Ψαροκόκαλο...

Το "QV Document Analyzer" είναι ένα απαραίτητο εργαλείο για όποιον κάνει QlikView development, ιδανικό για fine tuning των εφαρμογών... Έχει δημιουργηθεί από τον Rob Wunderlich , έναν από τους πιο καταξιωμένους QlikView developers/consultants παγκοσμίως, και βρίσκεται στην τρίτη του έκδοση...  Πρόκειται για ένα application το οποίο έχει φτιαχτεί με την τεχνολογία του QlikView και αυτό που κάνει είναι να αναλύει την δομή και να ποσοτικοποιεί το footprint κάθε QlikView application ( *.qvw files ) σε memory, storage και calculation time ανά πεδίο και object και επίσης διακρίνει ποια πεδία/objects χρησιμοποιούνται και ποια όχι και υποδεικνύει συγκεκριμένες ενέργειες για την βελτιστοποίηση των εφαρμογών...  Έχει ένα καλαίσθητο και κατανοητό γραφικό περιβάλλον πλοήγησης στα στοιχεία κάθε application και πραγματικά κάνει τη ζωή πιο έυκολη σε κάθε έναν από εμάς που δουλεύουμε με το QlikView και προσπαθούμε να φτιάξουμε όσο γίνεται καλύτερες εφαρμογές...  Η εφαρμογή δια

Το  "Η μάρτυρας της φωτιάς" είναι το δεύτερο βιβλίο του συγγραφικού διδύμου που κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο Lars Kepler   που διαβάζω και είναι το τρίτο του συνολικά... Όταν είχα διαβάσει το "Συμβόλαιο του Παγκανίνι" είχα αναγνωρίσει την συγγραφική δεξιοτεχνία αλλά κάτι μου έλειπε... Αφού έχω διαβάσει και το "Η μάρτυρας της φωτιάς" είμαι πεπεισμένος ότι αυτό που μου έλειπε οφειλόταν στην απόδοση του κειμένου από την μεταφράστρια... Τα δυο βιβλία έχουν μεταφραστεί από δύο διαφορετικές μεταφράστριες και οι διαφορές είναι ορατές δια γυμνού οφθαλμού... Αντιγράφω την περίληψη από το οπισθόφυλλο: Ένα νεαρό κορίτσι βρίσκεται δολοφονημένο στο απομονωτήριο ενός κέντρου για προβληματικούς εφήβους. Το κρανίο του είναι σπασμένο και έχει τα χέρια πάνω στο πρόσωπό του, σαν να έπαιζε κρυφτό με τον δολοφόνο. Σ' ένα βοηθητικό οίκημα, βρίσκεται νεκρή η νοσοκόμα της βραδινής βάρδιας. Έχει δολοφονηθεί με σφυρί. Παρόλο που σε βάρος του εκκρεμεί μια εσωτερι

Χθες το βράδυ γύρω στις 12:30 οδηγώ στο Χαλάνδρι, κινούμαι σε στενά και δεν τρέχω, σταμάτα ξεκίνα... Θέλω να στρίψω δεξιά αλλά αφηρημένα ανάβω το φλας ένα στενό νωρίτερα, όταν το συνειδητοποιώ το σβήνω και συνεχίζω... Βλέπω στον καθρέφτη μου δίκυκλο που προσπαθεί με ζήλο να με προσπεράσει... Πηγαίνω όσο πιο δεξιά μπορώ, έρχεται δίπλα στο παράθυρό μου ντελιβεράς, κάτι μου λέει με ένταση και προσπερνάει αλλά δεν τον ακούω, το παράθυρο μου είναι ανεβασμένο... Του κορνάρω γιατί εκνευρίζομαι και αυτός κάνει κίνηση με το χέρι, όχι την κλασσική με το δάχτυλο αλλά "δεν μας παρατάς" ... Πατάω γκάζι, τον προλαβαίνω στη διασταύρωση πάω δίπλα του και κατεβάζω το παράθυρο... Όταν γυρνάει και με κοιτάει βλέπω μια φάτσα σίγουρα άνω των 50 και με κοιτάζει...  "'Έχεις κάποιο πρόβλημα;" του λέω, "Εσύ έχεις πρόβλημα",  μου κάνει , "δεν είχες βγάλει φλας να στρίψεις δεξιά;"... "Κι εσένα ποιο είναι το πρόβλημά σου, έπαθες τίποτα;" του λέω... Μου α

