Ψαροκόκαλο...

Αληθινά, πόσο περίπλοκα έχουν γίνει τα πράγματα την εποχή των social media για να ανακαλύψεις πού πραγματικά είναι η αλήθεια; Δεν μιλάω για τα fake news, την χειραγώγηση των ανθρώπων όσον αφορά την πολιτική τους τοποθέτηση ή την αγοραστική τους συμπεριφορά, θέματα γνωστά και συζητημένα πολλές φορές αλλά την αναζήτηση εργασίας...  Εξηγούμαι... Το glassdoor είναι ένα site/εφαρμογή που λειτουργεί με την λογική των social media, δηλαδή ο χρήστης συνεισφέρει το content μέσω ανώνυμων καταχωρήσεων, με στόχο την δημιουργία μιας βάσης πληροφόρησης σχετικά με κάθε εταιρεία (εργασιακές συνθήκες μισθολογικά, benefits, personal development, etc), διαθέσιμα στον κάθε χρήστη της εφαρμογής ώστε να αξιολογήσει αν πρέπει να κυνηγήσει μια θέρση εργασίας σε κάποια συγκεκριμένη εταιρεία... Είναι επίσης ένας χώρος όπου οι εταιρείες μπορούν να ποστάρουν τις θέσεις εργασίας που έχουν ανοιχτές και να κάνουν recruiting...  Πρωί Κυριακής, κάθομαι χαλαρά στον υπολογιστή μου και το LinkedI

Πάντα επίκαιρο...

Με δύναμη από την Αυστραλία... Αυτός θα μπορούσε να είναι ένας υπότιτλος για αυτό το post δεδομένου κιόλας ότι η  Jane Harper  δεν είναι η πρώτη Αυστραλή συγγραφέας που διαβάζω φέτος ( link )... Φαίνεται να υπάρχει ένας λογοτεχνικός δυναμισμός γένους θηλυκού στους Αντίποδες, για την  Harper  διάβασα σχόλια του τύπου ότι έρχεται να αποτελέσει το αντίπαλος δέος στο σκανδιναβικό noir...   Λες; Θα δείξει...  Η διετής ξηρασία έχει οδηγήσει την μικρή, αγροτική κοινότητα της Κιβάρα στα όριά της και την κατάσταση έρχεται να κάνει ακόμα χειρότερη η διπλή δολοφονίας μια γυναίκας και του μικρού γιου της από τον σύζυγό της και πατέρα του παιδιού, του Λιουκ, ο οποίος μετά αυτοκτόνησε... Με αφορμή την κηδεία θα επιστρέψει μετά από πολλά χρόνια στην Κιβάρα ο Άαρον, ο παιδικός καλύτερος φίλος του Λιουκ, ο οποίος είχε φύγει κακήν κακώς από την πόλη όταν το όνομα του συνδέθηκε με τον θάνατο μιας κοπέλας, της Έλι, όταν ήταν 16 χρονών... Ο Άαρον είναι persona non grata για την πόλη, είναι πλ

Από τους ανθρώπους του κόσμου όλου έχει βρει εμένα να ξαλαφρώνει την σκέψη του... Είναι στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και πίσω στην Ελλάδα αυτό που έλεγε κάποτε οικογένεια έχει διαλυθεί...  Δεν θέλει να φορτώνει τον πατέρα κι την μάνα του γιατί είναι γέροι άνθρωποι κι έχει δίκιο, τι να τους πει;  Ότι η πρώην γυναίκα του προσπαθεί να δηλητηριάσει την σχέση του με την κόρη του, ότι είπε επί λέξη στη δικηγόρο ότι θα τον κάψει με το παιδί αν δεν κάνει αυτά που αυτή θέλει; Ότι η επικοινωνία του με το παιδί γίνεται τηλεφωνικά με την αυστηρή εποπτεία και παρέμβαση της πρώην γυναίκας του;  Ότι δημιούργησε πρόβλημα και απείλησε πρώην κοινούς οικογενειακούς φίλους όταν θεώρησαν λογικό να του στείλουν μια φωτογραφία των παιδιών τους μαζί με την κόρη του από την ημέρα του αγιασμού;  Ότι του ζητάει και του ξαναζητάει λεφτά, δήθεν για το παιδί, ότι τον κατηγορεί ότι κάνει την αμερικανική dolce vita ενώ αυτός δουλεύει 12ωρα στις οικοδομές και κάνει 2 ώρες να πάει και 2 ώρες να γυρίσε

