Ψαροκόκαλο...

Γνώρισα τον Γιάννη Ξανθούλη από το μονίμως ανοιχτό ραδιόφωνο της μάνας μου στην κουζίνα, κατά τη διάρκεια των παιδικών κι εφηβικών μου χρόνων... Μετά τον πήρε το μάτι μου σε κάποιες εκπομπές στην κρατική... Ήξερα ότι έγραφε, ότι ένα βιβλίο του είχε μεταφερθεί στον κινηματογράφο, αλλά δεν είχα διαβάσει κάτι δικό του... Ήμουν δύσπιστος απέναντί του λόγω της ελληνικής καταγωγής του και της εκλεπτυσμένης ειρωνείας του, όπως αυτή έβγαινε στις ραδιοφωνικές του εκπομπές, την οποία αν και συχνά απολάμβανα μου δημιουργούσε μια απόσταση μαζί του... Η αυτοκτονία του "χρυσού παιδιού" της οικογένειας, του Βασίλη, πριν από 40 και πλέον χρόνια είναι μια τραγωδία που έχει σημαδέψει την οικογένεια των Κοσμίδηδων από το Τριφύλλι Θεσσαλίας και ειδικά το νεότερο μέλος της, τον Νικόδημο Κοσμίδη, τον νυν και αεί παρία της οικογένειας... Εν μέσω του καυτού ελληνικού καλοκαιριού, σε μια έρημη Αθήνα που σαπίζει στα απόνερα της κρίσης και των μνημονίων, μια σειρά τυχαίων γεγονότων θα τον οδηγ

Όπως και παλιότερα όταν μου συμβαίνουν πολλά πράγματα αντί αυτό να σημαίνει αύξηση του post rate συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, παθαίνω κοκομπλόκο... Ο οργανισμός μου χρειάζεται χώρο και χρόνο να επεξεργαστεί τα γεγονότα και όταν αυτά έρχονται μαζεμένα φρακάρει... Συμβαίνουν πολλά και στη δουλειά και στο σπίτι, συνολικά στη ζωή μου η οποία αλλάζει ακόμα μια φορά και θα μάθει να περπατάει αλλιώτικα... Δεν είναι άσχημα αυτά που συμβαίνουν απλά είναι καινούργια και πολλά μαζεμένα αλλά δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα να μιλήσω γι' αυτά, το post αυτό άλλωστε γράφεται για να ξορκίσω την ιστολογική μου ξηρασία κι όχι για λόγους ψυχαναλυτικούς...

Όλα είναι δυνατά... Η πραγματικότητα και η λογική αποκτούν αμφίσημο περιεχόμενο, οι διαστάσεις ξεχειλώνουν, οι αισθήσεις οξύνονται και το απροσδόκητο πλησιάζει γοργά... Αυτό είναι το σύμπαν του Stephen King , αυτό που γνωρίζουν οι λάτρεις των βιβλίων του, κι εκεί σε ταξιδεύει και το  "Όλα είναι δυνατά" , μια συλλογή από 14 σκοτεινές ιστορίες, όπως μας πληροφορεί ο υπότιτλος του βιβλίου... 14 ιστορίες που φλερτάρουν με το φανταστικό, τον τρόμο, την τρέλα, τον φόβο του θανάτου, του αγνώστου, την αδρεναλίνη, την μικρή έντονη ανησυχία που κρύβεται στο πίσω μέρος του μυαλού... 14 ιστορίες που, μην σας φαίνεται περίεργο, κρύβουν ανθρωπιά και προβληματισμό πάνω στην φύση του ανθρώπου... Μου άρεσε πολύ το γεγονός ότι κάθε μια από τις ιστορίες συνοδεύεται από ένα σημείωμα του συγγραφέα, είτε στην αρχή είτε στο τέλος του διηγήματος, με κάποιες σκέψεις του σχετικά με το περιεχόμενό του ή τους λόγους που τον ώθησαν να το γράψει... Δεν υπερβάλλω λέγοντας ότι όλες οι ιστορί

