Ψαροκόκαλο...

Τα ψέματα τελείωσαν, η φούσκα της αυταπάτης ότι "δεν θα συμβεί σε εμάς" έσκασε και η πραγματικότητα μας έδειξε την μούρη της... Στην αρχή υπήρχαν συνάδελφοι που αρνούνταν να δεχτούν το γεγονός, έψαχναν να βρουν αιτίες για να δικαιολογήσουν (στους εαυτούς τους) ότι η διεύθυνση είχε κάποιο λόγο να προχωρήσει στις απολύσεις... Όσο περνούν οι μέρες φαίνονται να το χωνεύουν...Τώρα πρέπει να πειστούν ότι κάτι πρέπει να κάνουμε, να σταθούμε όλοι μαζί απέναντι σε κάθε προσπάθεια να υπονομευτεί η ζωή μας... Το ξέρω ότι δεν είναι εύκολο...  Γράφω αυτές τις γραμμές αλλά ακόμα και τώρα η πρώτη αντανακλαστική σκέψη μου είναι το πως θα επιβιώσω εγώ και η οικογένειά μου, ας πάει να κουρεύεται η κοινωνία... Τη διώχνω όσο πιο γρήγορα μπορώ, εκπαιδεύω τον εαυτό μου να το κάνει... Η γενιά μου, η γενιά των ανθρώπων που είναι υποτίθεται ο παραγωγικός ανθός της χώρας, μεγάλωσε σε μια κοινωνία όπου ο ατομισμός και ο φιλοτομαρισμός ήταν προσόντα... Μάθαμε να μην συμμετέχουμε πουθενά, να τα έχο

Σήμερα έχεις τα γεννέθλιά σου κι εγώ κλείνω δυο χρόνια μπαμπάς σου... Πέρυσι, σου έγραψα τι έγινε την ημέρα που γεννήθηκες καθώς και την προηγούμενη... Φέτος θέλω απλά να σου πω ότι είμαι πολύ ευτυχισμένος που υπάρχεις στη ζωή μου όσο και αν δεν τα καταφέρνω να σου το δείχνω πάντα με τον σωστό τρόπο... Είναι κάτι βράδια που πριν πέσω για ύπνο έρχομαι να σε σκεπάσω και κάθομαι και σε κοιτάζω για κανένα πεντάλεπτο κι εκεί καταλαβαίνω ποιο είναι το πραγματικό νόημα στη ζωή και για ποιους λόγους αξίζει να θες να γίνει ο κόσμος καλύτερος.... Χρόνια σου πολλά, σε αγαπώ πολύ...

Μου αρέσουν οι φούρνοι... τα αρτοποιεία εννοώ... Πρέπει να παίζει ρόλο το γεγονός ότι το πατρικό μου είναι πάνω από φούρνο, τα παλιά τα χρόνια ήταν του μπάρμπα μου...  Θυμάμαι διάφορες σκηνές από όταν ήμουν μικρός, τα καλάθια που έμπαινε το ψωμί καυτό όπως έβγαινε από τον φούρνο, τον κοφτό ήχο του ξύλινου φτυαριού όπως ξεφόρτωνε τις λαμαρίνες, τα ταψιά με το φαΐ που φέρνανε τις Κυριακές για ψήσιμο... Η μυρωδιά του ψωμιού τι ωραία που είναι, να φανταστείς ότι για χρόνια, δεν το έτρωγα, σπάνια το έβαζα στο στόμα μου και μόνο όταν το τράβαγε το φαΐ, σάλτσες και τέτοια...  Τα παλιά τα χρόνια που η Μαραθώνος ήταν κατσικόδρομος και το να πας για μπάνιο στην Νέα Μάκρη, ταξίδι κανονικό, όταν πηγαίναμε με την Μ. για μπάνιο σταματάγαμε σε ένα μεγάλο Βενέτη που έχει στη διαδρομή για να πάρουμε εφόδια, καφέ και κάτι σαντουιτσάρες που έκανε με όλου του κόσμου τα καλά...  Ωραίος φούρνος, από τους πρώτους "μοντέρνους" που θυμάμαι εγώ, αυτός και ο Βενέτης στην Κηφισιά, με αμέτρητα

