Ψαροκόκαλο...

Είχα καιρό να ανατριχιάσω ακούγοντας ένα ελληνικό τραγούδι...

Οι Εκδόσεις Bell είναι συνδεδεμένες στο μυαλό μου με το βιβλίο σε pocket/paperback μορφή και το καλοκαίρι... Όσο και αν πλέον η αντίστοιχη pocket σειρά των εκδόσεων Μεταίχμιο είναι περισσότερο του γούστου μου κυρίως από άποψη αισθητικής, τα βιβλιαράκια με τον κίτρινο σηματάκι θα είναι πάντα στην καρδιά μου... Αγόρασα το  "Νυχτερινό σχολείο" από το κέντρο τύπου στην Αίγινα κατά τη διάρκεια των διακοπών μου, ήθελα μια λύση φθηνή και αξιόπιστη για να καλύψω τις όχι απαιτητικές, φέτος το καλοκαίρι, αναγνωστικές μου ανάγκες... Ο Lee Child και ο ήρωάς του ο Jack Reacher δεν με είχαν απογοητεύσει στο παρελθόν, το βιβλίο είναι το τελευταίο του συγγραφέα που κυκλοφορεί στην Ελλάδα, είναι φθηνό, είναι  Bell  , ήμουν διακοπές, όλα τέλεια... Αντιγράφω την υπόθεση από το οπισθόφυλλο: Ο Τζακ Ρίτσερ επιστρέφει. Στο παρελθόν… Βρισκόμαστε στο 1996, και ο Ρίτσερ είναι ακόμη στο στρατό. Το πρωί τον παρασημοφορούν και το απόγευμα τον ξαναστέλνουν στο σχολείο. Στην ίδια

Το post γράφεται την έβδομη μέρα των διακοπών μου στην Αίγινα κι ενώ το βιβλίο το έχω τελειώσει πριν φύγω από την Αθήνα... Πάντα λέω ότι για να γράψεις την άποψή σου για ένα βιβλίο είναι καλό να έχουν περάσει πρώτα κάποιες μέρες έτσι ώστε το βιλίο να "κάτσει" μέσα σου... Η αλήθεια βέβαια ότι εκτός από την (όποια) εσωτερική επεξεργασία ρόλο έπαιξε και η διάθεση για διακοπές από όλα... Το πρώτο βιβλίο της Hannah Kent , το "Έθιμα Ταφής"  , πραγματικά το λάτρεψα και ήταν σίγουρα το καλύτερο βιβλίο της χρονιάς εκείνης... Το "Οι Καλοί" άργησα να το πιάσω στα χέρια μου, όχι εσκεμμένα αλλά καθαρά από θέμα τύχης... Η υπόθεση διαραματίζεται στην αγροτική Ιρλανδία του 1825... Η χήρα Λίχι αναλαμβάνει την φροντίδα του εγγονού της όταν η κόρης της πεθαίνει... Το παιδί ενώ φαινόταν να μεγαλώνει κανονικά μέχρι την ηλικία των δύο έτών, πλέον στα τέσσερά του δεν μιλάει, δεν περπατάει, είναι παντελώς αβοήθητο... Το γεγονός αυτό γεμίζει απελπισία και θυμό την χήρα πο

