Ψαροκόκαλο v.1

Η μετακόμιση ανακατεύει τα βιβλία μιας βιβλιοθήκης, τα φέρνει πάνω κάτω και αυτά που ήταν καταχωνιασμένα πίσω πίσω ξαναβγαίνουν μπροστά, εξώφυλλα ξεχασμένα τα ξαναβλέπει το φως και μπορεί μεταξύ αυτών να ανήκει και ένα από κάποιο βιβλίο που δεν έχεις διαβάσει... Ένα τέτοιο ήταν το  "Τώρα θα δεις..." του Δημήτρη Γκιώνη , ένα αφήγημα σκάρτων 140 σελίδων που βρήκα κατά το ξεπακετάρισμα των βιβλίων της βιβλιοθήκης μου και διάβασμα μέσα σε δύο βράδια, τόσο όσο για να με πάρει ο ύπνος... Ο αφηγητής είναι ο Δημήτρης Κούκος, ένα παιδί πολύτεκνης οικογένειας από κάποιο χωριό, υποθέτω της Πελοποννήσου, που περιγράφει με την παιδική του αφέλεια και αθωότητα την ζωή του χωριού στην μετεμφυλιακή Ελλάδα... Οι αφηγήσεις είναι σύντομες και αφορούν διάφορα θέματα, όπως το σχολείο, το παιχνίδι, την θρησκεία, τις οικογενειακές σχέσεις, τον θάνατο, την πολιτική κατάσταση, κτλ.... Όλες δοσμένες με αφέλεια και χιούμορ, πολλές φορές, ακόμα και όταν περιγράφονται σκληρά πράγματα, δίνουν μια εικόνα ...

Η μετακόμιση ολοκληρώθηκε το ΣΚ που μας πέρασε, κοντέψαμε να αφήσουμε τα κοκαλάκια μας αλλά τα καταφέραμε...  Το σπίτι είναι πολύ όμορφο, δεν θέλω να φλεξάρω που λένε και τα παιδιά μου αλλά δεν το πιστεύω ότι ζω σε ένα τέτοιο σπίτι... Έχω μονίμως την αίσθηση ότι μένω σε κάποιο πολύ καλό Airbnb και σήμερα αύριο θα πρέπει να κάνω ckeck out και να γυρίσω στο σπίτι μου... Όλη η οικογένεια ζει σε παρόμοια φάση σοκ και δέους, μέχρι και τα παιδιά μαζεύουν τα πράγματα τους, τις τσάντες και τα παπούτσια τους, βάζουν τα πιάτα τους στον νεροχύτη, κανένας δεν θέλει να χαλάσει την όμορφη εικόνα του καινούργιου μας σπιτιού... Κάθομαι και γράφω αυτό το post στο νέο γραφείο που αγοράσαμε για να δουλεύω από το σπίτι και έχω στην μύτη μου την "καινουργίλα" του ξύλου...  Χθες το βράδυ που πήγα να πάρω τον Σπύρο από τα αγγλικά  περάσαμε έξω από το παλιό μας σπίτι και με ρώτησε το παιδί αν μου λείπει καθόλου, σε αυτόν του λείπει... Του είπα ότι δεν μου λείπει καθόλου... Τα τελευταία 2χρόνια δ...

