Ψαροκόκαλο...

Δεν αγαπώ ιδιαίτερα το διήγημα... Η μικρή του φόρμα και η σύντομη διάρκειά του δεν μου επιτρέπει να "μπω" στον κόσμο που πλάθει ο συγγραφέας, πάνω εκεί που βυθίζομαι μέσα στη διήγηση αυτό τελειώνει κι εγώ πρέπει να προετοιμαστώ για μια καινούργια γνωριμία με το επόμενο διήγημα... Παρ' όλα αυτά δεν μπορούσα να αγνοήσω την πρόσκληση που μου έγινε από τον Θοδωρή Καραγεωργίου να πάρω μια γεύση από τα  "e-Drugs" του, την συλλογή διηγημάτων που έγραψε και κυκλοφορεί από τον Κέδρο ... Αιστάνθηκα μεγάλη τιμή που κάποιος άνθρωπος μου ζήτησε τη γνώμη μου για το πνευματικό του παιδί και δεν μπορούσα να πω όχι, έτσι διάβασα online τη δέκατη ιστορία του  "e-Drugs" η οποία διατίθεται δωρεάν στο scribd  ... Η ιστορία της Φρίντα είναι μια ιστορία διαδικτυακής "τρέλας"... Ο Καραγεωργίου περιγράφει με αδρές πινελιές μέσα στις λίγες σελίδες του διηγήματος τα προσωπικά και άλλα αδιέξοδα μιας φαινομενικά επιτυχημένης σαραντάρας την οποία οι ανασφάλειες, τα συνα

Αγαπώ πολύ το ιστορικό μυθιστόρημα γιατί συνδυάζει δυο μεγάλες μου αγάπες, την ιστορική μελέτη και τη μαγεία του παραμυθιού/μυθιστορήματος... Όταν ένα τέτοιο μυθιστόρημα είναι καλό μπορεί ο αναγνώστης να "μάθει" χωρίς κόπο, διασκεδάζοντας, όταν είναι κακό χάνει τον χρόνο του και ίσως παραπληροφορείται... Γνωρίζω την  Mary Renault  από παλιότερα όταν είχα διαβάσει το καταπληκτικό βιβλίο της  "Ο βασιλιάς πρέπει να πεθάνει" , για το οποίο θα μιλήσω κάποια στιγμή στο μέλλον... Παρά το γεγονός ότι "Ο μικρός Πέρσης" αναπαυόταν για χρόνια στη βιβλιοθήκη μου, δεν τον είχα διαβάσει και εκ του αποτελέσματος, είχα κάνει λάθος... Το βιβλίο αυτό έχει την μορφή της αυτοβιογραφίας... Παρακολουθούμε την αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο της ζωής του Βαγώα, του Πέρση ευνούχου ο οποίος έγινε υπηρέτης και σύντροφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου από την μάχη στα Γαυγάμηλα μέχρι και το τέλος της ζωής του... Ο Βαγώας, γέρος πλέον στην αυλή του Πτολεμαίου στην Αλεξάνδρεια, αφηγείται τη ζωή το

Το τελευταίο χρονικό διάστημα περνάω μια φάση που έχω στρέψει το βλέμμα μου προς τα μέσα, προς εμένα και με εξετάζω εξονυχιστικά... Αυτά που εντοπίζω και παρατηρώ δεν είναι πάντα ευχάριστα, ούτε τα αντιμετωπίζω χωρίς κόπο αλλά είναι ωραίο να αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου χωρίς αυταπάτες...  Συνειδητοποίησα ότι για πολύ καιρό καταπίεζα την προσωπική μου άποψη, τη γνώμη μου γιατί κάποιες φορές μπορεί να μην ταίριαζε με τον εκάστοτε ρόλο που έχω αναλάβει να υποδυθώ, εκούσια ή ακούσια, και που είχε να κάνει με όλες τις πλευρές της ανθρώπινης δραστηριότητας, είτε αυτός ο ρόλος λέγεται, πατέρας, φίλος, γιος, εργαζόμενος, οπαδός του Ολυμπιακού, πολιτικό ον κ.ο.κ... Οχυρωνόμουν και προέβαλλα την "γραμμή" και την άποψη που ορίζει η συνήθεια, ο καθωσπρεπισμός, η καθεστηκυία άποψη του κάθε ρόλου και υπέκυπτα στον να υιοθετώ και να υπερασπίζομαι ως  "άποψή μου" κάποιους μαλακισμένους δογματισμούς...  Γιατί το έκανα; Μάλλον πήρα υπερβολικά σοβαρά κάποιους ρόλους που υποδύομαι ή