Αγάπησα το διάβασμα γιατί πάντα μου άρεσαν οι ιστορίες... Μια καλή ιστορία μπορεί να σου μάθει πράγματα, να σου χαρίσει συναισθήματα, να σε ταξιδέψει σε μέρη που δεν είχες ποτέ φανταστεί... Ο σκοπός της ιστορίας είναι να ταξιδέψει από στόμα σε αυτί και από μυαλό σε μυαλό, να δουλευτεί μέσα στις σκέψεις, τότε μόνο ζει πραγματικά... Τι νόημα έχει μια ιστορία που καταλαβαίνει μόνο ο συγγραφέας της ή πολύ λίγοι άνθρωποι, τι νόημα έχει μια ιστορία αν δεν ταξιδέψει... Το αμερικάνικο μυθιστόρημα έχει πολλές δυνατές ιστορίες να επιδείξει, ιστορίες ευθείς και απλοϊκές με την πρώτη επαφή αλλά που μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά και το μυαλό... Το αγαπώ πολύ το αμερικάνικο μυθιστόρημα ακριβώς για αυτή την ευθύτητα και τον συναισθηματισμό του και το  "Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια"   ίσως είναι το καλύτερο που διάβασα ποτέ μου... Στην Αλαμπάμα της δεκαετίας του 1930, δύο παιδιά, η Scout και ο Jem, μεγαλώνουν σε μια μικρή πόλη και ζουν μαζί με τον πατέρα τους Atticus Finch που είναι δι

Μια πόλη πνιγμένη στη διαφθορά, την ανεργία και την εγκληματικότητα που ο ήλιος δεν εμφανίζεται σχεδόν ποτέ... Ένας ικανότατος αξιωματικός της αστυνομίας με σκοτεινό παρελθόν και δίψα για εξουσία, χωρίς κανένα ηθικό ή άλλο φραγμό... Ένα αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας γραμμένο από τον William Shakespeare , διαχρονικό σχόλιο πάνω στην διαφθορά της εξουσίας και την καταστροφική δύναμη που έχει ενίοτε η αγάπη, για να αποτελέσει βάση και εφαλτήριο...Η συνταγή είχε όλα τα κατάλληλα υλικά για να δημιουργηθεί ένα μεγάλο βιβλίο αλλά κάτι δεν πήγε εντελώς καλά και το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που έπρεπε...  Είναι γνωστό για όποιον διαβάζει το blog εδώ και καιρό ότι μόνο αμερόληπτος δεν είμαι όταν μιλάμε για τα βιβλία του  Jo Nesbo  αλλά  στο "Μάκβεθ" κάτι δεν δούλεψε όπως έπρεπε... Το αποτέλεσμα ήταν αμήχανο και μερικές φορές αφελές, ειδικά στο πρώτο μισό του βιβλίου... Ο ήδη έτοιμος σκελετός του βιβλίου που βασιζόταν στο ομώνυμο βιβλίο του  Shakespeare  φαινόταν κάποι

Πιο ταιριαστό δεν γίνεται!

Κάθε φορά που παρακολουθώ τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να κατακτά ακόμα μια κορυφή σκέφτομαι πάντα το πόσο σπουδαίοι άνθρωποι, πόσο καταπληκτικοί γονείς θα πρέπει να ήταν οι γονείς του... Δύο άνθρωποι όταν καταφέρνουν να δημιουργήσουν μια τέτοια οικογένεια, τόσο δεμένη και αγαπημένη, παιδιά τόσο αφοσιωμένα στην επιτυχία και την σκληρή δουλειά αλλά με τα πόδια τους στη γη, παιδιά που δείχνουν τόση αγάπη για την χώρα που γεννήθηκαν παρά το γεγονός ότι αυτή δεν τους αγάπησε εξίσου μέχρι να γίνουν διάσημοι, σημαίνει ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι, παρά τις τρομακτικές δυσκολίες που αντιμετώπισαν για να στήσουν αυτή την οικογένεια στα πόδια της, έκαναν κάτι πάρα πολύ σωστά...

