Ψαροκόκαλο...

Στον πρόλογο αυτού του βιβλίου ο Stephen King γράφει ότι το  "Νεκρωταφίο Ζώων" είναι το πιο τρομακτικό βιβλίο που έχει γράψει, ένα βιβλίο που πραγματικά το παράκανε... Η ιδέα για αυτό το βιβλίο του ήρθε από προσωπικά οικογενειακά βιώματα, ιστορίες με τα παιδιά του και ίσως αυτό να τον έκανε να το θεωρεί το πιο τρομακτικό βιβλίο του, διότι έπαιξε χειροπιαστά με τους δικούς του φόβους και αγωνίες... Αυτό δεν σημαίνει ότι το βιβλίο είναι τρομακτικό μόνο για τον Αμερικανό συγγραφέα από το Μέην... Το  "Νεκρωταφίο Ζώων" παίζει πάνω στον φόβο του θανάτου, στην άρνηση της αποδοχής του, ειδικά όταν πρόκειται για αγαπημένα πρόσωπα... Παίζει με τους εφιάλτες που βλέπει ο κάθε γονιός για το τι κακό μπορεί να συμβεί στα παιδιά του και πόσα θα έκανε για αυτά... Ο τρόμος στο  "Νεκρωταφίο Ζώων"  δεν είναι προφανής, στηρίζεται κυρίως στην ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο King και ειδικά από το δεύτερο μισό του βιβλίου και μετά θα μπορούσαμε να πούμε ότι το  "

Όπως και πέρυσι τέτοια εποχή, έτσι και φέτος βρίσκομαι σε mode κατεβασμένου διακόπτη... Δεν πάει να καίγεται ο κόσμος, και η φετινή χρονιά ήταν extra ζόρικη και εγώ αυτό που χρειάζομαι είναι να αποδράσω από την καθημερινότητα και... χρόνο!!! Χρόνο με την Μ., με τον γιο μου, με τους φίλους μου, χρόνο με τον εαυτό μου, για τον εαυτό μου...  Ξυπνάω το πρωί, πάω στο γραφείο, δουλεύω, τρέχω να πληρώσω λογαριασμούς, super market, μανάβη, χασάπη αλλά το μυαλό μου ταξιδεύει... Ταξιδεύει στις διακοπές, στην θάλασσα, σε μέρη και τόπους όπου επιτέλους μπορώ να κοιμάμαι ικανοποιητικά...  Το έχω πάρει απόφαση να πάω κόντρα όσο μπορώ σε όλο αυτό που συμβαίνει σε όλη την χώρα, δεν θα αφήσω να με πάρει από κάτω, δόγμα του σοκ αυτοί, σταρχιδίνη εγώ, αν είναι να ψοφήσουμε ας ψοφήσουμε χαμογελαστοί... Το είχα δει το αγγούρι που ερχόταν οπότε είχα κάνει τις οικονομίες μου εδώ και καιρό... Η αλλαγή σπιτιού μου εξοικονόμησε λεφτά και τα τρελά ωράρια και Σαββατοκύριακα που δούλεψα μέχρι και τον Μάι

Προσπαθώ να βρω μια καλή εισαγωγή για αυτό το review αλλά δεν τα καταφέρνω, το μόνο που μου έρχεται και μου ξαναέρχεται στο μυαλό είναι το πόσο καταπληκτικό ήταν αυτό το βιβλίο... Ο "Βασιλιάς των Αρουραίων" στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα, στις προσωπικές εμπειρίες που έζησε ο Clavell όντας αιχμάλωτος πολέμου για 3,5 χρόνια στο Τσάνγκι της Σιγκαπούρης... Πρόκειται για ένα ταξίδι μέσα στην ανθρώπινη ψυχολογία, μια σπουδή πάνω στην τιμιότητα και την ηθική και το πόσα είναι διατεθειμένος να κάνει κάποιος για να επιβιώσει... Το στρατόπεδο συγκέντρωσης είναι ένα καθαρτήριο των ανθρώπινων ψυχών, ένα αμόνι που οι ψυχές και τα κορμιά χτυπιούνται αλύπητα, ατσαλώνουν ή πεθαίνουν... Η τιμή και η ηθική όπως την αντιλαμβανόμαστε όσοι είχαμε την πολυτέλεια να μην νιώσουμε ποτέ στη ζωή μας τον τρόμο του θανάτου ή της πείνας, δεν υπάρχουν, υπάρχει μόνο η θέληση για ζωή... Το τι είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις για να ζήσεις, σε πόσα πτώματα θα πατήσεις περιγράφει τους χαρακτήρ

