Ψαροκόκαλο...

Υπάρχουν κάποια βιβλία τα οποία σε κερδίζουν από τις πρώτες σελίδες, σε κρατάνε τσιτωμένο, δεν θες να τα αφήσεις από τα χέρια σου, κάθε μέρα ζεις για την ώρα που θα τελειώσουν όλες οι υπόλοιπες ενοχλητικές αλλά υποχρεωτικές ενασχολήσεις σου (όπως η εργασία και οι κοινωνικές συναναστροφές) και θα μπορέσεις να αφοσιωθείς σε αυτά... Το   "Άρωμα του Ονείρου" δεν ήταν ένα από αυτά... Για την ακρίβεια με δυσκόλεψε πολύ να το συνηθίσω και όταν τα κατάφερα είχα φτάσει βαρυγκομώντας στην μέση του βιβλίου, στο τέλος όμως το "πρόσημο" του βιβλίου ήταν θετικό... Η πλοκή διαδραματίζεται σε ένα εύρος χιλίων ετών, από την μεσαιωνική Ευρώπη μέχρι σήμερα, ένα σπουδαίο άρωμα είναι ο πυρήνας του βιβλίου και όλα περιστρέφονται γύρω από αυτόν... Ο Αλομπάρ και η Κούδρα, ένα ζευγάρι αιώνια αγαπημένο, ο Μπάνυ Λεφέβρ με την σπουδαία μύτη και την μάσκα της φάλαινας, η Πρισίλα που κυνηγάει το όνειρο της επιτυχίας, ο Ντάνυμπου Γουίγκς που κυνηγάει την αθανασία, η Μαντάμ Ντεβαλιέ που κυνηγάει

Υπήρχε μια εποχή πολύ πριν τον "Κώδικα Ντα Βίντσι" , τον Λιακόπουλο και τους Νεφελίμ που ο μυστικισμός, η μεταφυσική και η συνωμοσιολογία δεν ήταν τόσο της μόδας... Τότε λοιπόν πριν από πολλά χρόνια, τις λίγες μέρες που περνούσαμε στο χωριό, ξόδευα τα άγρυπνα μεσημέρια μου διαβάζοντας τα βιβλία του μπάρμπα μου του Χ. ... Ένα από αυτά ήταν οι "Μυστικές Εταιρείες" ... Σε αυτό το βιβλίο ο Νίκος Τσιφόρος εγκαταλείπει το γνωστό ειρωνικό/σαρκαστικό στυλ του και κάνει μια βουτιά στον κόσμο των Μυστικών Εταιρειών πάσης φύσεως, θρησκευτικών, πολιτικών,εγκληματικών, από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα.... Όπως λέει και ο ίδιος περιγράφοντας το βιβλίο του: Υπάρχουν δυο θέματα μέσα στις Μυστικές Εταιρείες: η αλήθεια η ιστορική και η αρλούμπα, το παραμύθι, όπως αρέσουν να πιστεύουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Διαβάζοντας τις "Μυστικές Εταιρείες" ο αναγνώστης θα βρει πολλές πληροφορίες και πλήθος στοιχείων για οργανώσεις/αιρέσεις/ομάδες που ακούει τα ονόματά τους και

Ξεκίνησα να γράφω για τον Χατζηδάκη αλλά κατάλαβα ότι έκανα μαλακία και το έσβησα... Χθες έγινε απεργία, έγινε πορεία, συγκρoύστηκε ο κόσμος με την αστυνομία, διαδήλωσε την αντίδρασή του στο μνημόνιο και όσα του στερούν την αξιοπρέπειά του... Με αυτά πρέπει να ασχοληθούμε, αυτά είναι τα πρωτεύοντα... Ο ξυλοδαρμός Χατζηδάκη άλλωστε έγινε πρώτο θέμα από όλες τις εφημερίδες που ασχολούνται με την υγεία του πρώην υπουργού και αγνοούν τα χθεσινά γεγονότα, δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε κι εμείς στα blogs... Εμείς ας πούμε τίποτε άλλο, πιο ουσιαστικό... Χιλιάδες άνθρωποι καθημερινά υφίστανται απίστευτη βία κάθε μορφής, είτε φυσική είτε ψυχολογική καθώς κάποιοι με πρόσχημα τη διάσωση μιας απροσδιόριστης πατρίδας τους στερούν το μέλλον αλλά τα ΜΜΕ επιμένουν είτε να αποκρύπτουν την αλήθεια είτε να την παρουσιάζουν με τρόπο ακίνδυνο, στρογγυλεμένο και ενίοτε γραφικό... Δεν μπορούμε να εγκλωβιστούμε σε μια comme il faut αντίληψη της πραγματικότητας η οποία πλασάρεται από τα κανάλια που α