Ο τρόπος μου για να αντιμετωπίσω το άγχος, την ασχήμια του κόσμου που με περιβάλλει, τις μικρές καθημερινές κηδείες, τα προβλήματα που δεν τελειώνουν και διαρκώς διαφοροποιούνται σαν τους ιούς που προσαρμόζονται στα αντιβιοτικά, ήταν να κλείσω τον κόσμο απ' έξω, να γίνω αναίσθητος σε πολλά πράγματα...  Αυτό ο τρόπος απέτυχε να με βοηθήσει...  Αφενός δεν είμαι ευχαριστημένος που πολλές φορές είμαι και συμπεριφέρομαι σαν ένα εγωιστικό καθίκι, αφετέρου ο τρόπος αυτός δεν δούλεψε, το άγχος, η ένταση, τα αρνητικά συναισθήματα με έχουν νικήσει...  Πολύ άσχημο είναι ότι συχνά πιάνω τον εαυτό μου να ξεσπά στους πρόχειρους μπόσικους που βρίσκω μπροστά μου που στις 99,9% των περιπτώσεων είναι μέλη της οικογένειάς μου και ειλικρινά φοβάμαι για το τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την μελλοντική μας σχέση αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να το ελέγξω... Η συνειδητοποίηση αυτή γεννά περισσότερα άσχημα συναισθήματα και ο κύκλος ξαναρχίζει...  Κάποιος θα μου πει, κι ενδεχομένως κι εγώ αυτό

Τα σπουδαιότερα πράγματα τα είπαμε στα αστεία, τραγουδούσε πριν αρκετά χρόνια ο Χρήστος Θηβαίος και είναι μια κουβέντα που δεν πρέπει να την πάρουμε ελαφριά όταν μιλάμε για τον Stephen King , ένα συγγραφέα που μέσα από τα βιβλία του μίλησε για τα πιο σημαντικά πράγματα μέσα από το "ευτελές" format της λογοτεχνίας της φαντασίας και του τρόμου...  Τι είναι το Αυτό; Τι είναι αυτό που παραμονεύει τα παιδιά μέσα στους υπονόμους και στοιχειώνει τον ύπνο τους; Επτά παιδιά, έξι αγόρια κι ένα κορίτσι, θα σταθούν απέναντί του το καλοκαίρι του 1958 για να το πολεμήσουν και θα κάνουν ένα ταξίδι ζωής και ενηλικίωσης που θα τους φέρει πιο κοντά και θα τους κάνει να ωριμάσουν... Εικοσιεπτά χρόνια μετά θα επιστρέψουν στην πόλη που ζούσαν όταν ήταν παιδιά και συγκρούστηκαν με το Αυτό για να τελειώσουν ότι είχε μείνει ημιτελές...  Αριστουργηματικό δείγμα λογοτεχνίας του τρόμου, το Αυτό είναι ένα αληθινά τρομακτικό βιβλίο με συμπαγέσταστη πλοκή και πολλαπλά επίπεδα ανάπτυξης... Η απ

Αυτό που είμαστε είναι ένα puzzle με χιλιάδες κομμάτια... Γεννιόμαστε με αυτό αλλά την στιγμή της γέννησής μας όλα τα κομμάτια είναι λευκά... Όσο μεγαλώνουμε τα κομμάτια αντικαθίστανται με τα κομμάτια των εμπειριών μας και των γεγονότων της ζωής που ζούμε... Κάποια από τα καινούργια κομμάτια έχουν φωτεινά χρώματα και κάποια άλλα πιο σκοτεινά ή είναι λερωμένα... Επίσης κάποια από τα καινούργια κομμάτια μπορεί να μην έχουν το ίδιο μέγεθος με τα υπόλοιπα, μπορεί είναι πολύ μεγάλα και να αντικαθιστούν όχι ένα αλλά περισσότερα λευκά... Κάποια στιγμή όλα τα λευκά θα αντικατασταθούν από άλλα χρωματιστά...  Αν οι εμπειρίες και τα κομμάτια σωρεύονται και είναι παραπάνω από όσα χρειάζεται το puzzle για να συμπληρωθεί, δεν χάνονται, μπαίνουν κάτω από αυτό, μπορεί να μην φαίνονται με την πρώτη ματιά αλλά είναι εκεί και πάντα επηρεάζουν την τελική εικόνα του puzzle... Αν ένα από τα κάτω κομμάτια έχει υγρασία αυτή θα βγει στην επιφάνεια και αν ένα από τα κάτω κομμάτια μυρίζει άσχημα, η μυρ