Ψαροκόκαλο...

Η δημόσια παραδοχή μου στο προηγούμενο post ότι πέρασε από το μυαλό μου να κλείσω το Ψαροκόκαλο σόκαρε περισσότερο εμένα τον ίδιο... Πώς είναι δυνατόν να κλείσει ένας κύκλος τόσων χρόνων; Θα χαθεί η δυνατότητα των παιδιών μου να κρyφοκοιτάξουν μέσα στο μυαλό του πατέρα τους όσο αυτός και αυτά μεγάλωναν; Σπάω το κεφάλι μου να βρω κάτι να γράψω, να κάνω μαγικά να με ξεπεράσω που λέει κι ο Λεξ, αλλά ως συνήθως οι σκέψεις στο μυαλό μου είναι ένα κουβάρι...  Θα προσπαθήσω να το ξεμπερδέψω... Ζω μια περίοδο που προσπαθώ ακόμα να προσαρμοστώ στις αλλαγές που μου έχουν συμβεί... Κάτι το σπίτι και όσα προηγήθηκαν, κάτι οι αναποδιές με την υγεία μου, κάτι κάποιες επαγγελματικές απογοητεύσεις, κάτι τα χρόνια που περνάνε, κάτι τα παιδιά μου που μεγαλώνουν και χρειάζονται διαφορετικά πράγματα με έχουν κάνει να αναθεωρήσω πολλά πράγματα σχετικά με τη ζωή μου και να φτάσω σε κάποιες παραδοχές άλλες εύκολες και άλλες δύσκολες... Δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους κι ούτε αυτοί με καταλαβαίνουν... Δυσκολεύ

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ...  Τα posts έχουν αραιώσει επικίνδυνα κι εγώ οφείλω να πω ότι για πρώτη φορά στα 14 χρόνια ζωής αυτού του blog, πέρασε από το μυαλό μου η ιδέα να του βάλω λουκέτο... Δεν ξέρω αν είναι μια φάση που περνάω ή απλά να έκλεισε ο κύκλος της ζωής του αλλά σίγουρα δεν νιώθω όπως ένιωθα παλιά... Μέχρι να πάρω την τελική απόφαση, θα "μιλήσουμε" για ένα βιβλίο που ευχαριστήθηκα πολύ, το "Αντίλαλοι Νεκρών" του Johan Theorin ...  Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ένα αγοράκι, ο Γενς, εξαφανίζεται από το σπίτι των παππούδων του στο Έλαντ, ένα σουηδικό νησί στη Βαλτική... Παρά τις αγωνιώδεις έρευνες όλης της νησιωτικής κοινότητας, το παιδί παραμένει άφαντο... Μετά από 20 χρόνια, η μαμά του Γενς, η Γιούλια, που δεν έχει ξεπεράσει ποτέ την εξαφάνιση του παιδιού της, επιστρέφει στο Έλαντ μετά από πρόσκληση του αποξενωμένου, υπερήλικα πατέρα της ο οποίος ισχυρίζεται ότι έχει στοιχεία για την εξαφάνιση του εγγονού του... Έχει παραλάβει με το ταχυδρομείο ένα πα

