Μικρά και μεγάλα...
Τις τελευταίες μέρες ανακάλυψα στην πράξη ότι το να μιλάς χαμηλόφωνα με σταθερό τόνο φωνής εκπέμπει μια ηρεμία η οποία είναι μεταδοτική... Το δοκιμάζω και στα παιδιά μου τις τελευταίες μέρες και είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι επιδρά θετικά στην συμπεριφορά τους... Σκέφτομαι ήδη ταξίδια και διακοπές, έξω από το παράθυρο ο ήλιος λάμπει κι εγώ σκέφτομαι το πόσο θα ήθελα να βρίσκομαι σε μια παραλία και να πίνω τον καφέ μου... Οι υποχρεώσεις έχουν μαζευτεί η μια πάνω στην άλλη τον τελευταίο καιρό και ο χρόνος είναι είδος πολυτελείας... Ο λόγος είναι ότι τα μαθήματα που παρακολουθώ on line για να πάρω ένα δίπλωμα εξειδίκευσης απαιτούν προσπάθεια και χρόνο... Νιώθω σαν ξεφούσκωτο λάστιχο (πάλι), νομίζω ότι θα πατήσω λίγο φρένο, ας καθυστερήσει η απόκτηση του διπλώματος, δεν χάθηκε κι ο κόσμος...(;) Αλήθεια, δεν χάθηκε; Δεν θα χαθεί μέχρι τις 30 Ιουνίου; Θα πτωχεύσει η χώρα ή θα την σώσει ο Γιάνης με το ένα ν; Τόσα χρόνια τα ίδια και τα ίδια, πάντα βρισκόμαστε στον ίδιο παρονομαστή.