Ψαροκόκαλο...

Απόψε, για πρώτη φορά πλην μιας νύχτας πριν μερικούς μήνες που διανυκτέρευσα στο Ασκληπιείο της Βούλας, εγώ κι ο Σ. δεν θα κοιμηθούμε κάτω από την ίδια στέγη... Πήγε με την μαμά του για έξι μέρες στον νονό του κι αδερφό της Μ, στην Ολλανδία... Αυτές οι έξι μέρες θα είναι οι περισσότερες μέρες που μείναμε χώρια εγώ και η Μ από τον Ιούλιο του 2004 οπότε και απολύθηκα από στρατιώτης... Στην Αθήνα έχει μείνει μαζί μου ο Θ. αλλά μου λείπουν ήδη οι άλλοι δυο και ζηλεύω πολύ που ταξίδεψαν στο εξωτερικό κι εγώ όχι...

Ξεκινάω με αυτό το κομμάτι από το τελευταίο post του Σπύρου Δερβενιώτη : -Α, δηλαδή όταν σφάζουν αριστερό είναι “απόρροια της ιδεολογίας τους” και ένοχη η ιδεολογία τους, αλλά όταν πυροβολούν χρυσαυγίτη αμέσως “είναι προβοκάτσια” και “τι φταίει η αριστερά γι αυτούς” ; Σόρυ, αλλά ναί. Ο φόνος, η εκμηδένιση της φυσικής υπόστασης του Άλλου, δεν είναι “απότοκο”, δεν είναι “μέσο επίτευξης” της ιδεολογίας του Ναζί. ΕΙΝΑΙ η ιδεολογία του. Πες ό,τι θες για το Στάλιν, για τον Πόλ Πότ ή για το Ζαχαριάδη, αλλά πουθενά στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο δεν θα διαβάσεις τα Helter-Skelter παραληρήματα που συνιστούν την ιδεολογία του Ναζισμού. .Ξεμπέρδεψέ τα λίγο αυτά στο μυαλό σου, ή τουλάχιστο μη νομίζεις οτι δεν τα έχουμε ξεμπερδεμένα εμείς στο δικό μας. Αυτός είναι, πάνω κάτω, ο πυρήνας της δικής μου σκέψης και ο Δερβενιώτης το έγραψε με τρόπο just to the point οπότε από αυτό το σημείο ξεκινώντας, δεν θα στηθοκοπηθώ, ούτε θα σκίσω τα μάγουλά μου θρηνώντας τους νεκρούς έξω από τα γραφεία της

Περπατώντας αυτές τις μέρες στους δρόμους και παρατηρώντας τα μπαλκόνια παρατηρώ ότι σε αυτά που έχει αναρτηθεί σημαία για την επέτειο της 28ης ισχύει κατά κανόνα μια αντίστροφη αναλογία... Όσο μικρότερο το μπαλκόνι τόσο μεγαλύτερη η σημαία που το στολίζει... Μου δίνει την αίσθηση ότι οι ιδιοκτήτες του μπαλκονιού ασφυκτιούν στα λίγα τετραγωνικά της ζωής τους και ψάχνουν τη δικαίωσή τους στις πτυχώσεις της σημαίας, στο μεγαλείο του παρελθόντος και των ένδοξων προγόνων...

Η βάρδια ξεκίνησε στις 12... Είναι έκτακτη περίπτωση, όπως και οι εποχές που ζούμε... Έχει απόλυτη ησυχία, το μόνο που ακούγεται είναι τα ανεμιστηράκια των pc και τα δάχτυλά μου που πληκτρολογούν... Είμαι μόνος μαζί με άλλους δύο ανθρώπους σε ένα κτίριο επτά ορόφων, ο καθένας σε ξεχωριστό όροφο... Έχω ξαναδουλέψει τέτοιες ώρες αλλά ποτέ εντελώς μόνος μου όπως απόψε... Ήπια ένα Red Bull που έφερα μαζί μου και τώρα πίνω την πρώτη γουλιά καφέ, του πρώτου της ημέρας, η νύχτα (και η μέρα) θα είναι μεγάλη...

