Ψαροκόκαλο...

Ένα από τα σημάδια του γήρατος, που "ου γαρ έρχεται μόνον" , είναι η στασιμότητα στα όποια μουσικά ενδιαφέροντα σου έχουν απομείνει... Πλέον δεν βρίσκεις κάτι νέο να σε συγκινήσει και να σε πάρει μαζί του παρά μόνο κολλάς στα ακούσματα του παρελθόντος, της νιότης που έχει φύγει, τότε που όλα ήταν πρωτοποριακά και φρέσκα... Αν ανακαλύψεις κάτι νέο να σου τραβήξει την προσοχή συνήθως είναι νέο μόνο για σένα, είναι κάτι παλιό που εσύ κάποτε αγνοούσες ή και σνόμπαρες κάποτε αλλά είπαμε αλλάζουν οι άνθρωποι... Παύεις να εξερευνάς να βρεις την νέα συγκίνηση, ψάχνεις καταφύγιο και αποκούμπι, ήχους που σου είναι οικείοι για να πάρεις τζούρες από το παρελθόν σου, ψευδαίσθηση νεότητας αλλά και λευκή σημαία ...

Οι αντιφάσεις της a la carte ευαισθησίας των social media είναι τεράστιες... Από το πρωί το Facebook μας προτείνει να αλλάξουμε την εικόνα του προφίλ μας με την tricolore για συμπαράσταση στα θύματα των τρομοκρατικών επιθέσεων στη Γαλλία ... Δεν έδειξε ποτέ στο παρελθόν την ίδια ευαισθησία για τα θύματα της Συρίας, του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Παλαιστίνης, του Λιβάνου, για τα εκατομμύρια πρόσφυγες που σκοτώνονται καθημερινά στην προσπάθειά τους να ζήσουν μια ζωή μακρυά από τον πόλεμο, τον φόβο και την πείνα... Ίσως γιατί κανένας από αυτούς δεν είναι λευκός και χριστιανός... Φυσικά και πονάμε και συμπαραστεκόμαστε στους αθώους που πλήρωσαν με τη ζωή τους τον φανατισμό αλλά μην ξεχνάμε τι τον γέννησε... Φυσικά δεν εννοώ το Ισλάμ που μια χαρά πολιτισμένο και κοσμικό ήταν μέχρι που οι Δυτικοί αποφάσισαν να παίξουν κουκλοθέατρο με ανθρώπινες μαριονέτες και απλά τους ξέφυγε το παιχνίδι από τα χέρια... Για τις ευθύνες αυτές πάντα σιωπή κι εθνική ομοψυχία...

Σήμερα το απόγευμα στον Σκλαβενίτη στην Χαλανδρίου, είδα για πρώτη φορά μια γυναίκα να φοράει μπούρκα... Από πάνω από την κελεμπία της φορούσε τζιν μπουφάν και είχε τσαντάκι στον ώμο της... Το βλέμμα μου την ακολούθησε για λίγα δευτερόλεπτα και μετά κατάλαβα ότι αν με έπαιρνε χαμπάρι θα αισθανόταν άβολα αλλά από την άλλη μπορεί να έχει συνηθίσει να την κοιτάζουν... Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί γυναίκα με μπούρκα ούτε καν όταν πήγα στο Παρίσι όπου είδα πολλές μουσουλμάνες... Στην αρχή μου φάνηκε τόσο περίεργο σαν να βλέπω τηλεόραση και να είμαι μέσα στην οθόνη... Μετά συνειδητοποίησα ότι καλώς ή κακώς αυτή είναι μια εικόνα που θα γίνει πιο συνηθισμένη όσο περνάει ο καιρός κι ότι καλό θα ήταν αυτές οι γυναίκες να θελήσουν να βγάλουν την μπούρκα μια μέρα αλλά όσο την φοράνε γιατί νιώθουν καλά με το να την φοράνε τότε πρέπει να μπορούν να το κάνουν χωρίς να τις βάζει κανένας στο περιθώριο...

Δεν ξέρω αν το έχω ξαναγράψει εδώ, δεν θυμάμαι, ζηλεύω τους ανθρώπους που έχουν πίστη σε κάτι, που το ακολουθούν με όλη την δύναμη της ψυχής τους... Είτε είναι θρησκεία είτε κάποιος σκοπός, κάποια ιδεολογία, είναι "ευλογημένοι" αυτοί που έχουν ένα αστέρι να ακολουθούν και να βρίσκουν το δρόμο τους... Νιώθουν την συντροφικότητα αυτών που μοιράζονται την ίδια πίστη, έχουν ένα μπούσουλα που τους απαλλάσσει από την ευθύνη λήψης κάποιων αποφάσεων αφού έχουν παρθεί ήδη... Το να μην πιστεύεις είναι κουραστικό πολλές φορές, σημαίνει ευθύνη και μοναξιά...

