Αλογκάκι...

Πηγαίνουμε οικογενειακώς στην Αίγινα από το 2011 και από την πρώτη φορά μέχρι και φέτος τουλάχιστον μια φορά πάμε βόλτα με άμαξα, με το "αλογκάκι" που έλεγε ο Σπύρος όταν ήταν μικρός... 

Φέτος πήγαμε και πάλι βόλτα με την άμαξα και συνειδητοποίησα ότι ήταν η τελευταία φορά που μπήκαμε οι 4 μας σε μια άμαξα στην Αίγινα... Τα αγόρια έχουν ψηλώσει και μεγαλώσει, χωρέσαμε μετά βίας στα έτσι κι αλλιώς στενά καθίσματα της άμαξας, για την ακρίβεια για να χωρέσουμε τα αγόρια κάτσανε στα πόδια τα δικά μου και της Μάρας... 

Συγκινήθηκα λίγο όταν σκέφτηκα την πρώτη φορά που κάναμε οι 4 μας βόλτα με άμαξα στην Αίγινα το καλοκαίρι του 2013 με τον Σπύρο 3 χρονών και τον Θάνο 4 μηνών που τους είχαμε και πάλι στην αγκαλιά μας, μου φάνηκε σαν να έκλεισε ένας κύκλος...

Η ψυχολογία της πανδημίας...

Πέραν του φόβου και της ανασφάλειας λόγω της ασθένειας αυτής καθαυτής, αυτή η περίοδος του COVID2019 έφερε στην επιφάνεια πολλά ψυχικά και συναισθηματικά ζητήματα σε πολλούς από εμάς... Όταν στερείσαι της ανθρώπινης παρουσίας και αλληλεπίδρασης, όταν έχεις ελεύθερο χρόνο/άδειο χρόνο στον οποίο δεν είσαι συνηθισμένος, κοιτάς προς τα μέσα, στον προσωπικό σου καθρέφτη και πολλές φορές αυτό που βλέπεις δεν σου αρέσει και σε τρομάζει... Όπως λέει και αυτό το quote του Νίτσε:

Αν κοιτάξεις για πολλή ώρα την άβυσσο, στο τέλος και η άβυσσος θα κοιτάξει εσένα.

Όλα αυτά που θάψαμε και παραμερίσαμε τόσα χρόνια βρήκαν τον τρόπο να βγουν στην επιφάνεια και αυτό είναι αβάσταχτο πολλές φορές και όντως μπορεί να σε ρίξει στην άβυσσο αλλά είναι και μια ευκαιρία να λύσεις λογαριασμούς και να τακτοποιήσεις επιτέλους κάποια πράγματα... 

Προσωπικά δεν θεωρώ ότι έχω ξεμπερδέψει με την άβυσσο μέσα μου αλλά μέσα από αυτή τη διαδικασία της τακτοποίησης έχω μπορέσει να κάνω κάποια βήματα προς τα εμπρός, όπως το να είμαι ικανός πλέον να συγκεκριμενοποιώ την αιτία της δυσφορίας μου και της στενοχώριας μου και να μην παίρνει τους πάντες η μπάλα χωρίς διάκριση... Να μπορώ να εκφράζω με λέξεις την στενοχώρια μου και τη δυσφορία μου και να την επικοινωνώ στους άλλους χωρίς να είναι απαραίτητο να γίνει καυγάς όποτε το κάνω... Προσπαθώ πάντα να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι στη ζωή έχουν σημασία οι μικρές καθημερινές νίκες κι όχι οι συγκλονιστικοί θρίαμβοι που συμβαίνουν μια ή δυο φορές στην ζωή σου αν είσαι τυχερός...και συνεχίζω 😊

Το τραγούδι του Χιλμπίλη...

Είδα το "Τραγούδι του Χιλμπίλη" χθες το βράδυ και στράγγισα στο κλάμα... 

Χρόνια είχε μια ταινία να με επηρεάσει έτσι, πατήθηκαν μέσα μου τόσα πολλά κουμπιά, ταυτίστηκα τόσο πολύ με αυτό που έβλεπα που ταράχτηκα πραγματικά... Όχι γιατί η ζωή η δική μου και της οικογένειας μου μοιάζει τόσο πολύ με αυτή της οικογένειας του J.D. Vance, κάθε άλλο... Αυτό που με σόκαρε γιατί μου ήταν πολύ οικείο ήταν το στοιχείο της παραίτησης, της ζωής που σε παίρνει από κάτω, το αίσθημα της ματαιότητας, ότι όσο κι αν προσπαθήσεις δεν θα τα καταφέρεις... 

Το ξέρω αυτό το συναίσθημα, το έχω δει στους οικείους μου και παλεύω καθημερινά μαζί του, μέρα την μέρα, ξέρω ότι είμαι επιρρεπής σε αυτό, ότι είναι εύκολο για μένα να αφεθώ στην παραίτηση και την αυτολύπηση όχι τόσο γιατί έχω τους λόγους να το κάνω αλλά γιατί μεγάλωσα έτσι, το έβλεπα παντού, στο σπίτι, στη γειτονιά, στους φίλους μου... Το μόνο πράγμα που με έσωσε από αυτό που είμαι είναι η Μάρα και τα παιδιά μου... 

