Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Απρίλιος, 2014

Ένας χρόνος Μπόλιν...

Τον Θ. μου τον λέμε και Μπόλιν, του το έβγαλε η μαμά του από όταν ήταν μωρό... Νομίζω ότι το όνομα βγήκε γιατί πάνω κάτω την εποχή που γεννήθηκε είχαμε δει το "Hobbit" , ένας από τους νάνους ήταν ο Μπάλιν, ο Θ. ήταν ανέκαθεν σαν ... μπάλα (ball), οπότε δεν ήταν δύσκολο να του βγει το όνομα... Όταν δε πήγε η Μ. στην Ολλανδία με τον Σ. και μου είπε ότι εκεί ένα από τα παραδοσιακά γλυκά είναι τα bollen , κάτι σαν στρογγυλά donuts, καταλάβαμε πόσο σωστή και καρμική ήταν η επιλογή του παρατσουκλιού του παιδιού... Ο Θ. μου γεννήθηκε σαν σήμερα πριν από ακριβώς ένα χρόνο... Ένα ήσυχο, στρουμπουλό μωράκι, παρά τις αντίθετες προβλέψεις γιατρών και υπερηχογραφημάτων που τον περιέγραφαν μικρούλη... Ένα μωρό που ήρθε στη ζωή μας εν μέσω μιας πολύ δύσκολης χρονιάς, αδικημένος ίσως από όλους μας και ειδικά εμένα, όπως όλα τα δεύτερα παιδιά που δεν απολαμβάνουν την αποκλειστικότητα του πρώτου παιδιού... Η γέννα του ήταν αβίαστη και χαλαρή για όλους μας, μια εκδρομή από την οποία επισ

Καλά, θα πιάσω το δικό μου...

Πριν από μερικές μέρες κοιμήθηκε η βαφτιστήρα μου στο σπίτι μας... Η Α. είναι 1,5 χρόνο μεγαλύτερη από τον Σ. που την αγαπάει πολύ... Το βράδυ η Μ. κάνει μπάνιο τα παιδιά και ξεκινάει από την Α.... Ο Σ. μπουκάρει στο μπάνιο ενώ η Α. είναι στην μπανιέρα... Ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος: Σ: Μαμά, η Α. δεν έχει πουλάκι!!! Μ: Έχει αγάπη μου απλά δεν είναι σαν το δικό σου το πουλάκι, τα κορίτσια έχουν διαφορετικό πουλάκι από τα αγόρια.. ... (Ο Σ. έχει γείρει το κεφάλι του στο πλάι και παρατηρεί με ενδιαφέρον) ... Σ: Μαμά, η Α. έχει δύο πουλάκια!!! Μ: Όχι, αγάπη μου, ένα έχει, το πουλάκι της είναι διαφορετικό από το δικό σου... Σ: Μαμά, θέλω να πιάσω το πουλάκι της! Μ: Όχι αγόρι μου, δεν γίνεται να πιάσεις το πουλάκι της!!! Σ: Καλά... τότε θα πιάσω το δικό μου!!! ... (Χώνει το χέρι μέσα στο βρακί του) ...

Πνίξε μάνα το παιδί να γλυτώσεις τη ζωή...

Η καταγωγή μου από την πλευρά της μητέρας μου είναι από την Κύπρο... Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός, μου είχε κάνει εντύπωση μια ιστορία που μου έλεγε η Κύπρια γιαγιά μου, όταν στα παλιά χρόνια κάποιοι χωρικοί για να σωθούν από μια επιδρομή Τούρκων (έλεγε η γιαγιά) κρύφτηκαν σε μια σπηλιά και το κλάμα ενός μωρού κόντεψε να τους προδώσει... Ένας βιολιστής Κύπριος που είχαν πάρει μαζί τους οι επιδρομείς, σκάρωσε ένα αυτοσχέδιο τραγουδάκι, όταν άκουσε τα κλάματα του μωρού, στο οποίο επαναλάμβανε διαρκώς το δίστιχο "Πνίξε μάνα το παιδί να γλυτώσεις τη ζωή..." για να προειδοποιήσει τους φυγάδες... Στην προσπάθεια να του κλείσουν το στόμα το παιδί όντως πνίγηκε αλλά οι χωρικοί σώθηκαν... Η ιστορία αυτή ήταν κρυμμένη πολλά χρόνια μέσα στο μυαλό μου όταν χωρίς σημαντικό λόγο και αιτία την ξαναθυμήθηκα... Έψαξα λίγο στο internet και ανακάλυψα ότι η ιστορία αυτή αναφέρεται σε μια λαϊκή παράδοση ενός χωριού στα ορεινά της Λευκωσίας, τον Άγιο Θεόδωρο Σολέας, από την ιστοσελίδα του χωριο

