Ψαροκόκαλο...

Όσο πιο ψηλά φτάνεις, τόσο πιο επώδυνη είναι η πτώση... Όσα περισσότερα έχεις, τόσο περισσότερο φοβάσαι μην τα χάσεις...  Αν είσαι υπεύθυνος για άλλους ανθρώπους σε ένα χώρο εργασίας πρέπει να συνδυάσεις τα παραπάνω με το ότι είναι ευθύνη σου να υπερασπίζεσαι πάντα το συμφέρον των ανθρώπων που έχεις από κάτω σου διότι αφενός για αυτό πληρώνεσαι παραπάνω από τους άλλους και αφετέρου, όσο καλύτερα είναι/νιώθουν οι άνθρωποι σου τόσο καλύτερη θα είναι η δουλειά τους και άρα θα επωφεληθείς εσύ μακροπρόθεσμα...  Ο καλός ηγέτης αντιλαμβάνεται αυτή την ισορροπία που πρέπει να κρατάει και κάνει ότι καλύτερο μπορεί, πολλές φορές με προσωπικό κόστος βραχυπρόθεσμα...  Ο κακός ηγέτης σκέφτεται μόνο αυτά που ο ίδιος έχει να χάσει και είναι καταδικασμένος στην αποτυχία μακροπρόθεσμα... εκτός και αν βρίσκεται σε ένα στρεβλό corporate περιβάλλον, όπως είναι αυτό πολλών ελληνικών εταιρειών, που η επιτυχία και η μακροημέρευση κρίνεται και από άλλους παράγοντες (προσωπικές σχέσεις, συναλλαγές κάτω από το

Το αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών είναι τρομακτικό... Όχι γιατί έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν τον ψήφισα καν, αλλά γιατί εδραιώνει την κυριαρχία της Δεξιάς όπως ποτέ άλλοτε στην σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας και ανοίγει το δρόμο για μια άνευ προηγουμένων άλωση σε ότι έχει απομείνει από το όποιο κοινωνικό πρόσωπο του ελληνικού κράτους...  Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΜΕΡΑ25 θα προσπαθήσουν να ρίξουν μέρος της ευθύνης για το αποτέλεσμα στον πόλεμο που δέχθηκαν από τα ΜΜΕ, στην αποχή, την αδιαφορία, την προεκλογική παροχολογία και δεν θα έχουν και πολύ άδικο αλλά οφείλουν να κάνουν αυτοκριτική και μάλιστα πολύ αυστηρή... Αμφότεροι απέτυχαν παταγωδώς να πείσουν τους ψηφοφόρους για τις προθέσεις τους και το πρόγραμμά τους, να κάνουν διακριτές τις θέσεις τους και να τονίσουν τα σημεία διαφοροποίησης με τις άλλες προτάσεις εξουσίας και πυροβόλησαν ουκ ολίγες φορές τα πόδια τους καθ' όλη τη διάρκεια της τετραετίας της διακυβέρνησης Μητσοτάκη... Με την ανεπάρκεια τους (ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ) ανέστησαν ξανά το πρ

Η δημόσια παραδοχή μου στο προηγούμενο post ότι πέρασε από το μυαλό μου να κλείσω το Ψαροκόκαλο σόκαρε περισσότερο εμένα τον ίδιο... Πώς είναι δυνατόν να κλείσει ένας κύκλος τόσων χρόνων; Θα χαθεί η δυνατότητα των παιδιών μου να κρyφοκοιτάξουν μέσα στο μυαλό του πατέρα τους όσο αυτός και αυτά μεγάλωναν; Σπάω το κεφάλι μου να βρω κάτι να γράψω, να κάνω μαγικά να με ξεπεράσω που λέει κι ο Λεξ, αλλά ως συνήθως οι σκέψεις στο μυαλό μου είναι ένα κουβάρι...  Θα προσπαθήσω να το ξεμπερδέψω... Ζω μια περίοδο που προσπαθώ ακόμα να προσαρμοστώ στις αλλαγές που μου έχουν συμβεί... Κάτι το σπίτι και όσα προηγήθηκαν, κάτι οι αναποδιές με την υγεία μου, κάτι κάποιες επαγγελματικές απογοητεύσεις, κάτι τα χρόνια που περνάνε, κάτι τα παιδιά μου που μεγαλώνουν και χρειάζονται διαφορετικά πράγματα με έχουν κάνει να αναθεωρήσω πολλά πράγματα σχετικά με τη ζωή μου και να φτάσω σε κάποιες παραδοχές άλλες εύκολες και άλλες δύσκολες... Δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους κι ούτε αυτοί με καταλαβαίνουν... Δυσκολεύ