Κάπου είχα διαβάσει ότι οι Ινδιάνοι (ή οι Αβορίγινες; ) δεν ήθελαν να τους παίρνουν φωτογραφία γιατί πίστευαν ότι οι φωτογραφίες έκλεβαν την ψυχή τους...  Σήμερα βγάζουμε φωτογραφίες με ρυθμούς καταιγιστικούς, τις διακοπές μας, την καθημερινότητα μας, το φαγητό μας, προσπαθούμε να κρατήσουμε κάθε στιγμή ζωντανή για πάντα, ζούμε για το επόμενο photo opportunity, προσπαθούμε να γίνουμε αθάνατοι στην οθόνη ή το χαρτί... Επί της ουσίας, δεν διαφέρουμε πάρα πολύ...

Στο δρόμο της επιστροφής από το δεύτερο μέρος των φετινών διακοπών μας και ταξιδεύοντας στην Αθηνών-Πατρών, σκεφτόμουν ότι θα ήταν πρέπον στα διόδια κατά μήκος της "εθνικής οδού" όχι να πληρώνουμε εμείς οι οδηγοί αλλά να μας πληρώνουν, κάτι σαν μπόνους επιβράβευσης που φτάσαμε μέχρι εκεί... Επίσης σκεφτόμουν ότι η εικόνα του έργου είναι τέτοια που δεν σου επιτρέπει να έχεις ελπίδες για γρήγορη ολοκλήρωση του μέσα σε λογικό χρονικό διάστημα και ότι πραγματικά είναι τρελοί οι Πατρινοί που τόσα χρόνια ανέχονται αυτή την κατάσταση και δεν έχουν καταλάβει νομαρχίες, δεν έχουν κλείσει λιμάνια και γέφυρες για να απαιτήσουν την άμεση περάτωση των έργων και την ασφαλή διέλευση σε αυτό το έγκλημα που κατ' ευφημισμό μόνο μπορεί να λέγεται εθνική οδός...

Δεν σε συμπαθώ...  Πιστεύω ότι είσαι παλιάνθρωπος, όσο απλοϊκό και αν ακούγεται αυτό αλλά έτσι μου βγαίνει...  Έχεις καταφέρει να τρυπώσεις σε κάθε πτυχή και κάθε γωνιά τις ζωής μας, στοιχειώνεις τα όνειρά μας, εσύ και όλοι οι άλλοι σαν κι εσένα, ντόπιοι και ξένοι...  Έχεις προσπαθήσει πολύ να είσαι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας αλλά υπάρχουν στιγμές όπως χθες στην παραλία καθισμένος κάτω από την σκιά σε μια παραθαλάσσια ταβέρνα, με τα πόδια μέσα στην άμμο, με τα παιδιά να γελάνε και τον αέρα να μας σηκώνει, να το ξέρεις, σε είχα βγάλει εντελώς από το μυαλό μου...  Το ξέρω, Βόλφγκανγκ, ότι ακούγομαι μελό αλλά αυτή είναι η αλήθεια...

Σήμερα πήγαμε στην θάλασσα για πρώτη φορά φέτος και στην τσέπη του μαγιό βρήκα ένα δίευρω ξεχασμένο από πέρυσι... Το άφησα εκεί... Κάτι μου λέει ότι έτσι όπως πάνε τα πράγματα, σε λίγο καιρό αυτό το δίευρω θα θεωρείται καβάντζα...

Η συμφωνία που φαίνεται ότι θα υπογραφεί είναι μια ξεκάθαρη συνθηκολόγηση της κυβέρνησης με τις απαιτήσεις των εταίρων χωρίς μάλιστα να προβλέπει χειροπιαστή εξέλιξη στο θέμα της διευθέτησης του χρέους...  Δικαιώνει τις πολιτικές των Σαμαροβενιζέλων και βάζει ταφόπλακα στο παραμύθι (όπως εξελίχθηκε) του "Πρώτη φορά Αριστερά"...   Τα μέτρα είναι ξεκάθαρα υφεσιακά, στοχεύουν κατά κύριο λόγο και πάλι τους συνήθεις υπόπτους μισθωτούς και συνταξιούχους ενώ μέτρα όπως η προκαταβολή του φόρου της επόμενης χρονιάς για τις επιχειρήσεις θα διώξει και τις τελευταίες που απέμειναν... Η προσωπική μου πρόβλεψη είναι ότι η συμφωνία θα περάσει από τη Βουλή αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ θα διασπαστεί, θα γίνει οικουμενική κυβέρνηση αλά Παπαδήμος και σε ένα χρόνο το πολύ ξανά εκλογές...