"Ο άνθρωπος στο ψηλό κάστρο" του Philip Dick

Εικόνα
Τι κι αν ένα βιβλίο το συνοδεύουν οι καλύτερες κριτικές, τι κι αν το εγκρίνουν άνθρωποι που το γούστο τους εμπιστεύεσαι; Αν δεν καταφέρει να σου "μιλήσει", είτε φταις εσύ είτε φταίει αυτό, αυτομάτως το αριστούργημα αποκαθηλώνεται... Το  "Ο άνθρωπος στο ψηλό κάστρο" , μάλλον το γνωστότερο βιβλίο του Philip Dick , έρχεται να απαντήσει στο ερώτημα τι θα γινόταν αν ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος είχε τελειώσει με διαφορετικούς νικητές... Ο κόσμος είναι μοιρασμένος σε δύο μεγάλες σφαίρες επιρροής, μια γερμανική και μια ιαπωνική, η Μεσόγειος έχει αποξηραθεί για να καλλιεργηθεί, ο πληθυσμός της Αφρικής έχει εξοντωθεί μαζικά, η Αμερική χωρίζεται σε δυο μεγάλες ζώνες κατοχής και μια ουδέτερη ζώνη... Όλα είναι διαφορετικά αλλά και αρκετά όμοια με την "πραγματική" ιστορία...Ένα βιβλίο γραμμένο από ένα συγγραφέα που ζει ψηλά στα Βραχώδη Όρη, οχυρωμένος σε ένα ψηλό κάστρο, ταράζει τα νερά και αναστατώνει κατακτητές και κατακτημένους καθώς παρουσιάζει μια εκδοχής τ

Η αγάπη των αδερφών...

Σε μια κουβέντα που έκανα χθες ειπώθηκε η σωστή κατά την άποψή μου γνώμη ότι η αγάπη του παιδιού προς τον γονιό [*] είναι δεδομένη, η αγάπη του αδερφού προς τον αδερφό διδάσκεται από τους γονείς... Αυτό που με έβαλε σε σκέψεις είναι αν ενδεχόμενη απόρριψη των γονιών από το παιδί, για λόγους προφανώς που έχουν τραυματίσει το παιδί, οδηγεί είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα και σε απόρριψη των αδερφών... Αφού δεν εμπιστεύεσαι και απορρίπτεις τους γονείς σου μήπως αυτόματα δεν εμπιστεύεσαι και απορρίπτεις αυτούς που οι γονείς σου σού έμαθαν να αγαπάς; Δεν είμαι παθών, κουβέντα κάνουμε... [*] Όπου γονιός αυτός που μεγαλώνει το παιδί, όχι απαραίτητα ο βιολογικός γονέας...

Σκέψεις σε/για 4 τροχούς...

Άκουγα το πρωί του Σαββάτου στον Real FM τον Ιαβέρη να κατακεραυνώνει με πολύ σκληρές φράσεις τον Έλληνα οδηγό για την συνολική οδηγική του κουλτούρα και συμπεριφορά... Φυσικά και είχε δίκιο, πλην ίσως κάποιων υπερβολών του ως προς τους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιούσε αλλά είχε δυστυχώς δίκιο... Στο παρελθόν έχω ακούσει πολλούς μεταξύ τυρού και αχλαδιού να έχουν παρόμοιες απόψεις και στην συζήτηση να είναι εξίσου λάβροι αν όχι περισσότερο με τον βετεράνο οδηγό όταν αναφέρονται είτε στον Έλληνα οδηγό είτε σε άλλες περσόνες/ιδιότητες του Έλληνα... Αυτό που έχει ενδιαφέρον όμως είναι ότι αυτοί οι συνήθως λάτρεις της τάξης, της αρμονίας, του σεβασμού στους κανόνες και ούτω καθεξής, είναι παράλληλα και ένθερμοι θιασώτες του τρίπτυχου "ήλιος, φραπέ και χαβαλέ"  ,   του τόσο έντονα συνυφασμένου με την (νεο)ελληνική ψυχή και κατά την ταπεινή μου άποψη όχι κατακριτέου, όχι τουλάχιστον εξ ολοκλήρου... Εκεί που θέλω να καταλήξω για να μην το παρατραβάω με τις εισαγωγές είνα

Ελλάδα 2014...

Σωφρονισμός κρατουμένων made in Greece ,  ρατσιστικές επιθέσεις ,  δολοφονίες μεταναστών ,  δολοφονίες ημεδαπών ,  πνιγμένοι μετανάστες ,  μια κυβέρνηση που κάνει ψιλοκουβέντα με τους φασίστες ,  κέντρα κράτησης μεταναστών/στρατόπεδα συγκέντρωσης ,  ανεργία ,  καταστολή και κρατική βία ,  ανύπαρκτη δημόσια υγεία ,  παιδιά που πεινάνε ,  άνθρωποι χωρίς θέρμανση που πεθαίνουν από μαγκάλια ,  άστεγοι που πεθαίνουν από το κρύο  ,  κτλ... Live your myth in Greece...