Αναρτήσεις

Εμφάνιση αναρτήσεων με την ετικέτα Τρέξιμο

Το αγχολυτικό μου...

Το μοναδικό πράγμα που ευχαριστιέμαι το τελευταίο χρονικό διάστημα είναι το μπάνιο στην θάλασσα και (κυρίως) το τρέξιμο... Στο παρελθόν είχα ασχοληθεί ξανά αλλά δεν ένιωθα αυτή την ικανοποίηση που νιώθω τώρα, την ανυπομονησία για την επόμενη προπόνηση... Αν δεν φοβόμουν τον τραυματισμό που θα μου το στερήσει εντελώς, θα έτρεχα κάθε μέρα αλλά το έχω περιορίσει στις τρεις προπονήσεις την εβδομάδα...  Χθες για παράδειγμα είχα περάσει μια πολύ κακή μέρα, με νεύρα και άγχος και στο καπάκι μετά τη δουλειά πήγα super market... Στην επιστροφή, φορτωμένος σαν το γαϊδούρι, ήμουν έτοιμος να αρχίσω να ουρλιάζω από τα νεύρα, τακτοποίησα τα πράγματα κι έφυγα κατευθείαν για το πάρκο Παπάγου (εκεί που είναι το Verde) όπου πάω για προπόνηση κι εκεί συνέβη η μαγεία που συμβαίνει κάθε φορά που πάω εκεί για τρέξιμο... Τα ξέχασα όλα, έκανα μια καλή διαλειμματική προπόνηση για 40 λεπτά, τα έδωσα όλα και πέτυχα και πολύ καλούς χρόνους για τα μέτρα μου... Στο τέλος της προπόνησης ήμουν μούσκεμα στον ιδρώτα,

Half pipe...

Όταν πηγαίνω για προπόνηση τα πρωινά της Κυριακής στο γήπεδο Σπυρούδη συναντώ συχνά έναν τύπο γύρω στα 40 με 45, μετρίου αναστήματος,αρκετά νευρώδη, με προχωρημένη φαλάκρα... Φοράει επιγονατίδες, κατάλληλα παπούτσια τύπου Vans και κάνει προπόνηση στην ράμπα του skateboard που βρίσκεται σε μια γωνιά του γηπέδου...  Οι φιγούρες του είναι λίγες, τις πρώτες φορές φαινόταν απλά να προσπαθεί να θυμηθεί το σώμα του πώς να είναι πάνω στη σανίδα... Τις τελευταίες Κυριακές μοιάζει πιο σίγουρος, τολμάει περισσότερα πράγματα... Σήμερα είχε φέρει μια σκούπα μαζί του για να καθαρίσει την ράμπα από τα νερά που είχε αφήσει η χθεσινή βροχή... Πριν 2 ή 3 Κυριακές μαζί του ήταν ένας πιτσιρικάς γύρω στα 10 ή 12 με το bmx ποδήλατό του...  Δεν έχουμε μιλήσει ποτέ αλλά τον συμπαθώ πολύ... Μου αρέσει πολύ που αρνείται να υποταχθεί στα κλισέ της ηλικίας του και τα όσα η σοβαροφάνεια υπαγορεύει... Θέλω να πιστεύω ότι έχω κι εγώ ένα πνεύμα ζωντανό και "άναρχο" όπως πιστεύω ότι έχει κι αυτός..

Εν μέσω βροχής...

Από την αποψινή προπόνηση εν μέσω βροχής το σημαντικότερο δίδαγμα είναι ότι όταν βρέχει αποφεύγουμε να τρέχουμε φορώντας γυαλιά μυωπίας επειδή από μέσα θολώνουν, απ' έξω βρέχονται και στο τέλος δεν βλέπεις σχεδόν τίποτα...

Ο μοχθηρός μουσαφίρης...

