Ψαροκόκαλο...

Χθες πέρασα μια απόλυτα αντιπαραγωγική, ατελείωτη μέρα, ψάχνοντας να βρω λύση σε ένα πρόβλημα η οποία τελικά ήταν πολύ απλούστερη από ότι πίστευα και βρέθηκε μόνο μετά την σημαντική βοήθεια που μου δόθηκε από συνάδελφο sys admin... Μου έχει ανατεθεί ένα CRM project, η πρώτη μου φορά που ασχολούμαι με κάτι τέτοιο, και  πάω στα τυφλά... Με ενοχλεί η αίσθηση του να μην έχω γνώση και έλεγχο της δουλειάς μου, να είμαι junior και να ρωτάω διαρκώς τους άλλους... Η δουλειά που κάνω απαιτεί διαρκή επιμόρφωση, να ζεις σε ένα διαρκή κύκλο εξέλιξης από junior σε senior και πάλι πίσω αλλά η υπομονή μου ελαττώνεται όσο τα χρόνια περνάνε, ο εγωισμός μου προφανώς χρειάζεται χαλιναγώγηση αφού στο πίσω μέρος του μυαλού μου θεωρώ ότι "ρίχνω" τα μούτρα μου όταν δεν γνωρίζω κάτι και πρέπει να ρωτήσω...

Την εποχή που ήμασταν ζευγάρι με την Μ. και δεν είχα ακόμα αυτοκίνητο, πολλά βράδια για να γυρίσω στο σπίτι μου στον Ταύρο από την Αγία Παρασκευή έπαιρνα ταξί... Έχω ξοδέψει τόσα χρήματα στα ταξί εκείνα τα χρόνια που θα μπορούσα να έχω αγοράσει διαμέρισμα...  Τις περισσότερες φορές πήγαινα κι έπαιρνα το ταξί από την πλατεία του Άη Γιάννη που συνήθως είχε μια αυτοσχέδια πιάτσα... Πολύ συχνά η κούρσα μου ήταν ένα κύριος που τότε πρέπει να ήταν γύρω στα 60, εγώ 20 χρονών,  με τον οποίο είχαμε γνωριστεί κανονικά, χαιρετιόμασταν σαν παλιοί φίλοι, ήξερε και το όνομά μου... Πάντα μου έλεγε αστειευόμενος ότι για να ξοδεύω τόσα λεφτά στο ταξί, την έχω πατήσει με την κοπέλα που τραβιέμαι και ότι στο τέλος θα την παντρευτώ... Εγώ χασκογέλαγα και κοκκίνιζα αλλά λίγο μέσα μου το ένιωθα ότι ήταν αλήθεια αυτό που μου έλεγε ο ταξιτζής...  Τον θυμήθηκα σήμερα το πρωί ξανά, μετά από τόσα χρόνια, μέσα στο ταξί που με μετέφερε από το συνεργείο στην δουλειά, δεν ξέρω γιατί...

... 8 χρόνια να αγαπάς τόσο πολύ που σε πονάει... Χρόνια σου πολλά, σε αγαπώ πολύ!

Μένω σε μια αποστροφή από την ομιλία του Άδωνι Γεωργιάδη χθες το απόγευμα στην Βουλή... Ούτε λίγο ούτε πολύ ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας είπε ότι ενώ για όλους τους πολίτες ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας, για τους πολιτικούς ισχύει το τεκμήριο της ενοχής, όλοι πιστεύουν εξ αρχής ότι ο πολιτικός "τα έφαγε" , ακόμα και αν αθωωθεί τελικά, η ρετσινιά θα μείνει... Φυσικά και δεν είναι άμοιρο ευθυνών το πολιτικό προσωπικό της χώρας για την απαξίωση της πολιτικής ζωής αλλά αυτού του είδους ο συμψηφισμός οδηγεί κατ' ουσία στην ποινικοποίηση της και κατ' επέκτασή απαξιώνει την ίδια τη δημοκρατία... Καλό είναι να έχουν στο μυαλό τους όλοι οι πολιτικοί φορείς που θέλουν να λένε ότι ανήκουν στο λεγόμενο δημοκρατικό τόξο (με όλες τις παραλλαγές του) ότι από μια συνολική απαξίωση της πολιτικής ζωής και του πολιτεύματος οι μόνοι που κερδίζουν είναι αυτοί που στοχεύουν στην τελική κατάλυσή του και στην αντικατάσταση της δημοκρατίας από απολυταρχικά καθεστώτα...

