Η ψυχολογία της πανδημίας...

Πέραν του φόβου και της ανασφάλειας λόγω της ασθένειας αυτής καθαυτής, αυτή η περίοδος του COVID2019 έφερε στην επιφάνεια πολλά ψυχικά και συναισθηματικά ζητήματα σε πολλούς από εμάς... Όταν στερείσαι της ανθρώπινης παρουσίας και αλληλεπίδρασης, όταν έχεις ελεύθερο χρόνο/άδειο χρόνο στον οποίο δεν είσαι συνηθισμένος, κοιτάς προς τα μέσα, στον προσωπικό σου καθρέφτη και πολλές φορές αυτό που βλέπεις δεν σου αρέσει και σε τρομάζει... Όπως λέει και αυτό το quote του Νίτσε:

Αν κοιτάξεις για πολλή ώρα την άβυσσο, στο τέλος και η άβυσσος θα κοιτάξει εσένα.

Όλα αυτά που θάψαμε και παραμερίσαμε τόσα χρόνια βρήκαν τον τρόπο να βγουν στην επιφάνεια και αυτό είναι αβάσταχτο πολλές φορές και όντως μπορεί να σε ρίξει στην άβυσσο αλλά είναι και μια ευκαιρία να λύσεις λογαριασμούς και να τακτοποιήσεις επιτέλους κάποια πράγματα... 

Προσωπικά δεν θεωρώ ότι έχω ξεμπερδέψει με την άβυσσο μέσα μου αλλά μέσα από αυτή τη διαδικασία της τακτοποίησης έχω μπορέσει να κάνω κάποια βήματα προς τα εμπρός, όπως το να είμαι ικανός πλέον να συγκεκριμενοποιώ την αιτία της δυσφορίας μου και της στενοχώριας μου και να μην παίρνει τους πάντες η μπάλα χωρίς διάκριση... Να μπορώ να εκφράζω με λέξεις την στενοχώρια μου και τη δυσφορία μου και να την επικοινωνώ στους άλλους χωρίς να είναι απαραίτητο να γίνει καυγάς όποτε το κάνω... Προσπαθώ πάντα να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι στη ζωή έχουν σημασία οι μικρές καθημερινές νίκες κι όχι οι συγκλονιστικοί θρίαμβοι που συμβαίνουν μια ή δυο φορές στην ζωή σου αν είσαι τυχερός...και συνεχίζω 😊

Σούκα...

Τρελός κοιμήθηκε, τρελό όνειρο είδε, έτσι λέει η μάνα μου...

Εγώ το είχα από παλιά το κουσούρι, δεν είναι καινούργιο αλλά τώρα με τον κορωνοϊό απόγινε η κατάσταση, ο εγκλεισμός έχει μεγάλη επίδραση πάνω μου φαίνεται...

Τις προάλλες, πρέπει να ήταν το Σάββατο, είδα ένα απίστευτο όνειρο, τόσο ζωντανό και ξεκάθαρο που ήταν σαν να βλέπω ταινία... Είναι καλοκαίρι και βρισκόμαστε διακοπές στο νησί Σούκα (!) το οποίο δεν ξέρω που βρίσκεται αλλά μοιάζει εντελώς ελληνικό... Μένουμε πάνω σε μια φανταστική παραλία με πλατιά αμμουδιά και βράχια στο δεξί άκρο που σχηματίζουν ένα μικρό κόλπο... Κολυμπάμε και ευχαριστιόμαστε την θάλασσα κι εγώ και η Μάρα και τα παιδιά, απόλυτη ευτυχία και ανεμελιά... Έχουμε ένα φουσκωτό το οποίο έχει ως κινητήριο δύναμη ένα ποδήλατο δρόμου προσαρμοσμένο πάνω στο φουσκωτό του οποίου η πίσω ρόδα έχει αντικατασταθεί με μηχανισμό όπως αυτός που έχουν τα ποταμόπλοια στην Αμερική... 