Αν υπάρχει μια κατηγορία γονέων που με εκνευρίζει εξίσου με αυτή εκείνων των γονέων που δεν λένε να πάρουν απόφαση ότι έχουν γίνει γονείς και ότι το παιδί έχει ανάγκες και συνήθειες διαφορετικές από αυτές ενός ενήλικα, είναι οι πολιτικά ορθοί γονείς... Είναι οι γονείς εκείνοι οι οποίοι σε συζητήσεις με άλλους γονείς θεωρούν χρέος τους να υποκριθούν τους απόλυτα αφοσιωμένους στην ευτυχία των παιδιών τους τόσο που καμιά κατάσταση και καμιά κούραση δεν τους κάνει να βαρυγκομήσουν... μέχρι να αντιληφθούν ότι και ο απέναντι έχει παιδιά και κουράζεται και βαρυγκομάει καμιά φορά οπότε ξεσπαθώνουν, δειλά στην αρχή αλλά με ανακούφιση στην συνέχεια...  Είναι οι γονείς εκείνοι που "ντρέπονται" να πουν ότι κουράζονται, ότι ίσως θα ήθελαν να έχουν λίγο χρόνο για τον εαυτό τους και χτίζουν μια περσόνα γονιού/Δαλάι - Λάμα/οσιομάρτυρα ο οποίος υπομένει/κάνει τα πάντα για το παιδί του αγόγγυστα... Η περσόνα αυτή καλύπτει όλα τα στερεότυπα του γονιού-θυσία με τα οποία μεγαλώσαμε οι περισ

Την Κυριακή το απόγευμα κάνουμε βόλτα στο κέντρο οι τρεις μας... Στην πλατεία στο Μοναστηράκι, μερικοί πιτσιρικάδες b-boys  έχουν στήσει ένα ghetto blaster με ένα ενισχυτή και μικρόφωνο και χορεύουν breakdance... Ο κόσμος μαζεύεται γύρω τους και τους χαζεύει... Ο κύριος Σ. δεν αρκείται σε αυτό... Εισβάλλει στο κέντρο της νοητής πίστας δίπλα στον κάθε χορευτή και προσπαθεί να τους μιμηθεί... Ο κόσμος ξεκαρδίζεται στα γέλια, εμείς καμαρώνουμε, ο κύριος Σ. χειροκροτεί ενθουσιασμένος για το κατόρθωμά του και όταν τελειώνει η μουσική ένα από τα παιδιά λέει στο μικρόφωνο:  "Όπως βλέπετε, ο χορός αρέσει σε όλες τις ηλικίες..."

Αναδημοσιεύω το σχόλιο που άφησα στο blog της mama 35+ που περιμένει το πρώτο της παιδάκι... Είναι κάποιες σκέψεις που ίσως τις έχω ξανακαταγράψει αλλά ήθελα να τις έχω κι εδώ: Όταν κάνεις παιδί για πρώτη φορά ο κόσμος θα έρθει τούμπα... Η προσαρμογή δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου, όχι λόγω του ότι δεν αγαπάς το παιδί σου ή συνειδητοποίησες ότι κουράζεσαι περισσότερο από όσο πίστευες αλλά γιατί είσαι υποχρεωμένος να ξαναστήσεις τη ζωή σου, την καθημερινότητα δηλαδή, από την αρχή... Όταν το καταφέρεις αυτό όμως θα ανοίξουν μπροστά στα μάτια σου και την καρδιά σου εικόνες και συναισθήματα που δεν θα μπορούσες ποτέ να τα φανταστείς ότι υπήρχαν... Από τότε που έγινα πατέρας, ο γιος μου μου έχει χαρίσει απίστευτη ευτυχία, που δεν φανταζόμουν ότι θα έβρισκα ποτέ, μου έδωσε την μεγαλύτερη στενοχώρια και απελπισία της ζωής μου όταν πέρσυ το καλοκαίρι αντιμετώπισε ένα πρόβλημα υγείας και ήταν ο καταλύτης για μια μεγάλη αλλαγή που έκανα στη ζωή μου και την αντίληψη των σχέ