Ευτυχώς για μένα, γνώρισα την Μάρα πολύ νέος και μεγάλωσα μαζί της, μου έμαθε ότι πρέπει να προσπαθείς, να μην τα παρατάς, να χαίρεσαι με τις μικρές νίκες της ζωής... Περάσαμε τις δυσκολίες μας αλλά ήταν πάντα αυτή που χρειαζόμουν, αυτό που είχα ανάγκη από παιδί, να βρω ένα αντίβαρο στο σκοτάδι που είχα και έχω μέσα μου... Όταν ήρθαν στη ζωή τα παιδιά μου για διάφορους λόγους, γενικότερους αλλά και προσωπικούς, η ζωή έγινε πολύ πιο δύσκολη αλλά η έγνοια τους και η αγάπη τους δεν με άφηναν ποτέ να κατρακυλήσω εντελώς, είχα πάντα ακόμα ένα λόγο εκτός της Μάρας που σηκωνόμουν πάντα στα πόδια μου... 

Δεν τα καταφέρνω πάντα καλά, σίγουρα κάνω πολλά λάθη στην πορεία και περιμένω να μου τα χρεώσουν τα παιδιά μου και η Μάρα κάποτε αλλά θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι ασυγχώρητα κι ότι πάντα στο πίσω μέρος τους μυαλού τους θα ξέρουν ότι και τους τρεις τους, τους αγάπησα όσο δεν έχω αγαπήσει τον εαυτό μου ποτέ...

Για την ταινία δεν θέλω να πω πολλά περαιτέρω, έχουν ήδη ειπωθεί πολλά, άλλα θετικά κι άλλα αρνητικά, εγώ ξέρω ότι με συγκλόνισε, δείτε τη και βγάλτε τα συμπεράσματά σας... Το μόνο που θέλω να πω είναι ότι είναι συγκλονιστική η μεταμόρφωση και η ερμηνεία της Glenn Close στην γιαγιά του  J.D. Vance κι ότι πρέπει επιτέλους αυτή η μεγάλη ηθοποιός να πάρει ένα Oscar!

Balance...

Κάπου διάβασα ότι τα μοναχοπαίδια κάνουν τους φίλους οικογένεια για να βιώσουν αυτό που τους έλειψε...Εγώ που δεν ήμουν μοναχοπαίδι πήρα τόσο μεγάλη δόση οικογένειας μεγαλώνοντας που δεν έμαθα ουσιαστικά να κάνω φίλους και τώρα στα γεράματα όταν κάνω απαιτώ από αυτούς να είναι οικογένεια, να με προσέχουν και να με νταντεύουν... Όταν δεν το κάνουν ή νιώθω εγώ ότι δεν το κάνουν εξοργίζομαι όπως ακριβώς και με τα μέλη της βιολογικής μου οικογένειας με τη μόνη διαφορά ότι με αυτούς έχω την επιλογή της διακοπής των σχέσεων ενώ με τη βιολογική οικογένεια δεν μπορώ κι ούτε θέλω να κόψω εντελώς τον ομφάλιο λώρο... Σκέφτομαι ότι δεν είναι δίκαιο αυτό για τους φίλους, να είμαι τόσο αυστηρός κι απόλυτος αλλά πού ακριβώς υπάρχει ισορροπία στο κεφάλι μου για να βρεθεί κι εδώ;

Για να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά...

Όταν γεννήθηκα ζήσαμε στην Σάμο μέχρι τα τρία μου χρόνια... 

Ζούσαμε στο Βαθύ, σε ένα σημείο έξω από το χωριό, στην εξοχή και απέναντι μας έμενε η κυρία Στέλλα που είχε τον Έκτορα, τον πρώτο μου φίλο, ένα κυνηγόσκυλο... 

Ο καλύτερος μου άνθρωπος φίλος ήταν ο Λαζαρής, ένα πολύ ξανθό αγοράκι από το Αγρίνιο και αυτού οι γονείς ήταν δημόσιοι υπάλληλοι σε μετάθεση... 

Η ζωή μου εκεί πρέπει να ήταν πάρα πολύ ωραία ή τουλάχιστον εγώ να περνούσα τέλεια γιατί ακόμα και σήμερα στα 42 μου θυμάμαι το σπίτι μας, το δρόμο μας, το χωράφι με τις παπαρούνες που μάζευα με την μαμά μου, τους φίλους μου, έχω ακόμα στο μυαλό μου πολλές εικόνες από τη καθημερινότητά μας... 

Εδώ να πω ότι γεννήθηκα πολύ μεγαλόσωμος (5,1 κιλά) και συνέχισα να είμαι "εύσωμος" και τα επόμενα χρόνια μέχρι που ήρθε η μετάθεση του πατέρα μου και επιστρέψαμε στην Αθήνα... 

Τότε έχασα όλα τα επιπλέον κιλά και ακόμα παραπάνω και από στρουμπουλός, ροδομάγουλος επαρχιώτης έγινα ένα παιδάκι πολύ λεπτό και χλωμό... 

Η μάνα μου λέει ότι με πείραξε η αλλαγή του περιβάλλοντος, ότι φύγαμε από την εξοχή και τον καθαρό αέρα της Σάμου και πήγαμε να ζήσουμε σε ένα διαμέρισμα στον Ταύρο, στο κέντρο της Αθήνας, με το νέφος στα καλύτερά του και το γειτονικό εργοστάσιο στο Γκάζι ακόμα ανοιχτό... 

