Ψαροκόκαλο...

Σήμερα έγινα 35... Είμαι στην Αίγινα, διακοπές και προσπαθώ να ξανακερδίσω τον χρόνο που έχασα την χρονιά που μας πέρασε... Η Μ. κοιμίζει τον Σ., ο Θ. κοιμάται, ανήσυχα, βγάζει δοντάκια, εγώ κάθομαι στην βεράντα με το tablet και πίνω κρασί...  Καληνύχτα...

Χθες δούλευα μέχρι τις 21:45...  Γυρνώντας στο σπίτι βρήκα τον Σ. αφηνιασμένο και την Μ. εξουθενωμένη... Ο μικρός βρίσκεται σε φοβερή υπερένταση κι έχει εκρήξεις εκεί που νομίζεις ότι όλα πάνε καλά... Ίσως να φταίει και που λείπω τόσο πολύ από το σπίτι...  Η Μ. έχει επωμιστεί όλο το βάρος της φροντίδας των παιδιών και αυτό είναι δύσκολο, οι αντοχές της λιγοστεύουν μέρα με την μέρα...  Εν τέλει, ο Σ. κοιμάται, ο Θ. κοιμόταν ήδη, καταφέρνω να κάνω ένα μπάνιο, να φάω και να ξεραθώ στον ύπνο... Στις 4:30 ο Θ. ξυπνάει... Είναι το δεύτερο συνεχόμενο βράδυ εκεί που κοιμόταν σερί όλο το βράδυ εδώ και μια εβδομάδα... Τάισμα, άλλαγμα, κοίμισμα, ξανακοιμήθηκα στις 5:45 και ξύπνησα τελικά στις 7:15 όταν ξύπνησε κι ο Σ. ...  Είμαι πολύ κουρασμένος αλλά σφίγγω τα δόντια και μετράω τις μέρες ανάποδα μέχρι τις 15... Ξέρω ότι όλη αυτή η πίεση κάπου θα μου βγει και θα κάνει κρότο... Πονάει η μέση μου, πονάει η ουλή της κοίλης μου, πονάει το αριστερό μου πόδι... Κάνω υπομονή, η άλλη επιλογή

Το μωρό έχει ξυπνήσει και πεινάει, αναλαμβάνω να τον ταΐσω αφού η Μ. τον κρατούσε όλο το βράδυ για να κοιμηθεί λίγο... Τον ταΐζω, τον αλλάζω και επειδή τον έχει πιάσει λόξιγκας περπατάω ξυπόλυτος μέσα στο σκοτεινό σπίτι και τον κρατάω μέχρι να του περάσει και να νανουριστεί... Μέσα στην κουζίνα φαίνεται η οθόνη υγρών κρυστάλλων του ραδιοφώνου που λέει την ώρα, 4:19 ... Μάλλον πεινάει ακόμα, ανασηκώνει το κεφάλι του από τον ώμο μου και αγγίζει με το στόμα του το μάγουλό μου σαν να μου δίνει φιλί... Ο χρόνος σταματάει, είμαστε μόνο εγώ κι αυτός... Η ζωή όταν κοιτάς προς τα πίσω είναι στιγμές, αυτή είναι μια από τις πρώτες μας...

Αντί προλόγου: Αυτή την στιγμή δεν θα έπρεπε να ποστάρω αλλά να κοιμάμαι, να ξαναγεμίζω τις μπαταρίες μου αφού η Μ. έχει αναλάβει το μεσημεριανό τάισμα και κοίμισμα του μπέμπη... Δεν το κάνω διότι νιώθω σιγά σιγά να επιστρέφει ένα αίσθημα πνιγμού το οποίο έχω νιώσει στο παρελθόν, έχω επιτρέψει στον εαυτό μου να το νιώσει, και δεν θέλω να το ξανανιώσω... Το αίσθημα αυτό έχει να κάνει με την απώλεια του προσωπικού χρόνου που σου επιβάλλει ο ερχομός ενός μωρού στο σπίτι, χρόνου που πρέπει να ξαναδιεκδικήσεις για να κρατιέσαι σε μια ισορροπία... Λίγος ύπνος λιγότερος για λίγη περισσότερη ψυχική ηρεμία... Δεν ακούγεται κι άσχημα... Σκεφτόμουν αυτές τις μέρες ότι κλείσαμε ένα χρόνο στο σπίτι που ζούμε τώρα και μοιάζει σαν να έχουμε ζήσει πολλά περισσότερα... Ο χρόνος αυτός ήταν κάτι παραπάνω από γεμάτος, τόσο πολύ όσο δεν χρειάζεται... Πολλές καλές και πολλές κακές στιγμές, αμέτρητα συναισθήματα, σκέτο roller coaster... Αν επιχειρήσω μια σύντομη ανασκόπηση κύλησε κάπως έτσι: Στ

Δεν ήταν τοσοδούλης διότι διέψευσε γιατρούς και υπερηχογραφήματα και αντί να μας έρθει γύρω στα 3 κιλά αλλά όχι πάνω από αυτά, το ζύγισμα έδειξε 3,430 και ... τέζα τα υπερηχογραφήματα!!!  Είναι κούκλος, μοιάζει του αδερφού του, είναι πιο ήρεμος (τουλάχιστον σήμερα, την πρώτη μέρα της ζωής του) και είναι μελαχρινός σαν την μαμά του πράγμα που σημαίνει ότι πλέον είμαστε σετάκια των δύο στο σπίτι μας, ξανθοί - μελαχρινοί...  Ήταν μια καλή γέννα, η Μ. ήταν εξαιρετικά χαρούμενη και καθόλου καταπονημένη...Όταν τον είδα (πίσω από την μάσκα σαν το Ζορό, λόγω των υπολλειμάτων του κρυώματος) και τον κράτησα στα χέρια μου, δεν ένιωσα τον κόσμο να σταματάει όπως όταν κράτησα για πρώτη φορά τον Σ.(δεν επαναλαμβάνεται ποτέ αυτό το συναίσθημα), ένιωσα όμως αυτήν την ήρεμη ευτυχία που σου χαρίζει η γνώση της ομορφιάς που βάζει στη ζωή σου η γέννηση του παιδιού σου...     

