Αναρτήσεις

Μικρές κηδείες...

Η ζωή είναι γεμάτη από αυτές...  Είναι οι σχέσεις που κηδεύεις, ηθελημένα κι αθέλητα, το παρελθόν που μοιάζει ανακόλουθο με το παρόν, τα τηλέφωνα που σβήνεις / πρέπει να σβήσεις από το τηλέφωνό σου, οι αναμνήσεις που μένουν σκονισμένες στο ντουλάπι χωρίς ελπίδα να εμπλουτισθούν με άλλες ίδιες, οι εξηγήσεις που πρέπει να δώσεις στα παιδιά σου ότι κάποιοι άνθρωποι βγήκαν από τη ζωή τους και δεν θα τους ξαναδούν...  Μετά από χρόνια θα σου φέρνουν κάποτε τις φωτογραφίες που στέκονται πάνω στα ράφια του σαλονιού και θα σε ρωτάνε ποια είναι αυτή η κοπέλα μαζί με τον νονό κι εσύ θα προσπαθείς να τους την θυμίσεις γιατί κάποτε υπήρξε κομμάτι της ζωής μας, μπήκε στην οικογένειά μας, την αγαπήσαμε και μας αγάπησε και τώρα πια είναι αλλού, γιατί η ζωή είναι περίεργη, η ζωή είναι καριόλα, και οι ζωές των ανθρώπων χωρίζουν γιατί πόσο να αγαπάς κάποιον που δεν αγαπά τον εαυτό του...  Αλλά η ζωή συνεχίζεται, αυτό είναι το μόνο σίγουρο, όπως σίγουρο είναι ότι η επόμενη μικρή ή μεγάλη κηδ

"Ο δρομέας" του Richard Bachman / Stephen King

Εικόνα
Επιστροφή στην αγκαλιά ενός αγαπημένου συγγραφέα, ενός από τους λίγους που φέρουν τον χαρακτηρισμό του παραμυθά χωρίς να υπάρχει έστω και στο ελάχιστο ειρωνική ή αρνητική χροιά στον τίτλο αυτό... Ο Stephen King είναι από εκείνους τους συγγραφείς που μπορούν εύκολα να με μεταφέρουν στο αναγνωστικό μου happy place... Ο συγγραφέας από το Μέιν δημιούργησε τον Bachman  το 1977 από μια σκέψη της στιγμής, ίσως επειδή ήθελε να μετρήσει την αξία των βιβλίων του χωρίς να φέρουν το ήδη διάσημο όνομά του, ίσως επειδή ήθελε να ξεπεράσει τους περιορισμούς που του έθετε ο εκδοτικός του οίκος, ίσως επειδή ήθελε να ξεφύγει από την μανιέρα του επιτυχημένου συγγραφέα ιστοριών τρόμου... Έγραψε βιβλία που στην εποχή τους διοχετεύθηκαν κυρίως στην paper back αγορά, χωρίς promotion, που δεν έκαναν τις πωλήσεις των βιβλίων που υπέγραφε με το όνομά του αλλά (φυσικά) δεν πέρασαν απαρατήρητα... Το "Ο δρομέας" γράφτηκε το 1982 και η ιστορία του περιγράφει μια μελλοντική, αμερικανική κοινωνί

"Το δέμα" του Sebastian Fitzek

Εικόνα
Η Don't Ever Read Me το έθαψε και ομολογώ ότι η κριτική της με προβλημάτισε γιατί τα υπόλοιπα σχόλια που είχα ακούσει μέχρι τότε ήταν διθυραμβικά... Όταν έφτασε στα χέρια ως δώρο γεννεθλίων, την ξαναθυμήθηκα αλλά συναισθηματικά σκεπτόμενος αφού το δώρο ήταν "από χέρι", δεν ήθελα να καταλήξω σε αρνητικά συμπεράσματα, ήθελα να μου αρέσει... Κατά τη (σύντομη) διάρκεια της ανάγνωσής του προσπάθησα να διατηρήσω μια αντικειμενικότητα στη κρίση μου και νομίζω ότι το κατάφερα... Σίγουρα δεν συμφωνώ με την Don' t Ever Read Me κι επίσης κάποια από τα σχόλια της με παραξενεύουν τώρα που το έχω διαβάσει αλλά τι να γίνει, έτσι είναι είναι με τις γνώμες, όλοι έχουν από μία... Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο: Η ψυχίατρος Έμα Στάιν πέφτει θύμα βιασμού. Από τότε νιώθει ασφαλής μόνο στο σπίτι της. Μέχρι τη στιγμή που ο ταχυδρόμος την παρακαλά να παραλάβει ένα δέμα για τον γείτονά της. Ένα μοναδικά εθιστικό ψυχολογικό θρίλερ που εξετάζει τα όρια του ανθρώπινου μυαλού