Υπάρχουν κάποια βιβλία που έχουν διαμορφώσει τις απόψεις μου και την σκέψη μου, που παίξανε πολύ σημαντικό ρόλο σε αυτό που είμαι σήμερα... Το "1984" είναι ίσως το σημαντικότερο από όλα... Το διάβασα σε ηλικία 18 χρονών, όταν το είχα δανειστεί από τον φίλο μου τον Στέλιο, στο πρώτο έτος του πανεπιστημίου και σίγουρα δεν ήμουν ποτέ ξανά ο ίδιος μετά την ανάγνωσή του... Ήταν το βιβλίο που έθεσε τις ρίζες μέσα μου στις πολιτικές απόψεις μου περί ελευθερίας και επανάστασης, ήταν το βιβλίο που μου σύστησε για πρώτη φορά τις λογοτεχνικές δυστοπίες που τόσο λάτρεψα και λατρεύω έκτοτε, ήταν μια εμπειρία συνολικά πρωτόγνωρη και συγκλονιστική όπως όταν βρίσκεσαι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και κάποιος σε παίρνει από το χέρι και σε οδηγεί στο φως... Την αγάπη μου για το βιβλίο δεν έκαμψαν ούτε οι αποκαλύψεις για τoν George Orwell  , ούτε τα χρόνια που πέρασαν, το μήνυμα του βιβλίου παρέμεινε ισχυρό και αναλλοίωτο μέσα μου... Δεν ξαναδιαβάζω βιβλία, ακόμα και τα πιο αγαπημένα μου, αλλά ότ

Έπεσε στα χέρια μου από σπόντα και το διάβασα και αν δεν γινόταν αυτό δεν θα το επέλεγα... Όχι γιατί δεν είμαι fan των comic albums ούτε για πολιτικούς λόγους, απλά γιατί την ιστορία και το πολιτικό και ιστορικό περιεχόμενο της ιστορίας της ζωής του Che μου είναι κάτι παραπάνω από οικείο...  Το εν λόγω comic δημιουργήθηκε το 1968, πολύ λίγο μετά τον θάνατο του, έγινε ανάρπαστο σε όλη την Αργεντινή και κατόπιν απαγορεύτηκε από την δικτατορία του Videla το 1976... Οι δημιουργοί του Alberto Breccia , Enrique Breccia και Hector Oesterheld ανήκουν στην πρωτοπορία των Λατινοαμερικανών που ασχολήθηκαν με την τέχνη του comic κι έχουν γράψει το όνομά τους δίπλα σε μεγαθήρια του είδους... Το "Che" είναι μια εικονογραφημένη αφήγηση της ζωή του Hernesto Che Guevara από την γέννηση του στην Αργεντινή μέχρι τον θάνατό του στα βουνά της Βολιβίας... Προσπαθεί να "εξηγήσει" στον αναγνώστη την κοινωνική πραγματικότητα της Λατινικής Αμερικής που ώθησε ένα νεαρό, φιλάσθενο, ιδεαλι

Σε συνέχεια από το προηγούμενο post , χθες το πρωί επανέλαβα τις αιματολογικές εξετάσεις για το συκώτι μου και όλοι οι δείκτες είναι ξανά εντός ορίων...  Η ανακούφιση ήταν τεράστια, ψέματα δεν θα πω...  Φοβήθηκα πολύ ότι κάτι μπορεί να συμβαίνει, να μην είναι η παρενέργεια του φαρμάκου ή ακόμα κι αν είναι, να μην είναι αναστρέψιμη η κατάσταση...  Αποφάσισα αυτή την ευκαιρία για αλλαγή που μου έδωσε η μοίρα, ο Θεός, όπως το βλέπει κανείς, να την εκμεταλλευτώ και να κάνω κάποια πράγματα για τον εαυτό μου, για την καλή μου υγεία, σωματική και ψυχική...  Είναι σημαντικό η ζωή που ζει ο καθένας μας να έχει ποιότητα, ότι σημαίνει ποιότητα για τον καθένα... Είναι ακόμα πιο σημαντικό να αποδεχόμαστε αυτό που είμαστε και να προσπαθούμε να βελτιώσουμε αυτό που είμαστε κι όχι να προσπαθούμε να γίνουμε κάτι άλλο είτε γιατί το θέλει κάποιος άλλος είτε γιατί εμείς έχουμε χάσει τον μπούσουλα...  Δεν θέλω να ξανακάνω δίαιτες, ξέρω τι μου κάνει καλό και τι όχι, ξέρω τι μου αρέσει, θα φροντίσω εγώ τον ε