Χθες το βράδυ, γύρω στη μία, ολοκλήρωσα την πρώτη σεζόν του Breaking Bad , την είδα όλη μέσα στο σαββατοκύριακο... Ok, είναι παλιό αλλά εγώ δεν το είχα δει ποτέ, ούτε μισό επεισόδιο και άκουγα θριαμβευτικά σχόλια τόσα χρόνια... Δεν θα κάτσω να περιγράψω το story, το 9,5/10 στο rating του IMDB τα λέει όλα, η σειρά είναι ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!  Θέλω να σταθώ σε δυο σημεία που σε εμένα έκαναν τρομερή εντύπωση... Το πρώτο είναι η καταπληκτική αίσθηση του χιούμορ που υπάρχει, ένα χιούμορ πικρόχολο, κωμικοτραγικό, σαρκαστικό που δεν αφήνει την σειρά να διολισθήσει ούτε σε politically corect, διδακτική ιστοριούλα ούτε σε δακρύβρεχτη μελούρα...  Το δεύτερο και κυριότερο όμως είναι το ότι αληθινά μπορώ να νιώσω και να καταλάβω τον Γουόλτερ Γουάιτ... Όλη σου τη ζωή την έχεις ζήσει by the book, έχεις κάνει ότι χρειάζεται για να συμμορφωθείς με όλους τους κανόνες που σου έχει επιβάλλει η κοινωνία, ηθικούς και νομικούς, και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι όλα είναι μάταια, ότι η ζωή σου κρέμεται από

Πού μπορεί να φτάσει η ματαιοδοξία του ανθρώπου; Ποια είναι η λεπτή γραμμή που διαχωρίζει την εξέλιξη και την επιστήμη από την ύβρη και τον βιασμό της φύσης; Θα είναι ο άνθρωπος τελικά η αιτία για τον ίδιο του τον αφανισμό από το πρόσωπο της γης; Αυτές είναι πάνω κάτω οι κεντρικές ιδέες γύρω από τις οποίες κινείται το συναρπαστικό, είναι αλήθεια, βιβλίο του Justin Cronin το οποίο δεν είχε υποπέσει τόσα χρόνια στην αντίληψή μου παρά το γεγονός ότι μου αρέσουν πάρα πολύ οι δυστοπίες κι επιπλέον, όπως μαρτυρά και το εξώφυλλό του, έχει την έγκριση του Stephen King ... Όταν ένα απόρρητο στρατιωτικό πείραμα πάνω σε μελλοθάνατους ξεφεύγει από τον έλεγχο, ένας ιός μετατρέπει τους ανθρώπους σε αιμοδιψή, πανίσχυρα πλάσματα που λειτουργούν σαν βαμπίρ... Ο πολιτισμός καταρρέει κι εμείς παρακολουθούμε τον επιθανάτιο ρόγχο του μέσα από την ιστορία της Έιμι, ενός κοριτσιού που προοριζόταν να συμμετάσχει στο πείραμα αλλά με την βοήθεια ενός πράκτορα του FBI, του Γουόλγκαστ, καταφέρνει να

Σταματάω να πάρω λεφτά από ΑΤΜ, έρχεται μαζί μου κι ο Σπύρος... Βλέπει που πληκτρολογώ το pin και μου λέει μετά πονηρά: "Ξέρω τον κωδικό σου" ... "Πώς τον έμαθες;" , τον ρωτάω, "Τον είδα να τον πληκτρολογείς" , μου απαντάει,  "Είναι 4 Χ ! "  😆😆😆

Τι κάνεις όταν ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι κάτι στο οποίο έχεις επενδύσει πολύ χρόνο και χρήμα δεν σε ενδιαφέρει πια; Σφίγγεις τα δόντια και ολοκληρώνεις την προσπάθεια έτσι ώστε να αποκτήσεις έστω τα certifications για τα οποία έχεις μοχθήσει για να τα έχεις έστω στο cv σου ή τα παρατάς όλα εκεί που έμειναν ανολοκλήρωτα; Ασχολούμαι με τον χώρο και το γνωστικό αντικείμενο που έχει επικρατήσει να λέγεται Data Sciense από το 2015, έχω παρακολουθήσει αμέτρητα tutorials, έχω γράψει πολύ κώδικα, έχω πάρει σχετικό certification και τώρα που μιλάμε βρίσκομαι στην διαδικασία απόκτησης ενός δεύτερου... Το πρόβλημα είναι, παρά το γεγονός ότι εξακολουθεί να είναι το απόλυτο buzz word στον χώρο της πληροφορικής, εγώ απλά βαρέθηκα... Δεν έχω τον ενθουσιασμό που είχα όταν ξεκίνησα, η Στατιστική μου φαίνεται πιο βαρετή από ότι μου φαινόταν παλιότερα και η σχετική μελέτη μου φαίνεται αγγαρεία... Σίγουρα παίζει ρόλο το ότι στην καθημερινή μου εργασία δεν έχουν εφαρμογή όλες αυτές οι τεχνολογίες κ

Έχω το μυαλό πάνω από το κεφάλι μου και δεν θυμάμαι τίποτα πια... Χθες ήταν αυτή η μία μέρα του χρόνου που αλλάζει ο υπότιτλος στην επικεφαλίδα του blog, χθες το "Ψαροκόκαλο" έκλεισε τα 9 χρόνια ζωής και βαδίζει αισίως στα 10... Μπαρουτοκαπνισμένο και με τσουβάλι εμπειρίες, συνεχίζει τον δρόμο του στο internet κι όπου το βγάλει η άκρη, να είμαστε καλά μόνο... Υ.Γ. Χθες ήταν κι η γιορτή του Θάνου μου, του μικρού μου γιου :)