"Μου λείπεις" του Harlan Coben

Εικόνα
Ψάχνω να βρω την εναρκτήρια ατάκα του post και δεν τα καταφέρνω... Θέλω να πω μια εξυπνάδα που να ακούγεται πολύ ψαγμένη σχετικά με τα βιβλία που είναι γραμμένα εξ αρχής με απώτερο στόχο την μεταφορά στον κινηματογράφο και το κατά πόσον αυτό μειώνει την λογοτεχνική τους αξία... Δεν έχω αποφασίσει ακόμα... Η ατάκα δεν μου βγαίνει οπότε πάμε από την αρχή... Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο: Είναι ένα συνηθισμένο προφίλ σε μια ιστοσελίδα γνωριμιών. Γιατί τότε η αστυνομικός Κατ Ντόνοβαν καταρρέει όταν παρατηρεί τη φωτογραφία που το συνοδεύει; Ο άνδρας δεν είναι άλλος από τον πρώην αρραβωνιαστικό της τον Τζεφ, που της ράγισε την καρδιά πριν από δεκαοχτώ χρόνια. Ο κόσμος της εκρήγνυται και συναισθήματα που επί χρόνια αγνοούσε ξυπνούν και τη συγκλονίζουν. Υπάρχει ακόμη ελπίδα για τη σχέση τους; Καθώς η Κατ διαπιστώνει πως μια δεύτερη ευκαιρία με τον Τζεφ είναι όλο και πιο φευγαλέα, μπλέκεται σε μιαν έρευνα που θέτει σε αμφισβήτηση τις πιο βαθιές της βεβαιότητες. Ζωές κινδυνεύουν,

"Τυχαίο θύμα" του Arne Dahl

Εικόνα
Τρίτο συνεχόμενο post για βιβλίο και επί της ουσίας αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα μου καθώς εδώ και καιρό, όχι μόνο τώρα που είμαι διακοπές και ποστάρω  από ένα μπαλκόνι που βλέπει θάλασσα, είναι το μόνο δημιουργικό πράγμα που κάνω... Το υπερφορτωμένο μου μυαλό βρίσκει ξανά στο διάβασμα το καταφύγιο που χρειάζεται για να μην γυρνάει εναντίον μου και να μου επιτίθεται... Το βιβλίο του Arne Dahl εκ πρώτης όψεως είναι ένα τυπικό αστυνομικό μυθιστόρημα... Το οπισθόφυλλο μας ενημερώνει ότι: Με ένα ποτήρι μπίρας κάποιος ανοίγει το κεφάλι ενός νεαρού οπαδού ποδοσφαιρικής ομάδας σε ένα εστιατόριο της Στοκχόλμης. Ο νεαρός πεθαίνει. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα περιστατικό της συνηθισμένη γκρίζας και ωμής καθημερινότητας στο κέντρο της πόλης. Την έρευνα αναλαμβάνει ένα ζευγάρι τιμωρημένων ερευνητών, ο Πολ Γελμ και η Σέρστιν Χολμ, που προέρχονται από την Ομάδα Άλφα. Και κάτι συμβαίνει. Πίσω από το σπασμένο ποτήρι μπίρας αρχίζει να διαφαίνεται μια διαφορετική αλληλουχία γεγονότω

"Το κήρυγμα της φωτιάς" της Francesca Haig

Εικόνα
Δεν σκοπεύω να προκαταβάλλω κανέναν αλλά οφείλω να πω ότι το πράγμα που μου έρχεται διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας τον τίτλο του βιβλίου είναι ότι εγώ αυτό το κήρυγμα δεν το πολυάκουσα... Έφτασε στα αυτιά μου αλλά δεν με εντυπωσίασε, δεν μου άφησε κάτι αξέχαστο και σίγουρα δεν με έψησε να αναζητήσω τα υπόλοιπα βιβλία της τριλογίας εκτός και αν πέσω σε αναγνωστικές/οικονομικές ξηρασίες και βρεθούν στα χέρια μου όπως βρέθηκε και το παρόν βιβλίο...δανεικό... Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο την υπόθεση: Τετρακόσια χρόνια στο μέλλον, η Γη έχει επιστρέψει σε πρωτόγονη κατάσταση ύστερα από μια πυρηνική φωτιά που εξαφάνισε τον πολιτισμό και τη φύση. Αν και οι επιπτώσεις της ραδιενέργειας έχουν σταματήσει, για κάποιον άγνωστο λόγο, στον κόσμο γεννιούνται μόνο δίδυμα παιδιά. Σε κάθε ζεύγος, το ένα παιδί είναι Άλφα, σωματικά τέλειο από κάθε άποψη, και το άλλο Ωμέγα, και κουβαλάει το βάρος κάποιας παραμόρφωσης, μικρής ή μεγάλης. Με το Συμβούλιο να διοικεί μία κοινωνία που θυμίζει απα

