Ψαροκόκαλο...

Δεν σκοπεύω να προκαταβάλλω κανέναν αλλά οφείλω να πω ότι το πράγμα που μου έρχεται διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας τον τίτλο του βιβλίου είναι ότι εγώ αυτό το κήρυγμα δεν το πολυάκουσα... Έφτασε στα αυτιά μου αλλά δεν με εντυπωσίασε, δεν μου άφησε κάτι αξέχαστο και σίγουρα δεν με έψησε να αναζητήσω τα υπόλοιπα βιβλία της τριλογίας εκτός και αν πέσω σε αναγνωστικές/οικονομικές ξηρασίες και βρεθούν στα χέρια μου όπως βρέθηκε και το παρόν βιβλίο...δανεικό... Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο την υπόθεση: Τετρακόσια χρόνια στο μέλλον, η Γη έχει επιστρέψει σε πρωτόγονη κατάσταση ύστερα από μια πυρηνική φωτιά που εξαφάνισε τον πολιτισμό και τη φύση. Αν και οι επιπτώσεις της ραδιενέργειας έχουν σταματήσει, για κάποιον άγνωστο λόγο, στον κόσμο γεννιούνται μόνο δίδυμα παιδιά. Σε κάθε ζεύγος, το ένα παιδί είναι Άλφα, σωματικά τέλειο από κάθε άποψη, και το άλλο Ωμέγα, και κουβαλάει το βάρος κάποιας παραμόρφωσης, μικρής ή μεγάλης. Με το Συμβούλιο να διοικεί μία κοινωνία που θυμίζει απα

Μια βιβλιοθήκη ασύλητη από παλαιοβιβλιοπώλες και αετονύχηδες... Ένα δίσκος με ένα μπολέρο ικανό να στοιχειώσει την σκέψη αυτού που το ακούει... Μια αυτοκτονία που μπορεί να μην ήταν αυτοκτονία πριν πολλά χρόνια κι ένας φόνος που είναι σίγουρα φόνος... Κάπου ανάμεσα ο Μάριο Κόντε, ο ήρωας του   Leonardo Padura , ψάχνει να βρει τις άκρες από τα νήματα που συνθέτουν και διαπλέκουν αυτές τις ιστορίες και παράλληλα να βρει απαντήσεις σε ερωτήματα που τον βασανίζουν πολλά χρόνια τώρα, για την αγάπη, την φιλία, τον έρωτα, το παρελθόν, την πίστη, την αυταπάρνηση...   Για άλλη μια φορά ο  Leonardo Padura , με πρόσχημα το αστυνομικό μυθιστόρημα, στήνει μια ιστορία καταγραφή της κουβανικής ψυχής και πραγματικότητας... Η Αβάνα που περιγράφει είναι μια πόλη στην κόψη του ξυραφιού, που ακροβατεί μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, χωρίς ταυτότητα και προσανατολισμό... Η ματαίωση των προσδοκιών, η χρόνια στέρηση των αγαθών και της ελπίδας, η διαφθορά, η παρακμή, η βία είναι στοιχεία αυτής της κο

Ο μεγάλος γιος μου ξεκίνησε τον παιδικό σταθμό τον Σεπτέμβρη του 2012... Πήγε εκεί μέχρι και το προνήπιο, το 2015... Ο μικρός μου γιος ξεκίνησε τον παιδικό σταθμό τον Σεπτέμβρη του 2014, σήμερα ήταν η τελευταία του μέρα... Δεν τον αφήσαμε να περάσει την μέρα εκεί, πήγαμε απλά να χαιρετήσουμε τις δασκάλες του για τελευταία φορά αφού ο Θ. τον Σεπτέμβρη ξεκινάει το νηπιαγωγείο... Και οι δυο γιοι μου πήγαν όλα τους τα χρόνια στον ίδιο παιδικό σταθμό, τον Α' Δημοτικό Βρεφονηπιακό Σταθμό Αγίας Παρασκευής στην οδό Βορρά ...  Σήμερα που αυτός ο κύκλος της ζωής των παιδιών μου και της δικής μας (εμένα και της Μ.) κλείνει, θέλω να πω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που τα 6 αυτά χρόνια εργάστηκαν στον σταθμό, που στήριξαν εμένα και την Μ. για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, που τα φρόντισαν, τα τάισαν, τους σκούπισαν το δάκρυ τους, τους έμαθαν τα πρώτα τους βήματα στην ζωή, κυριολεκτικά και μεταφορικά...  Ευχαριστώ πολύ, από καρδιάς!

Σε κάθε καταστροφή, σε κάθε συμφορά που συμβαίνει είτε από την από εδώ είτε από την από εκεί πλευρά του Αιγαίου, αποδεικνύεται ότι οι δυο λαοί, Έλληνες και Τούρκοι, αν εξαιρέσεις τα εθνίκια εκατέρωθεν, δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα... Αν βάζαμε στην άκρη πολιτικές σκοπιμότητες, θρησκείες και ιστορικά γεγονότα και κοιτούσαμε στα μάτια τον γείτονα από την απέναντι πλευρά του Αιγαίου το μόνο που θα βλέπαμε θα ήταν η μορφή μας να μας κοιτάει...