Η μετακόμιση ολοκληρώθηκε το ΣΚ που μας πέρασε, κοντέψαμε να αφήσουμε τα κοκαλάκια μας αλλά τα καταφέραμε...  Το σπίτι είναι πολύ όμορφο, δεν θέλω να φλεξάρω που λένε και τα παιδιά μου αλλά δεν το πιστεύω ότι ζω σε ένα τέτοιο σπίτι... Έχω μονίμως την αίσθηση ότι μένω σε κάποιο πολύ καλό Airbnb και σήμερα αύριο θα πρέπει να κάνω ckeck out και να γυρίσω στο σπίτι μου... Όλη η οικογένεια ζει σε παρόμοια φάση σοκ και δέους, μέχρι και τα παιδιά μαζεύουν τα πράγματα τους, τις τσάντες και τα παπούτσια τους, βάζουν τα πιάτα τους στον νεροχύτη, κανένας δεν θέλει να χαλάσει την όμορφη εικόνα του καινούργιου μας σπιτιού... Κάθομαι και γράφω αυτό το post στο νέο γραφείο που αγοράσαμε για να δουλεύω από το σπίτι και έχω στην μύτη μου την "καινουργίλα" του ξύλου...  Χθες το βράδυ που πήγα να πάρω τον Σπύρο από τα αγγλικά  περάσαμε έξω από το παλιό μας σπίτι και με ρώτησε το παιδί αν μου λείπει καθόλου, σε αυτόν του λείπει... Του είπα ότι δεν μου λείπει καθόλου... Τα τελευταία 2χρόνια δεν π

Δουλεύω άλλη μια φορά από το σπίτι, η τηλεργασία καλά κρατεί παρόλο που η εταιρεία δεν λέει να τη θεσμοθετήσει επίσημα...  Κάθομαι στο κρεβάτι με το lap top στα γόνατά μου και μαξιλάρια να στηρίζουν την μέση μου που με κάνει να υποφέρω μετά από την Κυριακή που πήγα για μπάσκετ με τον Θάνο... Ένα από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να αγοράσω στο καινούργιο σπίτι είναι μια καλή καρέκλα γραφείου... Έγραψα "καινούργιο σπίτι" και είναι αλήθεια, δεν θα αγοράσουμε αλλά θα νοικιάσουμε... Βρήκαμε ένα πολύ καλό σπίτι, μεγαλύτερο, πολύ πιο καινούργιο, πλήρως εξοπλισμένο, πιο ακριβό αλλά συνειδητά αποφασίσαμε να προχωρήσουμε, το θέλουμε, μπορούμε να το κάνουμε, το χρωστάμε στον εαυτό μας... Τώρα βρισκόμαστε στην άχαρη φάση που περιμένουμε να βαφτεί το σπίτι και να γίνει η μετακόμιση, μου προκαλεί λίγο εκνευρισμό αυτή η αναμονή αλλά είναι ελεγχόμενος... Πιστεύω πολύ σημαντικό λόγο σε αυτή την "λογική" διαχείριση του άγχους και του εκνευρισμού έχει να κάνει ότι έχω σταματήσει να π

Έφτασα αισίως τα 44 και στατιστικά αν το δεις έχω φτάσει στο μέσο του προσδόκιμου ζωής μου, άντε κάτι παραπάνω... Έχω ζήσει μια καλή ζωή και είναι μεγάλο επίτευγμα για μένα να το λέω πριν μου το υπενθυμίσει κάποιος άλλος, παρόλες τις πολλές δυσκολίες των τελευταίων 4 ετών... Τα χρόνια από το 2018 μέχρι σήμερα ήταν εξαιρετικά δύσκολα για μένα, ταλαιπωρήθηκα πολύ από θέματα οικογενειακά, υγείας (σωματικής και ψυχικής), οικονομικά, προσωπικά και τράβα κορδέλα... Ο τελευταίος χρόνος από τα μέσα του 2021 μέχρι το φετινό καλοκαίρι περιλάμβανε την κορύφωση (όχι του Θείου Δράματος 😆) της έντασης με αποτέλεσμα την κατάρρευση που ήρθε πολύ φυσιολογικά...  Τώρα που βρίσκομαι σε ένα καλό σημείο όσον αφορά την διαχείριση των καταστάσεων και των συναισθημάτων μου, προσπαθώ να αξιολογήσω προς όφελός μου όλη αυτή την περίοδο... Παρόλες τις δυσκολίες έχω καταφέρει να έχω μια οικογένεια που αγαπώ και με αγαπά και που στάθηκε όρθια και στην θέση της παρ' όλα τα δύσκολα... Κατάφερα μέσα στον πανικό ν