Τώρα που ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας αναπαύεται στην τελευταία του κατοικία , θυμάμαι ένα πρωινό γύρω στις 5 με 5:30 που τρεις εικοσάρηδες, τύφλα από το μεθύσι, κάθονται σε μια στάση λεωφορείου, λίγο πιο πάνω από τον σταθμό του Ηλεκτρικού στο Θησείο, πριν πεζοδρομηθεί ακόμα η Αποστόλου Παύλου... Τραγουδάνε με πάθος τον "Τούρκο" , χτυπάνε παλαμάκια και γελάνε τρανταχτά, απόλυτα πεπεισμένοι ότι θα ζήσουν για πάντα, για πάντα φίλοι... Ένα λεωφορείο που έχει ξεκινήσει τα δρομολόγια του λίγα λεπτά νωρίτερα, σταματάει μπροστά στην στάση, ίσως ο οδηγός αγουροξυπνημένος να νόμισε ότι οι τρεις εικοσάρηδες του έκαναν νόημα για στάση... Η πόρτα ανοίγει, ο οδηγός συνειδητοποιεί ότι το τελευταίο που ενδιαφέρει τους συγκεκριμένους νεαρούς είναι να επιβιβαστούν στο λεωφορείο, κουνάει το κεφάλι του κουρασμένα, κλείνει την πόρτα και το λεωφορείο ξεκινάει...

Συζήτησα και στο παρελθόν το ίδιο θέμα με τον εαυτό μου, γιατί δεν κάνω φίλους, γιατί κρατάω τους ανθρώπους σε απόσταση... Δεν αναιρώ όσα είχα πει τότε αλλά πρέπει να προσθέσω και κάτι άλλο...  Κρατάω τους ανθρώπους μακρυά γιατί φοβάμαι την έννοια τους... Εγκαρδιότητα σημαίνει να μοιράζεσαι το συναίσθημά σου με τον άλλο, το χαρούμενο και το λυπημένο κι εγώ φοβάμαι να λυπηθώ για κάποιον άλλο, φοβάμαι να επωμισθώ την στενοχώρια του, αυτή που κουβαλάω μέσα μου μου φτάνει, δεν θέλω άλλη...  Δεν είναι ότι δεν θέλω, είναι ότι δεν μπορώ, δεν αντέχω, νιώθω τις ισορροπίες μου να δοκιμάζονται καθημερινά, όχι άλλα stress tests... Προτιμώ, συνειδητά πολλές φορές, την μοναξιά και την σιωπή κάνοντας οικονομία ψυχικού σθένους, από το λίγο που διαθέτω, για τους ανθρώπους που θα πέθαινα χωρίς δεύτερη σκέψη, τα παιδιά μου και την Μάρα...  Θα ήθελα να ήμουν αλλιώς αλλά δεν είμαι... Ίσως να ήμουν αλλιώς αν κάποια γεγονότα δεν είχαν συμβεί στη ζωή μου αλλά τη ζωή δεν την ορίζεις, σου έρχεται

Είχα καιρό να ανατριχιάσω ακούγοντας ένα ελληνικό τραγούδι...