Εδώ, μωρέ, όλα καλά...   Κούραση πολύ, τρέξιμο, είμαστε 5 μέρες πριν από την μετακόμιση και γίνεται χάος... Πάντα υπάρχει μια δουλειά που πρέπει να γίνει, το σώμα έχει παραδώσει τα όπλα, ήμουν νιος και γέρασα... Η Μάρα λέει ότι ποτέ δεν ήμουν φτιαγμένος για μετακομίσεις και είναι αλήθεια, σιχαίνομαι την μετακόμιση, με αγχώνει αφάνταστα, όλο αυτό το χάος που την συνοδεύει έρχεται κόντρα με το μυαλό μου, με τον τρόπο που λειτουργεί με κουτάκια, τάξη και ασφάλεια, δεν την θέλω ρε παιδί μου...  Στην επόμενη δεν θα κάνω τίποτα απολύτως, θα κλείσω ένα δωμάτιο ξενοδοχείου για μερικές μέρες, θα προσλάβω και μια εταιρεία να μαζέψει τα πάντα, ακόμα και τα αλατοπίπερα και να τα πάει στο νέο σπίτι, θα πληρώσω αδρά για αυτό, δεν με νοιάζει... Όποιος διαβάζει αυτό το post να μου ευχηθεί κουράγιο και υπομονή, το Σάββατο (θεωρητικά) τα βάσανά μου τελειώνουν...

Δουλεύω άλλη μια φορά από το σπίτι, η τηλεργασία καλά κρατεί παρόλο που η εταιρεία δεν λέει να τη θεσμοθετήσει επίσημα...  Κάθομαι στο κρεβάτι με το lap top στα γόνατά μου και μαξιλάρια να στηρίζουν την μέση μου που με κάνει να υποφέρω μετά από την Κυριακή που πήγα για μπάσκετ με τον Θάνο... Ένα από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να αγοράσω στο καινούργιο σπίτι είναι μια καλή καρέκλα γραφείου... Έγραψα "καινούργιο σπίτι" και είναι αλήθεια, δεν θα αγοράσουμε αλλά θα νοικιάσουμε... Βρήκαμε ένα πολύ καλό σπίτι, μεγαλύτερο, πολύ πιο καινούργιο, πλήρως εξοπλισμένο, πιο ακριβό αλλά συνειδητά αποφασίσαμε να προχωρήσουμε, το θέλουμε, μπορούμε να το κάνουμε, το χρωστάμε στον εαυτό μας... Τώρα βρισκόμαστε στην άχαρη φάση που περιμένουμε να βαφτεί το σπίτι και να γίνει η μετακόμιση, μου προκαλεί λίγο εκνευρισμό αυτή η αναμονή αλλά είναι ελεγχόμενος... Πιστεύω πολύ σημαντικό λόγο σε αυτή την "λογική" διαχείριση του άγχους και του εκνευρισμού έχει να κάνει ότι έχω σταματήσει να π...

Η καραντίνα έχει αυξήσει του ρυθμούς ανάγνωσής μου ιλιγγιωδώς... Κάνω και κάποια διαλείμματα για να δω τίποτα στο Netflix αλλά κατά βάση διαβάζω... Το  "Ο τρόφιμος"   το τελείωσα μέσα σε ένα 24ωρο και η αιτία δεν ήταν μόνο η καραντίνα... Ο Fitzek είναι ένας καλός συγγραφέας, ξέρει να χειρίζεται την πένα του καλά και να στήνει ενδιαφέρουσες ιστορίες με επιβλητική ατμόσφαιρα... Ο Μαξ, ένα εξάχρονο αγόρι, έχει εξαφανιστεί εδώ και ένα χρόνο και όλα δείχνουν ότι έχει πέσει πέσει θύμα ενός κατά συρροή δολοφόνου που βρίσκεται πλέον στα χέρια των αρχών, του Γκουίντο Τράμνιτς ... Ο Τράμνιτς αρνείται να ομολογήσει την δολοφονία του παιδιού και κρατείται σε κρατικό ψυχιατρικό ίδρυμα υψίστης ασφαλείας... Ο Τιλ, ο πατέρας του Μαξ, ο οποίος έχει καταρρεύσει ψυχολογικά μετά την εξαφάνιση του παιδιού του, αποφασίζει να παρεισφρήσει μέσα στο ίδρυμα υποδυόμενος έναν ασθενή για να μπορέσει να πλησιάσει τον Τράμνιτς και να του αποσπάσει την ομολογία που θα βάλει ένα τέλος στο μαρτύριο της αβεβα...