Όπως έχω πει σε προηγούμενο post, είμαι 44 χρονών κι επί της ουσίας δεν ξέρω ποια είναι τα όρια μου... Ποιο είναι το σημείο που πρέπει όντως να πιέσω τον εαυτό μου για να πάω στο επόμενο level και που πρέπει να κάνω πίσω γιατί απλά έφτασα το όριο των αντοχών και των ικανοτήτων μου... Αυτή η "πάθηση" με έχει οδηγήσει στο να υπερεκτιμήσω πολλάκις τις δυνάμεις μου και να φάω τα μούτρα μου ξανά και ξανά και ξανά...  Η γυμναστική είναι ένα τομέας που πρέπει να ξεπεράσεις τα όριά σου, να πιέσεις τον εαυτό σου να βγει από το comfort zone και να ξεπεράσει τα όρια που έχεις βάλει ο ίδιος τον εαυτό σου... Στην περίπτωση μου το ζήτημα γίνεται αυτομάτως πολύπλοκο για τους λόγους που προανέφερα... Στην περίπτωσή μου η έμφυτή τεμπελιά μου δεν βολέβει καθόλου και επιπλέον προσθέτει και τις τύψεις στο μείγμα... Ακριβώς επειδή είμαι τεμπέλης είμαι και ανυπόμονος, θέλω αποτελέσματα και τα θέλω τώρα και για αυτό ποτέ δεν έχω μέτρο... Ή που θα σαπίζω όλη μέρα ή που θα προσπαθώ να ανέβω τον Υμηττ

Περνάω μια φάση ανασκόπησης και αναθεώρησης... Εξετάζω κάθε παράμετρο και κάθε πιθανότητα, τίποτα μέσα στο μυαλό μου δεν έχει μείνει στο απυρόβλητο... Προσπαθώ να βρω ένα νέο τρόπο να ζω γιατί ο προηγούμενος απέτυχε, δεν είμαι χαρούμενος, το πρωί για να σηκωθώ από το κρεβάτι και το βράδυ για να κοιμηθώ καλά, χρειάζομαι βοήθεια.. Είμαι πολύ εριστικός σε κάποιες περιπτώσεις, κάνω το minimum των συμβιβασμών σε καταστάσεις και καθημερινότητα... Προφανώς ψάχνω τρόπο να εκτονώσω την εσωτερική μου πίεση μοιράζοντας ευθύνες και σίγουρα δεν είναι δίκαιο για κάποιους από αυτούς που ζούνε γύρω μου αλλά από την άλλη έχω σηκώσει πολύ βάρος στην πλάτη μου τόσα χρόνια για να μην το κάνω...  Δεν θέλω να είμαι στο σπίτι που μένω, δεν το θεωρώ "σπίτι μου", το θεωρώ κατάλυμα από το οποίο θέλω να φύγω το συντομότερο δυνατόν... Δεν αντέχω στην ιδέα ότι θα περάσω άλλα Χριστούγεννα εδώ μέσα... Δυστυχώς στο "μέτωπο" τα πράγματα δεν πάνε καλά... Σπίτι που να μας αρέσει και να είναι εντός το

