Ψαροκόκαλο...

Το πιο δύσκολο πράγμα στο να είσαι γονιός δεν είναι ούτε η κούραση, ούτε τα ξενύχτια, ούτε οι λερωμένες πάνες, ούτε ακόμα η οικονομική επιβάρυνση για κάθε μέλος της οικογένειας... Το πιο δύσκολο πράγμα είναι ότι το μυαλό σου δεν ξεκουράζεται ποτέ, δουλεύει ασταμάτητα, ακόμα και στον ύπνο σου... Για το αν είναι καλά, αν είναι ευτυχισμένοι, αν τρώνε, αν πίνουν, αν κοιμούνται, αν παίρνουν όλα όσα χρειάζονται, αν θα γίνουν δυνατοί άνθρωποι με αυτοπεποίθηση, αν, αν, αν... Είναι δύσκολο αλλά δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά και ζεις με αυτό το βουητό μέσα στο κεφάλι και στο τέλος, μετά από καιρό, σου γίνεται δεύτερη φύση, μαθαίνεις τόσο πολύ να ζεις έτσι που γίνεσαι σαν τους γονείς σου που σε ρωτάνε κάθε μέρα, τώρα που είσαι κοντύτερα στα 40 πια παρά στα 30, αν έχεις φάει κι αν ντύθηκες καλά...

Σκέφτομαι τον αδελφό μου που περνάει ζόρια για ακόμα μια φορά, γιατί η τύχη του γύρισε άλλη μια φορά την πλάτη...  Έχει κάνει κι αυτός τα λάθη του αλλά είναι κι άτυχος, πολύ άτυχος...  Θα μπορούσε κι έπρεπε, να του κάτσει αυτή την φορά η μπίλια στην σωστή θέση...  Δεν ήταν παράλογη η επιθυμία ούτε και απίθανη ακόμα και για τους κωλοκαιρούς που ζούμε...  Τον σκέφτομαι και σκέφτομαι πόσο εύκολο είναι να μισήσεις τα πάντα γύρω σου, την κοινωνία, τους άλλους, τον ίδιο σου τον εαυτό όταν σου στερούν τη δυνατότητα να κάνεις σχέδια για το μέλλον...  Είναι εύκολο, απλά αφήνεσαι και συμβαίνει αλλά δεν πρέπει να το αφήσεις να συμβεί γιατί πέφτεις στην λακκούβα της μιζέριας κι άντε μετά να ξαναβγείς...  Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, σφίγγεις τα δόντια, σηκώνεσαι και συνεχίζεις, γιατί αυτό σου μένει και αυτό πρέπει να κάνεις...

Βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες στις 14/5 και θα την δω σίγουρα στο σινεμά και σε 3D... Σπάνια ανυπομονώ τόσο πολύ για μια ταινία...

Σε συνέχεια του προηγούμενου post και σε συνδυασμό με την επικαιρότητα, ένα ισοδύναμο μέτρο το οποίο θα μπορούσε να προταθεί στην τρόικα... ωωω, με το συμπάθειο, στους θεσμούς, είναι η επιβολή αυστηρότατου προστίμου σε οποιονδήποτε πετάει σκουπίδια στο δρόμο, εκτός των κάδων σκουπιδιών που τοποθετούν οι δήμοι...  Σκεφτείτε αν το κράτος έπαιρνε 1 € για κάθε πεταμένο αποτσίγαρο, χαρτάκι, κουτί αναψυκτικού, και ότι άλλο, η Ελλάδα θα εξοφλούσε τα χρέη της καθώς και τα χρέη των υπολοίπων χωρών της Βαλκανικής... Άσε που θα επωφελούνταν και το περιβάλλον... Ελπίζω πραγματικά να διαβάζει κάποιος από το Υπουργείο Οικονομικών αυτό το blog διότι πιστεύω ότι έχω βρει την λύση για τα οικονομικά προβλήματα της χώρας...

