Ψαροκόκαλο...

Όσο αργές και στατικές ήταν οι ταινίες του τόσο απότομος και γρήγορος ήταν ο θάνατός του ...  Δεν τον γνωρίζω καλλιτεχνικά, έχω δει μόνο τον "Θίασο" , το είδος του σινεμά που υπηρέτησε δεν ήταν το καλύτερό μου...  Αυτό που θα μου λείψει είναι η ψωροπερηφάνια που ένιωθα όταν άκουγα και διάβαζα για την εκτίμηση που του είχαν στο εξωτερικό, για τον θαυμασμό του Κουροσάβα στο πρόσωπό του, για τον Χρυσό Φοίνικα, λες και λίγη λάμψη από αυτά τα επιτεύγματα την μοιραζόμουν κι εγώ... Αυτό που με θλίβει περισσότερο είναι η πνευματική ερημιά στην οποία βουλιάζει ακόμα περισσότερο η χώρα, μετά τον θάνατό του...

Συζητούσα σήμερα με ένα συνάδελφο στην κουζίνα, την ώρα του μεσημεριανού... Πιάσαμε κουβέντα για το karate, είχε κάνει κι αυτός για τρία χρόνια πριν πολύ καιρό... Πάνω στην κουβέντα κι ενώ λέγαμε γιατί μας αρέσει μου είπε κάτι που με εντυπωσίασε πολύ... "Ο λόγος" , μου είπε, "που μου άρεσε το karate εκτός από την φυσική κατάσταση, την ευεξία, την αρμονία που προσφέρει, ήταν κυρίως ότι βρήκα ένα σωστό τρόπο να εξωτερικεύσω την βία που έχω μέσα μου... Όλοι οι άνθρωποι κρύβουν βία μέσα τους και συνήθως είναι δύο ειδών, η βία που πηγάζει από την οργή και η βία που πηγάζει από τον φόβο... Η βία που πηγάζει από τον φόβο είναι η πιο επικίνδυνη γιατί εμπεριέχει το στοιχείο της απελπισίας... Πρέπει να βρεις ένα τρόπο για να διοχετεύσεις αυτή τη βία σωστά με τρόπο τέτοιο ώστε να μην κάνεις κακό στους γύρω σου και τον εαυτό σου..." Ωραίες σκέψεις, βαθιά φιλοσοφημένες...

Στο post της 29ης Δεκεμβρίου 2011 έγραφα κάνοντας ένα απολογισμό της χρονιάς που τελείωνε: Ελάττωσα το άγχος, έγινα πιο ψύχραιμος, πιο επίμονος, πιο υπομονετικός, μπράβο μου (εγκάρδιο χτύπημα επιβράβευσης στην πλάτη)... Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην πεις...  Κάτι το αβέβαιο αύριο για μένα, τους άλλους και την χώρα, κάτι που την εβδομάδα που μας πέρασε μας ανακοίνωσαν περικοπές, κάτι κάποιες οικογενειακές προστριβές και καυγάδες, κάτι που βρήκα ένα εξωτερικό πελάτη και κλείσαμε μια δουλειά και έτρεχα να προετοιμαστώ καλά γιατί θέλω να τον κρατήσω και για το μέλλον, κάτι που ο Σ. έχει γίνει σκέτος διάολος και αρνείται να κοιμηθεί με αποτέλεσμα να μην βρίσκουμε ησυχία μέσα στο σπίτι...  Αγχώθηκα... Με πήρε από κάτω, ένιωθα σαν να ήμουν εγκλωβισμένος κάπου και δεν μπορούσα να βγω, παράλυτος, ανίκανος να διαχειριστώ και την πιο απλή κατάσταση...  Σήμερα είναι μια καλύτερη μέρα, αν και αντιμετώπισα μια mini κρίση ερχόμενος στο γραφείο, βγήκα παλικάρι... Με πρ

Σήμερα, ανήμερα του Αγίου Αθανασίου, το "Ψαροκόκαλο" γίνεται 3 ετών... Εγκαταλείπει την βρεφική του ηλικία και περνάει δόξη και τιμή στην νηπιακή... Άλλοτε με τα κέφια του άλλοτε με τις μαύρες του, είναι ένα νήπιο που προσπαθεί να αποτυπώσει τον χαρακτήρα του "μπαμπά" του, ένα παράθυρο προς τα μέσα, άλλοτε μισάνοιχτο κι άλλοτε μισόκλειστο... Χρόνια του πολλά, anyway... Υ.Γ. Σήμερα γιορτάζει κι ο πεθερός μου, να' ναι καλά ο άνθρωπος, πέρασε κι ένα ζόρι με την υγεία πολύ πρόσφατα, ευτυχώς από αυτά που περνάνε...

Εργάζομαι σε εταιρεία που επιβάλλει dress code στους εργαζόμενους... Στους άντρες πουκάμισο, γραβάτα, υφασμάτινο παντελόνι, δερμάτινα παπούτσια και αντίστοιχα στις γυναίκες... Για κάποια τμήματα της εταιρείας ίσως και να έχει μια κάποια λογική, έρχονται σε απευθείας επαφή με πελάτες  και προωθούν το προϊόν και μέσω της "κυριλέ" εμφάνισής τους...  Οι δικοί μου πελάτες είναι τα υπόλοιπα τμήματα της εταιρείας, είμαι προγραμματιστής... Μιλάω στο τηλέφωνο μαζί τους και δεν τους βλέπω σχεδόν ποτέ... Παρ' όλα αυτά είμαι υποχρεωμένος να ακολουθώ το dress code της εταιρείας καθημερινά... Όσο και αν έχω προσπαθήσει, ούτε έχω καταλάβει γιατί εφαρμόζεται στο IT αυτό το dress code, ούτε και το έχω "χωνέψει"... Ανέκαθεν θεωρούσα γελοίο να εκτιμάται η ποιότητα της δουλειάς ενός εργαζόμενου από το αν φοράει γραβάτα ή όχι... Πόσο μάλλον όταν εξωτερικοί συνεργάτες τους οποίους χρυσοπληρώνει η εταιρεία εμφανίζονται ντυμένοι casual...  Εταιρείες κολοσσοί όπως η Microsoft,