Δεν διαβάζω, δεν βλέπω ταινίες, παρά μόνο όταν είμαι με τα παιδιά μου που κάθε βράδυ θέλουν να μπαστακωνόμαστε και οι τρεις στον καναπέ και να βλέπουμε ότι θέλουν μαζί, εγώ κρυφοκοιτάζω το κινητό μου, αυτοί γκρινιάζουν αλλά δουλεύει το πράγμα...  Θέλω να κοιμάμαι νωρίς και μεσημέρι όποτε μπορώ, απολαμβάνω την ανάπαυλα της συνειδητής εγκεφαλικής δραστηριότητας, ξενερώνω όταν βλέπω όνειρα...  Έχω ελαττώσει πάρα πολύ τα social media, δεν διαβάζω ειδήσεις και όταν το κάνω κάτι θα συμβεί και θα αρρωστήσω κυριολεκτικά από τα νεύρα και την αηδία όπως χθες με την αποφυλάκιση του Λιγνάδη...  Προσέχω τι τρώω και κυρίως προσέχω τι πίνω και αυτό φαίνεται πιστεύω...  Το τελευταίο breακ down ήταν αρκετά αποκαλυπτικό για μένα... Συνειδητοποίησα ότι ακριβώς επειδή όλη μου τη ζωή θεωρούσα τον εαυτό μου αδύναμο σαν χαρακτήρα, από πείσμα προσπαθούσα πάντα να ξεπερνάω τα όριά μου με αποτέλεσμα ποτέ να μην με προστατέψω... Είμαι 44 χρονών και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω ποια είναι τα όρια μου, πού είναι η

Δέκα χρόνια μετά όλα ξανασυμβαίνουν από την αρχή...  Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που νοικιάζω ενώ πληρώνεται πλουσιοπάροχα και στην ώρα του πάντα αξιώνει να πληρώνω από την τσέπη μου τα έξοδα των ιδιοκτητών...  Ακούω για ανθρώπους που νοικιάζουν σπίτι και έχουν ανθρώπινους ιδιοκτήτες που εκτιμάνε τον καλό νοικάρη, εγώ έχω αξιωθεί να γνωρίσω μόνο εγωιστικά καθίκια που αξιώνουν από το δυστυχή φουκαρά που νοικιάζει το σπίτι τους να στέκεται στο ένα πόδι μπροστά τους και να κάνουν ότι θέλουν...  Δεν μπορώ να διαχειριστώ αυτές τις συμπεριφορές, τα νεύρα μου δεν αντέχουν...  Βγαίνω ξανά μετά από 10 χρόνια στην αναζήτηση κατοικίας κι όπου μας βγάλει, με μια αγορά ακινήτων στα άκρα, με τιμές που δεν ανταποκρίνονται στους μισθούς και την ακρίβεια του σήμερα... Το παράπονό μου είναι ότι δουλεύω πολύ και παίρνω καλό μισθό αλλά σαν να μην φτάνει ποτέ για να πετύχω αυτά που ονειρεύομαι, τα παλιότερα χρόνια με μικρότερο μισθό κατάφερνα πολλά περισσότερα από ότι σήμερα...  

Είναι μια φράση που λίγο πολύ την έχουν πει όλοι οι εργαζόμενοι ή θα έπρεπε να την λένε... Όλοι μας δουλεύουμε για τα λεφτά, δεν είμαστε χομπίστες, τα λεφτά έρχονται με την εξειδίκευση και κανένας δεν θέλει να είναι το παιδί για όλες τις δουλειές μήπως όμως οι εργαζόμενοι στον χώρο της Πληροφορικής/Τεχνολογίας θα πρέπει να χρησιμοποιούν αυτή την φράση λίγο πιο προσεκτικά από τους υπόλοιπους εργαζομένους; Οι καιροί έχουν αλλάξει, εδώ και πολλά πολλά χρόνια... Η Πληροφορική είναι ένας κλάδος μεταβαλλόμενος και εξελισσόμενος με συγκλονιστικές ταχύτητες... Η εποχή που μάθαινες κάτι συγκεκριμένο και αυτό έκανες σε όλη σου την ζωή έχει περάσει ανεπιστρεπτί, οι εξαιρέσεις κάποιων τεχνολογιών που επιβιώνουν και εξακολουθούν να δίνουν θέσεις εργασίας μετά από πολλά χρόνια, σχεδόν ίδιες και απαράλλακτες (πχ COBOL) είναι απλά αυτές που επιβεβαιώνουν τον κανόνα... Ως επαγγελματίας στον χώρο της Πληροφορικής οφείλεις να γνωρίζεις ότι πρέπει διαρκώς να επιμορφώνεσαι, να εξελίσσεσαι και να αντιμετωπί