Από χθες το πρωί είμαι καραντίνα μέσα στο υπνοδωμάτιό μου, κόλλησα COVID19 για πρώτη φορά... Δεν μου αρέσει να βλέπω ταινίες ή Netflix στο laptop, με κουράζει, οπότε το έχω ρίξει στο διάβασμα... Είχα ξεκινήσει το "Οι κόρες" πριν καμιά εβδομάδα και είχα διαβάσει καμιά εκατοστή από τις 446 σελίδες του, χθες το βράδυ γύρω στις 9 το είχα τελειώσει και δεν το έκανα μόνο γιατί δεν είχα κάτι άλλο να κάνω... Μια ελληνοαγγλίδα ψυχολόγος, η Μαριάννα, η οποία προσπαθεί να ξεπεράσει τον απροσδόκητο θάνατο του συζύγου της, επιστρέφει στο Κέιμπριτζ, όπου σπούδασε και η ίδια, όταν μια φίλη της ανιψιάς της Ζόι, δολοφονείται... Εκεί θα προσπαθήσει να ανακαλύψει τι ακριβώς συμβαίνει καθώς ένα πέπλο μυστηρίου καλύπτει τον φόνο αλλά και τον αινιγματικό καθηγητή Έντουαρντ Φόσκα που διδάσκει αρχαία τραγωδία και φαίνεται να είναι μέντορας ενός κλειστού κύκλου από επιφανείς φοιτήτριες που ονομάζεται οι Κόρες... Η Μαριάννα υποψιάζεται ότι ο Φόσκα κρύβεται πίσω από τον φόνο και η σκέψη αυτή της γίνετ...

Ο ψυχοθεραπευτής μου ξέρει για την προσπάθεια που κάνουμε με την Μάρα εδώ και δύο χρόνια να αγοράσουμε το δικό μας σπίτι και κάθε φορά όταν κόβει την απόδειξη με ρωτάει τη διεύθυνση που μένω... Είναι το ιδιωτικό μας αστείο, την ξέρει τη διεύθυνση αλλά περιμένει την φορά που θα του πω αυτή του νέου σπιτιού...Φτάσαμε πολύ κοντά και αυτή την φορά σε αυτή την μέρα αλλά μάλλον δεν είναι της μοίρας μου γραφτό να αγοράσω σπίτι...  Ενώ σήμερα θα υπογράφαμε το προσύμφωνο και θα καπαρώναμε το σπίτι με προκαταβολή προέκυψε ότι το σπίτι που θέλουμε να αγοράσουμε το οποίο είχε περιέλθει στα χέρια της ιδιοκτήτριας κατόπιν κληρονομιάς έχει αμφισβητούμενη κυριότητα καθώς εμφανίστηκε νέα διαθήκη που αμφισβητεί την προηγούμενη και έχει οριστεί και δικάσιμος παρακαλώ για την εκδίκαση της υπόθεσης... Η δικηγόρος μας μας απαγόρευσε να προχωρήσουμε σε οποιαδήποτε κίνηση αν δεν ξεκαθαρίσουν τα πράγματα αλλά είναι τελειωμένη ιστορία, κακά τα ψέματα... Τι να ξεκαθαρίσει, πότε θα ξεκαθαρίσει, φέξε μου και γ...