Είναι πολύ ωραίο πράγμα να εκπλήσσεσαι θετικά, όταν κάτι, κάποιος ή μια κατάσταση, ξεπερνούν τις προσδοκίες σου και σου δίνουν πολλά περισσότερα από ότι περίμενες... Κάτι τέτοιο συνέβη με τις φετινές διακοπές στην Αίγινα από τις οποίες γυρίσαμε χθες το μεσημέρι με τις καλύτερες εντυπώσεις και μια μελαγχολία... Η Αίγινα επελέγη διότι θέλαμε ένα μέρος που δεν είχαμε πάει εγώ και η Μ., που θα είχε κάποια αξιοθέατα να δούμε, που θα ήταν "parent friendly", δεν θα μας ταλαιπωρούσε δηλαδή τόσο το ταξίδι όσο και η μετακίνηση εκεί... Επίσης η χαμηλή τιμή των εισιτηρίων από και προς το νησί έπαιξε και αυτή τον ρόλο της... Η επιλογή του ξενοδοχείου έγινε με το ίδιο σκεπτικό και με τη διάθεση να κακομάθουμε λίγο τον εαυτό μας... Επιλέξαμε το καλύτερο... Κάποιοι μπορεί να θεωρήσουν ότι κάνω διαφήμιση... Έχουν δίκιο... Κάνω διαφήμιση γιατί οι Φιστικιές είναι το πιο όμορφο, πιο καθαρό, πιο βολικό ως προς το σημείο που βρίσκεται, με τους πιο συμπαθητικούς εργαζομένους και διεύθυνσ

Χθες το βράδυ, για πρώτη φορά από τότε που γεννήθηκε ο κύριος Σ., εγώ και η Μ. βγήκαμε οι δύο μας και πήγαμε στο Γκάζι στη συναυλία του Νίκου Πορτοκάλογλου και άλλων καλλιτεχνών για το το "Χαμόγελο του Παιδιού"  ... Πήραμε το αυτοκίνητο, το αφήσαμε στην Άμυνα και κατεβήκαμε με το μετρό... Στο Γκάζι ο κόσμος πολύς, χιλιάδες, και ο Νίκος Πορτοκάλογλου στα κέφια του με άξιους συμπαραστάτες τον Νίκο Ζιώγαλα, τον Μανώλη Φάμελο και άλλους καλλιτέχνες... Περάσαμε πολύ ωραία, τραγουδήσαμε, ήπιαμε μπύρες, φάγαμε βρώμικο στα όρθια, ανακατευτήκαμε με τον κόσμο... Θυμήθηκα τα παλιά όταν ήμασταν μόνο οι δυο μας και κάτι τέτοια ή μια βραδινή βόλτα στην πόλη χωρίς πρόγραμμα ήταν κάτι συνηθισμένο... Όταν γυρνούσαμε το βράδυ με το μετρό προς την Άμυνα για να πάρουμε το αυτοκίνητο και να γυρίσουμε στο σπίτι, νυσταγμένοι και κουρασμένοι, ασυνήθιστοι γαρ πλέον σε νυχτερινές εξόδους, καθισμένοι με τους αγκώνες μας να αγγίζουν και να έχει γύρει ο ένας πάνω στον άλλον, σκεφτόμουν τον κύριο Σ.

Χθες ( 10 χρόνια από τον θάνατο του Joey Ramone ) το απόγευμα είχαμε πάει οικογενειακώς βόλτα στο Χαλάνδρι... Πήγαμε στο H&M που έχει βγάλει μια σειρά t-shirts για μωρά και παιδάκια με στάμπες συγκροτημάτων και αγοράσαμε μια μπλούζα Ramones στον κύριο Σ. για να είναι το πιο punk μωρό της παιδικής χαράς... Θα πάρω μια και για μένα  για να τις φοράμε μαζί και να είμαστε ασορτί!!! :)