Όταν ήτανε μωρό ο Σ. παίζαμε το εξής παιχνιδάκι όταν ήταν γκρινιάρης... Λέγαμε ότι όλη αυτή η γκρίνια και το κλάμα δεν είναι του Σ. γιατί ο Σ. είναι το καλύτερο παιδάκι κι ότι για όλα αυτά φταίει ο "μοχθηρός μουσαφίρης" που παίρνει την θέση του Σ. ... Ψάχναμε τον μοχθηρό μουσαφίρη μέσα στο σπίτι μέχρι που φτάναμε στον καθρέφτη και τον βρίσκαμε στην αντανάκλαση του Σ. οπότε αυτός ξεκαρδιζόταν και του πέρναγαν (συνήθως) οι γκρίνιες... Όταν μεγάλωσε σιγά σιγά και άρχισε να μιλάει, το παιχνίδι άλλαξε και ο Σ. αποφάσισε ότι δεν είναι αυτός ο μοχθηρός μουσαφίρης αλλά εγώ οπότε κυνηγιόμασταν μέσα στο σπίτι απαντώντας στο ερώτημα "Ποιος είναι ο μοχθηρός μουσαφίρης;" ... Το παιχνίδι αυτό δεν το παίξαμε με τον Θ. παρά πολύ λίγο διότι δεν τον ενθουσίασε ποτέ, για την ακρίβεια τον άφηνε αδιάφορο...  Θυμήθηκα τον  μοχθηρό μουσαφίρη χθες το πρωί κάνοντας την προπόνηση μου στο τρέξιμο, τον τελευταίο μήνα ακολουθώ ένα πολύ συνεπές πρόγραμμα προπονήσεων... Πολλές φορές η προπό

Στην φορά των δεικτών του ρολογιού...

Στο δημοτικό στάδιο που πάω για τρέξιμο, όλοι όσοι τρέχουν, εμού συμπεριλαμβανομένου, τρέχουν προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, ανάποδα με την φορά των δεικτών του ρολογιού... Κανένας μα κανένας, είτε είναι αθλητές των τοπικών ομάδων είτε μεσήλικες που προσπαθούν να ρίξουν τα παχάκια, δεν "τολμάει", έστω για αλλαγή, να τρέξει στην αντίθετη κατεύθυνση, στην φορά των δεικτών του ρολογιού δηλαδή...  Η όλη φάση μου θυμίζει το "Midnight Express"  όπου ο ήρωας κλεισμένος στο ψυχιατρείο, περπατά αέναους κύκλους γύρω από μια κολόνα μαζί με τους υπόλοιπους τρόφιμους, πάντα ανάποδα με την φορά των δεικτών του ρολογιού, ένδειξη της παραίτησης και της υποταγής στη ζωή μέσα στο ψυχιατρείο... Όταν ο ήρωας αποφασίζει να βγει από το τέλμα που έχει πέσει και να ζήσει ελεύθερος, περπατά ανάποδα τον κύκλο του γύρω από την κολόνα, στην φορά των δεικτών του ρολογιού, ταράζοντας τους υπόλοιπους τροφίμους και προκαλώντας γενική αναστάτωση... Δεν βγαίνουμε από τις τροχιές που μας

Κι ακόμα τρέχει...

Το τελευταίο εικοσαήμερο έχω ξεκινήσει μια προσπάθεια να αθλούμαι καθημερινά... Ο χρόνος είναι περιορισμένος οπότε προσπαθώ να εκμεταλλεύομαι κάθε ευκαιρία και μια από αυτές είναι ότι η δουλειά μου δεν είναι πολύ μακρυά από το σπίτι μου, είναι 4,8 km... Κάθε απόγευμα η επιστροφή στο σπίτι γίνεται με τα πόδια, μου παίρνει γύρω στα 45 με 50 λεπτά...  Αν τύχει και πάρω το αυτοκίνητο ή είναι Σαββατοκύριακο, η πεζοπορία από τη δουλειά αντικαθίσταται από μια διαδρομή περίπου 5 km που κάνω μέσα στην περιοχή που μένω  (Αγία Παρασκευή) την οποία διανύω περπατώντας αλλά και τρέχοντας... Το θετικό στις περιπτώσεις που η προπόνηση γίνεται στην Αγία Παρασκευή είναι ότι φοράω κατάλληλα ρούχα και παπούτσια για άθληση ενώ γυρνώντας από τη δουλειά, έστω και αν δεν υπάρχει πλέον dress code, το ντύσιμο δεν είναι βολικό για τρέξιμο, για πιο έντονη άσκηση...  Διανύω μια απόσταση 34 km περίπου την εβδομάδα, νούμερο διόλου ευκαταφρόνητο νομίζω για τόσο μικρό χρονικό διάστημα άσκησης... Στόχος μου ε