Μπορεί να έχει δίκιο η μάνα μου, κάτι θα ξέρει κι αυτή όσα και αν της έχω σούρει, η ερμηνεία που δίνω εγώ όμως σε αυτή την ιστορία είναι ότι δεν έφταιγε μόνο η αλλαγή περιβάλλοντος που άλλαξε την εμφάνισή μου αλλά και η ταραχή που ένιωσα χάνοντας τους φίλους μου, τους ανθρώπους που είχα δεδομένους, την επαφή με την φύση... 

Η δική μου ερμηνεία δίνει μια εξήγηση στην διστακτικότητα που είχα και έχω έκτοτε να δεθώ με ανθρώπους, να κάνω φίλους και ο τρόμος που έχω για την όποια μετακόμιση που την νιώθω σαν ξερίζωμα... 

Συνειδητοποιώ γράφοντας αυτές τις γραμμές ότι η φυγή από την Σάμο είναι εντελώς διαγραμμένη από την μνήμη μου ενώ θυμάμαι παλιότερα γεγονότα λες και το μυαλό μου δεν ήθελε να θυμάται αυτή την ημέρα που φύγαμε από το νησιωτικό σπίτι μας, λες και ήθελε να την ξεχάσει... 

Σκέφτομαι να κάνω μια προσπάθεια να διασταυρώσω την ερμηνεία μου με τους γονείς μου με την πρώτη ευκαιρία αν και δεν ξέρω αν είναι σε θέση να με διαφωτίσουν αφού μιλάμε για τα συναισθήματα ενός τρίχρονου που ήδη από τότε ήταν master στο να τα κρύβει... 

Δεν ξέρω αν έχει νόημα να εξακριβώσω αν έχει βάση η ερμηνεία μου, δεν ξέρω τελικά αν έχει περισσότερη αξία η "αλήθεια" ή μια ιστορία που να δείχνει λογική για να ερμηνεύσω την μετέπειτα ζωή μου, που να βοηθάει να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά... 

Από το χεράκι...

Το τελευταίο μου κόλλημα είναι το TWD, έχω δει 8 σεζόν σε δυο εβδομάδες... Το τελευταίο επεισόδιο της 8ης σεζόν με συγκίνησε πολύ όχι γιατί συμβαίνει κάτι τόσο εξαιρετικά συγκινητικό (σειρά με ζόμπι βλέπω... ), αλλά γιατί χτύπησε μια δικιά μου ευαίσθητη χορδή... 

Η κεντρική εικόνα που παίζει ξανά και ξανά είναι μια ανάμνηση του πρωταγωνιστή από τον γιο του όταν ήταν μικρός να κάνουνε βόλτα στην εξοχή πιασμένοι από το χέρι... Ο γιος του έχει πεθάνει και σε ένα γράμμα που του έχει αφήσει του λέει ότι εκείνες οι βόλτες με τον μπαμπά του τον έκαναν να νιώθει ότι ήταν ασφαλής, ότι του άνηκε ο κόσμος όλος...

Οι πιο γλυκιές αναμνήσεις από τα παιδιά μου σε μικρότερη ηλικία περιλαμβάνουν είτε και τους τρεις μας είτε εγώ και ένας από αυτούς να περπατάμε και να κρατιόμαστε από το χέρι, να τους βοηθάω να κάνουν τα πρώτα βήματα, να τους βοηθάω να εξερευνήσουν τον κόσμο/την παραλία/τον κήπο, να περάσουν τον δρόμο... Η αίσθηση εκείνη που νιώθεις εκείνο το μικρό χεράκι μέσα στην χούφτα σου ήδη ή όταν δεν το κρατάς ακόμη αλλά το νιώθεις να ψάχνει με τα δαχτυλάκια να ανοίξει την χούφτα σου για να πιαστεί... Εκείνες οι στιγμές έκαναν πάντα κι εμένα να νιώθω ασφαλής κι ότι μου ανήκει ο κόσμος όλος...

Μικρά...

• Σκεφτόμαστε να αγοράσουμε σπίτι... Τα νοίκια έχουν γίνει απλησίαστα και βαρέθηκα να εξαρτώμαι από τις επιθυμίες και τις απόψεις ενός ανθρώπου που ζει στην άλλη άκρη του κόσμου... Δεν έχουμε κεφάλαιο και το δάνειο μας θα είναι μεγάλο σε κάθε περίπτωση... Φοβάμαι...
  
  
• Ο χαρακτήρας μου μοιάζει περισσότερο γυναικείος παρά ανδρικός... Τις περισσότερες φορές μου αρέσει περισσότερο να συναναστρέφομαι τις γυναίκες της παρέας παρά τους άντρες... Κύριο ενδιαφέρον και ασχολία μου είναι τα παιδιά μου... Όταν τα είχα μωρά έλεγα χαριτολογώντας ότι το μόνο που δεν έκανα ήταν να τα θηλάσω, όχι ότι δεν το ήθελα αλλά γιατί τα βυζιά μου δεν κατεβάζανε γάλα... 
  