Από αύριο, Θεού θέλοντος, η οικογένειά μας γίνεται τετραμελής... Έχουμε ραντεβού πρωί πρωί στο μαιευτήριο, καισαρική όπως και στον Σ... Η εγκυμοσύνη της Μ. μου φτάνει στο τέλος της, μια εγκυμοσύνη πιο δύσκολη και κουραστική από την πρώτη αφού σε αυτούς τους 9 μήνες έγιναν τόσα πολλά, μέχρι και στο χειρουργείο μπήκα, αφήνοντας την Μ. με την κοιλιά στο στόμα να τρέχει μέσα στο σπίτι να φροντίσει και μένα και τον Σ. ...  Αύριο έρχεται ο "τοσοδούλης" όπως τον λέει η Μ. γιατί δεν είναι τόσο βαρύς όσο ο Σ. όταν γεννήθηκε... Αύριο έρχεται ο "τοσοδούλης"κι εγώ είμαι άρρωστος, βήχω, τρέχει η μύτη μου, τα αυτιά μου είναι βουλωμένα κι έχω πονοκέφαλο, θα πάρω χειρουργική μάσκα για να φοράω όταν τον δω...

Πόσο βολικό θα ήταν αν η μέρα δεν είχε 24 ώρες αλλά περισσότερες, 36 ας πούμε ή 48... Πώς να χωρέσω όλα αυτά που πρέπει και θέλω να κάνω σε 24 μόνο ώρες; Ακόμα δεν το έχω καταφέρει...  Μέσα στο 24ώρο πρέπει να στριμώξω 8 ώρες το λιγότερο που βρίσκομαι στη δουλειά και 5 με 6 ώρες ύπνου για να μπορώ να λειτουργώ χωρίς να κουτουλάω στα ντουβάρια από την νύστα...  Πρέπει να βρω χρόνο να περάσω με το παιδί μου, να παίξω μαζί του, να μην χάσω τις στιγμές μαζί του που δεν ξαναγυρνάνε πίσω...  Πρέπει να βρω χρόνο να περάσω με την Μ., την σύντροφο, τον άνθρωπό μου, την φίλη μου, γιατί πριν και πάνω απ' όλα η ζωή μας ξεκίνησε από εμας τους δυο μαζί μόνους μας κι εκεί θα καταλήξει, φτάνει να προσπαθούμε για αυτή...  Πρέπει να βρω χρόνο για μένα, για τον εαυτό μου, να δω τους φίλους μου, να διαβάσω το βιβλίο μου, να δω κάποια ταινία, να γυμναστώ... Πρέπει να βρω χρόνο να μελετήσω, να αποκτήσω επιπλέον skills που ίσως να με βοηθήσουν και να μην μείνω άνεργος ή αν μείνω άνε

Ο καλύτερος φίλος του γιου μου στον παιδικό σταθμό είναι ο Άμπι και είναι από την  Ιορδανία... Στα μυαλά των παιδιών σε αυτές τις ηλικίες δεν υπάρχουν έθνη, θρησκείες ή πολιτικές ιδεολογίες... Αυτές είναι διαχωριστικές γραμμές που δημιουργούνται αργότερα, κάποιοι μεγάλοι τις διδάσκουν και μαθαίνουν τα παιδιά να ζουν με αυτές... Η κατάσταση με τους φασίστες έχει εκτροχιαστεί...  Όταν δεν φωτογραφίζονται με τους "φίλους" τους μέσα στη Βουλή , ιδρύουν φιλανθρωπικές οργανώσεις - ρατσιστικές καρικατούρες , σκοτώνουν , τραμπουκίζουν ... Σκέφτομαι πολλές φορές πως μπορεί να μην είναι μακρυά η μέρα εκείνη που θα βρεθούν έξω από τον παιδικό σταθμό που πάει ο γιος μου και θα ζητήσουν να φύγουν τα παιδιά των μεταναστών... Και μετά από αυτή  την ημέρα μπορεί να έρθει μια άλλη μέρα που θα έρθουν για τα παιδιά των άθεων, των αριστερών, για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες που δεν πληρούν το πρότυπο του Σπαρτιάτη οπλίτη...  Δεν πρέπει να περιμένουμε να έρθουν αυτές οι μέρες... Το αυγό

Χθες κάναμε την εξέταση Β' Επιπέδου και είδαμε το μπεμπάκι.... Όλα πάνε καλά, ο μπόμπιρας είναι super... Λέω μπόμπιρας διότι επιτέλους κάθισε ήσυχος και είδαμε το φύλο του, θα κάνουμε σετάκι τα αγοράκια, αλίμονό μας αν είναι τόσο ζωηρός όσο είναι μέσα στην κοιλιά... Προσθέτω λοιπόν καινούργιο tag, δεν γίνεται να έχει ο ένας γιος και ο άλλος να μην έχει, θα παρεξηγηθεί...