"Παρελθόν χαμένο στην ομίχλη" του Leonardo Padura

Εικόνα
Μια βιβλιοθήκη ασύλητη από παλαιοβιβλιοπώλες και αετονύχηδες... Ένα δίσκος με ένα μπολέρο ικανό να στοιχειώσει την σκέψη αυτού που το ακούει... Μια αυτοκτονία που μπορεί να μην ήταν αυτοκτονία πριν πολλά χρόνια κι ένας φόνος που είναι σίγουρα φόνος... Κάπου ανάμεσα ο Μάριο Κόντε, ο ήρωας του   Leonardo Padura , ψάχνει να βρει τις άκρες από τα νήματα που συνθέτουν και διαπλέκουν αυτές τις ιστορίες και παράλληλα να βρει απαντήσεις σε ερωτήματα που τον βασανίζουν πολλά χρόνια τώρα, για την αγάπη, την φιλία, τον έρωτα, το παρελθόν, την πίστη, την αυταπάρνηση...   Για άλλη μια φορά ο  Leonardo Padura , με πρόσχημα το αστυνομικό μυθιστόρημα, στήνει μια ιστορία καταγραφή της κουβανικής ψυχής και πραγματικότητας... Η Αβάνα που περιγράφει είναι μια πόλη στην κόψη του ξυραφιού, που ακροβατεί μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, χωρίς ταυτότητα και προσανατολισμό... Η ματαίωση των προσδοκιών, η χρόνια στέρηση των αγαθών και της ελπίδας, η διαφθορά, η παρακμή, η βία είναι στοιχεία αυτής της κο

Α' Βρεφονηπιακός Σταθμός Αγίας Παρασκευής...

Ο μεγάλος γιος μου ξεκίνησε τον παιδικό σταθμό τον Σεπτέμβρη του 2012... Πήγε εκεί μέχρι και το προνήπιο, το 2015... Ο μικρός μου γιος ξεκίνησε τον παιδικό σταθμό τον Σεπτέμβρη του 2014, σήμερα ήταν η τελευταία του μέρα... Δεν τον αφήσαμε να περάσει την μέρα εκεί, πήγαμε απλά να χαιρετήσουμε τις δασκάλες του για τελευταία φορά αφού ο Θ. τον Σεπτέμβρη ξεκινάει το νηπιαγωγείο... Και οι δυο γιοι μου πήγαν όλα τους τα χρόνια στον ίδιο παιδικό σταθμό, τον Α' Δημοτικό Βρεφονηπιακό Σταθμό Αγίας Παρασκευής στην οδό Βορρά ...  Σήμερα που αυτός ο κύκλος της ζωής των παιδιών μου και της δικής μας (εμένα και της Μ.) κλείνει, θέλω να πω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που τα 6 αυτά χρόνια εργάστηκαν στον σταθμό, που στήριξαν εμένα και την Μ. για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, που τα φρόντισαν, τα τάισαν, τους σκούπισαν το δάκρυ τους, τους έμαθαν τα πρώτα τους βήματα στην ζωή, κυριολεκτικά και μεταφορικά...  Ευχαριστώ πολύ, από καρδιάς!

#yunanistan

Σε κάθε καταστροφή, σε κάθε συμφορά που συμβαίνει είτε από την από εδώ είτε από την από εκεί πλευρά του Αιγαίου, αποδεικνύεται ότι οι δυο λαοί, Έλληνες και Τούρκοι, αν εξαιρέσεις τα εθνίκια εκατέρωθεν, δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα... Αν βάζαμε στην άκρη πολιτικές σκοπιμότητες, θρησκείες και ιστορικά γεγονότα και κοιτούσαμε στα μάτια τον γείτονα από την απέναντι πλευρά του Αιγαίου το μόνο που θα βλέπαμε θα ήταν η μορφή μας να μας κοιτάει...

Σε αυτή την στάση κατεβαίνω...

Εκεί στα τέλη του 2014, επηρεασμένος από το hype που κυριαρχούσε (και κυριαρχεί ακόμα) και από τη θέληση μου για εξέλιξη, προσωπική κι επαγγελματική, αποφάσισα να ανέβω στο τρένο που λέγεται Data Sciense ... Μέχρι τότε είχα μια δεκαετή καριέρα ως DWH / ETL Developer, είχα μόλις εισέλθει στον κόσμο των Analytics (βλέπε Qlikview ) και είχα διάθεση για κάτι νέο και μεγάλο, κατάλληλο για την νέα επαγγελματική αρχή που είχα κάνει από την αρχή εκείνης της χρονιάς στην Τράπεζα Πειραιώς...Είχαν προηγηθεί άρθρα που ανακήρυτταν την δουλειά του Data Scientist ως την πιο sexy του 21ου αιώνα , καινούργια buzzwords που συναντούσες όλο και συχνότερα όπως Big Data , Hadoop , MapReduce και η υπόσχεση ότι το Data Sciense θα διαμορφώσει το μέλλον τόσο σε προσωπικό όσο και παγκόσμιο επίπεδο...  Ασχολήθηκα πολύ με αυτό, επένδυσα και χρήμα και χρόνο ... Ξόδεψα τουλάχιστον 2 χρόνια από τη ζωή μου σε αυτή την υπόθεση προσπαθώντας να γίνω όσο καλύτερος γινόταν... Ήξερα από την αρχή ότι η Στατιστική, έν