Οι Αμερικάνοι έχουν μια επιτυχημένη έκφραση όταν θέλουν να περιγράψουν μια κατάσταση όπου ο άνθρωπος νιώθει ασφαλής και οικειότητα, "in the comfort zone" , εμείς εδώ στην Ελλάδα το λέμε, έχω την βολή μου... Όταν έχω την βολή μου ξέρω τι θα αντιμετωπίσω, ξέρω πως να αντιδράσω, ξέρω τι να περιμένω... Αν ελπίζω για κάτι παραπάνω θα διαψευσθώ στις 9 από τις 10 περιπτώσεις... Οι άνθρωποι νιώθουν ασφάλεια σε καταστάσεις που γνωρίζουν και δεν είναι κακό φτάνει η συνήθεια να μην ωραιοποιεί το παρελθόν και φτάνει να μην αποτελεί φρένο για την εξέλιξη... Το να βγεις από την βολή σου, να κάνεις κάτι άλλο, να βουτήξεις σε άγνωστα νερά, είναι ένα ρίσκο, περιέχει πάντα τον παράγοντα της αποτυχίας και της κακής εκτίμησης, δεν γίνεται όμως να μείνεις κολλημένος σε ένα μέτριο παρελθόν μόνο και μόνο επειδή σου είναι οικείο... Η ζωή πάει μπροστά και κάποιες φορές πρέπει να κάνεις επιλογές, να πάρεις ρίσκα και να βγεις από το comfort zone σου... Στη δουλειά μου κι εγώ και οι συνάδελφοι

Κάθε πρωί στον σταθμό της Δουκίσσης Πλακεντίας βλέπω ανθρώπους να τρέχουν να προλάβουν την ανταπόκριση του προαστιακού ή του λεωφορείου... Μεγάλοι ή μικροί, νέοι ή γέροι, λεπτοί ή χοντροί τους βλέπω να αγκομαχάνε και να ιδρώνουν τρέχοντας...  Με καταθλίβει αυτή η εικόνα, κάτι έχουμε κάνει πολύ λάθος στην ζωή μας για να κουβαλάμε τόσο άγχος με την τσίμπλα στο μάτι... Δεν μπορείς να είσαι ήρεμος και να περάσεις μια καλή ημέρα όταν κάνεις αγώνα δρόμου πριν καλά καλά ξυπνήσεις, εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ, με πιάνει νευρικότητα που κρατάει όλη την ημέρα...  Ξυπνάω κάθε μέρα από τα άγρια χαράματα και φεύγω από το σπίτι μου όσο είναι ακόμα σκοτάδι φτάνει να μπορέσω να πάω στη δουλειά μου χωρίς να τρέχω και να αγχώνομαι... 

Οι bloggers που παρακολουθώ, που βρίσκονται στο blogroll μου και στο feedly μου, δεν είναι "αγαπημένοι" μου, όχι με την κλασσική έννοια τουλάχιστον...  Ανήκουν σε διάφορες κατηγορίες, άλλοι γράφουν πράγματα που με ενδιαφέρουν πολύ, άλλοι γράφουν πράγματα που με κάνουν να γελάω, πράγματα που συμφωνώ και πράγματα που διαφωνώ... Άλλους τους διαβάζω φανατικά και καθημερινά και άλλους μπορεί να τους επισκέπτομαι στην χάση και στην φέξη, να βαριέμαι τα περισσότερα posts τους από τις πρώτες αράδες...  Ο λόγος που όλοι τους βρίσκονται στα αγαπημένα μου είναι ότι όλοι κατά καιρούς, άλλοι συχνά και άλλοι λιγότερο συχνά, γράφουν κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ, που μου κάνει κλικ και με ενθουσιάζει... Αυτοί οι άνθρωποι έχουν καταφέρει να μου καλλιεργήσουν την προσμονή και την ανυπομονησία για το επόμενο γαμάτο post τους και αυτό για μένα είναι επιτυχία...

Όπως ίσως θυμούνται οι τακτικοί αναγνώστες αυτού του blog, δουλεύω στον τραπεζικό κλάδο, είμαι προγραμματιστής... Στα αρκετά χρόνια εμπειρίας που έχω, οι στιγμές που μου άφησαν "σημάδια" ήταν αυτές που έζησα κατά τη διάρκεια των δύο projects πιστωτικού ελέγχου στα οποία συμμετείχα, στον έλεγχο των κυπριακών τραπεζών από την Pimco το 2012 και στον έλεγχο των ελληνικών τραπεζών από την Black Rock το 2013... Ειδικά ο έλεγχος της Pimco ήταν μια εξοντωτική τρίμηνη σχεδόν εμπειρία με 18ωρες βάρδιες, χωρίς σαββατοκύριακα και αργίες, απίστευτο άγχος, πίεση και ένταση... Συζητούσα χθες με μια συνάδελφο με την οποία δουλεύαμε μαζί στα εν λόγω projects και της έλεγα χαριτολογώντας ότι αν ποτέ γράψω τα απομνημονεύματά μου σίγουρα ο έλεγχος της Pimco και ειδικά το παρακάτω περιστατικό θα έχει θέση σε αυτά: Το project του ελέγχου από την Pimco διαρκούσε ήδη περίπου δυο μήνες και μετά από πολλές δύσκολες μέρες και νύχτες και πολλά δοκιμαστικά exports των δεδομένων είχε έρθει η ώρα για