Οι τελευταίες μέρες ήταν πολύ δύσκολες για μένα και εξακολουθούν να είναι... Μια αστοχία στην φαρμακευτική αγωγή που μου είχε συστήσει ο γιατρός μου για την αντιμετώπιση της αυξημένης μου χοληστερίνης μου προκάλεσε ένα πρόβλημα στο συκώτι, οι τρανσαμινάσες μου έχουν εκτοξευτεί στον Θεό... Έχω αναπτύξει υπερευαισθησία στα θέματα υγείας τα τελευταία χρόνια, το ξέρω και προσπαθώ να το δουλέψω αλλά η αλήθεια είναι ότι φοβήθηκα πάρα πολύ και ακόμα φοβάμαι, μέχρι τουλάχιστον να βγουν τα αποτελέσματα των επαναληπτικών εξετάσεων...  Ακόμη και την εποχή που έπινα πραγματικά πολύ οι εξετάσεις μου στο συκώτι ήταν μωρού παιδιού, τώρα μετά από τόση προσπάθεια, τόσο άγχος, τόση εγκράτεια, να είναι τόσο κακές, δεν το δέχομαι... Έχω θυμώσει πολύ με τον γιατρό μου, έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου απέναντι του... Όχι μόνο δεν ανέλαβε την ευθύνη της... μαλακίας που έκανε δίνοντας μου ένα φάρμακο που χρειαζόταν τακτική ηπατική παρακολούθηση ( "έπρεπε να έχουμε κάνει επαναληπτικές ηπατικές εξετάσεις&quo

Έψαχνα να βρω ένα βιβλίο για να έχω μαζί μου στο πενθήμερο που περάσαμε οικογενειακώς στις Γούβες κι όταν το είδα στο ράφι το πήρα και έφυγα κατευθείαν για το ταμείο χωρίς να διαβάσω την υπόθεση στο οπισθόφυλλο... Διάβασα πριν 3 χρόνια το πρώτο βιβλίο της C.J. Tudor , το "Ο άνθρωπος κιμωλία"  και το απόλαυσα οπότε πίστευα ότι έπαιζα στα σίγουρα... και δικαιώθηκα! Το οπισθόφυλλο που δεν διάβασα ποτέ στο βιβλιοπωλείο γράφει τα εξής: Ένα βράδυ, καθώς επιστρέφει στο σπίτι από τη δουλειά, ο Γκέιμπ βλέπει στο πίσω τζάμι του προπορευόμενου αυτοκινήτου το πρόσωπο ενός κοριτσιού. Τα χείλη του ανοιγοκλείνουν σαν να φωνάζει «μπαμπά». Είναι η Ίζι, η πεντάχρονη κόρη του. Και είναι η τελευταία φορά που την αντικρίζει. Επί τρία χρόνια, ο Γκέιμπ οργώνει τον αυτοκινητόδρομο πάνω κάτω, αναζητώντας το αυτοκίνητο που απήγαγε την κόρη του. Η Φραν ταξιδεύει επίσης στον αυτοκινητόδρομο μαζί με την κόρη της την Άλις. Όμως η Φραν δεν ψάχνει κάτι. Τρέχει να κρυφτεί από τους ανθρώπους που τις καταδιώκ

Δεν ήταν πολλά και δεν ήταν σπουδαία... Δεν συγκλονίστηκα με κανένα αλλά η αλήθεια είναι ότι χαμήλωσα πολύ τον πήχη των απαιτήσεων μου... Aς είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, πόσο θα μπορούσε να με συγκλονίσει ένα βιβλίο του Χάρι Πότερ εν έτη 2022;  Τα αναγνώσματα αυτής της χρονιάς που πέρασε ήταν αμήχανα, αποσπασματικά και διεκπαιρεωτικά στην πλειοψηφία τους, δεν έγιναν με χαρά και λαχτάρα αλλά γιατί συνηθίζω να διαβάζω τα βράδια πριν κοιμηθώ... Ελπίζω τώρα που τα πράγματα ρολλάρουν σιγά σιγά μετά την μετακόμιση, να επιστρέψει και η πραγματική χαρά της ανάγνωσης... Τα βιβλία του 2022 με αντίστροφη σειρά ανάγνωσης είναι τα παρακάτω: "Τώρα θα δεις..." του Δημήτρη Γκιώνη "Ο τρόφιμος" του Sebastian Fitzek "Οι κόρες" του Alex Michaelides "Η εξαφάνιση της Στέφανι Μέιλερ" του Joël Dicker "Αϋπνία" του Stephen King "Γιάννης - Εκτόξευση στα αστέρια" της Mirin Fader "Ο Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου" της J.K. Rowling &q