Το σκηνικό αλλάζει και βρισκόμαστε σε ένα κέντρο με φοβερή θέα πάνω από την παραλία που γίνεται ένας γάμος, εμείς πάμε να αγοράσουμε παγωτό για τα παιδιά... Ο Θάνος παίρνει ένα πύραυλο 4x4 ο οποίος είναι διπλάσιος από το φυσιολογικό του μέγεθος και μοιραία κάποια στιγμή πέφτει πάνω στην μπλούζα του... Εμφανίζεται ξαφνικά ο Αλέξανδρος Συνοδινός (!!!) ο οποίος μας ενημερώνει ότι κολλάει η 4η στο αυτοκίνητό του και θέλεις να μας το δώσει για να το...τρέξουμε και να την...ξεκολλήσουμε !!! Βρισκόμαστε όλη η οικογένεια σε ένα ανοιχτό Nissan Discovery και οδηγάμε τσίτα τα γκάζια σε μια τεράστια παραλία με το αυτοκίνητο να σχίζει τα νερά στα ρηχά ενώ η εικόνα έρχεται σε μένα σαν να παρακολουθώ την λήψη ενός drone από ψηλά...

Μετά από αυτή την απίθανη βόλτα βρισκόμαστε σε ένα χωριό που μοιάζει φοβερά με το Πυργί στη Χίο, τα κτίρια έχουν τις ίδιες διακοσμήσεις στους τοίχους... Αυτό που είναι εξαιρετικά παράδοξο είναι ότι οι δρόμοι μέσα στο χωριό δεν έχουν στροφές, για την ακρίβεια οι στροφές είναι ευθείες γωνίες, θυμίζει κουίζ λαβύρινθο σαν αυτούς που παίζουμε στα περιοδικά με σταυρόλεξα... Το μόνο θολό σημείο του ονείρου είναι ότι θυμάμαι πολύ αχνά ότι πιάνω την κουβέντα με ένα ασπρομάλλη γέροντα που φοράει ζακέτα μέσα στο κατακαλόκαιρο και το όνειρο καταλήγει μπροστά σε ένα μπαρ στο χωριό, τυπικό κωλόμπαρο της ελληνικής επαρχίας, κλειστό με βαριά πόρτα και καρακίτς διακόσμηση στον εξωτερικό χώρο (συνήθως ίδιας αισθητικής είναι και το μέσα αλλά δεν μπήκα μέσα, το όνειρο τελειώνει κάπου εδώ αλλά έτσι κι αλλιώς είχα και τα παιδιά μαζί μου... 

Όταν ξύπνησα γκούγκλαρα το όνομα Σούκα από περιέργεια, λέω πώς μου ήρθε, υπάρχει άραγε κάτι τέτοιο, κάπου; Βρήκα λοιπόν ότι στις Φιλιππίνες υπάρχει ένα νησί που λέγεται Suka Suka Dacula ...

Ρε, λες;

Πάτα το, Κιμ...

Κακή διάθεση σήμερα... 

Μια πολύ καλή φίλη σήκωσε πυρετό και πήγε για test πρωί πρωί... Ο άντρας της έχεις σπασμένο πόδι, την είδαμε το πρωί του Σαββάτου για ένα μισάωρο... Μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα του test της είμαστε κι επίσημα έγκλειστοι... 

Αδιέξοδο πλήρες, κανένα φως στην άκρη του τούνελ, κάνουμε ότι είμαστε ψύχραιμοι αλλά έχουν παίξει τα νεύρα μας... 

Δεν μας φτάνουν όλα, παρακολουθούμε την δυσωδία των ημερών, παιδεραστές, κυκλώματα, συγκαλύψεις, πολιτικές σκοπιμότητες, φωτοσοπιασμένες εικόνες και πολιτικό κόστος... 

Αηδία με έχει πιάσει και θυμός που κάνει το κεφάλι μου να πονάει μερικές φορές, πάτα το κουμπί ρε πούστη Κιμ να πάμε στο διάολο όλοι...

Αυτή η εποχή του χρόνου...

