος... Οι πιο γλυκιές αναμνήσεις από τα παιδιά μου σε μικρότερη ηλικία περιλαμβάνουν είτε και τους τρεις μας είτε εγώ και ένας από αυτούς να περπατάμε και να κρατιόμαστε από το χέρι, να τους βοηθάω να κάνουν τα πρώτα βήματα, να τους βοηθάω να εξερευνήσουν τον κόσμο/την παραλία/τον κήπο, να περάσουν τον δρόμο... Η αίσθηση εκείνη που νιώθεις εκείνο το μικρό χεράκι μέσα στην χούφτα σου ήδη ή όταν

Σκεφτόμαστε να αγοράσουμε σπίτι... Τα νοίκια έχουν γίνει απλησίαστα και βαρέθηκα να εξαρτώμαι από τις επιθυμίες και τις απόψεις ενός ανθρώπου που ζει στην άλλη άκρη του κόσμου... Δεν έχουμε κεφάλαιο και το δάνειο μας θα είναι μεγάλο σε κάθε περίπτωση... Φοβάμαι... Ο χαρακτήρας μου μοιάζει περισσότερο γυναικείος παρά ανδρικός... Τις περισσότερες φορές μου αρέσει περισσότερο να συναναστρέφομαι τις γυναίκες της παρέας παρά τους άντρες... Κύριο ενδιαφέρον και ασχολία μου είναι τα παιδιά μου... Όταν τα είχα μωρά έλεγα χαριτολογώντας ότι το μόνο που δεν έκανα ήταν να τα θηλάσω, όχι ότι δεν το ήθελα αλλά γιατί τα βυζιά μου δεν κατεβάζανε γάλα...  Βαριέμαι φοβερά τις συναναστροφές του τύπου καφές/ποτό, ειδικά όταν είμαι μόνος μου χωρίς την Μάρα... Η ψιλοκουβέντα δεν είναι του στυλ μου και στο τέλος για να αντεπεξέλθω πίνω χωρίς αύριο... Εδώ και πολλούς μήνες δουλεύω από το σπίτι, κάτι που ονειρευόμουν χρόνια... Οφείλω να ομολογήσω ότι ενώ σε πολλές περιπτώσεις είναι εξαιρετικό, ειδικά με την έ

Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα... Ασυναρτησίες, αχταρμάς γεγονότων και χαρακτήρων και πολιτικές αναλύσεις που δεν χρειάζονται και προσδίδουν απλά σοβαροφάνεια... Ο λόγος που το διάβασα μέχρι τέλους είναι αφενός το ocd μου, αφετέρου πραγματικά ήθελε να δω πού το πάει τελικά... Οφείλω όμως να εξηγήσω γιατί ξεκινάω αυτό το post τόσο αρνητικά... Το οπισθόφυλλο του βιβλίου λέει τα παρακάτω: Ιανουάριος 2006. Στο μικρό σουηδικό χωριό Χεχουεβάλεν, σφαγιάζονται δεκαεννιά άνθρωποι. Το μοναδικό στοιχείο είναι μια κόκκινη κορδέλα που βρέθηκε στο σημείο του μακελειού. Η δικαστής Μπιργκίτα Ρόσλιν έχει ακόμα ένα λόγο να είναι σοκαρισμένη. Το ζεύγος Αντρέν, που βρίσκεται ανάμεσα στα θύματα, δεν είναι άλλο από τους θετούς γονείς της μητέρας της. Τα πράγματα χειροτερεύουν όταν η Μπιργκίτα μαθαίνει ότι τα μέλη ακόμα μιας οικογένειας Αντρέν, που ζούσαν στη Νεβάδα των ΗΠΑ, έχουν επίσης δολοφονηθεί. Τότε ανακαλύπτει το ημερολόγιο ενός προγόνου της, που τον 19ο αιώνα δούλευε ως επιστάτης στην κατ

