Ψαροκόκαλο...

Ένα barbeque σε ένα σπίτι με κήπο μια ηλιόλουστη μέρα... Ετερόκλητοι άνθρωποι μαζί με τα παιδιά τους μαζεμένοι, συζητούν, πίνουν και τρώνε... Όλα φαίνονται φυσιολογικά και τετριμμένα μέχρι που κάποιος καλεσμένος χαστουκίζει ένα ξένο παιδί... Το γεγονός προκαλεί αναστάτωση, αμηχανία, οργή και αποτελεί τον καταλύτη για την αλυσιδωτή αντίδραση των γεγονότων που ακολουθούν... Αυτή είναι εν τάχει η υπόθεση του βιβλίου του Χρήστου Τσιόλκα , "Το χαστούκι"  αλλά σίγουρα δεν είναι μόνο αυτό... Δεν κατάφερα να το συμπαθήσω από την αρχή αλλά κλείνοντας την τελευταία σελίδα του με είχε κερδίσει ολοκληρωτικά... Επειδή λογικά αυτό θα είναι το τελευταίο βιβλίο που διαβάζω μέσα στο 2012, χαίρομαι που αυτός ο καλός (από την αναγνωστική πλευρά) χρόνος κλείνει με ένα εξαιρετικό βιβλίο... Αρχικά όπως είπα δεν κατάφερα να το συμπαθήσω... Η κοφτερή γλώσσα του Τσιόλκα και οι συνεχείς αναφορές σε σκηνές σεξ και οι βωμολοχίες με έκαναν να θεωρώ ότι προβοκάρει απλά χωρίς να έχει τίποτα να

Έμαθα χθες ότι ένας γνωστός από τον Ταύρο πέθανε από κάποια αρρώστια, πιθανότατα καρκίνο... Ο εκλιπών ήταν άρρωστος οπαδός της ΑΕΚ, την ακολουθούσε παντού, γνωστός στους οπαδικούς κύκλους... Κάποτε, αν τα θυμάμαι σωστά, του την είχαν πέσει αντίπαλοι οπαδοί, παναθηναϊκοί ήταν νομίζω, και τον σάπισαν στο ξύλο... Όταν τον αφήσανε, σηκώθηκε πάνω κουτσά στραβά, κρατώντας ακόμα το κασκόλ της ΑΕΚ και είπε : "Μουνόπανα, δεν μου το πήρανε το κασκόλ" ... Η ατάκα έμεινε και συζητιόταν στον Ταύρο για χρόνια... Σκεφτόμουν ότι είμαι μόλις 34 αλλά ξέρω πάρα πολλούς νεκρούς και δεν μιλάω για παππούδες, γιαγιάδες και γονείς αλλά για ανθρώπους που θα είχαν πάνω κάτω την ηλικία μου σήμερα... Για την ακρίβεια δεν ξέρω και κανέναν άλλο άνθρωπο, πλην Ταυριωτών της ηλικίας μου, που να ξέρει κι αυτός τόσους νεκρούς... Αυτοκινητιστικά, ναρκωτικά, αρρώστιες έχει απ' όλα ο κατάλογος... Οι αναμνήσεις μου περιέχουν λίστα πεσόντων...

Κλείνοντας την τελευταία σελίδα του βιβλίου, άλλος ένας αναγνωστικός μαραθώνιος είχε φτάσει στο τέλος του... Το δεύτερο βιβλίο του George R.R. Martin για την saga του "A song of Ice and Fire" είναι ένα βιβλίο γνώριμο σε ύφος και ήθος για όσους έχουν διαβάσει και το πρώτο και εξίσου καλό... Ένα βιβλίο που ξεκινάει αργά, σχεδόν νωχελικά και πώς να μην το κάνει όταν το συνολικό του μέγεθος εκτείνεται σε 940 σελίδες μεγάλου μεγέθους, το οποίο "ζωντανεύει" όσο αυξάνεται ο αριθμός των σελίδων και κορυφώνεται στο φινάλε... Σε αυτό το βιβλίο παρακολουθούμε την ιστορία να συνεχίζεται από εκεί που την αφήσαμε στο πρώτο μέρος της ιστορίας... Η μάχη για τον Σιδερένιο Θρόνο κορυφώνεται, το Westeros φλέγεται καθώς αντίπαλες στρατιές αλληλοεξοντώνεται σκορπίζοντας τον τρόμο και τον θάνατο... Παράλληλα υπάρχει η σκιά της απειλής που έρχεται από το βορρά και κρύβεται στους παγωμένους βόρειους ανέμους... Αν η κινητήριος δύναμη που κινούσε τα πάντα στο "Παιχνίδι του

Το μποστανάκι μου τα παράγει σε αφθονία και δεδομένου ότι αυτή την περίοδο διαβάζω το "Σύγκρουση Βασιλέων" του George R. R. Martin , θα μπορούσα να πάρω τον τίτλο του... Ιππότη των Κρεμμυδιών !!!