Αυτό είναι το πρωτομαγιάτικο στεφάνι που φτιάξαμε προχθές στην Πεντέλη... Το πήρα φωτογραφία να το θυμόμαστε γιατί είναι το πρώτο που φτιάχνουμε κι οι τέσσερις μας...  Υπήρχαν κι άλλα πράγματα στο περιβάλλον που ίσως θα έπρεπε κι αυτά να αποθανατιστούν αλλά μου έφτανε μια φορά το πόσο "φούντωσα"...  Δίπλα σε μια παιδική χαρά, έξω από τον οικισμό, εκεί που σταματήσαμε το αυτοκίνητο, εμείς κι άλλοι σαν κι εμάς, υπήρχαν διάσπαρτα από αποτσίγαρα, κουτιά αναψυκτικών,  κόπρανα και χρησιμοποιημένα χαρτιά υγείας μέχρι σελοφάν από συσκευασίες προφυλακτικών καθώς το σημείο, προφανώς, θεωρείται καλή "καβάντζα"...  Είναι τόσο ευδιάκριτο το αποτύπωμα από το πέρασμα του ανθρώπου στο φυσικό περιβάλλον που σοκάρει, κανένας άλλος έμβιος οργανισμός επί της γης δεν πλησιάζει τα  "κατορθώματα" του... Ο άνθρωπος και δη ο νεοέλληνας, είναι μια ανοιχτή πληγή για την ισορροπία και την καλή λειτουργία του πλανήτη ο οποίος θα ήταν πολύ καλύτερος χωρίς αυτόν...

2 χρόνια πριν τέτοια μέρα, γύρω στις 9 το πρωί, γεννήθηκες... Στις πρώτες μας κοινές φωτογραφίες φοράω χειρουργική μάσκα γιατί ήμουν λίγο άρρωστος και φοβόμουν ότι θα σε κολλήσω... Σαν μωράκι ήσουν το πιο ήσυχο μωρό του κόσμου, καθόσουν στην αγκαλιά ή στο καρεκλάκι με τις ώρες και δεν ακουγόσουν, μόνο ύπνο, φαΐ και γέλιο...  Τώρα έχεις μεγαλώσει κι είσαι ένα παιδάκι/κεφτεδάκι γεμάτο ζωή κι ενέργεια που όλοι ξέρουν κι αγαπούν, είσαι η μασκότ του παιδικού σταθμού, ένας "αήτης μεγάλος"(=αλήτης μεγάλος) , η χαρά της ζωής, της δική μου, της μαμάς σου, του αδελφού σου που υπεραγαπάς περισσότερο απ' όλους σε αυτό τον κόσμο...  Σε αγαπώ πολύ, Θ. μου, χρόνια σου πολλά!

«...όλοι εσείς, αστυνομικοί, δικαστές, δικηγόροι, φύλακες, γιατροί, επιτροπές, συγγραφείς, ενώσατε της δυνάμεις σας προσπαθώντας να βρείτε τη γιατρειά για το έγκλημα, τα αίτια και τα αποτελέσματά του. Με όλη αυτή τη συσσωρευμένη γνώση και τη δύναμη που διαθέτετε, δεν καταφέρατε απολύτως τίποτα, εκτός –ίσως- από το να κάνετε τα πράγματα χειρότερα. Η κοινωνία είναι αυτή που δημιουργεί το έγκλημα, η κοινωνία είναι αυτή που το διαιωνίζει. Είμαι 36 χρονών και υπήρξα εγκληματίας όλη τη ζωή μου. Έχω 11 καταδικαστικές αποφάσεις. Έχω περάσει 20 χρόνια από τη ζωή μου στις φυλακές. Γνωρίζω γιατί είμαι εγκληματίας. Είμαι επειδή γνώρισα τη βία του ισχυρού από πολύ νωρίς. Και προτίμησα να γίνω εγώ ο ισχυρός. Έχω παραβιάσει κάθε νόμο που έχει υπάρξει, θα παραβίαζα και άλλους τόσους αν υπήρχαν...» Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Carl Panzram  ενός ανθρώπου απειλή για οποιονδήποτε περπάτησε ποτέ σε αυτή τη γη... Οι πράξεις του και τα εγκλήματά του ήταν ιδιαίτερα ειδεχθή και ασυγχώρητα διαβάζο