Πέρσι τέτοια εποχή πέρασα μια περίοδο που ένιωθα μια απόλυτη ματαίωση και που δυσκολευόμουν να σηκωθώ και από το κρεβάτι, τόσο πολύ που ξεκίνησα μια περίοδο από συνεδρίες σε ψυχοθεραπευτή η οποία διεκόπη, όπως και τόσα άλλα στην ζωή μας, από τον κορονοϊό... 

Φέτος κι ενώ έχω γυρίσει από τις καλύτερες ίσως διακοπές της ζωής μου, νιώθω αυτό το αίσθημα της ματαιότητας να επανέρχεται... Ξέρω πώς εξελίσσεται και πού πάει και δεν θα το αφήσω φέτος να με ρίξει, πιστεύω όμως ότι ξέρω τον λόγο της επανεμφάνισής του... Είναι ότι το μυαλό μου μετά από αρκετές μέρες μακρυά από μια καθημερινότητα τοξική, από ένα τρόπο ζωής που δεν θέλω πια, που βρίσκω κενό νοήματος, αδυνατεί να μπει ξανά στο καλούπι... 

Λύση υπάρχει και αυτή είναι μόνο μία, η επιλογή μιας άλλης καθημερινότητας, ενός άλλου τρόπου ζωής, με ότι αυτό συνεπάγεται... Δεν είναι εύκολη απόφαση, το γνωρίζω πολύ καλά, πρέπει να κάνεις ρήξεις και παραδοχές και με τον εαυτό σου και τους άλλους χωρίς να είσαι απόλυτα σίγουρος ότι το εγχείρημα θα πετύχει, ότι δεν θα οδηγήσει σε άλλα αδιέξοδα... Αν δεν είχα παιδιά και οικογένεια, θα έπαιρνα το ρίσκο χωρίς δεύτερη σκέψη, τώρα όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά...

Καραντίνα ημέρα 34η...

Οι μέρες κυλάνε η μια πίσω από την άλλη με πολύ μικρές παραλλαγές... Συνηθίζω αυτό που ζω από ανάγκη για να μην σαλτάρω αλλά στην σκέψη και μόνο ότι ίσως δεν θα μπορώ να κάνω ένα μπάνιο στην θάλασσα όταν ανοίξει ο καιρός, μου έρχεται τρέλα, είναι το σενάριο που δεν θέλω να σκέφτομαι... Ψυχολογικά είμαι κουρασμένος αλλά είμαι όρθιος, δεν με έχει ρίξει από κάτω, όχι πολύ τουλάχιστον και όχι κάθε μέρα... 

Το έχω ρίξει στη γυμναστική, ο διάδρομος αναστενάζει κάθε μέρα, ήταν η πιο καλή αγορά που έκανα εδώ και πολλά χρόνια... Ευελπιστώ ότι θα χάσω και κανένα κιλό, ακόμα δεν έχει δείξει κάτι η ζυγαριά και δεν τρώω πιο πολύ από προ καραντίνας αλλά επιμένω... Με τα αγόρια πάμε βόλτες και πεζοπορίες στο βουνό, στέλνουμε ένα μήνυμα για μετακίνηση νούμερο 6 και ξεκινάμε...

Έβαλα Netflix την πιο σωστή στιγμή, 5 μόλις ημέρες πριν την έναρξη του εγκλεισμού, και του έχω δώσει κι έχει καταλάβει και τα παιδιά κι η Μάρα το ίδιο... 

Μου λείπουν πολύ οι δικοί μου, οι φίλοι μου... Σήμερα θα έρθουν ο πατέρας μου κι η μάνα μου κάτω από το σπίτι για να φέρουν στα εγγόνια τους τα πασχαλινά δωράκια τους... Θα σταθούν κάτω στην πυλωτή κι εμείς σε δύο μέτρα απόσταση... Ξέρω ότι θα δώσει μεγάλη χαρά και στους μεν και στους δε αλλά μου φαίνεται πολύ στενάχωρο που θα παίξουμε τα "Πέτρινα Χρόνια" σε COVID2019 version...