Ο Σπύρος είναι 12 χρονών και πλέον οι απορίες του είναι πολύ πιο σύνθετες... Είναι ένα παιδί που τις ώρες που τρώει στο tablet δεν τις ξοδεύει μόνο στα παιχνίδια και το YouTube, ψάχνει και διαβάζει πολλά πράγματα που τον ενδιαφέρουν... Τις προάλλες  περπατούσαμε οι δυο μας γυρνώντας από κάπου και με ρώτησε κάτι σχετικά με πολιτικά συστήματα, κομμουνισμό, καπιταλισμό, τέτοια πράγματα... Εγώ έχω μια συγκεκριμένη πολιτική αντίληψη και κοσμοθεωρία αλλά θεωρώ ότι δεν έχει τόσο νόημα να "κατηχήσεις" το παιδί σου με αυτό που θεωρείς σωστό όσο το να το βοηθήσεις να ανακαλύψει μόνο του την αλήθεια μέσα από την καθημερινή σου πρακτική, να καταλάβει μόνο του γιατί πιστεύεις εσύ αυτό που πιστεύεις και να του δώσεις την δυνατότητα να σε κρίνει ή και να διαφωνήσει μαζί σου... Σε κάποια φάση η κουβέντα πήγε στο κατά πόσο πέτυχε ή δεν πέτυχε ο υπαρκτός σοσιαλισμός ή το κατά πόσο είναι επιτυχημένο πολιτικό σύστημα ο καπιταλισμός... Του είπα ότι για μένα οι θεωρίες είναι σημαντικές αλλά ακόμα

Παίρνω ένα πολύ καλό μισθό...  Είμαι από εκείνους τους τυχερούς που ναι μεν δουλεύουν πολύ αλλά αμείβονται πολύ καλά για τη δουλειά τους... Η Μάρα παίρνει επίσης ένα καλό μισθό, δεδομένων των συνθηκών, πολύ πάνω από τον μέσο όρο... Εν ολίγοις μπαίνουν αρκετά λεφτά στο σπίτι μας, πολλά παραπάνω από την μέση ελληνική οικογένεια, για το ελληνικό κράτος είμαστε προνομιούχοι, συγκριτικά με πολλές άλλες ελληνικές οικογένειες με την ίδια σύνθεση με τη δική μας, σίγουρα είμαστε... Εμείς οι προνομιούχοι λοιπόν, μένουμε στο νοίκι, στην Αγία Παρασκευή, όπου μέναμε πάντα κι έχουμε δύο παιδιά, 12 και 9 ετών...  Εμείς οι προνομιούχοι που ούτε τα ταξίδια κάνουμε, ούτε τα θέατρα και τις διασκεδάσεις, ούτε τα παιδιά μας κάνουν δραστηριότητες που απαιτούν μεγάλη οικονομική συνεισφορά, ΖΟΡΙΖΟΜΑΣΤΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ....  Οι τελευταίοι μήνες απαιτούν προγραμματισμό και αυστηρή διαχείριση, έξοδα που μετατίθενται στους επόμενους και έξοδα που δεν μπορούν να καλυφθούν από το μηνιαίο εισόδημα και αναγκαζόμαστε να βάλ

Αυτό το timeline ξεκινάει στις 7/2 και λήγει σήμερα... Πριν την 7/2 είχε προηγηθεί ο τριπλός εμβολιασμός ο δικός μου και την Μάρας ενώ τα παιδιά είχαν κάνει την πρώτη δόση του εμβολίου... Τη Δευτέρα 7/2 , το απόγευμα μάθαμε από το Viber group της τάξης του Σπύρου ότι εντοπίστηκε κρούσμα συμμαθητή του... Αυτό αποτελεί ρουτίνα την φετινή χρονιά οπότε δεν προβληματιστήκαμε ιδιαίτερα, έτσι κι αλλιώς την επομένη έπρεπε να προσκομίσουν στο σχολείο αρνητικό self test, θα μαθαίναμε άμεσα τι συνέβαινε... Την Τρίτη 8/2 τα παιδιά κάνουν self test και βγαίνουν αμφότερα αρνητικά, οπότε πάνε κανονικά στο σχολείο, η Μάρα κι εγώ στο γραφείο, κάθε Τρίτη και Παρασκευή δουλεύω on-site, τις υπόλοιπες μέρες στο σπίτι... Την Τετάρτη 9/2 τα παιδιά δεν πάνε στο σχολείο, έχουμε προγραμματίσει την δεύτερη δόση του εμβολιασμού, όλα πάνε καλά... Την Πέμπτη 10/2 τα παιδιά πάλι δεν πάνε στο σχολείο... Για κανένα λόγο, απλά κάνανε κοπάνα... Το βράδυ βάζοντας τους για ύπνο παρατηρώ ότι ο Σπύρος έχει καταρροή αλλά