  
• Βαριέμαι φοβερά τις συναναστροφές του τύπου καφές/ποτό, ειδικά όταν είμαι μόνος μου χωρίς την Μάρα... Η ψιλοκουβέντα δεν είναι του στυλ μου και στο τέλος για να αντεπεξέλθω πίνω χωρίς αύριο...
  
  
• Εδώ και πολλούς μήνες δουλεύω από το σπίτι, κάτι που ονειρευόμουν χρόνια... Οφείλω να ομολογήσω ότι ενώ σε πολλές περιπτώσεις είναι εξαιρετικό, ειδικά με την έναρξη του καλοκαιριού και μετά κουράστηκα αφάνταστα (ψυχολογικά)... Με τα παιδιά μέσα στο σπίτι όλη την ημέρα και εμένα μοναδικό παρόντα ενήλικα, ακόμα και όταν ερχόταν η κοπέλα που τους απασχολεί/διαβάζει, πραγματικά δεν υπήρχε ένα συνεχόμενο δεκάλεπτο συνεχόμενης ηρεμίας παρά μόνο την νύχτα... 
  
  
• Όλο λέω ότι θα κάνω κάτι για μένα, διατροφή και γυμναστική, κι όλο το αναβάλλω... Ένας τραυματισμός στο αριστερό γόνατο ένα απόγευμα στην θάλασσα πριν από 25 μέρες μου έδωσε και μια αντικειμενική δικαιολογία... Η αδυναμία να πετύχω τους στόχους μου έριξε την ψυχολογία μου κατακόρυφα κι είναι ακόμα πεσμένη...
  
  
• Έχω ένα παράπονο από το σύμπαν, μπορεί να μην είναι απόλυτα δίκαιο ή σωστό αλλά έτσι νιώθω... Δεν μου έρχεται ποτέ κάτι εύκολα, για ότι πετύχω πρέπει να φτύσω αίμα.... Κουράστηκα, θέλω κι εγώ κάτι να επιτευχθεί αβίαστα και εύκολα...

Αυτή η εποχή του χρόνου...

Πέρσι τέτοια εποχή πέρασα μια περίοδο που ένιωθα μια απόλυτη ματαίωση και που δυσκολευόμουν να σηκωθώ και από το κρεβάτι, τόσο πολύ που ξεκίνησα μια περίοδο από συνεδρίες σε ψυχοθεραπευτή η οποία διεκόπη, όπως και τόσα άλλα στην ζωή μας, από τον κορονοϊό... 

Φέτος κι ενώ έχω γυρίσει από τις καλύτερες ίσως διακοπές της ζωής μου, νιώθω αυτό το αίσθημα της ματαιότητας να επανέρχεται... Ξέρω πώς εξελίσσεται και πού πάει και δεν θα το αφήσω φέτος να με ρίξει, πιστεύω όμως ότι ξέρω τον λόγο της επανεμφάνισής του... Είναι ότι το μυαλό μου μετά από αρκετές μέρες μακρυά από μια καθημερινότητα τοξική, από ένα τρόπο ζωής που δεν θέλω πια, που βρίσκω κενό νοήματος, αδυνατεί να μπει ξανά στο καλούπι... 

Λύση υπάρχει και αυτή είναι μόνο μία, η επιλογή μιας άλλης καθημερινότητας, ενός άλλου τρόπου ζωής, με ότι αυτό συνεπάγεται... Δεν είναι εύκολη απόφαση, το γνωρίζω πολύ καλά, πρέπει να κάνεις ρήξεις και παραδοχές και με τον εαυτό σου και τους άλλους χωρίς να είσαι απόλυτα σίγουρος ότι το εγχείρημα θα πετύχει, ότι δεν θα οδηγήσει σε άλλα αδιέξοδα... Αν δεν είχα παιδιά και οικογένεια, θα έπαιρνα το ρίσκο χωρίς δεύτερη σκέψη, τώρα όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά...

Επιστροφή στην καθημερινότητα...

Δέκα μέρες διακοπές κάπου στη Βόρεια Εύβοια έφταναν και περίσσευαν για να ηρεμήσω, να κοιμάμαι ήσυχα μεσημέρι και βράδυ, να σταματήσω να τρώω και να πίνω βουλιμικά τα βράδια όταν το σπίτι κοιμάται και το στρες μου ψάχνει διέξοδο... Δεύτερη μέρα στην Αθήνα και νιώθω το σφίξιμο στο στήθος σιγά σιγά να επιστρέφει, η τοξικότητα της καθημερινότητας στην πραγματική ζωή είναι απίστευτη... Δεν θέλω να γυρίσω πίσω στην προ διακοπών κατάσταση μου, θα το παλέψω με νύχια και με δόντια...

Όχι άλλη ανοχή...

Πολλοί από εμάς το έχουμε κάνει... Κουνήσαμε το κεφάλι χαμογελώντας αμήχανα, κάναμε ότι δεν ακούσαμε για να μην χαλάσουμε τις καρδιές μας με "δικούς" μας ανθρώπους, αλλάξαμε θέμα συζήτησης... 

Το μόνο που καταφέραμε αφήνοντας το κάθε κατακάθι να διασπείρει τις μισάνθρωπες ιδέες του είναι να πάρουν θάρρος τα κατακάθια, να πιστέψουν ότι επειδή φωνάζουν δυνατά έχουν δίκιο, ότι η σκατίλα που έχουν μέσα στο μυαλό τους είναι η κανονικότητα... 