Αναδημοσιεύω το post του Solaris , ως εξαίρετο δείγμα πληροφόρησης από πρώτο χέρι, από τα "χαρακώματα" των σχολείων, έτσι όπως τα έχουν κάνει αυτές τις μέρες κάποιοι με το ζήτημα των προσφυγόπουλων, που πλαισιώνεται από μια εξαιρετική στάση/άποψη απέναντι στο ζήτημα, χωρίς υπερβολές και κορώνες... Η υπογράμμιση είναι δική μου... λίγη κανονικότητα επιτέλους!   Διαβάζω δύο εντελώς αντίθετα πράγματα. Αλλού κλειδώνουν τα σχολεία για να μη μπουν προσφυγόπουλα για μάθημα, κι αλλού τα υποδέχονται εν χορδαίς και οργάνοις. Υπερβολικοί σε όλα μας, όπως πάντα. Στο δικό μας σχολείο φοιτούν ήδη 4 προσφυγόπουλα, ήρθαν μια μέρα με έλληνες συνοδούς και μας ρώτησαν αν μπορούμε να πάρουμε κάποια παιδιά, ζουν σ’ έναν χώρο καταλειμμένο. Τέσσερα χωρούσαν στο σχολείο μας με τις μικρές αίθουσες όπου σε κάποιες απ’ αυτές οι καθηγητές δεν έχουν που ν’ ακουμπήσουν το βιβλίο τους. Ξέρουν ελάχιστες λέξεις στα ελληνικά, ένα δυο μιλάνε κάπως αγγλικά. Ενσωματώθηκαν αμέσως στη ζωή του σχολ

Υπάρχει μια έκφραση που λέμε στην δουλειά, ίσως να την λένε και σε άλλα εργασιακά περιβάλλοντα που έχουν σχέση με την Πληροφορική... Όταν θέλουμε να πούμε ότι κάποιος πρέπει να πέσει με τα μούτρα πάνω σε ένα project, να το αναλάβει και να κάνει το καλύτερο που μπορεί να γίνει, λέμε ότι "πρέπει να πάρει ownership" που επί της ουσίας πάει να πει να το κάνει δικό του...  Την θυμήθηκα αυτή την έκφραση την Κυριακή, καθισμένος σε ένα μεγάλο οικογενειακό τραπέζι και ακούγοντας ιστορίες για δικούς μου ανθρώπους, λεπτομέρειες από ζωές που κάποιοι από αυτούς δεν πήραν ποτέ τους το ownership, τις ζήσανε και τις ζούνε στον αυτόματο πιλότο, εκχωρήσανε τα δικαιώματα χρήσης τους σε άλλους που συχνά τους απογοητεύουν αλλά δεν κάνουν κάτι ουσιαστικό γι' αυτό, απλά γκρινιάζουν και συνεχίζουν να συντηρούν όλες τις (συναισθηματικές τους) εξαρτήσεις αναρωτόμενοι, ενδεχομένως, αν και γιατί δεν είναι ευτυχισμένοι...

Κατά καιρούς εμφανίζονται στο Internet ντοκουμέντα σαν αυτό  τα οποία αποτελούν αποδείξεις ή "αποδείξεις" για την ύπαρξη πολλών μυθικών πλασμάτων... Η ύπαρξή τους έχει απορριφθεί από το συλλογικό συνειδητό της πλειονότητας των ανθρώπων και όσοι δεν το έχουν κάνει αντιμετωπίζονται σαν συμπαθείς γραφικοί... Ο φανατισμός στην άρνηση της ύπαρξής τους ενισχύεται από δυο βασικές συνιστώσες, την θρησκεία και τον ορθολογισμό... Η μεν θρησκεία εξ ορισμού οφείλει να αρνηθεί την ύπαρξη ανθρωπόμορφων πλασμάτων πλην του ίδιου του ανθρώπου καθώς σε αντίθετη περίπτωση καταρρίπτεται το "καθ' εικόνα και καθ' ομοίωση" ... Ο δε ορθολογισμός, γεννημένος από τις αρχές του Διαφωτισμού, αρνείται και απορρίπτει οτιδήποτε μπορεί να είναι ή να θυμίζει δεισιδαιμονία, μεταφυσική πίστη, οτιδήποτε δεν μπορεί να εξηγηθεί με την λογική και την επιστήμη... Προσωπικά πιστεύω ότι και οι δύο προσεγγίσεις είναι λάθος... Σκέφτομαι ότι κατά την διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας αναρίθμητες ή

Στεκόταν στο πεζοδρόμιο και προσπαθούσε να περάσει απέναντι από ένα σημείο που δεν είχε διάβαση ούτε φανάρι, δίσταζε, έκανε μια μπρος, μια πίσω... Φορούσε ένα μπλε παντελόνι, καθαρό και σιδερωμένο, 10 πόντους πιο κοντό από ότι θα έπρεπε να είναι, φαινόντουσαν οι γκρίζες κάλτσες του... Το μπλουζάκι που φορούσε, ένα γαλάζιο τύπου polo, ήταν βαλμένο μέσα από το παντελόνι αλλά πίσω στην μέση του το είχε περάσει μέσα από τη ζώνη του... Τα μαλλιά του ήταν κομμένα πολύ κοντά, είχε στον ώμο ένα μαύρο σακίδιο πλάτης... Το κοντό του παντελόνι, οι κινήσεις του, το βλέμμα του, μου προκάλεσαν μια σκέψη, σχεδόν βεβαιότητα, ότι ο άνθρωπος αυτός κουβαλούσε στις πλάτες του όλο το βάρος και τη δυστυχία του κόσμου... 