Φαίνεται στα μαλλιά μου που γεμίζουν άσπρες τρίχες, στα κιλά που προστίθενται και δεν φεύγουν, στα παιδιά μου που μεγαλώνουν και παύουν σιγά σιγά να είναι μωρά...  Σκέφτομαι ότι πρέπει να αλλάξω κούρεμα και ντύσιμο, να είμαι πιο "της ηλικίας μου" αφού πλέον κι η εμφάνισή μου έχει αρχίσει να τη δείχνει...  Μετά σκέφτομαι ότι δεν θα το κάνω...  Μεγαλώνω και ασχημαίνω ίσως (ου γαρ έρχεται μόνον) αλλά είμαι ζωντανός και δραστήριος, κάνω το καλύτερο που μπορώ κάθε μέρα και μπορώ να δεχτώ στον εαυτό μου λίγη σκεμπέ ή κάποιες άσπρες τρίχες, πόσο να προσπαθείς και να τρέχεις και να μην βάλεις και μια μπουκιά φαΐ στο στόμα, θα πέσεις κάτω...  Κοντεύω αισίως τα 37 αλλά δεν επιτρέπεται κι ούτε θέλω να το βάλω κάτω επειδή βλέπω τα σημάδια του χρόνου που περνάει...  Περνάω απλά μια κρίση μέση ηλικίας... :)

Το πιο δύσκολο πράγμα στο να είσαι γονιός δεν είναι ούτε η κούραση, ούτε τα ξενύχτια, ούτε οι λερωμένες πάνες, ούτε ακόμα η οικονομική επιβάρυνση για κάθε μέλος της οικογένειας... Το πιο δύσκολο πράγμα είναι ότι το μυαλό σου δεν ξεκουράζεται ποτέ, δουλεύει ασταμάτητα, ακόμα και στον ύπνο σου... Για το αν είναι καλά, αν είναι ευτυχισμένοι, αν τρώνε, αν πίνουν, αν κοιμούνται, αν παίρνουν όλα όσα χρειάζονται, αν θα γίνουν δυνατοί άνθρωποι με αυτοπεποίθηση, αν, αν, αν... Είναι δύσκολο αλλά δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά και ζεις με αυτό το βουητό μέσα στο κεφάλι και στο τέλος, μετά από καιρό, σου γίνεται δεύτερη φύση, μαθαίνεις τόσο πολύ να ζεις έτσι που γίνεσαι σαν τους γονείς σου που σε ρωτάνε κάθε μέρα, τώρα που είσαι κοντύτερα στα 40 πια παρά στα 30, αν έχεις φάει κι αν ντύθηκες καλά...

Σκέφτομαι τον αδελφό μου που περνάει ζόρια για ακόμα μια φορά, γιατί η τύχη του γύρισε άλλη μια φορά την πλάτη...  Έχει κάνει κι αυτός τα λάθη του αλλά είναι κι άτυχος, πολύ άτυχος...  Θα μπορούσε κι έπρεπε, να του κάτσει αυτή την φορά η μπίλια στην σωστή θέση...  Δεν ήταν παράλογη η επιθυμία ούτε και απίθανη ακόμα και για τους κωλοκαιρούς που ζούμε...  Τον σκέφτομαι και σκέφτομαι πόσο εύκολο είναι να μισήσεις τα πάντα γύρω σου, την κοινωνία, τους άλλους, τον ίδιο σου τον εαυτό όταν σου στερούν τη δυνατότητα να κάνεις σχέδια για το μέλλον...  Είναι εύκολο, απλά αφήνεσαι και συμβαίνει αλλά δεν πρέπει να το αφήσεις να συμβεί γιατί πέφτεις στην λακκούβα της μιζέριας κι άντε μετά να ξαναβγείς...  Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, σφίγγεις τα δόντια, σηκώνεσαι και συνεχίζεις, γιατί αυτό σου μένει και αυτό πρέπει να κάνεις...