Δεύτερο μυθιστόρημα του Dean Koontz , μέσα στο 2014, τα αποθέματα από την τελευταία καταδρομική στην βιβλιοθήκη της μητέρας μου εξαντλούνται αλλά τουλάχιστον οι επιλογές που έκανα με δικαιώνουν σε ικανοποιητικό ποσοστό... Ο Μπίλι Γουάιλς είναι ένας άνθρωπος που έχει ζήσει πολλές τραγωδίες στη ζωή του και γι' αυτό το λόγο έχει επιλέξει μια ζωή όσο πιο μοναχική και απομονωμένη γίνεται, μακρυά από τον κόσμο... Η ζωή του ανατρέπεται όμως όταν βρίσκει ένα σημείωμα στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου του το οποίο του θέτει ένα αποτρόπαιο δίλημμα: "Αν δεν πας αυτό το σημείωμα στην αστυνομία… θα σκοτώσω μια όμορφη ξανθιά δασκάλα… Αν πας… θα σκοτώσω μια ηλικιωμένη γυναίκα που ασχολείται με φιλανθρωπίες. Έχεις έξι ώρες για να αποφασίσεις. Η επιλογή είναι δική σου." Από εκεί και πέρα η ζωή του αλλάζει για πάντα και τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο με ιλιγγιώδη ταχύτητα... Η "Ταχύτητα" είναι ένα μαεστρικά στημένο θρίλερ, αντάξιο της φήμης που συνοδεύει το

Πριν από 5 χρόνια το "Ψαροκόκαλο" γεννήθηκε, με άλλο όνομα και άλλο url από το σημερινό, και ξεκίνησε το ταξίδι του στο ελληνικό internet... Έχει αλλάξει ύφος και χαρακτήρα, προσανατολισμό και κατεύθυνση από αυτόν που είχε στα "νιάτα" του, είναι, πιστεύω, πια πιο προσωπικό και πιο αληθινό από ποτέ... Είναι ένα παράθυρο προς τον κόσμο μέσα μου αλλά και προς τον κόσμο εκεί έξω, πότε έτσι και πότε αλλιώς, ανάλογα τη διάθεση και την εποχή... Ελπίζω να είμαστε καλά για άλλα 5 χρόνια "Ψαροκόκαλου" ... Υ.Γ. Σήμερα το πρωί βαφτίσαμε τον Θ. μου και περάσαμε υπέροχα... :)

Ολοκληρώθηκε η έρευνα που διεξήγαγε το bookpress.gr και το βιβλιοπωλείο "Πολιτεία" για την ανάδειξη των 100 καλύτερων βιβλίων της νεοελληνικής λογοτεχνίας, τους τελευταίους δύο αιώνες (1813-2013)... Η έρευνα διεξήχθη με την βοήθεια 120 Ελλήνων συγγραφέων από τους οποίους ζητήθηκε να υποδείξουν ο καθένας μια λίστα με τα 20 καλύτερα βιβλία κατά την προσωπική του άποψη... Η λίστα με τα 100 καλύτερα βιβλία καθώς και πλήρες άρθρο για την έρευνα, εδώ ... Παρατηρώντας την λίστα, συνειδητοποιώ ότι έχω διαβάσει μόνο 5 [*] από τα 100 βιβλία ενώ η λίστα περιέχει τίτλους και συγγραφείς που θα ήθελα και θα "έπρεπε" να έχω διαβάσει... Από την άλλη με εντυπωσιάζει ότι από την λίστα απουσιάζει ο πολύ αγαπημένος σε μένα Χρόνης Μίσσιος ή ονόματα που περίμενα ίσως να δω σε μια τέτοια λίστα όπως αυτό του Μενέλαου Λουντέμη... Ένας σημαντικός λόγος που το ποσοστό μου ανάγνωσης βιβλίων της εκατοντάδας είναι τόσο χαμηλό, είναι πιστεύω η καχυποψία που έχω απέναντι στην ελληνική λογο