Η Αριστερά φώναζε εδώ και χρόνια αλλά όλοι νόμιζαν ότι επρόκειτο για γραφικές εμμονές, τώρα όμως που οι φασίστες έχουν μπουκάρει για τα καλά στον δημόσιο βίο, όσοι δεν τους χειροκροτάνε έχουν καταλάβει ότι τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά...  Κάπου εδώ, το πτώμα που βρωμάει και ζέχνει από την σήψη (το ΠΑΣΟΚ) μπουκάρει στο προσκήνιο τρεκλίζοντας σαν ζόμπι και πουλάει αντιφασισμό μπας και θυμίσει την ύπαρξή του...  Τι ειρωνεία... Το ΜΠΑΤΣΟΚ των χημικών, των ανοιγμένων κεφαλιών, των γέρων που ζούνε πολύ και δεν πεθαίνουν, των μνημονίων και των συνταγματικών παραβάσεων να μιλάει για αντιναζιστικό αγώνα... Αυτή η απέχθεια που προκαλεί στους περισσοτέρους το ΜΠΑΤΣΟΚ και η έμφυτη αντιδραστική φύση του χαρακτήρα του Έλληνα είναι που με τρομάζουν...  Φοβάμαι ότι θα υπάρξει κόσμος που θα συμπαθήσει την Χρυσή Αυγή μόνο και μόνο επειδή μίλησε εναντίον της το ΠΑΣΟΚ  και ο Βενιζέλος...  Φοβάμαι γιατί παράγινε η ιστορία με τους φασίστες, δεν υπάρχουν πια περιθώρια ...  Όσο περνάει ο κ

Μια συνάδελφος μου έλεγε ότι διάβασε κάπου μια μελέτη που έλεγε ότι οι σύγχρονοι ρυθμοί της ζωής "ευνοούν" την εργένικη ζωή, τους ανθρώπους να ζουν χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς να κάνουν οικογένεια...  Δεν θέλει και πολύ μυαλό για να καταλάβεις ότι όντως έτσι είναι...  Αν κοιτάξω ένα γύρω τον κοινωνικό μου περίγυρο, τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι, όλο και περισσότεροι καθυστερούν την απόφαση του "νοικοκυρέματος" ή την αναβάλλουν επ' αόριστον... Είναι ατομιστική η εποχή μας, οι άνθρωποι νοιάζονται κυρίως για το τομάρι τους αλλά εδώ που τα λέμε έχουν επιχειρήματα όσοι "φοβούνται" να κάνουν οικογένεια...  Σε μια χώρα που δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, αν θα έχεις αύριο δουλειά και μέλλον, σε μια χώρα που θεωρεί τα παιδιά τεκμήριο φορολόγησης και σε εκδικείται που τα έχεις κάνει, σε μια χώρα που τα εισοδήματα άνω των 30.000 Ευρώ τον χρόνο (σιγά τα λεφτά...) έχει προταθεί να φορολογούνται με 45%, σε αυτή την χώρα είναι αρκετά λογικό να το διπλοσκ

Και πάνω εκεί που λες ότι τίποτα δεν πάει χειρότερα κάτι μπορεί να συμβεί και να στραβώσουν κι άλλο τα πράγματα... Να σε θεωρήσουν μαλάκα και δεδομένο και να σου βγάζουν και τη γλώσσα από πάνω κοροϊδευτικά...   Προσπαθώ να μην "πέφτω" αλλά το burnout δείχνει κανονικά τα σημάδια του... Νιώθω ότι είμαι σε φάση που έχει κλείσει ένας κύκλος και πρέπει να ανοίξει ένας νέος αλλά πάλι αυτό είναι το συναίσθημα που έχω πάντα μετά από περιόδους μεγάλης πίεσης... Από την άλλη ίσως όντως να έχει έρθει η ώρα για γενναίες αποφάσεις...  Παλεύω απεγνωσμένα να βρω κάτι να κρατάω το μυαλό μου ξύπνιο, να βρω κάτι νέο και ενδιαφέρον... Έγραψα PHP για πρώτη φορά, επαγγελματικά και όχι σαν προσωπική άσκηση και μου άρεσε, ένιωσα καλά... Κυνηγάω την Python , μήπως βρω μια άκρη, αυτή η γλώσσα μου κρατάει το ενδιαφέρον καιρό τώρα, είναι καρμική η σχέση μας...  Δεν ξέρω αν η περαιτέρω εμβάθυνση στον κόσμο της Πληροφορικής είναι η σανίδα της ψυχολογικής μου σωτηρίας  αλλά δεν ξέρω κι άλλο