Σήμερα πρωί πρωί παραλάβαμε email από το Δημοτικό Σχολείο που πάνε και τα δυο μου παιδιά το οποίο μας ενημέρωνε ότι εμφανίστηκε κρούσμα στο ΣΤ2, το τμήμα του Σπύρου, και για αυτό τον λόγο μας ζητούσε να κρατήσουμε τα παιδιά μας στο σπίτι...  Δεδομένου ότι την προηγούμενη εβδομάδα που υπήρχε κρούσμα στο ΣΤ1 δεν ζητήθηκε να κρατηθούν τα παιδιά στο σπίτι καθώς το πρωτόκολλο του Υπουργείου Παιδείας προβλέπει ότι ένα τμήμα κλείνει όταν αρρωσταίνουν οι μισοί μαθητές συν 1, θεωρήσαμε ότι πρέπει να νόσησε η δασκάλα... Η υπόθεσή μας επιβεβαιώθηκε από την ίδια τη δασκάλα λίγο αργότερα...  Το κωμικοτραγικό είναι ότι τα πρωτόκολλα του Υπουργείου Παιδείας δεν προβλέπουν κάτι στην περίπτωση που νοσήσει ο δάσκαλος, η αναστολή λειτουργίας του τμήματος ήταν πρωτοβουλία της διεύθυνσης του σχολείου, πολύ λογική κατά την προσωπική μου άποψη αφού πιθανή συνδιδασκαλία θα προκαλέσει επιπλέον συνωστισμό στις ήδη υπεράριθμες τάξεις...  Για δεύτερη εβδομάδα στην σειρά διαταράσσεται η φυσιολογική λειτουργία του

Χθες το μεσημέρι όταν επέστρεψαν τα παιδιά μου από το σχολείο, μου είπε ο Σπύρος ότι στο άλλο τμήμα της ΣΤ' Δημοτικού βρέθηκε κρούσμα COVID-19 κι ότι όλα τα παιδιά και των δύο τάξεων θα πρέπει να κάνουν δύο rapid test μέσα στην εβδομάδα, ένα άμεσα κι ένα την Πέμπτη... Πήγα τον Σπύρο κατευθείαν για να κάνει το test, το οποίο βγήκε ευτυχώς αρνητικό... Ενημέρωσα την Μάρα και αυτή με την σειρά της ενημέρωσε άμεσα για το αποτέλεσμα τους υπόλοιπους γονείς στο Viber group της τάξης... Όσο περνούσαν οι ώρες μαθαίναμε τα αποτελέσματα των rapid tests και άλλων μαθητών και από τα δύο τμήματα της ΣΤ' Δημοτικού, κάποια παιδιά δυστυχώς θετικά, αλλά όχι όλων... Ειδικά από το άλλο τμήμα, το τμήμα του κρούσματος, μέχρι αργά το βράδυ μόνο 8 γονείς είχαν μπει στον κόπο να ενημερώσουν τους υπόλοιπους γονείς για τα αποτελέσματα των rapid tests που έκαναν (;;;) τα παιδιά τους... Το σχολείο δεν ανακοίνωσε το όνομα του παιδιού που ήταν το πρώτο κρούσμα και όσο και αν θα με καθησύχαζε περισσότερο να το

Βλέπω τον Φίλιππο στο "The Crown" να εξοργίζεται με τον μαλθακό γιο του Κάρολο, να θέλει να τον σκληραγωγήσει, να τον ετοιμάσει, όπως θεωρεί αυτός κατάλληλα, για τις δυσκολίες της ζωής... Η αλήθεια είναι ότι τον νιώθω απόλυτα... Τα ίδια προσπάθησε να κάνει κι ο δικός μου πατέρας, τα ίδια προσπαθώ να κάνω κι εγώ στα δικά μου παιδιά, όσο κι αν στην θεωρία λέω ότι ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, ότι πρέπει να σεβόμαστε τις ιδιότητες και τις δεξιότητες του καθενός...  Πιστεύω ότι κάθε πατέρας προσπαθεί μέσα από τα παιδιά του να σκοτώσει τους δικούς του δαίμονες, αυτούς που τον βασάνισαν και τον σημάδεψαν... Πιστεύει ότι μπορεί να μεταλαμπαδεύσει αυτή την εμπειρία που έχει συσσωρεύσει μέσα από τα χρόνια που έχει ζήσει, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες του, στα παιδιά του, να τους προετοιμάσει ένα δρόμο πιο στρωτό και λιγότερο επώδυνο από αυτόν που  περπάτησε αυτός...  Η αντικειμενική αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να πλάσουμε τα παιδιά μας σαν τις βέλτιστες εκδόσεις του εαυτού