Χρέος του κάθε ενός από εμάς που πιστεύει σε ένα κόσμο χωρίς  διαχωρισμούς που ορίζονται από εθνικότητες, θρησκείες και χρώμα δέρματος είναι να στέκεται απέναντι σε κάθε ρατσιστικό/θρησκόληπτο/φασιστικό/εθνικιστικό κατακάθι, να το εμποδίζει να διασπείρει τον βόθρο των ιδεών του, να το ξεφτιλίζει μπροστά σε όποιον ακούει ή παρακολουθεί την αντιπαράθεση... 

Όχι άλλη ανοχή στον πνευματικό/πολιτικό βόθρο,  ακόμα κι αν μιλάμε για συγγενείς ή "φίλους"...

Ποιος φταίει;

Δεν φταίει ούτε ο ανάδρομος, ούτε ο γκαντέμης ο Κούλης, ούτε κάποια άλλη κακόβουλη συναστρία... Φταις εσύ που νομίζεις ότι μπορείς να παίξεις ένα παιχνίδι εξαρχής χαμένο, που εθελοτυφλείς ότι θα το φέρεις στα μέτρα σου και θα το κερδίσεις... Δεν μπορείς να το κερδίσεις ποτέ αυτό το παιχνίδι, κι όσα λεφτά και να ξοδέψεις σε ψυχοθεραπευτές και φάρμακα, η κοτρόνα που σε πλακώνει στο στήθος και σου συνθλίβει το μυαλό δεν θα σηκωθεί ποτέ... Το ίδιο το παιχνίδι είναι το πρόβλημα, αυτό που προκαλεί τα ψυχολογικά σου, το απάλευτο stress, την οργή που ξεχειλίζει, την ντροπή... Όλα αυτά γιατί σε πείσανε ότι μόνο το παιχνίδι υπάρχει και τίποτα άλλο...

- Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
- Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
- Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
- Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει;
Κανένα στόμα δεν το 'βρε και δεν το 'πε ακόμα.
...
Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα, όπου μας εύρει, μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

(*)Αποσπάσματα από το ποίημα του Κώστα Βάρναλη "Οι Μοιραίοι"

Break through...

Ο Ιούνιος έχει μπει φουριόζος με πολύ πυκνή πληροφόρηση και ροή γεγονότων... Πολύ δουλειά, ένα νέο επαγγελματικό εγχείρημα που είναι στα σπάργανα, οι πρώτες μέρες μετά την καραντίνα που εξακολουθούν να μας συγχύζουν και να μας κάνουν καχύποπτους, εξελίξεις σε κάθε επίπεδο... Είμαι κουρασμένος και δεν κρύβω ότι έχω πολύ stress, ο ύπνος μου έχει γίνει πολύ ανήσυχος, κάθε βράδυ βλέπω όνειρα που καυγαδίζω... 

Όσον αφορά τη δουλειά έχω εμπλακεί σε projects τα οποία έχουν πολύ μεγάλη σημασία αυτή την περίοδο για την εταιρεία, ασχολούνται με αυτά άτομα του C-level management και νιώθω ότι επιτέλους η δουλειά μου έχει γίνει γνωστή κι έχει εκτιμηθεί στο σημείο που της άξιζε... Δεν με ενοχλεί η κούραση ή το stress αλλά νιώθω ότι αυτή είναι μια πολύ σημαντική ευκαιρία για το break through σε ένα άλλο level που θα μου επιτρέψει να προσεγγίσω μια ζωή και κάποιους στόχους όπως τους έχω ονειρευτεί εδώ κι χρόνια με την Μάρα κι αυτό με αγχώνει πολύ... Δεν θέλω να χάσω αυτή την ευκαιρία, θέλω να πάνε όλα καλά από την πλευρά μου και η εταιρεία να μου ανταποδώσει αυτό τον κόπο... Δεν ξέρω πόσες σημαντικές ευκαιρίες θα έχω ακόμα στην επαγγελματική μου ζωή και κάθε χαμένη είναι ένα βήμα μακρυά από τους στόχους μου... 

Από την άλλη αν η δουλειά μου πάει όπως πρέπει να πάει αλλά η εταιρεία δεν ανταποκριθεί ανάλογα τότε θα πρέπει να σκεφτώ κι εγώ το μέλλον μου και πού θα το αναζητήσω... Αυτή είναι όμως μια σκέψη που προς το παρόν αφήνω στην άκρη... 

Το δικό μου "Last Dance"...

Τελείωσα σήμερα το πρωί το τελευταίο επεισόδιο του "Last Dance"...  Βγήκα μετά για ένα μεγάλο περίπατο και σκεφτόμουν στο δρόμο ότι το never give up mentality που χαρακτήριζε τον Michael Jordan είναι ένα χαρακτηριστικό που έχω κι εγώ και χάρηκα πολύ που μοιράζομαι ένα τέτοιο ποιοτικό χαρακτηριστικό με μια τέτοια προσωπικότητα...