Εκεί στα τέλη του 2014, επηρεασμένος από το hype που κυριαρχούσε (και κυριαρχεί ακόμα) και από τη θέληση μου για εξέλιξη, προσωπική κι επαγγελματική, αποφάσισα να ανέβω στο τρένο που λέγεται Data Sciense ... Μέχρι τότε είχα μια δεκαετή καριέρα ως DWH / ETL Developer, είχα μόλις εισέλθει στον κόσμο των Analytics (βλέπε Qlikview ) και είχα διάθεση για κάτι νέο και μεγάλο, κατάλληλο για την νέα επαγγελματική αρχή που είχα κάνει από την αρχή εκείνης της χρονιάς στην Τράπεζα Πειραιώς...Είχαν προηγηθεί άρθρα που ανακήρυτταν την δουλειά του Data Scientist ως την πιο sexy του 21ου αιώνα , καινούργια buzzwords που συναντούσες όλο και συχνότερα όπως Big Data , Hadoop , MapReduce και η υπόσχεση ότι το Data Sciense θα διαμορφώσει το μέλλον τόσο σε προσωπικό όσο και παγκόσμιο επίπεδο...  Ασχολήθηκα πολύ με αυτό, επένδυσα και χρήμα και χρόνο ... Ξόδεψα τουλάχιστον 2 χρόνια από τη ζωή μου σε αυτή την υπόθεση προσπαθώντας να γίνω όσο καλύτερος γινόταν... Ήξερα από την αρχή ότι η Στατιστική, έν

❤

Το ξέρω ότι δεν θα τα διαβάσεις από εκεί που είσαι εγώ όμως θελω να στα πω, να τα αφήσω εδώ να υπάρχουν για να τα δεις όταν θα βγεις... Τα είχες πει εσύ ότι τώρα θα επωμιστώ όλο το βάρος τους, όλη την τρέλα και την μαυρίλα κι εγώ σου είχα πει ότι είναι μεγάλοι άνθρωποι και να κάνουν ότι καταλαβαίνουν γιατί έχω και δική μου οικογένεια να κοιτάξω... Είχες δίκιο όμως... Πόσο ανεπηρρέαστο να σε αφήσει μια τόσο επιβαρρυμένη ατμόσφαιρα, αυτή η νοσηρή ηρεμία; Δεν την παλεύω, αυτό σου λέω μόνο, μόλις 2 εβδομάδες που έφυγες και θέλω να ουρλιάξω... Όταν γυρίσεις με το καλό πρέπει να κανονίσεις να μείνεις μακρυά τους, έχε το στον νου σου... Φιλιά...

Χθες το μεσημέρι, ο οργανισμός μου μου χτύπησε για πρώτη φορά ένα δυνατό καμπανάκι... Με προειδοποίησε ότι κάτι δεν πάει καλά, κάτι δεν κάνω καλά, ότι κάτι πρέπει να αλλάξει πριν αποκτήσω πραγματικό πρόβλημα...  Στα καλά καθούμενα και αφού είχα κατέβει να πάρω ένα καφέ, επιστρέφοντας στο γραφείο ένιωσα πολύ έντονη δυσφορία, να μουδιάζουν τα χέρια μου, τα γόνατά μου να λύνονται, το κεφάλι μου να είναι ελαφρύ και να με λούζει κρύος ιδρώτας... Στην αρχή νόμισα ότι ήταν κάποιος στομαχικός ίλιγγος αλλά παρόλο που η ώρα περνούσε, η "ρουκέτα" δεν ερχόταν, η κατάστασή μου δεν βελτιωνόταν και έγινε μάλιστα και αντιληπτή στους συναδέλφους που κάθονται κοντά μου παρ' ότι δεν είχα πει τίποτα... Μου φέρανε νερό, μου δώσανε να πιω ένα Depon, να φάω κάτι γλυκό, μου πήρανε την πίεση... Η πίεση δεν έδειχνε να είναι το πρόβλημα κι ευτυχώς η εταιρεία λόγω του αντικειμένου της δεν έχει μόνο το γιατρό εργασίας ως οφείλει (ο οποίος χθες δεν ήταν παρών) αλλά και άλλους γιατρούς οπότε πήγα

Πολλαπλών ερμηνειών ανάλογα με τα όσα κουβαλάει ο καθένας μέσα στο κεφάλι του... Αμαρτωλό της Γαλάτειας Καζαντζάκη Στη Σμύρνη Μέλπω, Ηρώ στη Σαλονίκη στο Βόλο Κατινίτσα έναν καιρό τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν Λέλα ο τόπος μου ποιος ήταν, ποιοι οι δικοί μου αν ξέρω ανάθεμά με σπίτι, πατρίδα, έχω τα μπουρδέλα. Ως κι οι πικροί μου χρόνοι, οι παιδικοί μου θολές, σβησμένες ζωγραφιές κι είν’ αδειανό σεντούκι η θύμησή μου το σήμερα χειρότερο απ’ το χτες και τ’ αύριο απ’ το σήμερα θε να ‘ναι φιλιά από στόματ’ άγνωστα, βρισιές κι οι χωροφύλακες να με τραβολογάνε γλέντια, καβγάδες ως να φέξει αρρώστιες, αμφιθέατρο, Συγγρού κι ενέσεις 606 πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι όλ’ η ζωή μου του χαμού μ’ από την κόλασή μου σου φωνάζω εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω…

Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που όταν πέφτουν κάτω προσπαθούν να ξανασηκωθούν στα πόδια τους...