Αυτό το blog επιβίωσε 7 χρόνια και θέλω να επιβιώσει πολλά ακόμα... Άλλωστε ένας από τους κυριότερους λόγους ύπαρξής του είναι μια καταγραφή σκέψεων και εικόνων που θα λειτουργήσει σαν παρακαταθήκη για τα παιδιά μου, μια ευκαιρία να πάρουν μια γεύση του τι σκεφτόμουν και ποιος ήμουν σε εποχές που αυτοί δεν με έχουν ζήσει ή που δεν θυμούνται και ίσως δεν θα θυμάμαι κι εγώ από ένα σημείο και μετά... Αυτό το post γράφεται για εσένα Θ. και σκέφτηκα να το γράψω καθώς έγραφα το προηγούμενο... Το γράφω γιατί περνάει συχνά από το μυαλό μου η σκέψη ότι μπορεί να ζηλέψεις κάποτε γιατί τα posts για τον αδερφό σου είναι περισσότερα ή γιατί βλέπω τόσο πολύ τον εαυτό μου στον αδερφό σου...  Η απάντηση στην πρώτη ερώτηση είναι αρκετά απλή... Ο Σ. είναι μεγαλύτερος από εσένα, είμαστε περισσότερα χρόνια μαζί... Ήταν το πρώτο μου παιδάκι και υπήρξε εποχή που προσπαθούσα να καταγράφω κάθε ανάμνηση διότι φοβόμουν μην τις ξεχάσω... Δεν σημαίνει ότι οι δικές σου αναμνήσεις είναι λιγότερο πολύτιμες

Της είπες ότι πίνεις 3 με 4 ποτήρια κρασί κάθε βράδυ για να χαλαρώσεις κι αυτή σου είπε ότι πρέπει να το ελαττώσεις γιατί δεν κάνει καλό ούτε στην ψυχική υγεία ούτε και στην σωματική... Σε άκουσε και σου είπε ότι ίσως πρέπει να ξανακάνεις ψυχοθεραπεία αφού η αιτία της δυστυχίας σου είναι πάντα επαναλαμβανόμενη, ότι δεν είσαι αρκετά καλός... Αυτό που σε κυνηγάει πάντα είναι ότι η σχέση που είχες με τον πατέρα σου δεν ήταν αυτή που έπρεπε να είναι, εσύ νόμιζες ότι αυτός σε απέρριπτε και κατά πως φαίνεται, ρίχνεις όλο το φταίξιμο στον εαυτό σου... Αυτό που σου στοιχειώνει την σκέψη όμως είναι να μην γίνει ο Σ. ότι ήσουν εσύ, να είναι σίγουρος για τον εαυτό του και να νιώθει ότι τον αγαπούν... Προσπαθείς υπερβολικά όμως και πρέπει να σταματήσεις διότι υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι να πληγώσεις ένα παιδί...  Αποφάσισες πάλι να κάνεις restart (ποιο είναι άραγε αυτό, έχεις χάσει το μέτρημα), να σταματήσεις να πίνεις πολύ, να το πάρεις αλλιώς και προσπαθείς να σκεφτείς όσο πιο

Πίνεις ένα ποτό παραπάνω γιατί θες να μουδιάσεις λίγο μέσα σου, να χαλαρώσεις από το πνίξιμο... Δεν θες να καταλήξεις να παίρνεις Xanax κάθε φορά που νιώθεις ένταση... Το αλκοόλ όμως επιβραδύνει και αδρανοποιεί την επήρεια των αντικαταθλιπτικών φαρμάκων οπότε το πνίξιμο παραμένει... Οπότε εσύ πίνεις άλλο ένα ποτό γιατί δεν καταφέρνεις να πείσεις τον εαυτό σου να ηρεμήσει από μόνος του και να αφήσεις τα αντικαταθλιπτικά να κάνουν τη δουλειά τους... Αναρωτιέσαι αν τελικά θα έπρεπε να πάρεις εκείνο το Xanax και να συμβουλευτείς τη γιατρό σου... Όχι τίποτε άλλο, το αλκοόλ παχαίνει κιόλας...