Το "Λάθος" είναι το πρώτο και μοναδικό βιβλίο του Αντώνη Σαμαράκη που έχω διαβάσει... Όχι γιατί με απογοήτευσε, κάθε άλλο, αλλά γιατί όποτε βρισκόμουν σε βιβλιοπωλείο και αναζητούσα κάποια από τα άλλα βιβλία του, έπεφτα μονίμως πάνω στις συλλογές διηγημάτων του, πάντα προτιμούσα τα μυθιστορήματα από τα διηγήματα... Πού βρίσκεται το   "Λάθος"  ή μάλλον τι είναι το     "Λάθος" ; Το   "Λάθος"  είναι η λανθασμένη εντύπωση που έχει η εξουσία ότι μπορεί να κυριαρχήσει απόλυτα πάνω στην ανθρώπινη ψυχή, να την κοντρολάρει και να την κατευθύνει... Μπορεί να τα καταφέρνει κάποιες φορές αλλά στο τέλος αποτυγχάνει, η ψυχή και το συναίσθημα δεν μπαίνουν σε καλούπια, δεν περπατάνε με το βήμα της χήνας... Ο Σαμαράκης πλέκει μια εφιαλτική, καφκική ατμόσφαιρα... Σε μια χώρα που δεν έχει όνομα, ένα απολυταρχικό καθεστώς ελέγχει και καταπιέζει τους πάντες.... Ο ύποπτος για αντικαθεστωτική δράση δεν ανακρίνεται, δεν φυλακίζεται αλλά έχει αποκτήσει έναν συνοδό,

Ο Tom Joad αποφυλακίζεται και επιστρέφει στο πατρικό του στην Oklahoma... Στο δρόμο συναντά τον Jim Casy, πρώην ιερέα, γνωστό από παλιά και ταξιδεύουν μαζί, όταν όμως φτάνουν στην φάρμα των Joads την βρίσκουν έρημη... Κάπως έτσι ξεκινά η ιστορία που περιγράφει ο μεγάλος Αμερικανός συγγραφέας John Steinbeck στο αριστούργημά του, "Τα Σταφύλια της Οργής" ... Είναι η ιστορία όχι μόνο της αγροτικής οικογένειας των Joads που χάνει την φάρμα της από τις τράπεζες και αναγκάζεται να μεταναστεύσει στην California για να ζήσει... Είναι η ιστορία χιλιάδων Αμερικανών που βίωσαν την φτώχια, την απανθρωπιά και την εκμετάλλευση κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης ... Είναι η ιστορία χιλιάδων ανθρώπων από όλες τις χώρες του κόσμου, από την αρχή του χρόνου μέχρι και σήμερα... Οι Joads δεν έχουν τίποτα, το μόνο τους περιουσιακό στοιχείο είναι τα χέρια τους και αυτά πάνε να "πουλήσουν" στους οπωρώνες της California... Εκεί τα πράγματα δεν είναι όμως όπως τα περίμεναν καθώς δεν έχο

Χθες το πρωί, μέσα σε ένα ήλιο με δόντια βαφτίσαμε τον Σ. μου... Μετά το νταβαντούρι στην εκκλησία, οι λίγοι καλεσμένοι μας ήρθαν από το σπίτι να πιούμε ένα ποτήρι κρασί για τον μπέμπη... Πέρασα αρκετά καλά, ο Σ. μου ήταν ήσυχος, η διάθεση ήταν καλή, ο καιρός μας την χάρισε και μπορούσαμε έστω φορώντας το παλτό να καθίσουμε στη βεράντα να κάνουμε κι ένα τσιγάρο... Το πρόβλημα είναι ότι δυσκολεύομαι να χαρώ αυτόν τον καιρό γιατί φοβάμαι.... Φοβάμαι αυτό που έρχεται αύριο και δεν μπορώ να το κουμαντάρω, δεν μπορώ να το προβλέψω... Κάποτε υπήρχαν σταθερές στο μυαλό και στη ζωή μου (μας) τώρα όλα είναι στον αέρα...  Δεν ξέρω τι λεφτά θα παίρνω τον επόμενο μήνα, πόσος θα είναι ο μισθός μου, αν θα έχω μισθό, αν θα μπορώ να πληρώσω το νοίκι... Πάω στο βενζινάδικο και στο super market και καταθέτω μικρές περιουσίες για να ψωνίσω τι ρε γαμώτο; Κοιτάζω τον Σ. και δεν ξέρω τι ζωή θα μπορέσω και θα με αφήσουν να του προσφέρω, δεν ξέρω αν θα μπορέσει να ζήσει όπως έζησα εγώ στα παιδικά χρόνια που

Μεσογειακοί Αγώνες 2013 ...μισθοί μειώνονται, η ανεργία αυξάνεται, η χώρα είναι καταχρεωμένη μέχρι τον λαιμό, σε λίγο καιρό πολύς κόσμος θα ζει από την φιλανθρωπία και τα δημόσια συσσίτια, πιστεύει κανείς ότι είναι καλή ιδέα να ξοδευτούν λεφτά για τη διοργάνωση των Μεσογειακών Αγώνων ; Είναι καιρός για λούσα και ταρατατζούμ; Στην τελική αν υπάρχουν λεφτά για τη διοργάνωση των αγώνων, να δοθούν για να ανακουφιστούν οι χαμηλόμισθοι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι που δοκιμάζονται να πιάσουν και τόπο...