Πέρσι τέτοια εποχή πέρασα μια περίοδο που ένιωθα μια απόλυτη ματαίωση και που δυσκολευόμουν να σηκωθώ και από το κρεβάτι, τόσο πολύ που ξεκίνησα μια περίοδο από συνεδρίες σε ψυχοθεραπευτή η οποία διεκόπη, όπως και τόσα άλλα στην ζωή μας, από τον κορονοϊό...  Φέτος κι ενώ έχω γυρίσει από τις καλύτερες ίσως διακοπές της ζωής μου, νιώθω αυτό το αίσθημα της ματαιότητας να επανέρχεται... Ξέρω πώς εξελίσσεται και πού πάει και δεν θα το αφήσω φέτος να με ρίξει, πιστεύω όμως ότι ξέρω τον λόγο της επανεμφάνισής του... Είναι ότι το μυαλό μου μετά από αρκετές μέρες μακρυά από μια καθημερινότητα τοξική, από ένα τρόπο ζωής που δεν θέλω πια, που βρίσκω κενό νοήματος, αδυνατεί να μπει ξανά στο καλούπι...  Λύση υπάρχει και αυτή είναι μόνο μία, η επιλογή μιας άλλης καθημερινότητας, ενός άλλου τρόπου ζωής, με ότι αυτό συνεπάγεται... Δεν είναι εύκολη απόφαση, το γνωρίζω πολύ καλά, πρέπει να κάνεις ρήξεις και παραδοχές και με τον εαυτό σου και τους άλλους χωρίς να είσαι απόλυτα σίγουρος ότι το εγχείρημα θ

 Τα φτάσαμε αισίως... :)

Βικτωριανή Αγγλία, ένα Λονδίνο βρώμικο και σκοτεινό, δυστυχία, φτώχεια και εξαθλίωση... Κάποιος θα υπέθετε ότι αυτό το περιβάλλον που περιέγραψα δεν μπορεί να αποτελέσει σκηνικό για ένα επιτυχημένο καλοκαιρινό ανάγνωσμα αλλά θα είχε άδικο... Αν ο συγγραφέας ξέρει να διηγηθεί την ιστορία του καμία συνθήκη δεν μπορεί να εμποδίσει τον αναγνώστη να απολαύσει το βιβλίο του...  Το Λονδίνο του 1850 είναι το σκηνικό στο οποίο κινούνται ο ήρωες του βιβλίου... Υπάρχει ο Σίλας, ο ιδιόρρυθμος και μοναχικός συλλέκτης και ταριχευτής, ο Άλμπι ένα χαμίνι του δρόμου χωρίς δόντια και η Άιρις μια κοπέλα που εργάζεται σε ένα εργαστήρι με κούκλες, αυτή κι η αδερφή της... Ο πουριτανισμός κυριαρχεί, τα λαϊκά στρώματα υποφέρουν από την πείνα, την εξαθλίωση και τον αλκοολισμό... Οι δρόμοι των τριών θα διασταυρωθούν τυχαία κι ενώ για την Άιρις η συνάντηση με τον Σίλα θα είναι ασήμαντη για τον Σίλα θα είναι κομβική, θα του αλλάξει τη ζωή... Η Άιρις θα γίνει γι' αυτόν εμμονή και πάθος και θα ξυπνήσει αναμνήσε

Δέκα μέρες διακοπές κάπου στη Βόρεια Εύβοια έφταναν και περίσσευαν για να ηρεμήσω, να κοιμάμαι ήσυχα μεσημέρι και βράδυ, να σταματήσω να τρώω και να πίνω βουλιμικά τα βράδια όταν το σπίτι κοιμάται και το στρες μου ψάχνει διέξοδο... Δεύτερη μέρα στην Αθήνα και νιώθω το σφίξιμο στο στήθος σιγά σιγά να επιστρέφει, η τοξικότητα της καθημερινότητας στην πραγματική ζωή είναι απίστευτη... Δεν θέλω να γυρίσω πίσω στην προ διακοπών κατάσταση μου, θα το παλέψω με νύχια και με δόντια...