:lol: Μου την στείλανε με mail... Thanks Bill!  :)

Κάνουν τη ζωή πιο όμορφη και σου φτιάχνουν την μέρα... Πραγματάκια ασήμαντα στα μάτια των άλλων, σημαντικά όμως στα δικά σου, σου ανεβάζουν την αυτοπεποίθηση και σε κάνουν να νιώθεις σπουδαίος...  Στην περίπτωσή μου ήταν το να πειράξω το CSS του blog για να αποκαταστήσω ένα πρόβλημα στο layout...  Δεν πρέπει να είμαστε μίζεροι με την χαρά... Η ζωή έχει τόσα ζόρια, τόσες πολλές αφορμές για να στενοχωρηθείς που όταν βρίσκουμε την ευκαιρία να χαρούμε ή να γελάσουμε πρέπει να τη βουτάμε από τα μαλλιά... Καλημέρα!

Άλλο ένα milestone για το Ψαροκόκαλο , ανάρτηση αριθμός 500 ... Λίγες μέρες πριν τα τρίτα γεννέθλια του blog, συμπληρώνονται 500 αναρτήσεις σοφίας, εμπειριών και γνώσης...  Αυτές τις μέρες έχω πολλά πράγματα στο μυαλό μου  για τα οποία θα μπορούσα να γράψω αλλά για κάποιο λόγο δεν μου βγαίνουν στην οθόνη...  Μέχρι να καταφέρω να βάλω τις σκέψεις μου σε σειρά θα περιοριστώ σε αυτήν την επετειακή ανάρτηση προσθέτοντας ένα ευχαριστώ πολύ σε όσους μπαίνουν στη διαδικασία να ασχοληθούν με αυτά που γράφω εδώ...  Κακά τα ψέματα όλοι ζητάμε την αποδοχή των άλλων...

Αναδημοσιεύω από την Αυγή ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο, επίκαιρο αλλά ταυτόχρονα διαχρονικό...Η ποιότητα των κυβερνόντων ή  "δάσκαλε που δίδασκες και λόγο δεν εκράτεις" ... Η υπογράμμιση δική μου... Για μία από τις πολλές συντάξεις του! Ψάχνοντας διάφορα στο Διαδίκτυο, έπεσα πάνω σε μια ερώτηση του Γιάννη Βαρουφάκη προς τον κ. Λουκά Παπαδήμο. Συγκεκριμένα: “ Αν ο κ. Παπαδήμος πραγματικά πιστεύει ότι εμείς οι Έλληνες πρέπει να δράσουμε με γενναιότητα, αποδεσμευόμενοι από τα κεκτημένα μας, τον καλώ να δώσει το παράδειγμα. Πώς; Παραιτούμενος από τη θέση του καθηγητή που κατέχει στο Τμήμα μου, σε κατάσταση αναστολής για πάνω από δέκα χρόνια, έτσι ώστε να μπορέσουμε να προσλάβουμε έναν νέο επιστήμονα για να διδάσκει τους φοιτητές μας. Μπορεί να χάσει ένα ευτελές μέρος της σύνταξής του, όμως με αυτή την κίνηση θα καθιστούσε πειστικότερες τις προτροπές του προς τους υπόλοιπους.” Επειδή το θέμα ήταν σοβαρό, τηλεφώνησα στον κ. Βαρουφάκη για να διασταυρώσω την ακρίβεια της

Πρώτο post για το 2012, ξεκινάμε με βιβλίο, καλή χρονιά να έχουμε... Το "Τελευταίο τραγούδι για τον Ρέμπους", του Ian Rankin , είναι το τελευταίο βιβλίο που διάβασα το 2011 και το πρώτο βιβλίο του Σκωτσέζου συγγραφέα που έπεσε στα χέρια μου... Το διάβασα μέσα σε ένα μήνα,το Δεκέμβριο που ήταν ζόρικος και κουραστικός, γι' αυτό και μου πήρε τόσον καιρό να το τελειώσω... Πρόσημο θετικό (στο τέλος) αλλά βιβλίο ψυχοβγάλτης... Ο Ρέμπους, η κεντρική φιγούρα των μυθιστορημάτων του  Rankin , ο αντισυμβατικός, ιδιόρρυθμος επιθεωρητής της αστυνομίας του Εδιμβούργου, συνταξιοδοτείται σε μια εβδομάδα όταν η δολοφονία ενός διάσημου, Ρώσου, νομπελίστα ποιητή με γνωστή αντιπάθεια από και προς την επίσημη ρωσική κυβέρνηση, έρχεται να ταράξει τα νερά της επικείμενης συνταξιοδότησης ... Ένα τεράστιο κουβάρι από πολιτικά συμφέροντα, αμφιλεγόμενους επενδυτές και εμπόρους ναρκωτικών ζητεί την λύση του ενώ ο Ρέμπους προσπαθεί να τακτοποιήσει τις εκκρεμείς υποθέσεις του λίγο