Ζωή πεταμένη στα σκουπίδια...
Χθες το απόγευμα είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου άνθρωπο να τρώει από τα σκουπίδια... Δεν έψαχνε, δεν ξεδιάλεγε για να βρει κάτι και να το πάρει μαζί του, έτρωγε κατευθείαν από τα σκουπίδια... Πήγαινα με τον Θ. στο καρότσι στον Βασιλόπουλο στην Αγία Παρασκευή και τον είδα από μακρυά... Ήταν ο μισός χωμένος μέσα στον κάδο και έψαχνε...΄Οταν έβρισκε κάτι έβγαινε από τον κάδο, το καθάριζε όσο καλύτερα μπορούσε, το φύσαγε και το ξεσκόνιζε και μετά το έβαζε στο στόμα... Όταν πλησίαζε κάποιο αυτοκίνητο σταματούσε την εξερεύνηση, ντρεπόταν ίσως, και μετά συνέχιζε... Ήθελα να του δώσω λεφτά, να τον βοηθήσω αλλά σκέφτηκα πόσο άσχημα θα ένιωθα εγώ αν κάποιος ερχόταν να μου δώσει ελεημοσύνη χωρίς να τη ζητήσω απλά και μόνο επειδή θα ήταν μάρτυρας της εξαθλίωσης μου γι' αυτό και έκανα ότι δεν τον πρόσεχα όσο πλησίαζα... Ακριβώς μόλις τον προσπέρασα μου μίλησε αυτός, μου ζήτησε λεφτά, μιλώντας μου στον πληθυντικό ενώ ήταν εμφανώς μεγαλύτερος μου... Έβγαλα και του έδωσα και με