Μου αρέσει το φθινόπωρο αλλά με στεναχωρεί...  Συνήθως φθινόπωρο θα πάθω το μεγάλο ψυχολογικό breakdown μου, φθινόπωρο ήταν η τελευταία φορά που αναζήτησα τη βοήθεια ενός ψυχοθεραπευτή, φθινόπωρο είναι και τώρα που και πάλι νιώθω "under the weather"... Οδηγώντας χθες στο σπίτι από τη δουλειά κι ενώ αισθανόμουν πραγματικά στενοχωρημένος σκεφτόμουν γιατί μου συμβαίνει αυτό...  Κάθε φθινόπωρο διαδέχεται το καλοκαίρι και έρχεται με την φούρια του καλοκαιριού... Έχουν τελειώσει οι διακοπές, έχουν τελειώσει τα λεφτά και είμαι αναγκασμένος να ρίξω ρυθμούς... Τα οικονομικά μου παραδοσιακά έχουν τα μαύρα τους τα χάλια μέχρι τα Χριστούγεννα που θα πάρω το δώρο, οι οικονομικές απαιτήσεις του φθινοπώρου είναι πάντα μεγάλες κι εγώ ζορίζομαι, πόσο μάλλον φέτος που πρέπει να βρεθεί μια μακροπρόθεσμη λύση για το θέμα σπίτι, μένουμε στο νοίκι και μετά από 9 χρόνια πρέπει να πάρουμε την απόφαση να φύγουμε για διάφορους λόγους... Φοβάμαι πολύ το ρίσκο του δανείου διότι προϋποθέτει μια οικονομικ

Δύσκολο να κοιτάς τον καθρέφτη...  Πολλές φορές βλέπεις κάτι που δεν σου αρέσει, κάτι που σε απογοητεύει, κάτι που δεν ταιριάζει με το αφήγημα που έχεις φτιάξει στο μυαλό σου για τον εαυτό σου...  Πολλοί τον αποφεύγουν και κάνουν πως δεν τον κοιτάνε, υποκρίνονται ότι δεν υπάρχει, προτιμούν την εικόνα του εαυτού τους μέσα στο κεφάλι τους κι όχι αυτή που βλέπουν τα μάτια τους...  Υπάρχουν άνθρωποι που κρατάνε ένα καθρέφτη ψηλά, τον κοιτάνε συχνά και τον δείχνουν και στους άλλους για να καθρεφτιστούν κι αυτοί... Αυτοί οι άνθρωποι έχουν φανατικούς φίλους ή φανατικούς εχθρούς, οι περισσότεροι είναι οι εχθροί...  Λίγοι εκτιμούν το κοίταγμα στον καθρέφτη, οι περισσότεροι προτιμούν να κοιτάνε το πορτρέτο τους που έχουν βάλει σε βάθρο...  Στο τέλος αναγκάζεσαι να πεις ένα "Δεν βαριέσαι" και πας παρακάτω...  

Δεν προσπαθώ να ευλογήσω τα γένια μου ούτε να εξιλεωθώ γιατί ήμουν από αυτούς που έφυγαν κυνηγημένοι από την φωτιά στην Εύβοια, νιώθω όμως ότι εξίσου σημαντικό με την ανθρωπιστική βοήθεια που καταφθάνει στο νησί είναι να επιστρέψουμε εμείς οι άνθρωποι...  Με σεβασμό προς το περιβάλλον και τους ντόπιους να επιστρέψουμε για να σταθούμε δίπλα τους, να κολυμπήσουμε στις θάλασσές τους, να φάμε στις ταβέρνες και να πιούμε καφέ, να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι δεν είναι μόνοι, ότι ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΙ, ότι θα τους στηρίξουμε να μην χρειαστεί να εκκενώσουν άλλη μια φορά τα χωριά τους, όχι εξαιτίας της φωτιάς αυτή την φορά αλλά εξαιτίας της ανεργίας και της φτώχειας...  Αυτό νιώθω ότι πρέπει να κάνουμε εμείς, άνθρωπος προς άνθρωπο, το τι ΟΦΕΙΛΕΙ να κάνει το κράτος για να μην ερημώσει και ρημαχτεί ο τόπος είναι άλλη ιστορία...