Χθες το μεσημέρι ο κύριος Σ., το μικρό αφεντικό, βγήκε για πρώτη φορά για φαγητό σε εστιατόριο... Δεν είναι ακριβώς η πρώτη φορά, έχει ξαναβγεί για φαγητό, αλλά χθες έκατσε για πρώτη φορά στο τραπέζι μαζί μας, χάρη στο νέο καθισματάκι-γκατζετάκι  (όχι ακριβώς αυτό αλλά δεν το έβρισκα το δικό μας)... Είχαμε μαζί μας και το δικό του φαΐ, αλλά λίγο έφαγε από αυτό καθώς προτίμησε να φάει ψωμί, πατάτες τηγανητές, ελιές (!!!) και κολοκυθάκια τηγανητά... Όταν χόρτασε δε, άρχισε να παίζει το αγαπημένο του παιχνίδι: Να πιάνει το φαγητό (πατάτα και κολοκυθάκι στην προκειμένη περίπτωση) να το λιώνει στο χέρι του και να ακούει τον ήχο... Προκαλέσαμε ένα μικρό χαμό αλλά δεν ενοχλήσαμε και όταν τελειώσαμε το φαγητό μαζέψαμε μόνοι μας την ακαταστασία μας... Στο τέλος βγάλαμε και φωτογραφίες με το κινητό (γιατί ξεχάσαμε την φωτογραφική μας στο σπίτι) και ρίξαμε και κάτι γελάκια πονηρά!!!

Η πρώτη μας συνάντηση είχε κανονιστεί με ραντεβού... Θα γεννιόσουν Δευτέρα 1η Μαρτίου με καισαρική... Τα υπερβολικά πολλά αμνιακά υγρά στην κοιλιά της μαμάς σου σε έκαναν να επιπλέεις κανονικότατα και να μην παίρνεις θέση "εξόδου", ενώ κανά δυο περιστροφές του ομφάλιου λώρου γύρω από τον λαιμό σου συνιστούσαν όχι ακριβώς ανησυχία αλλά προσοχή...  Εκείνο το τελευταίο Σάββατο, 27 Φεβρουαρίου, πριν τη γέννηση σου είχαμε περάσει μια χαλαρή και ξεκούραστη μέρα... Το βραδάκι βάλαμε στο dvd να δούμε το "Agora" ... Είδαμε καμιά ώρα, νυστάξαμε και το κλείσαμε για να το δούμε την επομένη... Δεν ξέραμε ότι θα αξιωθούμε να ολοκληρώσουμε την ταινία κάποιους μήνες μετά... Κατά τις 5 το πρωί της Κυριακής, 28 Φεβρουαρίου, ακούω μέσα στον ύπνο μου την μαμά σου να με φωνάζει από το μπάνιο... Πετάχτηκα πάνω και την ρώτησα τι έγινε...  "Μάλλον σπάσανε τα νερά" , μου είπε... Κάτσαμε λίγο στο κρεβάτι ξαπλωμένοι και οι δύο και αφήσαμε την ώρα να περάσει για να

Δεν έχω κάνει ποδαρικό ακόμα στο "Ψαροκόκαλο" , φταίει που ασχολούμαι πολύ με τις "Ιστορίες από τη βιβλιοθήκη" , θέλω να τις κάνω να λάμψουν... Περνάω μια περίοδο φορτισμένη συναισθηματικά, όχι αρνητικά όμως... Έχω καταλάβει πλέον πόσα πολλά έχει αλλάξει ο ερχομός του παιδιού στη ζωή μου και στη ζωή της Μ. ... Οι ζωές μας δεν θα είναι ποτέ πια ίδιες και δεν έχουμε κανένα απολύτως πρόβλημα με αυτό... Άλλαξαν πια οι προτεραιότητες και τα θέλω μας και πράγματα που στερούμαστε, ούτε που τα σκεφτόμαστε... Έχει αλλάξει και ο τρόπος που βλέπω την Μ.... Πάντοτε την αγαπούσα και την αγαπώ, είναι η καλύτερή μου φίλη, το άλλο μου μισό... Τώρα όμως όταν τη βλέπω με το παιδί, πως το μεγαλώνει, πως το αγαπάει, πως θλίβεται που θα ξαναγυρίσει στη δουλειά (αυτή, μια πάλαι ποτέ workaholic), τη σέβομαι, την θαυμάζω και την ευχαριστώ που είναι αυτή που είναι, που μου χάρισε το καλύτερο και μεγαλύτερο δώρο... Τώρα θα σταματήσω εδώ... Η Μ. διαβάζει το  "Ψαροκόκαλο&q