Το πιο άσχημο συναίσθημα από όλα αυτή την περίοδο είναι ότι όποτε βγαίνω έξω και συναντώ κάποιον άλλο άνθρωπο, έστω και από το απέναντι πεζοδρόμιο, άμεσα και μηχανιστικά ο εγκέφαλός μου τον αντιλαμβάνεται σαν απειλή, σαν πιθανό φορέα του ιού, σαν κάποιον που δυνητικά μπορεί να αποτελέσει αιτία για να υποφέρουν ή να χάσουν τη ζωή τους δικοί μου άνθρωποι... Φαντάζομαι ότι δεν είμαι ο μόνος που νιώθει έτσι... Αυτό πιστεύω είναι το χειρότερο κουσούρι που θα μας αφήσει αυτή η ιστορία...

Καραντίνα ημέρα 21η...

Πριν τις 10 είχα καταφέρει να μαλώσω με δύο διαφορετικούς συναδέλφους, τηλεφωνικά και μέσω chat... Πράγματα που άλλες μέρες μπορεί να τα περνούσα στο ντούκου, τώρα δεν διανοούμαι καν να τα αφήσω να πεσουν κάτω... Αν είναι κάτι που δοκιμάζεται αυτές τις μέρες σίγουρα είναι η υπομονή μας και τα νεύρα μας, για ανθρώπους όμως σαν και μένα, δύσκολους στην επικοινωνία, δοκιμάζεται και η ικανότητά μας να επικοινωνούμε με άλλους ανθρώπους και να χειριζόμαστε συμπεριφορές... Είναι 10:48 και δεν έχω καμία διάθεση για δουλειά, το μόνο που θέλω είναι να σκεπαστώ με την κουβέρτα, να δω Netflix και να κοιμηθώ...

Χρόνια σου πολλά μαμά!

Σήμερα η μητέρα μου γίνεται 68 ετών... Δεν είναι η πρώτη φορά που θα περάσουμε τα γενέθλιά της χώρια, φέτος όμως είμαστε υποχρεωμένοι... Το πρωί ξύπνησα, πήρα τα αγόρια, έστειλα ένα μήνυμα για μετακίνηση τύπου 4 και πήγαμε στο πατρικό μου... Οι γονείς μου κατέβηκαν στην είσοδο του σπιτιού κι εμείς σταθήκαμε 3 μέτρα μακρυά τους για να πούμε τα χρόνια πολλά στη γιαγιά... Σταθήκαμε εκεί για πέντε λεπτά και φύγαμε... Στην επιστροφή είχαμε μαζί μας και ένα ταψί σπανακόπιτα που μας ετοίμασε η μάνα μου...

Το χρονικό μιας προδιαγεγραμμένης ηθικής χρεοκοπίας...

Όλη η σειρά των γεγονότων που οδήγησαν στην χθεσινή  αναστολή λειτουργίας των χώρων λατρείας αποδεικνύει κάτι το οποίο στα μάτια πιστών και μη ήταν πασιφανές εδώ και χρόνια, η ολοκληρωτική και απόλυτη ηθική χρεοκωπία της Ορθόδοξης Ελλαδικής εκκλησίας... Οι "πατέρες" της εκκλησίας απέδειξαν το πόσο τρομακτικά και επικίνδυνα είναι αποκομμένοι από την κοινωνία, το ότι επιμένουν να ζουν σε ένα Μεσαίωνα και με ένα πλέγμα αντιλήψεων το οποίο παραπέμπει στα χειρότερα σκοτάδια της ανθρώπινης ιστορίας... Δεν είναι δυνατόν εν έτι 2020 ιεράρχης να βγαίνει από άμβωνος και να προτείνει αγιασμό για την καταπολέμηση του κορονοιού... Τι διαφορά έχει αλήθεια από τον επιτήδειο που πουλούσε βυζαντινές κηραλοιφές για την καταπολέμηση της νόσου; 