Βρεθήκαμε στο Γκάζι οικογενειακώς την Κυριακή το απόγευμα, στη δεύτερη μέρα του Athens Live School Festival ... Το όλο concept αφορά μαθητικά ροκ (και όχι μόνο) συγκροτήματα που τους δίνεται η δυνατότητα να παίξουν πάνω σε μια πραγματική σκηνή, να δείξουν τι αξίζουν, να κάνουν το κομμάτι τους, την καύλα τους... Η είσοδος ήταν ελεύθερη, η προσέλευση του κόσμου μικρή αλλά δυναμική, γενικά το κλίμα ήταν καλό και υπήρχε αρκετή ενέργεια... Ακούσαμε ωραίες μουσικές και είχε τον χαβαλέ του, μου έμειναν ένα πολύ καλό thrash metal group το οποίο έπαιζε όταν μπήκαμε στον χώρο και δεν συγκράτησα το όνομά τους και ένα καταπληκτικό ντουέτο από δυο πιτσιρίκες με ακουστικές κιθάρες και άψογες φωνές, τις MARGICSOFI... Υπήρχαν και τα κακέκτυπα των ΟΝΙΡΑΜΑ φυσικά ή παντελώς ατάλαντοι...Αστροναύτες της μουσικής, όλο ποζεριά και δήθεν και καθόλου ταλέντο αλλά τι να κάνεις, shit happens... Κράτησα δυο σκέψεις από την χθεσινή συναυλία, μια θετική και μια αρνητική... Από την μία η ενέργεια, η καύλα τω

Μερικά χρήσιμα links για τις μέρες που έρχονται... Το post είναι μια προσφορά από και προς τον ελληνικό λαό... ΟΑΕΔ Κέντρο Υποδοχής και Αλληλεγγύης Δήμου Αθηναίων  Το Χαμόγελο του Παιδιού Συσσίτια Αρχιεπισκοπής Αθηνών Στέγη Γερόντων Αγίας Παρασκευής Κοινωνικά Ιατρεία και Φαρμακεία Μετανάστευση στην Αμερική Μετανάστευση στην Αυστραλία Μετανάστευση στον Καναδά

Είναι πολύ περίεργο όταν πιάνεις για πρώτη φορά στα χέρια σου ένα βιβλίο μιας "ιερής αγελάδας" της λογοτεχνίας και ενώ περιμένεις να εκστασιαστείς, να μένεις στα κρύα του λουτρού... Αρχίζεις να αμφισβητείς το αισθητικό σου κριτήριο, την λογοτεχνική σου κατάρτιση, ντρέπεσαι να ομολογήσεις το πόρισμά σου... Μετά όμως σκέφτεσαι ότι δεν ντρέπεσαι και τόσο πολύ και αφήνεις την σκέψη σου να βγει στην οθόνη... Δεν είχα ξαναδιαβάσει Thomas Mann , γνώριζα όμως τον μύθο που συνοδεύει το όνομα του μεγάλου Γερμανού συγγραφέα... Ο "Εκλεκτός" είχε όλα τα προσόντα να με συνεπάρει... Ένας μεγάλος συγγραφέας, ένα ιπποτικό μυθιστόρημα βασισμένο σε μεσαιωνικό γαλλικό επικό ποίημα, ένα σχόλιο πάνω στην πίστη, την αγάπη, την αμαρτία, την οικογένεια αλλά τελικά τίποτε από αυτά δεν δούλεψε και η ανάγνωση του βιβλίου εξελίχθηκε σε μια αγγαρεία... Ίσως να έφταιξε και η μετάφραση, ίσως να έφταιξε και το γεγονός ότι πολλές προτάσεις άνοιγαν σε μια σελίδα και έκλειναν στην επόμενη

Έρχεται βαρυχειμωνιά λέμε...