Η μετακόμιση ανακατεύει τα βιβλία μιας βιβλιοθήκης, τα φέρνει πάνω κάτω και αυτά που ήταν καταχωνιασμένα πίσω πίσω ξαναβγαίνουν μπροστά, εξώφυλλα ξεχασμένα τα ξαναβλέπει το φως και μπορεί μεταξύ αυτών να ανήκει και ένα από κάποιο βιβλίο που δεν έχεις διαβάσει... Ένα τέτοιο ήταν το  "Τώρα θα δεις..." του Δημήτρη Γκιώνη , ένα αφήγημα σκάρτων 140 σελίδων που βρήκα κατά το ξεπακετάρισμα των βιβλίων της βιβλιοθήκης μου και διάβασμα μέσα σε δύο βράδια, τόσο όσο για να με πάρει ο ύπνος... Ο αφηγητής είναι ο Δημήτρης Κούκος, ένα παιδί πολύτεκνης οικογένειας από κάποιο χωριό, υποθέτω της Πελοποννήσου, που περιγράφει με την παιδική του αφέλεια και αθωότητα την ζωή του χωριού στην μετεμφυλιακή Ελλάδα... Οι αφηγήσεις είναι σύντομες και αφορούν διάφορα θέματα, όπως το σχολείο, το παιχνίδι, την θρησκεία, τις οικογενειακές σχέσεις, τον θάνατο, την πολιτική κατάσταση, κτλ.... Όλες δοσμένες με αφέλεια και χιούμορ, πολλές φορές, ακόμα και όταν περιγράφονται σκληρά πράγματα, δίνουν μια εικόνα

Η μετακόμιση ολοκληρώθηκε το ΣΚ που μας πέρασε, κοντέψαμε να αφήσουμε τα κοκαλάκια μας αλλά τα καταφέραμε...  Το σπίτι είναι πολύ όμορφο, δεν θέλω να φλεξάρω που λένε και τα παιδιά μου αλλά δεν το πιστεύω ότι ζω σε ένα τέτοιο σπίτι... Έχω μονίμως την αίσθηση ότι μένω σε κάποιο πολύ καλό Airbnb και σήμερα αύριο θα πρέπει να κάνω ckeck out και να γυρίσω στο σπίτι μου... Όλη η οικογένεια ζει σε παρόμοια φάση σοκ και δέους, μέχρι και τα παιδιά μαζεύουν τα πράγματα τους, τις τσάντες και τα παπούτσια τους, βάζουν τα πιάτα τους στον νεροχύτη, κανένας δεν θέλει να χαλάσει την όμορφη εικόνα του καινούργιου μας σπιτιού... Κάθομαι και γράφω αυτό το post στο νέο γραφείο που αγοράσαμε για να δουλεύω από το σπίτι και έχω στην μύτη μου την "καινουργίλα" του ξύλου...  Χθες το βράδυ που πήγα να πάρω τον Σπύρο από τα αγγλικά  περάσαμε έξω από το παλιό μας σπίτι και με ρώτησε το παιδί αν μου λείπει καθόλου, σε αυτόν του λείπει... Του είπα ότι δεν μου λείπει καθόλου... Τα τελευταία 2χρόνια δεν π