Υπάρχουν βιβλία που σε κάνουν να βλέπεις εφιάλτες ή να φοβάσαι να τα διαβάσεις όταν η νύχτα πέφτει και όλοι οι υπόλοιποι στο σπίτι κοιμούνται... Αν διαβάζεις βιβλίο τρόμου έχεις κάνει jack pot, αν όχι πέτα το και μην το ξαναπιάσεις στα χέρια σου... To  "Desperation"  μπορεί να μην είναι το καλύτερο βιβλίο του  Stephen King  είναι όμως ένα βιβλίο που κατάφερε να με τρομάξει... Στην έρημο της Νεβάδα, σε μια πόλη που το όνομά της τα λέει όλα (Desperation=Απελπισία) διασταυρώνονται οι ζωές διάφορων ετερόκλητων ανθρώπων εξαιτίας του τοπικού σερίφη, ενός θηριώδη και αλλόκοτου τύπου που παραληρεί ακατάληπτα... Πολύ σύντομα ο τρόμος θα ξεχυθεί σε όλο του το μεγαλείο, θα καταλάβουν ότι ο σερίφης δεν είναι ακριβώς αυτό που φαίνεται και ότι ο θάνατος περιμένει στη γωνιά να τους αρπάξει... Στο  "Desperation"  ο τρόμος ουσιαστικά δεν έχει πρόσωπο, εκτός από την τρομακτική καρικατούρα του σερίφη Collie Entragian , καθώς δεν βλέπουμε ποτέ την πραγματική μορφή της οντότητας που λ

Αντίθετα με όσα μπορεί να πιστεύουν οι περισσότεροι, οι Άγγλοι δεν είναι ένας λαός ο οποίος μόλις πρόσφατα ανακάλυψε την διαμαρτυρία και την σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής ... Η ιστορία του αγγλικού εργατικού κινήματος έχει να επιδείξει μια σειρά από γεγονότα κατά τα οποία στάθηκε απέναντι και συγκρούστηκε τόσο με τις δυνάμεις της αστυνομίας όσο και με φασίστες και νεοναζί... Ένα τέτοιο γεγονός είναι και η μάχη της οδού Cable που συνέβη στις 4 Οκτωβρίου του 1936... Στις αρχές της δεκαετίας του '30 ο φασισμός και ο ναζισμός, λόγω και της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, γνωρίζουν τεράστια ανάπτυξη και καταφέρνουν όχι μόνο να καταλάβουν την εξουσία, όπως στην Ιταλία και τη Γερμανία, αλλά και να "εμπνεύσουν" μιμητές σε πολλές χώρες της Ευρώπης... Η Αγγλία δεν μπορούσε να διαφέρει κι έτσι οι φασιστικές ιδέες γνώρισαν άνθηση κι εκεί και είχαν κύριο εκφραστή  το κόμμα του Oswald Mosley  , τη Βρετανική Ένωση Φασιστών (British Union of Fascists) ... Η συνθηματολογία και η πρ

...που λένε και οι Αμερικάνοι... Τριήμερο χαλαρό, με βόλτες, φίλους και συγγενείς, καλό καιρό και καλή διάθεση... Έχω κλειδώσει τον κόσμο απ' έξω και ασχολούμαι με πράγματα που με ευχαριστούν και το πολύ καλό βιβλίο που διαβάζω αυτές τις μέρες... Αύριο η εβδομάδα ξεκινάει και θα (ξανα)μπούμε όλοι στην κουραστική καθημερινή ρουτίνα αλλά μέχρι αύριο έχουμε χρόνο και η μέρα είναι και σήμερα ωραία... Καλημέρα!!!

Έχω διαβάσει δύο βιβλία του Dennis Lehane , το "Σκοτεινό Ποτάμι" και το " Νησί των Καταραμένων" ... Και στις δύο περιπτώσεις είδα πρώτα την ομώνυμη ταινία και μετά διάβασα το βιβλίο... Και στις δύο περιπτώσεις μιλάμε για εξαιρετικές κινηματογραφικές μεταφορές... Το " Νησί των Καταραμένων" ξεκινάει πάνω σε ένα φέρι που μεταφέρει σε ένα νησί/άσυλο φρενοβλαβών  εγκληματιών δυο μάρσαλς που θα ερευνήσουν μια εξαφάνιση... Ο Τέντι, ο ένας εκ των δύο μάρσαλς, έχει πολλούς δαίμονες που τον κυνηγούν ενώ ο Τσακ φαίνεται να είναι ένας πρόσχαρος άνθρωπος... Η άφιξη και η παραμονή τους στο νησί θα πυροδοτήσει μια αλυσίδα γεγονότων και ανατροπών που διαδραματίζονται εν μέσω μιας τρομερής καταιγίδας και όλα αυτά θα συνθέσουν τη δραματική κορύφωση του φινάλε... Ο  Lehane  πλέκει μια υπέροχη,  noir ατμόσφαιρα όπου κυριαρχεί η αβεβαιότητα και η καχυποψία... Όλα σε αυτό το νησί φαίνονται να είναι διαφορετικά από αυτό που δείχνουν αλλά η ανεύρεση της αλήθειας μοιάζει εξαιρε