Αυτό είναι το πρωτομαγιάτικο στεφάνι που φτιάξαμε προχθές στην Πεντέλη... Το πήρα φωτογραφία να το θυμόμαστε γιατί είναι το πρώτο που φτιάχνουμε κι οι τέσσερις μας...  Υπήρχαν κι άλλα πράγματα στο περιβάλλον που ίσως θα έπρεπε κι αυτά να αποθανατιστούν αλλά μου έφτανε μια φορά το πόσο "φούντωσα"...  Δίπλα σε μια παιδική χαρά, έξω από τον οικισμό, εκεί που σταματήσαμε το αυτοκίνητο, εμείς κι άλλοι σαν κι εμάς, υπήρχαν διάσπαρτα από αποτσίγαρα, κουτιά αναψυκτικών,  κόπρανα και χρησιμοποιημένα χαρτιά υγείας μέχρι σελοφάν από συσκευασίες προφυλακτικών καθώς το σημείο, προφανώς, θεωρείται καλή "καβάντζα"...  Είναι τόσο ευδιάκριτο το αποτύπωμα από το πέρασμα του ανθρώπου στο φυσικό περιβάλλον που σοκάρει, κανένας άλλος έμβιος οργανισμός επί της γης δεν πλησιάζει τα  "κατορθώματα" του... Ο άνθρωπος και δη ο νεοέλληνας, είναι μια ανοιχτή πληγή για την ισορροπία και την καλή λειτουργία του πλανήτη ο οποίος θα ήταν πολύ καλύτερος χωρίς αυτόν...

«...όλοι εσείς, αστυνομικοί, δικαστές, δικηγόροι, φύλακες, γιατροί, επιτροπές, συγγραφείς, ενώσατε της δυνάμεις σας προσπαθώντας να βρείτε τη γιατρειά για το έγκλημα, τα αίτια και τα αποτελέσματά του. Με όλη αυτή τη συσσωρευμένη γνώση και τη δύναμη που διαθέτετε, δεν καταφέρατε απολύτως τίποτα, εκτός –ίσως- από το να κάνετε τα πράγματα χειρότερα. Η κοινωνία είναι αυτή που δημιουργεί το έγκλημα, η κοινωνία είναι αυτή που το διαιωνίζει. Είμαι 36 χρονών και υπήρξα εγκληματίας όλη τη ζωή μου. Έχω 11 καταδικαστικές αποφάσεις. Έχω περάσει 20 χρόνια από τη ζωή μου στις φυλακές. Γνωρίζω γιατί είμαι εγκληματίας. Είμαι επειδή γνώρισα τη βία του ισχυρού από πολύ νωρίς. Και προτίμησα να γίνω εγώ ο ισχυρός. Έχω παραβιάσει κάθε νόμο που έχει υπάρξει, θα παραβίαζα και άλλους τόσους αν υπήρχαν...» Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Carl Panzram  ενός ανθρώπου απειλή για οποιονδήποτε περπάτησε ποτέ σε αυτή τη γη... Οι πράξεις του και τα εγκλήματά του ήταν ιδιαίτερα ειδεχθή και ασυγχώρητα διαβάζο

Τις τελευταίες μέρες ανακάλυψα στην πράξη ότι το να μιλάς χαμηλόφωνα με σταθερό τόνο φωνής εκπέμπει μια ηρεμία η οποία είναι μεταδοτική... Το δοκιμάζω και στα παιδιά μου τις τελευταίες μέρες και είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι επιδρά θετικά στην συμπεριφορά τους...  Σκέφτομαι ήδη ταξίδια και διακοπές, έξω από το παράθυρο ο ήλιος λάμπει κι εγώ σκέφτομαι το πόσο θα ήθελα να βρίσκομαι σε μια παραλία και να πίνω τον καφέ μου... Οι υποχρεώσεις έχουν μαζευτεί η μια πάνω στην άλλη τον τελευταίο καιρό και ο χρόνος είναι είδος πολυτελείας... Ο λόγος είναι ότι τα μαθήματα που παρακολουθώ on line για να πάρω ένα δίπλωμα εξειδίκευσης απαιτούν προσπάθεια και χρόνο... Νιώθω σαν ξεφούσκωτο λάστιχο (πάλι), νομίζω ότι θα πατήσω λίγο φρένο, ας καθυστερήσει η απόκτηση του διπλώματος, δεν χάθηκε κι ο κόσμος...(;) Αλήθεια, δεν χάθηκε; Δεν θα χαθεί μέχρι τις 30 Ιουνίου; Θα πτωχεύσει η χώρα ή θα την σώσει ο Γιάνης με το ένα ν; Τόσα χρόνια τα ίδια και τα ίδια, πάντα βρισκόμαστε στον ίδιο παρονομαστή.