Επιστροφή στη δουλειά μετά από 10 μέρες, επίπονη και βαρετή... Η δουλειά με περιμένει κι εγώ δεν θέλω να την βλέπω... Ο Σ. απλά και μόνο για να μου βγάλει τη γλώσσα αποφάσισε να ξυπνήσει σήμερα στις 7:30 ενώ όλες τις υπόλοιπες μέρες της άδειας τα εγερτήρια ξεκινούσαν από τις 5:30... Μακάρι να ήμουν στο σπίτι και ας με είχε ξυπνήσει από τα άγρια χαράματα...

Ο καιρός δεν λέει να μας θυμίσει Χριστούγεννα, χθες έπινα καφέ στο Θησείο καθισμένος έξω... Η διάθεση δεν είναι η καλύτερη αλλά και τι σκατά να φας, πρέπει να σταθείς όρθιος, "tomorrow will be another day" , που έλεγε και η Scarlett, όχι η Johansson, η άλλη η προπολεμική... Καλά Χριστούγεννα να έχουμε, να περάσουμε όλοι όσο καλύτερα μπορούμε, υγεία, ευτυχία και κανένα φράγκο δεν θα ήταν άσχημο... Ακολουθεί η φωτογραφία του πακέτου που έφερε ο πατέρας μου στον εγγονό του (έχει λαλήσει, ο παππούς όχι ο εγγονός) ο οποίος ψάχνει διαρκώς τρόπους να του κάνει δώρα...

Υπέρ του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας ήταν ο δίσκος που κυκλοφόρησε μέσα στην εκκλησία χθες το πρωί της Κυριακής όταν πήγαμε για την πρώτη μετάληψη του Σ. (δεν φταίω εγώ, η Μ και οι παππούδες φταίνε)... Όπως μας ενημέρωσε ο παπάς από άμβωνος, το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας κάνει μεγάλη φιλανθρωπική και ιεραποστολική δουλειά στις χώρες του Τρίτου Κόσμου...  Τι  περίεργο πάτερ, πώς δεν έχει δραστηριοποιηθεί ακόμα το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και στην Ελλάδα;  Χώρα του Τρίτου Κόσμου δεν είναι κι αυτή; Ok, ακόμα δεν βλέπουμε παιδάκια με τυμπανισμένες κοιλιές στους δρόμους αλλά πού θα πάει, θα το πετύχουμε...

Χθες το πρωί, μέσα σε ένα ήλιο με δόντια βαφτίσαμε τον Σ. μου... Μετά το νταβαντούρι στην εκκλησία, οι λίγοι καλεσμένοι μας ήρθαν από το σπίτι να πιούμε ένα ποτήρι κρασί για τον μπέμπη... Πέρασα αρκετά καλά, ο Σ. μου ήταν ήσυχος, η διάθεση ήταν καλή, ο καιρός μας την χάρισε και μπορούσαμε έστω φορώντας το παλτό να καθίσουμε στη βεράντα να κάνουμε κι ένα τσιγάρο... Το πρόβλημα είναι ότι δυσκολεύομαι να χαρώ αυτόν τον καιρό γιατί φοβάμαι.... Φοβάμαι αυτό που έρχεται αύριο και δεν μπορώ να το κουμαντάρω, δεν μπορώ να το προβλέψω... Κάποτε υπήρχαν σταθερές στο μυαλό και στη ζωή μου (μας) τώρα όλα είναι στον αέρα...  Δεν ξέρω τι λεφτά θα παίρνω τον επόμενο μήνα, πόσος θα είναι ο μισθός μου, αν θα έχω μισθό, αν θα μπορώ να πληρώσω το νοίκι... Πάω στο βενζινάδικο και στο super market και καταθέτω μικρές περιουσίες για να ψωνίσω τι ρε γαμώτο; Κοιτάζω τον Σ. και δεν ξέρω τι ζωή θα μπορέσω και θα με αφήσουν να του προσφέρω, δεν ξέρω αν θα μπορέσει να ζήσει όπως έζησα εγώ στα παιδικά χρόνια που