Κατόπιν βέβαια σκέφτηκα ότι ο  Michael Jordan ήταν απόλυτα στοχοπροσηλωμένος και κάθε αποτυχία τον έκανε μόνο να πεισμώνει περισσότερο, την στιγμή αμέσως μετά την κάθε ήττα ξεκινούσε να βρει τον τρόπο που την επόμενη φορά θα ήταν αυτός ο νικητής... Εγώ σε κάθε αποτυχία περνάω μια περίοδο που οικτίρω τον εαυτό μου, που με μισώ που δεν τα κατάφερα γιατί είμαι ανίκανος... Σε αυτή την περίοδο εγκαταλείπω τον στόχο μου, τον θεωρώ τροχοπέδη και άγχος και προσπαθώ να δικαιολογήσω στον εαυτό μου ότι δεν χρειάζομαι τον στόχο, ότι είναι υπερβολή, ότι είναι λάθος, οτιδήποτε... Όταν περάσει λίγος καιρός θα βρω και πάλι τον δρόμο μου και θα επιχειρήσω ξανά να κατακτήσω τον στόχο αλλά θα έχω χάσει πολύ χρόνο και σε πιθανή νέα αποτυχία θα επαναληφθεί το ίδιο συναισθηματικό roller coaster...  

Γιατί λειτουργώ έτσι; Η  έλλειψη αυτοπεποίθησης είναι μια προφανής απάντηση την ρίζα της οποίας δεν με ενδιαφέρει πια να αναλύσω ή τουλάχιστον να γράψω τις σκέψεις μου γι'αυτήν σε αυτό το βήμα... Que sera, sera, όπως είπα και σε ένα φίλο πρόσφατα, έφτασα 42 χρονών, δεν θα διορθωθώ τώρα, είμαι αυτό που είμαι... Επιλέγω να κρατάω και να νιώθω περήφανος για το ότι παρότι ήμουν ένα αγοράκι που δεν εκτιμούσε αυτό που έβλεπε στο καθρέφτη και αυτό που είχε μέσα του, παρά το γεγονός ότι κάθε αποτυχία μπορεί να με στείλει σε πολύ σκοτεινά μέρη για κάποιες περιόδους, κατάφερα να γίνω κάποιος που σέβομαι εγώ και σέβονται κι οι άλλοι, κάποιος που προσπάθησε πάρα πολύ για όλα όσα έχει καταφέρει, κάποιος που ακόμα και αν του παίρνει περισσότερο χρόνο από άλλους, πάντα μα πάντα, σηκώνεται ξανά όρθιος...

Και αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα και πιστεύω και για τους ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν...

All specialized, all reinvented...

Είναι ένας στίχος από ένα κομμάτι των Moderat και μου κόλλησε στο μυαλό εδώ και πολλές μέρες... 

Η καραντίνα αν μη τι άλλο μας έδωσε πολύ χρόνο να σκεφτούμε... Είμαι πια σχεδόν 42 και ναι, το λέω ξεκάθαρα, περνάω κρίση μέσης ηλικίας... Μεγαλώνω και αυτό δυσκολεύομαι να το δεχτώ, κοιτάω στον καθρέφτη, τον πραγματικό και αυτόν που κουβαλάμε μέσα μας και δεν με αναγνωρίζω... Δεν ήταν εύκολα τα τελευταία χρόνια, τα νεύρα μου δοκιμάστηκαν πολύ, οι αντοχές μου αδυνάτισαν... Είμαι συχνά σε σκοτεινά μέρη και αυτό δεν είναι εύκολο ούτε για μένα ούτε για τους άλλους που στέκονται δίπλα μου... 

Οφείλω σε όλους αυτούς να επανεφεύρω τον εαυτό μου από τον άνθρωπο που με τα καλά και τα κακά του με έφερε μέχρι εδώ και δεν τα πήγε άσχημα, στον άνθρωπο που θα με οδηγήσει στο δεύτερο μισό της ζωής μου και θα κάνει το καλύτερο για να είμαι ευτυχισμένος εγώ και οι αγαπημένοι μου άνθρωποι... Δεν θα είναι εύκολο αλλά είναι υπόσχεση...

Καραντίνα ημέρα 34η...

Οι μέρες κυλάνε η μια πίσω από την άλλη με πολύ μικρές παραλλαγές... Συνηθίζω αυτό που ζω από ανάγκη για να μην σαλτάρω αλλά στην σκέψη και μόνο ότι ίσως δεν θα μπορώ να κάνω ένα μπάνιο στην θάλασσα όταν ανοίξει ο καιρός, μου έρχεται τρέλα, είναι το σενάριο που δεν θέλω να σκέφτομαι... Ψυχολογικά είμαι κουρασμένος αλλά είμαι όρθιος, δεν με έχει ρίξει από κάτω, όχι πολύ τουλάχιστον και όχι κάθε μέρα... 

Το έχω ρίξει στη γυμναστική, ο διάδρομος αναστενάζει κάθε μέρα, ήταν η πιο καλή αγορά που έκανα εδώ και πολλά χρόνια... Ευελπιστώ ότι θα χάσω και κανένα κιλό, ακόμα δεν έχει δείξει κάτι η ζυγαριά και δεν τρώω πιο πολύ από προ καραντίνας αλλά επιμένω... Με τα αγόρια πάμε βόλτες και πεζοπορίες στο βουνό, στέλνουμε ένα μήνυμα για μετακίνηση νούμερο 6 και ξεκινάμε...