Με συγκλόνισε ο θάνατος του, δυσκολεύτηκα τρομερά να τον επεξεργαστώ... Αυτόν καθαυτό τον θάνατο ενός τόσο νέου ανθρώπου, νεότερου από εμένα, ενός αθλητή, με παιδάκια μικρότερα από τα δικά μου... Με συγκλόνισε ότι έγραψε τον επικήδειο του, αυτά που έγραψε στον επικήδειο του, η απόδειξη ότι ήταν ένας μεγάλος άνθρωπος στην ψυχή και στο πνεύμα... Ο θάνατος του ενεργοποίησε όλες μου τις φοβίες και τα άγχη μου, ότι κάτι μπορεί να έχω κι εγώ, ότι μπορεί να πεθάνω κι εγώ που δεν είμαι κι ούτε ήμουν αθλητής και που οι συνήθειες μου και ο τρόπος ζωής μου δεν ήταν οι καλύτερες...  Θέλω να κρατήσω αυτά τα τελευταία του λόγια κι εδώ στο Ψαροκόκαλο, ένα  φόρος τιμής στην μνήμη του, μια υπενθύμιση σε μένα ότι η ζωή φεύγει γρήγορα, ότι δεν είναι δεδομένη, ότι πρέπει να προσπαθούμε για το καλύτερο, να μην το βάζουμε κάτω και αυτό που θα αφήσουμε πίσω μας να έχει πραγματική αξία ...

Δουλεύω από το σπίτι, καθισμένος στο τραπέζι της τραπεζαρίας με παντόφλα και βερμούδα... Προσπαθώ να φτιάξω ένα data source στο Power BI για το τμήμα του Procurement αλλά τα 12GB RAM του laptop μου δεν είναι αρκετά, έχει γονατίσει... Μεταξύ των Close and Apply των αλλαγών που κρατάνε αιώνια, φτιάχνω καφέ, τσεκάρω το Instagram ή κάνω push ups και σανίδα, προσπαθώ να αναπτύξω healthy habbits... (τρομάρα μου 😄 ) Η Μάρα είναι κλεισμένη στην κρεβατοκάμαρά μας, κόλλησε για δεύτερη φορά COVID19 και κάνει καραντίνα, κυκλοφοράει μέσα στο σπίτι όσο λιγότερο γίνεται και φοράει μάσκα... Οι υπόλοιποι τρεις του σπιτιού, εγώ και τα παιδιά, αν εξαιρέσεις ότι η εταιρεία μου είπε να μείνω στο σπίτι προληπτικά, business as usual... Ούτε πρωτόκολλα υπάρχουν πια, ούτε και ασχολείται κανείς, ο κορονοϊός τελείωσε, έτσι λένε... Η υπόθεση αναζήτηση νέας στέγης φαίνεται να έχει μπει στην τελική της ευθεία... Υπάρχει μια περίπτωση που δείχνει να προχωράει όπως πρέπει, είναι καλή περίπτωση αλλά δεν θέλω να πω τί...

Πίσω στο 2014 όταν και είχε φτάσει στα χέρια μου το "Η αλήθεια για την υπόθεση Χάρι Κέμπερτ" ,   είχα γνωρίσει για πρώτη φορά τον Joël Dicker και παρά τις όποιες δυσκολίες το πρόσημο αυτή της "γνωριμίας" ήταν θετικό... Το  Η αλήθεια για την υπόθεση Χάρι Κέμπερτ"  ήταν έξυπνο, πολύπλευρο, συγκινητικό, ένα πολύ καλό βιβλίο οπότε ήμουν θετικά προδιατεθειμένος όταν ξεκίνησα να διαβάζω το "Η εξαφάνιση της Στέφανι Μέιλερ" ... Δεν είχα δίκιο όμως... Το 1994 μια τετραπλή δολοφονία ταράζει την μικρή ειδυλλιακή πόλη της Όρφια... Την υπόθεση αναλαμβάνουν δύο νέοι αστυνομικοί που κλείνουν την υπόθεση βρίσκοντας τον ένοχο, 20 χρόνια μετά όμως μια νεαρή δημοσιογράφος, η Στέφανι Μέιλερ τους αποκαλύπτει ότι ενοχοποίησαν τον λάθος άνθρωπο... Αμέσως μετά η Στέφανι εξαφανίζεται και η υπόθεση ξανανοίγει... Ο   Dicker  ακολουθεί την ίδια μανιέρα που ακολούθησε στο  "Η αλήθεια για την υπόθεση Χάρι Κέμπερτ" ... Το σκηνικό είναι μια μικρή, ειδυλλιακή πόλη, οι χαρα...