Πίνω μια Boddingtons , έχω πάρει το lap top αγκαλιά κι έχω αράξει στον καναπέ, η Μ χαζεύει το CSI... Όσα περισσότερα μου συμβαίνουν τόσο λιγότερο έχω μυαλό για να γράψω στο blog... Αυτή την περίοδο συμβαίνουν πολλά και ο χρόνος είναι λίγος, αυτό που θέλω είναι να ρίξω λίγο τις στροφές, να μειώσω το άγχος... Παρ' όλα αυτά, έχω διάθεση για δημιουργικά πράγματα, από χθες μου την κάρφωσε κι άρχισα να διαβάζω Python κι έκανα αίτηση για ένα μεταπτυχιακό!!! Ευχηθείτε μου καλή τύχη, θα την χρειαστώ... Άλλη μια γουλιά μπύρα, μην γίνει και κάτουρο, και καληνύχτα με το αγαπημένο τραγούδι του Σ. μου...

Εγώ: Τι κάνεις Σ. ; Σ: Ντα, ντα, ντα, ντα... Εγώ: Ήσουν καλό παιδί σήμερα ή την κούρασες την μαμά σου; Σ: Ντα, ντα, ντα, αγκ, μπλεχ... Εγώ:  Θα πάμε να παίξουμε τώρα και να φάμε την κρέμα; Σ:  Αχχχ, ντα, ντα, εοοοοοο.... (Παράλληλα τον αλλάζω, έχει αρχίσει να βαριέται και θυμώνει...) Σ:     (Φωνάζει) Ντα, ντα, ντα, μα, μα, μα, νι, νι, νι, νι.!!! Εγώ: Όχι αγόρι μου εσύ έχεις δίκιο, πάντα έχεις δίκιο [*] ... (τον σηκώνω αγκαλιά) [*] Copyright της Μ.

Λένε ότι όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελά... Μπορεί η συγκεκριμένη ατάκα να ανήκει στην λίστα με τα χίλια πιο ειπωμένα κλισέ αλλά μερικές φορές περιγράφει πολύ καλά την πραγματικότητα... Κόλλησα μια μέρα άδεια την Παρασκευή για να κάτσω τέσσερις μέρες συνεχόμενες με την Μ. και το μωρό, να περάσουμε λίγο χρόνο οι τρεις μας... Χρόνο περάσαμε αρκετό οι τρεις μας αλλά δεν ήταν και τόσο "καλός" ... Ο μικρός αρρώστησε από το δίχως κι έβηχε σαν γαϊδούρι και είχε καταρροή κι ενώ συνεννοηθήκαμε κατευθείαν με τη γιατρό και πήρε φαρμακευτική αγωγή δεν καταφέραμε να ξεμπερδεύουμε εύκολα και γρήγορα, ο μικρός δεν καλυτέρευε και όχι μόνο αυτό αλλά φαινόταν να χειροτερεύει και να το γυρνάει σε λαρυγγίτιδα με αποτέλεσμα να τρέχω μέσα στο Σαββατοκύριακο να βρω φαρμακείο για να αγοράσω άλλα φάρμακα... Σίγουρα η αρρώστια έπαιξε ρόλο αλλά ο μικρός αποφάσισε να εξαντλήσει τα όρια της υπομονής μας και από εκεί που ήταν το πιο ήσυχο και συνεργάσιμο μωρό του κόσμου μεταμορφώθηκε μέσα σε

...είναι αυτά τα τελευταία λεπτά λίγο πριν ο Σ. (ο μπέμπης έχει όνομα, είχε ήδη από την κοιλιά της μαμάς του) τελειώσει το βραδινό του γάλα και μπει στο κρεβάτι του για ύπνο... Είναι τα λεπτά εκείνα που ξέρω ότι με χωρίζουν από την ξεκούραση μου γι' αυτό και μου φαίνονται αιώνες και γίνομαι ανυπόμονος... Όταν ο Σ. είναι γκρινιάρης ή "παίζει" με το γάλα του χάνω την ψυχραιμία μου και μπορεί να του μιλήσω σηκώνοντας τον τόνο της φωνής μου... Τότε εκείνος με κοιτάει όλο απορία παραξενεμένος κι εγώ νιώθω μαλάκας και μετανιώνω...