Έβαλα Netflix την πιο σωστή στιγμή, 5 μόλις ημέρες πριν την έναρξη του εγκλεισμού, και του έχω δώσει κι έχει καταλάβει και τα παιδιά κι η Μάρα το ίδιο... 

Μου λείπουν πολύ οι δικοί μου, οι φίλοι μου... Σήμερα θα έρθουν ο πατέρας μου κι η μάνα μου κάτω από το σπίτι για να φέρουν στα εγγόνια τους τα πασχαλινά δωράκια τους... Θα σταθούν κάτω στην πυλωτή κι εμείς σε δύο μέτρα απόσταση... Ξέρω ότι θα δώσει μεγάλη χαρά και στους μεν και στους δε αλλά μου φαίνεται πολύ στενάχωρο που θα παίξουμε τα "Πέτρινα Χρόνια" σε COVID2019 version...

Το πιο άσχημο συναίσθημα από όλα αυτή την περίοδο είναι ότι όποτε βγαίνω έξω και συναντώ κάποιον άλλο άνθρωπο, έστω και από το απέναντι πεζοδρόμιο, άμεσα και μηχανιστικά ο εγκέφαλός μου τον αντιλαμβάνεται σαν απειλή, σαν πιθανό φορέα του ιού, σαν κάποιον που δυνητικά μπορεί να αποτελέσει αιτία για να υποφέρουν ή να χάσουν τη ζωή τους δικοί μου άνθρωποι... Φαντάζομαι ότι δεν είμαι ο μόνος που νιώθει έτσι... Αυτό πιστεύω είναι το χειρότερο κουσούρι που θα μας αφήσει αυτή η ιστορία...

The End...(?)

Φοβάμαι, φοβάμαι πολύ...

Όχι τόσο πολύ τον ιό, ούτε τόσο μην πεθάνω εγώ ή τα παιδιά μου...

Εννοείται ότι ανησυχώ για τους γονείς μου που είναι μεγάλοι άνθρωποι και άρα πιο ευάλωτοι αλλά και πάλι δεν είναι αυτή η κύρια πηγή του φόβου μου...

Φοβάμαι που συμβαίνει αυτό το παγκόσμιο γεγονός όπως το ξέσπασμα του COVID2019 και ζω σε μια χώρα παντελώς ασόβαρη και ψυχολογικά διαταραγμένη...

Μια χώρα με έτσι κι αλλιώς προβληματικό σύστημα υγείας...

Μια χώρα που οι παπάδες ερωτούνται και καθορίζουν θέματα δημόσιας υγείας...

Που άνθρωποι σε καραντίνα πάνε μέχρι το καφενείο της γειτονιάς τους για να περάσουν την ώρα τους...

Που θεωρείται πιο σημαντικό από συμπολίτες μας το να πάνε στο καρναβάλι ή στο γήπεδο από το να συμμορφωθούν με τις υγειονομικές υποδείξεις...

Που υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πραγματικά ότι το να ψεκαστούν με αγιασμό θα τους προστατέψει ή ότι το να γλύψουν πολλοί άγνωστοι μεταξύ τους το ίδιο κουταλάκι θα τους αφήσει αμόλυντους από οποιαδήποτε ασθένεια...

Φοβάμαι την συγκλονιστική απουσία κοινής λογικής, φοβάμαι τον πνευματικό μεσαίωνα που είμαι υποχρεωμένος να ανέχομαι εγώ και τα παιδιά μου, φοβάμαι ότι μπορεί τόσα χρόνια σαν χώρα να  ξεγελούσαμε την ιστορία από το να μας αποτελειώσει αλλά τώρα μπορεί να ήρθε κι η ώρα του λογαριασμού...

Common lingo...

Γίνεται συνεπές και αξιόπιστο reporting χωρίς συνεπή και αξιόπιστα data; 

Η απάντηση είναι όχι...

Γίνεται να μην υπάρχει κοινή ορολογία μεταξύ των τμημάτων μιας εταιρείας και να απαιτούμε να έχουμε συνεπές και αξιόπιστο reporting;

Η απάντηση  είναι πάλι όχι...

Οι έννοιες και οι ορολογίες που ορίζουν το business logic πρέπει να είναι σαφώς ορισμένες, να έχουν επικοινωνηθεί και να έχουν επικυρωθεί από όλους... Αν υπάρχει πολυγλωσσία και σύγχυση μεταξύ των τμημάτων μια εταιρείας πώς μπορούμε να περιμένουμε reconciliated και ακριβή αποτελέσματα; Material Group, Molecule, Product όλα σημαίνουν το ίδιο πράγμα, χρησιμοποιούνται από διαφορετικά τμήματα και ο κάθε ορισμός μπορεί να είναι παντελώς άγνωστος σε όσους δεν τον χρησιμοποιούν...

Ο BI Engineer/Analyst δεν είναι μάγος... Δουλεύει με δεδομένα και το αποτέλεσμα της δουλειάς του είναι τόσο ακριβές όσο τα δεδομένα και τα specs που έχει στα χέρια του... Ο οποιοσδήποτε οργανισμός αν θέλει να έχει σωστό reporting και business insights οφείλει πρώτα να στρώσει τις εσωτερικές διαδικασίες του και να προτυποποιήσει το περισσότερο δυνατό το business logic του... 