Γαλάζια είναι τα μάτια του λευκού... Του αφεντικού, του δυνάστη, αυτού που προσωποιεί την εξουσία, την ομορφιά, την επιτυχία, την ευτυχία... Τα γαλάζια μάτια είναι το διαβατήριο για μια καλή ζωή, μακρυά από την φτώχεια, την αρρώστια, την ασχήμια, τον αλκοολισμό, τον εξευτελισμό... Στο μυαλό της Πέκολα τα γαλάζια μάτια θα της χαρίσουν όλα όσα της λείπουν, θα πάρουν μακρυά όσα την κάνουν δυστυχισμένη... Τα "Γαλάζια μάτια" είναι μια νουβέλα της Toni Morisson στην οποία αφηγείται την ιστορία της Πέκολα, ενός μικρού μαύρου κοριτσιού από το Lorain του Ohio, και μέσα από αυτήν, την ιστορία της ζωής των Αφροαμερικανών στις αρχές και τα μέσα του 20ου αιώνα... Στις 238 σελίδες του βιβλίου ξεδιπλώνονται τα κοινωνικά αίτια τα οποία οδήγησαν γενιές ολόκληρες Αφροαμερικανών σε αυτή την ιδιόμορφη αποστροφή της πολιτισμικής και φυλετικής τους ταυτότητας ανάγοντας τον λευκό, τις συνήθειες και την όψη του, σε άπιαστο ιδανικό... Τα "Γαλάζια μάτια" μιλά για τους Αφροαμερικά

Είναι κάτι μέρες που η διάθεσή μου μπορεί να τουμπάρει από την μια στιγμή στην άλλη, από το γέλιο, στον θυμό, στο κλάμα και πάλι από την αρχή.... Χθες είχα μια καλή μέρα στη δουλειά, παραγωγική τόσο για τον εργοδότη μου όσο και για μένα... Είχα σχολάσει στην ώρα μου γιατί όλα είχαν πάει ρολόι, είχα καλή διάθεση, όλα καλά μέχρι που μπήκα στο λεωφορείο... Κάθισα απέναντι από ένα πιτσιρίκο , 7 με 8 χρονών και τον πατέρα του... Ο πιτσιρικάς μια χαρά αγοράκι της ηλικίας του, καλοντυμένος, καθαρός, ωραίος... Ο πατέρας του δίπλα, του κρατούσε την τσάντα από το σχολείο, άντρας γύρω στα 45, όψη κουρασμένη και σοβαρή, με μουστάκι... Όταν κάθισα στην θέση μου ο πιτσιρίκος σήκωσε τα μάτια δειλά και μου έριξε ένα βλέμμα με αμηχανία και μια υποψία χαμόγελου... Έβαλα τα ακουστικά στα αυτιά και άρχισα να ακούω μουσική και τον παρατηρούσα πως έπλεκε τα δάχτυλά του νευρικά έτσι όπως ήταν καθισμένος, κοιτώντας στο κενό, αμίλητος κι αυτός κι ο πατέρας του... Όταν ήρθε η ώρα να κατέβουν στην στάσ

Χθες το απόγευμα είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου άνθρωπο να τρώει από τα σκουπίδια... Δεν έψαχνε, δεν ξεδιάλεγε για να βρει κάτι και να το πάρει μαζί του, έτρωγε κατευθείαν από τα σκουπίδια... Πήγαινα με τον Θ. στο καρότσι στον Βασιλόπουλο στην Αγία Παρασκευή  και τον είδα από μακρυά...  Ήταν ο μισός χωμένος μέσα στον κάδο και έψαχνε...΄Οταν έβρισκε κάτι έβγαινε από τον κάδο, το καθάριζε όσο καλύτερα μπορούσε, το φύσαγε και το ξεσκόνιζε και μετά το έβαζε στο στόμα... Όταν πλησίαζε κάποιο αυτοκίνητο σταματούσε την εξερεύνηση, ντρεπόταν ίσως, και μετά συνέχιζε...  Ήθελα να του δώσω λεφτά, να τον βοηθήσω αλλά σκέφτηκα πόσο άσχημα θα ένιωθα εγώ αν κάποιος ερχόταν να μου δώσει ελεημοσύνη χωρίς να τη ζητήσω απλά και μόνο επειδή θα ήταν μάρτυρας της εξαθλίωσης μου γι' αυτό και έκανα ότι δεν τον πρόσεχα όσο πλησίαζα...  Ακριβώς μόλις τον προσπέρασα μου μίλησε αυτός, μου ζήτησε λεφτά, μιλώντας μου στον πληθυντικό ενώ ήταν εμφανώς μεγαλύτερος μου... Έβγαλα και του έδωσα και με