Βρέθηκα εκεί από μια παρεξήγηση και παρέμεινα από περιέργεια... Είδα θλιβερές φιγούρες να προσπαθούν να σε πείσουν ότι κρατάνε το μυστικό για τα πλούτη και άλλες εξίσου θλιβερές να ακούνε με προσοχή, είτε εξαιτίας της αφέλειας είτε εξαιτίας της ανάγκης... Μια ρουτίνα που φαίνεται να έχει επαναληφθεί πολλές φορές... Αισθάνθηκα άσχημα που παρακολουθούσα αποστασιοποιημένος χωρίς να συμμετέχω παρά μόνο με την φυσική μου παρουσία... Αισθάνθηκα άσχημα που η παρουσία μου και η στάση μου ίσως να δημιουργούσε τρύπες στο όνειρο που κάποιοι φαινόντουσαν ότι ήθελαν να πιστέψουν, γιατί αν δεν το πίστευαν τους περίμενε η απελπισία... Έφυγα στην μέση της παρουσίασης ενώ οι οικοδεσπότες μας ανέλυαν το πως ζουν και βγάζουν λεφτά από τη δραστηριότητά τους, χωρίς να καταφέρνουν όμως να κρύψουν την αγωνία από τα μάτια τους... Ένα χαμένο πρωινό...

Σήμερα σε μια συζήτηση που είχα για την σχέση μου με τα παιδιά μου μού είπαν ότι είναι πολύ τυχερά που με έχουν πατέρα...  Σπάνια έχω νιώσει πιο περηφανος από εκείνη την στιγμή που ειπώθηκε αυτη η κουβέντα, ούτε παράσημο να μου είχαν καρφιτσώσει στο στήθος...

Στην Ελλάδα λέμε, "τα εν οίκω μη εν δήμω" , δηλαδή ότι γίνεται μεσα στο σπίτι, μένει μέσα στο σπίτι... Στην Ολλανδία η συντριπτική πλειοψηφία των σπιτιών έχει τεράστια παράθυρα, χωρίς παντζούρια, οι κουρτίνες είναι δε σπάνια κλειστές... Ο κουνιάδος μου μού είπε ότι αυτό οφείλεται τόσο στην προσπάθεια να εκμεταλλευτούν κάθε αχτίδα ήλιου όσο και στο γεγονός ότι στην Ολλανδία, μια κάποτε θαλασσοκράτειρα χώρα, οι γυναίκες των ναυτικών που έλειπαν σε μακροχρόνια ταξίδια, έπρεπε να αποδεικνύουν καθημερινά την τιμιότητά τους αποδεικνύοντας ότι δεν είχαν τίποτα να κρύψουν... Με εντυπωσίασε πολύ αυτή η ιστορία, το πόσο διαφορετικές αντιλήψεις και συνήθειες δημιουργούνται σε κάθε χώρα ανάλογα με τις αντικειμενικές ανάγκες και συνθήκες...

Στον πυρήνα του μοντέρνου δράματος για το οποίο χύνονται δάκρυα αγνών και όχι τόσο αγνών προθέσεων, βρίσκονται δύο χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας, το πρώτο είναι η (μη) ανοχή στο διαφορετικό και το δεύτερο είναι το παγιωμένο και οριζόντιο αίσθημα της ατιμωρησίας...  Το πόσο άντρας ή όχι είναι κάποιος, όμορφος ή άσχημος, λευκός ή μαύρος και η βεβαιότητα ότι θα τη γλυτώσεις αν τον χλευάσεις, τον εξευτελίσεις και τον περιφρονήσεις γι' αυτό που είναι... Θα καθαρίσει ο βουλευτής του νομού, ο μπάτσος αδερφός της μάνας σου, ο αρχιμανδρίτης που πίνει καφέ με τον πατέρα σου...  Η ουσία είναι ότι σιωπηλά αλλά ξεκάθαρα επιβραβεύεται αυτή η ατιμωρησία, θεωρείται μάγκας ο νταής και παλικάρι, όπως μάγκας θεωρείται αυτός που κλέβει την εφορία, κι αυτός που παρκάρει στο πεζοδρόμιο πάνω στην ράμπα των τροχήλατων κι αυτός που σου κλέβει την θέση στην ουρά για το ταμείο...  Αυτοί είμαστε...

Τα αγόρια έχουν ξυπνήσει αργά από τον μεσημεριανό τους ύπνο, φοράνε τις πυτζάμες τους κι είναι ξυπόλυτοι...  Έχουμε πάρει το ραδιόφωνο στο δωμάτιο του Σ., ακούμε μουσική και χορεύουμε... Ο Θ. ανακαλύπτει κάποια ξεχασμένα μπαλόνια μέσα στο συρτάρι του Σ., φουσκώνουμε δύο μεγάλα και κάνουμε κεφαλιές...  Τα παιδια γελάνε και ξεφωνίζουν... Είμαστε μόνοι μας πάνω στον κόσμο, μόνο οι τρεις μας...  Η ευτυχία είναι στιγμές...