Διαφορετικά κάνει απλά μια τρύπα στο νερό... 

45άρι...

Μπορεί να φταίει που μεγαλώνω αλλά κάθε μέρα που περνάει τα social media μου φαίνονται όλο και περισσότερο ανυπόφορα... Ξέρω ότι μέσα στον βόθρο αν ψάξεις καλά μπορεί να βρεις διαμάντια αλλά δεν έχω τη διάθεση να ψάξω πια... 

Αν εξαιρέσεις το LinkedIn, το οποίο χρησιμοποιώ για πολύ συγκεκριμένους λόγους και το Twitter, το οποίο προτιμώ σαν format και περιεχόμενο αλλά η τοξικότητα του φτάνει σε απαγορευτικά επίπεδα κάποιες φορές, όλα τα υπόλοιπα στα δικά μου μάτια φαίνονται σαν χαοτικά περιβάλλοντα διασποράς ψευδών ειδήσεων, καυλαντίσματος, διαφημίσεων και τρομακτικής έκφρασης των πιο ποταπών ανθρώπινων συναισθημάτων... 

Όλο αυτό που συνετελέσθη με το web 2.0 και την σαρωτική επικράτηση των social media σε κάθε έκφραση της κοινωνικής ζωής είναι τρανό παράδειγμα του πως ένα πανίσχυρο όπλο/δώρο, όπως το internet, στα χέρια πονηρών ανθρώπων που απευθύνονται σε αμαθείς ανθρώπους μπορεί να οδηγησει στην μέγιστη χειραγώγηση της βούλησης, στην ευτέλιση κάθε είδους λογικής και αξιοπρέπειας... 

Είναι σαν να έχεις δώσει ένα οπλισμένο 45άρι σε ένα πεντάχρονο για να παίξει μαζί του... 

Αν δεν πυροβολήσει κάποιον άλλο σίγουρα θα αυτοπυροβοληθεί...

Γιλεάδ...

Δεν χρειάζεται να είσαι απαισιόδοξος για να νιώσεις ότι ο κόσμος όλος πάει από το κακό στο χειρότερο κι ότι η γωνιά του πλανήτη που ζεις κάνει ότι μπορεί για να ακολουθήσει κατά πόδας αυτή την κατάντια...

Το χθεσινό εξώφυλλο της Sportime, το οποίο απαξιώ και να αναδημοσιεύσω, και ο τρόπος που επικροτήθηκε και αναπαράχθηκε με θετικό πρόσημο από τον αντιπρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας Άδωνη Γεωργιάδη, επιβεβαιώνει ότι η Νέα (Ακρο)Δεξιά του Tea Party είναι εδώ για να μείνει και να μας κάτσει στο σβέρκο...

Με άφησε άναυδο εξ αρχής πώς μια αθλητική εφημερίδα αποφάσισε να πάρει μια τέτοια θέση στηριγμένη σε ΨΕΥΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ, (διαβάστε αυτό το thread στο Τwitter, για να καταλάβετε) αλλά δεν θα έπρεπε... Όσο και αν προσπαθούμε να ζήσουμε τις ζωές μας και πολλές φορές κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε γιατί εμείς ζούμε καλύτερα από τους άλλους και η βία που υφίστανται οι άλλοι εμάς δεν μας αγγίζει, το χθεσινό εξώφυλλο σηματοδότησε την επίγνωση ότι η βία αργά ή γρήγορα θα μας αγγίξει όλους...

Πάντα αγαπούσα την επιστημονική φαντασία και τις δυστοπίες αλλά ποτέ ξανά στη ζωή μου δεν ταυτίστηκε τόσο άμεσα στο μυαλό ένα βιβλίο με την επικαιρότητα της χώρας και αυτό ήταν το αριστούργημα  "Η ιστορία της Πορφυρής Δούλης" της Margaret Atwood... 

Διαβάστε το όσοι δεν θέλετε να ζήσουμε μια Δημοκρατία του Γιλεάδ...

2020...

Το 2019 τελειώνει για να το διαδεχτεί το 2020 κι εγώ μπαίνω στην διαδικασία του απολογισμού της χρονιάς, ω πόσο πρωτότυπος είμαι...  Το ξανασκέφτομαι όμως και αποφασίζω να μην κάνω ούτε απολογισμό, ούτε λίστες φέτος... Θέλω απλά να θέσω κάποιους στόχους για μένα με την νέα χρονιά, στόχους δύσκολους μα εφικτούς για μένα... Με το τέλος του 2020 θέλω κοιτώντας προς τα πίσω την χρονιά να δω:

1. ΥΓΕΙΑ, ΥΓΕΙΑ, ΥΓΕΙΑ !!!
2. Λιγότερο ανούσιο κόλλημα σε οθόνες, αν είναι να το κάνω να βγάλω και κανά φράγκο...
3. Περισσότερη άσκηση, πρέπει να αποσβεστεί για τα καλά ο διάδρομος και η συνδρομή στο γυμναστήριο...
4. Το καινούργιο σπίτι μου, αυτό που θέλω εγώ κι η οικογένεια μου...

Καλή χρονιά σε όλους!