Στο post της 29ης Δεκεμβρίου 2011 έγραφα κάνοντας ένα απολογισμό της χρονιάς που τελείωνε: Ελάττωσα το άγχος, έγινα πιο ψύχραιμος, πιο επίμονος, πιο υπομονετικός, μπράβο μου (εγκάρδιο χτύπημα επιβράβευσης στην πλάτη)... Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην πεις... Κάτι το αβέβαιο αύριο για μένα, τους άλλους και την χώρα, κάτι που την εβδομάδα που μας πέρασε μας ανακοίνωσαν περικοπές, κάτι κάποιες οικογενειακές προστριβές και καυγάδες, κάτι που βρήκα ένα εξωτερικό πελάτη και κλείσαμε μια δουλειά και έτρεχα να προετοιμαστώ καλά γιατί θέλω να τον κρατήσω και για το μέλλον, κάτι που ο Σ. έχει γίνει σκέτος διάολος και αρνείται να κοιμηθεί με αποτέλεσμα να μην βρίσκουμε ησυχία μέσα στο σπίτι... Αγχώθηκα... Με πήρε από κάτω, ένιωθα σαν να ήμουν εγκλωβισμένος κάπου και δεν μπορούσα να βγω, παράλυτος, ανίκανος να διαχειριστώ και την πιο απλή κατάσταση... Σήμερα είναι μια καλύτερη μέρα, αν και αντιμετώπισα μια mini κρίση ερχόμενος στο γραφείο, βγήκα παλικάρι... Με πρ