Ενώ όλες οι οργανωμένες θρησκείες του πλανήτη ανέλαβαν την ηθική και κοινωνική τους ευθύνη και προέτρεψαν τους πιστούς τους να συμμορφωθούν με τις υποδείξεις της επιστημονικής κοινότητας, ενώ το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης έπραξε το ίδιο όπως και η Αρχιεπισκοπή Βορείου Αμερικής, η Ελλαδική εκκλησία πρωτοτύπησε παγκοσμίως, δεν ανέστειλε καμία δραστηριότητά της και επέμεινε ότι το να χρησιμοποιούν πολλοί άνθρωποι το ίδιο κουταλάκι και να συνωστίζονται στις εκκλησίες θα τους αφήσει ανεπηρρέαστους από την νόσο... Υπάρχουν βέβαια και οι άπιστοι και κακοπροαίρετοι σαν κι εμένα που θα σκεφτούν ότι η στάση της Ελλαδικής εκκλησίας δεν εξηγείται μόνο με θρησκευτικά κριτήρια... Υπάρχουν κι αυτοί που θα σκεφτούν ότι δεν θέλει ίσως να χάσει την high season της Ορθοδοξίας,  την Σαρακοστή και το Πάσχα, που τα έσοδα της πολλαπλασιάζονται... Πόσο άδικο θα έχουν...;

Φυσικά δεν είναι άμοιρη ευθυνών και η κυβέρνηση για αυτή την ιλαροτραγωδία που ζήσαμε και ακόμα ζούμε... Δεν είναι δυνατόν ένα συντεταγμένο κράτος το οποίο πληρώνει από τα ταμεία του τους μισθούς των ιερωμένων να "παρακαλάει" την Ιερά Σύνοδο για να προστατευτεί η δημόσια υγεία... Δεν είναι δυνατόν να κάνουμε debate για τα αυτονόητα, δεν με απασχολεί αν υπάρχει πολιτικό κόστος ή όχι, η δημόσια υγεία είναι υπεράνω κάθε άλλης παραμέτρου κι όποιος πολιτικός δεν μπορεί να το κατανοήσει αυτό καλύτερα να πάει (ή να τον στείλει ο λαός με την ψήφο του) στο σπίτι του...

The End...(?)

Φοβάμαι, φοβάμαι πολύ...

Όχι τόσο πολύ τον ιό, ούτε τόσο μην πεθάνω εγώ ή τα παιδιά μου...

Εννοείται ότι ανησυχώ για τους γονείς μου που είναι μεγάλοι άνθρωποι και άρα πιο ευάλωτοι αλλά και πάλι δεν είναι αυτή η κύρια πηγή του φόβου μου...

Φοβάμαι που συμβαίνει αυτό το παγκόσμιο γεγονός όπως το ξέσπασμα του COVID2019 και ζω σε μια χώρα παντελώς ασόβαρη και ψυχολογικά διαταραγμένη...

Μια χώρα με έτσι κι αλλιώς προβληματικό σύστημα υγείας...

Μια χώρα που οι παπάδες ερωτούνται και καθορίζουν θέματα δημόσιας υγείας...

Που άνθρωποι σε καραντίνα πάνε μέχρι το καφενείο της γειτονιάς τους για να περάσουν την ώρα τους...

Που θεωρείται πιο σημαντικό από συμπολίτες μας το να πάνε στο καρναβάλι ή στο γήπεδο από το να συμμορφωθούν με τις υγειονομικές υποδείξεις...

Που υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πραγματικά ότι το να ψεκαστούν με αγιασμό θα τους προστατέψει ή ότι το να γλύψουν πολλοί άγνωστοι μεταξύ τους το ίδιο κουταλάκι θα τους αφήσει αμόλυντους από οποιαδήποτε ασθένεια...

Φοβάμαι την συγκλονιστική απουσία κοινής λογικής, φοβάμαι τον πνευματικό μεσαίωνα που είμαι υποχρεωμένος να ανέχομαι εγώ και τα παιδιά μου, φοβάμαι ότι μπορεί τόσα χρόνια σαν χώρα να  ξεγελούσαμε την ιστορία από το να μας αποτελειώσει αλλά τώρα μπορεί να ήρθε κι η ώρα του λογαριασμού...