Οι Εκδόσεις Bell είναι συνδεδεμένες στο μυαλό μου με το βιβλίο σε pocket/paperback μορφή και το καλοκαίρι... Όσο και αν πλέον η αντίστοιχη pocket σειρά των εκδόσεων Μεταίχμιο είναι περισσότερο του γούστου μου κυρίως από άποψη αισθητικής, τα βιβλιαράκια με τον κίτρινο σηματάκι θα είναι πάντα στην καρδιά μου... Αγόρασα το  "Νυχτερινό σχολείο" από το κέντρο τύπου στην Αίγινα κατά τη διάρκεια των διακοπών μου, ήθελα μια λύση φθηνή και αξιόπιστη για να καλύψω τις όχι απαιτητικές, φέτος το καλοκαίρι, αναγνωστικές μου ανάγκες... Ο Lee Child και ο ήρωάς του ο Jack Reacher δεν με είχαν απογοητεύσει στο παρελθόν, το βιβλίο είναι το τελευταίο του συγγραφέα που κυκλοφορεί στην Ελλάδα, είναι φθηνό, είναι  Bell  , ήμουν διακοπές, όλα τέλεια... Αντιγράφω την υπόθεση από το οπισθόφυλλο: Ο Τζακ Ρίτσερ επιστρέφει. Στο παρελθόν… Βρισκόμαστε στο 1996, και ο Ρίτσερ είναι ακόμη στο στρατό. Το πρωί τον παρασημοφορούν και το απόγευμα τον ξαναστέλνουν στο σχολείο. Στην ίδια

Το post γράφεται την έβδομη μέρα των διακοπών μου στην Αίγινα κι ενώ το βιβλίο το έχω τελειώσει πριν φύγω από την Αθήνα... Πάντα λέω ότι για να γράψεις την άποψή σου για ένα βιβλίο είναι καλό να έχουν περάσει πρώτα κάποιες μέρες έτσι ώστε το βιλίο να "κάτσει" μέσα σου... Η αλήθεια βέβαια ότι εκτός από την (όποια) εσωτερική επεξεργασία ρόλο έπαιξε και η διάθεση για διακοπές από όλα... Το πρώτο βιβλίο της Hannah Kent , το "Έθιμα Ταφής"  , πραγματικά το λάτρεψα και ήταν σίγουρα το καλύτερο βιβλίο της χρονιάς εκείνης... Το "Οι Καλοί" άργησα να το πιάσω στα χέρια μου, όχι εσκεμμένα αλλά καθαρά από θέμα τύχης... Η υπόθεση διαραματίζεται στην αγροτική Ιρλανδία του 1825... Η χήρα Λίχι αναλαμβάνει την φροντίδα του εγγονού της όταν η κόρης της πεθαίνει... Το παιδί ενώ φαινόταν να μεγαλώνει κανονικά μέχρι την ηλικία των δύο έτών, πλέον στα τέσσερά του δεν μιλάει, δεν περπατάει, είναι παντελώς αβοήθητο... Το γεγονός αυτό γεμίζει απελπισία και θυμό την χήρα πο

Αγάπησα το διάβασμα γιατί πάντα μου άρεσαν οι ιστορίες... Μια καλή ιστορία μπορεί να σου μάθει πράγματα, να σου χαρίσει συναισθήματα, να σε ταξιδέψει σε μέρη που δεν είχες ποτέ φανταστεί... Ο σκοπός της ιστορίας είναι να ταξιδέψει από στόμα σε αυτί και από μυαλό σε μυαλό, να δουλευτεί μέσα στις σκέψεις, τότε μόνο ζει πραγματικά... Τι νόημα έχει μια ιστορία που καταλαβαίνει μόνο ο συγγραφέας της ή πολύ λίγοι άνθρωποι, τι νόημα έχει μια ιστορία αν δεν ταξιδέψει... Το αμερικάνικο μυθιστόρημα έχει πολλές δυνατές ιστορίες να επιδείξει, ιστορίες ευθείς και απλοϊκές με την πρώτη επαφή αλλά που μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά και το μυαλό... Το αγαπώ πολύ το αμερικάνικο μυθιστόρημα ακριβώς για αυτή την ευθύτητα και τον συναισθηματισμό του και το  "Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια"   ίσως είναι το καλύτερο που διάβασα ποτέ μου... Στην Αλαμπάμα της δεκαετίας του 1930, δύο παιδιά, η Scout και ο Jem, μεγαλώνουν σε μια μικρή πόλη και ζουν μαζί με τον πατέρα τους Atticus Finch που είναι δι