Χθες δούλευα μέχρι τις 21:45... Γυρνώντας στο σπίτι βρήκα τον Σ. αφηνιασμένο και την Μ. εξουθενωμένη... Ο μικρός βρίσκεται σε φοβερή υπερένταση κι έχει εκρήξεις εκεί που νομίζεις ότι όλα πάνε καλά... Ίσως να φταίει και που λείπω τόσο πολύ από το σπίτι... Η Μ. έχει επωμιστεί όλο το βάρος της φροντίδας των παιδιών και αυτό είναι δύσκολο, οι αντοχές της λιγοστεύουν μέρα με την μέρα... Εν τέλει, ο Σ. κοιμάται, ο Θ. κοιμόταν ήδη, καταφέρνω να κάνω ένα μπάνιο, να φάω και να ξεραθώ στον ύπνο... Στις 4:30 ο Θ. ξυπνάει... Είναι το δεύτερο συνεχόμενο βράδυ εκεί που κοιμόταν σερί όλο το βράδυ εδώ και μια εβδομάδα... Τάισμα, άλλαγμα, κοίμισμα, ξανακοιμήθηκα στις 5:45 και ξύπνησα τελικά στις 7:15 όταν ξύπνησε κι ο Σ. ... Είμαι πολύ κουρασμένος αλλά σφίγγω τα δόντια και μετράω τις μέρες ανάποδα μέχρι τις 15... Ξέρω ότι όλη αυτή η πίεση κάπου θα μου βγει και θα κάνει κρότο... Πονάει η μέση μου, πονάει η ουλή της κοίλης μου, πονάει το αριστερό μου πόδι... Κάνω υπομονή, η άλλη επιλογή